Levensverhalen (pagina 1236)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

valt niet veel meer over te zeggen

mmm waar zal ik beginnen, al toen ik een jaar of 11/12 was kan ik me herinneren dat me vader me sloeg elke x vroeg ik me af wat ik had gedaan? maar daar was nooit een reden voor de reden was dat hij een alcoholist is en als hij gedronken heeft istie heel aggressief dan kan je liever niks tegen hem zeggen de keren dat hij em sloeg met een riem of ze vuist aan me haren trok over de bank of met een stok wat hij noemde (ze medicijn) vraag me ook niet hoe hij derop komt... Ik herriner me nog dat ik op kamp was geweest en foto's had gemaakt ik kwam thuis en me tante en oom waren er ook ik liet me foto's aan hun zien en hun daarna boven om te slapen want ik was moe voor ik het wist was me vader thuis en hoorde dus van me oom en tante dat ik foto's had gemaakt hij wou ze zien ik zei tege hem je ziet ze morge want ik ben nu moe hij bleef doorgaan en ik zei van ik ben echt moe ikweenie wat het is maar ik ben bang om met me vader te praten of dingen te laten zien je weet maar nooit hoe hij reageert ik denk dat het normaal is geworden voor me de bangheid en angst die ik nu heb af en toe... vaak en nu nog steeds dacht ik wat ik verkeerd deed op dat moment ik en me vader kunnen nergens over praten nooit als ik bijv vertel dat ik een goeie cijfer heb gehaald dan hoor je altijs ' oh of een opmerking van kon het niet beter nooit een x dat hij tegen me zei van ik ben trots op je! als je een x langs zou komen lijk het net alsof ik alles in me leven heb maar dat is maar schijn ook altijd als mensen er zijn familie of vrienden kenissen dan is hij zo lief maar hier in huis nou nee me moeder ik heb echt een engel!! als moeder ze betekend echt alles voor me en heeft altijd voor me klaargestaan ook al kwam zij daardoor in de probleme bij me vader me moeder werk elke dag bijna dus vandaar dat ik niet zoveel tijd heb der heb en ze doet zoveel dingen voor andere mensen dat ik der niet wil lastigvallen met mij problemen en ik heb er nog nooit over gepraat wel met me beste vriendin alleen ik durf soms toch neit alles te vertellen in dit leven moet je eingelijk alleen jezelf vertrouwen me zus is nooit geslagen door me vader misschien heel af en toe toen ze klein was maar verder niet meer hij durft ook bijna niks tege der te zeggn lijk net alsof hij naar haar opkijk ik zeg eerlijk ze heeft heel der studie afgerond en nog hoog ook en ze heeft een geweldige baan en auto alles was ze maar kan wensen soms vraag ik me af waarom ik in dit leven ben waarom wat ik mijn doel?? pijn en verdriet wat ik nu vertel is maaar eeen heeeeel klein beetje van me leven ik zal een ander deel vertellen waar ik nu erg mee zit ik was 12 jaar toen ik verkering had met een jonge in die tijd hebben we altijd contact met elkaar gehouden en vaker iets met elkaar gehad tot 1 jaar geleden werd het serieus tussen ons onze ouders kennismaken en we sliepen elke dag bij elkaar alles was opeens goed me vader deed net alsof hij de heiligste man was maaar ik ben neit dom ik herriner me alles nog goed sinds hji in me leven is gekomen heeft me vader mij niet meer geslagen wat ik wel raar vond ik was het al gewend dat ik om een paar maanden klappen kreeg maar nee alles ging goed we hielden zoveel van elkaar we deden alles samen alles was gewoon perfect ik kan er uren over doorschrijven maar het zijn alleen maar leuke en mooie tijden geweest tot 1 maand geleden dat hij het uitmaakte! ik ben er zo kapot van hij zei tege mij dat hij minder van me hield en niet meer verliefd op me is als eerst terwijl toen we hadden ik altijd een gevoel had dat hij meer van mij hield dan ik van hem hij zei bepaalde dingen tege me en hij deed zulke lieffe romantische dingen dat ieder meisje zo een vriend als die van mij wou hebben veel mensen zeiden tege me van iewll heb je met hem maar ik trok me er niks van aan en ik zei ook niks tegen hem en hield het voor mezelf want ik hou van hem sommige vrienden zelfs ook ze beste vriend lache me gewoon uit en zei dat ik beter verdiende en dat ik niet zo een sukkel als hem moet hebben en nog meer maar goed even verder hij heeft het dus uitgemaakt nu bellen er steeds verschillende meisjes naar hem we zien elkaar nog wel af en toe maar dat ik meer omdat het echt niet goed met me gaat want ik zie het verder echt niet meer zitten hij bracht de vreugde en liefde in me leven de blijschap alles en ik hou meer van hem dan van mezelf ik heb nu al zovaak verschillende dingen bed8 om dood te gaan maar ik wil iets wat snel en pijnloos is ik heb het verhaal nu best kort uitgelegd ik zal steeds meer stukjes bij schrijven zodat het meer te begrijpen is en misschien ik het allemaal mij schuld.!


