Levensverhalen (pagina 1019)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan er niet meer tegen

ik ben een allochtoon met strenge ouders alles word me gedwongen en ik kan dat hebben ik doe havo wat al moeilijk genoeg is en ik heb een vriendin ik hou zoveel van haar dus dit gebeurde vandaag : ik was alleen thuis ik verveelde me .... dus ik ga naar buiten met m'n vriendin "ik word gebeld" meteen uitgescholde zoals altijd..... er werd tege me geschreeuwd dus ik had er gewoon geen zin meer in ik hing op en zette m'n telefoon uit...... 2 en een half uur later kom ik thuis waar m'n moeder op me zat te wachten ... ik zag gewoon de woede in haar ogen.... ik loop naar binnen en meteen wordt tege me gescholde en ze dreigt met "Als ik die vriendin van jou ooit tegen kom dan draai ik haar de nek om" dus toen had er genoeg van en ze zag het ze pakte een schoen en sloeg me wat ze wel vaker doet ik zei" kan ik al tegen" daarna ging ze me kleineren ik zei"kan ik al tegen" daarna pakte ze een riem ik zei "kan ik al tegen" toen wist ze dat ze me niks kon maken omdat ik het nu al gewend ben het is nu al een jaar of 2 gaande dus ja ik voel geen pijn meer later vanavond komt m'n vader thuis en begint ook tege me te schreeuwen en toen heb ik hem alles uitgelegd hoe ik me voel en wat ik van plan ben te doen midden in het verhaal begon ik te huilen ik wou het niet maar het gebeurde toch dus hij wist dat het ernstig was midden in het gesprek komt m'n moeder weer en begint me weer te schreeuwen ik zei "kan ik al tegen" toen zei ze " Ik haat jou ik heb jou nooit gewild STERFF!!!! ik zei toen weer" oke als je dat over me denkt dan heeft het leven geen nut meer voor mij....... ik zit nu echt ik weet niet wat ik moet doen.... ik kan naar een internaat gaan maar daardoor word het ook niet beter... dus ja dan denk ik aan zelfmoord maar zo zie ik het niet ik zie het als mij zelf verlossen uit m'n lijden en eindelijk rust..... dat lijkt me zo lekker :) niemand die zegt wat je moet doen of je kleineert dus waarschijnlijk haal ik vannacht nog niet ik ben er alleen nog niet over uit hoe ik het ga doen.... ik zoek op internet naar de minst pijnlijkste manier

Dankje dat je m'n levensverhaal hebt geleze:) ik hoop dat niemand zich in mijn positie bevindt
Datum:
26-10-2008
Naam:
Marokkaan
Leeftijd:
14
Provincie:
Flevoland

waarom nog

niemand hoeft mij meer. ik zit in de tweede klas van de middelbare school.groep 8 en de iefste vrienden die ik wensen kon.
thuis ging het goed, met mezelf ging het goed.
tot de dag na de zomer vakantie. ik kom op school en er word haast niet meer naar me om gekeken. die liefe vrienden zie ik niet meer terug in hun. zij hebben het nog wel heel leuk samen. dit doet mij heel veel verdriet. die onzeker heid snijd in mij. met problemn kon ik vroeger altijd thuis aankomne. nu zeggen me ouders nog van wel, maar dat is absoluut niet meer zo. ze hebben het te druk met hun eigen huwelijk redden.
mij kunne ze er echt niet bij hebben.ik ben zo onzzeker dat ik me inslaap moeten krijgen met behulp van veel slaappillen. ze zeggen dat je middelbareschool ijd de leukste rijd uit je leven is. dat is ook zo. als je kijkt naar mijn klas. maar nhiet voor mij. ik kan niet meer genieten van het leven. als ik zal overlijden, mist niemand mij nog. mijn vrienden niet mijn familie niet.geef mij een reden.
Datum:
26-10-2008
Naam:
paul
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

