Levensverhalen (pagina 1039)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Hulpeloos

Ik ben een jongen van 14 jaar.
Woon in Noord-Holland.

Ik doe al 3 jaar alles zelfstandig.
Mijn school en mijn privé leventje.

Mijn ouders zijn al een tijdje geleden uit elkaar gegaan.
Ik woon nu bij mijn vader.
Ik heb altijd al problemen gehad met mijn vader.
Met mijn moeder daar aan tegen nooit..
Ik heb elke keer ruzie met hem.
Hij heeft nog nooit van mijn leven sorry gezegd , of zich verontschuldigt
Ik kan ook niet bij mij moeder wonen.
Want daar woont mijn zusje , die me met de vaagste redenen niet in huis wilt hebben.
Mijn vader zegt dat ik brutaal ben.
Maar mijn moeder daar aan tegen vind dat ik voor mijn rechten goed opkom.
Mijn moeder vind mijn vader maar helemaal niets.
"Nu denkt hij alleen nog maar aan zichzelf".
Sommigen avonden als ik ruzie met hem heb gehad , slaap ik die avond niet zonder tranen.
Meestal zegt hij voordat hij naar zijn kamer gaat "Val dood".
Daar begin ik ook nu aan te twijfelen.
Ik ben de laatste tijd heel depressief , en ongelukkig.
In een paar seconde ben ik van alles verlost.
Het is zo verleidend.
Datum:
12-09-2008
Naam:
Anoniem Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

zelfmoord

ik zit er nu zo 2 jaar over te denken ik wil niet meer, dan komt er weer een dag en dan denk ik weer he zo kan het dus ook ik moet sterk zijn maar dat zijn maar heel weinig dagen waarop ik dat denk. ik wil geen aandacht dat ik zelfmoord wil plegen daarom schrijf ik hier mijn verhaal. als ik bijv. verliefd ben dan vinden ze nooit mij leuk of andersom en laast dagt ik egt verliefd te zijn doet die jongen openen heel raar ik weet het dan ook niet meer. ik wil zo graag niet meer maar ik wil ook niet me moeder in de steek laten ik weet het egt niet meer!
Datum:
12-09-2008
Naam:
d...
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

Uitleg

Het is misschien een klein ding maar... het kan gewoon niet verder zo... Elke keer als ik iets niet snap wat me vader heeft gezegd en ik vraag me vader om uitleg dan krijg ik een preek dat ik niet heb geluisterd. Elke keer als ik dan uitleg dat ik het niet snap en alleen even wat wil horen zodat ik de link kan leggen, wordt hij boos.
Datum:
12-09-2008
Naam:
Alex
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

Mijn leven is niet meer zinvol

Hoi allemaal ik ben .... En ik ben 20 jaar. Iedereen denkt dat ik vrolijk en spontaan ben en altijd lief ben voor iedereen. Bijna niemand weet het op mijn arts en psychologe na, dat ik eigenlijk al sinds de basisschool depressief ben. Vroeger ben ik vreselijk gepest op school toen ik naar de hogere school ging was ik zelf een meisje net een grote mond bang om pijn tegen te komen. Toen ik van school af ging ging ik meteen werken. Ik werkte daar 2jaar toen mijn baas mij ging misbruiken. Ik ging niet weg omdat hij dreigde net dingen die ik mij nooit meer zou willen herinneren. Ik kreeg een leuke vriend en die heeft ervoor gezorgt dat ik ergens anders aan de slag kon na alle verkrachtingen was ik helemaal de weg kwijt en schrik van alles wat ik niet aan zie komen ik heb nu na bijna 3 jaar weer een beetje mijn vertrouwen terug tot dat ik ontdekte dat mijn vriend op vakantie is vreemdgegaan hij heeft hiermee al mijn vertrouwen weer kapotgetrapt ik heb het 2 weken geleden ontdekt en het uitgemaakt. Ik ben zwaar depressief en weer aan het opbouwen met de pillen enzo. Ik heb dagelijks de neiging om ze allemaal tegelijk te nemen zo zou ik overal van af zijn. Ik bid elke avond dat geeft mij rust maar toch zie ik mijn levensdoel niet meer ik voel mij gebruikt als een deurmat. Een voetveeg voor anderen ik denk dat ik nooit het vertrouwen in mannen meer terug zal vinden ik voel me vies en 2dehands ik ben zo ongelukkig mijn ouders zeggen laat het los maar ik kan niet meer kus van mij
Datum:
12-09-2008
Naam:
Meisje
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