kan iemand me misschien helpen? ik hoor het gauw voordat het te laat is...
Datum:
24-11-2007
Naam:
everything seems so pointless & lonely
Leeftijd:
18
Provincie:
Drenthe

Such a Fool I am

Alles was zo perfect. Ik en mijn lief. En dan had zij een beste vriend. Maar ik, ik
dacht dat ze mij bedroog. Ik denk altijd dat mense achter mijn rug plannetje make. Dus ik doe een beetje 'onderzoek'. En dan komt mijn lief da te wete en dan
Alles was zo perfect, maar ik ik moet het altijd verpeste
Datum:
24-11-2007
Naam:
X
Leeftijd:
14
Provincie:
België

veel pijn

ik heb egt altijd ruzie met mijn ouders en ziten nare dingen over me te denken en ze zdenken dat ik met verkeerde mensen omga:S ik kan niet eensnormaal erover praten wat ik erover vindt en ze zijn het er al niet mee eens ik kan gelijk een klap opvangen. maar dat is bij iedere ruzie zo, bij iedere ruzie krijg ik een klap maar als ik het zeg krijg ik gelijk nog een klap en zeggen ze dat ik lieg en dat ze me niet meer willen vertrouwen.. ik heb ook heel vaak gedagtes dat ik dood wil gaan en ik heb vaak geprobeerd in mn polsen te snijden. ik wil gelukkig zijn en niet met een kut gevoel thuis wonen
Datum:
24-11-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

tja nu verder

Tja nu verder
ikweethetneit
Datum:
24-11-2007
Naam:
rsd
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-holland

