Levensverhalen (pagina 968)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Een bericht voor LARS

Beste Lars,

Je vroeg in je berichtje om een reactie van iemand. Ik voel me wel geroepen dit even voor je te doen :-)

Ik denk dat er veel mensen zijn die wel eens aan zelfmoord denken. Als je erg onder druk staat, kan het een heel fijn gevoel geven om te bedenken dat je "helemaal niets meer zou hoeven."

Maar als je zo vaak aan zelfmoord denkt, dat je er zelf last van krijgt, is het belangrijk dat je het met iemand bespreekt die je vertrouwd. Dat kan misschien je vader of moeder zijn, maar ook een goede vriend/vriendin. Als je zou willen, kan je ook naar de vertrouwenspersoon op school gaan. Die is gespecialiseerd in dit soort dingen. Je moet even je moed bij elkaar rapen, maar ik weet zeker dat het je kan helpen.

Het is niet prettig als je je wanhopig voelt, en daarom serieus nadenkt over plannen om een einde aan je leven te maken. Ik kan me heel goed voorstellen dat je je rot voelt. Ik hoop dat mijn berichtje je een beetje kan helpen. Blijf er in ieder gevel niet in je eentje mee rondlopen. Het is een hele grote stap om mensen te vertellen van je gedachten over zelfmoord. Maar ik weet zeker dat je je dan beter voelt. Dan hoef je het niet meer alleen te dragen, en kunnen anderen je een beetje steunen.

Groetjes, ik wens je het beste. Paula
Datum:
27-01-2009
Naam:
Paula
Leeftijd:
23
Provincie:
Zuid-holland

het leven heeft geen zin

mijn leven heeft geen zin meer krijg geen steun van mijn familie heb tog alles FOUT gedaan ik was beter nie geboren ze zijn beter af zonder mij denk ik
Datum:
27-01-2009
Naam:
kelian
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Mijn verhaal...

Ik heb zelf een X met een strop om mijn nek gelopen, k werd namelijk gepest, op mijn sportverenigingen ging het niet lkkren k had net ruzie met mijn ouders gehad... Toen werd k gebeld door mijn beste vriend. K heb het hem toen niet verteld, mr k heb het hem wel verteld...
Wat de meeste mensen niet weten is dat mensen die zelfmoord willen plegen gwn een eind aan het geestelijke lijden wil maken, niet rekening houdende met nabestaanden en de gevolgen...
En van die zelfmoordgedachten, het schijnt iets natuurlijks te zijn... iedereen die k ken heeft er wel eens last van
Datum:
27-01-2009
Naam:
Terry
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Myn leven..

Myn leven is eigenlyk heel normaal... Ik ga elke dag naar school, heb vrienden en een stel lieve ouders. Ik ben nooit in aanraking met drugs geweest. Ik ben iemand die je zo op straat tegen zo kunnen komen laten we maar zeggen. En toch heb ik af en toe de gedachte dat ik zelfmoord zou willen plegen. Op school gaat het niet altijd even goed. Ik doe nu havo 3 en de druk op mijn schouders is heel erg groot. Mijn ouders verwachten namelijk dat ik havo 3 makkelijk aankan. Dit klopt niet volgens mij zelf. Ik heb trouwens ook weinig vrije tijd ... Als ik aan zelfmoord denk wil ik er gauw over stoppen. Ik verklaar mezelf dan een beetje voor gek want ik ben niet een buiten beentje ofsoow. Is er iemand die hier wel eens vaker over nadenkt? Is dit wel normaal? Ben ik niet gek aan het worden ofsoow? Af en toe maak ik me er wel zorgen over... Iemand die hier wat meer over weet zou die even een berichtje kunnen schrijven?

Lars
Datum:
27-01-2009
Naam:
Lars
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

annoniem

ik weet het hellemaal niet meer door alles wat ik heb mee gemaakt sta ik zelfs nu op het punt er een einden aan mijn leven temaken ik sta iedere dag op met pijn overal kan er niet meer tegen
Datum:
27-01-2009
Naam:
links
Leeftijd:
31
Provincie:
Zuid-holland

kan mijn geluk niet meer vinden

ben pas gescheiden, mn ex heeft me verlaten voor een andere man en ik ben nu alleen achtergebleven en ik een minderwaardigheidsgevoel gekregen, ook op het werk gaat het niet goed en ik vol beetje bij beetje mijn levensvreugde verdwijnen
Datum:
26-01-2009
Naam:
jonge man
Leeftijd:
35
Provincie:
Zuid-holland

