Levensverhalen (pagina 105)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Wat nu...?

Ik heb al een tijdje zelfmoord gedachten.
Ik heb er lang over getwijveld of ik het mijn verhaal moest doen op deze website, maar ik heb toch gekozen om mijn verhaal te delen.

Ik heb eigenlijk alles wat mijn hartje begeert. Een leuke klas, een leuke familie, een veilige kindertijd, en ik doe gymnasium. Maar toch voel ik me slecht. Ik heb het idee dat het denken aan zelfmoord mij oplucht. Ik heb dan wel een leuke klas, maar voel me toch vaak alleen. Ook begon ik me aaf te vragen of het leven nut had. De conclusie was: nee, zonder mij is het ook prima.
Maar als ik aan zelfmoord denk durf ik niet verder te gaan. Ik wil de mensen om mij heen geen pijn doen. Ik vind dat die mensen het niet verdienen om pijn te leiden en verdriet te hebben om mij...
Ik heb gekozen om het te zeggen tegen mijn vriendinnen maar die weten er ook geen raad mee. Ik durf het niet te zeggen tegen mijn ouders, want die zeggen en denken dat alleen mensen met een ernstige ziekte of met ernsitge problemen denken aan zelfmoord. Ook kan ik niet in mijn eentje naar een psycholoog...
Ik zit dus een beetje vast in de situatie...

Ik wil trouwens nog even zeggen dat als je twijvelt je hier gewoon je verhaal moet doen want dat leucht heel erg op. Dat merk ik nu ook.
Datum:
09-01-2017
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Levensmoe

Ik ben het leven helemaal zat. Heb 2 prachtige kids die ik met moeite heb kunnen verwekken, en ouders die me vol gooien met liefde... maar ik ben mezelf niet. Ik weet niet wie ik ben. Nooit mijn eigen keuzes kunnen maken, altijd onder druk, altijd bang voor alles en iedereen. Behalve van kids en ouders nooit echte liefde gekend. Ik ben al vanaf mijn 17de met mijn man maar hoe verliefd ik ook op hem was heb ik nooit dezelfde liefde van hem gekregen. Nooit een arm om me heen, geen knuffel, geen lieve woorden. Alleen de zaterdagavonden krijg ik een knipoog van hem. En dat os dan de teken dat ik klaar moet staan voor hem in de slaapkamer. Ik doe alles fout en verkeerd. alles moet volgens zijn regels. Hij heeft alle tijd voor zijn collega's en vrienden. Iedereen kent hem als de vrolijke man die iedereen aan het lachen maakt. Maar eenmaal thuis zet hij zijn masker af. De kinderen mogen absoluut geen geluid maken in huis, na het eten moet ik in alle stilte gaan afwassen omdat hij wil slapen. Alle druk rust op mijn schouders: financien, afspraken voor school of ziekenhuizen, huishouden, koken, boodschappen. En dat terwijl ik een angststoornis heb en niet alleen durf te zijn. Ben afhankelijk van anderen. Ik voel me nutteloos. Ik voel me niet begrepen. Soms denk ik echt zullen ze mij wel missen in mijn omgeving als ik er niet meer ben? Zien ze mij wel? En dan denk ik aan mijn ouders en kinderen, die heel erg verdrietig zullen zijn als ik er niet meer ben. Soms denk ik ook wel eens ik wil mijn ouders geen pijn doen met mijn zelfmoord. Dan hoop ik dat ze op een dag samen naar God gaan zodat ik een reden heb om ze te achtervolgen met mijn kinderen. Af van alle ellende, af van alle gedachtes en scenario's in mijn hoofd die de hele dag draaien. De angststoornis is zo groot dat ik in mijn eigen huis in een gevangenis zit. Ik durf niet eens alleen naar boven of naar de zolder. Zit de hele dag in de woonkamer met alle stoppem omlaag omdat ik bang ben dat er brand komt af wat anders. Ik voel me abnormaal. Ik ven mezelf niet. Ik ben doodongelukkig... doodongelukkig eigenlijk een woord die niet klopt... ik denk dat ik gelukkiger ben als ik dood ben. Want ik ben nu ongelukkig nu ik leef. Ik hou het niet meer vol. Ik wil echt niet meer verder leven zo...,
Datum:
09-01-2017
Naam:
Meisje81
Leeftijd:
35
Provincie:
Overijssel