Liefde,verdriet,eenzaam leidt tot woede en haat

Ik ben zo alleen, zo eenzaam
Iedereen van mijn omgeving heeft een vriend of vriendin ontmoet,en zijn verder gaan leven.
Ik heb tot nu toe zelfs nog nooit een meisje gekend.
Op zo'n leeftijd ga je dan kapot,voel je je leeg en mislukt.
Een normaal gelukkig leven,daar leven we toch voor.
Geen zelfvertrouwen, voel me onzeker en leef met een angstgevoel dat niks goed komt.
Ben nu heel verdrietig/eenzaam wat leidt tot
Woede en haat......................Zelfmoord.
Datum:
26-10-2008
Naam:
klaas
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

ik wil er een eind aan maken

iedereen van wie ik hou is overleden me tante me oma me opa allemaal aan kanker en me moeder voelde kort geleden ook een bobbeltje en ging direct naar de dokter die zij gelukkig dat ze ergens tegen aan had gestoten en toen ben k er voor iedereen geweest me vriendin die had het ook moeilijk die heeft zelfmoord gepleegt k heb er toen erg moeilijk gehad en toen heb k alles eraan gedaan om er een eind aan te maken op de dijk gelegen alle pillen in genomen nix eten nix drinken en de galg gemaakt en me nek er door gestoken alleen toen kwam me moeder sinds dien zit ik met hulp maar het helpt helemaal nix ik zie het gewoon niet meer zitten niks meer me ouders haten me me zus haat me iedereen k zie het niet meer zitten en dan zit ik vaak met die vraag wrom ben ik geboren ben ik gewoon een foutje ofzo k had nooit geboren mogen worden hadden ze me maar weg laten halen was t nu gezelliger thuis ik haat me eigen iedereen laat me in de steek altijd als ik iemand nodig gaan heb gaan ze dood waarom die mensen altijd wel die niet dood willen en die dood willen die gaan nie neej die gaan ze redden wrom niet die andere mensen
Datum:
26-10-2008
Naam:
sylvana
Leeftijd:
17
Provincie:
Zuid-holland

ik wil niet meer! :'( (W)

iik wil niet meer me vriend is vandaag overleden ik kan nergends andrs meer aan denken dan bij hem zijn:'(
hijs in zijn sgoudr sgesgootn en 3 stekn in zun buik en int zieknhuis ovrleden
ik kan niet meer ik kan het egt niet aan om naar zijn begrafenis te gaan! :'( :'(
Datum:
26-10-2008
Naam:
D-K
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

Levens moe

Mijn verhaal,

Ik ben een meisje van 15 en zo ontzettend levensmoe, ik wil graag rust maar die kans krijg ik niet. Ik ben bang om dood te gaan me de verleiding word me af en toe teveel.

Dit is mijn verhaal dat mij toe dit toe heeft geleid.

Ik werd geboren, al snel door mijn vader afgestoten, hij sloeg mijn moeder inelkaar paar uur nadat ik geboren was.

Vroeger was er zoizo altijd ruzie, Ik heb gevechten mee gemaakt en de klappen ook zelf gevoeld.

Mijn ouders scheidde toen ik 5 was. Ik werd vaak als postbode neer gezet, ik moest vreselijke dingen over brengen en kreeg dan ook klappen, als ik het niet deed kreeg ik het ook.

Mijn moeder en ik werden ook uit huis gezet zonder geld en moesten overleven op kratten als meubel, mijn band tussen mijn moeder was overgens goed.
Na een jaar kregen we geld om verder te leven.

Toen ik 7 was kreeg mijn broer een auto ongeluk. Hierdoor is ook mijn vader meer gaan drinken.
Hij werd nog agressiever.
In deze tijd kreeg ik ook een stiefvader die nogal losse handjes had als mijn moeder weg was. Mijn moeder geloofde me niet en koos zijn kant.

Mijn vader kwam elke week vaker voor de deur, dronken en met een bijl, hij wilde mijn moeder hebben. De politie deed niks. Zelfs een straat verbod kon er niet vanaf.

Toen ik 11 was ik raakte mijn stiefmoeder ook kwijt waar ik heel veel van hield.
Mijn vader werd toen seksueel hand tastelijk naar me. Dit als hij dronken was, hij misbruikte me.

Dit probeerde ik ook mijn moeder na een jaar te vertellen. Mijn moeder geloofde me alweer niet en de band was weg.

Ik kreeg ook 2 broertjes, mijn moeder al overspannen van de dingen die er gebeurd waren en kon de opvoeding niet goed op zich nemen en was in verantwoordelijk.

Ik zat in VWO 1 en ging aan de drugs, zowel als hard drugs zoals crack als weed en speed. Ik verloor mezelf en kreeg een vriend, hij mishandelde me maar ik durfte niet bij hem weg te gaan, hij was immers
alles wat ik op dat moment had.

