Levensverhalen (pagina 105)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

M. Stier

Ze is mijn alles. Mijn reden om te leven. Mijn reden om te vechten. Mijn reden om een beter mens te zijn. Ze zegt mij dagelijks dat ze verliefd is op een ander. Ze gaat wekelijks naar hem. Ze komt terug met zuigvlekken. Ze probeert zwanger van hem te raken. Ze doet mij zoveel pijn. Ik verbaas me dat ik nog leef. Ik hou zoveel van haar. Elke keer als ik haar aankijk krijg ik weer vlinders in mijn buik. Ze maakt mij compleet. Ik smeek haar elke dag mij terug te nemen. Dat ik haar gelukkigger dan ookt ga maken. Alles goed ga maken. Alles vergeven alles vergeten. Ik ga door met ademhalen. Tot de dag dat jij mij laat. Tot die dag hou ik met heel mij. Leven van jou. Al mijn bloed in mijn lichaam. Alles wat ik heb. Hou ik van jou. I am so sorry my love my soulmate. I love you; you know that right?
M. Ram
Datum:
13-01-2017
Naam:
M. Ram
Leeftijd:
31
Provincie:
Flevoland

Verdriet

Ieder leven is er 1, dat is het unieke.
Blijf van mijn leven af, ik laat het niet verzieken.
En zijn er 2 die zeggen, we doen het toch maar samen,
Dan moet het liefde zijn, in alle eeuwen, amen.
Datum:
13-01-2017
Naam:
Ed
Leeftijd:
51
Provincie:
Gelderland

Ik kan het niet meer volhouden

Ik probeer het maar de drang om mezelf voor de trein te gooien wordt steeds groter.
Datum:
12-01-2017
Naam:
Meisje81
Leeftijd:
35
Provincie:
Overijssel

Ik wil dood!

Heey mensen hebben jullie ook wel eens het gevoel gehad dat je er niks toe doet. Ik wel elke dag zelfs me broertjes en zus pesten me ik ga kapot en ik ben er net achter gekomen dat ik depressief ben :( ik weet het het echt niet en ik heb me zelf pijn gedaan. Ik denk er aan om voor de trein te springen me leven is klote en me vriendje heeft het ook uit gemaakt en ik weet niet waarom 😭💔 ik wil gwn dood niemand geeft om mij maar aan de andere weet ik dat me vader en me moeder en me oma echt heel pijn doe als ik dat doe en dat wil ik niet. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Groetjes Anoniem
Datum:
11-01-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Schuldgevoel

Dit is de eerste week van begin schooljaar en me moeder meld me al weer voor de 2e keer ziek. Dit komt niet door omdat ik zo plots ziek ben, maar omdat ik me verslaap en eerder gebeurde dat niet zo snel. In ieder geval me moeder moet dan steeds de gemeente en school bellen en vertellen dat ik ziek ben. Terwijl zij ook weet dat ik me versliep. En nu denk ik alleen maar bij me zelf: voel me echt schuldig. Ik laat me moeder stikken. Hoe kan ik moordplegen bij me zelf als dit alleen maar doorgaat.
Datum:
11-01-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

