Levensverhalen (pagina 1017)

Vanaf jongs van aan heb ik al enorm wisselende stemmingen alleen in mijn familie was ik gewoon een moeilijk kind en ben ik daarom nooit begrepen, ik ging naar speciaal onderwijs en daar kreeg ik het ook al moeilijk mee, in eerste instantie kreeg ik na mijn middelbare school een baan bij het GAK later UWV maar een flinke depressie zorgden er uiteindelijk voor dat ik na vier jaar in de ziektewet terecht kwam, door reintegratie van het voormalige BesthWerk kreeg ik nog wat korte baantjes maar kon ik het niet vinden, uiteindelijk ben ik in de Sociale Werkvoorziening terecht gekomen en ik kreeg ook eindelijk een relatie en ging samenwonen, ik was toen heel gelukkig en het leven lachte me eindelijk toe tot ik in 2005 weer in een flinke depressie kwam en tot overmaat van ramp ook nog de Ziekte van Crohn geconstateerd werd, eenmaal dat overwonnen pleegde de broer van mijn vriend zelfmoord en dat veranderde alles, mijn vriend ging veel drinken en blowen en dat zorgde er uiteindelijk voor dat er een einde kwam aan een relatie die vier jaar duurde, ik was weer terug bij af en zie het als een gemiste kans die ik nooit meer terug zal krijgen, ik ben in de schulden terecht gekomen met mijn ex vriend en vraag me af waarom ik uberhaubt geboren ben, hoe kan een mens zoveel pech hebben in zijn leven en vind ik ooit nog iemand die om mij geeft en van mij houdt zoals mijn exvriend dat deed, ik zie dit leven nu niet meer zitten, ik ben niet gelukkig en niet gezond en die financieen zorgen ervoor dat ik het niet erg zou vinden om niet meer wakker te worden.

ik bn mss jong ma et leve suckt en daar kan ik over meespreke
moeder al 3 jaar dood, nonkel al 3 jaar dood, andre nonkel al 2 jaar dood, veel te veel meegemaakt, word gepest, bijna geen vriende meer, mn lief wil dood, mn vriendin wil dood,...
mn leve is gwn 1 grote puinhoop, kzou ni wete wrm ik nog zou moete leve..

Lieve mensen, als ik al jullie verhalen lees dan denk ik, wie ben ik om me verdrietig te voelen en inderdaad soms denk dat het niet meer leven de oplossing is. Ik denk alleen dat verdriet en het alleen voelen van binnen zit. Ieder mens heeft een ziel, en als die beschadigt wordt of eenzaam is of gebroken door alle ellende dan is het logisch dat je verlangt naar rust. En dan lijkt de enige oplossing de dood. Maar ik twijfel of je ziel dan wel rust vindt. Ik denk het niet. Laten we proberen om de liefde die in ons zit voorop te stellen. Liefde overwint alles, alles! In ieder mens zit liefde, probeer vanuit de liefde te leven. Love is more powerfull than hate, sadness and lonelyness. Probeer het, ik doe het ook. Hoe moeilijk het ook is, maar dat is de enige weg!!

Ik ben vader van 2 kinderen, en getrouwd niet echt een super huwelijk maar ja.
Ik heb lichamelijk pijn, ga hiervoor ook in therapie. Maar ik heb het gevoel dat ik eigenlijk gewoon niet meer veder wil, ik ben het gewoon zat. Ik zit thuis ben eigenlijk de huisman, moet zorgen voor de kids en het huis. Maar ook daar krijg ik eigenlijk geen waardering voor.
Ik heb altijd lekker kunnen werken tot zo’n 12 jaar geleden toen kreeg ik een hartinfarct, ik was bijna dood. Maar nu naar 12 jaar ben ik eigenlijk ook dood er zijn allemaal ding bij gekomen, diabetes, hernia, kapotte pezen in mijn handen, en nu sinds kort ook in mijn pols. Die diabetes gaat me nog verder mollen.

