Levensverhalen (pagina 1288)

Maart 2006

Ik kan me niet uiten. Ik woon bij me vriendin en haar moeder en haar zus. Als we samen zijn (dat is altijd behalve als ik werk) is het alsof ik niks meer zeker weet.
ik hou van haar maar het uiten ik kan niet. Zelfs als ik tegen haar zeg dat k van dur hou denk ik :\"klonk dit wel geloofwaardig genoeg. als ik dit al denk wat moet zij dan wel niet denken?
Mijn leven gaat met grote onzekerheid, niet over wat ik leuk vindt. Maar hoe ik met mensen om moet gaan. voor mezelf heb ik alles op een rij. maar als ik met andere mensen ben klap ik dicht. k voel me enorm ongemakkelijk en ik wil weg. k raak steeds verder verwijderd van mezelf. ik weet wel hoe het werkt, maar het voelt als sterker dan mezelf. als ik er eenmaal in zit kom ik er bijna niet meer uit. en ik kom erin als iets niet uit. dat doe ik nooit meer en als ik het wel doe klinkt bot hard, k vin het zo moeilijk om aan te geven als ik iets niet leuk vindt dat het alleen nog maar zo kan. lol heb ik niet meer met moeite kan ik een glimlach laten zien die niet lacht. maar ik wil mensen niets laten merken zodat de mensen om me heen niks door hebben. dat ze niet in de gaten hebben hoe ik me voel, want ik ben bang dat ze me dan niet meer moeten. ik voel me niets en ben altijd bang. behalve als ik alleen ben. bang voor afwijzing. er is weinig dat me interesseert, overal zijn mensen en ik kan niet goed met mensen omgaan. ik ben bang voor hun oordeel over mij. verwilderd door onzekerheid altijd achterdochtig en geen zelfvertrouwen. ik heb al vaak aan zelfmoord gedacht maar dat durf ik niet, maar er zitten echt tijden bij dat ik dood wil. op die momenten denk ik dat het altijd zo zal blijven. ik kan het zelf veranderen dat weet ik. ik denk dat ik wat meer met vrienden om moet gaan, dan kan ik misschien weer lachen. maar ik heb geen vrienden meer, ze vinden me raar en zelfs me beste vrienden durf ik niet meer te bellen. ik maak me veel te veel zorgen over wat mensen van mij denken. ik trek het me allemaal veel te veel aan en dat maakt me kwaad op mezelf.


september 2007

Ik ben nu 1,5 jaar verder. ik ben ergens anders gaan wonen. de angst voor mensen werdt erger, maar nu hoefde ik tenminste geen schijn op te houden. precies een jaar geleden ben ik begonnen met waterpolo en ben ik weer gaan werken (ik heb 3 maanden thuis gezeten op me vorige baan werdt geintimideerd omdat ik ook daar geen grens aangaf) toen ik begon met sport kreeg ik weer vrienden en doordat ik steeds in een zwembroekje stond kon ik steeds beter tegen een oordeel van mensen. of eigenlijk.. het boeide me niet meer wat ze dachten. wel een beetje, maar niet zo dat ik me laat weerhouden te zwemmen. ik heb over veel dingen nagedacht en er zijn een hoop dingen die ik van mezelf moet verbeteren. ik zit nu ongeveer op hetzelfde punt met zelfvertrouwen als 4 jaar geleden, alleen met wat meer zelfkennis. De reden dat ik dit schrijf is omdat niemand ooit zal begrijpen hoe het voelt om zo bang te zijn en niemand meer vertrouwt. toen ik het stuk uit m'n dagboek een jaar later voor het eerst weer las moest ik huilen en begreep ik pas hoe ver weg ik ben geweest. weg van de wereld.

Haalloo
ik Heb de laatse tijd egt veel Erge dingen
ik doe ook ales verkeert dat ik het niet wil
Doen Maar Tog als ik wat verkeert doe dn lagen se my uit
en dn voel ik me eenzam self voel ik me populair
maar dat ben ik ook
niet dat ik kapsones heb hoor maar Jhaa
ik weet niet wat ik moet doen er is maar
1 oplossing en dat is
ZELFMOORDPLEGEEN :*: Noujhaa ik zie spreek juliee oot wel een keer
Veel plezier alemaaal (L)

ik zou graag mezelf willen helpen,maar ik heb nooit geluk in geen enkele opzichte.

