Levensverhalen (pagina 933)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Masker

Niemand begrijpt me

Niemand weet wie ik werkelijk ben.

Ik zal je vertellen wie ik ben, ik ben altijd de jongen die als laatst wordt gekozen bij sport, die nergens bij hoort en een groepje van twee een oneven aantal maakt. Ik ben niet belangrijk en ik voel me slechts een achtergrondfiguur.

Meisjes vinden me lelijk. Ik heb nog nooit eerder een date gehad en ik ben nu al bijna 20. Ik weet niet eens of ik homo ben of hetero... En ik zal er ook wel nooit achterkomen.

Ik heb een hele grote fantasie, dus soms denk ik me gewoon in hoe het voelt als iemand mij wel begrijpt en dan voel ik me weer wat beter. Je zou denken dat ik veel te oud ben voor denkbeeldige vrienden, en je hebt gelijk. Ik schaam me er ook diep voor, maar ik moet het ergens kwijt, dus vertel ik het gewoon hier.

Ik heb PDD-NOS, een contactstoornis verwant aan autistisme. Iedereen denkt dat het wel meevalt want ze merken er bijna niets van, maar niemand weet hoe ik me werkelijk voel. Het is alsof mijn ware ik opgesloten zit in mijn lichaam.

Mijn zusje zit iedere dag te klagen dat ze zo onzeker is en te huilen bij mijn moeder, me ze realiseert zich niet hoe goed ze ervoor staat met haar talloze vriendjes. Ze baalt ervan dat er over haar geroddelt wordt, maar zelf doet ze dat ook.

Ik wordt ondertussen genegeerd. "Ja met hem gaat het wel goed." denken ze, maar ik praat nooit met iemand. En ik denk ook niet dat iemand daar op zit te wachten.

Ik vraag me wel eens af: hoe raar zouden de mensen opkijken als ik op een dag zelfmoord zou plegen? Zomaar de knop omdraai en op een dag niet meer thuis kom.

Dat zouden ze nooit achter mij zoeken. Ze zullen mij ook niet echt missen. Het maakt nauwelijks verschil als ik er niet ben.

Ondanks deze gedachten ben ik niet van plan om écht zelfmoord te plegen, ik geloof er in dat ik mijn kans op geluk nog wel een keer zal krijgen, en dat zal het wachten meer als waard zijn.

Je moet gewoon niet opgeven, maar ervoor knokken. Niet blijven hangen in je eigen verdriet, want zo kom je niet verder en zal er niets veranderen.
Datum:
26-03-2009
Naam:
Jongen die laatst wordt gekozen
Leeftijd:
19
Provincie:
Overijssel

Dit kan ik niet langer aan..!

eind vorig jaar leek als nog zo fijn.,
maar nu
alles is veranderd van het leuke
meisje dat ik was is bijna nix meer over!
jhaa voor de buiten wereld maar van binnen ben ik kapot en ga ik het steeds vedder en vedder..!
Nhaa alles wat er gebeurd is trek ik het gewoon egt nie meer..!
Ik wil dood...!!!
Datum:
26-03-2009
Naam:
Marjolein
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

gewoon

ik zie het leven niet zitten iedereen van mijn leeftijd is uit beeld of is getrouwd en kijkt niet meer naar mij om sommige mensen gebruiken hun baan of partner als excuus om maar geen contact te hebben, ik zie het leven niet meer zitten terwijl ik wel een goede muzikant bent en alles heb. behalve een vriendin ,ik geloof ook niet dat ze ooit komt, ik heb altijd het gevoel dat mensen geen inlevingsgevoel meer hebben ik heb een redelijk goed leven zonder schulden en ben ik toch niet gelukkig en ik weet niet waarom ik eigenlijk geboren bent en wat het nut is van leven en of iemand mij begrijpt.
Datum:
26-03-2009
Naam:
eduard
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-holland

Wat is het leven zwaar zeg!!!!!

