Levensverhalen (pagina 103)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Voorbereidingen met een lach naar de buitenwereld

Ik wil niet spreken wat mij allemaal is overkomen als kind. Vele van ons hebben nare dingen meegemaakt. Ik regeer mezelf en zie mijn geestelijk lijden daar los van.

Ik besef dat ik bevoorrecht ben met mijn gezondheid, uiterlijk, intelligentie, werk & inkomen, Wajong als vangnet en het land waar wij wonen.

Het begon in mijn pubertijd. Volgens mijn moeder was ik veertien jaar oud.

In dit lange psy. traject heb ik oa verschillende medicatie (cocktails) gebruikt. Op dit moment slik ik Quetiapine 300mg en Lamotrigine 200mg
Ik heb het geprobeerd. Nu ligt mijn focus op het voorbereiden.
Met behulp van een boek voor zelf- euthenasie ben ik (weer) begonnen met het verzamelen en sparen van de juiste soorten en hoeveelheden medicatie. Voor het moment dat het echt niet meer gaat ligt de strop al klaar, voor aan de deurknop.
De afscheidsbrieven zijn reeds geschreven.
Op water/gas/electra/wifi na, heb ik geen abonnementen meer.
Al enige tijd ben ik bezig met het uitruimen van mijn huis: verdelen van mijn bezittingen en weggeven aan goede doelen. Minimalisme.. voor bezoekers.
Ik heb weer een begravenisverzekering afgesloten. Na één jaar verzekerd te zijn, keren zij uit bij zelfmoord.
Nu zoek ik een goede thuis voor mijn lieve kat.

Ik ben er bijna.



Datum:
22-01-2017
Naam:
Anonieme Amsterdammer
Leeftijd:
35
Provincie:
Noord-holland

Armoede na beenamputatie

Hallo, in 2011 onderging ik een bovenbeemaputatie, ik heb na 30 kilo te vermageren een beenprothese die ik zelf moet betalen, 24.000 € een veilig been, maar verkeer nu in armoede, ik zie het niet zitten, ik heb hierom niet gevraagd, denk alleen nog aan zelfmoord
Datum:
21-01-2017
Naam:
Carine
Leeftijd:
50
Provincie:
België