heel vreemd dat ik zeker medemens kan bystaan om zelfmoord niet te plegen,maar mezelf kan ik niet helpen!

ik weet niet wat ik met mijn leven aan moet. al heel mij leven lang heb ik dierbare mensen moeten verliezen en dat trek ik me erg aan. op mijn vierde mijn tante. daarna kort na elkaar een opa en een oma. vier jaar geleden heb ik mijn eigen moeder voor mij ogen zien sterven en afgelopen voorjaar heeft mijn neef zich zelf opgehangen. bovendien weet ik nie wat ik met mijn leven wil. ik heb genoeg hersens om te studeren, maar sinds de dood van mijn moeder lijkt het allemaal toch gen zin meer te hebben. mijn vader is een prima kerel maar hij is een alcoholist en er valt niet met hem te praten. ik weet et niet meer

IK WIL GWOON DOOD,OMDAT IK HET LEVEN ALS MENS EN ONDER MENSEN HEEL RAAR EN ONREAL VIND.IK HAAT DAT IK MENS BEN. EN DIT LICHAAM VOL BEGEERTJES EN VERLANGEN WIL VOORGOED VERLATEN.ACH WIE ZAL ME VERLOSSEN UIT DIT LICHAAM DES DOOD?

ik ben een 19 jarige meisje, die al sinds 2004 een vriend heeft,, pasgeleden heeft me vriendje me hand gevraagd, en me ouders weigeren.. ik heb alles gedaan.. geprobeert me ouders over te halen, ik kan echt niet zonder me vriendje.. ik hou zoveel van hem.. en als ik niet van me ouders mag trouwen met hem, pleeg ik zelfmoord.. want ik heb nu slapeloze nachten,, pijn in me hart, huilbuien, help me!!!!

Alles doet zoveel pijn.. Iedere stap, iedere adem, ieder minuut.. Ik wil niet meer moe zijn, niet meer verdrietig zijn, geen pijn meer hebben.. Laat het alsjeblieft snel over zijn..

Mijn oma haat mij en mijn moeder en mijn vader en zelfs mijn zusje. Ze hebben het gezegt tegen mij. Dat ik een lelijk stuk vreten ben. Een hypocriet iemand. Op school gaat het slecht. Ik haal alleen maar 2en en 1en. Ik heb geen vriendinnen en ik ben altijd alleen. Ze lachen me uit. Ik word gepest. Mijn schooltas word onderbesmeerd met modder. Ik heb alleen mijn knuffelbeer nog.

