Levensverhalen (pagina 1037)

Hallow, ik ben een meisje van 14.. ik lach veel terwijl ik van binnen stuk ga.
ik hou het kort..

ik ben mijn tweelingbroertje verloren toen ik 1 was.. hij lag naast me in de box.
ik zorg al vanaf me 6e voor me moeder ze is heel erg ziek,, ze licht nu op sterven.
ook ben ik op me 6e verkracht,, zie die jongen nog elke dag hij zit bij mij op school. Ik ben 3 jaar alcohol verslaafde geweest.. en word elke dag gepest en raak langzaam al me vrienden kwijt want ze vinden dat ik lieg.. omdat 1 persoon dat zegt.. en hoor elke dag van me vrienden die ik nog heb hun problemen en daar zit ik ook mee, veder haat ik mezelf en geef ik mezelf van alles de schuld..

dit was het wel z'n beetje

daag. xx

Ik ben nu 20 jaar en ik heb al heelwat in me leven meegemaakt.

Ik had in de 1e klas nog geen vrienden omdat ik heel erg verlegen ben en niet veel zeg en ik werd thuis soms als er gezeur was uitgescholden voor kansloos ventje en dat ik niet bij de familie hoorde enz....
ik trekte me er niks van aan en dacht bijmezelf ik weet wel beter. toen de 1e klas over was kreeg ik te horen dat ik niveau lager moest en toen werd thuis alles erger, me vader schelde me elke dag verot me moeder maar zeiken dat ik de ergste ben van de familie en dat ik er niet bij hoorde. dat gebeurde dus zowat elke dag ja en tog dacht ik nog bij mezelf ik kom er wel overheen stelt niks voor.
nadat ik in de 4e kwam had ik nog geen vrienden omdat ik nog steeds verlegen en niets zei en waren er al een paar jaar voorbij en ik was geestelijk helemaal kapot en dat had ik door dus zocht ik naar afleiding. ik wou vrienden en hoe kwam ik aan vrienden, me laten gebruiken als slaafje. ik ging drugs dealen wapens handelen enz... en toen werd ik de bomb.
ik ging ook stappen in discotheken en daar ging ik altijd mensen inelkaar trappen. uiteindelijk werd opgepakt en in cell gestopt en me ouders die wouden helemaaal niks meer van me weten en vertelde zie nou wel je bent gewoon uitschot een stuk afval in deze wereld en toen ging ik nadenken hoe ik me eigen leven nog meer naar de tering heb gebracht. ik heb besloten om alle mensen die ik ken in mijn wereldje vaarwel te zeggen ik had zelfs de gedachten om voor een trein te springen maar toch deed ik het niet. nadat ik me diplioma net heb gehaald van 4e kwam ik op de mbo ik leerde al snel contact te leggen doordat mijn vorige ervaring, thuis veranderde niet veel, dus dacht ik dat het uiteindelijk ook weer dezelfde kant opging. 3 jaar later kreeg ik op school te horen dat ik op stage moest naar afrika en dat leek me wel spannend. toen ik aankwam in afrika kon ik niet geloven hoe kinderen daar leven, gewoon elke dag in hun vieze kleren geen computers geen kroegen geen bussen gewoon niks helemaaaal niks, ze leefde van vies water en verot vlees toen begon ik ook gelijk te beseffen dat wat ik heb meegemaakt LANG niet zo erg is dat wat ik heb meegemaakt. nadat ik terug kwam uit afrika was het net of mijn leven opnieuw begon. opeens ben je stuk blijer en doe je overal beter je best in en doe je anders ookal zeuren je ouders je nog de oren van je kop en maken ze je zwart je blijft blij. ben nu alweer jaar verder en heb een relatie en plannen voor samen wonen en heb me hele leven weer op de goede rails jammer genoeg is het met me ouders nog niet goed gekomen.

mensen als je diep in de put en zie je het niet meer zitten denk goed na met wat je wil er is altijd een uitweg en pep jezelf altijd op!