Ik voel mij waardeloos. Financieel kan ik mijn gezin niet geven wat ik graag zou willen. Vakantie zit er niet in, een sport club voor de kids niet te doen. Een kapotte auto en ga zo maar door. Zelfs dingen die eigenlijk niets kosten dan alleen maar moeite , kan ik niet meer opbrengen. Vrinden heb ik niet een buurman die af en toe eens langs komt. Maar met hem kan ik niets bespreken. Nee ik mis mijn goede vriend Tom, en Kees. Met Tom op de bank een goede film kijken, of gewoon lekker hangen.
Tom vroeg nooit iets, begreep me gewoon, en anders om ook. Kees was ook prima dat waren echte vrienden. Tom heeft zelfmoord gepleegd. En Kees is dood gegaan aan een hersentumor. Ouders heb ik niet, twee ouderen zussen. Maar die zie ik eigenlijke nooit. Mijn schoonouders zijn niet van deze wereld. Begrijpen niets, geven niets om mijn kids. Doen er ook nooit iets mee. Nee ik ben het zat.
Ik moet hier blijven voor mijn kids, maar het liefste ging ik naar Tom en Kees.
Ik vraag me af hoe lang nog, op welke leeftijd kunnen mijn kids het aan. Om alleen verder te gaan.
Mijn jongste is net 9 ik weet dat ik voor hem zeker verder moet, anders maakt deze idiote wereld hem ook kapot. Net zo als ze het mij heeft gedaan. Ik moet verder maar liever niet.

ik hoor al mijn hele leven gezeik van anderen,

ik heb ik 35 meer gezien dan anderen in 2 a 3 levens.

Ben moe intens moe van al het geziek !!
ik kan geen relatie houden omdar ik te gespannen ben.

ergste van alles is dat nu ook mij lichaam er onder gaat lijden, me tanden zijn zwak heb overal gaatjes breuk en anden lichaams klackten.

Klinkt misschien beetje raar maar me uiterlijk is nog het enige wat ik heb / had en dat wordt me nu ook afgenomen.

tsja een lang verhaal maar moet het even kwijt..
Ik weet niet goed hoe ik dit moet beginnen. I M'n ouders weten het sinds 8 januari, 2 dagen voor mijn verjaardag dat ik homo ben. Ze hadden het 'wel verwacht, maar niet gehoopt', dat zal je hier nog wel vaak lezen, want die zin krijg ik dagelijks te horen!

Maar goed, ik wist het natuulijk van mezelf al wel langer, altijd vriendinnen en geen vrienden. En in januari kon ik niet meer met mijn grote geheim leven! Er zijn 2 personen geweest die me ontzettend geholpen hebben op dat moment. De een is nu mijn vriend, en die ander een super vriendin!

Ik vertelde dat ik op jongens viel, het eerste wat ik erover te horen kreeg: 'wel verwacht maar niet gehoopt', maar het was wel oké voor mijn gevoel. Nou niet dus! M'n ma liep de kamer uit en maakte mn pa wakker! Moet je nou eens horen wat die zoon van je te vertellen heeft! Alsof ik vies ben! Maar m'n pa reargeerde rustig. Je bent en blijft ons kind. Daar bleef het bij eigenlijk. Ik had dus verwacht dat m'n ma er veel meer problemen mee zou hebben!

Die jongen die mij zo ontzettend geholpen heeft is ondertussen 2 maanden mijn vriend. Hij kwam voor dit alles al bij ons thuis en m'n ouders wisten het van hem ook gewoon. Nu is hij m'n vriend en mag hij niet eens in huis komen meer! Ik mag niet bij hem slapen! Helemaal niets mag ik met hem ondernemen! Daar heb ik het wel heel erg moeilijk mee. Ik ben een jaar zwaar depressief geweest en wou een einde eraan maken. Daarna ging het echt heel erg goed met me! Tot m'n ouders steeds vervelender begonnen te doen over hem, maar ook over mij.

Blijkt nu dus dat m'n pa het helemaal niet wil accepteren en m'n ma wel! Snappen jullie het? Ik dus helemaal niet meer! Gisteravond ruzie gehad omdat ik heb gezegd dat ik rust in mn hoofd wil! Weg wil ik hier! Weg uit huis! Wat zeggen hun daar doodleuk op? Nou jongen, dan moet je maar gewoon gaan. Maar besef wel dat we je opleiding (9000 euro per jaar) niet meer betalen, het paard waar ik op rij is van mn ma. Die kan ik kopen (2500euro), anders wordt ze verkocht. Dat soort dingen allemaal! Dus nu verplichten ze mij thuis te blijven wonen tot ik mn opleiding afgemaakt heb!