Niemand begrijpt me

Ik zit met hele erge slaapproblemen ik slaap bijna niet en word daardoor nogal chaggerijnig. Niemand snapt hoe moe ik ben en hoe ik me voel. Ik kan er met niemand over praten. Ik ben echt bang dat ze dan denken dat ik gek ben. Laatst had ik zoveel gedronken dat ik in coma lag. Toen ik weer wakker werd dacht ik. was ik maar dood gegaan. Dan was het allemaal een stuk makkelijker geweest. Ik wil dit niet meer..
Datum:
08-01-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Het is wel goed zo

De meeste mensen hier zijn nog zo jong, en dat vind ik heel erg omdat jullie nog zoveel kansen en mogelijkheden hebben.
Geloof in jezelf en laat je niet kisten. Je hebt nog zoveel te bereiken.
Ik bid dat jullie je geluk nog zullen vinden. Pak het dan en laat het nooit meer los. Je bent veel meer waard dan dat jezelf denkt.

Voor mij is het nu te laat....
Ik wordt over een paar maanden 40 en ben het gewoon zat.
Ik heb gevochten en verloren. Mijn tijd is geweest,
Ik heb niks bereikt en laat niks achter.
Ik ben als een zuchtje wind in de nacht.
Plezier beleef ik al lang niet meer, en ik heb nergens om naar uit te kijken. Het is wel goed zo.
Ik ken verdriet en heb gehuild tot mijn tranen op waren.
Ik ken haat welke mij verteerd heeft tot mij hart gitzwart geworden is.
Ik ken pijn, elke dag maar weer.
Ooit heb ik ook liefde en geluk gekend. Maar toen was ik nog een kind.
Ik heb het gekend, maar hoe het voelt zou ik nu niet meer weten.
Ik kan me niet herinneren wanneer iemand voor het laatst tegen mij gezegd heeft dat ik er toe doe. Liefde, affectie alleen maar een zoen. Ik ken het niet. En zonder kan een mens niet leven
Mijn verdriet en wanhoop zijn overgegaan in woede. Woede naar mezelf omdat ik al mijn kansen heb laten liggen.
Woede naar de wereld, omdat ze niet van me houdt.
Nu hoeft het niet meer. Het is wel goed zo.

Ja ik ben depressief. Maar dat ben ik al meer dan 20 jaar.
Ik heb echt gevochten, alles geprobeerd. Maar niks vult de leegte. Niks neemt de pijn weg. Het is zo eenzaam.
Een mens hoort niet zo alleen te zijn.

10 jaar geleden heb ik een pact gesloten met mezelf.
Als ik op mijn 40ste nog altijd alleen ben, dan stop ik er mee.
Nog een paar maanden te gaan dus.
Ik heb alles goed voorbereid.
De plaats waar ik mezelf zal bevrijden. (Want zo voelt het voor me)
De wijze waarop ik het zal doen. En de brief aan mijn dokter waarin ik laat weten waar mijn lichaam te vinden is.

Ik ben er klaar voor en voor het eerst heb ik weer iets om naar uit te kijken.
Dit is mijn afscheidsbrief.
Te lezen voor iedereen, maar niemand die het weet.
Het maakt niet uit.
Ik ben niet meer als een zuchtje wind.
Ik waai geruisloos langs.
Uit het niets, in het niets.
En dan voor goed verdwenen.
Datum:
08-01-2017
Naam:
Wim
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

Ben het zat.

