Levensverhalen (pagina 99)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

gepest

ik ben 5 jaar geleden hevig gepest, bedreigd en mishandeld. ik loop daardoor al 4 jaar met zelfmoordgedachten, hallicunaties, stemmen en stemmingswisselingen rond. het gaat vaak zo ver dat ik daadwerkelijk een zelfmoordpoging doe. ik heb daardoor nu ook talloze sneeen bij mijn keel en bij mijn polsen. iedereen vraagt aan mij hoe ik eraan kom. ik zeg dan gewoon mijn kat heeft me gekrabt of ik heb het snachts vast perongeluk open gekrabt. bijna iedereen denkt dat het goed met me gaat. mijn leven is een grote ellende. ik zie geen uitweg meer. en ben ook heel snel depressief.
Datum:
15-02-2017
Naam:
romero
Leeftijd:
12
Provincie:
Friesland

zelfmoord

ik wil zelfmoord plegen ik heb geen geld heb wel veel geld gewerkt maar klanten willen mij niet uitbetalen. vandaag is valentines dag en heb mijn vrouw geen bos bloemen kunnen geven. heel veel drama in huis en het ik zie de bomen door het bos niet meer zien.
dus zonder geld ben ik nu nergens.
Datum:
14-02-2017
Naam:
jolly
Leeftijd:
50
Provincie:
Zuid-holland

Ik kan niet meer

Ik weet niet waar ik moet beginnen, de laatste 2 jaar voel ik mezelf niet meer. alles ging slecht sinds toen.. mijn moeder is al heel haar leven depressief geweest en dit heeft haar slecht gedaan maar ook mij heel erg beïnvloed want we konden haar een half jaar lang maar een dag in de week zien en dat deed pijn, nu is ze weer beter aan het worden maar ik wil nooit thuis zijn als mijn familie er is, op dat moment is er alleen maar ruzie, geschreeuw en gehuil.. mijn moeder laat me heel erg slecht voelen en daar door voel ik me niet geaccepteerd, niet alleen door mijn moeder maar ook door anderen.. ik loop misschien met een lag door school en doe af en toe wel stoer en zeg dat ik overal ''shijt'' aan heb maar vanbinnen maakt het me kapot want ik wil er niet zo bijlopen.. maar als ik dat niet doe dan zal men vragen wat er aan de hand is en dan zal iedereen het weten, ook ben ik gepest en afgeperst door een perongelijk gemaakte lichaamsfoto.. dit gebeurde toen ik nog een vriendin had, van die foto is uiteindelijk een screenshot genomen en is zo via via bij mensen gekomen de mij hebben afgeperst voor geld omdat ze het anders online zouden gooien, ik had toen niemand om het tegen te gaan dus ik heb hun het geld gegeven.. ook op school gaat het steeds slechter, ik ging van T naar Kader naar Leerweg Ondersteuning.. het lukt me allemaal niet meer en me ouders denken dat dit komt door mijn ADHD maar dat is niet waar dit komt omdat ik weet dat ik niet meer verder wil en daardoor niet meer mijn best doe op school, ook omdat ik niet meer wil heb ik foute mensen leren kennen en foute dingen met mijn leven gedaan.. ik ga niet zeggen wat maar je kan al raden wat een 16 jarige doet met foute vrienden als hij nergens meer zin in heeft.. ik heb af en toe aan familie wel stille hinten gegeven en mijn moeder heeft ook al voorgesteld om naar een dokter te gaan maar ondertussen hebben we al weer 10x ruzie gehad en wil ik elke dag weglopen.. maar de enige reden dat ik dit niet doe is omdat ik denk dat ik hun dan teveel pijn doe want ik ben hun enige zoon.. maar aan de andere kant maakt het mij niks uit want we hebben toch altijd ruzie als ik thuis ben.. en ik heb ook niemand om dit tegen te kunnen vertellen omdat niemand in de familie mij nog vertrouwd na alle dingen die ik heb gezegd en gedaan, ik heb wel een beste vriend hij is als een broertje voor mij hij helpt me altijd en is er voor me als ik hem nodig heb.. maar ook wij zien elkaar steeds minder omdat hij ver weg woont. en ik durf dit niet tegen hem te zeggen omdat ik bang ben om de enige persoon waarvan ik echt hou bang ben om kwijt te raken.. ook is het 2 jaar geleden uit gegaan met mijn ex en ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, ik heb dagen om haar moeten huilen en heb mezelf dagen open gekrabd omdat ik anders niet kon stoppen met huilen.. mensen weten dat en hebben me geprobeerd te helpen maar het lukt me niet om haar uit mijn hoofd te krijgen.. ook ben ik in de tussentijd om gegaan met andere meiden die ik ook echt leuk vond maar telkens dacht ik weer terug aan mijn ex en kon ik het gewoon echt niet.. telkens weer die gedachten, en dan dacht ik weer terug aan mama en dan dacht ik weer terug aan die foto en dan dacht ik weer terug aan alle ruzies en dan dacht ik aan weglopen.. ik ben er klaar mee