Ik zal beginnen bij het begin. Op mijn 3e jaar ben ik meerdere keren sekueel misbruikt door mijn vader. Toen ik 4 of 5 was is hij voorgoed bij ons weggegaan. Mijn moeder wist het niet en ik heb het ook nooit tegen haar verteld. Met haar heb ik geen goede band. Op emotioneel gebied is ze er nooit voor me geweest. Nooit eens een lief gebaar, een knuffel, vragen hoe het gaat. Nooit. Slaan en schoppen kon ze wel goed en me uitschelden als iets haar niet zinde. Ze heeft me nooit het gevoel gegeven dat ze van me houdt. En niemand van mijn familie, ze kunnen allemaal geen affectie tonen.
Ik was een stil en verlegen kind, zocht geen contact met anderen uit mezelf. Dat durfde ik niet. Ik werd hierom gepest, op de verschillende basisscholen waarop ik heb gezeten. Op mijn 7e kreeg mijn moeder een nieuwe vriend en al snel trouwden ze. In het begin ging het goed tussen ons, maar later ontpopte hij zich tot een dominante man die niet vies was van geweld. De sfeer in huis verslechterde. Ze kregen samen een kind, waardoor ik nu 2 broertjes had.
Vele ruzies volgden, met mij in de hoofdrol.
Na 3 jaar zijn ze gescheiden maar hij bleef een rol spelen in onze levens.
Ik werd steeds somberder en was vaak boos en chagrijnig. Ook met mijn moeder en broertjes had ik elke dag knallende ruzie. Op de middelbare school begon ik goed, kon met iedereen opschieten en haalde goede cijfers. De tweede klas ging dit achteruit. Ik haalde onvoldoendes en mijn klasgenoten lieten me links liggen. Ik werd stiller en nog somberder en was op den duur altijd alleen. Iedereen negeerde me en tijdens pauzes sloot ik me huilend op in het toilet. Wat haatte ik mezelf, ik voelde me lelijk en minderwaardig en wilde niet meer leven. Ik stelde me voor hoe ik zelfmoord zou kunnen plegen. Ik sneed in mezelf met scherpe voorwerpen.
Nam een doosje paraceamol in. Maar dood ging ik niet. Ondertussen had mijn moeder geregeld dat ik bij de riagg terecht kon voor gesprekken, alleen ik vond het vreselijk en liet weinig los. De situatie thuis escaleerde zodanig dat mijn moeder me naar opa en oma stuurde. Eerst voor een week, maar ik wilde niet meer terug naar mijn moeder. Met opa en oma kreeg ik ook ruzies en na 8 maanden werd ik tegen mijn zin in een internaat geplaatst. Hier heb ik 3 jaar gezeten, van 13 tot 16 jaar. Na een jaar in het tehuis werd het zo erg met me, dat ik met spoed bij een psychiater terecht kon die me antidepressiva voorschreef. Toen was ik 14. Ik bleef me met ups en downs depressief voelen en had doodswensen.
Wat school betrof: ik ben begonnen op het atheneum en geslaagd met een mavo diploma. Hierna moest ik een vervolgopleiding kiezen, en ik wist niet wat. Zo kon ik niet verder, ik bleef me rot voelen en voelde dat ik geen toekomst had. Ik besloot me aan te melden in een kliniek voor jeugdpsychotherapie. Ik kon er vrij snel terecht maar vond het er vreselijk. Alles gebeurde in groepsverband, altijd mensen om me heen. Ik voelde me er gevangen en heb niet goed mijn best kunnen doen om er iets van te maken. Ik deed maar alsof het uiteindelijk goed ging zodat ik weg kon. De huilbuien bleven, evenals de wens om dood te gaan. Wat vond ik mezelf toch lelijk, ik walgde van mezelf. Ondertussen was ik bijna 18 en deed de opleiding tot verpleegkundige. Uiteindelijk heb ik dat niet gered op het laatste nippertje en ben nu verzorgende geworden, werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis. Frappant, ik zou er eigenlijk zelf thuishoren in plaats van er werken. Al die jaren had ik perioden dat het beter ging, maar het negatieve zelfbeeld en mijn doodswens bleven altijd op de achtergrond aanwezig.
Ik maak moeilijk vrienden, omdat ik bang ben gekwetst te worden. Ben bang op straat, in winkels en alle andere plekken waar mensen komen. Bang voor mensen en dat ze dichtbij komen. Bang voor mannen. Vooral mannen. Heb nooit een vriendje gehad. Ik ben zo bang voor intimiteit, vanwege die incest en het feit dat ik nooit met een positieve bedoeling ben aangeraakt. Bang voor seks, ik walg van het idee. En wat maakt dat me eenzaam. Ik verlang zo naar liefde, warmte, geborgenheid. Wil zo graag een relatie maar mijn angst is groter dan mijn verlangen. Ik ben wel vaak verliefd geweest, maar altijd op onbereikbare jongens. Die al bezet waren, of mij helemaal niet zagen staan. Beroemdheden ook. Momenteel ben ik verliefd op een bekende nederlander die allang een vriendin heeft en mij nooooit zou willen. Ik ben te lelijk voor hem. Ik haat die verliefdheden van mij, ik ben telkens op zoek naar de liefde en veiligheid die ik als kind niet gekend heb.
De depressie is er nog steeds, op mijn werk gaat het slecht omdat ik onlangs aangerand ben op straat. Ik zal het wel over me afroepen die ellende. EIgen schuld ik heb het verdiend omdat ik niet deug. Ik had er gewoon niet moeten zijn, nooit. Mijn leven is een grote vergissing en ik ben een grote mislukkeling.
Ik heb geen enkele hoop meer dat het nog goedkomt met mij, ik ben niet te helpen. Ik haat mezelf en wil niet meer leven. Twee jaar geleden heb ik een zelfmoordpoging gedaan, met al mijn antidepressiva tabletten. Meer dan 20 stuks. Helaas werd ik een aantal uren later weer wakker. Op de vloer in mijn kamer, met een stukgebeten tong en een moe gevoel. Ik durf het niet nog eens te doen, dan word ik vast weer wakker.
Ik weet wel dat dit zo niet verder kan en ik echt geen reden meer heb om door te gaan.