Levensverhalen (pagina 1236)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

weg

Ik denk er al heel lang aan, maar de laatste tijd echt veel. Bij elke tegenslag denk ik 'ik zou er evengoed mee kunnen ophouden en dan voelde ik al dit verdriet niet'. Ik werk niet meer voor school, want ik ga er van uit dan ik er snel niet meer ga zijn. Sommigen zeggen dan dat het het niet waard is om zelfmoord te plegen, maar zij voelen niet wat ik voel. Als ik weg ben, loop ik in niemands weg meer. Jah, er gaan misschien enkele mensen mij missen, maar na een tijd gaat dat over. IK zeg niet dat ze mij gaan vergeten, maar ze leren er wel mee leven. IK probeer al zo lang met mijn miserie leven, maar het wordt gewoon steeds erger. Eénmaal als je er aan begint te denken, aan zelfmoord, houdt het niet meer op. Ik wil het gewoon doen. Ik denk er altijd aan. IK kan onder een auto lopen, ik dan van iets hoog afspringen, ik kan me ophangen, ik kan me vergiftigen... Er zijn zoveel mogelijkheden om er een eind aan te maken, zoveel mogelijkheden om gelukkiger te zijn, want nu ben ik ongelukkig, alles is beter dan nu. Ik sta vaak naar buiten te kijken naar de wagens, en denk bij mezelf dat ik gewoon de deur uit moet lopen en eronder springen. Het lijkt zo gemakkelijk. Ik weet dat als je het doet, er geen weg terug meer is, maar dat wil ik ook niet. IK heb me lang wijs gemaakt dat het allemaal wel beter wordt, maar dat wordt het niet. Ik denk er echt elke dag aan. Ik wil geen hulp ofzo, want dan maken ze me vanalles wijs, maar enkele jaren later zou ik toch terug weer willen verdwijnen van deze wereld. Ik denk ook vaak aan wat ik in mijn afscheidsbrief zou zetten. Ik zou een brief schrijven met erin hoe ik me echt voelde, niet hoe iedereen denkt dat ik me voel. Er zou instaan wie ik graag heb, en wie ik haat. Er zou instaan wat ik graag heb, en wat ik echt haat. Er zou instaan dat ze niet hoeven te wenen, want eenmaal als ik weg ben, ben ik gelukkig. En diegenen die van mij houden, willen dat ik gelukkig ben. Dus laat me maar verdwijnen, laat me maar gaan. Ik hoop wel dat ze me niet vergeten, want er waren echt mensen die ik zou missen. IK heb mooie momenten in mijn leven, maar de tegenslagen zijn in de meerderheid.
Datum:
24-11-2007
Naam:
.
Leeftijd:
15
Provincie:
België

ik weet het niet meer

enkele jaren geleden wilde ik al niet meer verder met mijn leven, toen heb ik dit in een verwarde bui aan mijn ouders verteld. In die tijd hebben ze mij hierin geholpen. Vervolgens ben ik gaan studeren en heb mijn oude leventje voor zoverre weer opgepakt, echter heb ik nooit me zelf echt weer kunnen zijn. Heb veel vrienden afgestoten. Op dit moment zit ik ook weer ver weg van mijn vrienden en familie vanwege werk. Ik doe tegen iedereen net als of het heel goed met me gaat mar van binnen huil ik elke dag. Gisteren op het werk had ik helemaal een inzinking... ik zag het allemaal echt niet meer zitten en ben zonder iets te zeggen eerder weg gegaan. Nu zit er over te denken om ontslag te nemen en alles eerlijk te vertellen of uit het leven te stappen aangezien ik toch mezelf niet ben en zo geen zin meer in het leven heb... ik weet het allemaal niet meer!!
Datum:
24-11-2007
Naam:
ik weet het niet
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Dood vervolging