Dit is geen afscheid maar wil even wat afschrijven van mij .
Ik ben ...van 48 en op dit moment erg depressief , het is zo erg dat als ik morgen niet meer wakker zou worden dit een opluchting zou zijn.
Het lijkt erop dat alles wat ik aanpak of onderneem volledig de mist ingaat .
Leerde ook een leuke dame kennen die een spelletje speelde met mijn gevoelens , mijn werk ( eigen baas ) loopt niet zoals ik wil .
Nu ben ik de laatste paar maanden steeds neerslachtiger geworden en ook 17 kilo afgevallen , niets kan mij meer blij maken dingen waar ik plezier aan beleefde doen mij helemaal niets meer. Mijn leven is de laatste tijd een aaneenschakeling van drama's ,maakt niet uit wat ik doe het faalt.
En zo zijn er talloze dingen die ik kan benoemen , mensen waar ik het aan probeer uit te leggen hebben geen begrip , ik weet het niet meer allemaal.
Thamks voor het lezen
Datum:
06-01-2017
Naam:
Schilder
Leeftijd:
48
Provincie:
Zuid-holland

Gescheiden ouders

Hoi ik ben Casper 11 jaar en sinds mijn negende zijn mijn ouders uit elkaar/gescheiden. Hier heb ik erg last van en dat komt grotendeels doordat ik erg gevoelig ben, ik kan hier niet juist mee om gaan en ik loop vaak weg of ga niet naar school. Echter ik school hardstikke leuk vind. Mijn ouders hebben allebei een andere partner gevonden wat ik niet erg fijn vind, het lijkt wel of dat ze voor die nieuwe partner zelfs uit elkaar zijn gegaan. Dit geeft mij een gevoel van onbetrouwbaarheid. Ik vind het leven niet fijn en ben er vanplan een einde aan te brengen zodat ik net als mijn opa in de hemel een betere plek voor mij zal zijn. Ik zal dit bericht niet graag op deze site terug zien maar ik vond het wel fijn met jullie mijn verhaal te delen.
Groetjes casper

Ps ik zie graag een reactie tegemoet
Datum:
05-01-2017
Naam:
Casper
Leeftijd:
11
Provincie:
Zuid-holland

Dood

Ik wil gewoon dood en heb geen zin meer om te leven. Weet wat je kunt doen maar durf er alleen geen einde aan te maken.
Datum:
05-01-2017
Naam:
Peter
Leeftijd:
39
Provincie:
Noord-holland

dom

ik ben op mijn vierde bijna verkracht door mn oudere neef. hier deden mn ouders niks aan😭. een half jaar geleden leerde ik een leuke jongen kennen die ik dat had verteld maar op een dag ging hij mij chanteren en zei dat ik een naaktfoto moest sturen anders zou hij het tegen iedereen vertellen. dat heb ik dus gedaan maar die jongen heeft die naaktfoto naar ongeveer de hele school gestuurt. nu word ik hele tijd aangekeken en uitgescholden voor kk hoer ens. op school lach ik erom maar thuis moet ik vaak huilen... en nu ben ik er klaar mee en wil ik niet meer
Datum:
05-01-2017
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Overijssel

Dood

Ik wil gewoon dood
Ik heb alleen maar problemen ik lieg tegen mn ouders tegen iedereen
Ik heb gewoon heel vaak he gevoel dat niemand mij mag en zo
Ik zie het gewoon allemaal niet meer zitten
Ik wil gewoon dood..
Datum:
04-01-2017
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

dom

Ik ben dit jaar aan een opleiding begonnen. Ik vind het hardstikke leuk, en toch doe ik weinig. Mijn ouders dachten dat ik veel deed. Mijn vader betaalde zelfs de studie. Toch heb ik me er niet mee bezig gehouden. Ik heb het nu allemaal verteld tegen mijn ouders, maar ik vind wel dat ik het recht op leven een beetje heb verloren. Liegen tegen mijn ouders. Niks bereikt hebben in het leven. Ik ben 17 jaar en bijna 18, het gaat slecht op mijn studie en de rest van mijn leven is nou ook niet zo geweldig.
Datum:
03-01-2017
Naam:
iemand
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.