Levensverhalen (pagina 1042)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

pff

Pff wat herken ik me in marieke "erg depressief meisje"ik weet ook niet meer wat ik moet doen, en zit er aan te denken me te laten opnemen, maar zit in het laatste jaar van mn studie.. ik weet het niet meer, zo kan het niet doorgaan, het gaat al 7jaar zo en het wordt steeds erger, ik ontwikkel steeds meer angsten en kom de deur het liefst niet meer uit. kan ook niet tegen een normale maatschappelijke positie, waar je werkt en dan eens 1,2dagen vrij bent enzo, geld zou een oplossing zijn haha, dan ben je idd vrij, ik snap wat je daarmee bedoelt marieke.

maar voor nu weet ik het even niet meer, zie ik het niet meer zitten en ben ik hard opzoek naar een oplossing
Datum:
06-09-2008
Naam:
depri
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

niet kunnen leven

zo vaak geroemd, zo vaak gezegd \\\"je doet het goed\\\", zo vaak gehoord dat het je levens lijn is, zo veel aan andere gegeven en toch zo veel hebben mij pijn gedaan....en dan zo verschrikkelijk alleen zijn met zo veel menden om me heen. Vrienden, zoals je dat dan noemt, niet meer. Ik kan gewoon niet meer. Het is op. Wat is leven...wat is nu echt leven....
Datum:
06-09-2008
Naam:
Mars
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

opsluiten

me ouders willen me opsluiten
in een inrichting
omdat ik aan zelfmoord denk
en pogingen heb geprobeert
ze vertrouwen me niet meer
maakt niet uit wat ik doe of zeg
ik beland straks in een gekkehuis !!!
daarom wil ik dood me leven heeft toch geen zin meer
als ze me op willen sluiten
Datum:
05-09-2008
Naam:
dangerous mind
Leeftijd:
17
Provincie:
Friesland

één meisje

het is misschien erg stom, maar een jaar geleden is een meisje mijn leven binnengewandeld en die heeft mijn hart gestolen... ik heb het toendertijd, na een maandlang erg leuk en goed contact gezegd tegen haar... hoe ik over haar dacht... helaas was het niet wederzijds.. nu,meer dan jaar later, is het gevoel voor haar nog steeds niet over. In tegen deel, ik wil niet met iemand anders dan haar leven, en zij ziet mij eigk niet eens meer staan. Dus nu heb ik zoiets van, beter geen leven, dan eentje zonder haar.
Ik zit er erg mee, heb het afgelopen jaar meer gehuild dan ooit te voren. Als ik in de auto zit, denk ik alleen maar aan hoe hard ik hem tegen een boom aan rijden.. maar ik ben te bang dat het niet zal lukken. en een pijinvolle dood zie ik ook niet echt zitten. Al is het misschien wel het beste.
Het is eigenlijk zo stom dat mijnleven door één meisje zo op de kop gezet is. En bijna niemand heeft het in de gaten. Vraag het iemand in mijn omgeving, en iedereen ziet mij echt als de grapjas in een groep mensen. Altijd sociaal en vrolijk. Maar geef mij een moment alleen, en ik denk meteen weer aan de dood.
Enige reden om het nog niet te doen, is vanwege mijn vrienden. Want in feite verloop mijn hele leven goed. Het is alleen dat ik niet wil leven zonder dat ene meisje..

Datum:
05-09-2008
Naam:
HK
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

te veel

de laatste tijd word het me allemaal teveel. ik heb in mijn pubertijd veel dingen mee gemaakt: verkracht, drugs verslaafd geweest, anorexia gehad--> vriendin daaraan verloren, aandacht te kort gekomen doordat mijn broertje een "probleem kind is ën ik altijd alles hbe kunnen camoufleren. een 8 was niet goed genoeg tenzij mijn broertje een 8 had want dat was uitzonderlijk!
maar alles heb ik overwonnen en een plaats gegeven ik stond eindelijk 1 jaar positief in het leven. tot de problemen met mijn broertje erger begonnen te worden(drugs verslaafd, geld stelen bij mijn ouders, inbreken enz enz!!)! sindsdien ben ik diep ongelukkig. wil ik niet meer, zie het nut niet meer in van het leven! ook al woon ik samen met mijn vriend en zitten mijn ouders ook met het probleem er is neimand die naar mij vraagt, niemand die vraagt hoe het met me gaat! mjn ouders denken dat hun de enige zijn, vrienden van hun vragen alleen naar mijn ouders, vrienden van mij spreken er niet over en iedereen (school vrienden familie) verwachtten dat ik vrolijk/actief/leuk/gezellig ben zoals altijd maar niemand die het masker ziet dat ik op heb! zelfs mijn vriend merkt het niet!!

vannacht liggen te bedenken hoe ik het zou kunnen doen en hoe de mensen zouden reageren als ik er niet meer ben! zou mijn broertje en mijn ouders eindelijk de ogen opnenen??

de enige die ik het niet wil aan doen is mijn vriend ik geef om hem, houd van hem! maar ook hij kan verder na mij! er zijn genoeg mooie dames die hem gelukkig kunnen maken!!

ik voel dik, lelijk, onzeker maakt niet uit hoe ik me kleed, hoe ik me aan mijn dieet houde niemand die het ziet!en ik ben niet te genieten de laatste tijd, niemand die het merkt!!

zou iemand ooit zien hoe ik me voel?
zullen ze er ooit na vragen?
of zal het binnen kort te laat zijn??

