Levensverhalen (pagina 1231)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Mijn verhaal

Jullie zullen vast denken weer zo'n meisje met een tienerverhaal waar haar vriendje het uitgemaakt heeft. Maar zo zit het niet. Mijn vader is, 2 jaar geleden, de dag na mijn verjaardag vertrokken. Ik had een goede band met hem,
veel herrineringen. Ik kan de dag nog goed voor de geest halen, mijn moeder die als een zombie voor zich uit keek, mijn vader die het goed probeerde te praten en later weg ging, mijn broer van 17 die nooit huilde en nu oppeens een klein jongetje leek. Vanaf die dag is er veel veranderd, mijn moeder depressief, maar moest wel voor 2 kinderen zorgen en het net nieuwe huis betalen. Ik weet niet hoe het allemaal zit met die geldzaken, maar ik weet wel dat mijn vader er een klote zooi van heeft gemaakt en vanaf het begin alleen maar schuldes had en alleen aan zichzelf dacht, mijn moeder geen enkele hulp gaf, al ging het om de kleinste dingen zoals zijn oude spullen ophalen. Ik ben snel volwassen geworden, dacht (te) veel na, deed behoorlijk veel in het huishouden (vergeleken met andere kinderen van mijn leeftijd) en daarboven op kreeg ik nog mijn eigen verdriet en de gewone druk van school. Natuurlijk brak mijn hart steeds meer als ik mijn moeder zag huilen. Onze band was best goed, maar de laatste tijd gaat het slecht. Ik ben erg boos, en soms ken ik mezelf niet meer terug. Ik probeer mijn moeder te helpen maar het gaat steeds mis. Ik weet niet meer wat ik moet doen, mijn broer wordt gek van mij, mijn moeder weet niet wat ze met me aanmoet en mijn huis is mijn huis niet meer. Ik heb zelfmoord altijd een vraag om aandacht gevonden, maar nu weet ik niks meer. Ik heb het gevoel dat NIEMAND me kan helpen. Niemand zal het snappen of het is een te lang verhaal. Dit zijn de hoofdlijnen. Iedereen die mij kent weet bijna niks, ze kennen me als een vrolijk/gek meisje, maar mijn hart is in stukken gescheurd sinds 2,5 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen, ik ben een mislukkeling en een egoist.
Datum:
27-11-2007
Naam:
Een meisje
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

OOIT

ooit pleeg ik zelfmoord
ooit spring ik ergens af
misschien niet vandaag misschien niet morgen ,maar ooit...
en dan,...
dan zal ik EINDELIJK VRIJ zijn !!!
Datum:
27-11-2007
Naam:
klaverke
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Waarom gebeurt het weer?

Ik had hiervoor altijd zelfmoordneigingen. Ik ging in mijn polsen snijden. Maar het was afgelopen. Ik deed het niet meer voor een half jaar. Ik heb twee goede vriendinnen. Maar met eentje ga ik beter om dan met de andere. Maar als we met z'n drieën zijn, dan sluiten ze me helemaal buiten. Ze doen dan alsof ze mij niet meer in hun vriendengroep willen. Ik vind het niet erg, maar dan moeten ze het wel zeggen. De zelfmoordneigingen van vorig jaar, waren ook grotendeels door hun gekomen. Ik kan hun nooit wat vertellen en ze hebben altijd commentaar op mij. Ik ben altijd anders. Ze vertellen mij nooit wat. Ik word weer door iedereen buitengesloten. Ook op school willen mensen niet met mij omgaan. Ik kan niemand mijn verhaal vertellen en mijn mentor aan wie ik het vorig jaar vertelde die doet nu ook heel raar. Maar ik wil hem er niet mee lastigvallen. Want zo'n gevoel krijg ik. Ik wil niet meer leven. Ik kan het niet meer aan op deze wereld. Iedereen haat mij. Eerst geloofde ik nog de mensen die mij in leven wilde houden, maar nee. Nu niet meer. Ik zie nu dat ze mij haten en dat ik deze wereld misschien vandaag nog ga verlaten. De wereld kan heus wel met een mens minder hoor.
Datum:
27-11-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