Ja, ik heb geen zelfmedelijden, maar wat is het leven voor mij zwaar zeg. Voor 7 jaar terug een burn out gehad, nooit de goede begeleiding gehad om meer mentaal sterker te worden en met mijninspanningen in 2004 een opleiding gevolgd maar daardoor geen nieuwe baan gevonden. de uitkeringsinstantie maakt je het leven zuur, dus ben ik nu al 2 jaar aan het zwerfen van uitzendbureau naar uitzendbureau. Als je zo veel onzekerheid hebt over werk inkomen etc dan merk je hoe ongelooflijk hard deze maatschappij is geworden een ieder is alleen maar met mijn eigen belang bezig.
Moet allerlei rotbaantjes aannemen o.a. deur aan deur verkoop callcenter werk etc om te kunnen overleven.

Daarnaast een loodzware relatie gehad van ruim 3 jaar met een vriendin die geestelijke problemen had en daarnaast een schoonfamilie die mij het leven heeft
zuurgemaakt. Hier is voor 4 maanden geleden een einde aangekomen doordat mijn schoonvader mij uit mijn eigen huis heeft gezet met allerlei bedreigingen daarnaast. Ik woon nu weer bij mijn ouders valt ook niet mee.

Soms denk ik wel eens ik spring van de brug dan ben ik overal vanaf maar, ik ga toch door want aan het einde van de tunnel is licht. Daar geloof ik in, heb sinds kort een nieuwe lieve vriendin die er echt voor mij is en ook de andere dingen ook al zijn de dingen soms zeer moeilijk ik ga door!!!!!!!

Ik hoop dat een ieder die dit leest hier iets uit kan halen zodat je toch weer de kracht hebt om verder te gaan met het leven. En dat veel mensen het tegenwoordig moeilijk hebben.
Datum:
26-03-2009
Naam:
peter
Leeftijd:
36
Provincie:
Gelderland

zelfmoord

hoi ik ben een meisje die een groot probleem heb ik ben een meisje die nie 100% is ik heb heel veel problemen mijn moeder is ernstig ziek en word nooit meer beter en daar ken ik nie mee leven en het is moeilijk voor mijn om het te kunnen in zien da ik binnen kort mijn moeder kwijt ben en ik ben bang da ik dan ook nog mijn vader kwijt raak maaar niemand snap mijn ik ben een probleem kind en niemand snap hoe moeilijk het is so met al die problemen en meer kan ik nie vertellen
Datum:
25-03-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
18
Provincie:
Noord-brabant

Borderline

Het maakt alles kapot, niet alleen mezelf maar ook andere. Sinds 2007 weet ik pas wat ik heb.
Opname, vele theraphieen gehad maar het werkt nauwelijks. Elke dag is een strijd, leven met intense pijn en de leegte. Als kind had ik er al last van. Was anders dan mijn broers en zussen. 3x getrouwd geweest 2x zelfs met dezelfde man. Knipperlicht relatie. Het gevoel telkens als je denkt nu gaat het wat beter, de volgende dag is het weer mis. De relatie van 25 jaar is uiteindelijk kapot gegaan. En ik ben er ook kapot van, va binnen is er wat geknapt, naar het zoveelste gevecht weer verloren te hebben. Vanaf mijn 15 wilde ik al niet meer verder gaan met leven. Dit is geen leven maar overleven en dat heb ik genoeg gedaan. Ben moe gestreden, het is genoeg geweest, kan niet meer ben op. De kracht is er allang niet meer, waarom nog verder met dit leven? Omdat ik het mijn kinderen belooft hebt dat ik geen domme dingen meer zou doen. Ik zal me aan die belofte houden. Mijn kleinkinderen is waar ik nog voor verder ga. Maar hoelang ik het nog vol kan houden? Ik weet het niet. Ben zo moe van alle pijn en verdriet, de leegte die altijd aanwezig is.
Uit het leven stappen, ik wou dat ik het kon.
Datum:
25-03-2009
Naam:
leegte
Leeftijd:
52
Provincie:
Gelderland

dood of blijven ?

