Ik ben Jennifer, en ik ben 18 jaar oud.
Ik woon samen met mijn moeder en mijn hond. Ik heb ook nog een broer van 22. Die is voor zijn school een jaar in Australië. En ja, ik heb ook nog een vader. Mijn ouders zijn sinds dat ik 11 was gescheiden. Maar toen ik 7 was ging mijn vader al het huis uit. Ik ben "gelukkig"...heb veel vrienden. meerdere vriendjes gehad en jongens vinden me er altijd wel leuk uit zien. Op school ben ik altijd de grapjes maker en als ik een dag ziek ben missen mijn klasgenoten me omdat het saai is zonder mij en mijn humor. Maar dat ben ik niet echt, dat is eigenlijk een masker. Niemand weet dat ik me helemaal niet blij en gelukkig voel. Ik zit iedere week bij mijn dominee (dat moet van mijn moeder) en bij de dokter ( moet ook van mijn moeder) . Ik slik antidepressiva, pillen tegen slapeloosheid en pillen tegen paniekaanvallen. Niemand weet (behalve mijn moeder) dat ik vroeger ongeveer mijn hele basisschool tijd gepest ben. Dat heeft me extreem onzeker gemaakt. Vroeger was er altijd veel ruzie. Mijn vader had ook ruzie met de buren en toen ik jong was en ik was eventjes alleen beneden, (pap was boven en mijn broer en mam naar de kerk) word in 1 x de achterdeur opengerukt en komt de buurman met een schop (schep) binnen schreeuwend/scheldend. Ik vloog gelijk onder de tafel , ik was denk ik 5 en ik weet alles nog en heb daar veel last van. Met mijn vader heb ik geen contact. Hij wil het ook niet. Als ik hem bel of hem app dan leest hij het wel maar hij reageert niet. Mijn broer is hoogbegaafd en net als mij gepest. Ik heb geen goeie broer - zus relatie. Sinds dat hij op mijn 13e na een woede uitbarsting een bloedneus sloeg vind ik het niet fijn en voel ik me niet op mijn gemak als ik samen met hem in 1 ruimte ben, ik weet ook nooit wat ik moet zeggen want zometeen is het raar of dom wat ik zeg. Dat doet me pijn. Het doet me pijn dat ik niet mezelf kan zijn bij andere. Ik kamp al met deze problemen sinds mijn 12e. Eigenlijk toen ik naar de brugklas ging. Ik zat 2 jaar in dezelfde klas als mijn pesters. Als ik nu ik 18 ben mijn pesters tegenkom lijkt het alsof het me niks doet. Ik zeg vriendelijk hoi en hun ook. Maar als ik ze zie krijg ik diep van binnen een brok in mijn keel. Ik denk heel vaak over de dood. Niemand maar dan ook niemand weet dat, zelfs mijn moeder of vrienden niet. Ik heb dat nu al wel 4 jaar en de gedachtes gaan niet weg. Hoeveel hulp of pillen ik ook krijg en slik. Sinds mijn 14e doe ik mezelf ook pijn. Ik snijd, sla, knijp mezelf. Soms als ik een paniekaanval heb trek ik ook aan mijn haar of bonk ik met mijn hoofd tegen de muur. Mijn moeder weet dat ik mijzelf "een paar jaar geleden" pijn deed. Ze snapt me niet. Als ik vertel dat ik een dagje niet lekker in mijn vel zit slaat ze met de keukenkastjes en ze zegt dat ze geen 2 depressieve kinderen wilt. Ik houd me mond dus altijd maar en blijf er alleen mee zitten. Ik vertel ook niet alles tegen mijn dokter. Maar ik lieg, ik lieg alleen maar. Want ik doe mezelf nog steeds pijn. En ik kom er niet vanaf. Ik ga heel vaak uit met vrienden. En ik drink en drink tot ik al die kut gedachtes niet meer heb. Ik word irritant, super druk en iedereen vind het grappig. Ik heb seks met onbekende mannen en jongens want ik wil me geliefd voelen. Ook al is het maar dat iemand me wil voor de seks. Ik vind seks niet eens fijn als ik het met een onbekende doe. Ik heb welleens gehad dat ik zo dronken was dat ik vergeten was dat ik me die avond daarvoor nog hevig pijn heb gedaan. En die jongen waarmee ik mee naar huis ging zag het. En op het moment dat hij naar die plekken en snijwonden keek kwam dat als een klap in mijn gezicht aan. Je voelt je gelijk klote en je wilt niet meer en je schaamt je maar hij vond het opwindend zei hij. Wtf, hij vond het opwindend want hij had het nog nooit gedaan met iemand die zichzelf opzettelijk pijn deed. Ik heb sinds kort ook rijles. Maar als ik 80 rij op een weg met veel bomen of dat ik 120 rij op de snelweg, heb ik de gedachtes dat ik mezelf tegen een boom aan wilt rijden. Of expres mijn stuur wilt omgooien. Ik kan dat niet doen want er zit iemand naast me. Ik ga met opzet laat buiten joggen of de hond uitlaten omdat het me niks uitmaakt of ik nou vermoord word of niet. Als ik met de trein reis kan ik de gedachte niet weerstaan dat ik voor de trein spring. Ik verdien alle pijn.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.