Levensverhalen (pagina 96)

Iedereen en het leven interesseert me veelal tot helemaal niet meer. Ik denk regelmatig: Was ik maar dood! Gewoon volop de rust hebben op een plek waar ze geen boosheid, verdriet, angst, haat naar jezelf, pijn en wat dan ook kennen. Ik ben al depressief, daar was ik al voor behandeld, nu ben ik zwaar teruggevallen, en volgens dokter misschien ook overspannen. Veelal tot helemaal geen begrip over gemoedstoestand(en) van anderen gekregen. Fysieke klachten zoals gebroken arm en/of been vinden anderen veel belangrijker dan hoe ik m,n eigen voel.
Het is voor anderen ook veel beter als ik er niet eer zou zijn. Zelfs al spreek ik daarover, gaat het alleen maar over wat anderen denken, en waar blijft mijn mening? 28 jaar hebben ze de kans gehad me te nemen zoals ik ben, maar helaas zijn er overal mensen voor. Echt triest! Na alles geprobeerd en gezegd te hebben zie ik veelal tot helemaal geen manier meer om verder te willen. Steeds maar in behandeling willen, en wat ik ook doe, steeds maar bezig zijn om niet terugvallen, en alle tegenslagen te hebben gehad, dat is geen leven hebben.
Dat alles uitgerekend mij moet overkomen. Het is aan mij hoe en wat er gebeurt, ik krijg mijn zin. Punt uit!

De titel zegt het al, ik pest NIET maar mijn broertje wel hij pest me sins hij 4 is ( hij is nu 8) ik zit op keyboard en vandaag moest ik daar naartoe en ook naar turnen mn broertje heeft me geschopt en liegt dan tegen mijn moeder dat ik hem heb geschopt. Ik ben 12 en ik mag nooit terug doen in mn gezin maar ik ben het zat ik ben op deze site gekomen om dat ik NIET dood wil maar de neiging heb, mn moeder heeft me afgemeld voor mn hobby's gelukkig alleen voor vandaag. Mijn leven is verwoest, en ik vraag me dus af of iemand het boeit als ik dood ben. Ik ben iedere dag bang om wakker te woorden door mijn eigen broertje nog wel. Ik hoop dat deze dag snel eindigd en nooit zo'n dag zal voorkomen maar helaas. Het blijft door gaan. Ik ben bang om met iemand te praten hier over. Iedereen geeft mij de schult. Ik word gepest door mijn broertje en hij ziet niet wat hij aanricht. Mijn boertje schelt me uit dat raakt me niet maar zoals je bent dik begint nu wel te raken ik hoor het iedere dag. Ene keer is hij aardig en de andere dagen wil ik dood ik wil weten hoe het is om GEEN zorgen te hebben.

Als ik op school ben, lijkt niets me meer te interesseren, vroeger wel maar nu niet meer. Heel raar want ik had zo een zin voor het leven, maar nu niet meer. Het lijkt alsof iedereen mij een stom en raar en vervelend en aanstellerig vind. Ik voel me ook heel abnormaal als ik iedereen zo blij zie en dan zit ik daar bijna depressief te wezen. Ik ben ook heel onzeker geworden omdat ik zo in de put zit en dan neem ik sommige dingen verkeerd op en dan wil ik soms bijna een einde aan mijn leven maken. Ik voel me ook altijd heel egoïstisch en vervelend omdat ik weet dat er mensen zijn die het veel slechter hebben waardoor ik me nog slechter voel en waardoor ik niet durf te zeggen tegen mijn ouders dat ik echt ongelukkig ben. Daarom ga ik ook niet naar een psycholoog. Ik denk altijd dat ik het nog kan volhouden, maar het wordt slechter en slechter. Ik weet niet meer wat te doen.

