Levensverhalen (pagina 1234)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

veel pijn

ik heb egt altijd ruzie met mijn ouders en ziten nare dingen over me te denken en ze zdenken dat ik met verkeerde mensen omga:S ik kan niet eensnormaal erover praten wat ik erover vindt en ze zijn het er al niet mee eens ik kan gelijk een klap opvangen. maar dat is bij iedere ruzie zo, bij iedere ruzie krijg ik een klap maar als ik het zeg krijg ik gelijk nog een klap en zeggen ze dat ik lieg en dat ze me niet meer willen vertrouwen.. ik heb ook heel vaak gedagtes dat ik dood wil gaan en ik heb vaak geprobeerd in mn polsen te snijden. ik wil gelukkig zijn en niet met een kut gevoel thuis wonen
Datum:
24-11-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

tja nu verder

Tja nu verder
ikweethetneit
Datum:
24-11-2007
Naam:
rsd
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

Bleeeh

Ongeveer 15 weken geleden is het uit gegaan met m'n vriendin. Waar ik overigens maar een maand echt mee heb gehad, maar ik kende d'r al een flink tijd langer. Ze was m'n eerste vriendin, omdat het vroeger altijd op een complete crisis uitbrak als ik een meisje interresant vond, dit liep dan uit op nog zwaarder gepest worden dan al gedaan werd etc. etc. Ik geef mezelf ook gedeeltelijk de schuld dat het uit is gegaan, omdat ik verdomde bang ben voor intimieit. Zelfs een intieme blik of een knuffel laat m'n hersenen schreeuwen om te vluchten. Vooral als het van mijn kant moet komen, ik denk dat dit is omdat ik bang ben dat een meisje me smerig en walgelijk vind. Ik weet dat ik nogal een apart karakter heb en dat mensen vaak niet weten wat ze met me aan moeten, waarschijnlijk ben ik daarom ook gepest vroeger. De meeste mensen begrijpen mij gewoon niet en vinden mij vreemd en misschien zelfs eng of eerder walgelijk.
Waarom zou een meisje in t algemeen het dan prettig vinden om bijvoorbeeld een knuffel van mij te krijgen? Juist, dat vinden ze niet, net zoals dat het niet prettig is om een drol op te pakken.
M'n ex-vriendin is ook de zangeres in m'n bandje. Inmiddels heb ik geleerd om met het verleden om te gaan, met de herrineringen enzo. die vind ik niet vervelend meer. Maar ik heb d'r ook niets meer te vertellen, ik wil d'r niet meer in m'n buurt, maar ben bang dat ik d'r zal kwetsen als ik dat tegen d'r zeg en het zou ook betekenen dat het bandje stopt, terwijl ik net zoveel moeite heb gedaan om het op te zetten.
Op het moment moet ik 30 weken stage lopen en daarna naar een andere school. Daardoor zie ik mijn beste vrienden nog amper, zei zijn voor mij het meest waardevolle in m'n leven en ik wil ze niet kwijt. M'n stage is heel saai, net zoals de opleiding. Ben eigenlijk alleen maar op deze opleiding gebleven vanwege m'n vrienden daar en omdat ik die jaren dat ik hier heb gezet niet wil hebben verspild, dat ik weer met niets moet beginnen zonder diploma. Als ik thuis kom voel ik me altijd heel eenzaam. Breng uren door achter msn, vaak zit ik gewoon te wachten tot 1 van m'n vrienden online komt en als ze dan online zijn weet ik niets te vertellen, maar als ze niet online komen voel ik nog somberder. Doordat ik nu 40 uur per week stage moet lopen heb ik weinig vrije tijd meer, dus ik kan ook niet zo snel meer naar m'n vrienden toe, ik kan maar 1 activiteit doen per weekend en als daar andere mensen bij zouden moeten zijn dan moet dat ook weer in hun planning passen. Maar ik wil niet meer alleen zijn. Dat ben ik vroeger geweest, tot ik op deze school kwam en m'n vrienden kreeg, ik wil ze niet kwijt en ik wil ze bij me in de buurt om met ze te praten of gewoon bijmelkaar te zijn. Ik wil niet weer alleen zijn zoals vroeger.
Als ik later full-time zou gaan werken en dus ook 40 uur per week, zou het dan ook zo zijn? Dag in, dag uit? Steeds hetzelfde. Op je werk focus je je op je werk en vergeet de rest ook al verveel je je. Dan kom je thuis en probeert hopeloos contact te zoeken totdat je gaat slapen en de volgende dag en de dag daarop enz. doe je precies t zelfde. Je blijft in circkeltjes rondlopen en ik heb geen zin meer om nog een keer en nog een keer die cirkels te lopen, ik wil d'r mee stoppen.
Soms zit ik heel lang met dit mes dat ik ooit in zweden op een vakantie heb gekocht in m'n handen en dan denk ik na over hoe het zou zijn als ik mezelf echt van kant zou maken. Welke mensen zullen op m'n begrafenis zijn? Welke mensen zullen rouwen om mij en welke mensen zullen rouwen om zichzelf? Hoe zou het zijn om dood te zijn? Enzovoorts.
Datum:
24-11-2007
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Friesland