groeten,

xronk

de vermoeidheid die overheerst is t allerergste
geen energie meer hebben om iets te doen
mijn hele leven heb ik fouten gemaakt
ik ben een persoon die altijd wil dat iedereen zich goed voelt
ik lach, ik doe net of t goed gaat en als mensen me zien snappen ze niet dat ik zulke zwarte gedachten heb
ik voel me alleen
en onbegrepen
het zijn zulke heftige buien, en ik weet ook dat ik van jongs af aan mij zo gevoeld heb
een leeg en eenzaam gevoel
geen uitweg meer zien
jezelf voorbij lopen
alles maar perfect willen doen
ik geloof in GOD en heb ook geleerd dat HIJ altijd van mij houd
wat ik ook doe of wat ik ook denk
maar zelfs dat is niet genoeg voor mij om me beter te voelen
ik zou zo graag de hele wereld willen veranderen en het doet heel erg veel pijn om te beseffen dat dat nooit zal lukken
het is zeker geen zelfmedelijden, dat word ook nog weleens gezegd
en dat doet helemaal pijn
als je zulke gedachten 24 uur in je hoofd hebt en je niet weet hoe je je moet uiten
dan wil je vluchten
slapen voor altijd
er blijft altijd een stemmetje of wat dan ook in je hoofd die je weer rot laat voelen
eigenlijk wil ik nog zoveel maar ik heb er geen energie meer voor
zo blijf je maar sukkelen in een doelloze cirkel

ik doe de laatste tijd alles fout, computer is naar de klote iedreen haat me, ik wil gewoon fcking dood?

ik wil zo graag weg van hier , niet meer die pijn voelen , niet meer een zaam zijn , gewoon wefg hier . ik wil dood , ik heb het al zo vaak geprobeert maar ik snij nooit hard genoeg ik moet gewoon harder snijden .
ik wil gewoon dood

ik ben 27 jaar oud en ben kapot van binnen, ik trek het nie meer... ik kan mijn vriendin nie uitstaan iedereen om me heen is walgelijk... stelletje egiestische zielepote... ik ben net afgestudeerd en heb een MBA op zaak maar bij elke solicitatie voel die blik van haat.... kijk die allochtoon... ik trek het nie meer ik wil gewoon weg maakt nie uit waar weg van deze gruwelijke maatschapij die een slaaf van je maakt... ik weet dat k met zelfmoord niks opschiet maar soms lijkt t fijn om er nie te zijn

om de een of andere reden heb ik de afgelopen paar maanden teveel zelfmoordgedachten. zelfverminking komt er nog net niet aan te pas, omdat ik slecht tegen bloed kan. mijn verhaal:

ik heb een tijdlang een moeizame relatie gehad, waarbij mijn toentijdige vriendin mij uiteindelijk vertelde dat ik haar meer pijn deed dan plezier met mijn depressieve gedachten. ze heeft me gedumpt toen ik haar het hardst nodig had. het heeft me maanden gekost om erbovenop te komen, en nog een aantal maanden om mezelf ervan te overtuigen dat het niet aan mij lag.

toen ik dat eenmaal voor elkaar had, begon het nieuwe schooljaar, en leerde ik S. kennen. S. en ik vinden elkaar leuk, maar ze wil om de een of andere reden geen relatie beginnen. wel vind ze me leuk, wil ze graag bij me zijn en misschien ook wel intiem worden. maar geen relatie. haar instinct zegt haar dit, na notabene een aantal weken samen doorgebracht te hebben.

dit heeft een enorme invloed op me gehad, het is iemand voor wie ik 20 jaar van mijn leven op wil geven, om de resterende tijd samen door te brengen. maar andersom dus niet.. nu heb ik verder gewonweg geen sociaal leven. ik ben een outcast, en dat is altijd zo geweest. thuis moest ik altijd al tegen verwachtingen opvechten, hetgeen me nog nooit gelukt is. ik heb totaal geen band met mijn ouders, kan niet met hun of wie dan ook praten. Ik voel me nutteloos. ik neem ruimte in, kost geld, maar lever niks op. er is niemand die mij zou missen, en dat is niet overdreven.

ik weet onderhand niet meer waarom ik nog iets probeer. misschien moet ik ipv zelfmoord mijzelf doneren aan de wetenschap, voor een serie dodelijke proeven ofzo, dan heb ik nog een nut in deze wereld...

