Ik zit nu op mijn huiswerkbegeleiding, examenjaar havo 5. Ziet er vooralsnog prima uit, maar jezus wat voel ik me kut. Vanmorgen is weer één van die morgens dat ik maar geen joint rook voor ik de dag start, omdat ik zo derpessief was. Puur alleen zodat ik niet weer een week in een psychose schiet en tegen mijn ouders uitval (die oprecht een hele grote plek in mijn hart hebben, want het zijn altijd al goede ouders geweest). Ik ben depressief sinds ik me kan heugen, ik heb 2 zelfmoordpogingen gedaan toen ik 14-15 was, maar soms, als ik maar depressief genoeg ben, keren deze terug. Dat is vooral iets van de laatste tijd, omdat ik last ben gaan krijgen van een wat mildere vorm van psychoses. Waar het allemaal begon? Lang verhaal.
Als kind ben ik sinds me kan heugen altijd al de clown van school geweest, althans zo bestempelde iedereen mij. Dit leidde later tot afwijkend gedrag in alle vormen en maten, want ik was volledig gedepersonaliseerd en had geen flauw idee wie ik eigenlijk was. Voordeel was wel, dat ik 2 prima vrienden had. Mijn ouders moesten vrijwel elke dag op school komen (mijn pa moest soms zelfs zijn werk ervoor naar 's avonds of het weekend verschuiven) omdat ik zo onhandelbaar was. Mijn moeder is op mijn 5e zelfs volledig gestopt met werken omdat ik zo onhandelbaar bleek te zijn om zo full time mij en mijn broer op te gaan voeden. Dit heeft mij tot op heden een groot schuldgevoel gegeven. Ook ben ik op mijn 4e gediagnosticeerd met ADHD en PDD-NOS. Ook heb ik tot op het heden last van angstoortnissen zoals een milde eetstoornis, verlatingsangst, angst voor vele dieren, angst voor mezelf (klinkt vaag, i know)
Na lange tijd gepest te zijn op de basisschool, zou ik een frisse start maken op de middelbare school. Ik ging VWO doen, alles zou prima gaan. Alles leek leuk en aardig. Toen kwam ik bij de echt verkeerde mensen in de klas, die perfect ingespeeld waren op de manier waarop je mij het leven écht heel zuur kan maken. Dit deden ze ook, en goed ook. Het mentale leed dat ze mij aandeden, uitte zich allemaal thuis. Ik sloopte letterlijk alles, met name de gemoedstoestand van mijn ouders. Op mijn 14e, nadat het pesten nog wel aanwezig was, maar ik meer weerstand ertegen kon bieden en het daarmee dus minder werd en uiteindelijk ophield, begon ik met EMDR (trauma therapie voor mijn PTSS en angststoornissen). Dit was mijn laatste therapie, na vele (20+) therapieën te hebben gehad. Inmiddels was ik nu ook al 4 jaar praktisch vriendloos
Gedurende mijn laatste 3 sessies begon ik met blowen, wat mij op magistrale wijze volledig in zijn greep nam, en ben ik nu (3 à 4 jaar verder) nog steeds hartstikke geestelijk afhankelijk van. Dit heeft ook zijn tol geëist wat betreft mijn schoolresultaten. Maar dit heeft mij ook veel leuke, lieve en aardig toffe vrienden gegeven. Of ze met mij omgaan omdat ik blow, kun je natuurlijk op een briefje meegeven want zo gaat dat in het stonerwereldje. Ook experimenteerde ik afgelopen 2 jaar met andere drugs als XTC, 2-CB, truffels en andere psychedelica. Dit heb ik gelukkig altijd in de hand weten te houden.
Nare kant van de harddrugs, is dat ik na een avondje XTC met 2 vrienden en hun vriendinnetjes, smoor, smoor, maar dan ook echt, smoorverliefd ben geworden op E., de vriendin van mijn beste vriend. E is zeg maar het enige persoon die mij neemt zoals ik ben, naar mij luisterd en van me houdt. Het nare is, is dat ze de vriendin van mijn beste vriend is en ik dus niks, maar dan ook echt, niks kan beginnen. Ik ben nu dus sinds een jaar semi geobsedeerd door haar. Ook heb ik het haar 3/4 jaar geleden al verteld wat ik voor haar voelde. Op gegeven moment was ik zo geobserveerd door die meid dat ik in de zomervakantie in een psychose schoot, wat denk ik komt door alle gedachtegangen die opgestapeld werden in mijn hoofd. Tot op heden schommel ik tussen haat en liefde voor deze beeldschone meid. Het enige wat ik het afgelopen jaar en precies op dit moment wil, is met haar zijn. Hoe zoetsappig het ook klinkt. Als je zeg maar een wat ander geval bent als de meesten, en je vind iemand die op eenzelfde golflengte als jij zit, maar die heeft met je beste vriend (die ook nog eens veel succes heeft in de liefde), dan is liefde soms de druppel die je depressie doet overlopen.
Nu ben ik een langharige jongen van 18 jaar die eigenlijk zichzelf mentaal pijnigt met een continue cirkel van negatieve gedachten. Ik weet dat het allemaal tussen de oren zit en het met een therapietje en een antipsychoticummetje er zo uit is, maar dat is niet wat ik wil. Ik kan 3 kanten op: mezelf confronteren met alles wat me op dit moment bezighoudt, waar ik helaas niet veel mee op zou schieten maar toch wel een stuk bewustzijn mee zou creëren. Ik zou mezelf de rest van mijn leven op mentaal gebied kunnen verdoven door verdere stappen op drugsgebruik te kunnen ondernemen. Hier schiet ik al helemaal niets mee op. Of ik zou mezelf voor de trein tussen Assen en Groningen kunnen smijten, wat op het moment wel heel fijn klinkt.
Het hilarische is nog wel dat ik nog steeds de 4e keuze Onderneem, en dat is niks doen en afwachten tot ik langzaamaan een hospitale gek aan het worden ben.
Het hilarische is nu ook dat ik waarschijnlijk na 7 jaar VWO/HAVO ga zakken, en binnenkort word ik het huis uitgezet gezien de situatie afgelopen tijd.
Doorgaan is een vak. Vooral als je al wel bijna 10 jaar geen zin meer hebt in het leven en er niet mee om weet te gaan.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.