Levensverhalen (pagina 1232)

Ik zie het echt niet meer zitten op dit moment.
Ben nu 5 jaar depressief. 5 jaar geleden verloor ik mijn lievelingspaard, wat toen mijn alles was in me leven.
Vanaf toen werd ik depressief.
Maar sinds dit jaar zie ik het echt niet meer zitten en zit ik elke dag aan zelfmoord te denken.
Ik heb wel goede vrienden om me heen, die ik wil vertrouwen maar ik kan het niet meer. Ik heb nu twee keer een goede vriendin verloren, niet door de dood, maar omdat ze me pijn hebben gedaan. Ze hebben me vernederd en zwart gemaakt, terwijl ik van hun nooit had gedacht dat ze mij pijn zouden doen.
Het voelt alsof het een dolk door mijn hart is gestoken en het doet zo'n fucking pijn.
Ik heb nu 4 vriendjes in 2 maanden gehad en ik voel me zo'n slet. Als er maar 1 jongen is die met me wil zoenen, dan doe ik dat. Ik voel me dan na afloop zo'n slet, die met iedereen zoent.
De vriendjes die ik heb gehad, vielen allemaal voor me uiterlijk, maar toen ze mijn innerlijk leerden kennen, lieten ze me vallen.
Dat doet mijn zo'n pijn. Dat mijn innerlijk niet geaccepteerd wordt.
Ik heb nu al zoveel teleurstellingen gehad in mensen in me leven.
Ik zie het echt niet meer zitten. Ik voel me ook zo alleen... Ik weet niet meer wie ik echt kan vertrouwen. Ik weet niet meer of mensen die ik vertrouw en me ze laten vertrouwen, of het allemaal leugens zijn of dat het waarheid is. Ik weet het niet meer. Ik heb ook elke dag ruzie met mijn ouders. Ik heb ze verteld wat me dwarszit, maar het lijkt of het hun niet interesseert. Altijd als ik weer wat wil vertellen, loopt het uit op ruzie. Altijd maar die ruzie tussen mij en mijn ouders, ik kan het echt niet meer aan.
En nu heeft mijn beste vriendin me ook al verlaten. En me vader is overspannen en dat komt door mij. Ik maak altijd ruzie thuis en zij met mij en daardoor maak ik iedereen verdrietig. Het is ook beter voor hun als ik dood ben. Dan hebben ze geen problemen meer door mij en kunnen ze een perfect gezinnetje vormen met mijn zusjes en broertje. Zij hebben nooit ruzie met mijn ouders en krijgen vaak hun zin.
Houden er nog wel mensen van mij?
Mijn andere beste vriendin, mijn nichtje en me beste vriend zeggen dat ze heel erg veel van mij houden en dat ze me niet kwijt willen. Hun geloof ik wel, maar mijn ouders en de rest van mijn vriendengroep, ik geloof niet dat zij me zouden missen als ik dood zou zijn.
Vaak zit ik alleen op me kamer muziek te luisteren en dan voel ik me zo alleen.
Op vrijdagavond is er Tex, een muziekcafe voor mensen zoals ik, Emo's. Maar er komen ook Rockers, Punkers en Gothics. Met hun kan ik goed praten over mijn problemen. Maar van mijn ouders mag ik daar niet meer heen. Dat vind ik zo gemeen. In Tex is de enige plek waar ik me geaccepteerd voel als Emo. Op school wordt ik alleen maar uitgescholden omdat ik Emo ben. De enigen die me wel begrijpen dat ik Emo ben is me beste vriend en een meisje dat ik ken van internet. Zij zijn ook Emo.
Ik snijd ook sinds een tijdje in mezelf.
De pijn is er maar even en het lucht op. Maar een paar uur later voel ik me zo kut, dat ik mezelf gesneden heb.
Ik heb een paar keer op het metrostation gestaan en gedacht: zal ik ervoor springen? Dan is alles afgelopen.. alle ellende in me leven en dan wordt alles misschien beter.
Maar toch deed ik het niet. En ik heb ook een paar keer op het dak van me huis gestaan, maar toch deed ik het niet.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Ik voel me zo kut, elke dag stromen er miljoenen tranen over mijn wangen. Wanneer ben ik een keer uitgehuild? Volgens mij nooit.
Ik weet niet meer of ik beter zelfmoord kan plegen of wel... Ik wil het wel , maar toch doe ik het niet.
Mijn leven is een puinhoop en ik weet zeker dat het nooit meer op orde komt.
Er is te veel gebeurd wat mij depressief heeft gemaakt.
Mijn ouders zeggen wel dat ze van me houden, maar volgens mij is dat niet zo.
Ze krijgen alleen maar problemen door mij.
De buren praten over mij, omdat ze me maar vreemd en vervelend vinden.
Ik was ook lid van een club van de kerk, maar daar ben ik afgegaan, omdat ze me daar niet mochten en me pesten omdat ik zwarte nagellak draag, alleen maar zwart draag en Emo ben. Ze vinden me een enge gothic daar en me te emotioneel.
Eén keer is er tegen mij gezegd dat god me daar niet wilde hebben en toen ben ik opgestapt. Ik ben weggerend en ben uren blijven rennen en lopen in de regen.
Kletsnat kwam ik thuis, om 1 uur, waar ik gelijk straf kreeg.
Het doet zo'n pijn, me hele fucking kutleven.
Ik wil echt niet meer leven.