-

ik haat het leven.
alles gaat fout.
ik gebruik drugs om het te verdoven maar dat is tijdig.
en ik vind een jongen zo leuk.
en ik heb zowat alles met hem gedaan op een paar dingen na en ik had het uiteindelijk mijn ouders verteld wat ik dus nooit meer ga doen.
nou die jongen wil niks meer met mij te maken hebben.
maar ik kan niet niet aan hem denken.
ik doe alles fout en ik ben gewoon bang om verder te gaan met mijn leven.
maar ik heb ook het lef niet om zelfmoord te plegen.
nouja eigenlijk wel.
en ik denk dat het binnen de kortste keren wel zal gebeuren.
want mijn leven kan niemand verdragen.
Datum:
24-11-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

weg

Ik denk er al heel lang aan, maar de laatste tijd echt veel. Bij elke tegenslag denk ik 'ik zou er evengoed mee kunnen ophouden en dan voelde ik al dit verdriet niet'. Ik werk niet meer voor school, want ik ga er van uit dan ik er snel niet meer ga zijn. Sommigen zeggen dan dat het het niet waard is om zelfmoord te plegen, maar zij voelen niet wat ik voel. Als ik weg ben, loop ik in niemands weg meer. Jah, er gaan misschien enkele mensen mij missen, maar na een tijd gaat dat over. IK zeg niet dat ze mij gaan vergeten, maar ze leren er wel mee leven. IK probeer al zo lang met mijn miserie leven, maar het wordt gewoon steeds erger. Eénmaal als je er aan begint te denken, aan zelfmoord, houdt het niet meer op. Ik wil het gewoon doen. Ik denk er altijd aan. IK kan onder een auto lopen, ik dan van iets hoog afspringen, ik kan me ophangen, ik kan me vergiftigen... Er zijn zoveel mogelijkheden om er een eind aan te maken, zoveel mogelijkheden om gelukkiger te zijn, want nu ben ik ongelukkig, alles is beter dan nu. Ik sta vaak naar buiten te kijken naar de wagens, en denk bij mezelf dat ik gewoon de deur uit moet lopen en eronder springen. Het lijkt zo gemakkelijk. Ik weet dat als je het doet, er geen weg terug meer is, maar dat wil ik ook niet. IK heb me lang wijs gemaakt dat het allemaal wel beter wordt, maar dat wordt het niet. Ik denk er echt elke dag aan. Ik wil geen hulp ofzo, want dan maken ze me vanalles wijs, maar enkele jaren later zou ik toch terug weer willen verdwijnen van deze wereld. Ik denk ook vaak aan wat ik in mijn afscheidsbrief zou zetten. Ik zou een brief schrijven met erin hoe ik me echt voelde, niet hoe iedereen denkt dat ik me voel. Er zou instaan wie ik graag heb, en wie ik haat. Er zou instaan wat ik graag heb, en wat ik echt haat. Er zou instaan dat ze niet hoeven te wenen, want eenmaal als ik weg ben, ben ik gelukkig. En diegenen die van mij houden, willen dat ik gelukkig ben. Dus laat me maar verdwijnen, laat me maar gaan. Ik hoop wel dat ze me niet vergeten, want er waren echt mensen die ik zou missen. IK heb mooie momenten in mijn leven, maar de tegenslagen zijn in de meerderheid.
Datum:
24-11-2007
Naam:
.
Leeftijd:
15
Provincie:
België

