Levensverhalen (pagina 96)

Met het leven. Mijn hele leven bestaat uit een strijd. Strijd tegen verdriet, pesten, verlies, alleen zijn, niet kunnen socialiceren, asperger hebben, mensen willen begrijpen maar niet begrepen worden, altijd alles alleen doen, gevoelloos zijn, moe intens moet zijn fysiek en geestelijk, nooit gelukkig zijn zoals ik andere gelukkig zie, geadopteerd, adoptie moeder overleden, nooit mijn biologische ouders gekend, weggegeven zo voel ik me, donker het is zo donker ik denk donker ik doe donker mn kleding is donker, niet kunnen houden van ik ken dat gevoel niet, tegen mezelf ik vecht tegen zelf, het is gewoon op klaar.

Maar ik durf niet, zou dit al mijn problemen oplossen? waar ga ik naar toe, ik ben bang voor die reis, en toch ook weer niet, maar moet ik dan wachten tot dat ik oud en grijs ben. dat ik een bejaarden tehuis zit weg te kwijnen is dat mijn toekomst?

Mijn God wat een teringzooi

Ik zit nu op mijn huiswerkbegeleiding, examenjaar havo 5. Ziet er vooralsnog prima uit, maar jezus wat voel ik me kut. Vanmorgen is weer één van die morgens dat ik maar geen joint rook voor ik de dag start, omdat ik zo derpessief was. Puur alleen zodat ik niet weer een week in een psychose schiet en tegen mijn ouders uitval (die oprecht een hele grote plek in mijn hart hebben, want het zijn altijd al goede ouders geweest). Ik ben depressief sinds ik me kan heugen, ik heb 2 zelfmoordpogingen gedaan toen ik 14-15 was, maar soms, als ik maar depressief genoeg ben, keren deze terug. Dat is vooral iets van de laatste tijd, omdat ik last ben gaan krijgen van een wat mildere vorm van psychoses. Waar het allemaal begon? Lang verhaal.
Als kind ben ik sinds me kan heugen altijd al de clown van school geweest, althans zo bestempelde iedereen mij. Dit leidde later tot afwijkend gedrag in alle vormen en maten, want ik was volledig gedepersonaliseerd en had geen flauw idee wie ik eigenlijk was. Voordeel was wel, dat ik 2 prima vrienden had. Mijn ouders moesten vrijwel elke dag op school komen (mijn pa moest soms zelfs zijn werk ervoor naar 's avonds of het weekend verschuiven) omdat ik zo onhandelbaar was. Mijn moeder is op mijn 5e zelfs volledig gestopt met werken omdat ik zo onhandelbaar bleek te zijn om zo full time mij en mijn broer op te gaan voeden. Dit heeft mij tot op heden een groot schuldgevoel gegeven. Ook ben ik op mijn 4e gediagnosticeerd met ADHD en PDD-NOS. Ook heb ik tot op het heden last van angstoortnissen zoals een milde eetstoornis, verlatingsangst, angst voor vele dieren, angst voor mezelf (klinkt vaag, i know)
Na lange tijd gepest te zijn op de basisschool, zou ik een frisse start maken op de middelbare school. Ik ging VWO doen, alles zou prima gaan. Alles leek leuk en aardig. Toen kwam ik bij de echt verkeerde mensen in de klas, die perfect ingespeeld waren op de manier waarop je mij het leven écht heel zuur kan maken. Dit deden ze ook, en goed ook. Het mentale leed dat ze mij aandeden, uitte zich allemaal thuis. Ik sloopte letterlijk alles, met name de gemoedstoestand van mijn ouders. Op mijn 14e, nadat het pesten nog wel aanwezig was, maar ik meer weerstand ertegen kon bieden en het daarmee dus minder werd en uiteindelijk ophield, begon ik met EMDR (trauma therapie voor mijn PTSS en angststoornissen). Dit was mijn laatste therapie, na vele (20+) therapieën te hebben gehad. Inmiddels was ik nu ook al 4 jaar praktisch vriendloos
Gedurende mijn laatste 3 sessies begon ik met blowen, wat mij op magistrale wijze volledig in zijn greep nam, en ben ik nu (3 à 4 jaar verder) nog steeds hartstikke geestelijk afhankelijk van. Dit heeft ook zijn tol geëist wat betreft mijn schoolresultaten. Maar dit heeft mij ook veel leuke, lieve en aardig toffe vrienden gegeven. Of ze met mij omgaan omdat ik blow, kun je natuurlijk op een briefje meegeven want zo gaat dat in het stonerwereldje. Ook experimenteerde ik afgelopen 2 jaar met andere drugs als XTC, 2-CB, truffels en andere psychedelica. Dit heb ik gelukkig altijd in de hand weten te houden.
Nare kant van de harddrugs, is dat ik na een avondje XTC met 2 vrienden en hun vriendinnetjes, smoor, smoor, maar dan ook echt, smoorverliefd ben geworden op E., de vriendin van mijn beste vriend. E is zeg maar het enige persoon die mij neemt zoals ik ben, naar mij luisterd en van me houdt. Het nare is, is dat ze de vriendin van mijn beste vriend is en ik dus niks, maar dan ook echt, niks kan beginnen. Ik ben nu dus sinds een jaar semi geobsedeerd door haar. Ook heb ik het haar 3/4 jaar geleden al verteld wat ik voor haar voelde. Op gegeven moment was ik zo geobserveerd door die meid dat ik in de zomervakantie in een psychose schoot, wat denk ik komt door alle gedachtegangen die opgestapeld werden in mijn hoofd. Tot op heden schommel ik tussen haat en liefde voor deze beeldschone meid. Het enige wat ik het afgelopen jaar en precies op dit moment wil, is met haar zijn. Hoe zoetsappig het ook klinkt. Als je zeg maar een wat ander geval bent als de meesten, en je vind iemand die op eenzelfde golflengte als jij zit, maar die heeft met je beste vriend (die ook nog eens veel succes heeft in de liefde), dan is liefde soms de druppel die je depressie doet overlopen.
Nu ben ik een langharige jongen van 18 jaar die eigenlijk zichzelf mentaal pijnigt met een continue cirkel van negatieve gedachten. Ik weet dat het allemaal tussen de oren zit en het met een therapietje en een antipsychoticummetje er zo uit is, maar dat is niet wat ik wil. Ik kan 3 kanten op: mezelf confronteren met alles wat me op dit moment bezighoudt, waar ik helaas niet veel mee op zou schieten maar toch wel een stuk bewustzijn mee zou creëren. Ik zou mezelf de rest van mijn leven op mentaal gebied kunnen verdoven door verdere stappen op drugsgebruik te kunnen ondernemen. Hier schiet ik al helemaal niets mee op. Of ik zou mezelf voor de trein tussen Assen en Groningen kunnen smijten, wat op het moment wel heel fijn klinkt.
Het hilarische is nog wel dat ik nog steeds de 4e keuze Onderneem, en dat is niks doen en afwachten tot ik langzaamaan een hospitale gek aan het worden ben.
Het hilarische is nu ook dat ik waarschijnlijk na 7 jaar VWO/HAVO ga zakken, en binnenkort word ik het huis uitgezet gezien de situatie afgelopen tijd.
Doorgaan is een vak. Vooral als je al wel bijna 10 jaar geen zin meer hebt in het leven en er niet mee om weet te gaan.

