Levensverhalen (pagina 979)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik ben het zat

Ik ben het zat.

Dit is de derde keer in mijn leven dat ik serieus aan zelfmoord denk. Waarom? Omdat ik voor mijn theorie examen gezakt ben en ik simpelweg weiger om me opnieuw te focussen hierop. Ik moet telkens opnieuw dingen doen waar ik een hekel aan heb, ik word moe van alle plichten en stress waar ik met m'n nog jonge leven doorheen moet gaan. Snappen mensen dan niet dat je kneitergestoord wordt als je continu aan het werk bent, altijd bezig moet zijn en niet gewoon lekker kan genieten van het leven?

Tevens heb ik geen liefde in mijn leven, ik heb verschillende mensen leuk gevonden, zelfs verliefd gevonden, maar zelfs op deze leeftijd heb ik nog niks kunnen bereiken in de liefde. Helemaal, niets. Mensen zeggen wel eens dat liefde het enige is dat hun leven iets waard maakt, ik heb geen liefde. Wat maakt mijn leven het dan wel waard? Vanwege de mensen die van mij houden? Ach, de pot op met hun, tranen zullen vloeien maar na enkele dagen gaan zij verder en vergeten zij mij. Waarom? Omdat mijn rol in dit leven irrelevant is.

Ik wil niet telkens verplicht zijn aan dezelfde routine, ik wil niet telkens zenuwachtig zijn als ik iets belangrijks moet doen, ik wil niet gevoelens hebben. Ik wil gevoelloos zijn, en niet bij alles moeten nadenken totdat mijn hersens uit m'n hoofd knallen.

Ik weiger in deze maatschappij mee te doen en ik weiger verder te gaan met het oh zo mooie patroon. Middelbare school, studeren, werken, oud worden, met pensioen? Zit er voor mij niet in met deze vergrijzing. "I'm so sick sick sick and tired, of working just to be retired".''

Gelukkige momenten duren mij te kort. Ongeluk is wat 80% van mijn leven beheerst. Ik ben moe van dit achterlijke massa individualisme waarin jou mening oh zo belangrijk is. Je wordt gedwongen zelfstandig te zijn, kan ik dat? Nee. Dat kan ik niet. Ik heb die hulp nodig. Kan ik om die hulp vragen? Nee, dan ben ik zielig, zwak, een dom kind.
Datum:
07-01-2009
Naam:
J.
Leeftijd:
18
Provincie:
Utrecht

IK WEET HET NIET MEER

Ikweet het niet meer. ik heb geprobeerd er met mijn patner uit te komen, maar het lukt niet. ookniet met hulpverlening. ik weet niet meer hoe het verder moet. ik heb geprobeerd om te praen. maar dat werkt niet. crisisdienst werkt niet. Mijn ding is dat er heel enorm stemmingswisselingen zijn. Bij mij. Er zit in mij een deel wat sterk is, maar er is ook een (groot) deel die het allemaal niet meer trekt en nu heb ik de grens bereikt. Ik heb alles gegeven wat ik te geven heb en ik heb al allerlei therapieën gedaan met én zonder partner en het helpt niet. Vanochtend zijn we bij het Altrecht geweest, hebben elkaar vanmiddag fysiek aangevallen. En ik heb nu besloten om een eind aan mijn leven te maken. Ik heb vaak genoeg aangegeven dat ik het niet meer trek, maar niemand luisterd, dus nu ga ik er serieus werk van maken. Ondanks mijn zoontje van 6 jaar. Dat is wel wat mij het meeste dwarszit (Ik kamp sowieso met een enorm schuldgevoel), dat ik het niet anders (beter) heb kunnen doen dan mijn ouders. Ik ben tot nu toe niet in staat geweest om een moeder te zijn voor mijn zoontje. En heel lang heeft mijn overtuiging dat niemand beter voor hem kan zorgen dan ik, mij tegen gehouden. Maar inmiddels kiest hij er zelf (verbaal) voor om bij zijn vader te zijn en ik snap dat ook, want hij is de kalmste van ons 2. letterlijke qoute: "Mama, als jullie gaan scheiden, dan wil ik graag bij pap blijven, want ik vind jou wel lief, maar jij schreewt altijd zo en dan ben ik een beetje bang en dan ben ik helemaal alleen met jou." t Is niet dat ik afga op een uitspraak van een 6 jarige, maar het is met mijn andere ervaringen in het gezin (man, vrouw, vrouwelijk kind van man en mannelijk kind van man en vrouw) wel inmiddels duidelijk dat er mensen zijn die heel wat beter voor hem kunnen zorgen. Na vandaag heb ik definitief genoeg van dit leven (ondanks dat ik geloof in reïncarnatie en alle gevolgen van zelfmoord vandien), maar ik trek het simpelweg niet meer. Ik word niet gehoor, niet gezien (ook niet door mijn partner die zegt dat hij zoveel van mij houdt!). Ik ben niet in staat mijn grenzen te handhaven en werkelijk te gaan voor mijn eigen ding. Afgelopen zomer wilde ik weg uit dit huis/ van deze partner en een eigen flat zoekn. Ik weet niet hoe mijn partner het voor elkaar gekregen (waarschijnlijk met verborgen dreigementen op spiritueel gebied), maar hij heeft het voor elkaar gekregen dat ik mee ben gegaan in therapie, vanochtend zijn wel zelfs het 'reguliere' circuit ingegaan van Altrecht (hij aangevraag onder druk van de bedrijfsarts). Mijn moed om te breken met deze relatie is door zijn vechten en spirituele dreiging ook verloren gegaan, maar ik kan het leven op deze manier ook niet aan, dus maak ik er een einde aan, de 'spirituele' gevolgen ten spijt. U vind misschien dat ik vaak de spirituele gevolgen aanhaal, maar dat is een van de 2 redenen wat mij tot nu toe heeft tegen gehouden. De gevolgen voor mijn ziel. Nu is te druk te hoog en helpt bijna het bestaan van mijn zoontje niet meer.
als er iemand is die mij concreet kan helpen, dan hoor ik het graag (ik ben al zo'n 10 jaar bezig zowel alternatief al regulier). Kom me niet met praktische tips en psychologie geneuzel. Het is niet dat ik er niet keihard voor gewerkt heb om het beter te maken, maar hel lukt gewoon niet! 1 februari is de limt!
Datum:
07-01-2009
Naam:
Brighid
Leeftijd:
41
Provincie:
Utrecht