Ik heb er ook een gedicht over geschreven, ik schrijf ongeveer 2 gedichten per dag:

Eén stap op weg naar geluk

Dan sta ik hier, hier hoog boven de grond
Ik weet dat ik niet meer wil leven en het moet doen
Ik weet dat ik nooit meer gelukkig zal zijn
Maar toch kan ik het niet

Maar één stap naar voren,
nog één stap op weg naar geluk
Te veel pijn, te veel woede, te veel tranen
Te veel om te blijven leven
Nog maar één stap
maar ik kan het niet

Ik kijk naar beneden, een traan rolt over mijn wang
Niemand die er van weet, misschien een paar
Ik wil dood, nog maar één stap op weg naar geluk
maar ik kan het niet

Te veel teleurstelling, te veel gebeurd, de pijn is ondraagbaar
Ik kan niet verder leven
Ik wil niet verder leven

Er zijn een paar mensen die mij tegenhouden op dit moment
Op dit moment, het moment tussen leven en dood
Mensen waarvan ik veel houd, die veel van mij houden
Die mij niet kunnen missen
Voor hun wil ik blijven leven, ik wil hun niet kwijt

Maar er is te veel pijn, te veel tranen, te veel angst, te veel woede
Er is te veel teleurstelling, te veel gebeurd
Ik weet dat er maar één oplossing is
Die ene stap, op weg naar geluk

Ik neem een besluit
Het is beter als ik het doe
Als ik weg ga uit deze wereld

Die ene stap, op weg naar geluk
Ik neem die ene stap en ik spring…

ik ben een meisje van 15 jaar en ik woon in arnhem , ik krijg echt alles wat ik wil , de nieuwste kleren , schoenen , telefoon en altijd wel geld in me zak , op school gaat het goed ik zit in het derde van het vmbo-t , ik haal makkelijk goeie cijfers, en ga ook makkelijk over .. maar ik stress me laatste tijd echt veel .. ! en niet zo een klein beetj ook als me moeder boos op me word ga ikhelemaal schreeuwen in huis me handen jeuken en me benen dan moet k ergens tegen aan trappen k kan me zelf niet beheersen ik snap niet hoezo dit mij moet overkomen,k ben niet egt een mooi meisje ofzo maar ook niet lelijk ik kan wel makkelijk jongens krijgen maar gewoon .. Ik snap het niet!!!!!!!!! wrm moet ik dit hebben .. Ik sterss me escht dood soms wil k egt zelfmoord plegen zoals vndaag .. Alsjeblieftt mensen wt moet k doen!

Ben een vrouw van 56 en zit vol met verdriet,ben van mn 6 jaar tot mn 12 jaar sexueel misbruikt,Dit tot mijn 49 jaar vezwegen en toen ging alles fout in mn leven ,jan moeder kwam te over lijden en ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen ,In tussen scheide onze zoon en kwamen de kids bij ons wonen .eEN HALF JAAR LAER kreeg ik een erntig ziekte en ben gelukkig goed door heen gekomen .
E