Er is te veel gebeurt, ik wil niet meer

Ik ben nu een vrouw van 46 maar zit nog steeds met de problemen van vroeger. Tot mijn 7e groeide ik op als een normaal meisje, maar toen begon de ellende. Eerst gingen we verhuizen naar een andere wijk en van jongs af aan sliep ik in weekend bij mijn oma waar ook nog 2 ooms thuis woonden. volgens mij begrijp je al wel waar dit heen gaat. Mijn vader werkte in het buitenland en mijn moeder ging in het weekend op stap met wat vriendinnen, en ik sliep dus bij mijn oma, daar werd ik dus elk weekend sexueel misbruikt. Thuis was het ook niet veel beter want mijn moeder werkte de hele dag en ik was enig kind. Dus als ik thuis kwam na een hele dag gepest en getreiterd te zijn door de gehele klas om mijn rode haar was er dus niemand om mee te praten. Er lag wel altijd een briefje klaar even afwassen, eten voorbereiden. stofzuigen enz enz . Als mijn moeder dan thuis kwam ging ze eten koken en daarna kon ik naar bed. Op school deden ze niets aan de pesterijen totdat mijn moeder op een dag zag dat ik weer werd gepest en dat ze een mes op mijn keel hadden gezet, onder tussen was ik 12 jaar en ging dit dus al 5 jaar zo. In het weekend werd je sexueel misbruikt en door de week werd je gepest, geslagen, moest je de schoonmaak werkzaam heden doen en was je de gehele dag alleen. Op mijn 12e kwam mijn opa van 85 bij ons in wonen en kon ik hem ook verzorgen hij was doof en zag niet goed dus ook daar viel niet mee te praten. Mijn moeder paste toen op 2 kleine kinderen en als mijn moeder ziek was belde ze mijn school op en melde mij ziek zodat ik voor die kinderen kon zorgen. Wij woonden zelf op een flat en had al meerdere keren met mijn been over balkon gehangen omdat ik er toen een einde aan wou maken, maar mijn moeder hield mij tegen en zei dat ik mij niet zo moest aanstellen. Gelukkig leerde ik mijn man kennen op 14 jarige leeftijd tot op heden zijn we nog steeds bij elkaar. Mijn oom die mij 5 jaar lang had misbruikt kreeg TBS omdat hij een oude vrouw had beroofd en brand stichtte. Mijn moeder wist al die tijd niet van mijn sexueel misbruik af en ging regelmatig met mij bij hem op bezoek. Tot mijn 16e had ik niets in te brengen en moest ik mee. Daarna wou ik niet meer mee en kon ze mij ook niet meer dwingen. Mijn moeder ging nog steeds elke keer bij hem op bezoek. Totdat ik 32 jaar was kreeg ik een telefoontje van mijn moeder of hij mij sexueel misbruikt had"dat had ze in het psychologisch rapport gelezen" ik schrok hier zo van want ik had er nog nooit met iemand over gesproken, dat ik de telefoon er op gooide. Ik werd niet terug gebeld door mijn moeder dus belde ik haar maar, zij was helemaal overstuur. Dat terwijl het mij was overkomen ging ik toch maar naar haar toe om haar te troosten. Maar tot op de dag van vandaag kan ik niet begrijpen dat zij nooit iets in de gaten heeft gehad. Ik heb nu zelf 2 dochters en heb ze altijd behoed en beschermd dat hun niet hetzelfde zou over komen als mij. Onder tussen zijn ze 17 en 19 en vliegen ze elkaar constant in de haren. en moeten we ons huis uit omdat die door de aardbeving niet meer veilig is. Ik kan niets goed doen bij mijn kinderen terwijl ik ze overal wel mee wil helpen. werk ik voor een honger loontje en zie het allemaal niet meer zitten. de flachbacks komen terug van vroeger al hoewel ze nooit helemaal weg zijn geweest. Slaap slecht en ben constant moe en heb geen plezier meer in het leven, en denk veel aan hoe ik een einde aan mijn leven kan maken.
Datum:
10-01-2017
Naam:
secret
Leeftijd:
46
Provincie:
Groningen

Wat nu...?

Ik heb al een tijdje zelfmoord gedachten.
Ik heb er lang over getwijveld of ik het mijn verhaal moest doen op deze website, maar ik heb toch gekozen om mijn verhaal te delen.

Ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert. Een leuke klas, een leuke familie, een veilige kindertijd, en ik doe gymnasium. Maar toch voel ik me slecht. Ik heb het idee dat het denken aan zelfmoord mij oplucht. Ik heb dan wel een leuke klas, maar voel me toch vaak alleen. Ook begon ik me aaf te vragen of het leven nut had. De conclusie was: nee, zonder mij is het ook prima.
Maar als ik aan zelfmoord denk durf ik niet verder te gaan. Ik wil de mensen om mij heen geen pijn doen. Ik vind dat die mensen het niet verdienen om pijn te leiden en verdriet te hebben om mij...
Ik heb gekozen om het te zeggen tegen mijn vriendinnen maar die weten er ook geen raad mee. Ik durf het niet te zeggen tegen mijn ouders, want die zeggen en denken dat alleen mensen met een ernstige ziekte of met ernsitge problemen denken aan zelfmoord. Ook kan ik niet in mijn eentje naar een psycholoog...
Ik zit dus een beetje vast in de situatie...

Ik wil trouwens nog even zeggen dat als je twijvelt je hier gewoon je verhaal moet doen want dat leucht heel erg op. Dat merk ik nu ook.
Datum:
09-01-2017
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Levensmoe