Wanneer ik bij mijn vrienden ben denk ik er zelfs niet aan , maar een keer dat ik de deur van kamer toe doe komen de gedachten naarboven eerst snij ik ze weg maar ze blijven terug komen .
ik wil er gewoon een eind aan maken .
ik wil geen opmerkingen meer horen van leerkrachten op school .
ik wil geen strafstudie meer , geen problemen meer gewoon niets meer .
maar ik blijf nog even volhouden nog heel even . voor mijn vriendinnen en mn beste vriend .
ik ben 13 en ik wil dood
ik bereid me er gewoon op voor .
al heb ik wel schrik : wat gaat er gebeuren met mij als ik dood ben ? jaa van die vragen heb ik natuurlijk .
maar dat zal ik wel zien zeker ?
veel sterkte iedereen ! x lisa
Datum:
25-03-2009
Naam:
Lisa
Leeftijd:
13
Provincie:
België

is dit het?

Altijd dacht ik dat het ergens wel goed ging komen in mijn leven, dat ik gewoon 1 van de vele was met pech, maar dat alles wel zou uitdraaien. Toen ik klein was ben ik mishandeld geweest door de vriend van mijn moeder, dingen waar ik nu nog steeds nachtmerries van heb. Toen ik ouder werd (7-8 jaar) had mijn moeder al een tijdje een nieuwe vriend, daardoor dacht ik dat alles beter zou worden.. Tot ik besefte dat ik compleet genegeert werd. Thuis was er nooit eten in huis, voor mij werd nooit iets gemaakt, zij gingen altijd uit eten. Ik kreeg nooit nieuwe kleren en zelfs mijn verjaardag werd sommige jaren ook compleet vergeten. Ik had heel weinig vrienden omdat ik 'arm' was. Liep altijd in dezelfde kleren rond, was graatmager.. Toch was er niemand die er iets van merkte. Van toen ben ik mezelf begin vervreemden van mensen. Ik wou geen vrienden meer, ik was beter af alleen. Rond mijn twaalfde kreeg ik psychische problemen, ik was zo alleen dat ik een tweede persoonlijkheid aanmaakte.. Iets waarvan niemand tot nu toe iets gemerkt heeft.. Op mijn 14de kreeg ik een heel goede vriendin, de eerste vriendin die ik ooit gehad heb (vriendschap, geen liefde) Ik dacht dat mijn leven een heel stuk beter was en dacht dat dit het positieve was waar ik altijd op wachtte.. Tot ze me plots liet vallen.. Ik was terug bij af en het leek alsof het leven mij alleen maar wou kwellen door mij iets te geven en het weer af te nemen van mij.. Ik raakte nog meer vervreemd met mensen, ik raakte heel zwaar aan de drugs waardoor ik van school gestuurd werd.. Zelfs daar hielp niemand mij, maar wou ik wel geholpen worden? Ik wou gewoon dat iedereen me met rust zou laten.. Nadat ik van school gestuurd werd mocht ik in mijn vader zijn taverne werken (plots na 18 jaar komt hij ook weer eens opduiken) Ik keek er echt tegen op maar na een tijd bleek het heel goed mee te vallen, ik leerde er zelfs een meisje kennen en werd voor de eerste keer echt verliefd op iemand (en het was wederzijds) mijn collega's vielen ook allemaal goed mee en het leek weer opnieuw alsof alles de goede richting uit zou gaan.. Tot het meisje mij plots dumpte omdat ik geen diploma had en geen goede opvoeding heb gehad.. Zij heeft toen ontslag genomen.. Paar maanden later zijn meerdere collega's van mij gestopt en vervangen door oudere mannen die ik totaal niet kan hebben.. Nu besteed ik mijn leven met niets anders dan werken met mensen die ik niet kan uitstaan.. Op mijn vrije dagen heb ik nergens om heen te gaan, bij mijn thuis mag ik niet meer binnen. Dus ik moet op mijn vrije dagen naar mijn tante waar mijn neef zit, een jongen van mijn leeftijd die me echt ongelooflijk veel op mijn zenuwen werkt.. Het werk doe ik totaal niet graag.. Het is alsof ik vastzit in dezelfde lus die zich iedere week herhaald en op geen enkele dag ben ik gelukkig.. Ik heb me weer van iedereen vervreemd omdat ik niemand meer wil kennen.. Alles wat mij gelukkig maakt in het leven keert zich tegen mij en ben ik in nog ergere staat dan voordien. Hoe hard ik ook probeer of hoe hard ik ook hoop, niets maakt mij nog gelukkig.. ik geef het op
Datum:
25-03-2009
Naam:
joshua
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Hoe kan ik het doen?