ik ben 13 maar heb voor mijn doen al veel meegemaakt .. me oma is in 2002 overleden maar ik kan het niet loslaten .. ook ga ik daarom 3x op de week haar bezoeken op het kerkhof .. me oom is pas ook overleden .. 3 zelfs .. 1 heeft zelfmoord gepleegd de ander hardstilstand en de ander kanker .. ik heb best een goede band met mijn famillie en vind het daarom erg moeilijk .. ook had ik een vaste vriend al 9 maanden .. maar het ging steeds slechter met hem en slechter openduur ging zijn vader ermee naar emergis .. emergis kon hem ook niet helpen .. en ik dus ook niet .. daarna moest hij naar een inrichting in goes.. het gaat nog steeds niet beter met hem .. ik heb het los moeten laten nu na 3 maanden is dat gelukt .. ik kreeg een nieuwe vriend wel iets ouder dan de eerste maar hield net zoveel van hem .. hij is vreemdgegaan en heeft me laten zitten .. ik zit echt zow in de knoop hierdoor met mezelf.. en dan ook nog is dat me moeder erg zwaar ziek is .. ze heeft waarschijnlijk kanker .. en komt waarschijnlijk verlamd in een rolstoel als de operatie niet lukt .. en dit alemaal vlak 8ter mekaar .. pasgeleden heeft een vriendin van me overdosis genomen .. en het is maar net goedgegaan .. gelukkig ik weet namelijk niet wat ik zonder haar zou moeten .. gelukkig heb ik nog een goede vriendin .. K. maar zonder P. zou ik het ook niet kunnen .. en dit alles op een korte tijd .. ik kon het niet meer af en wou pas geleden er een eind aan maken maar me vriendinnen K. en P. zeiden als je dat doet pleeg ik ook zelfmoord.. dus ik deed het niet maar ik loop nog steeds met het iedee rond dat ik er een eind aan wil maken wat moet ik doen .. ?

Ik kan niet leven met mensen, ze irriteren me mateloos. Als ze lief tegen me doen vind ik ze te inhalig, als ze niet lief doen word ik boos en voel me alleen gelaten. Dit wordt exrtreem de 2 weken voor mijn regels. Dan is het alsof ik een gedaanteverandering onderga. Ik ben ondertussen gescheiden en heb een nieuwe vriend. Door mijn manier van doen jaag ik hem het huis uit
...ik versta mezelf niet ..ik ben hypergevoelig en ik heb vastgesteld dat ik ADD heb.
Ik heb 5 kinderen, de jongste is 14. Ik zou het hen nooit kunne aandoen, maar soms denk ik dat ze beter zonder mij af zijn. Heel mijn leven is chaos, ik laat me dicteren en ben er daarna ongelukkig over. Ik heb vanavond bv. uren zitten wachten op mijn zoon, die te laat van zijn schoolreis terugkwam, en dan nog eens op mijn vriend, die niet is gekomen, en ook m'n telefoons of mails niet meer beantwoordde, door mijn afschuwelijk gedrag gisteravond.
ja, ik wil gewoon verdwijnen, met niemand nog iets te maken hebbn.

Ik ben nooit van plan geweest erg oud te worden. Ik heb geen enkele reden zelfmoord te plegen, maar heb ook geen enkele reden mijn onvermijdelijke dood nog verder uit te stellen. Dat ik zo nu en dan de stekker eruit wil trekken is louter en alleen mij eigen schuld. Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn gevoel. Ben niet verdrietig, ben niet blij. Ben onverschillig. Ik verwijt mezelf de lafheid niets aan mijn gevoel te doen. Verwijt mezelf het egoisme: Ik heb alles, en zou officieel gelukkig moeten zijn. Ondankbare hond voor dit mooie leven, en alles wat mijn familie voor me gedaan heeft. Gun mezelf de dood, ik ben een slecht mens en verdien het om te sterven. Verlies soms het geduld mijn tijd uit te zitten op dit bolletje aarde. Ik, ik, ik, ik; egoisme dus. Ik heb een pesthekel aan het kwetsen van mijn \"nabestaanden\", dus zoek een manier om uit te stappen zonder dat het op zelfmoord lijkt. Ik wil niet dat iemand zich ooit verwijten kan maken. Als ik in een neerstortend vliegtuig zou zitten, zou ik genieten; de verlossing is dan nabij. Of als de dokter zou zeggen dat ik terminaal ben, mmm...heerlijk. Dan is het het lot wat beslist; ik ben zelfs te laf om zelfmoord te plegen. Slappe zak, hahahaha. Fuck me.

Hallo.. ik ben 17 jaar en ben van binnen helemaal kapot!!!!!!!!
Mijn ouders zijn nu 2en half jaar gescheiden, het begon daarmee, toen mijn vader afscheid nam op een dag woonde mun moeder der nieuwe vriend diezelfde dag al bij ons in. daardoor is het tussenons helemaalmisgelopen, en het ging bijmun moeder niet goed tehuis veel gescheld enzo.. En ik ging zooo graag naar mun vader... nu nog hoor!! ik heb 2jaar met een maatschappelijkwerkster ge[aat op school had totaal geen zelfvertrouwen meer een faalangst. Het ging heel slecht, mijn vader was alcohollist geweest, en loog steeds tegen mij want ik vond steeds jeneverflessen overal, ik ging er kapot aan. Ik heb sinds de scheiding voor mijn vader gezorgt en gelogen tegen mun moeder, en kan het leven nii meer aan. Er is ZOVEEL gebeurd dat ik al niet meer weet wat er allemaal on pijn bij mij hebben veroorzaakt, wel weet ik dat ik dit niet meer il, is het zoo gek dat ik RUST wil ?? rust rust rust dat is wat ik wil... geengezeik meer geen gelieg, niks meer.. woon nu bij mijn vader maar gaat slecht, hij heeft elke keer een andere vrouw, hij laat me savonds tot in de nacht zomaar alleen, en dan ben ik alleen! als hij er is slaapt ie, ik kan er nii meer tegen ik hou zoveeeel van hem maar ik wil gewoon nii meer,, wie weet wat voor medicijnen ik kan nemen? Liefss hopeloos meisje