gedachte te doen

ben vaak uitgelachen door iedereen , weet niet waarom of het aan me huidskleur licht ,probeer het te vergeten en sterk te zijn maar blijft hard ben trouwens ook homo dat is ook hard en ben nog jong 19jr dit is ook hard voor mij en woon met me zus zonder moeder of vader moet telkens weer alleen sterk zijn en ik voel dat op een bepaald moment het niet meer gaat .....
Datum:
27-11-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-brabant

it doesn't seem to get any better

ik weet dat er mensen zijn die zo van leven met me zouden wille ruilen zoals ze me nu kennen.. redelijk populair, veel zelfvertrouwen altijd vrolijk.. niet de allerslechtse cijfers ofzo


's morgens als ik wakker word.. en ik ga naar beneden en ik zie dat er weer 3,4
lege wijnflesse staan. ik probeer me moeder wakker te maken maar weet toch dat het zinloos is.. die komt er over paar uur pas uit. dan maak ik me zusje wakker en maak wat eten voor haar. op school hoorde ik dan vandaag weer paar onvoldoendes.
omdat ik me toch niets vind blow ik mezelf kapot.. als me vader thuis is dan.. noujah meestal krijg ik te horen dat hij me het huis uitgooit als ik niet beter ga presteren en ik heb het gevoel dat ik steeds meer problemen krijg. en mijn moeder is al niet veel minder. die kan alleen maar drinken
en zeggen dat me cijfers slecht zijn. op deze manier hoeft het van mij niet meer..
ik ben al 1 jaar aant doen alsof ik een lief vrolijk meisje ben maar trek dit niet meer en zeker niet na die aanranding een paar weken geleden
Datum:
27-11-2007
Naam:
s.
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

pijn,

ik wil soms dood ik word veel gespest. geslagen krijg de schuld meestal en zit op speciaal onder wijs dus ik ben dom kan niks ik zou liever wenzen dat ik nooit had geleefd Ps ik zoek iemanda weer ik hier meee kan over praten @
Datum:
27-11-2007
Naam:
anoiem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Alone

i just simpely hate my life..
the one and only think in my life
i love is he..
but he is always lying to my..
he is saying he is loving me to..
but the only thing i see is..
he is hating me..
he looks at other girls..
and saying thats not true..
but who can i trust my eyes or you ?
i dont understand...
why are you hurting so much..
you are hurting me, killing me..
from deep inside of me..
you dont know you are the only thing
i am longing for you..
cant you see..am i not enough for you..
why cant your eyes see that, why cant your hart feel that...that i need you..
but only thing you do is hurting me to..

:'(
Datum:
27-11-2007
Naam:
Alone
Leeftijd:
20
Provincie:
Anders

echtscheiding

het begon allemaal heel leuk en gezellig 8 jaar geleden we gingen verhuizen en hadden plannen als we verhuis zijn dan gaan we aan kinderen beginnen toen was alles ook nog goed en leuk tot dat we gingen trouwen in juni 2006 en ik zwanger was mijn man vertelde dat hij was vreemd gegaan ik dacht dat ik door een hel ging maar na een tydje dacht iki toch zoiets van ik wil haar wel is onder ogen zien en ja daar is een vriendschap uit gekomen wat nie echt normaal is maar het gebeurde ik kreeg gevoelens voor haar hoe het kan weet ik nog nie het is geen excuus maar ik denk door me hormonen en keerde me steeds meer af tegen mij man ik heb er heel erg spijt van maar nu wil hij me nie meer terug i kmis hem maar hij hoef me echt nie meer hij blijf bij ze standpunt en ik vind datr heel erg moeilijk er zit wel een lief klein ventje tussen dat vind ik nog het ergste ik mis mij man maar hij heb al weer een ander ik wil hem terug maa rik weet nie hoe zit aan de pillen om rustig te worden dat is toch erg maar ja ik zie geen uit weg meer het houd voor mij ook een keer op

gr diana
Datum:
27-11-2007
Naam:
diana
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

Alles verpest

Dag allemaal,

Ik ben op een punt gekomen dat ik me zo alleen en hopeloos voel en geregeld aan zelfmoord denk...dat ik maar even via google een site heb gevonden waar ik mijn gedachtespinsels kan afschrijven. Hierbij dus mijn verhaal....