Ik heb een stem in mn hoofd, het blijft maar zeggen dat ik dood moet en ik kom er niet vanaf. Ik doe mezelf pijn om het stemmetje weg te krijgen maar vaak werkt dat niet. Ik heb al vele scenario's in mijn hoofd afgespeeld. Scenario's waarin ik dood ga. Ik bedenk hoe ik mezelf kan vermoorden en heb zelfs al een afscheidsbrief geschrevebb. Ik heb al een mes op mn pols gehad maar ergens diep in mij houd iets me tegen. Ik haat mezelf dat ik niet gewoon kan snijden. Mijn vriend is de enige die ervan weet, maar ziet de ernst van de situatie niet in. Ik durf het mijn ouders niet te vertellen want ik heb al eerder zelfmoordgedachten gehad. Ze waren super overbezorgd en sloegen compleet door. Ik ben bang dat ik mijn vrijheid kwijtraak als ik het vertel. Ik hoop dat ze het wel begrijpen als ik er niet meer ben. Ik kan niet meer lachen vanbinnen. Ik wil en kan niks meer. Ben alleen maar depressief. Het wordt tijd dat ik vertrek.

Ik heb problemen op school, Veel ruzie thuis, veel ruzie met kinderen ik weet het allemaal niet meer wat doe ik hier überhaupt nog niemand mag me toch ik heb echt zin om zelfmoord te plegen niemand die me mist niemand mist me dat weet ik wel zeker ik ben er echt klaar mee helemaal op school. Dit is mijn verhaal.

Toen ik 5 was en op de basisschool kwam was het allemaal eng en spannend, op een gegeven moment werd het wel leuk en leuker en ik wende aan die school maar toen ik in groep 3 kwam werd het allemaal anders. Ik werd uitgescholden, geschopt, geslagen en voor schut gezet. Ik heb dit nooit verteld aan iemand en dit was tot groep 7 ongeveer. In groep 8 heb ik besloten om zonder vrienden gewoon basic verder te gaan. Als dat het beste was? Oké dan maar, ik heb familie vrienden is dan maar niet nodig. In de eerste waar ik nu zit heb ik wel in mijn ogen een goeie vriendin, ik weet niet of ze wilt dat ik der naam neerzet dus dat doe ik maar niet.. Zij heeft me de andere kant van vriendschap laten zien hoe het wel hoort. Maar ik trek me niets aan van andere, ik ben mezelf en als andere me dan zien of horen trekken ze soms hun wenkbrauwen op maar dat boeit me niet meer zo. Het ging allemaal top maar toen.. Ik woon samen met me broer en moeder. Me broer heeft iets waardoor die elke keer spontane woedenaanvallen krijgt. Vorig jaar was het erger, toen sloeg die me moeder schopte trapte deuren in alles, ik belde altijd huilend me vader of oma en die kwamen altijd. 112 Wou ik nooit want me broer is toch wel familie en die zou dan overgeplaatst worden naar een pleeggezin maar dat wou ik niet, echt nooit! Nu is die vaker bij me vader en me moeder voelt zich als een oppas tegenover hem. Ik begrijp het niet, is me vader beter dan me moeder? Nooit, ik hou meer van me moeder dan me vader. Klinkt gek maar ze hebben vroeger een vechtscheiding gehad en nu weet ik echt hoe me vader over me moeder denkt. Ik typ dit met moeite want het is nu nog wel bezig, ik ben soms niet zo lekker, ben moe, gaat slecht op school door dit! Niemand weet dit, want ik wil niet dat me broer weg gaat alleen me vriendin denk ik straks. Me broer scheld me oma soms uit voor kanker slet, kanker hoer, kanker dit kanker dat. Dat raakt me wel, mensen schelden ermee maar me broer? Dat had ik nooit verwacht en zeker niet tegenover me oma! Me oma is soms echt verdrietig en dan zegt ze dat er niks is maar dat is er wel. Ik hou van der en ze mag me altijd alles vertellen maar dat doet ze nooit, net of ze me niet vertrouwt.. Die lach op me gezicht is niet altijd de waarheid.. Soms zit ik echt huilend in me bed, heb een zakmes op me kamer en dat weet me moeder niet. Ik zit er soms mee in me bed met de gedachte :' Oke, niet twijfelen het is het beste kom op'. Maar dan denk ik aan de zin van me moeder :'Jij bent echt het beste wat in me leven is overkomen en ik wil je nooit kwijt'. Als ik daar aan denk leg ik het mes weg, veeg me tranen weg en denk :' ik kan het!' Mijn moeder is me alles en ik zou der nooit kwijt willen, me oma heeft der geholpen met der huidkanker anders was ze er niet meer nooit meer. En dan was ik er nu ook niet meer. Ik ben soms wel een sukkel dat geef ik toe, zelfmoord is dom maar oke.. Dit was ik. Doei. x

