Levensverhalen (pagina 1286)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

het woord me teveel

elke dag lopen met de gedachten hoe moet het nu verder , zelf heb ik er geen antwoord op het is me teveel ik kan het niet meer aan ik ben zo moe moe van alles ik wil eens een keer rust, rust in mijn leven mijn leven die niet veel voor steld een en al pech en al met al terecht
Datum:
22-09-2007
Naam:
carola
Leeftijd:
37
Provincie:
Groningen

zelfmoord

Mijn ouders verpesten mijn hele leven.
ze schelden me uit
ze slagen mij vol met blauwe plekken
ze roepen tegen me
ze buiten mij uit
maar toen ik een zelfmoordpoging deed mislukte het. mijn ouders gingen nog bozer doen en mij nog meer slaan. zou ik het nog eens proberen om zelfmoord te plegen? maar wat als het weer zou mislukken...
Datum:
22-09-2007
Naam:
Shani
Leeftijd:
14
Provincie:
België

moeilijk, lang verhaal

Hey, anyone,

Dit gaat over hoe het kan dat je de mensen die het meest van je houden, het ergst kwetst.
Ik heb een hele lieve vriendin. We hebben samen 2 kindjes. Alles is eigenlijk prima totdat ik weer uit de band spring. Wat betekent dat ik een heel weekend ondvindbaar ben en alle drugs tot me neem waar ik beslag op kan leggen.
Vervolgens kom ik na 2 a 3 dagen thuis vol spijt en zeg dat ik het mijn leven zal beteren.
Ondertussen fantaseer ik over hoe ik mijzelf het leven neem zodat dit de laatste keer is dat ik haar zo kwets.

Dit gaat al bijna 10 jaar zo. Alleen heb ik wel het gevoel dat de fantasie steeds dichterbij de werkelijkheid aan het komen is en daar ben ik dan best wel bang voor...aan de ene kant.

dit was de korte, zelfgecensureerde versie.

later,
Karim
Datum:
22-09-2007
Naam:
karim
Leeftijd:
34
Provincie:
Groningen

Alle doelen kwijt, de zin al helemaal....

Hallo,

Vraag me vaak af of dit leven zin heeft.
Leven met ruim 6 Miljard mensen op deze planeet.
Elke dag sterven er 160.000 mensen, en komen er zo'n 180.000 mensen bij (baby's).
In 2040 zijn we met 9 Miljard mensen !!!

Een leven waarin men vaak ervoor kiest om individueel gelukkig te zijn, d.w.z. als IK het maar goed heb, de ander kan me niet schelen.
Hoe meer mensen, hoe erger het wordt.

Minder mensen, minder inkomensverschillen, en minder extremisten die een moord plegen voor hun god, minder milieuvervuiling, en minder materialisme daar streef ik naar.
Maar telkens als ik het Journaal zie, de krant lees, teletekst bekijk, zakt me de mismoed in de schoenen.

Een leven dat wordt bepaald door de mogelijkheden die je hebt, en de omstandigheden waarin je bent geboren en leeft.

Ik heb moeite om nog ergens in te geloven, aangezien er teveel godsdiensten zijn, te veel ellende (moord/oorlogen/dictatoriaal bewind) die hieruit voortvloeien.
Als er daadwerkelijk een god is, waarom grijpt deze dan niet in ?
Waarom al dit lijden ?

Het doel van dit leven zal ik denk ik nooit begrijpen....
Datum:
21-09-2007
Naam:
Anonymous
Leeftijd:
26
Provincie:
Noord-brabant

..

ik ben 13 jaar, niks zit me mee,
me ouders élke dag ruzie,
me broer negeert me,
me familie kan ik niet mee overweg
op school gaat het slecht,
me vrienden laten me vallen,
k heb al vele keren na gedacht over zelfmoord, maar ik kan het niet, de pijn die mensen overhouden als k het doe,
zelfs was het zo erg dat ik al een afscheidbrief schreef en het wauw gaan doen, toen dwaalde er allemaal worden vn een vriendin in me hoofd: doe het niet, alsjeblieft doe me dit niet aan.

;doeg.
Datum:
21-09-2007
Naam:
M.
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Auw, papa en mama

Dat slaat op je in. Als je ouders zeggen dat het hun boven het hoofd gegroeid is. Dat ze niet meer voor je kunnen zorgen. Je niet meer kunnen en willen beschermen. Ik kreeg de neiging mezelf op de grond te smijten en te gillen. 'Nee papa, mama, dat doet PIJN!' Het deed ook pijn. Maar ik deed niets. Ik zat daar. Het zwarte gat kwam langzaam op me afgeslingerd en raakte me enkele seconden daarna. Beduusd.

In de steek gelaten. Een intakegesprek bij een crisisopvang. Geen plek. Ik zie mijn ouders in elkaar krimpen en wanhopig verder zoeken. Pas dan begin ik te denken. Doen ze dit voor mij, of voor henzelf. Zijn ze mij zat, of willen ze echt het beste voor mij. Ik denk er zo vaak over na, dat ik koppijn krijg. Mijn hele leven heb ik met ze opgebouwd. Ik heb dan wel twee keer geprobeerd aan ze te ontkomen, ik hou wel van ze. Waarom snappen ze niet dat ik het niet wilde? Waarom denken ze nog steeds dat het een vrijwillige keuze was die ik nooit had mogen maken?