xx

Toen ik in de kleuterklas zat, bekeken mensen mij al anders. Anders, dan andere. Niemand kwam naar mij toe of kwam mij helpen als ik iets moest doen. Ik voelde me toen al uitgesloten en besloot om van klas te veranderen. Ik heb daar 3jaar gezeten en al weer begon ik me er niet meer thuis te voelen, uiteindelijk heb ik besloten om terug te veranderen. Daar ging alles goed, tot het derde leerjaar. Ik werd gepest omdak ik dikker was dan de rest,.. Ik had me eroverheen gezet, en er mee akkoord gegaan dat ik elke avond wenend thuis zou komen. Vanaf het eerste middelbaar zagen men ouders me niet meer staan, het was alleen mijn zus nog... Zij had haar studies afgemaakt, en iedereen was zo fier op haar! Alles liep fout, mijn ouders gaven me gewoon geen liefde meer... Ik was dus gaan troost zoeken bij iemand anders. Een jonge, een oudere jongen. Door hem bekeken de mensen mij in men dorp alsof ik een vloek was. Mijn familie aanvaarde mij helemaal niet meer. Uiteindelijk maakte ik een eind aan die relatie, maar niets beterde. In die maanden heb ik men arme 100de littekens bezorgt. In die maande heb ik 50 afscheidsbrieven geschreven. In die maanden heb ik 20 keer men polsen willen doorsnijden of pillen willen pakken. Iets hield me tegen, mijn toekomst. Die had ik, want in al die jaren had ik niets verloren dat ik niet kon terugwinnen. ik kwam weer op het goede pad, en overleefde. Nog geen 5maand later, pleegde men tante zelfmoord. Heel mijn leven zakte in een diepe afgrond. Ik wou niet meer gezien worden, ik stopte met eten om onzichtbaar te worden. mager, zodat de mensen door me heen keken. En om eerlijk te zijn, ook om aanvaard te worden. Elke keer als ik een trein voorbij hoor komen, denk ik: dat was mijn kans! en als er een auto de straat door rijd denk ik: Ik had bij men tante kunnen zijn! Mijn leven is niets meer waard, op dit moment. Toch geloof ik, dat ooit mijn leven wel weer wat waard zal zijn. Daar moet ik mij aan vasthouden.
Datum:
11-09-2008
Naam:
xx
Leeftijd:
16
Provincie:
Anders

Kan het gewoon niet meer

Hee ik ben een meisje van 14 jaar, Ik ben altijd het meisje met de grote glimlach op haar gezicht als ik ergens ben todat ik thuiskom dan ben ik het leijke, verdrietige, hulpeloze meisje.

Ik ben er een tijdj geleden achter gekomen dat mijn vader met verschillende mensen was vreemdgegaan. ik heb er een half jaar mee gelopen en mezelf pijngedaan todat ik het uiteindelijk tegen mijn moeder durfde te vertellen. mijn vader ging een paar dagen uit huis maar daarna nam mijn moeder hem weer terug. Nu kan ik mijn vader niet meer uitstaan iedere x als ik hem zie denk ik weer terug aan vroeger. Altijd als ik of een van mijn ouders thuiskom begint de ruzie gelijk al. Ik kan nog geneens meer normaaal tegen ze praten maar alleen maar schelden..dat maakt het alleen maar erger maar ik kan gewoon niet anders. Ik kan gewoon niet meer met ze opschieten..

Mn zus is het lievelingtje zij doet altijd alles goed volgens mijn ouders en ik krijg altijd de schuld

waaarom zou ik nog leven als ik binnen in mijn lichaam al kapot ben?
Datum:
11-09-2008
Naam:
--
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

Virusinfectie

Ik denk dat zelfmoordgedachten het resultaat zijn van een soort infectie. Zoals een splinter in ons vlees een abces veroorzaakt, zo veroorzaakt 'iets' in onze geest een neiging tot zelfmoord. Dat 'iets' is een soort virus - iets in ons systeem dat daar niet thuis hoort. Omdat we het niet kunnen verwijderen verwijderen we dan uiteindelijk onszelf - wat blijkbaar ook de bedoeling was.
Datum:
10-09-2008
Naam:
Johan Steenbok
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

strayed sheep

Ik heb altijd al moeite gehad met de wereld om me heen. Ik lijk de realiteit niet zo goed te kunnen bevatten als alle andere mensen. Ik snap veel dingen niet, in de zin van emotionele zaken en verhoudingen tot mensen, wat ze van mij verwachten en vinden en wat ik wel en niet kan doen en zeggen, et cetera. Dat maakt voor mij een heleboel dingen heel moeilijk. Recentelijk ben ik naar een andere stad verhuisd, en eigenlijk leek het daar beter te gaan. De laatste tijd merk ik echter dat hoeveel mensen ik ook ken, ik met geen van hen echt contact heb, en ze als vanouds nog steeds onbewust op een enorme afstand houd zonder dat te willen. Maar ook zonder te weten hoe dat anders moet. Dat begrijpt niemand, ook mijn vader niet, en iedereen begint zo langzaam te denken dat ik ze niet mag en daarom proberen ze het maar niet meer. Liefde is iets wat me al helemaal niet lukt- ik ben er vaak bang voor, en als het me dan toch lukt om verliefd te zijn verpest ik het door onzeker, volgzaam en afstandelijk te zijn. Mensen van 14 geven me tips. Ik ben al heel lang zo en ben ook uberhaupt al heel lang ongelukkig (kan me ook bijna niet anders herinneren). Waarom wil een mens altijd wat hij niet kan hebben? Ik zou heel veel liefde willen delen met heel veel lieve mensen, als ze maar konden zien dat ik dat wou, en als ik dat maar kon tonen. Ik zou ook een groot wiskundige willen zijn, maarja, dat is blijkbaar nog iets wat mijn brein niet kan omvatten.
Ik trek binnenkort bij kennissen in en ben bang dat ik dat gewoon weer ga verpesten door mijn ongemerkte zwijgzaamheid en mijn innerlijke angsten niet aan de eisen van anderen te voldoen (ze zullen je immers maar niet mogen! probeer dat niet thuis kinderen; het effect is averechts).