Met het leven. Mijn hele leven bestaat uit een strijd. Strijd tegen verdriet, pesten, verlies, alleen zijn, niet kunnen socialiceren, asperger hebben, mensen willen begrijpen maar niet begrepen worden, altijd alles alleen doen, gevoelloos zijn, moe intens moet zijn fysiek en geestelijk, nooit gelukkig zijn zoals ik andere gelukkig zie, geadopteerd, adoptie moeder overleden, nooit mijn biologische ouders gekend, weggegeven zo voel ik me, donker het is zo donker ik denk donker ik doe donker mn kleding is donker, niet kunnen houden van ik ken dat gevoel niet, tegen mezelf ik vecht tegen zelf, het is gewoon op klaar.

Maar ik durf niet, zou dit al mijn problemen oplossen? waar ga ik naar toe, ik ben bang voor die reis, en toch ook weer niet, maar moet ik dan wachten tot dat ik oud en grijs ben. dat ik een bejaarden tehuis zit weg te kwijnen is dat mijn toekomst?

Mijn God wat een teringzooi

Ik zit nu op mijn huiswerkbegeleiding, examenjaar havo 5. Ziet er vooralsnog prima uit, maar jezus wat voel ik me kut. Vanmorgen is weer één van die morgens dat ik maar geen joint rook voor ik de dag start, omdat ik zo derpessief was. Puur alleen zodat ik niet weer een week in een psychose schiet en tegen mijn ouders uitval (die oprecht een hele grote plek in mijn hart hebben, want het zijn altijd al goede ouders geweest). Ik ben depressief sinds ik me kan heugen, ik heb 2 zelfmoordpogingen gedaan toen ik 14-15 was, maar soms, als ik maar depressief genoeg ben, keren deze terug. Dat is vooral iets van de laatste tijd, omdat ik last ben gaan krijgen van een wat mildere vorm van psychoses. Waar het allemaal begon? Lang verhaal.
Als kind ben ik sinds me kan heugen altijd al de clown van school geweest, althans zo bestempelde iedereen mij. Dit leidde later tot afwijkend gedrag in alle vormen en maten, want ik was volledig gedepersonaliseerd en had geen flauw idee wie ik eigenlijk was. Voordeel was wel, dat ik 2 prima vrienden had. Mijn ouders moesten vrijwel elke dag op school komen (mijn pa moest soms zelfs zijn werk ervoor naar 's avonds of het weekend verschuiven) omdat ik zo onhandelbaar was. Mijn moeder is op mijn 5e zelfs volledig gestopt met werken omdat ik zo onhandelbaar bleek te zijn om zo full time mij en mijn broer op te gaan voeden. Dit heeft mij tot op heden een groot schuldgevoel gegeven. Ook ben ik op mijn 4e gediagnosticeerd met ADHD en PDD-NOS. Ook heb ik tot op het heden last van angstoortnissen zoals een milde eetstoornis, verlatingsangst, angst voor vele dieren, angst voor mezelf (klinkt vaag, i know)
Na lange tijd gepest te zijn op de basisschool, zou ik een frisse start maken op de middelbare school. Ik ging VWO doen, alles zou prima gaan. Alles leek leuk en aardig. Toen kwam ik bij de echt verkeerde mensen in de klas, die perfect ingespeeld waren op de manier waarop je mij het leven écht heel zuur kan maken. Dit deden ze ook, en goed ook. Het mentale leed dat ze mij aandeden, uitte zich allemaal thuis. Ik sloopte letterlijk alles, met name de gemoedstoestand van mijn ouders. Op mijn 14e, nadat het pesten nog wel aanwezig was, maar ik meer weerstand ertegen kon bieden en het daarmee dus minder werd en uiteindelijk ophield, begon ik met EMDR (trauma therapie voor mijn PTSS en angststoornissen). Dit was mijn laatste therapie, na vele (20+) therapieën te hebben gehad. Inmiddels was ik nu ook al 4 jaar praktisch vriendloos