Op dit moment weet ik echt helemaal niet meer wat ik moet doen! Ik vind het allemaal echt heel erg moeilijk, ik doe mijn vriend pijn, zijn familie net zo! Daar ben ik trouwens wel heel erg welkom! En ik doe mezelf pijn, maar ook mijn ouders! Ik ben bang dat ik straks toch weer terug ga vallen in mn depressie! En dat is het allerlaatste wat ik wil!


maar nu is het moment daar.. ik ben terug bij af! ik het een zeer zware winter depressie, in de zomer ben ik helemaal vol van energie en kan ik de hele wereld aan, maar op dit moment!? laat een gat openen in de aarde en laat mij er doorheen zakken! dat ik wat ik denk. ik wil niet weg van de mensen die mij lief hebben, maar juist in deze tijd, de winter tijd is het moeilijkste voor mij! ik ga door hele diepe dalen, en elke lente moet ik weer op de berg komen. dat is zwaar maar afgelopen jaar is het mij redelijk gelukt! hoewel ik heb een heel groot masker op, niemand weet dat! echt nieman daarom wou ik het toch even kwijt hierzo.. zelfs mijn vriend denkt dat t erg goed gaat met me tot mu 5 minuten geleden toch zag hij het ineens! nu anderhalf jaar samen en het is geweldig! maar ik kan er niet van genieten op dit moment.

dan nu maar het hele verhaal......

ik was 5 mn grootouders hadden een pension voor sociaal zwakkere personen, dat was geweldig! echt heel gaaf! een groot huis waar mijn zusje en ik altijd konden dollen, maar op een gegeven moment sloeg de lol om in werk. mijn opa kwam te overlijden en mijn oma deed vervolgens niets meer voor het pension. mijn ouders deden dat, waardoor er vele ruzies volgde. dan denk je als kind van 7 kut wat moet ik doen!!! nouja dan maar een keer helpen leek me.. nouja van die ene keer werdt misbruik gemaakt.. vanaf die ene keer kon ik dus in elke middag pauze van de bassischool helpen! botherhammer maken voor die mensen... toen kwam ik uit school.. diner maken voor de mensen.. kun je het je voorstellen als 7 jarige? dat heeft 5 jaar geduurt toen was dat 'over' maar begon het volgende.. relatie crisis tussen mijn ouders.. niets laten merken ik, want ik had mijn paard op dat moment! heerlijk een toevluchtsoord! echt geweldig! maar totdat mijn pa op de hartbewaking lag in het ziekenhuis van almelo, hij had een flinke hartaanval gehad! daarna is het nooit meer hetzelfde geworden thuis! pa en ma die ruzie maakten, een jonger zusje die verkracht werd, zij kwam met haar verhaal naar mij, mijn ouders die niet meer met elkaar op konden schieten kwamen naar mij! en ik was pas 10! maar ik dacht niet zeuren maar doorgaan! nouja een paar jaar vrij rustig geweest tot mn ouders gingen scheiden (zeiden ze) dat hebbenm ze wel 1000x gezegt maar zijn op dit moment nog steeds 'samen' tot het moment daar was dat ik zwaar depressief was en mezelf als zwaar goth ging kleden, ik wist dat er iets mis was maar echt niet wat het was! oke, ik kwam erachter dat ik homo was! nouja 3 jaar geduurd voordat ik het zelf kon accepteren, toen mijn ouders.. poeh wat een taak alwwer! toch maar gedaan. en tsja dat is mis gegaan.. ik ben weggelopen een jaar nadat ik het ze heb verteld! mijn ma maakte me door mijn depressies uit voor zielig figuur,, hypocriet achterbaks scheosel! nou dat komt hard aan hoor! en toen ze me dat zei ben ik gegaan! zonder iets.. alleen mijn id kaart, ik ben gegaan! tsja op mijn krukken! ik heb even tussendoor ook nog een ongeluk gehad om de opleiding waar ik mijn leven van heb gedroomd! de paardensportopleiding in deurne! heerlijk heb ik het daar gehad tot het ongeluk! ik ben nu 18 net 18 en ben nu voor 75% afgekeurd! verdomme! maar goed ik ben weggelopen. naar mijn vriend die weer bij zijn schoonouders woonde, daar werd ik hartelijk opgevangen! 4 maanden, 4 geweldige maanden heb ik daar gehad! niets moet en alles mag! heerlijk! geweldig! intussen woon ik nu driekwart jaar samen met mijn vriend. en gaan verhuizen!! alweer! 2x in 5 maanden, erg veel maar waar we nu heen gaan gaan we echt niet meer weg! heerlijk op de boerderij, rust en kalmte om ons heen! ik kan het goed gebruiken. en verlang dan ook zeker naar een rustige plek! lijkt me geweldig! even tot mezelf komen! maar in de tussentijd dat ik uit de kast gekomen ben en ben weggegaan heb ik 3 serieuze zelfmoord pogingen gedaan! maar elke keer was er iemand net optijd bij, soms denk ik helaas.. soms denk ik gelukkig! maar op dit moment fenk ik verdomme had me laten gaan ! een tijd bij de psych gelopen en die vond dat ik echt geen 18 was.. oke biologisch wel, maar geestelijk vond hij me echt zeker wel een jaar of 29 a 30.. en dat voor iemand van 18? daar ben je niet blij mee.. maar goed.. ik hoop dat ik misschien een paar reacties krijg en zo niet dan niet.. maar toch zal het erg fijn zijn! graag zou ik ook met wat mensen in contact komen die al wat pogingen tot de dood op hun naam hebben. graag wil ik praten metmensen die het ook moeilijk hebben!