ik kan gewoon niet meer
Datum:
14-02-2017
Naam:
job
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

uitweg

voor mij begon het op de middelbare school. het leven destijds was relatief goed nu ik er op terug kijk. ik had "vrienden" het ging goed op school. thuis viel er weinig te klagen. het grootste probleem waar ik op dat moment mee zat, was dat ik geen idee had wat ik wilde met mijn leven. dit zorgde er voor dat ik sommige dagen niks wilde doen. op school voelde ik als of iedereen het op mij gemunt had. dit was niet het geval maar kwam door dat ik soms ik het aandachts punt was (iets waar ik geen fan van ben). mijn mentor kreeg in de gaten dat er iets niet helemaal goed was met mij. mijn mentor nodigde mij uit voor een gesprek waar we het hebben gehad over wast er precies mis was en wat de oplossing zou zijn. het gesprek was fijn, maar ik had verschikkelijke moeite om de waarheid te vertellen. uit eindlijk heeft dit niks geholpen. een paar jaar hier na toen ik eindelijk mijn diploma had een een keuze heb gemaakt voor mijn vervolg studie voelde ik me een stuk beter. helaas was het makkelijke deel achter de rug. de afgelopen twee jaar heb ik verschrikkelijk mijn leven lopen verkloten. ik gebruik drugs bijna iedere dag. doe hele dagen niets. en mijn ouders weten van niets. naast het feit dat ik niet weet waar ik naar toe will met mijn leven. gaat mijn leven toch al nergens heen. het klinkt zo opper vlakkig dat dit mijn reden is om zelfmoord te willen plegen maar het lijkt me zo fijn een oneindige slaap. geen stress, geen benodigdheden, geen gezeik over het een of het ander. gewoon niks. althans dat leek mij fijn tot dat ik er over zat te denken hoe het zou gaan als ik dat zou doen. eerst doe ik mijn ouders iets aan wat ze niet verdienen. ze hebben me zoveel gegeven en dan bedank ik ze zo. hoe graag ik er ook mee wil stoppen ik ben hier nog voor hen.
Datum:
14-02-2017
Naam:
steven
Leeftijd:
20
Provincie:
Gelderland

Ik kan er niet meer tegen

Ik ben twee weken geleden tijdelijk gestopt met mijn studie omdat het teveel stress opleverde en ik volgens de huisarts tegen een burn-out aan zat. De eerste week voelde dit goed, want ik had even geen zorgen om de studie. Maar nu begint de twijfel over m'n vriendin naar boven te komen, en over de rest van mijn hele leven eigenlijk. Mijn vriendin heeft problemen met intimiteit en daardoor ook weinig zin in seks. Ze houdt heel veel van me en daar ben ik ook van overtuigd, ze is er altijd voor me en ze doet alles om me goed te laten voelen. En toch mis ik de seks in de relatie. Ik ben onzeker van mezelf en dit maakt het erger en erger, en ik durf haar niet te zeggen hoe ik er echt over denk want dit zou haar echt breken en dat wil ik niet. Dat kan ik niet. Ik denk alleen niet dat ik met haar verder kan op deze manier, ik denk niet dat het beter wordt. Maar ik kan ook sniet zonder haar, want ik ben juist heel verliefd en ik geef echt om haar en hou van haar en ik zou niet weten hoe ik iemand als haar weer zou moeten vinden. Ik ga namelijk bijna nooit uit, en als ik ga dan durf ik toch nooit op een meisje af te stappen. Daarbij heb ik sowieso weinig contact met andere mensen. Behalve m'n vrienden die ik ook al weinig zie. Dus zonder haar heb ik bijna niks. En ik maar me ook constant zorgen om geld. Ik moet werken om van te leven, maar ook daar heb ik eigenlijk geen puf voor. Ik heb eigenlijk gewoon niks in m'n leven, ik ben onzeker en onderneem niets, durf geen grote keuzes te maken. En ik wil er ook niet meer aan werken want niemand lijkt me te begrijpen. Iedereen zegt maar 'ga dingen doen, ga sporten, zoek een hobby'. Ik wil dat niet. Ik onderneem niks. En anderen kunnen dat ook niet voor me bepalen wat ik moet doen, anderen kunnen er ook niks mee en kunnen mijn problemen ook niet oplossen. Dat moet ik zelf doen. Maar de rest van m'n leven zal ik problemen tegen blijven komen. Ik heb er gewoon geen zin meer in om me dan zo te voelen, elke keer weer. Alles is gewoon kut. Ik kan niet studeren nu want dat levert teveel stress op, plus ik loop nu vertraging op terwijl ik al vijf jaar over m'n bachelor gedaan heb, ik heb niet eens echt passie voor iets en ik kan niks bedenken wat ik nu echt leuk vind of waar ik passie voor zou kunnen hebben, m'n vriendin heeft haar issues en daarmee doet ze me soms pijn en ze kan me niet alles geven wat ik zoek maar ik wil haar ook geen pijn doen en haar eigenlijk ook niet kwijt.. Ik wil m'n vriendin geen pijn doen, m'n broertje en ouders ook niet en dat is het enige wat me tegenhoudt om er geen eind aan te maken.
Datum:
13-02-2017
Naam:
Ramon
Leeftijd:
24
Provincie:
Overijssel