Bleeeh

Ongeveer 15 weken geleden is het uit gegaan met m'n vriendin. Waar ik overigens maar een maand echt mee heb gehad, maar ik kende d'r al een flink tijd langer. Ze was m'n eerste vriendin, omdat het vroeger altijd op een complete crisis uitbrak als ik een meisje interresant vond, dit liep dan uit op nog zwaarder gepest worden dan al gedaan werd etc. etc. Ik geef mezelf ook gedeeltelijk de schuld dat het uit is gegaan, omdat ik verdomde bang ben voor intimieit. Zelfs een intieme blik of een knuffel laat m'n hersenen schreeuwen om te vluchten. Vooral als het van mijn kant moet komen, ik denk dat dit is omdat ik bang ben dat een meisje me smerig en walgelijk vind. Ik weet dat ik nogal een apart karakter heb en dat mensen vaak niet weten wat ze met me aan moeten, waarschijnlijk ben ik daarom ook gepest vroeger. De meeste mensen begrijpen mij gewoon niet en vinden mij vreemd en misschien zelfs eng of eerder walgelijk.
Waarom zou een meisje in t algemeen het dan prettig vinden om bijvoorbeeld een knuffel van mij te krijgen? Juist, dat vinden ze niet, net zoals dat het niet prettig is om een drol op te pakken.
M'n ex-vriendin is ook de zangeres in m'n bandje. Inmiddels heb ik geleerd om met het verleden om te gaan, met de herrineringen enzo. die vind ik niet vervelend meer. Maar ik heb d'r ook niets meer te vertellen, ik wil d'r niet meer in m'n buurt, maar ben bang dat ik d'r zal kwetsen als ik dat tegen d'r zeg en het zou ook betekenen dat het bandje stopt, terwijl ik net zoveel moeite heb gedaan om het op te zetten.
Op het moment moet ik 30 weken stage lopen en daarna naar een andere school. Daardoor zie ik mijn beste vrienden nog amper, zei zijn voor mij het meest waardevolle in m'n leven en ik wil ze niet kwijt. M'n stage is heel saai, net zoals de opleiding. Ben eigenlijk alleen maar op deze opleiding gebleven vanwege m'n vrienden daar en omdat ik die jaren dat ik hier heb gezet niet wil hebben verspild, dat ik weer met niets moet beginnen zonder diploma. Als ik thuis kom voel ik me altijd heel eenzaam. Breng uren door achter msn, vaak zit ik gewoon te wachten tot 1 van m'n vrienden online komt en als ze dan online zijn weet ik niets te vertellen, maar als ze niet online komen voel ik nog somberder. Doordat ik nu 40 uur per week stage moet lopen heb ik weinig vrije tijd meer, dus ik kan ook niet zo snel meer naar m'n vrienden toe, ik kan maar 1 activiteit doen per weekend en als daar andere mensen bij zouden moeten zijn dan moet dat ook weer in hun planning passen. Maar ik wil niet meer alleen zijn. Dat ben ik vroeger geweest, tot ik op deze school kwam en m'n vrienden kreeg, ik wil ze niet kwijt en ik wil ze bij me in de buurt om met ze te praten of gewoon bijmelkaar te zijn. Ik wil niet weer alleen zijn zoals vroeger.
Als ik later full-time zou gaan werken en dus ook 40 uur per week, zou het dan ook zo zijn? Dag in, dag uit? Steeds hetzelfde. Op je werk focus je je op je werk en vergeet de rest ook al verveel je je. Dan kom je thuis en probeert hopeloos contact te zoeken totdat je gaat slapen en de volgende dag en de dag daarop enz. doe je precies t zelfde. Je blijft in circkeltjes rondlopen en ik heb geen zin meer om nog een keer en nog een keer die cirkels te lopen, ik wil d'r mee stoppen.
Soms zit ik heel lang met dit mes dat ik ooit in zweden op een vakantie heb gekocht in m'n handen en dan denk ik na over hoe het zou zijn als ik mezelf echt van kant zou maken. Welke mensen zullen op m'n begrafenis zijn? Welke mensen zullen rouwen om mij en welke mensen zullen rouwen om zichzelf? Hoe zou het zijn om dood te zijn? Enzovoorts.
Datum:
24-11-2007
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
19
Provincie:
Friesland

-

ik haat het leven.
alles gaat fout.
ik gebruik drugs om het te verdoven maar dat is tijdig.
en ik vind een jongen zo leuk.
en ik heb zowat alles met hem gedaan op een paar dingen na en ik had het uiteindelijk mijn ouders verteld wat ik dus nooit meer ga doen.
nou die jongen wil niks meer met mij te maken hebben.
maar ik kan niet niet aan hem denken.
ik doe alles fout en ik ben gewoon bang om verder te gaan met mijn leven.
maar ik heb ook het lef niet om zelfmoord te plegen.
nouja eigenlijk wel.
en ik denk dat het binnen de kortste keren wel zal gebeuren.
want mijn leven kan niemand verdragen.
Datum:
24-11-2007
Naam:
anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Flevoland