ik weet het niet meer

enkele jaren geleden wilde ik al niet meer verder met mijn leven, toen heb ik dit in een verwarde bui aan mijn ouders verteld. In die tijd hebben ze mij hierin geholpen. Vervolgens ben ik gaan studeren en heb mijn oude leventje voor zoverre weer opgepakt, echter heb ik nooit me zelf echt weer kunnen zijn. Heb veel vrienden afgestoten. Op dit moment zit ik ook weer ver weg van mijn vrienden en familie vanwege werk. Ik doe tegen iedereen net als of het heel goed met me gaat mar van binnen huil ik elke dag. Gisteren op het werk had ik helemaal een inzinking... ik zag het allemaal echt niet meer zitten en ben zonder iets te zeggen eerder weg gegaan. Nu zit er over te denken om ontslag te nemen en alles eerlijk te vertellen of uit het leven te stappen aangezien ik toch mezelf niet ben en zo geen zin meer in het leven heb... ik weet het allemaal niet meer!!
Datum:
24-11-2007
Naam:
ik weet het niet
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Dood vervolging


Mijn ouders waren al midden in de 40 jaar toen ik werd geboren. Hun levenslust was al sterk afgenomen zeker dat van mijn moeder die niet goed kon omgaan met dood. Ieder jaar van kleins af aan zat ik rond mijn verjaardag weer in de kerk omdat iemand was gestorven van onze familie….opa,oma,tantes,ooms….maar ook nichtjes en neven aan ongelukken en kanker. Mijn moeder heeft dood nooit goed kunnen verwerken en zolang ik me kan herinneren depressief geweest en zelf ook dood willen zijn. Dood van mijn vader in 1988 en later van haar beste vriendin 1992 was klap voor mijn moeder. Ze werd nog depressiever en smeekte om de dood elke dag tegen mij en heeft ook 3 zelfmoordpogingen gedaan waarbij ik haar steeds heb gered en mijn moeder mij dat zeer kwalijk nam. Ze is uiteindelijk aan herseninfarct gestorven in 2006.Ben nu 40 jaar en behalve mijn moeder verhaal wat betreft zelfmoord en dood heb ik 10 jaar als maatschappelijkwerker in Asielzoekcentrums zeker 8 geslaagde zelfdoding meegemaakt en bijna niet telbare pogingen live meegemaakt. Prive blijven ook steeds mensen om me heen sterven die me dierbaar zijn. Ik ben in de afgelopen 5 jaar een ander soort mens gaan worden. Ik was daarvoor erg opgewekt en dacht ik kan dood wel verbergen en niet zoveel aan denken ook al maak ik het vaak mee…blij dat ik leef en dood zien we later wel ......maar door al mijn ervaringen en dood zo vaak gezien te hebben ….is dood een vriend geworden. Ik ben grote zwarte Amerikaanse auto gaan rijden,ben altijd in zwarte kleding,ben gek op de nacht geworden en op gevaar,mijn Villa waar ik in woon zou kerk kunnen zijn….mensen schrikken er gewoon van…lijkt echt op soort spookhuis. De dood is zo’n goede vriend geworden dat en zo vertrouwt dat doodwens in mij begint te borrelen. Mijn grote liefde waar ik mee samen woon heeft nu ongeneselijke kanker en schreeuwt het soms uit van de pijn……..ze wil leven omdat ik er ben maar ook graag dood want haar pijn is vaak ondragelijk. Haar pijn is mijn pijn geworden en nu heb ik sinds 6 maanden al die pijn van de afgelopen 40 jaar dood en pijn op mijn schouder liggen……dood komt steeds korter bij me en wil meer dan alleen vriendschap dood wil voor altijd samen met mij zijn maar dan moet ik wel de stap nemen. Ik leef nu nog voor mijn liefde maar daarna ??? De wereld om me heen zegt me nog weinig…alles voelt mat en heb alles al gezien…meegemaakt…de wereld gereisd…geld gehad….vrienden etc etc …..het zegt me allemaal niks meer. Heb geen zin om aan kanker of andere ziektes te gaan sterven……Hoe nu verder tja leef van dag bij dag en zie wel wat het brengt……
Ben benieuwd wat dood gaat brengen als ik dood ben………
Datum:
24-11-2007
Naam:
Daddy cool
Leeftijd:
40
Provincie:
België

Kijk eens goed.