Alle Liefs Mij

Vandaag een heel rare ervaring..
Onrust in mijn lijf al een paar dagen. Al maanden thuis vanwege een "burnout"; maar ik krijg steeds meer het besef dat die depressie in mijn genen zit; én een stuk ouderlijke opvoeding én bij het "verkeerde" bedrijf terecht gekomen qua "baas".

Altijd aan het doemdenken en negatieve zaken bedenken. Teveel tabletten met bijwerkingen; trillen als een gek. En daar is het euvel juist mee begonnen! Het middel is erger dan de kwaal?

Om mij te ontspannen liep ik vanochtend in het bos. Maar dat werkte tegenovergesteld.
Het was er klam en mistig; ik zag slecht; en ik was gespannen om iemand tegen te komen.
Continue het gevoel dat ik om ging vallen; duizelig en trillerig. Ik was blij om weer thuis te zijn in mijn eigen omgeving.

Waarom zo gespannen als ik mensen moet benaderen? Altijd hetzelfde gedonder. Ja ik weet het; ik ben niet makkelijk. Dat hebben al zo veel mensen mij laten weten. Maar nu ben ik het zat!

In dat bos had ik continue het gevoel er een einde aan te maken. Dat speelt al zo lang bij mij; maar vanochtend was het wel heel heftig.

De reden, tot nu toe, is dat ik dit mijn oudste dochtertje niet kan aandoen. Ze is zo gevoelig. De jongste dochter (heeft het besef nog niet?) én mijn vrouw redden het volgens mij wel?

Bij mijn dood is het huis hypotheek-vrij en zijn ze van "mijn" lasten af? Een nieuwe start voor hen met eindelijk eens een leuke man en vader?

Het zal in het begin voor hun wel moeilijk zijn; maar dan heb ik rust; en zij redden het wel?

In het begin is er natuurlijk verdriet; maar ik hoop dat ze er ooit; uiteindelijk, begrip voor hebben. Met name mijn vrouw kent mij zo onderhand en weet (helaas) dat ik het niet makkelijk heb. Altijd gedonder over mijn psychische toestand.
Ik ben het zat!

Wanhoop! Op de een of andere manier voel ik dat mijn einde er aan komt. Zo gaat het niet langer. Ik wil rust in mijn hoofd na al die jaren.

Ik heb gefaald in dit leven. Dat is mij wel duidelijk; en ook bij mijn "hulpverleners"...

Nu wil ik gaan rusten.