ik ben een meisje ik ben nog jong alleen zie het leven niet meer zitten. Ik heb het gevoel dat me moeder me niet meer wilt dit komt omdat ze mischien genoeg heeft aan haar andere kinderen en ik een beetje buiten beentje ben ik speel nooit mee met me moeder en andere zusjes maa rik kan dit soort dingen gewoon niet ik ben ook anders geen girli girl en denk dat ze dat niet leuk vind. Ik studeer hoger ik heb tot nu toe altijd gedaan wat me moeder van me verwachte ik heb zo veel me best gedaan maar nooit heeft me moeder een echte dankbaarheid vertoont nooit heb een een kus gekregen vol liefde van me moeder ik kan er niks mee ik voel me zo aleen in de wereld want mij vrienden zijn ook niet te vertrouwen ik kan er niet meer tegen weet niet meer tegen wie ik kan praten en wie ik kan vertrouwen ik ben zo hopeloos en de weg kwijt dat ik een weg wil vinden maar niemand die me helpt... please please

Heb je dat ook wel eens?
Dat je gewoon echt geen zin meer hebt?
Nou ik heb het echt elke dag!
Ik snij mezelf, ik heb altijd ruzie met mijn ouders en het gaat gewoon super slecht op school.
Ik heb echt altijd die gedachte van : shit weer een dag elende!
Ik kan het gewoon echt niet meer aan.
Ik heb nu 4 keer geporbeerd zelfmoord te plegen maar telkens op het verkeerde moment, want er kwam steeds weer iemand aan.
Eén keer heb ik mijn slaap kamer raam wagenwijd open gezet en had ik m'n benen al uit het raam, maar iets zei dat ik het niet moest doen.
Maar zo wil ik gewoon echt niet meer verder!

Ik denk soms aan zelfmoord, de grijze zee op een grijze dag, in het grijze leven. Ik verwacht te veel en ben daarom vaak teleurgesteld. Ik verwacht van mezelf dat ik wat bereik in mijn leven doormiddel van de talenten die ik bezit, ik bezit er best wat... en dat is waar mijn geluk en tevens ook de grote pijn zit. Ik verwaarloos bijvoorbeeld mijn muzikale talent en verwijt mezelf dat ik laks en lui ben. Ik wil er graag hard voor werken maar voel me vaak gevangen door andere bezigheden. het is een circel die ik probeer te doorbreken, maar er zijn veel momenten dat ik naar de toekomst kijk en er geen vertrouwen heb dat mijn dromen uitkomen. Dan word het zo leeg. Je kunt op zoveel manieren gelukkig zijn, maar spijt hebben, daar ben ik bang voor. En door die spijt niet gelukkig kunnen zijn. Ik heb een lieve familie, een lieve vriend van wie ik hou, en die van mij houdt, ik heb vrienden, een eigen band, en we maken mooie muziek. Maar mijn eisen zijn hoog. Aan mezelf, aan anderen. De angst om als "niet geslaagd" te worden gezien legt zo'n grote druk op me dat 'ie me verlamt.
Verlamt denk ik dan aan de gijze zee, op een grijze dag.
Geloven in god doe ik niet. Wel in positieve en negatieve energie. Het is moeilijk om positief in het leven te staan, als je jezelf vanalles kwalijk neemt. De eindeloosheid van die strijd en de matige vooruitgang van mijn "positieve"karakter.
Het falen in zachtheid en vriendelijkheid naar mijn dierbare en omgeving, door de koppige houding die ik aan kan nemen.
Ik weet wel dat het maakt wie ik ben, maar hoe kan ik in mijn gedrag zo los staan van waar ik in geloof.
Ik ga niet op een grijze winterdag naar de grijze zee omdat ik wil weten wat de toekomst brengt, ookal ben ik bang om te falen...maar toch is het wel een hele geruststellende gedachte.