Mijn ouders waren al midden in de 40 jaar toen ik werd geboren. Hun levenslust was al sterk afgenomen zeker dat van mijn moeder die niet goed kon omgaan met dood. Ieder jaar van kleins af aan zat ik rond mijn verjaardag weer in de kerk omdat iemand was gestorven van onze familie….opa,oma,tantes,ooms….maar ook nichtjes en neven aan ongelukken en kanker. Mijn moeder heeft dood nooit goed kunnen verwerken en zolang ik me kan herinneren depressief geweest en zelf ook dood willen zijn. Dood van mijn vader in 1988 en later van haar beste vriendin 1992 was klap voor mijn moeder. Ze werd nog depressiever en smeekte om de dood elke dag tegen mij en heeft ook 3 zelfmoordpogingen gedaan waarbij ik haar steeds heb gered en mijn moeder mij dat zeer kwalijk nam. Ze is uiteindelijk aan herseninfarct gestorven in 2006.Ben nu 40 jaar en behalve mijn moeder verhaal wat betreft zelfmoord en dood heb ik 10 jaar als maatschappelijkwerker in Asielzoekcentrums zeker 8 geslaagde zelfdoding meegemaakt en bijna niet telbare pogingen live meegemaakt. Prive blijven ook steeds mensen om me heen sterven die me dierbaar zijn. Ik ben in de afgelopen 5 jaar een ander soort mens gaan worden. Ik was daarvoor erg opgewekt en dacht ik kan dood wel verbergen en niet zoveel aan denken ook al maak ik het vaak mee…blij dat ik leef en dood zien we later wel ......maar door al mijn ervaringen en dood zo vaak gezien te hebben ….is dood een vriend geworden. Ik ben grote zwarte Amerikaanse auto gaan rijden,ben altijd in zwarte kleding,ben gek op de nacht geworden en op gevaar,mijn Villa waar ik in woon zou kerk kunnen zijn….mensen schrikken er gewoon van…lijkt echt op soort spookhuis. De dood is zo’n goede vriend geworden dat en zo vertrouwt dat doodwens in mij begint te borrelen. Mijn grote liefde waar ik mee samen woon heeft nu ongeneselijke kanker en schreeuwt het soms uit van de pijn……..ze wil leven omdat ik er ben maar ook graag dood want haar pijn is vaak ondragelijk. Haar pijn is mijn pijn geworden en nu heb ik sinds 6 maanden al die pijn van de afgelopen 40 jaar dood en pijn op mijn schouder liggen……dood komt steeds korter bij me en wil meer dan alleen vriendschap dood wil voor altijd samen met mij zijn maar dan moet ik wel de stap nemen. Ik leef nu nog voor mijn liefde maar daarna ??? De wereld om me heen zegt me nog weinig…alles voelt mat en heb alles al gezien…meegemaakt…de wereld gereisd…geld gehad….vrienden etc etc …..het zegt me allemaal niks meer. Heb geen zin om aan kanker of andere ziektes te gaan sterven……Hoe nu verder tja leef van dag bij dag en zie wel wat het brengt……
Ben benieuwd wat dood gaat brengen als ik dood ben………
Datum:
24-11-2007
Naam:
Daddy cool
Leeftijd:
40
Provincie:
België

Kijk eens goed.

Ik vind het heel erg wat ik hier allemaal lees, zo jong en nu al denken aan zelfmoord..
Sommigen van jullie hebben nog niet eens echt geleeft, niet uitgeweest geen lol gehad..
Zelfmoord is echt geen oplossing:..
denk je nou werkelijk dat als je zelfmoord pleegt al je problemen voorbij zijn?
Blijven vechten moet je altijd wel, dat moet de gelukkigste persoon ter wereld nog.
Een probleem kun je niet oplossen met een ander probleem.
Pak het aan, ga eens na WAAROM je je zo voelt, praat met je ouders je vrienden, of regel professionele hulp.
Iedereen kan gelukkig zijn, alleen moet je daar wel wat voor doen!
Niks gaat vanzelf, en aan alles komt een eind..
Datum:
24-11-2007
Naam:
Lorena
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel

ik kan alles hebben

Zoals mijn titel zegt: Ik kan alles hebben. Ja dat is ook zo. Ik ben gezond. Heb een goed stel hersens en studeer nu aan de universiteit. Ben een tijd gestopt met studie, maar ben toch weer begonnen. want laatste kans.
Ook heb ik geen traumatische dingen mee gemaakt in het verleden. Alleen een erg veroordelende ouders gehad en weinig over gevoelens kunnen praten vroeger. Ondanks dat ik veel kan hebben, lukt het me niet om het te krijgen. Dit omdat ik zo lang in de negatieve gedachtes blijf hangen. Mijn gevoel zegt dat ik waardeloos ben. Met mijn verstand kan ik zeggen dat ik niks waardelozer ben dan anderen ,want ik weet dat ik ook heel veel kan en kan geven. maar toch voel ik me zo. Ik krijg het er niet uit. Ik ben waardeloos. Heb naar mijn idee in andermans ogen weinig te bieden . Dat is mijn gedachten en ik krijg die niet uit mijn hoofd. Iemand kan zeggen dat ik wel waardevol ben ,maar toch geloof ik het niet. Hoe komt dat??? Hoe komt het dat ik me zo voel???? Hoe komt het dat ik die gedachtes zo sterk en zo lang heb. Volgens mijn therapeut komt dit allemaal heel klagerig over. Het is helemaal niet zo bedoelt. Ik voel het zo en niemand snapt het echt.Als iemand vraagt hoe het met me gaat dan zeg ik het zo . ik zit niet uit mezelf zo te klagen Ik kan zo veel hebben , maar er is iets waardoor ik het niet kan krijgen. Ik wil het misschien aan de ene kant ook niet. die stomme mensen allemaal. Ik ben het zat om te vechten. Ik wil niet meer. i'm stuck. wat zit ik toch complex in elkaar.IK wou dat er reddende engelen bestonden en het mij iets makkelijker maken om weer verder te kunnen vechten.

groetjes
Er zijn momenten zoals nu dat ik wildat ik het lef heb om er een eind aan te maken. maar dat lef heb ik niet en er is ook heel veel in het leven dat ik wil hebben en zien. Zoals veel van de wereld zien en moeder worden. maar voordat ik dat kan bereiken moet ik eerst iets anders overwinnen en dat lijkt zo onmogelijk. studie afmaken is moeilijk omdat ik me zo K.... voel dat ik de concentratie niet kan opbrengen. Mensen ontmoeten is lastig omdat ik mensen over het algemeen niet leuk vind. Ik vind ze gemeen en hard. Ik wil alleen maar leuke en lieve mensne om me heen, maar dat is natuurlijk onmogelijk want zo zit de wereld helaas niet in elkaar. Zo realistisch ben ik wel om dat wel te weten
Datum:
24-11-2007
Naam:
hopeloos_gevoel
Leeftijd:
31
Provincie:
Flevoland

thats life at the moment

het is niet erg dat je alleen bent maar dat klote gevoel alsof er duizend soorten verdriet in je systeem zit daar word je wanhopig van
Datum:
23-11-2007
Naam:
rolf
Leeftijd:
37
Provincie:
Limburg

mijn verhaal

het begon allemaal een paar weken geleden. ik werk in het zwart bij een beenhouwerij en had een zwaar werkongeval. mijn baas trok zich niets aan van mij,betaalde niets voor mij en bhandelde me gelijk een nietsnut! daarna kreeg ik problemen thuis omdat ik geen ander werk zocht, ik kan dit nu even niet omdat ik er me niet goed bij voel, maar ik moet wel want ik moet mijn kosten(autoverzekering,taks,benzine,...) kunnen betalen; daarna kreeg ik nog problemen met mijne beste vriend omdat ik dit op hem afreageerde; Mijn vriendin zegt dat ik het me allemaal te zwaar oppak. ik zeg dat ik het niet meer zie zitten!! Alles keert zich tegen me.
Datum:
23-11-2007
Naam:
JDB
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Waarom?

Ik snap het niet meer, waarom is iedereen zo blij en zorgeloos? Waarom ik niet? Ik kan niks, ik ben niet goed op school, ik ben niet sociaal, en ik heb ook nog een lichaam waar ik me voor schaam. Ik heb me vaker afgevraagd waarom ik alles tegen heb, en sommige mensen niks, ik snap et niet.

