Levensverhalen (pagina 980)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Geen hoop?

Ik ben een meisje van dertien jaar..
Ik heb niet zo heel veel vrienden, omdat ze me raar vinden, omdat ik zo agressief ben, en ik niet echt uitbundig ben enzovoort..
maar dat komt door mijn verleden,
2jaar geleden leerden mijn moeder iemand kennen, waardoor ze mijn vader die nacht zelf nog uit het huis gooide, waar ik bij was. toen ze met die vent thuiskwam, deed hij zich voor als een hele rijke man enzovoort, hy heeft ook lang wel goed voor ons geweest, maar achteraf bleek alles gelogen, en toen begon het spelletje, hij sloeg ons.. misbruikte ons.. Hij maakte mijn moeder kapot, en zonder het te beseffen ook mij.
Ik wist dat mijn moeder pillen slikte, dat ze een doodsbrief had geschreven voor mij.. wat het niet echt simpel maakt.
we kregen hem niet weg, we durfden niet.. hij bleef ons kapot maken.
Op een gegeven moment heb ik mezelf opgesloten in mijn kamer. uit angst,
ik had alleen mijn computer nog.
waardoor ik verlangde naar liefde, die ik verkeerd opzocht.
Ik leerde een jongen kennen, een lieve jongen. dacht ik..
We hadden een aardig leuke tijd, hij wist niets over wat er thuis allemaal gebeurde. maar dat vertel je dan ook niet zomaar.
Ik werd verliefd op hem, of tenminste..
ik voelde me goed bij hem.
op een dag vroeg hij of ik wat wou laten zien;;; je weet wel.
en uit angst om hem te verliezen, deed ik da maar.
Steeds vaker begon ik het te doen; omdat hij daardoor lieve dingen vertelde tegen me..
maar opeens praatte hij nooit meer tegen me op msn, en begon hij ineens allemaal rare e-mails te sturen,
tot ik een e-mail kreeg waarin
foto's.. van mij naakt.. zaten
en daaronder geschreven ''Vanaf nu ben ik je ergste nachtmerrie!!''
Vanaf dat moment ben ik mijn leven echt zat geworden.
Ik begon in mijn armen te snijden, steeds vaker en dieper..
Achteraf vond ik het zelfs leuk.
Die foto's werden doorgestuurd, en alles werd erger en erger, ik had niemand meer, niemand die mij steunde..
Ik heb een paar keer zelfmoord proberen te plegen, allemaal mislukt.
en toen heb ik alles aan mijn moeder moeten vertellen,
ze weet dat ik sneed, niet dat ik het nog steeds doe.
't is een verslaving..
ik heb een hele goede vriend die mij zoveel helpt, maar ik kan gewoon niet stoppen..
Nu is die vent weg uit ons leven, hoewel ik nog vaak nachtmerries over hem heb, dat ik hem tegenkom enzo..
nog steeds worden er foto's doorgestuurd..
en die brengen mij weer helemaal in de put, ik zie het echt niet meer zitten he,
er komen alleen maar tegenslagen in mijn leven.. waardoor ik weer volop snijd, huil, en zelfmoord gedachtes heb..
houd het dan nooit op?
Datum:
06-01-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
België