Hallo iedereen.

wat doe ik fout?
waar gaat het mis?

iedereen die ook wel eens heeft gedacht aan zelfmoord stelt zichzelf deze vragen.
Althans, dat denk ik.

Ik stel me deze vragen erg vaak.

wat doe ik fout?
ik zou het niet zo kunnen zeggen, het lijkt erop alsof ik alles fout doe.

waar gaat het mis?
het gaat mis als het is gebeurd.
daar bedoel ik mee, als ik al iets heb gedaan, gezegd o.i.d.

Sinds mijn elfde gaat het met mijn moeder thuis mis.

constant ruzie.
om de stomste dingen.
Ruim je kamer op, wat ik dan ook deed, een beetje, maar niet langer dan 2 dagen. want dan was ik weer terug bij af met mijn kamer.

jarenlang heb ik gehuilt om de dingen die er thuis gebeurden.
want voor mijn vader, en mijn 2 broertje en zusje, is dit ontzettend belastend.

Op de middelbare school ging het niet goed.
ik haalde altijd lage cijfers,
kwam amper naar de lessen, en als ik al kwam was het of te laat, of ik ging slapen.

en dat op een havo.

alweer bijna een jaar geleden,
heb ik een ontzettende uitspatting gehad.

mijn moeder kwam mijn kamer op, begon weer alles uit de kast te trekken, overal tegenaan te trappen als mijn kamer een rommel was en ze er niet door kon.
Maar ook naar alles kijken.
wat is dit? hoe kom je hier aan?
hoe kom je aan dat geld?
van die heb je dat?
maar ook in briefjes.
en ja hoor,
daar lag natuurlijk een brief van school die ik haar niet heb laten zien.
1000 telaat- en afwezigheidsmeldingen.
ze werd woedend.
ik trok de brief uit haar handen,
ben naar beneden gerend, zij achter me aan, huppa weer naar mijn kamer, deur dichthouden. ze krijgt de deur open, weer naar beneden.
uiteindelijk zat ze op me.
ik zag zwart voor mijn ogen.
ik heb altijd gezegd, sla je moeder nooit.
ook als ik van iemand hoorde dat hij/zij zijn/haar moeder had geslagen, heb ik ze altijd voor gek verklaart.

maar dit keer was het anders.
zoals ik al zei, zwart voor mijn ogen.
pas de volgende dag zag ik, dat ze overal blauwe plekken had.
ik schrok me dood.

maargoed,

uiteindelijk maakte ik een opmerking dat ik het jammer vond dat mijn poging om mezelf van het leven te beroven was mislukt.
Ik had een overdosis pillen geslikt.
zelfs had ik mijn vader al eens gevraagd, paps? zou je doodgaan als je een strip van deze pillen slikt?
en mijn vader zei daar ja op.
Maar hij had het mis.
Ik ben zowiezo iemand die goed tegen medicatie kan, en ik moet dan ook meer medicatie nemen als een ander, anders werkt het dus niet.
daar had ik totaal niet bij nagedacht.
maar waarom maar 1 strip?
waarom niet voor de zekerheid 2?
was ik toch bang?
ik ben dan wel kwaad op mijn moeder, maar ik kan Ruben en Ivy toch niet zo achterlaten?
(mijn kleine broertje en zusje)
en mijn vader dan?
Met hem kan ik het altijd vinden,
of ik moet toch wel iets hebben gedaan wat echt niet door de beugel kan, en dan wordt hij ook waanzinnig kwaad.

maargoed,
zodra mijn moeder hier achter kwam,
heeft ze meteen de dokter gebeld.
Die verwees ons door naar het RIAGG.
daar gepraat,
met z'n 3e, maar ook ik alleen of mijn ouders alleen.

Ik denk altijd dat ik alles zelf kan en moet doen.
dus ook hier over.
na een paar sessies ben ik hiermee gestopt. ik vond dat ik er totaal niks aan had. En dat ben ik nog steeds van mening.