Lege zak

Hallo, ik worstel al vele jaren met mezelf en heb al een eeuwigheid last van insomnia. Ik ben de meeste tijd duf en moe en kan niks zinnigs in de werkelijkheid vatten. Ik leef mijn leven niet, maar het wordt geleefd. Dat omdat ik niks durf, ik durf niet mezelf te zijn, omdat ik dan bang ben dat er vreselijke dingen gaan gebeuren. Daarom heb ik veel problemen om echt contact te leggen met mensen, omdat ik mezelf maar zelden bloot geef. Ik heb ook nog nooit een vriendin gehad. Gelukkig heb ik fantastische ouders en ben ik wel omringd met leuke mensen en heb één vriend bij wie ik ten minste voor een groot deel mezelf kan zijn. In de jaren is mijn leven opgebouwd uit indrukken. Op school haalde ik altijd hoge cijfers en op de muziekschool werd ik altijd gezien als groot aankomend talent. Op den duur vond ik het heel prettig om als slim en voorbeeldig over te komen. Maar dit is in de laatste jaren uitgegroeid tot ongelooflijke proporties. Andere mensen wil ik altijd een voortreffelijk beeld van mezelf laten zien, maar achteraf voel ik me altijd waardeloos en oerdom. Ik heb de indruk dat ik het grootste deel van mijn leven fake en dat ik niet meer de guts heb om de realiteit te kunnen confronteren, de realiteit van het gebrek aan kennis. Diep vanbinnen denk ik dat ik al geniaal ben. Dit vind ik verschrikkelijk. Dit verhinderd mij in een gewone en gezonde progressie als muzikant en als mens en op vlak van gewone relaties met professoren en medestudenten. Ik kijk altijd neer op hun of voel me juist enorm minderwaardig. Maar het ergste van alles is dat ik geen drang meer voel, geen passie meer voel om te leren om te ontwikkelen. Ik kan er niet meer mee om dat ik niet de beste ben en bij elke mislukking sterf ik een beetje en verzin altijd excuses of geef anderen de schuld. Ik vind mezelf heel zwak. Misschien moet ik, maar aanvaarden dat ik helemaal niet genoeg talent heb, of helemaal niet het profiel heb om een topmuzikant te worden. Deze studie en dit leven levert al zo lang zo'n voortdurende strijd met mezelf op, dat ik mij afvraag wat voor zin het nog heeft. Misschien heb ik ergens een kapitale fout gemaakt en had iemand mij jaren geleden moeten vertellen dat dit niet mijn weg is. Ik ben het voortdurende faken gewoon zo beu. Ook ben ik altijd jaloers op mensen die het wel goed doen. Ik vertel mensen altijd dat ik anderen wil ontroeren met muziek, maar dit klopt voor geen meter. In realiteit wil ik de beste zijn en bewonderd worden. Tegelijkertijd interesseer ik mij eigenlijk helemaal niet zo veel voor muziek. Ik ga uit mezelf nauwelijks naar concerten en luister heel weinig naar muziek (behalve als het muziek is die ik zelf ga spelen). Soms denk ik er over na om alles overboord te gooien en te vertrekken. Ik weet niet naar waar. Of soms denk ik dat ik dat ik een veel simpeler leven moet leven, een 9 tot 5 job en 's avonds televisie kijken. Misschien ben ik dan veel eerlijker, dan nu de culturele mens uit te hangen. Ik weet het niet. Maar ik moet iets doen om mezelf te bevrijden. In deze vorm draag ik eigenlijk niets tot de wereld bij. Maar tegelijkertijd hebben mijn ouders al zoveel geld en energie in mij gestopt. Misschien ben ik gewoon lui. Lui. En heb ik het gewoon niet in mij. Ik ben bang, heel mijn leven ben ik bang. Ik wandel over de straten en ik zie mensen ik wil soms dingen doen, onverwachte dingen, spontane dingen, maar ik weet dat ik het toch niet doe, omdat ik laf ben. Elke keer als er zich zoiets voordoet komt er een steek in mijn maag. Soms komt er een steek in mijn maag elke keer als ik een mooi meisje zie. Soms huiver ik van mijn innerlijke wereld en mijn fantasieën, ik ben bang. De manier zoals ik nu ben wil ik niet meer verder eigenlijk. Ik heb al veel aan zelfmoord gedacht en altijd aanvankelijk komen de gebruikelijke argumenten naar voren in de trand van 'dit kan ik mijn psychisch zieke moeder, mijn lieve vader en zus niet aandoen'. Maar ook komen gedachten over mijn begrafenis naar voren en over hoe mensen zouden reageren op mijn dood. Zelf in dit zit het aspect indruk maken, soms denk ik at ik dit alleen maar doe om aandacht te krijgen. Dat gevoel had ik zeker nog sterk toen ik op de middelbare school zat. Vroeger was er nog een of andere hoop en had ik nog een of andere ideologie. Maar nu ben ik een dikke hypocriet, zogezegd sociaal bewust, maar dit beperkt zich tot facebook berichten delen. Ik ga eigenlijk nooit diep in de dingen die ik doe. Niet in muziek, niet in kennis over muziek, maar ook vroeger op school niet. Ik heb ooit een prijs voor geschiedenis ontvangen, maar stel mij nu een vraag en ik weet niets meer. Alles is zo oppervlakkig, zo voor de mooie schijn, voor de mooie indruk, voor de mooie cijfers op mijn rapport. Dat terwijl ik eigenlijk voortdurend voor de wereld moet verbergen dat ik eigenlijk niets kan. Ik houd het vol zolang mensen, leerkrachten, ouders mij de drug van de complimenten , felicitaties, mooie cijfers en ontkenningen geven ('maar nee K. jij kan dit toch of maar K. jij bent veel te streng voor jezelf... dan kan ik mezelf weer een tijdje bedriegen). Ik weet echt niet wat voor zin dit leven eigenlijk nog heeft. Ik weet niet of er veel verloren gaat met mij, alleen een lege zak die tof probeert te zijn.
Datum:
19-01-2017
Naam:
KK
Leeftijd:
22
Provincie:
België