Ik ben een meisje van 23 jaar..of beter gezegd een jonge vrouw. Op t eerste gezicht zou je denken...niks mis mee...heeft het prima voor elkaar....Die geniet echt van het leven.
Dat komt om het volgende: ik zie er goed uit (volgens anderen), doe een universitaire studie, heb leuke hobby's, qua geld niks te klagen, at least but not last ik heb een zoontje van 6 jaar.

Mensen hebben vaak het idee dat ik gewoon harstikke goed bezig ben en hebben bewondering voor mij dat ik alleen kan combineren met mijn zoontje. MAAR dat is dus niet zo!

Hier zal ik jullie een beeld schetsen van hoe ik werkelijk ben. Dat is in mijn geval een heel stuk minder rooskleurig.

-Ik ben niet knap, ik ben mijn inziens een lelijk en dik meisje (ondanks dat ik iedere ochtend om 5 uur opsta en anderhalf uur train in de sportschool (5 dagen per week)
- voor mijn universitaire studie ben ik te dom. Eerste 2 jaar kon het wel..heb ik het gered met ok cijfers..maar t derde jaar heb ik nu voor t laatste semester louter onvoldoendes gehaald. DOM DOM DOM DOM DOM DOM DOM Ik kan gewoon dat hele niveau niet aan.
- Ik ben een psychisch gebakje...ben vreselijk onzeker en walg van mezelf.
- Ik ben een walgelijke moeder die niet eens zelf voor haar kind kan zorgen, maar zorg uit handen geeft aan ouders...die nu binnenkort weer terug gaan naar hun geboorteland en ik er helemaal alleen voor sta. Ik kan het nu al niet eens aan, loser die ik ben, laat staan als die hulp wegvalt.
- Ik schaam me voor het feit dat ik een kind heb. Ik schaam me dood, dood, dood dat ik zo'n vies meisje ben geweest die haar benen niet had kunnen dichthouden en nu met alle gevolgen van dien zit.
- Ik schaam me om het feit dat ik me schaam dat ik een kind heb. Het is zo;n lief jongetje....welke moeder schaamt zich nou daarvoor...Nou ik ben er zo een.
- uuhhhh ja...ben soms ook humeurig en bot tegen hem....dat verdient hij niet
- schaam me voor het feit dat ik vorig jaar er net zo overdacht maar toen te bang was om het te volbrengen.
- schaam me voor t feit dat ik dood wil....maar ik denk...sterker nog weet dat de wereld beter af is zonder mij!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Alleen nu nog minste ernstige methode vinden
Datum:
27-11-2007
Naam:
triest geval
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

Kansloos

Kinderen, NOOIT had ik er aan moeten beginnen. Roofdieren, van het ergste soort, egoïstische onbeholpen eikels, die altijd alles beter DENKEN te weten. Lui, moe, onzelfstandig, zelfzuchtig, alleen maar aan zichzelf denken. Nooit aan de groep en gezin denken, maar ALLEEN MAAR aan zichzelf. Twee zonen heb ik op deze wereld gezet, en mezelf pas in 1991 laten steriliseren. Had ik dat metéén in 19xx laten doen. NOOIT NOOIT NOOIT meer. Mijn eigen leven bedorven door MS, een objectieve en eerlijke WAO afgenomen door de "overheid". 28 jaren heb ik HÁRD gewerkt in drieploegendiensten. Nu afgeschreven en aan de kant gezet. Niet meer van nut voor deze klote-maatschappij. De kinderen die ik op deze wereld heb gezet, lachen me uit als ik val, niet kan plassen, evenwichtstoornissen heb, moeilijk zie. Een vrouw die het zelf ook niet meer weet.
Deze wereld is alleen nog goed voor hen die alles nog goed kunnen. Kansloos, zonder behoorlijk inkomen, afgestraft en aan de kant gezet, wacht ik af op wat er morgen weer op me af gaat komen. Dood, want het leven doet me pijn. Het had niet zo mogen zijn.
Datum:
27-11-2007
Naam:
Resoluut
Leeftijd:
47
Provincie:
Limburg

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.