Ook ben ik door iemand getest op mijn IQ en ADHD.
mijn IQ is getest geworden omdat ik niks op school deed, maar iedereen in mijn omgeving wist dat ik dat écht wel aan zou moeten kunnen.
en ze hadden volgens die test gelijk.
HAVO was mijn niveau.

maar ook de test op ADHD was positief.
Hiervoor kreeg ik pillen.
Als ik thuis was drukker was, of weet ik veel.
zei mijn moeder gelijk, neem je pillen.
hier kan ik zo boos om worden, omdat het 15 jaar geen probleem is geweest dat ik ADHD had, omdat we het niet wisten.
maar nu het bekend is, wordt ik voor mijn gevoel gelijk in een hokje geplaatst.
En terwijl ze weet dat ik er niet tegen kan,
doet ze het nog steeds.
hoe boos ik wordt, hoe veel ik ga huilen, hoe vaak ik ook tegen mijn broertje zeg, zeg tegen haar dat ze er mee stopt! want ik kan dit toch niet zo.
waarom is het nu opeens zo'n probleem?
Ze kan het nog steeds niet begrijpen.

Door de stress ging ik ook praten met iemand op mijn toenmalige middelbare school.
dat schoot ook niks op.
ik gebruikte het dan ook vaak als excuus om niet naar de lessen te gaan.

maar ook ging ik mezelf verdoven, dmv jointjes en pillen.

in het weekend, na school.
puur om even uit de realiteit te stappen en niet meer aan de thuissituatie te denken.
Ook ben ik het liefste weg, ik ben 's avonds meestal niet thuis, om buiten te zijn, met vrienden.

mijn moeder heeft wel het vermoeden dat ik iets gebruik,
maar ik geef het niet toe.

ik weet niet wat ik moet doen.
Kies ik de harde weg, de realiteit?
of kies ik voor de snelle weg, zelfmoord?

Ik krijg het bijna niet over mijn hart,
maar, ik haat haar.
ik haat mijn moeder.

waarom ik het bijna niet over mijn hart krijg?

er zijn 3 andere gezinsleden, Ruben Ivy en mijn vader, die wél van haar houden.

En het gaat niet altijd mis met mijn moeder.
soms, gaat het ook goed.
maar zodra er niet is opgeruimd in huis, ontploft de bom.

weglopen heeft ook geen zin.
dat levert ook alleen maar stress op.

Als ik er niet meer ben,
gaat het goed.

Ben ik er wel nog,
gaat het keer op keer op keer MIS.

wat ik moet doen?
ik weet het nog niet.
het is 50-50.
en dat komt door die 2 schatjes van een broertje en zusje.

Hun grote zus,
Die alles voor hun doet.
opeens weg?
hoe moeten ze wel niet over me denken?
wat gebeurd er met hun?
wie moet er nog op ze letten, wie moet ze helpen als er iets aan de hand is?
Ivy en Ruben zijn mijn 2 steunpilaren.
En mijn vader ook.


Als iemand mij advies wil en kan geven,
post aub een reactie op het forum.

bedankt, en tot (n)ooit.
Cynthia v/d B.

Hallo , ik ben een jongen van 15 jaar en ik zit al vanaf me 12e niet lekker in me vel.
ik heb een soort autisme en demeeste mensen begrijpen me daardoor niet zoals ik alles bedoel,
de laatste tijd zit ook echt alles tegen .
slechte cijfers op school , sommige zijn boos en op , en ik heb de vriend van me moeder en me moeder samen zien neuken op de bank.. ze snappen allebei niet dat ik hiermee kan zitten , maar dit is een beeld dat maar niet uit me hoofd wilt gaan en ik kan zo gewoon niet leven meer.
aub vertel mij wat de beste oplossing voor me is.

Ik kan niet met mensen omgaan, al vanaf jongsafaan. Ik heb altijd ruzie. Daarnaast kom ik blijkbaar over als een lastig en ontevreden mens en schijnt men te vinden dat ze me het nooit naar de zin kunnen maken. Nadat ik gisteren een flinke aanvaring met mijn manager heb gehad, hoeft het van mij niet meer. Ik heb het gehad met werkgevers, ik heb het gehad met de mens. Nu alleen nog de moed vinden om er een einde aan te maken.