Ik ben ongellukkig, het meisje van mijn dromen wilt me niet meer, ik heb veel schulden en ik kan niet aan geld komen. ik heb een drugs probleem. ik vind mijn school te moeilijk en ik heb veel ruzie thuis.

Ik wil zo graag weg, weg van de wereld maar ik zou niet weten hoe. want ik ben een mietje als het aan komt op pijntjes. en ook een reden waarvoor ik zelfmoord wil plegen is omdat ik NOOIT rust in mijn hoofd heb. er moet altijd wel iets gebeuren. er is nog maar 1 optie en dat is van huis weg te lopen, en zwerver te worden. maar ik kan dan ook niet meer terug als ik bijvoorbeeld ziek word of geen eten meer heb of als ik het koud heb. en als ik dood ben heb ik daar geen last meer van.

Weet iemand een oplossing? ( daarmee bedoel ik geen hulp om te over leven )
Datum:
25-03-2009
Naam:
Annoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

bad feelings

Ik ben in een soort sleur terecht gekomen, ik denk aan wat ik moet doen, wat ik wil bereiken en waarom ik nog op deze wereld ben en ik kan geen goede reden of doel vinden.

Vroeger was het allemaal nog makkelijk en vanzelfsprekend om verder te gaan, maar vandaag is die vanzelfsprekendheid verdwenen. Ik heb het gevoel dat niemand eigenlijk doorheeft hoe dood ik me van binnen voel.

Ik kijk ook om heen om een reden te vinden om door te gaan, om niet op te geven en het allemaal maar op te geven, maar ik vind geen geschikt antwoord. Waarom doorgaan, of waarom stoppen?

