Levensverhalen (pagina 1021)

hallo ik kan niet veder met mij leven ik hep heel erg vaak zelf moord pleging gedaan en ik weet niet hoe ik er mee weg kan komen wand ik hep veel mee gemakt en ik hep veel pijn en ik kan niet anders dan dood gaan ik hep bijna geen vrienden ze schelden mij uit en ik ben heel veel keeren verkraght gewest en aaan gerand en ik weer veder niets meer ik hep pijn en heel erg verdriet en ik ben raat er loos ik weet niets meer ik ben van binen hele maal kapot en ik moed even kijken hoe ik mij leven kan vebeteren of als het erg woord dan ga ik dood gr sandra

Ik weet niet meer wat ik moet doen.. Ik zit al bijna een jaar vast met iedereen die dicht bij mij in de buurt staat. Mijn ouders begrijpen me niet of nauwelijks. We leven met z’n 4en in 1 huis. Terwijl ik vaak het gevoel heb dat ik toch alleen ben. Mijn vader en ik leven compleet langs elkaar heen. Hoi kan er net af en doei komt nauwelijks voor. Met m’n moeder kan ik wel proberen te praten, maar het heeft vaak geen nut omdat ze bang is voor m’n vader.. Ik kan nooit een normaal gesprek met hem voeren en alles wat ik leuk vind word me zo’n beetje ontnomen. Ik wil dus gewoon geen verrotte jeugd hebben, en die heb ik dus wel! Ik weet niet wat ik er aan kan veranderen, ik heb zo veel dingen geprobeerd bij m’n vader. BJZ en zelf gesprekken proberen te voeren maar alles loopt dood.. Ik voel me niet fijn thuis, niet veilig en zeker niet gelukkig. Ik ga elke dag met tegenzin naar huis.. Op school kunnen ze me verder weinig helpen, ik weet niet waar ik moet beginnen met m’n problemen. Om eerlijk te zijn weet ik eigenlijk niet eens wat of wie het probleem veroorzaakt, maar ik weet wel wat de gevolgen zijn. Ik heb al zo veel dingen geprobeerd om het op te lossen of achter het probleem te komen. Het resulteert alleen maar in piekere, waardoor ik me niet kan concentreren op school of gewoon heel laat pas in slaap val. Ik ga gewoon om half 11 naar bed en dan slaap ik pas rond half 2..

Ik ben elke dag kapot.. En ik kan het niet uit de weg gaan, want het is gewoon mijn huis. Ik kan de problemen niet ontlopen want ze zitten zo dicht in de buurt. Ik wil niet uit huis vertrekken want dan word het er uiteindelijk alleen maar slechter op. Dan heb ik geen vrijheid meer en dan kom ik heel ergens anders terecht. Ik heb gewoon het gevoel dat ik geen vader heb.. Een moeder die me wel wil helpen, maar me niet kan helpen.. En er zijn mensen die me advies geven en dat soort dingen, en dat probeer ik vervolgens, maar altijd is het een doodlopende weg. Gelukkig heb ik een vriendin die me altijd probeert te steunen maar zij is het volgende punt waardoor ik niet weet wat te doen.