als afsluiter een mooi themalied (als ik dan toch aan een scherm aan het jammeren ben wat ik nooit aan een echt mens zou kunnen vertellen, en al helemaal niet op een begrijpelijke manier... omdat ze me dan immers nog veel raarder zouden vinden)

I Have Forgiven You, Jesus - Morrissey

en als we dan toch in de sfeer van Morrissey zitten

Unloveable - The Smiths

Zelfmoord plegen zou ik toch nooit doen, uit een of andere vage overtuiging dat het mijn tijd nog niet is. Maar ik merk wel dat ik onomkeerbare negatieve veranderingen doormaak, en dat is jammer, want dat verslechtert mijn sociale positie juist alleen maar meer.
Hier kom ik nooit uit, en dat is een tragisch vooruitzicht. Een vooruitzicht dat op zich al genoeg zou moeten zijn voor zelfmoord.
Datum:
10-09-2008
Naam:
Sylvia Plath
Leeftijd:
18
Provincie:
Overijssel

ik wil weg van hier

ik had een hele goede vriendin(yara) we gingen heel veel met elkaar om, maar ik leerde nog iemand kennen wat precies hetzelfde type als my was(lisa). we deden ook heel veel met elkaar, tussen hun2 klikte het niet echt goed. ik wist niet voor wie ik moest kiezen uiteindelijk koos ik toch voor lisa. tegen yara zei ik allemaal smoesjes dat ik niet met haar kon afspreken terwijl ik stiekem zonder dat zij het wist met lisa afsprook. daar kwam zij na een lange tijd achter. ik heb zoon erge ruzie met haar gehad(nogsteeds) ze bedreigde me met messen schold me voor allemaal dingen uit waar ik totaal niet tegn kon. yara is tegen lisa allemaal dingen gaan zeggen wat ik over haar had gezegt en daardoor kreeg ik ook ruzie met lisa, ik kon niet meer zonder haar ze was alles voor me. nu gaan yara en lisa byna elke dag met mekaar om en my laten ze allebei stikken ik heb helemaal niemand ik voel me zo alleen help wat moet ik nou doen. dit is nu al meer dan 3 maanden bezig en ik heb gwoon geen zin meer in dit leven maar wil myn familie geen pyn doen om weg te gaan van deze wereld. ik weet het niet meer ik wil zo graag :'( thuis heb ik ook heel veel erge ruzie, dan loop ik weg blijf ik een nacht weg en dan kom iik weer trug omdat ik niet zonder hun kan. xxx-
Datum:
10-09-2008
Naam:
kleinmeisje
Leeftijd:
15
Provincie:
Zeeland

Die young and save yourself

Sometimes I really want to commit suicide, because I've had enough of life. I've been discriminated in my whole life. I just cant stand it anymore. People and the media talk shit and judge about my country. Politics sucks. They see us as enemies, racists, facists, but in fact they are the ones that are like that. They often say: Oh you live in the west and be happy about that, cuz you're so lucky that you live here, but people should know how we feel. I really could cry when they say that. I don't feel any freedom here. I don't even feel like a citizen here. They treat me like I'm not a person. I'm tired of the judgements. I'm tired of life. I don't feel alive. I feel like crap. Sometimes I lay on bed and hope to die, because I simply don't feel any energy in me. I don't eat, because I don't feel like eating anymore. I have social phobia. It's fucking chronic. I don't have many friends. I don't have parents who loves me. I don't have family here in Holland. I've never had a boyfriend, cuz my social contacts hardcore sucks. I'm scared every day, when I go outside. I suck at life. I'm stuck. It's so suffocating. There's no one that can help me. There aren't many people that understand me. If I tell them how many times I've been discriminated, they stare at me like they want to say: You can't say that about us, the Dutch. Sometimes I just think: Die young and save yourself. Then the problem will go away. Who cares about me? Who cares about us? No one does. No one ever does.
Datum:
10-09-2008
Naam:
Ostara
Leeftijd:
22
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.