weg

Ik denk er al heel lang aan, maar de laatste tijd echt veel. Bij elke tegenslag denk ik 'ik zou er evengoed mee kunnen ophouden en dan voelde ik al dit verdriet niet'. Ik werk niet meer voor school, want ik ga er van uit dan ik er snel niet meer ga zijn. Sommigen zeggen dan dat het het niet waard is om zelfmoord te plegen, maar zij voelen niet wat ik voel. Als ik weg ben, loop ik in niemands weg meer. Jah, er gaan misschien enkele mensen mij missen, maar na een tijd gaat dat over. IK zeg niet dat ze mij gaan vergeten, maar ze leren er wel mee leven. IK probeer al zo lang met mijn miserie leven, maar het wordt gewoon steeds erger. Eénmaal als je er aan begint te denken, aan zelfmoord, houdt het niet meer op. Ik wil het gewoon doen. Ik denk er altijd aan. IK kan onder een auto lopen, ik dan van iets hoog afspringen, ik kan me ophangen, ik kan me vergiftigen... Er zijn zoveel mogelijkheden om er een eind aan te maken, zoveel mogelijkheden om gelukkiger te zijn, want nu ben ik ongelukkig, alles is beter dan nu. Ik sta vaak naar buiten te kijken naar de wagens, en denk bij mezelf dat ik gewoon de deur uit moet lopen en eronder springen. Het lijkt zo gemakkelijk. Ik weet dat als je het doet, er geen weg terug meer is, maar dat wil ik ook niet. IK heb me lang wijs gemaakt dat het allemaal wel beter wordt, maar dat wordt het niet. Ik denk er echt elke dag aan. Ik wil geen hulp ofzo, want dan maken ze me vanalles wijs, maar enkele jaren later zou ik toch terug weer willen verdwijnen van deze wereld. Ik denk ook vaak aan wat ik in mijn afscheidsbrief zou zetten. Ik zou een brief schrijven met erin hoe ik me echt voelde, niet hoe iedereen denkt dat ik me voel. Er zou instaan wie ik graag heb, en wie ik haat. Er zou instaan wat ik graag heb, en wat ik echt haat. Er zou instaan dat ze niet hoeven te wenen, want eenmaal als ik weg ben, ben ik gelukkig. En diegenen die van mij houden, willen dat ik gelukkig ben. Dus laat me maar verdwijnen, laat me maar gaan. Ik hoop wel dat ze me niet vergeten, want er waren echt mensen die ik zou missen. IK heb mooie momenten in mijn leven, maar de tegenslagen zijn in de meerderheid.
Datum:
24-11-2007
Naam:
.
Leeftijd:
15
Provincie:
België

ik weet het niet meer

enkele jaren geleden wilde ik al niet meer verder met mijn leven, toen heb ik dit in een verwarde bui aan mijn ouders verteld. In die tijd hebben ze mij hierin geholpen. Vervolgens ben ik gaan studeren en heb mijn oude leventje voor zoverre weer opgepakt, echter heb ik nooit me zelf echt weer kunnen zijn. Heb veel vrienden afgestoten. Op dit moment zit ik ook weer ver weg van mijn vrienden en familie vanwege werk. Ik doe tegen iedereen net als of het heel goed met me gaat mar van binnen huil ik elke dag. Gisteren op het werk had ik helemaal een inzinking... ik zag het allemaal echt niet meer zitten en ben zonder iets te zeggen eerder weg gegaan. Nu zit er over te denken om ontslag te nemen en alles eerlijk te vertellen of uit het leven te stappen aangezien ik toch mezelf niet ben en zo geen zin meer in het leven heb... ik weet het allemaal niet meer!!
Datum:
24-11-2007
Naam:
ik weet het niet
Leeftijd:
23
Provincie:
Gelderland