Toen ik met mijn vriendin kreeg, was ik echt helemaal van de wereld. Het was zo’n geweldig meisje, dat is ze nu nog steeds.. Maar alles ging wat minder na een paar maanden en ik ben toen vreemdgegaan. Dit heb ik ontzettend lang voor haar verborgen omdat ik er zo ontzettend veel spijt van had, en ik haar niet kwijt wou. Iets wat je niet weet is nooit gebeurt.. Maar zij wist het dan niet, ik wel. En ik ging er wel van kapot. Ik kon bij haar zijn en het even vergeten, maar zodra zij weg was. Schoot alles weer in m’n hoofd.. ‘Hoe kon ik, waarom, allemaal vragen’. Ik kon gewoon niet stoppen met denken aan m’n problemen, m’n grote fout in deze relatie, en daarnaast dan ook nog is die ouders van mij. Alle problemen die ik heb, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik weet niet hoe het probleem begon of hoe ik het op moet lossen. Ik heb m’n vriendin veel pijn gedaan en ik wou gewoon dat het allemaal niet zo was. Ik heb er m’n hele leven voor over om het terug te draaien. Ik word er echt gek van dat ze me nu telkens weer verdenkt van vreemdgaan en dat ze er telkens aan herinnerd word (tja het is dan wel mijn schuld maar het doet me zeer veel pijn). Ik kan er echt niet meer tegen, ik hou echt zo veel van haar en ik probeer alles te doen om te laten zien dat ik hondstrouw aan haar ben nu. En dat ben ik ook echt. Ik wil dit nooit meer meemaken, en ik wil haar de vriend geven die ze vanaf begin af aan in deze relatie al verdiende..
Maar ze gelooft me niet, en ik twijfel aan het feit of ik haar moet laten gaan of niet. Voor haar is het misschien beter, voor mij is dat zowiezo niet zo. Want ik wil echt met haar een toekomst, en met haar alleen. Ik kijk niet naar een ander meisje, ik heb daar geen gevoelens of wat dan ook voor, maar zij gelooft me niet. Zij is de hele wereld voor me. Een ander wil ik niet.. Dat is dan liefde zeggen ze, maar het voelt voor mij meer dan dat want ik heb echt het gevoel alsof zij gewoon degene is waarmee ik de rest van mijn leven mee ga delen. Maar het probleem is dat ik niet weet of zij gelukkig kan worden. Ze zegt van wel, maar daar ben ik nog onzeker over. Zij zegt ook niet van mij weg te kunnen. Dat ze niet zonder mij kan. Maar wat dan als ik er niet meer ben, kan ze dan wel naar een ander en dan misschien wél gelukkig worden? Maar tegelijkertijd, wil ik haar hier niet alleen achterlaten. Maar als ik haar los zou moeten laten, dan heb ik voor mezelf dus echt elke reden die ik had om te leven niet meer.. Want zij is eigenlijk nog de enige reden dat ik overeind sta. Dat ik nog niet helemaal gek ben geworden.. Ze houdt me van het verkeerde pad af gelukkig. Maar ik heb haar laten vallen, en ik heb daar zo’n spijt van. Ik wil er met haar over praten, maar dat lukt me gewoon zo slecht. Ik wil geen vergiffenis, ik wil terug, maanden terug, en het allemaal veranderen en het goed doen.
Ik heb er zelf nog elke dag pijn van, ik verberg het met een glimlach (waarom zou ik triest doen als ik m’n vriendin toch nog een beetje vrolijke dag kan bezorgen?) Maar ik zie dat zij er echt kapot van is.. Ik weet niet wat ik met haar moet doen. Als ik het uitmaak kan dat beter voor haar zijn, maar het kan zijn dat ik nog meer kapot maak en voor mezelf is het alleen maar slechter, voor mij kan het niet beter zijn.. Ik heb echt alles aan haar gegeven. Ik doe zo ontzettend m’n best voor haar.. Er spoken zoveel dingen rond in m’n hoofd die ik allemaal eigenlijk hierbij zou moeten zetten, maar ik zou niet weten wat allemaal..

Ik wil niet zeggen dat ik zeker zelfmoord ga plegen maar ik word soms wel gewoon bang van mezelf; ‘Zou ik doodgaan als ik benzine zou drinken?’, ‘Wat gebeurt er als ik al die pillen inslik?’ Ik kan gewoon niet meer tegen al dat verdriet. Ik zie het nut ook niet meer van leven, elke dag maar opstaan voor dezelfde routine, dezelfde problemen die elke dag weer terugkomen. Dagen dat ik vrolijk was, of dat ik gelukkig was herinner ik mezelf niet eens meer. Ik voel me fijn als ik bij m’n vriendin ben, maar daar kan ik ook niet 24/7 zijn en dan komen alle gedachtes over die problemen weer terug..
Ik voel me niet op m’n plek op school, ik heb er genoeg vrienden, maar die kunnen me verder ook niet zo helpen. Ze begrijpen het vaak niet, ik kan met ze praten, maar meer niet. Ik heb gewoon het gevoel dat ik er overal alleen voor sta..