zelfmoordgedachten

Ik ben een meisje van 17 jaar en ik voel me al een paar maanden ongelukkig. Het begon een jaar geleden toen ik mijn vriend leerde kennen. Ik was echt verliefd op hem ik wou elke dag bij hem zijn maar er was 1 probleem voor mijn ouders dan toch hij is 2 jaar jonger en vanaf de dag dat ze dit wisten is alles veranderd ze moesten van hem niet meer weten vroegen niet meer naar hem en ze maakte hem bijna elke dag uit dat het een kind is en dat het nog maar juist kan stappen en nog zo van die dingen dit bleef weken zo duren elke dag. Maar opeens mocht ik hem niets meer zien en niet meer horen ze hebben dan mijn gsm afgenomen en mijn pc ik mocht niet meer buiten en mijn mama voerde mij elke dag naar school zodat ik hem voor of na school niet kon zien. Deze periode is echt moeilijk geweest voor mij ik ben me dan ook beginnen te snijden en zat met de gedachte hoe zou et zijn als ik hier niet meer was zou dan alles beter zijn zou dan mijn ouders eindelijk begrijpen dat ik hem echt graag zie. Ik zat met veel in mijn hoofd maar mijn ouders konden zo op mij inspelen dat ik uiteindelijk na een half jaar dit vol te houden het heb gedaan gemaakt met mijn vriend. Ik heb het de eerste weken zeer moeilijk gehad en die moment ben ik echt gaan beginnen te denken voor wie moet ik hier nog leven,voor wat moet ik hier nog zijn mijn vriend was eigenlijk de persoon die mij recht houde in die periode maar nu ik hem niet meer had zag ik niets meer zitten. Ik wou niet meer naar school gaan weende elke dag en voelde mij echt slecht. Ik heb dit 3 maand volgehouden en heb dan beseft dat ik niet zonder mijn lief kon en heb het dan terug geprobeerd met de hoop dat mijn ouders misschien nu gingen in zien dat ik hem echt wel graag zie. Dit is dan ook de eerste paar weken goed geweest ze waren er niet meer tegen maar nu de laatste weken is het hier thuis elke dag terug ruzie en het onderwerp is terug mijn vriend. Ze vinden dat hij echt te jong is voor mij en dat ik niet samen pas met hem. En dan zeg ik veel dat zij niet begrijpen wat ik voel voor hem maar dan beginnen ze te lachen. Als ik dan zeg dat ik hier thuis echt weg wil dan zitten ze bezig dat ze naar de politie gaan gaan omdat hij jonger is en dat ik hem nu dus terug niet meer mag zien. Ik zit al dagen in mijn hoofd om hier thuis weg te lopen of gewoon zelfmoord te plegen omdat ik weet als ik het terug gedaan maak de wereld voor mij terug instort en ook ben ik dit jaar veranderd van school en kan ik niet mee met deze school waardoor ik buizen had op examen en waarschijnlijk op het eind van het jaar mijn a- attest niet zal hallen waardoor ik me dus nog slechter voel. Ik heb het gevoel dat ik gewoon niemand ben een persoon die op deze wereld niet past. Iemand die nooit het geluk zal vinden want ik weet zonder mijn lief maak ik mijn eigen nog meer kapot dan dat ik al ben en thuis kan ik niet terecht en op school lukt het mij ook al niet zo goed. daarom dat ik gewoon denk misschien is het best dat ik gewoon stop met mijn leven zodat ik voorgoed van al mijn verdriet en pijn verlost geraak.
Datum:
06-01-2009
Naam:
ine
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Geen weg meer

Ik ben 40 jaar en mijn leven is totaal verwoest door mijn gokverslaving. Mijn man heeft me nooit gesteund om hier van af te komen. Nu zijn we in scheiding, ik heb geen cent meer. Ik woon nu in een klein appartement van mijn ouders. Dik 170000 euro schuld, geen werk en een dochter van drie jaar. Steeds vaker komt de gedachte om maar een eind te maken aan alles, Dit is de tweede keer dat ik ga scheiden. Ik heb in mijn leven al veel te verduren gehad en mijn gokverslaving heeft daar natuurlijk ook mee te maken. Iemand die gelukkig is, vlucht niet weg in dit gedrag. Toen ik twintig was, overleed mijn zus plotseling. Dit heeft enorm mijn weg bepaald en ik heb gestreden tegen diverse fobieen. Maar nu ben ik alleen nog maar moe en wil ik voor altijd slapen.
Datum:
05-01-2009
Naam:
Lili
Leeftijd:
40
Provincie:
Limburg

twijfel soms te veel

heb op zich een goed leven,
maar soms twijfel ik te veel in me leven
en heb ook al een tijdje een vriendin
waar ik van hou maar
ik heb ook weer gevoelens voor me ex
en dat zit me al een tijdje dwars
dus denk ik soms heb ik er wel zin in
het leven? en denk ik wel eens aan zelfmoord ja
al durf ik het ook weer nie

pim
Datum:
05-01-2009
Naam:
pim
Leeftijd:
24
Provincie:
Gelderland

achja

ik ben al lang deperesief, ben opgegroeid in een huis waar mijn vader me moeder mishandelde ben en self ook tussen gesprongen en ving de klappen op,met me 9 gingen ze scheiden,met me 12 verhuiste ik naar me vader waarom?geen idee, met me 13 ben ik verkr8 door 5 turken en toen raakte ik zwaar deperesief, me vader die mij vervolgens zwaar mishandelt heeft van me 12 tot me 17 en rond die tijd probeerde ik zelfmoord te pleegen, me beste vriedin hing zich zelf op aan een boom de dag voor valentijnsdag ,deze valentijnsdag 2 jaar gelden en sinds dien kreeg ik een drankprobleem waar ik nu uit ben maar nog steeds het leven nu wel zat ben en niet meer weet wat ik moet doen.
Datum:
05-01-2009
Naam:
i hate life
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