Ik voel me verloren in de wereld van mijn familie. Van mijn dochter. Dat is niet te verwerken en te verteren. Er is inmiddels bijna 3 jaar geleden zoveel gebeurd in mijn en ons leven. 2006 was een verschrikkelijk jaar. Toen ben ik mijn dochter kwijtgeraakt en nog wil ze niks van me weten. Toen hebben mensen haar geholpen en die wil ze niet kwijtraken!!!
Ik heb 22 jaar dag en nacht voor haar klaargestaan en dat word vergeten?? Kan het niet begrijpen en ook niet meer bevatten!!! Ben ik dom?? Ik weet het niet meer! Wat is erger voor een moeder dan een dochter die niks van haar wil weten? Ik weet het niet meer. Hoop vaak op een wonder maar wonderen bestaan niet. Toch? Mijn moeder leeft helaas niet meer maar ik zou er alles voor over hebben om een uurtje met haar door te brengen en haar om advies te vragen. Mijn moeder is ook in 2006 overleden. Toen ben ik ook een beetje gestorven. Ja, ik heb fouten gemaakt. Maar als je hebt toegegeven en 1000 maal sorry heb gezegd, wat moet ik dan nog? Ik weet het niet meer. Ik hoop dat wonderen bestaan en dat de dood me mag overvallen. Zomaar ineens. Ook in 2006 heb ik op de IC gelegen omdat ik pillen had genomen. 2006!! Klotejaar! Ik heb eigenlijk maar 1 wens en dat is rust. Hoe kan ik die vinden? Dood. Rust. Rust in mijn hoofd. Geen zorgen en vragen meer naar mijn dochter toe. Ook zij wil rust zegt ze. Ze wil niks meer met me te maken hebben. Als ik rust, heeft ook zij rust.
Ik hoop dat het haar gelukkig zal maken en dat ze nog veel geluk zal vinden bij de mensen die mij verafschuwen en die haar enkele maanden in haar leven hebben geholpen. Wat weegt zwaarder.Enkele maanden of 22 jaar?
Een hopeloze en wanhopige moeder met maar 1 wens. Dood zonder afscheid te hoeven nemen.

Zo noemen zij mij tenminste. Je weet vast wel wat dat is. Ik ben ook veel te klein voor mijn leeftijd. Ik heb nergens vrienden. Degene die ik had, lieten mij in de steek. Ik zie het niet meer zitten. De mensheid begrijpt mij niet. Misschien ben ik een alien. Misschien ben ik een mens. In ieder geval heb ik autisme, en niemand begrijpt mij.

Tot mijn elfde was ik een gelukkig kind. Vrolijk, fantasierijk en volgens de vrienden van mijn ouders een ware entertainer.

Toen mijn ouders gingen scheiden en mijn moeder in dezelfde periode kanker kreeg ging het mis; het was een tijd waarin mijn ouders druk waren met hun eigen issues waarvoor ik ze ook helemaal niets kwalijk neem. Ik ontspoorde, raakte aan de drugs en de drugs beheersde mijn leven tot mijn 24e. Alle dromen die ik als kind had had ik, door mijn eigen toedoen, in duigen zien vallen en telkens als het me lukte iets op te bouwen brak ik het weer of vanwege mijn meester: cocaine.

Al zolang als ik kan praten wil ik acteren en toen ik hier een opleiding voor volgde in Leeuwarden bleek ik er nog tallent voor te hebben ook maar ook dit liep na een jaar mis; ik werd van school gestuurd.

Tot mijn 24e ben ik in de bouw aan het werk geweest om zo mijn verslaving te fianacieren. Tevergeefs want toen ik uiteindelijk besloot af te kicken bleef er een dikke schuld over.

Ik ben nu 25 en een jaar clean via het 12-stappenprogramma van cocaine anonymous. Een programma waarin gebed in meditaite centraal staan en niet zo zeer een religieuze god alswel een spirituele hogere macht de uiteindelijke authoriteit is.

Ik ben nu een jaar clean maar ook dat en het bidden en het mediteren heeft me niet van de diepgewortelde oijn van binnen afgeholpen.

Sinds kort ben ik werkeloos omdat ik het simpelweg niet meer op kan brengen om nog naar de bouw te gaan. Ik haat het daar. Ik haat het werk. Ik haat de mensen daar. Maar voornamelijk haat ik mezelf, al jaren en ik kan me niet voorstellen dat die diepe, diepe zelfhaat ooit zal verdwijnen. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het zonder die zelfhaat was.

Maar het leven valt me steeds zwaarder, ik ben moe, hondsmoe. Ik wil slapen en ergens anders wakker worden, ergens hier ver vandaan.

Ver van mijn huis, mijn werk en zelfs ver van de mensen die klablijkelijk wel van me houden. Ik snap niet waarom ze van me houden.

Ik ben het zat om te leven in de wachtkamer, ik ben het zat om te wachten tot mijn leven gaat beginnen, ik ben het zat....