Ik kan met niemand over deze gevoelens praten, dat ik misschien wel zou willen stoppen met leven. Ze zouden me uitmaken voor alto of van die andere sneue figuren. Maar ik ben emotioneel gewoon echt kapot, ik kan het aan niemand kwijt. Want vrienden zullen bang worden of me uitlachen. En oudere mensen gaan hulp zoeken bij instanties waardoor ik ergens in een kliniek word geplaatst ofzo en dat wil ik absoluut niet want dan ben ik gewoon helemaal niemand meer.
Mijn vriendin is mijn steun voor de problemen thuis, ik kan die even vergeten als ik bij haar ben en zij haalt me daar wel doorheen. Maar ik heb een ook probleem met haar. Ik hou van haar, en ik wil het beste voor haar, maar ik wil haar niet kwijt.

Ik maak me zorgen over alles, m’n toekomst, m’n relatie, m’n geluk..
Waarom? Omdat alles me verdriet doet.. Alles laat de tranen lopen.
Ik kan geen hulp zoeken, dat is te eng, en wie weet waar ik terecht kom. Ik ben kapot, en ik zie op tegen elke nieuwe dag. Afvragend welke problemen ik nu weer op mn bord krijg.. En het is maar goed dat er dit soort sites bestaan, want ik moet dit echt gewoon anoniem kwijt..
Misschien dat ik het m’n vriendin nog laat lezen is een keer, maar dat durf ik eigenlijk niet. Ik ben bang dat ze heel erg schrikt.. Maar aan de andere kant heeft ze wel het recht om dit te weten vind ik..
Zo verder leven, is geen oplossing.

mijn hart is zo groot, maar alleen voor 1 jongen. hij doet me zoveel pijn, ik heb 1 keer een fout gemaakt. ik heb hem hard laten vallen, maar heb hem beloofd dit nooit meer te doen. als we samen zijn is alles goed en lijken we net een perfect stelletje, alleen wilt hij niks meer met me? mijn hart is zo groot dat ik alles van hem accepteer, maar elke keer bouwt hij een muur om zich heen en schreeuwt de lelijkste dingen naar me, totdat we weer samen zijn. ik wil zo graag terug naar hem, en weer met hem samen zijn. alleen hij kan me gelukkig maken. nu wil ik gewoon dood omdat hij niet meer mijn partner wil zijn.

ik zit vast, ik weet het niet meer.... ik ken geen moment dat ik echt gelukkig was en me geliefd en welkom voelde in dit leven, in dit land op deze aardkloot.... ik heb mijn leven in instellingen doorgebracht nadat we uit huis geplaatst werden wegens ernstige verwaarlozing, we werden misbruikt verwaarloosd en mishandeld door een vader die een verslavingprobleem had en er alleen voor stond. binnen de instellingen is het misbruik doorgegaan en mijn signalen werden door hulpverleners niet serieus genomen, ik verzon de boel want ik was nu eenmaal een probleem kind, ik werd voor een dubbeltje geboren en zou nooit een kwartje worden. dit leven leidde tot depressies als kind al, automutilatie en zelfmoordpogingen. ik heb me nooit welkom gevoeld op deze wereld, in deze maatschappij in dit land waar ik de eeuwige allochtoon blijf. ik voel me ontheemd en thuisloos het is een eenzaamheid die anderen niet begrijpen. net zo min als men mijn ptss begrijpt. ik moet gewoon zelf wat van mijn leven maken toch?! maar hoe? ik hou niet van mezelf vind mezelf niet waardevol en merk dat ik niet kan meekomen met de leegheid en oppervlakkigheid waar een ieder naar lijkt te streven.... ik ben niet jong snel en hip, heb geen zin om me bezig te houden met status en carriere. ik ben fobisch en kom liever niet buiten. ik begrijp mensen niet, ik vertrouw ze niet en anders dan walging of angst lijk ik niet voor ze te kunnen voelen... behalve dan voor mijn meissie want ik heb wel een kind. de meest bijzondere ervaring van mijn leven. ik voel me verdrietig voor haar, wat moet ze met zo'n moeder als ik? ik ben nergens goed voor...
ik dacht en hoopte vroeger altijd dat ik een nachtmerrie had en als ik zou ontwaken zou alles anders zijn. nu ben ik volwassen, lijkt het leven een nachtmerrie en kan ik niet wachten om mijn laatste adem uit te blazen want als ik wakker word zal alles anders zijn....