zelfmoord

ik heb hier vaak over nagedacht en ik denk altijd dat er iets mis is met mij ik ben nergens echt goed in en ik kan nooit zo goed bevriend worden met andere mensen omdat ik te bang ben dat ik in de steek gelaten word en als ik dan wel met iemand bevriend ben dan probeer ik altijd zo perfect mogelijk te zijn en er is nooit echt een reden geweest voor dat ik sluit mezelf buiten en ben heel verlegen er is nooit een rede voor geweest behalve dat ik buitengesloten ben in groep 3 dus meestal doe ik als of dat nooit gebeurt is hoe erg ik er ook mee zit ik doe altijd alsof ik heel vrolijk ben enzo en de meeste mensen vinden meestal dat het heel ongemakkelijk is als ik lach maar dat komt omdat ik nooit echt moet lachen maar verder kun je nooit echt zien dat ik me alleen voel en verdriet ben op mijn tekeningen en onderwerpen voor opstellen (daarom ben ik ook op deze site gekomen omdat ik mijn opstel doe over zelfmoord). ik draag vaak ook donkere kleren en heftige make-up vaak vraag ik me af waarom ik nog leef als ik me zo ongelukkig voel en wie zal mij missen en wat zou het nog uitmaken over honderd jaar ik ben opzig ook best slim maar ik heb nooit het gevoel alsof het zin heeft om te leven en als ik later ooit volwassen ben wil ik graag iets gaan doen met kunst omdat dat het enige is waar ik ooit zin in heb ik heb een vriendje van 17 maar om eerlijk te zijn vind ik hem niet eens leuk ik vind het gewoon fijn als iemand zegt dat ik er goed uitzie dat er iemand is die mij ook al is het voor maar heel even een rede geeft om te leven ik heb denk ik gen rede om te klagen en zo we hebben thuis genoeg geld ik heb een familie die veel om mij geeft en er zijn veel mensen in mijn omgeving die mij proberen te helpen ook al wil ik die hulp niet ik heb niet genoeg lef om ook maar iets te doen en op een een of andere manier lijkt het me fijn om hier met anderen over te praten dus als iemand dat ook heeft dan kan hij/zij mij mailen
Datum:
18-01-2017
Naam:
benie
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Niks waard

Ik probeerde altijd lief en aardig te doen,alleen gingen mensen misbruiken.niemand doet lief tegen mij,ik ben helemaal "alleen" niks waard.
Me ouders hadden me geadopteerd ze discrimineren mij niet alleen maar me ouders hoor ook andere mensen zelfs op social media.
Huilen is mijn hobby,Ach ja mannen huilen toch niet ...
Ik ben 17 jaar oud,sinds mijn geboorte heb ik dat probleem en het gaat nooit beëndigen.
Ik vraag me altijd af Hso ben ik geboren,overal ben ik alleen met fake smile.
Ik ben niks waard,ik heb geen toekomst meer,alles moet ooit beëindigen zoals me leven.
Ik-Ben-Niks-waard
Datum:
18-01-2017
Naam:
Lucht
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

Het is goed zo!

28 jaar...Niet te geloven. Ik ben 28 jaar. Nooit had ik verwacht dat ik deze leeftijd zou halen. Vanaf mijn vijftiende is er geen dag voorbij gegaan zonder te denken aan de dood. Zonder te denken aan wat voor rust de dood zou opleveren. Dan kun je je toch niet voorstellen dat ik inmiddels alweer 28 ben. Er is altijd wel iets geweest wat er voor zorgde dat ik doorging. Ik vond het idee dat ik dood zou gaan toch nog te eng op zo een jonge leeftijd. Nu heb ik dat niet meer. Er is niks meer wat mij voldoening geeft. Er is niks meer om voor te leven. Maar dat niet alleen. Ik ben ook niet meer angstig om dood te gaan.
Het leven is onverdraagzaam. Ik voel niks meer. Geen pijn, geen verdriet het is gewoon leeg.
Het enige wat ik nu nog voel is boosheid. Ik ben boos op de maatschappij. Waarom maken mensen het zo verdomd moeilijk om zelfmoord te plegen. Als iemand zeker weet dat hij het wil na hulp te hebben gekregen, waarom maken ze het die persoon dan verdomd moeilijk om op een pijnloze manier te sterven. Alsof ik al niet genoeg lijd. Nu moet ik een manier bedenken om een einde te maken aan mijn leven. Ik kan mij geen enkele aangename manier bedenken om dood te gaan. Was er maar een pilletje die je kan inslikken voordat je gaat slapen zodat je nooit meer wakker wordt. Geen pijn! Nu moet het op een afschuwelijke methode. We leven in een verschrikkelijke wereld en dat is al te zien aan het feit dat ik niet eens mag bepalen of ik dood wil of wil blijven leven. Ik heb er niet voor gekozen om op aarde te leven dus laat me gaan naar waar ik hoor te zijn.
Waar dat ook moge zijn!
Datum:
18-01-2017
Naam:
Okidoki
Leeftijd:
28
Provincie:
Utrecht