Uitzichtloos

Hallo, ik ben nu 16 jaar en alles is nog steeds uitzichtloos. Heb een aangeboren chronische en een post-disthyme depressie. Waarom alles zo uitzichtloos lijkt (is?) :
Doordat de depressie aangeboren is zijn ze er pas op m'n 7e achtergekomen. Ik heb een verleden met ADHD maar daar ben ik overheen gegroeid. Ik vergelijk het altijd met blind geboren worden; doordat de depressie aangeboren is weet ik simpelweg niet hoe het is om vrolijk te zijn en zal er dus ook nooit achter komen. Heb verscheidene zelfmoordpogingen op m'n naam staan maar die zijn of mislukt of ik werd betrapt. De laatste jaren ben ik een tikkende tijdbom, ik kan goed rationaliseren en dat scheelt veel pogingen. Maar als de spanning te hoog oploopt sta ik niet meer voor mezelf in. Heb niet meer het gevoel dat ik depressies heb, maar ik ben de depressie. En depressie is mij. Alle dagen zijn simpelweg overleven. Er zijn wel lichtpuntjes zoals vriendschap en muziek. Maar daar kan en zal ik nooit 100% van kunnen genieten. Elke dag doe ik zo ongeveer op de automatische piloot en is gewoon overleven. Mezelf overleven, met de altijd aanhoudende, stekende pijn.

Ik ken niemand die dit ook zo heeft, graag zou ik hiermee in contact komen. Niet om elkaar nog meer de put in te praten of om manieren te bespreken, maar gewoon om enige herkenning te vinden. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal. David
Datum:
05-01-2009
Naam:
David
Leeftijd:
16
Provincie:
Gelderland

mijnverhaal

hooii iedereen,

ik ben nu dus 13 en op zich heb ik een best goed leven
toch ben ik niet gelukkig
mijn ouders zijn gescheiden en mijn vader heft mijn moeder een keer proberen uit het raam te duwen toen ik 6 was
verder schreeuwde hij veel tegen mij en mijn zus en dat maakte mij heel bang
nu is hij weg, maar ik heb nog wel contact met hem
hij is pas geleden verloofd met een vrouw uit schotland en ik vind haar echt een trut (als k dat mag zeggen)
ik word niet echt gpest, maar soms word ik gewoon een beetje buitengesloten
ik denk steeds vaker aan zelfmoord
iedereen denkt altijd maar dat ik blij en gelukkig ben, maar dat is soms echt niet zo
misschien pleeg ik ooit wel zelfmoord
ik kan niet over mijn problemen praten met mensen en daarom word het allemaal opgekropt
toch heb ik wel dingen die ik echt nodig heb, anders zou ik al lang weg zijn
dansen, zingen, tekenen
soms word ik gek van het gezeur over mijn cijfers
ik had 6 onvoldoendes maar ik wil later model worden en de eerste periode ging gewoon niet goed
maarja... als iemand nog tips heeft?

xoxo me
Datum:
05-01-2009
Naam:
....
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

Jonge, Homo, Slecht Gezin & Rotvoelent :( ...