Dood vervolging


Mijn ouders waren al midden in de 40 jaar toen ik werd geboren. Hun levenslust was al sterk afgenomen zeker dat van mijn moeder die niet goed kon omgaan met dood. Ieder jaar van kleins af aan zat ik rond mijn verjaardag weer in de kerk omdat iemand was gestorven van onze familie….opa,oma,tantes,ooms….maar ook nichtjes en neven aan ongelukken en kanker. Mijn moeder heeft dood nooit goed kunnen verwerken en zolang ik me kan herinneren depressief geweest en zelf ook dood willen zijn. Dood van mijn vader in 1988 en later van haar beste vriendin 1992 was klap voor mijn moeder. Ze werd nog depressiever en smeekte om de dood elke dag tegen mij en heeft ook 3 zelfmoordpogingen gedaan waarbij ik haar steeds heb gered en mijn moeder mij dat zeer kwalijk nam. Ze is uiteindelijk aan herseninfarct gestorven in 2006.Ben nu 40 jaar en behalve mijn moeder verhaal wat betreft zelfmoord en dood heb ik 10 jaar als maatschappelijkwerker in Asielzoekcentrums zeker 8 geslaagde zelfdoding meegemaakt en bijna niet telbare pogingen live meegemaakt. Prive blijven ook steeds mensen om me heen sterven die me dierbaar zijn. Ik ben in de afgelopen 5 jaar een ander soort mens gaan worden. Ik was daarvoor erg opgewekt en dacht ik kan dood wel verbergen en niet zoveel aan denken ook al maak ik het vaak mee…blij dat ik leef en dood zien we later wel ......maar door al mijn ervaringen en dood zo vaak gezien te hebben ….is dood een vriend geworden. Ik ben grote zwarte Amerikaanse auto gaan rijden,ben altijd in zwarte kleding,ben gek op de nacht geworden en op gevaar,mijn Villa waar ik in woon zou kerk kunnen zijn….mensen schrikken er gewoon van…lijkt echt op soort spookhuis. De dood is zo’n goede vriend geworden dat en zo vertrouwt dat doodwens in mij begint te borrelen. Mijn grote liefde waar ik mee samen woon heeft nu ongeneselijke kanker en schreeuwt het soms uit van de pijn……..ze wil leven omdat ik er ben maar ook graag dood want haar pijn is vaak ondragelijk. Haar pijn is mijn pijn geworden en nu heb ik sinds 6 maanden al die pijn van de afgelopen 40 jaar dood en pijn op mijn schouder liggen……dood komt steeds korter bij me en wil meer dan alleen vriendschap dood wil voor altijd samen met mij zijn maar dan moet ik wel de stap nemen. Ik leef nu nog voor mijn liefde maar daarna ??? De wereld om me heen zegt me nog weinig…alles voelt mat en heb alles al gezien…meegemaakt…de wereld gereisd…geld gehad….vrienden etc etc …..het zegt me allemaal niks meer. Heb geen zin om aan kanker of andere ziektes te gaan sterven……Hoe nu verder tja leef van dag bij dag en zie wel wat het brengt……
Ben benieuwd wat dood gaat brengen als ik dood ben………
Datum:
24-11-2007
Naam:
Daddy cool
Leeftijd:
40
Provincie:
België

Kijk eens goed.

Ik vind het heel erg wat ik hier allemaal lees, zo jong en nu al denken aan zelfmoord..
Sommigen van jullie hebben nog niet eens echt geleeft, niet uitgeweest geen lol gehad..
Zelfmoord is echt geen oplossing:..
denk je nou werkelijk dat als je zelfmoord pleegt al je problemen voorbij zijn?
Blijven vechten moet je altijd wel, dat moet de gelukkigste persoon ter wereld nog.
Een probleem kun je niet oplossen met een ander probleem.
Pak het aan, ga eens na WAAROM je je zo voelt, praat met je ouders je vrienden, of regel professionele hulp.
Iedereen kan gelukkig zijn, alleen moet je daar wel wat voor doen!
Niks gaat vanzelf, en aan alles komt een eind..
Datum:
24-11-2007
Naam:
Lorena
Leeftijd:
21
Provincie:
Overijssel
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.