hee

Hallo iedereen,
Ik kwam op deze site door een vriendin van mij, die moest het mij laten zien doordat het zó erg was wat hier op stond. Toen ik een paar reacties gelezen had dacht ik: hier moet ik wat op terug schrijven. Jullie zitten er allemaal zó doorheen. Door het hele leven. Ik wil jullie laten weten dat het leven soms echt wel zinloos lijkt, maar dat het het niet hoeft te zijn! Je kunt er wat van maken, je kunt zelf mensen zoeken die om je geven. Zorg dat je een fijne tijd beleeft met je leven zonder dat op te geven. Ik weet zeker dat iedereen geluk kan bereiken en/of zoeken. Misschien moet je je geluk ergens anders zoeken: in een ander land, stad of in andere personen. Denk erover na wat je wilt en realiseer het je, er is geen doel in het leven je moet dat zelf creeren.
Ik hoop dat ik wat mensen van de dood heb kunnen afhouden.
Dikke, dikke kus.
Datum:
26-01-2009
Naam:
ik
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

levens moe

ik ben een meisje van 16 bijna 17 , en ik ben zwaar levens moe ! het begon allemaal toen ik nog klein was , me vader sloeg me moeder heel soms gewoon waar ik bij was dat heeft me flink geraakt denk ik, verder ging ik toen ik 4 of 5 was altijd met al me knuffels bij de deur huilen en zeggen dat ik wou weglopen van huis omdat ik het zo erg vond! later toen ik 11 was werd ik deprisief omdat ik steeds weer gepest werd op school elke dag weer, en het werd steeds erger zo erg dat zij mijn haar in de vik wouden steken, elke dag huilend naar huis en helemaal overstuur raken als ik weer naar school moest , maar ik werd niet alleen helemaal overstuur omdat ik werd gepest op school , nee ook omdat ik gewoon niks voelde voor school ik leerde niks op die school , later toen ik 13 was gingen zelfs de leerkrachten me leven verzieken door mij tepesten, elke dag was dus een nachtmerrie voor mij om naar school tegaan, verder had ik ook nog eens klompvoetjes toen ik geboren was gelukkig hebben ze dat recht gezet en heb ik dus normale voeten nja normaal vind ik ze niet , ik schaam me dood voor me voeten ze zien er anders uit en vol litekens, met mijn voeten werd ik ook vaak gepest, dit heeft mij ook zeer zwaar geraakt! later toen ik 15 was werd mijn leven echt een hell, ik zat toen al 2 jaar op de middelbare school het eerste jaar ging redelijk , ik dacht eindelijk geen gepest en geen leerkrachten die mee doen , maar ik had het mis het 2e jaar ging helemaal verkeert ik begon een andere styl tedragen de zogeheete EMO styl , toen begon de elende weer helemaal opnieuw maar dan nog erger , elke dag weer gepest elke dag grepen kinderen mijn arm om tekijken of ik niet in me polsen sneed, en elke dag vroegen ze waarom ik nog niet dood was of wanner ik nou endelijk voor de trein zou springen! dit maakte mij zwaar depri! zo zwaar dat ik toen begon met in mezelf tesnijden! diepen wonden in mijn arm, mijn moeder kwam er achter en kon er niet tegen , toen begonen de ruzie's thuis weer elke dag werd me moeder helemaal kwaad op mij meestal om geen enkele reden, en dan ging ik mijn kamer weer in huilend, toen besloot mijn moeder om naar mijn mentor tegaan , dit had uitendelijk geen enkele zin , na dat gesprek gingen zij mee doen met al die elenden, altijd als ik en mijn 2 beste vriendinen ( die ook gepest wrden) naar hem toen gingen ging hij lachen of zeggen dat wij overdrijven en dat wij normaal moesten doen terwijl wij niks hadden gedaan! later vorig jaar eigelijk kon ik er niet meer tegen en ging en kwamen de zelfmoord neigingen weer terug , elke dag voor dat ik in slaap viel ging ik denken aan hoe het zou zijn om dood tezijn gewoon weg van deze wereld vol elenden en haat !! later eind vorig jaar ging ik van school af en zou ik bij een werkplek voor jongen die van school afwaren gaan , maar zonder suc6 ,want daar werd ik ook al gepest! en nu omdat ik niks doe en ik toch leerplichtig ben moet ik naar de rechter , de gedachtes aan dat maken mij alleen nog deprisiefer !!! oja ik was vergeten tevertelen dat ik ook nog eens last heb van angst aanvalen, ik heb veel angsten die mijn dagelijks leven verpesten , angsten om alleen naar buiten tegaan angsten voor dingen die niet bestaan enzo. ik zit al bij iemand die mij daar bij kan helpen maar helaas lijkt het niet veel tehelpen want er is niks veranderd het is alleen maar erger geworden! zo erg dat ik elke dag met angst de dag door ga! dit is vreselijk om mee televen! nu zie ik dus echt het nut niet meer om televen ik ben levensmoe, ik wil rust en naar een vredige plek gaan,waar je gewoon met rust word gelaten ,zo'n plek als de hemel.
Datum:
26-01-2009
Naam:
bambam
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