Ik vind het heel erg wat ik hier allemaal lees, zo jong en nu al denken aan zelfmoord..
Sommigen van jullie hebben nog niet eens echt geleeft, niet uitgeweest geen lol gehad..
Zelfmoord is echt geen oplossing:..
denk je nou werkelijk dat als je zelfmoord pleegt al je problemen voorbij zijn?
Blijven vechten moet je altijd wel, dat moet de gelukkigste persoon ter wereld nog.
Een probleem kun je niet oplossen met een ander probleem.
Pak het aan, ga eens na WAAROM je je zo voelt, praat met je ouders je vrienden, of regel professionele hulp.
Iedereen kan gelukkig zijn, alleen moet je daar wel wat voor doen!
Niks gaat vanzelf, en aan alles komt een eind..
Datum:
24-11-2007
Naam:
Lorena
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

ik kan alles hebben

Zoals mijn titel zegt: Ik kan alles hebben. Ja dat is ook zo. Ik ben gezond. Heb een goed stel hersens en studeer nu aan de universiteit. Ben een tijd gestopt met studie, maar ben toch weer begonnen. want laatste kans.
Ook heb ik geen traumatische dingen mee gemaakt in het verleden. Alleen een erg veroordelende ouders gehad en weinig over gevoelens kunnen praten vroeger. Ondanks dat ik veel kan hebben, lukt het me niet om het te krijgen. Dit omdat ik zo lang in de negatieve gedachtes blijf hangen. Mijn gevoel zegt dat ik waardeloos ben. Met mijn verstand kan ik zeggen dat ik niks waardelozer ben dan anderen ,want ik weet dat ik ook heel veel kan en kan geven. maar toch voel ik me zo. Ik krijg het er niet uit. Ik ben waardeloos. Heb naar mijn idee in andermans ogen weinig te bieden . Dat is mijn gedachten en ik krijg die niet uit mijn hoofd. Iemand kan zeggen dat ik wel waardevol ben ,maar toch geloof ik het niet. Hoe komt dat??? Hoe komt het dat ik me zo voel???? Hoe komt het dat ik die gedachtes zo sterk en zo lang heb. Volgens mijn therapeut komt dit allemaal heel klagerig over. Het is helemaal niet zo bedoelt. Ik voel het zo en niemand snapt het echt.Als iemand vraagt hoe het met me gaat dan zeg ik het zo . ik zit niet uit mezelf zo te klagen Ik kan zo veel hebben , maar er is iets waardoor ik het niet kan krijgen. Ik wil het misschien aan de ene kant ook niet. die stomme mensen allemaal. Ik ben het zat om te vechten. Ik wil niet meer. i'm stuck. wat zit ik toch complex in elkaar.IK wou dat er reddende engelen bestonden en het mij iets makkelijker maken om weer verder te kunnen vechten.

groetjes
Er zijn momenten zoals nu dat ik wildat ik het lef heb om er een eind aan te maken. maar dat lef heb ik niet en er is ook heel veel in het leven dat ik wil hebben en zien. Zoals veel van de wereld zien en moeder worden. maar voordat ik dat kan bereiken moet ik eerst iets anders overwinnen en dat lijkt zo onmogelijk. studie afmaken is moeilijk omdat ik me zo K.... voel dat ik de concentratie niet kan opbrengen. Mensen ontmoeten is lastig omdat ik mensen over het algemeen niet leuk vind. Ik vind ze gemeen en hard. Ik wil alleen maar leuke en lieve mensne om me heen, maar dat is natuurlijk onmogelijk want zo zit de wereld helaas niet in elkaar. Zo realistisch ben ik wel om dat wel te weten
Datum:
24-11-2007
Naam:
hopeloos_gevoel
Leeftijd:
31
Provincie:
Flevoland

thats life at the moment

het is niet erg dat je alleen bent maar dat klote gevoel alsof er duizend soorten verdriet in je systeem zit daar word je wanhopig van
Datum:
23-11-2007
Naam:
rolf
Leeftijd:
37
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.