Gedurende mijn laatste 3 sessies begon ik met blowen, wat mij op magistrale wijze volledig in zijn greep nam, en ben ik nu (3 à 4 jaar verder) nog steeds hartstikke geestelijk afhankelijk van. Dit heeft ook zijn tol geëist wat betreft mijn schoolresultaten. Maar dit heeft mij ook veel leuke, lieve en aardig toffe vrienden gegeven. Of ze met mij omgaan omdat ik blow, kun je natuurlijk op een briefje meegeven want zo gaat dat in het stonerwereldje. Ook experimenteerde ik afgelopen 2 jaar met andere drugs als XTC, 2-CB, truffels en andere psychedelica. Dit heb ik gelukkig altijd in de hand weten te houden.
Nare kant van de harddrugs, is dat ik na een avondje XTC met 2 vrienden en hun vriendinnetjes, smoor, smoor, maar dan ook echt, smoorverliefd ben geworden op E., de vriendin van mijn beste vriend. E is zeg maar het enige persoon die mij neemt zoals ik ben, naar mij luisterd en van me houdt. Het nare is, is dat ze de vriendin van mijn beste vriend is en ik dus niks, maar dan ook echt, niks kan beginnen. Ik ben nu dus sinds een jaar semi geobsedeerd door haar. Ook heb ik het haar 3/4 jaar geleden al verteld wat ik voor haar voelde. Op gegeven moment was ik zo geobserveerd door die meid dat ik in de zomervakantie in een psychose schoot, wat denk ik komt door alle gedachtegangen die opgestapeld werden in mijn hoofd. Tot op heden schommel ik tussen haat en liefde voor deze beeldschone meid. Het enige wat ik het afgelopen jaar en precies op dit moment wil, is met haar zijn. Hoe zoetsappig het ook klinkt. Als je zeg maar een wat ander geval bent als de meesten, en je vind iemand die op eenzelfde golflengte als jij zit, maar die heeft met je beste vriend (die ook nog eens veel succes heeft in de liefde), dan is liefde soms de druppel die je depressie doet overlopen.
Nu ben ik een langharige jongen van 18 jaar die eigenlijk zichzelf mentaal pijnigt met een continue cirkel van negatieve gedachten. Ik weet dat het allemaal tussen de oren zit en het met een therapietje en een antipsychoticummetje er zo uit is, maar dat is niet wat ik wil. Ik kan 3 kanten op: mezelf confronteren met alles wat me op dit moment bezighoudt, waar ik helaas niet veel mee op zou schieten maar toch wel een stuk bewustzijn mee zou creëren. Ik zou mezelf de rest van mijn leven op mentaal gebied kunnen verdoven door verdere stappen op drugsgebruik te kunnen ondernemen. Hier schiet ik al helemaal niets mee op. Of ik zou mezelf voor de trein tussen Assen en Groningen kunnen smijten, wat op het moment wel heel fijn klinkt.
Het hilarische is nog wel dat ik nog steeds de 4e keuze Onderneem, en dat is niks doen en afwachten tot ik langzaamaan een hospitale gek aan het worden ben.
Het hilarische is nu ook dat ik waarschijnlijk na 7 jaar VWO/HAVO ga zakken, en binnenkort word ik het huis uitgezet gezien de situatie afgelopen tijd.
Doorgaan is een vak. Vooral als je al wel bijna 10 jaar geen zin meer hebt in het leven en er niet mee om weet te gaan.

Ik ben een meisje van 12. Ik heb veel mee gemaakt in me jeugd en dat heeft mij heel veel pijn gedaan van binnen en van buiten.Ik ben bijvoorbeeld geschopt en geslagen door me vader, en heel vaak uitgescholden. Hij zei dan bijvoorbeeld tegen mij; jij bent het leven niet waard en waarom besta jij!!! Ik zit hier heel erg mee en heb mezelf al heel vaak pijn gedaan en na gedacht over zelfmoord. Ik praat al met mensen maar dat helpt niet echt..... ik schrijf dit omdat ik niet zeker weer of ik er over 1 week of maand nog wel ben...

Niets is nieuw, ik haat herhaling, niets maakt me blij. Ik ben een nutteloos. Leven, heb ik niet gekozen