het heeft gewoon geen zin meer

Ik ben wouter ik ben 21 mijn verhaal begint toen ik 4 jaar was toen overleed mijn moeder aan bostkanker ik woonde toen al even bij mn oma ( de moeder van mn moeder ) omdat mn vader full time moest werken en mn moeder heel ziek was het laatste wat ik me van haar herinder is dat ik haar lippen aan het nat maken was omdat alles zo droog was door de chemo die ze kreeg ....
toen de crematie mn vader heeft me wel eens verteld dat ik zei dat is mammie niet die ligt bij de dokters mja helaas was het wel waar.. mja we begonnen ons leventje weer probere op te pakken ik was veel bij mn oma omdat mn vader fulltime werkte daar is hij sinds het overlijden van mn moeder mee gestopt en ging ik ook bij hem wonen maar toen ik een jaar of 12 ging mn vader vreemd doen hij kon zich dingen slecht herineren en langzaam viel viel alles it bij hem zn besturing van zn lichaam enzo hij kende mij op gegeven moment niet meer ( IK WAS TOEN 14) dus ja das klote maj je gaat door en zn laatste woorde waren tegen mij " jongen dit zijn de laatste loodjes ik hou van je " sorry ik niet meer verder met dit verhaal
Datum:
26-01-2009
Naam:
Wouter
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Meisje

Waar het begon dat kan ik niet uitleggen.
Op een avond was ik in mijn status die ik gewend was, het dronkenschap.
Toen kwam er een engel op mijn pad die mij de weg wees.
De engel had een naam, haar naam was X.
X had een gloed hij verblinde al mijn duisternis om mij heen.
De duisternis die ik opgebouwd had verdween als sneeuw voor de zon.
De engel gebruikte haar gloed, haar gloed om mij te laten zien.
Ik zag iets genaamd liefde.
De gevoelens stegen, de gesprekken bleven.
De ongelovige jongen genaamd bobbert ging geloven in de engel die bleef schenen.
De engel spreidde haar armen en nodigde me uit.
De engel sprak ik wil je in mijn armen, ik wil je ontmoeten hoe je bent.
Bobvert wist niet wat hij moest, hij zag dat het een doodlopende weg was, maar het was de enige weg die verlicht was.
De stap, Bobvert steeg op.
En daalde neer in het mooie Frieland, daar waar de engel verbleef.
De engel wees de weg naar de heilige plek.
Toen werd het te vel voor Bobvert, Bob vert kon de gloed niet aan.
De liefde verblind.
De engel bracht metgezellen mee.
De ongelovige Bobvert had zijn tijd van zijn leven en zijn hart bonsde.
Het bonsde zo hard dat hij zijn eigen gedachte niet meer kon horen.
Zijn gevoel was het enige wat hij zag en wilde zien.
De engel die veel vertrouwen had in haar glans verduisterde bij het idee dat Bobvert nu in haar armen lag. Bob was te dichtbij en zou nooit meer loslaten.
Het idee kon de engel niet aan en de engel probeerde los te laten, alleen ze kon het niet want de engel ervoer iets wat ze nog nooit eerder had ervaren.
Gevoel.
Gevoel was teveel voor de engel, het gevoel van angst.
De angst van de engel verduisterde haar ligt en haar zekerheid zakte.
De engel wilde de ongelovige Bobvert niet laten stikken maar kon het niet, een duistere vorm van gevoel, angst, verblinde haar. Wat moest de engel doen.
De engel liet los. Het ging niet, Het ging moeilijk maar het lukte.
Het haperde en het ging niet als verwacht maar de Engel steeg boven bob uit.
De engel was nu officieel onbereikbaar voor Bobvert.
Bob en de Engel waren verleden tijd.
Toch nam de engel iets van Bob mee, zijn ziel.
Bobvert bleef achter met natte wangen en een gebroken hart.
De engel X, en de ongelovige Bobvert waren kapot.
Daar stond Bobvert in de kou, hij schreeuwde maar niemand hoorde hem.
Hij wilde mee met de engel, terug naar die mooie tijd vol met glans en gloed.
De engel was te snel. Bobvert Riep en Riep maar C was onbereikbaar.
Einde.
Datum:
26-01-2009
Naam:
Bobbert
Leeftijd:
17
Provincie:
Overijssel
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.