Ik ben een meisje van 12. Ik heb veel mee gemaakt in me jeugd en dat heeft mij heel veel pijn gedaan van binnen en van buiten.Ik ben bijvoorbeeld geschopt en geslagen door me vader, en heel vaak uitgescholden. Hij zei dan bijvoorbeeld tegen mij; jij bent het leven niet waard en waarom besta jij!!! Ik zit hier heel erg mee en heb mezelf al heel vaak pijn gedaan en na gedacht over zelfmoord. Ik praat al met mensen maar dat helpt niet echt..... ik schrijf dit omdat ik niet zeker weer of ik er over 1 week of maand nog wel ben...

Niets is nieuw, ik haat herhaling, niets maakt me blij. Ik ben een nutteloos. Leven, heb ik niet gekozen

ik word nu al 6 jaar gepest hier is mijn verhaal:
ik was 3 jaar toen mijn ouders gingen scheiden ik was dus altijd heel gevoelig. later op de basisschool werd ik dik, lelijk, slet en hier genoemd ze zeiden ook dat ik dood zou moeten gaan. ze zeiden ook dingen over mijn familie vooral mijn moeder ze noemde haar een slet en een hoer alleen omdat ze 3 keer getrouwd is geweest. ik was er op een dag klaar mee en deed toen ik thuis was een mes in me niet te diep hoor. ik al de her later er uit omdat ik dat mijn moeder niet aan kon doen. een week later hoorde dat ik hing verhuizen naar een andere stad maar mijn vader ging verhuizen naar Veenendaal waar de pesters dus zijn. ik ging naar een nieuwe school en dacht dat het klaar zou zijn elk weekend als ik naar mijn vader ging waren die pesters er ze sloegen me in elkaar net zo als vroeger. ik snijd mij zelf nu ook al. ik wil gewoon dood ik kan dit niet meer aan!

ik ben vroeger vaak gepest. mijn ouders slaan me vaak. vaak ruzie dat blijkbaar allemaal door mij komt. elke dag blauwe plekken, snijwonden en bloed. niemand kan ik vertrouwen. als mijn ouders er achter komen dat ik dit schrijf vermoorden ze me. ze dwingen me dat ik het nooit met iemand over hebt. ik wil DOOD. :(