Hallo,

Ik ben een jonge van 14 en nog niet zo lang geleden ontdekte ik dat ik anders ben dan de meeste jongens. Ik ben een jonge en val dan ook op jongens. In het begin was dat voor mezelf al raar, maar nu ik het zelf aanvaard heb, heb ik minder problemen als mensen (die dat niet weten en dat dat dus perongeluk doen) slechte dingen zeggen over homo's. Tenslotte zijn het mensen als een ander, geaardheid is maar een detail! Toch voel ik mij soms anders en denk ik dan maar van, jah, zou ik niet beter weg gaan, want ik ben toch maar een homo die jongens liever heeft dan meisjes ...
Maar dat is niet het belangrijkste. Wat mij tegensteekt is het gezin waar ik in leef. Mijn ouders waren voeger superouders, ze verzorgden mij goed, ik kreeg wat ik wou en ik kon vaak op vakantie. Maar een jaar geleden is het anders gegaan. Mijn broer die enkele ouder dan mij is, begon een beetje door te slaan. Hij pleegde in december 2007 een zware criminele feit. Vanaf dan was het hier elke dag ruzie en ruzie. Hij doet nu ook voor de 4 de keer zijn 3 de jaar opnieuw. Maar in enkele maanden later pleegde hij nog een criminele feit en blabla. Het is elke dag ruzie, en ik word er dan altijd in betrokken. Soms voel ik mij zo rot, dat ik soms denk van ja, zou ik niet beter gaan, dan ben ik weer een last minder.
Ik ben nu ook 2 weken op vakantie geweest, en de 2 de week was mijn mijn nonkel en mijn andere nonkel en tante. Ik ben wat voor op mijn leeftijd en praat en doe als een volwassene. Dit kan mijn tante echter niet af … De hele week heb ik mij ongelooflijk geamuseerd met mijn 2 nichten en mijn neef en mijn nonkels, toch voelde ik mij bij haar niet zo goed. Er waren momenten dat we gelachen hebben, maar er waren momenten dat ik mij niet goed voelde. Als ik iets zei, was het nooit goed enzo.
Ik ben ook niet de beste van de klas en haal maar sombere resultaten op taalvakken. Ondanks dat ik super veel mijn best doe word mijn achterstand groter en groter. Van mij apart mogen ze de taalvakken buiten smijten. Ik werk redelijk veel en toch is het niet genoeg. Het is nooit genoeg. De leerkrachten kijken naar de goede leerlingen maar kijkt bijna niet om naar diegene die het niet zo goed kunnen. Het ligt ook aan mij. Ze gaf mij wat werk voor de vakantie voor wat te leren, en dat heb ik ook gemaakt. Ik zie dan ook dat ze met mij bezig is, en dat ze wil dat ik het haal … Toch wil ik dat niet geloven. Ik denk nog altijd dat ik het niet kan…
Ik weet het, het kan aan mij liggen, maar, hoe moet ik het oplossen. Ik kan ook gewoon niet tegen het schoolsysteem, het systeem van strafstudies en dat die mensen je leven kunnen beslissen enzo …
Soms voel ik mij ook zo alleen. Mijn vrienden hebben ook altijd iets anders te doen dan naar mij te luisteren.
Wat ook zeer vervelend is, is dat ik dan ook wel veel talenten heb. Ik heb ambitie voor een eigen zaak te beginnen, ik verdien nu al een aardig centje met mijn hobby, daar denk ik dan ook altijd aan, van jah, nog enkele moeilijke jaren en daarna de pret… maar ik kan dat gewoon niet !!
Al deze dingen maken het mij moeilijk. Soms wil ik weg, weg van hier, gewoon rust hebben. Het steekt mij soms zo tegen. Als die zever, al die ruzies. Ik heb het al een paar keer geprobeerd, maar het ENIGE dat mij tegenhoud, is mijn ouders. Hoe zij zullen achterblijven? Met nog maar 1 zoon. Als ik probeer, krijg ik altijd dagdromen, dan beeld ik mij mijn begrafenis in, mijn ouders aan het huilen… Ik kan dat gewoon niet, het gaat niet. Ik zou het zo graag doen, want alles steekt mij bijna tegen, maar, zij dan, mijn ouders … Ook mijn beste vriendin, waar ik alles tegen vertel, behalve mijn gedachten over zelfdoding, houd mij tegen. We vertellen elkaar alles, elk ding, maar, is ze wel echt mijn beste vriendin. Zou ze geen andere beste vriend hebben. Ze verzekerde mij dat dat niet zo was, maar ik ben over mezelf altijd zo negatief.
Ik ben blij dat ik mijn verhaal eens heb durven opschrijven, en hoop dat die niet uitlekt bij mensen die het niet moeten weten. Ik hoop ook dat mijn identiteit anoniem blijft en dat niemand er achter zoekt.
Wie dit leest zou ik willen bedanken, en wie mij kan helpen, laat maar iets achter… Tnx !!
Datum:
05-01-2009
Naam:
Me
Leeftijd:
14
Provincie:
België

wat nu

ik ben een meisje van 14 jaar
ik heb een vriend daar ben ik heel gelukkig mee maar nu heb ik tegen hem gelogen en ik weet niet meer wat ik moet doen ik heb nu telkes van die gedachtes van ik wil dood enz ik weet dat het niet slim was om te liegen maar hb het tog gedaan ik voel me zo rot nu
Datum:
05-01-2009
Naam:
geheim
Leeftijd:
14
Provincie:
Gelderland

:'(

mijn vriendin waar ik 3 jaar bij verkeerde heeft het uitgemaakt
ik laat haar gerust voor altijd en eeuwig :'(
Datum:
05-01-2009
Naam:
nick
Leeftijd:
15
Provincie:
België
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.