Waarom zou ik nog leven?!, ik verpest me zelf en alles altijd.
Eerst een moeilijk leven tot mijn 16 onder toezicht..psyg tot en met gehad..niets hielp.
Tot ik speciaal onderwijs kreeg, kleine klas en ruimte voor je talenten.
Ik kwam er na een jaar sterker uit als ooit tevoren, ik kreeg zelfs de kans om zonder diploma naar een mbo opleiding te gaan!
Dit ging heel goed, ik had de hoogste cijfers, ik was nog steeds het buitenbeentje maar ik zou mezelf bewijzen!
Ik ben hooggevoelig.
Ik moest naar stage, het voelt als eenzame opsluiting 4 dagen per week!
Ik krijg teveel prikkels, mijn leven kan niet draaien om een opleiding..
Ik ben gestopt met stage, gister!
Nu zit ik alleen thuis, een briljant mens met talenten..kapot gemaakt..omdat er geen enkele ruimte is voor mensen die zwakker zijn van geest!
Ik ben alleen thuis, ik voel me rot..
Soms vlucht ik het bos in, met alcohol in de hoop alles te kunnen loslaten.
Maar ik wil mezelf niet kapotmaken dus ik hou daar mee op!
Toch..verpest ik nu mijn opleiding.
Wat moet ik doen, was er ook maar 1 iemand die me nodig had en ik zal ervoor vechten.
Ik wil zou willen dat ik zelfmoord kon plegen, maar nee ik ga niet nog meer vluchten.
Ik zal vechten tegen de mensen, en ruimte vrijmaken voor mij.!Fock op wereld.
Ik ben niet alleen, zo te lezen..
Ik vind mensen die niet voor zichzelf opkomen altijd vrij zwak..Zelf ben ik net zo.
Daarom zal de wereld nooit verbeteren als iedereen die een andere visie of iets anders nodig heeft dan een " gelukkig" mens..gewoon de kans krijgt om de minderen kapot te krijgen.
Ik zal moeten vechten..voor nu kan ik alleen maar denken..en mezelf kwalijk nemen dat ik zo ben..
Mensen, kom op..

op 20 april van dit jaar heb ik ook mijn verhaal geplaatst.

Op de grote dag terwijl ik bezig was met de uitvoering heeft iemand de politie gebelt. Ik ben een week lang opgenomen geweest in een inrichting. Nu ben ik weer vrij maar het leven is nog steeds een gevecht.

Nog steeds denk ik...was het maar gelukt. Maanden verder en nog steeds moeten knokken! Misschien is het de makkelijkste manier...misschien is het laf...maar dan heb ik wel rust! Ver weg van mijn problemen!

R.

Ik ben er na 25 jaar getrouwd te zijn er achter gekomen dat mijn 45 jarige vrouw gedurende 3 jaar doet msn met een nu 21 jarige man.
Hier is ze stapelverliefd op.
Ik zou met haar oud willen worden echter het sms'n , bellen en versturen van emails/smn en fotos geeft mij zo'n kut gevoel dat ik niet meer verder wil.