Dood

Ik wil gewoon dood! Op school gaat het slecht. Ik lieg tegen mijn ouders want die denken dat het gewoon goed gaat. Ik raak nu verstrikt in mijn leugens en het enige dat mij overeind houd is nu Lilly (Lilly is een paard en die is mijn allesje). Dit was alles tot in de Hel.
Datum:
13-02-2017
Naam:
nori
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

Gaat dit ooit verranderen?

Ik ben nu al ruim 2 jaar depressief, waarom is zeer onduidelijk voor me, dat is nog het meest frustrerende eraan. Sommige dagen voel ik mij even goed maar het komt altijd gelijk weer terug en ik zit er dan ook lang in vast... het enige waar ik nog voor leef is mn familie, vrienden, werk en mn hond. Ik denk veel aan zelfmoord maar ik heb nog nooit een poging gedaan omdat ik dat mijn ouders gewoon niet aan kan doen...
Ik ben geforceerd in deze wereld en ik kan er niets beters van maken
Datum:
12-02-2017
Naam:
Thomas
Leeftijd:
19
Provincie:
Friesland

Gelukkig ben ik er niet meer

Gelukkig ben ik er niet meer nu zal je denken bij het lezen van deze tekst hoezo dan ,je schrijft dit toch!?
Nou daarvoor ben ik eind 2016 al gestorven en schreef dit alles eerder op en gaf een van mijn bekenden opdracht dit online te plaatsen.
Mijn leven begon 46 jaar geleden en ik werd geboren in Brabant, als derde uit het nest uit een zwaar christelijk gezin het buitenbeentje. Door een vroege ziekte in mijn kindertijd mijn lichaam hier en daar niet goed ontwikkeld, je kon er mee leven maar de schaamte, het ongemak en de ellende was te veel om gelukkig te kunnen zijn en worden met jezelf.
Mijn peuterjaren waren NON en klooster waardig, streng en daar werden dingen met je gedaan waar de paus vandaag de dag niet over wil praten, dat even terzijde, begon ik op mijn vijfde op de lagere school en die jaren waren een regelrechte ramp.
Als buitenlander in die tijd een vreemde in de bijt, ongekend anders dan een boerenpummel de zwart haar-dragende met accent sprekende allochtoon ,die rook naar knoflook ,Als kind was het al zwaar te halen ,zonder steun van anderen en met ouders die je niet voor de volle 100% konden steunen op het gebied van leren.
Op sociaal gebied moest ik alles zelf maar ervaren en kreeg geen hulp van niemand.
Door ruzies thuis werd ik al vroeg een rebel.
Ik was vroeg het huis uit en moest op eigen benen staan, al vroeg volwassen geworden en te weinig kunnen genieten van mijn kind zijn en mijn jeugd. Echter overleven was belangrijker dan leven laat staan genieten.
Je pakte de momenten, maar het was een continu strijd waarin je de strijd nooit kon winnen er viel niks te winnen! Je at omdat je moest overleven niet omdat je t lekker vond. Je ging een relatie aan omdat dat hoorde niet omdat je dat zo voelde, je werkte omdat t van je verwacht werd maar niet omdat je bezig was iets te doen waarin je plezier had. nee mijn leven heeft niks gebracht en ondanks dat ik gevochten heb voor wat ik waard was, heeft het enkel ellende gebracht. In de relationele sfeer drie keer een serieuste relatie gehad en drie keer mijn diepste verdriet gehad door verlies van mensen me heen en de schijnliefde van hen naar mij. ik kon niet meer huilen kon niet meer schreeuwen ik was in een continu vacuüms getrokken een waarin alles waar ik voor stond verloren zou gaan, privé werk vrienden ect..