Mijn leven is kut

Toen ik 6 was gingen mij ouder schijden omdat mijn vader homo is 2 jaar later kwam er een meisje in mijn klas ze is heel lief aardig zorgzaan dat meisje was ik verliefd op toen kreeg zij verkering met een jonge die mij heel erg pest toen dacht ik al aan zelf moord
1 jaar later hoorde ik dat mijn vader tansgender is
Zins dien denk ik elke dag aan zelfmoord mijn enecste vriend zal al van als jij zelfmoord wilt plegen doe je dat maar ik houw je niet tegen het is jouw leven.

Sorry van spelings fouten heb disteleky
Datum:
17-01-2017
Naam:
Anoniempje
Leeftijd:
11
Provincie:
Gelderland

Ik zie het niet meer zitten...

Ik wil gewoon weg van alles en iedereen.

Ik heb mijn vader verloren op 25-12-2016 mijn leven was al een rotzooi en nu al helemaal. Mijn vriend heeft my verlaten.
Ik vecht met myn familie leden.
Ik kan het niet meer aan. Ik wil het liefst vanavond nog weg gaan voor goed..
maar ik kan niet want dan laat ik mijn 2 kinderen achter van 3 jaar en 1 jaar.

Maar ik kan echt niet meer zo verder leven?
Wat moet ik doen?
Datum:
17-01-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Eenzaam.

mijn ouders zijn gescheiden en ik heb echt heel veel ruzie met mijn moeder, laatst heeft ze me nog uit huis geplaatst. Op school gaat t ook niet goed. niemand van me familie helpt me en niemand heeft me op me verjaardag gebeld of gevraagd hoe het met me gaat. Het voelt alsof niemand meer om me geeft, ik voel me heel alleen. ik heb nog veel meer meegemaakt de laatse jaren maar dat wil ik niet aan iedereen laten weten. ik kan niet echt met iemand erover praten. Ik heb mezelf al eens gesneden bij me slagader ik ging niet meer verder omdat iemand zei dat ik moest stoppen. maar nu wil ik het gewoon doen en ik wil hier gewoon niet meer zijn. Ik ben alles gewoon zat.

Bedankt voor het lezen,

Alicia.
Datum:
16-01-2017
Naam:
Alicia
Leeftijd:
14
Provincie:
Zuid-holland

de dood

ik ben naomi.
ik ben 12 jaar bijna 13
en dit is hoe ik me voel
ik vertel je nu waarom het deze titel heeft

ik raak alles kwijt
vroeger had ik het moeilijk
maar toen kreeg ik nog aandacht
en nu niks meer

het is beter dat ik er niet meer ben
het is beter dat je moet bezeffen dat ik het moeilijk heb ookal probeer ik hieraan te werken

ik voel me alleen
kheb maar 1 vriendin
maar steunt ze me wel 100%??
nee dat is niet zo ik voel het niet

ik voel alleen maar die pijn
de blijdschap die ik wil krijgen helpt ook niet
wat lukt nu allemaal wel?
nee inderdaad
niks helpt en niks werkt

het is echt beter dat ik er niet meer ben
maarja die pesters
die zien niks in
ze zien niet aan mij dat me dit allemaal overkomt

maar ze gaan deze geruchten horen
en dan uiteindelijk gaan ze nadenken
wat heb ik verkeerd gedaan?
heb ik iets verkeerds gedaan?
is elk woord wat ik zeg of vraag verkeerd?

mijn pijn is onbeschrijvelijk
maar toch blijf ik het zeggen
ookal is dat moeilijk
kheb veel pech in mijn leven
maar waarom moet ik dit allemaal mee maken?

ben ik nou stom dat ik niet hier hoor?
ben ik echt niks waard?
ben ik echt lelijk?
ligt het echt alleen maar aan mijn uiterlijk?
of ook aan mijn innerlijke?

als het om mijn innerlijke gaat kennen jullie mij blijkbaar niet echt
jullie kennen me sowieso al niet
jullie weten niet hoe ik me elke dag voel

elke dag het zelfde gevoel
elke dag die kut gevoel
elke dag verdriet
elke dag die angst om naar school te gaan

waneer houd het nou op?
waneer word er gestopt met mij lichaamlijk pijn te doen?
waneer stopt het dat ze me uitschelden omdat mijn vader ziek is?
waneer stopt het is dat er geruchten worden verzonnen?