Keus

De keus is van mij en van niemand anders.
Niemand voelt wat ik voel.
altijd weer raar aangekeken.
Zo veel vrienden maar tog zo alleen..
ik kan het echt niet meer.
ik wil er nu echt mee stoppen.
iedere dag een opmerking.
als je denkt dat het wel over is komt er nog een.
en waarom.
Omdat ik nou eenmaal een homo ben.
ik mag mezelf niet meer.
ik ben mezelf niet meer.
ik zal mezelf ook nooit meer worden.

Het moet stoppen.
Het gaat stoppen.
Datum:
07-01-2009
Naam:
M
Leeftijd:
15
Provincie:
Flevoland

jongens

doe eens even rustig allemaal. Je kan altijd problemen hebben en zeker als je jong bent probeer nou te genieten van je jeugd en het komt allemaal goed het lijkt allemaal wel heel diep maar het komt goed zo makkelijk is het
Datum:
07-01-2009
Naam:
sjaak
Leeftijd:
44
Provincie:
Gelderland

Titel loos

Ik ben 15 jaar 2 jaar geleden hoorde ik dat mijn vader kanker heeft waar door ik heel erg geschrokken ben. Op school haalde ik voor die tyd altyd goede cijfers. Maar sinds ik het van myn vader weet kan niets me meer intereseren. School belde iedere week naar huis dat het niet goed ging ik ging m'n ouders negeren kreeg steeds meer ruzie thuis en op school uiteindelijk werd ik het pis paaltje van de klas. Ik werd bedrijgt en geslagen. ik werd ook steeds deprisiever. Uit eindelijk leerde ik een jongen kennen op wie ik helemaal verlieft werd tot over mijn oren. Ik kreeg wat met hem en ik zag het als punt dat mijn leven beter zou woren. Maar ook met hem kreeg ik steeds vaker ruzie tot op een dag hy voor myn ogen myn beste en enige vriendin een kus gaf ik weet dat het niet veel voorstelde maar het deed wel pijn. Als we ruzie kregen en ik deed wat verkeerd wees ik hem er altyd op dat het niet myn schuld was en dat ik het deed omdat hy voor myn ogen myn vriendin een kus gaf. Steeds als we ruzie kregen wouw ik dat ik dood was ik heb heel vaak aan het spoor gestaan en geprobeert voor de trein te springen maar altyd hield er wel iemand me tegen. Vaak heb ik het gevoel dat ik er alleen voor sta en niemand om me geeft. Door de slegte relatie met myn ouders kan ik met niemand praten ze stuurden me naar een psygiater en daar werd ik geholpen ik zei steeds dat het me niet hielp alleen omdat ik geen zin had om er steeds heen te gaan. Nu is het uit met mijn vriend en probeer ik m'n leven weer op de rails te krijgen. Al gaat dat heel moeilijk nog steeds heb ik zelfmoord nijgingen, ik wil me graag ophangen pillen eten alles om maar dood te gaan ik vraag me af wat ik nog voor toekomst heb ik voel me gewoon machteloos over mijn eigen leven ik weeet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Datum:
07-01-2009
Naam:
Anouk
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

weet het niet zeker meer

ik denk ook over zelfmoord en nu nog steeds maar ik weet het nog niet helemaal zeker maar ik vraag gewoon mij willen helpen dan ik gewoon blijf leven en volgends mij heb ik ook suikersiekte
Datum:
07-01-2009
Naam:
zeg ik liever niet
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

Kut buren.