Op mijn 48e 5 jaar na mijn scheiding kreeg ik ook nog te horen dat mijn dagen geteld waren, hoeveel pech kan je hebben of is het geen pech en bepaal je in zekere zin toch zelf wat je overkomt of niet.
Ik heb in mijn leven een paar gelukkige momenten gekend maar ben blij dat mijn strijd erop zit, het was vechten voor niks. Uiteindelijk besef je dat alle dingen waar je je druk om maakt t de moeite niet waard zijn om een dag te mogen genieten van niks.
Mijn niks zit erop en dit zal jullie mogelijk bereiken wanneer ik er niet meer ben sterker ik ben er al een paar maanden niet meer.
Is er iets dat ik jullie allemaal nog mee kan geven?
Ja...ik kan jullie meegeven dat elke dag waarin je ka genieten van het leven er een meer is en niet een minder zoals pessimisten weleens willen aandragen.
Het leven het zo goed mogelijk leven met anderen en proberen door de kleine dingen het groots te kunnen zien is een geschenk.
Voor al degenen die zich van hun leven willen beroven ,wil ik enkel aangeven ik wou dat ik nog jaren had gehad maar mijn tijd zat erop door ziekte geveld.
Ik was een strijder en dat ben jij ook, je moet strijden, je moet vechten tot t niet meer wil tot het niet meer kan, maar niet omdat je ervoor kiest.

Treur niet om jezelf dat mogen anderen voor je doen, treur om dat wat je kan betekenen voor anderen en anderen voor jou, treur wanneer je echte liefde niet kent en bereid bent liefde te geven en te ontvangen.
Ik ben maar een van de velen, die toevallig en op het juiste moment inzag wat het leven inhoudt, ik mocht met die kennis verder en met die kennis ben ik heengegaan .
Ik ben blij dat ik dat gegeven meekreeg en ik nog voor het einde van mijn leven begrepen heb wat het leven inhoudt.
Liefde is de code( F 63,9) en liefde is wat uiteindelijk bindend is.
Zij die begrijpen onderzoeken wel!



Datum:
09-02-2017
Naam:
Yerrel
Leeftijd:
46
Provincie:
Limburg

Geen nut voor niks

Ik heb het gevoel voor alles allen te staan overal waar ik ook draai ben ik precies allen niemand waar ik bij kan of naar mij kan luisteren iederen zegt dat ik alles fout doe wat kan zelf bij mijn vriend heb ik geen steun mijn leven is gewoon een hoop misluking ik krijg niks hoe het moet ik ben gewoon verloren 😢😢😭😭😭
Datum:
08-02-2017
Naam:
Hopen los
Leeftijd:
19
Provincie:
België

depressie

Wat is depressie voor mij?

Depressie betekent voor mij verdrietig en heel veel huilen.
Depressie betekent lachen zonder blij te zijn.
Depressie is me 24/7 kut voelen.
Door Depressie kon ik me steeds slechter concentreren op school.
Door depressie raakte ik veel vrienden kwijt omdat ik niks wou doen.
Depressie is kut.

Hoe ik erachter kwam dat ik depressie had.
Ik merkte steeds meer aan mezelf dat ik steeds minder wou doen doordat ik geen zin had.
Ik voelde me vaak slecht dacht steeds aan vroeger.
Ik huilde sneller dan normaal.
Ik dacht steeds meer na over de dood en dacht zelfs eraan om zelfmoord te plegen.
Dus ik ging een beetje op google zoeken wat het kon zijn en ik kwam elke keer bij depressie uit.
Dus ik ging een paar zelftesten doen.
Bij de testen bleek het dat ik depressie had.

Natuurlijk heb ik mezelf afgevraagd waardoor kan ik ineens depressie hebben.
Depressie kan je hebben wat bij mij het geval is het doordat ik negatieve dingen heb meegemaakt .
Doordat ik veel nare dingen heb meegemaakt kan de depressie zijn ontstaan.

Sinds ik depressie heb merk ik wie me echte vrienden en altijd voor mij klaar staan.
Ik ben veel vrienden erdoor kwijt geraakt, omdat ik nooit meer lachte zoals ik vroeger deed.
Volgens mensen was ik ook niet meer mezelf(net of ik het leuk vind). de laatste tijd denk ik veel aan zelfmoord en ik snij mezelf elke dag
Datum:
08-02-2017
Naam:
stacy
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.