Mijn ouders zijn 2 jaar geleden uit elkaar gegaan, ik heb het moeilijk gehad, het gaat nu beter! Een tijdje geleden heb ik ook al op deze site geschreven. Sinds de kerst vakantie
Ben ik mijn tijd gaan besteden aan hacken. Na 5 weken had ik het mezelf aan geleerd en zelf een Hack bedacht! Maar kort daarna wert ik door mijn ouders gesnapt. Toen moest ik alles terug sturen, maar dat is nooit gelukt. Ik heb met mijn vrienden een speciale doos onder de grond waar we alle gehackten dingen in doen, ik leef eigenlijk zelf. Ik in de ochtend om acht uur naar school en kom om 6 uur in de avond thuis, ik heb vorige week 8 iPhone 7s verkocht. Nu ik 8000 euro op zak heb ben ik van plan een week ZELF te gaan reizen en dus weg van mijn ouders. Ik zit nu in groep 8 met mijn beste vriend naast me, we praten veel omdat ik het moeilijk heb. Daardoor hadden we pas een dag straf, dat is terecht nadat we het Kopieer apparaat hadden vast laten lopen, ik ga naar de havo, terwijl mijn vriend de zelfde intelligentie scoren had als mij! Hij zit nu op het gymnasium. Maarja,
Ik was erg blij geweest met het vwo advies. Dat zal ook prima gaan!!
Mijn vader en mijn moeder weten van niets. Van dat hacken. Ik ben niet van plan om zelfmoord te plegen alleen ik zie geen doel meer in mijn leven. Voor alle andere kinderen die dit lezen, heb ik een paar tips op een rijtje gezet:
1. Vraag hulp aan een Kinder psycholoog
2. Haal van je eigen geld een eigen zak snoep en ga op een rustig plekje zitten.
3.denk over positieve dingen en kom tot jezelf.

Tip 2 heeft mij heeeel erg geholpen toen deed ik dat 2 keer per week. Dat hielp goed! Ik heb nu een vriendin en daar fiets ik veel mee, naar het bos ofzo, dan maken we veel lol.
O ja, ik Hack niet alleen. Ik heb een hele gang opgericht. Ik verdien 8000 euro per Week als ik wil

Dit was mijn verhaal

Groetjes Casper

Natuurlijk weet mijn kindertijd ervoor heeft gezorgd mijn zelfbeeld erg nagatief is . Maar daar heb ik tegen gevochten, 15 jaar heb ik als hulpverlener gewerkt . Door een reorganisatie buiten spelgezet ondanks goed functioneren, laat mijn A.U.B. Op een menswaardig wijze het leven beëindigen, ik ben er getuigen van geweest wat je betekend iemand waarvan je houd van 17 hoog te springen, mijn Lauwrien heeft deze keuze gemaakt , ik wil mijn kinderen en kleinkinderen dit niet aandoen maar zij mogen best leren asepteren het voor mijn genoeg is en op een nette manier het leven wil verlaten . Ik wil niet worden gedwongen schreeuwerig en bloederig tot deze daat te komen. Zoals mijn Louwrien .

Hoi,

Ik ben S. Ik voel me onzeker over mijn buikje. Naast dat mag niemand mij, ik begrijp niet waarom. Ik stel me volgens andere aan, maar dat doe ik eigenlijk niet. Hierdoor heb ik geen vrienden meer. Zelfs mijn enige liefde ziet me niet zitten. Mijn ouders mogen me ook niet. Niemand geeft dus om me... Ik wil gewoon aandacht... Ik ben een hopeloos geval en dik.. Hierdoor snij ik mezelf en wil ik dood.

Doei Obesitaskind

I was floating again in the sea of nothingness. I had faltered before, but this time there wasn't a glimmer in my soul. Maybe it's never happened to you. You wake up in the morning and your only wish is to be swallowed up again by the dark, without dreaming, or better yet, without living. I don't know where any of you are right now, but just think; your blood is thickened, dense as pitch. All thoughts drop to the ground like fallen birds, and your breath is choked. I admit it, I got lost. And now I'm floundering.

Maar laten we afsluiten met een positieve noot:

The caterpillar is a prisoner to the streets that conceived it. Its only job is to eat or consume everything around it, in order to protect itself from this mad city. While consuming its environment the caterpillar begins to notice ways to survive. One thing it noticed is how much the world shuns him, but praises the butterfly. The butterfly represents the talent, the thoughtfulness, and the beauty within the caterpillar. But having a harsh outlook on life the caterpillar sees the butterfly as weak and figures out a way to pimp it to his own benefits. Already surrounded by this mad city the caterpillar goes to work on the cocoon which institutionalizes him. He can no longer see past his own thoughts.
He is trapped.
When trapped inside these walls certain ideas start to take roots, such as going home, and bringing back new concepts to this mad city.
The result?
Wings begin to emerge, breaking the cycle of feeling stagnant. Finally free, the butterfly sheds light on situations that the caterpillar never considered, ending the eternal struggle. Although the butterfly and caterpillar are completely different, they are one and the same.