Dag lieve mensen, heb zelf ook zo vaak aan zelfmoord gedacht. Mijn oude buren hebben mijn leven tot een hel gemaakt, het geluidsoverlast was zo verschrikkelijk, heb nog steeds paniekaanvallen. We zijn nu wel verhuisd, ben nog altijd zo bang om terug te gaan naar mijn oude huis, terwijl dat niet nodig is. Ze hebben mij echt verziekt. Ik heb mijn ouders ook uit dat huis gehaald, ben wel een stuk opgeluchter.
Datum:
07-01-2009
Naam:
depri.
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

Voor jullie allemaal met liefde

Ik leef zo met je mee ook al ken ik je niet persoonlijk. Al van kinds af aan heb ik depressieve gevoelens, alsof ik niet op deze wereld hoor. In de pubertijd werd het erger, ook een poging ondernomen eruit te stappen..blij dat het niet gelukt is. Je leeft echt maar een keer en de tijd vliegt. Mijn advies aan jou (die dit leest) als je in de pubertijd zit is de balans in je hersens wat verstoord en de hormonen kunnen je depri maken probeer jezelf alsjeblieft zoveel mogelijk te omringen met positieve en lieve, begripvolle mensen, dankzij internet kan je contact leggen met mensen die je gevoel delen. Ga sporten, zoek een hobby, praat met je arts desnoods voor medicijnen maar blijf niet met je gevoel zitten, de last is te zwaar om alleen te dragen. Ik zelf gebruikte wel eens drugs om me "goed" te voelen, bullshit natuurlijk want ik viel daardoor verder in een gat. ben verslaafd geweest aan liefde, mislukte relaties die stuk liepen en weer het gat in. Inmiddels ben ik tot de ontdekking gekomen dat niks buiten mij zelf mij gelukkig kan maken. Alleen ik. Door te leren van mezelf te houden heb ik weer zin in het leven en in dit besef probeer ik anderen te helpen. Met oefeningen, advies, een luisterend oor. Hou vol en blijf geloven in licht aan het einde vd tunnel.
Datum:
06-01-2009
Naam:
katje
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-holland

dood warom is het mooilek

warrom kan dood gaan niet makelek zijn
het is me schien wel een rede voor miscien moet dood moet mij neemen ik moet de dood niet nemen gedult heben dus leven kan nog veranderen jaja zalwijl zijn dood schiet op
Datum:
06-01-2009
Naam:
alisson
Leeftijd:
16
Provincie:
België

ik weet het niet meer...

Ik denk niet dat ik ooit echt zelfmoord zou plegen.
Dus sorry voor de mensen die dat wel willen en vinden dat ik hier niet thuishoor.
Ik ben al een tijdje heel erg ongelukkig.
Twee jaar geleden verliet ik mijn man. We hadden twee kindjes. Mijn ouders waren gescheiden en sindsdan voelde ik me ook niet meer goed in mijn huwelijk.
Ik leerde iemand anders kennen en trok daar in. Ik kom gelukkig nog goed overeen met mijn ex en hij ziet ook elke week onze 2 schatten.
De man die ik leerde kennen was in het begin super lief. We hadden de beste seks en ik wist dat ie me doodgraag zag.
Hij had veel geld geërfd al tijdje daarvoor, maar toen zijn ex hem verliet heeft hij zeer veel geld verbrast aan oa gokken.
In het begin gingen we ook al eens spelen. Hoewel ik vroeger nooit zoiets gedaan had en eigenlijk tegen gokken was, ging ik uit liefde toch met hem mee. (als de kinderen er niet waren natuurlijk).
Hij had een eigen zaak, maar al snel ging die failliet.
Gelukkig zijn we daarmee goed vanaf gekomen en hebben we alles op mijn naam gezet. Ik verdien redelijk goed en alles ging ok tot hij geen werk meer had. Hij zit nu al bijna een jaar thuis en doet weinig moeite om werk te vinden.
We hebben steeds vaker ruzie. Hij heeft zelden zin in seks en het voelt alsof hij me wil afschepenen.
Toch denk ik niet dat er iemand anders int spel is.
Hij is door zijn grootmoeder opgevoed en was enig kind. Hij kreeg alles wat hij wou en dat merk ik nog steeds in zijn houding.
Ik ga alle dagen werken, breng geld binnen en zorg voor mijn kinderen. En als ik thuiskom heeft hij een ganse dag in de zetel gelegen, spelletje gespeeld enz...
In het huishouden doet ie niets en een goede 'stiefvader' vind ik hem ook niet.
Al die frustraties stapelen zich op en ik kan mijn woede moeilijk onder controle houden. We hebben steeds vaker ruzie en schelden dan luid.
Steeds vaker komt er ook geweld aan te pas en dan schop en sla ik hem.
Vandaag was weer zoiets... hij is ziekelijk jaloers en verbiedt me vanalles. Daarover maakte hij ruzie en ik was zo razend dat ik hem vroeg (tierde) te vertrekken. Dat deed hij natuurlijk niet.
We duwden en trekten wat en toen hij met zijn hoofd dicht kwam heb ik hem een kopstoot gegeven. Gevolg: bloedneus tot en met.
Nu is hij zonder iets te zeggen vertrokken...


Ik weet dat ik in fout ben en ik kan dat ook toegeven, maar hij wil nooit toegeven dat zijn gedrag de oorzaak is van die ruzies...
Datum:
06-01-2009
Naam:
e
Leeftijd:
28
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.