Ik loop al meer als een jaar met depressieve gedachtes rond.. Toen ik in de brugklas kwam, was ik heel onzeker, ik was bang voor oudere kinderen, wat mensen van me zouden gaan vinden. Ik kwam met een meisje in de klas, en zij werd al snel mijn grote voorbeeld. Na een jaar haar te volgen, besloot ik dat dit geen optie was.. Ik wou mezelf zijn.. alleen.. wist ik niet wie ik was, als ik mezelf was.. Toen ik in de 2e klas kwam, kreeg ik een nieuwe vriendin, ze zat al in de 4e klas, en ik dacht dat ze me heel goed kon helpen mijzelf te vinden. Ik was voor het eerst in mijn leven echt gelukkig, omdat ik een echte vriendin had gevonden, die me begreep, en me overal bij steunde. Ik werd verliefd op een jongen van 16, en niet zo'n beetje ook. Op het schoolfeest hadden we gedanst, en ik was helemaal in de 7e hemel. De jongen en ik kregen steeds meer contact met elkaar. Ik was smoor op die gozer. En toen ging het fout. Ik maakte de domste fout in mijn leven (tot dan toe..). Ik had een droom gehad, en ik was daar zo opgewonden over, dat ik het mezelf begon aan te praten, alsof het realiteit was. Ik vertelde dit aan mijn vriendin, en ze was superblij voor me. Ik had namelijk gedroomt dat die jongen mij m'n eerste zoen had gegeven, in het fietsenhok. Maar in de realiteit was er niks gebeurt. De jongen en ik hadden eigenlijk ook bijna geen contact meer. Ik vond dat raar, want ik geloofde in mijn droom, dat ik mezelf had wijsgemaakt. Ik snapte niet waarom hij me negeerde, na een eerste zoen. Toen mijn vriendin het zat was, dat ik erover bleef praten, heeft ze met hem gepraat, en hij werd natuurlijk vreselijk boos, omdat hij van niks wist.. Ik voelde me vreselijk schuldig, ten eerste tegenover die jongen, maar ten tweede ook tegenover mijn vriendin, waar ik tegen had gelogen... Ik voelde me waardeloos, en probeerde alles om het weeer goed te maken met die jongen. Dat werkte averechts, zodat die jongen een hekel aan me begon te krijgen.
Mijn vriendin werd er ook niet vrolijker op. Iedere keer als ik begon over hoe ik me voelde over wat er was gebeurt, begon ze chagerijnig te kijken. Op een gegeven moment, was ze er zo klaar mee, dat ze zei: als je nu je mond niet houdt over die gozer, dan praat ik niet meer met je! Dat was wel het laatste wat ik wou, want behalve haar had ik geen andere vrienden op school. Maar ik voelde me zo vreemd, want ik wou dat alles goed kwam, dat ik geen ruzie had met die jongen, terwijl ik wist dat ik daar niets aan kon veranderen. Ik kreeg nachtmerries over de jongen. Dat ie naar mijn huis toe kwam, en dat hij voor mijn neus met mijn beste vriendin liep te flirten.
Mijn vriendin veranderde, ze werd agressiever leek het wel. Dat kwam omdat bij haar thuis ook niet alles op rolletjes liep tussen haar ouders. Ze reageerde dat op mij af, en als ze boos was, ging ze me slaan, om af te reageren. Als ik problemen had, werd ze boos, en begon ze te zeggen dat het mijn eigen schuld was, en dat ik alleen aan mezelf dacht. Ik werd bang voor haar..
Mijn klasgenoten vonden ook dat ik wel erg overdreef over alles, en ik maakte overal zo'n drama van volgens hen. Ik voelde me waardeloos, en minderwaardig. Ik had het gevoel dat iedereen me in de steek liet.
toen kreeg ik ruzie met mijn vriendin. Ik had haar gezegt dat ik het niet meer pikte dat ze me sloeg enz. Ze begon me smsjes te sturen met daarin rotte boodschappen: ga huilen ofzo.. spring lkkr voor de trein!!!
Ik werd steeds meer depressiever, en durfde niet meer naar school. 's nachts sliep ik amper, en op school huilde ik iedere dag.
Mijn ouders wisten van niks, en iedere keer als ik gestrest thuis kwam, kreeg ik weer een preek, over wat ik allemaal anders had kunnen doen, zodat het een leuke dag had kunnen worden.
Zo kom ik op vandaag, deze dag. Ik zat op een bankje op het schoolplein, in mijn eentje. Mijn vriendin stond bij mijn grote liefde. Ze leek heel erg veel lol te hebben met hem. Maar het boeide me niet zoveel. Ik had mezelf wijsgemaakt dat ik over hem heen was, dat ik mijn eigen leven had. Maar toen ik hem daar zag staan, bij mijn enige vriendin, waar ik nota bene ruzie mee had, voelde ik me zo verschrikkelijk eenzaam. Alsof God iedereen tegen me op had gezet. Ik begon te huilen. Ik wilde niets meer, ik had het gevoel dat ik mijn leven had verpest. Bij iedereen die ik tegen kwam, was er iets niet goed aan mij, en ik kon het mezelf niet vergeven welke fout ik had gemaakt bij die jongen. Ik rende het schoolplein af, richting het treinspoor. Maar toen kwam ik een van de leerlingen van school tegen, Kim. Ze zag dat ik helemaal overstuur was, en dwong me uit alle macht om met haar mee terug naar school te lopen. Ik hoorde haar niet eens echt, want het enige wat er door mijn hoofd spookte was: dood, dood, dood. Weg van ale ellende! Ik stond te huilen als een klein kind, en Kim nam me mee naar school. Daar zette ze me neer op een stoel, en gaf ze me een fles water. Ze zei dat ze alles wou weten wat er aan de hand was. Ik heb haar het hele verhaal verteld, maar ze schrok ervan, en nu negeert ze me ook.
Ik voel me alleen, mislukt, en kwetsbaar, en ik denk er nog iedere dag over om voor de trein te springen, hoewel ik het aan de andere kant ook helemaal niet wil.
Het is doodeng, want er hoeft maar iets te gebeuren om me zover te krijgen...
Ik durf er niet met mijn ouders over te praten, bang om ze zoveel pijn en verdriet te doen...
K heb er totaal geen energie meer voor.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.