Wat als je geen kinderen kunt krijgen en als je ivf pogingen op zijn. Wat als je dan geen nieuwe kunt betalen... tussen de 2500 en de 5000 euro voor 1 behandeling!
Wat als je de man die je lief hebt geen kinderen kunt geven, maar hij wil ze wel?
Wat als adoptie ook zo ongeveer 10.000 of 20.000 euro kost en je hebt het niet?
Wat doe je dan?
Ik weet het niet meer en het zou een stuk makkelijker zijn voor mijn liefste om een kind te krijgen bij een ander, dan is hij tenminste gelukkig.... over mij komt hij wel weer heen, eerst rouw, dan verdriet, en gemis... en dat gemis zal wel blijven... maar ja 't leven gaat toch wel weer verder.....

Waarom leef ik eigenlijk? Ik ben tegenwoordig meer te vinden in de psychiartie dan in mijn eigen huis. van de afgelopen 3 jaar ben ik 2 jaar in totaal opgenomen geweest. Het begon met mijn eetprobleem. Althans, daar werd ik het eerst voor opgenomen, daarna nog een aantal keer voor mijn depressie. Nu drie jaar verder blijkt ineens borderline mijn grootste probleem te zijn. blijkt al die jaren aan anorexia te hebben gewerkt geen zin te hebben gehad en dat ik alleen maar aan symptoombestrijding heb gedaan. Nu kan ik met mijn hele therapie opnieuw beginnen. Ik ga t niet meer doen denk ik. ik kan het niet meer, ik ben op, helemaal leeg, moe en depressief. alle professionele hulp heeft geen zin. Kijk waar ik drie jaar geleden was en nu, als ik had geweten wat me te wachten stond, had ik het toen al opgegeven. Nu ik weer opnieuw moet beginnen heb ik er echt de energie niet meer voor, en trouwens; grote kans dat ik er over nog 3 jaar net zo bij zit als nu. beter worden kan ik toch niet meer. de enige reden waarom ik vol zou willen houden is omdat ik het mijn ouders niet aan kan doen, zij heben al zoveel voor me gedaan en dat doen ze nu nog terwijl ik het al lang opgegeven heb. Zij zijn de enige die (zo niet door plichtsgevoel) zich inzetten om mij moed in te praten, echt diepe respect voor ze!! Vrienden heb ik gelukkig al lang niet meer, dus daarvoor hoef ik het niet te laten. Nu de vraag nog he ik het zal doen. Van een overdosis heb ik te vaak gehoord dat de kans dat je het overleeft heel erg groot is, vooral als er elke dag een paar keer begeleiding komt kijken hoe het gaat. Polsen doorsnijden is ook een te grote overlevingskans. ophanging lijkt me zo'n verschrikkelijke dood, ik wil in rust sterven. als ik n geweer zou hebben zou t makkelijk zat zijn... pfff wat moet ik nou??? Misschien kan ik het er het beste over hebben en mijn psychiater uitleggen dat ik niet meer wil en dat er voor mij geen kansen meer zijn, ik heb wel eens gehoord dat mensen onder de benaming uithenasie geholpen worden met hun keuze in een uitzichtloze situatie. Ik kan haar misschien wel overtuigen, dan heb ik iig kans op een rustige dood. kijk als zij me niet helpt, doe ik het alsnog zelf, maar als ik haar niet overtuigd krijg word ik waarschijnlijk weer opgenomen... Waarom kan iedereen maar gewoon kindjes maken, maar er weer een eind aan maken dat kan zomaar niet. Er zijn toch teveel mensen op de aarde, daar is iedereen het over eens.

Mijn moeder en vader zijn altyd boos op me om de kleinste dingen. Als mijn moeder ik en de vriendin van mijn broer gaan winkelen ha ze iets van 300 euro gekocht voor de vriendin van mijn broer en nee hoor ik krijg gwn nix ? ik zou vandaag alleen met de vriendin van mijn broer naar maastricht gaan maar ik vroeg gewoon of ik geld kreeg en begonnen ze helemaal te flippen ze brachten alleen de vriendin van mijn broer en ik mocht het huis niet uit. ik heb vandaag zelfmoord proberen te plegen maar is jammer genoeg mislukt. Mijn moeder had me betrapt en sloeg me in mijn gezicht ik zoek nu nog naar een makkelijke en onpijnlijke zelfmoord.