Op een gegeven moment was ik het zat en maakte het uit, ook wilde ik van de drugs af. Een man die ik toen had leren kennen zou me daarbij helpen en ook de schulden aflossen die ik bij zijn neefje had van het lenen van drugs. Hij was 56 jaar ( ik was toen13) Ik wist niet meer wat goed en fout was, sliep ook vaak buiten. Ik had een keuze om die schulde af te lossen, dat moest met sexuele handelingen (geen echte sex) en had dat toen ook gedaan.

Ik was uit eindelijk afgekicked, maar ik wist nog steeds niet wat echt liefde was. Ik viel op een man van 30 (was nog steeds 13 jaar) maar ben op tijd weggerent voor dat ik ook met hem in bed lag.

Mijn vader had op school iedereen bedreigt terwijl hij dronken was, hierdoor durfte ik me niet te vertonen op school en ben naar een andere school gegaan.

Op een gegeven moment ging het persoonlijk al wat beter maar de thuis situatie was nog steeds niet stabiel. Ik kreeg een vriend ( een goede die 1 jaar ouder was)
Die ouders hadden al snel dingen door( de vader was een huis arts) en ik had blauwe plekken van mijn stief vader.

Ze namen me op in huis, maar mijn moeder was nog al strijdlustig. Ze houd van me dat weet ik maar ze is niet echt handig zeg maar.
Ze stuurde alle instanties op me af en het gezin ( niet doordacht dat ze zelf de foute was en dat ze ons alle drie , mijn broertjes en ik kon kwijtraken)

Dit gebeurde ook bijna, ik zou in een tehuis moeten, iets wat mijn nachtmerrie was, als dat zou gebeuren had ik al helemaal geen toekomst.

Na 12 rechtzaken ( 14 jaar) is het me gelukt door te zeggen dat alles nep was en die blauwe plekken van vechtsport kwamen en uit het tehuis te blijven. Het gezin was het zat en ik moest terug naar huis, dit na zeggen dat ze altijd voor me zouden vechten.

En hupateee mijn vertrouwen in mensen helemaal weg.

Toen ik thuis was ging alles wel wat beter, mijn stiefvader durfte me niet meer aan te raken en na een jaar wist mijn moeder wel hoe ze de kinderen moest opvoeden.

Ik ben nu 15 jaar, we hebben pas brand gehad en alles was weg. Dit heeft het gevolg dat mijn moeder weer in de stress zit en onze band naar achteren gaat.

Ik ben van VWO naar VMBO gegaan omdat ik geen concentratie had.

Het ging een tijd beter. Maar nu ik wet het niet ik heb een hele lieve vriend en school gaat opzich redelijk, maar ik ben zo moe.

Mijn moeder vind dat ik me niet moet aanstellen en ik mag geen medicatie, dit lijkt me ook niet zo slim.
Alleen ik kan bij niemand mijn ei kwijt. Ik heb een jaar een psycholoog gehad maar die hielp me niet echt verder.

Ik ben zo moe zo ontzettend moe en ik krijg maar geen rust. Alles is op het moment teveel, ik heb ook ontzettende slaap problemen. Ik slaap gemiddeld 10 uur per week en medicatie mag ik niet van de dokter, ook iets van ik kan begrijpen.

Maar ik ben zo moe, ik wil rust al moet het op de suicide manier. Maar ik ben een doorzetter dat weet ik en ik zal niet snel opgeven maar ik ben zo moe, zoo moe.....

Datum:
26-10-2008
Naam:
Sammy-Jo
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

juist ja

tranen verslijten mijn lach
tranen branden op mijn huid
een gevecht, met mezelf
alleen mezelf, geen medeplichtigen

ik dacht dat het voorbij was
dacht dat het aan de tijd lag
maar het is er nog steeds
vastgeketend aan mijn ziel

geen begin, geen eind
als een schaduw
altijd bij me
mijn doodwens

ja, maar toch te laf om het te doen,
bang voor god.
mischien is dat zijn kracht, mischien ook niet. het leven zit vol verwaring.