Datum:
05-09-2008
Naam:
dani
Leeftijd:
22
Provincie:
Limburg

hallo ýk ben een meýsje van 17 jaar

ýk ben nýet gelukkýg met men famýelýe
ýk probeer de hele týj me eýgen te sneýden maar het lýukt nýet
maar heb ok veel schrýk van men ouders
elke dag heb ýk ruzýe met men ouders
zeker met men vader
hýj slaat constant
en dan pak eeen mes
en ga ýk naar boven om me eýgen te sneýden
ýk wýl echt dood
heb geen leven
nooýt gehad
maar ja ýs
ale de groetjes van me en tot nooýt meer
hoop dat ýk snel ýn de hemel kom
xxxx
Datum:
05-09-2008
Naam:
cynnthýa
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Ik kan niet meer verder

Ik ben 19 jaar, maar al vanaf mijn 10 ben ik het buitenbeentje van mijn familie. Mijn overige gezinsleden zijn zeer succesvol, in tegenstelling tot mij. Ik kan mijzelf niet meten met hun. Ik blijf zitten, zak voor mijn examen en leid een doelloos leven. Op school ben ik altijd een vreemde, die zich geen houding kan geven.
Op m'n werk zet ik mezelf voor lul door mijn onzekerheid te overschreeuwen. Ik probeer een houding aan te nemen die mij niet past. Ik kan geen houding aannemen.

Meisjes heb ik nooit echt gehad. Vrienden heb ik nauwelijks. Ik twijfel ook erg aan hun motieven. Ik weet dat er achter mijn rug erg negatief over mij wordt gedaan.
Aan de ene kant raak ik soms "overmoedig" en geloof ik in hun eerlijkheid, maar als ik helder hierover nadenk kom ik erachter dat ik eerder een pispaaltje ben, een gespreksonderwerp, niets meer.

Als ik over straat loop en ik hoor of zie mensen lachen ben ik altijd bang dat het over mij gaat. Ik ben het type dat stil in een hoekje zit.
Mijn moeder weet dat ik me niet goed voel maar heeft geen tijd en kan mij niet helpen. Ik durf hier niet over te praten, ondanks dat het me opvreet van binnen. Ik zie geen uitweg. Ik heb geen energie meer om dingen te veranderen. Bovendien weet ik ook niet of ik nog wel wat wil veranderen. Na een paar jaar depressief te zijn geweest heb ik mijn situatie geaccepteerd zoals hij is. Therapie heeft mij niet geholpen. Ik schaam mij ervoor. Alleen mijn moeder weet dat ik bijna 2 jaar therapie heb gevolgd.

Ik voel me lusteloos. Heb geen zin meer om iets te ondernemen. Ik durf niemand meer iets te vertellen. Mijn laatste psycholoog heb ik tijdens de laatste afspraak aangekeken noch gesproken. Het gevoel dat alles zinloos is overheerst. Ik kan zo niet verder leven.
Datum:
05-09-2008
Naam:
B
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

postief opperdepop

Tuurlijk,
het kan alleen maar beter worden
en dat zal ook wel gebeuren
maar ik heb géén zin meer om te vechten, weer
ze gaan me toch vermoorden
ik speel dit spelletje niet meer mee, want dan verzinnen ze wel weer iets nieuws over 5 jaar
genoeg is genoeg
nodig op vakantie
naar een land met malariamugggen
want van die Amerkikaanse dingen heb ik nu ook mijn buik vol, arm opengekrabt. Dokter verwisseld en ontkent
rikketik zal het beleven
de fik erin
psychiaters mensenhaters rijmt niet voor niets in de weg gelegen
Datum:
05-09-2008
Naam:
Buut
Leeftijd:
33
Provincie:
Gelderland

ik ben 16 jaar

ik ben een meisje vn 16 jaar en ik heb een heele moeilijke jeugd ik ben niet het type meisje dat gaat huilen als ze iets niet krijgd en dat als ze dat niet krijgt gaat zeggen mij auders zijn slegt in tegen deel ik heb geen egte auders ik heb aleen mij stief vader en mij echte moeder en vader zijn dood ...
mij vader "bilogiese " ken ik niet en mij moeder die zelf moord heeft gepleegd was junkie en alcholiste ik heb vaak de nijging om er een eind aan te maaken om dat ik me zo eenzaam en rot voel als ik op de fiets zit moet ik vaak ook huilen :(
ik voel mij daagelijks echt rot ik weet niet hoe ik van dit gevoel af kom maar het vreet me op ik word er egt gek van ik hep terapie maar dat helpt niet .. wie weet hoe ik van mij probleemen af kom ... want praaten geeft mij geen goed gevoel :(
Datum:
04-09-2008
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

Zelf ophangen

Ik ga me zelf straks ophangen.
Datum:
04-09-2008
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
21
Provincie:
Anders

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.