Ik ben het leven helemaal zat. Heb 2 prachtige kids die ik met moeite heb kunnen verwekken, en ouders die me vol gooien met liefde... maar ik ben mezelf niet. Ik weet niet wie ik ben. Nooit mijn eigen keuzes kunnen maken, altijd onder druk, altijd bang voor alles en iedereen. Behalve van kids en ouders nooit echte liefde gekend. Ik ben al vanaf mijn 17de met mijn man maar hoe verliefd ik ook op hem was heb ik nooit dezelfde liefde van hem gekregen. Nooit een arm om me heen, geen knuffel, geen lieve woorden. Alleen de zaterdagavonden krijg ik een knipoog van hem. En dat os dan de teken dat ik klaar moet staan voor hem in de slaapkamer. Ik doe alles fout en verkeerd. alles moet volgens zijn regels. Hij heeft alle tijd voor zijn collega's en vrienden. Iedereen kent hem als de vrolijke man die iedereen aan het lachen maakt. Maar eenmaal thuis zet hij zijn masker af. De kinderen mogen absoluut geen geluid maken in huis, na het eten moet ik in alle stilte gaan afwassen omdat hij wil slapen. Alle druk rust op mijn schouders: financien, afspraken voor school of ziekenhuizen, huishouden, koken, boodschappen. En dat terwijl ik een angststoornis heb en niet alleen durf te zijn. Ben afhankelijk van anderen. Ik voel me nutteloos. Ik voel me niet begrepen. Soms denk ik echt zullen ze mij wel missen in mijn omgeving als ik er niet meer ben? Zien ze mij wel? En dan denk ik aan mijn ouders en kinderen, die heel erg verdrietig zullen zijn als ik er niet meer ben. Soms denk ik ook wel eens ik wil mijn ouders geen pijn doen met mijn zelfmoord. Dan hoop ik dat ze op een dag samen naar God gaan zodat ik een reden heb om ze te achtervolgen met mijn kinderen. Af van alle ellende, af van alle gedachtes en scenario's in mijn hoofd die de hele dag draaien. De angststoornis is zo groot dat ik in mijn eigen huis in een gevangenis zit. Ik durf niet eens alleen naar boven of naar de zolder. Zit de hele dag in de woonkamer met alle stoppem omlaag omdat ik bang ben dat er brand komt af wat anders. Ik voel me abnormaal. Ik ven mezelf niet. Ik ben doodongelukkig... doodongelukkig eigenlijk een woord die niet klopt... ik denk dat ik gelukkiger ben als ik dood ben. Want ik ben nu ongelukkig nu ik leef. Ik hou het niet meer vol. Ik wil echt niet meer verder leven zo...,
Datum:
09-01-2017
Naam:
Meisje81
Leeftijd:
35
Provincie:
Overijssel

Niemand begrijpt me

Ik zit met hele erge slaapproblemen ik slaap bijna niet en word daardoor nogal chaggerijnig. Niemand snapt hoe moe ik ben en hoe ik me voel. Ik kan er met niemand over praten. Ik ben echt bang dat ze dan denken dat ik gek ben. Laatst had ik zoveel gedronken dat ik in coma lag. Toen ik weer wakker werd dacht ik. was ik maar dood gegaan. Dan was het allemaal een stuk makkelijker geweest. Ik wil dit niet meer..
Datum:
08-01-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Het is wel goed zo

De meeste mensen hier zijn nog zo jong, en dat vind ik heel erg omdat jullie nog zoveel kansen en mogelijkheden hebben.
Geloof in jezelf en laat je niet kisten. Je hebt nog zoveel te bereiken.
Ik bid dat jullie je geluk nog zullen vinden. Pak het dan en laat het nooit meer los. Je bent veel meer waard dan dat jezelf denkt.

Voor mij is het nu te laat....
Ik wordt over een paar maanden 40 en ben het gewoon zat.
Ik heb gevochten en verloren. Mijn tijd is geweest,
Ik heb niks bereikt en laat niks achter.
Ik ben als een zuchtje wind in de nacht.
Plezier beleef ik al lang niet meer, en ik heb nergens om naar uit te kijken. Het is wel goed zo.
Ik ken verdriet en heb gehuild tot mijn tranen op waren.
Ik ken haat welke mij verteerd heeft tot mij hart gitzwart geworden is.
Ik ken pijn, elke dag maar weer.
Ooit heb ik ook liefde en geluk gekend. Maar toen was ik nog een kind.
Ik heb het gekend, maar hoe het voelt zou ik nu niet meer weten.
Ik kan me niet herinneren wanneer iemand voor het laatst tegen mij gezegd heeft dat ik er toe doe. Liefde, affectie alleen maar een zoen. Ik ken het niet. En zonder kan een mens niet leven
Mijn verdriet en wanhoop zijn overgegaan in woede. Woede naar mezelf omdat ik al mijn kansen heb laten liggen.
Woede naar de wereld, omdat ze niet van me houdt.
Nu hoeft het niet meer. Het is wel goed zo.

Ja ik ben depressief. Maar dat ben ik al meer dan 20 jaar.
Ik heb echt gevochten, alles geprobeerd. Maar niks vult de leegte. Niks neemt de pijn weg. Het is zo eenzaam.
Een mens hoort niet zo alleen te zijn.

10 jaar geleden heb ik een pact gesloten met mezelf.
Als ik op mijn 40ste nog altijd alleen ben, dan stop ik er mee.
Nog een paar maanden te gaan dus.
Ik heb alles goed voorbereid.
De plaats waar ik mezelf zal bevrijden. (Want zo voelt het voor me)
De wijze waarop ik het zal doen. En de brief aan mijn dokter waarin ik laat weten waar mijn lichaam te vinden is.

Ik ben er klaar voor en voor het eerst heb ik weer iets om naar uit te kijken.
Dit is mijn afscheidsbrief.
Te lezen voor iedereen, maar niemand die het weet.
Het maakt niet uit.
Ik ben niet meer als een zuchtje wind.
Ik waai geruisloos langs.
Uit het niets, in het niets.
En dan voor goed verdwenen.
Datum:
08-01-2017
Naam:
Wim
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.