Paniek slaat al gauw weer om zich heen. De rust na die laatste zelfmoordpoging is compleet verdwenen. Kijken naar een klinische opvang. Dag en nacht. Een 'nieuw huis'. De knoop in mijn maag schreeuwt om verlossing als we de parkeerplaats oprijden. Ik wil krijsen, schreeuwen, mezelf ergens aan vastklampen zodat ik daar niet heen hoef. Het enige wat ik doe is stil blijven zitten. Zonder een woord.

Ik heb niets meer gezegd sinds die ene poging. Dat schiet me nu pas tebinnen. Nou ja, ik word ermee geconfronteerd. De vrouw die ons de rondleiding door het gebouw geeft vroeg me wat. Mijn moeder antwoordde met een zucht. 'Ze heeft niets meer gezegd sinds de laatste poging, hoe hard we ook probeerden.' Hebben ze geprobeerd? Ik kijk verbaasd van de een naar de ander. Bijna wil ik mijn mond open doen. Dan bedenk ik me.
Het is wel goed zo.

Met een zucht verlaat ik het gebouw. Het viel reuze mee. Daar zie ik mezelf nog wel 'wonen', al merk ik dat ik het nog niet helemaal geaccepteerd heb. Het moment is snel voorbij. De zwarte storm van mijn leven raast al gauw weer door mijn lichaam. Maar,
het kleine sprankje hoop blijft bestaan.
Datum:
21-09-2007
Naam:
Esther
Leeftijd:
15
Provincie:
Groningen

Ik heb 6 jaar geleden iemand mishandeld en nog nooit dit verteld

Mijn naam is Tom.
Ik woon op een kamertrainingscentrum omdat ik een licht-verstandelijke handicap heb.
6 jaar geleden ongeveer hebben 2 vrienden van mij en ikzelf een andere jongen levend begraven. Hij heeft het overleeft. En heeft dit nooit bekend gemaakt. Sindsdien is mijn leven een grote leugen geworden. Ik wil boeten.
Ik wil dit van me af, en ik ben al zo ver dat het goed voelt als ik dit schrijf.
Help me, als dat mogelijk is.
Help me...
Datum:
21-09-2007
Naam:
Tom
Leeftijd:
19
Provincie:
Flevoland

hoe

Wrom geen angst om iemand te verliezen hoop op paradijs. weet niet van alle zorgen en dingen af ... niks leegte.... eeuwig willen leven..... walgen van parasieten van de maatschapij bijv junks die de maatschapij 5 ton per jaar kosten... verdien ik wel om te leven. Kan ik moorden voor iemand? om de maatschapij beter te maken. zijn dit de redenen dat ik denk dat ik dood moet? voor eeuwig willen leven met mijn liefje. misschien teveel gezopen en gewoon beetje depri ach SHIT HAPENS
Datum:
21-09-2007
Naam:
vaagie
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

alles geprobeerd

hallo allemaal

ik zit nu in een situatie die niet meer te redden valt.
mijn leven zit in een zwarte vloedgolf en om aan die vloedgolf te ontkomen is de dood voor nodig.
heb dingen gedaan waar ik zeker niet over wil praten.
mijn jeugd was niks als ellende en het blijft maar doorgaan iedere keer toch nog een klein beetje hoop maar srry gaat er bij mij nu niet meer in.
ik heb genoeg mee gemaakt.
ben sexueel mishandeld geweldadig mishandeld mijn vertrouwen is geschaad.
elke relatie eindigd met nikss...
vrienden heb ik niet meer..
en de mensen die van me houden zijn niet eens mijn echte ouders.
en zelfs die mensen stoot ik van me af.
geen enkele vrienden meer niks!
waar heb je dan nog voor te leven
1 ding mijn kat is me alless..
het is mijn kloppende hartje als dat hartje stopt stopt de mijne ook.
stemmen in me hoofd en waar komen ze vandaan god mag het weten.!?
beelden soms sta ik in een shop en zie ik bloed over mijn lichaam stromen
ik kijk verbaasd en iedereen kijkt je aan ohh die is psychiatrisch niet helemaal niet orde.
ik hebb in een instelling gezeten (psychiatrisch)en heb in een jeugd gevangenis gezeten dat was een hel.
zat met moordenaars verkrachters en dat soort mensen vast.
LEUK dat het was!!GVD sorry kan het niet meer mijn leven eidigd hier
Datum:
20-09-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Zeeland

Geen idee

Hai, ik denk erg vaak aan zelfmoord plegen.... Alleen heb ik geen idee waarom! Ik heb alles redelijk goed voor mekaar denk ik altijd. Ik heb een goede baan, een grote gezellige vriendengroep, genoeg te doen, geen kutjeugd gehad, genoeg meisjes die me leuk vinden en een redelijk leuke familie, behalve mijn moeder. toch moet ik voel ik mij al jaren eenzaam en alleen en verrot... Er zit waarschijnlijk een rare kronkel in mijn hoofd die ik er niet uit krijg. Ik weet niet wat het is maar ik voel me af en toe zo ontzettend klote!!!!!!! Waarom is dit zo en wat kan ik er aan doen?? Er is gewoon geen reden om mezelf zo te voelen maar toch is het er en het neemt gewoon steeds ergere vormen aan! Dan lig ik in bed en denk ik aan mijn eigen begrafenis en hoe mensen daarop zullen reageren.... Als ik sommige verhalen hier lees schaam ik me echt dat ik me zo voel terwijl sommige mensen pas echt een schijtleven hebben.............. Maar mijn pijn is niet te verklaren maar het is er zo ontzettend!!!!
Datum:
20-09-2007
Naam:
everlast
Leeftijd:
26
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.