Mischien maar goed ook.
Datum:
26-10-2008
Naam:
T
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

het wordt me allemaal te veel

heb een realtie van 3 jaar achter de rug.hij heeft me laten zitten om terug naar zijn ex te gaan. drie jaar heb ik er mee in gezeten dat hij terug zal gaan. Mijn vermoedens waren juist. Ben er kapot van. Heb geen leven meer, in functioneer niet meer normaal. Kan niet meer genieten van kleine dingen zoals ik vroeger deed. Nu denk ik tis beter dat ik er niet meer ben. Voor iedereen. Mijn hoofd zit vol en zou er liever een eind aan maken. voor de derde keer moet ik zoiets meemaken.
Datum:
26-10-2008
Naam:
petra
Leeftijd:
30
Provincie:
België

ontheemd

Alle ellende daar gelaten, wat het meeste pijn doet is mijn kinderen geen goede nacht kunnen wensen of ze 's morgens vrolijk door het huis te zien gaan. Iedereen om mij heen roept: het is je eigen schuld, ze zijn niet voor niets nu niet bij je. Ga gewoon werken zorg dat je je zaakjes op orde krijgt en dan komt het allemaal wel goed. Ik werkte, had mijn zaakjes op orde en zorgde goed voor mijn kinderen. Dit alles is stuk gemaakt door een aantal personen. Nu ik, beroofd van al dat moois, totaal geen lust tot leven meer heb kan men niet verwachten dat die baan en dat huis er snel zullen komen. Wat wel rust geeft is het feit dat mijn kinderen na alles wat er gebeurd is nog steeds goed in het leven staan. De steun die ik van de weinigen die over zijn krijg is hartverwarmend en komt uit een hoek waar ik het niet van verwacht had.
Om me heen zie ik mensen die alles gratis krijgen waar ik keihard voor moet werken. Niet dat ik het ze niet gun maar deze mensen zullen nooit snappen hoe het is om overal voor te moeten knokken. Dit zijn de mensen die nu roepen dat ik me niet moet aanstellen en gewoon verder moet gaan met mijn leven. Jammer genoeg kan ik dat niet en rest er na zoveel jaren knokken voor niets voor mij nog maar 1 uitweg en dat is uit dit leven waarin alle vreugde omgeslagen is in ellende te stappen. Als ik hier mensen pijn of verdriet mee doe dan spijt mij dat maar dit is geen reden door te gaan met lijden. Mijn kinderen hebben fijne herinneringen aan mij ook al doet men bij bjz alsof ik de meest foute man op aarde ben.
Deze tekst tekst schrijf ik niet als zijnde afscheidsbrief maar meer voor mezelf om zeker te zijn dat ik geen overhaaste beslissing neem. Natuurlijk kan ik mezelf blijven pijnigen hopende op een beter leven maar wat dat betreft heb ik geen puf om wat dan ook te doen. Werken aan een betere toekomst gaat me niet lukken daar alles wat ik probeer in die richting genadeloos afgestraft wordt. Een groot deel van mijn familie weet hoe naar ik me voel en hoe ontheemd ik alleen in Arnhem op mijn kamer zit weg te kwijnen. Echter kiezen deze mensen ervoor me te laten hangen, het is toch mijn eigen schuld dus waarom helpen? Gelukkig zijn er ook mensen in mijn familie die niet met dat soort vooroordelen door het leven gaan en deze mensen zijn dan ook degene waardoor ik nu nog in staat ben dit te typen. Het is echter niet genoeg daar ik nu het gevoel heb misbruik te maken van hun goedheid door continu bij ze te zijn om maar niet terug naar Arnhem te hoeven.
Nogmaals alle ellende daar gelaten.... Ik mis mijn kindjes heel erg en als ik het zelf niet doe ga ik er vanzelf wel kapot aan.
Datum:
26-10-2008
Naam:
Marco
Leeftijd:
37
Provincie:
Gelderland

Even iets beter

Deze week heb ik al een bericht geplaatst. Die nacht was mijn energie helemaal OP, leeg, weg, gone nada. Inmiddels heb ik weer iets bijgeladen, maar ik weet dat er maar dít hoeft te gebeuren...
Die nacht dat ik eerder schreef, sloeg mijn 'beschermengel' toe. Ik zat héél diep. Zo ben ik nog nooit geweest. Opeens kwamen twee vrienden, die daar nooit komen en die dit echt begrijpen (ze zijn er deels geweest en hebben het overleefd) langs. Ze hebben me eruit gevist. Daarna heb ik het vorige bericht geschreven.
Sindsdien geloof ik absoluut niet meer in toeval. Het heeft me gesterkt. Maar of het genoeg is??????
O ja, ik mis in de enquête de optie:"Wat doet het ertoe, dacht je dat als ze bestaan dat ze in ons geïnteresseerd zijn". Zo werken toch alle 'autoriteiten'!.
Datum:
26-10-2008
Naam:
Hika
Leeftijd:
44
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.