En als je dit leest denk je mischien dat ik een of ander deusje ben, maar nee. Mensen kijken tegen me op, op school ben ik ook nog enigzins populair, in de zin van, veel mensen moeten me en vinden me aardig. Maar dit maakt het allemaal nog 10 keer erger, daarom kan ik niet toegeven hoe ik echt ben. Ik hou iedereen en mezelf steeds voor gek, en ik word er zelf gek van. Het klinkt zo cliché en stom, maar ik wou dat ik het tegen iedereen kon zeggen: kijk hoe zielig en kut ik me voel!!!! Maar nee, op school en overal doe ik altijd blij en grappig, en als ik ooit zelfmoord pleeg denk ik dat niemand het zal begrijpen. Maar ik durf niet, want ik kan het me ouders niet aan doen, dat is echt de enige reden. Ik haat et.....
Datum:
23-11-2007
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Limburg

Mijn Leven...

het begon allemaal lang geleden,
ik dacht dat ik zwanger was omdat ik niet meer ongesteld werdt dus toen ging ik met mijn menotr proberen alles op een rijtje te zetten en hoe het verder moest en me ouders moesten het weten, dus ik was daar heel boos over, en ben weggelopen van huis naar vijf of zes dagen ebn ik maar naar huis gegaan samen met mijn mentor om er over te praten want het moest toch een keer gebeuren nou ik was nie aan te spreken want ik was het er allemaal niet mee eens, later begon ik te blowen bij vrienden amnesia hees en ben toen flauwgevallen en werdt niet meer wakker en de volgende dag in de middag werdt ik wakker in het ziekenhuis met allemaal infuus in me lichaam me ouders waren boos op mij en zagen op em armen dat ik me had gesneden dus ze vroegen waarom ik dat deed, daarop gaf ik geen antwoord....

in het zieken huis hebben ze meteen zwangerschapstest gedaan die bleek negatief te zijn maar toch een maand later was ik nog steeds nie ongesteld en begon me ongerust te maken....

toen zei mijn menot dat ik het beste naar jeugdzorg kon gaan wat ik totaal niet wilde... het ging een tijdje goed maar van binnen werdt ik steeds depressiever...
mijn mentor en leraren zagen dat aan mij en bleven door vragen wat er aan de hand met me was maar natuurlijk ik zei geen woord.
ik blowde ng steeds en begon al snel aan de harddrugs (cocaine roken) omdat het me al helemaal nie meer zag zitten en begon me zelf te snijden steeds dieper en dieper totdat het niet meer stopte met bloeden, dat is ongeveer al drie maanden verder en nog steeds geen ongesteldheid, daar bovenop heb ik ook nog ruzie thuis en dan zul je wel denken maar iedere puber heeft ruzei met z'n ouders maar geloof me nie elke dag als je opstaat en naar bed gaat en niet zo erg als deze,, ik werdt steeds depressiever toen kreeg jeugdzorg een zorgmelding van school, dus ik moets daar heen en toen kreeg ik de keuze voor vrijwillig naar een observerend orienterend huis te gaan voor drie maanden zonder familie of vrienden en zonder privileges dus ik zeg nee, krijg ik te horen als ik geen hulp aan neem van die mensen dat de kindereechter moest gaan beslissen en tot die tijd ben ik me nog meer gaan snijden en wil heel snel van me leven af!!!!
Datum:
23-11-2007
Naam:
M.S.
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Haar wens

Ik weet niet wat ik met mijn leven aanmoet. Mijn zusje zit geestelijk helemaal in de problemen. Dit reageert ze op mij af, ze ziet mij als perfect. Mijn ouders zeggen dat ik rekening met haar moet houden en dan komt het wel weer goed. Maar ik kan het niet meer. Iedere dag wordt ze agressief en schreeuwt ze tegen me en soms gebruikt ze ook geweld. Ze was mn kleine zusje maar ik kan het niet meer. Van mij hoeft het leven niet meer. Door een einde aan mij leven te maken kan ik haar laatste wens vervullen. Op dit moment is haar laatste wens dat ik uit haar leven verdwijn en zo zou ik toch nog iets voor haar kunnen doen...
Datum:
23-11-2007
Naam:
Mij
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.