wat ben ik waard?
wat ben ik?
wie ben ik?
wat ben ik voor jou?
een varken?
een zwijn?
een dikzak?

wat willen jullie allemaal nog meer?
dat ik dood ga?
dat ik me nog rotter ga voelen?
jullie krijgen nu je zin

kben klaar met mijn leven kijk hoe het gaat
mijn vader die weer het cintact verbreekt voor mijn verjaardag
mijn verjaardag word sowieso weer een ramp
onee word het niet want dan ben ik er niet meer

jullie hoeven niks voor me te kopen
ik wil alleen meer vrienden en dat mijn klas mij steunt inplaats van dat ze me pesten en pijn doen met woorden en lichaamlijk

had ik maar een beter leven
had ik maar veel vrienden
had ik maar alles wat jullie hadden
had ik maar ouders die niet gescheiden waren
had ik maar een vader zoals jullie die niet ziek is en geen contact verbreekt

was ik maar zoals jullie!!
alsjeblieft
laat het aan niemand zien
laat het alleen familie weten dat ik er niet meer ben
maar school hou school hierbuiten laat het niet aan school zien!!!
dat is niet wat ik wil

verzin maar iets waarom ik weg ben dat ik drm niet op school ben
maar alsjeblieft
laat het niet zien!!!

mama,papa
ik draai niet door
ik draai niet door
dit is mijn gevoel
dit is hoe ik mij elke dag voel
en nu ben ik er gewoon klaar mee!!

ik heb gister medicijnen gepakt en ik weet echt niet of ik het had mogen pakken
maar het boeide me op dat moment niet veel meer

ik denk de laatste tijd alleen maar aan zelfmoord alleen maar aan zelfmoord
ik kan het niet meer uit mijn hoofd krijgen

elke dag voel ik me steeds meer elendiger
en verdrietiger
ali een vriend van mij die zegt tegen mij hoe gaat het? ik zeg het gaat slecht toen zei hij maar ik zie je steeds lachen
ik zeg daarop tegen hem: je weet nooit wat iemand verbergt onder het lachen.

ik zie nog maar 1 uitweg
en dat is zelfmoord
elke dag moet ik die pijn overal mee naartoe dragen
maar praten helpt niet voor mij die emdr ook niet voor mij NIKS HELPT!!

maar over die medicijnen
ik probeerde een overdosis te krijgen maar het lukte me niet
kheb heel veel pillen ingeslikt maar nee kviel niet flauw of dergelijke

ik werd alleen een beetje duizelig en raakte vaak mijn evenwicht kwijt ik viel niet op de grond ik ben de hele tijd terug naar boven gegaan om te slappen en in mijn bed te kunnen liggen

ik kreeg ook hele erge buikpijn
kdacht kut de overdosis heeft niet geholpen...
wat helpt me nu nog wel?
kheb al heel vaak in mijn arm gesneden
mijn enige oplossing is nu.

kheb alles al geprobeerd behalve voor de trein springen,voor de auto springen of mezelf te laten verdrinken.

op dit moment heb ik geen gevoel meer
kmoet morgen weer naar school met heel veel tegenzin ik weet wat ik ga doen.

ik ga morgen ochtend naar de directeur en ik vraag of ik een toespraak mag houden naja een liedje mag zingen voor de school

ik kan de poging altijd wagen toch?
laat maar het gaat me niet lukken en ik zal het niet durven
het word te moeilijk nu allemaal

ik kan mezelf niet beheersen
elke seconde van de dag voelt het alsof ik soort van bezeten ben
ik ben mezelf gewoon niet

maar wat ik moet doen ga ik ook echt doen
ookal moet ik nu een mes door mijn kop heen steken
ik zou het doen
zolang ik maar blij ben en ik me maar prettig en blij ben toch?

niemans hoeft te gaan huilen als ik dood ben want ze moeten blij voor me zijn
want dit is wat mij gelukkig gaat maken
dus als jullie dit ooit wel lezen nou dit is wat ik wil

elke dag zie ik er mischien heel gelukkig en blij uit maarja
DAT BEN IK NIET!!!😭😭😭😭💔💔💔💔

Datum:
15-01-2017
Naam:
Naomi v/d Wetering
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.