Ik weet niet waar en wanneer het begonnen is. Elke keer als ik voor de spoorwegovergang stond te wachten op een trein, kwam de gedachte op om gewoon voor de trein te springen. Waarom? Ik weet het niet, ik heb er niet echt een geldige reden voor. Momenteel gaat het best goed met de sport. Ik heb het, na 4 jaar in een tweede team gespeeld te hebben, zo ver geschopt dat ik in de hoofdklasse B1 zit. Ik wordt steeds beter, en er zijn zelfs mensen die tussen neus en lippen door melden dat ik wel kans heb om de selectie A1 te spelen, prachtig! Met dwarsfluiten behoor ik tot de beste leerlingen die mijn lerares heeft. Haar beste leerlingen kregen de opdracht om een moeilijk stuk in te studeren. De beste zou mogen voorspelen op een avond waar allemaal mensen die dik goed muziek kunnen maken ook komen spelen. Een hele eer als je geselecteerd wordt. En ja, ik werd geselecteerd, samen met nog een jongen, omdat ze geen keus tussen ons twee kon maken. In het team dat ik train, en in de kinderdienst groep waar ik draai heb ik het geflikt om alle lastige/drukke irritante kids in de hand te krijgen. Nu lopen ze braaf achter me aan. Dus waarom de gedachte, voor de trein?
Misschien omdat het niet lekker gaat op school? Ik niet de discipline kan opbrengen om elke keer netjes al mijn huiswerk kan maken? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik mezelf steeds meer een trut begin te vinden. En die gedachte, eigenlijk nergens op gebaseerd, vreet me op. Ik weet dat het niet waar is, maar het weten van de onwaarheid van mijn gedachtes kan niet op tegen mijn gedachten. Ik voel me de enige slechte, mislukte persoon… En daar kan ik niet tegen, ik wil er zeker van zijn dat er meer mensen slecht zijn. En daarom herhaal ik de fouten, en de minder goede eigenschappen van een ander constant om te weten dat ik niet de enige ben.
Op een avond sloeg dat door, mijn ouders kwamen erachter dat ik ergens niet de waarheid over gesproken had. En dat doe ik vaker, bang voor veroordeling, afwijzing, negatieve reacties. Die avond heb ik een gesprek gehad met mijn ouders, en constant herhaalt wat mijn moeder allemaal fout doet. En ik daarom lieg. Ik was ongenadeloos, waarom? Omdat ik iemand anders de schuld wilde geven van mijn slechtheid. Ik niet voor mijn eigen daden durfde op te draaien, ik ontdeed me van mijn verantwoordelijkheid voor de dingen die ik heb geflikt. Mn moeder was de lul, die kreeg alles over zich heen. Ik bleef maar herhalen dat zij afwijzend reageerde op dingen die ik deed. Ze over de top negatief reageerde op bepaalde handelingen van mij. En dat ik daarom zo doe/deed. Ik bleef het vooral voor mezelf zo vaak zeggen. En van binnen kwam, ‘‘zie je wel, je bent niet de enige die slechte dingen doet, die fouten maakt. Je hebt het van je moeder.’’ Maar ik durfde in mijn relaas geen moment mijn moeder aan te kijken. Bang voor haar reactie, bang voor de pijn die ik zou zien. Maar ik nam haar pijn toch waar. Niet door het te zien, maar door het te horen. Ze zei dat ze zich nu wel klote voelde. En boem, weer was het gevoel van de foute persoon zijn er. Nu veel erger dan anders. Ik kan alleen maar mensen pijn doen. Allemaal om mijn eigen bad feelings te doen verdwijnen. Ik ben dus een dikke vette egoïst. En bij het besef dat ik een egoïst ben, moest ik denken aan al die mensen waar ik veroordelend over had gesproken. Die ik allemaal egoïsten vond, ik heb het over de mensen die voor de trein zijn gesprongen. Die geen zin meer hadden in hun leven.
Nu heb ik er spijt van dat ik zo over die mensen heb gesproken. Want dit lijkt nu de beste oplossing voor mij te zijn. Zelfmoord, gewoon stoppen met het leven. De makkelijkste uitweg, vluchtgedrag. Maar iets in mij, houdt mij tegen. Wil voorkomen dat ik me van mijn leven beroof. Wil ervoor zorgen dat ik afmaak waar ik aan begonnen ben. Wil dat ik doorga, mijn leven voortzet.
Een gevecht is er gaande in mij van binnen… En allebei zijn ze aan de winnende hand, de zelfmoordvriend, en het ‘iets’ dat het probeert te voorkomen. Het zelfmoord komt er niet door, maar nu heeft ze iets ander bedacht, in mezelf snijden. Maar of dat een optie is?
Waarschijnlijk komt zelfmoord er toch nooit doorheen, omdat ik een te grote wilskracht heb om te blijven leven. Maar de wilskracht is niet sterk genoeg om te voorkomen dat ik ander mensen pijn doe, en mezelf fysiek pijn doe.

Ik ben niet depressief, en ik zit ook niet in de ontkenning ervan. Ik heb het alleen nu even moeilijk met mezelf. En waar de gedachte vandaan komt dat ik niets waard ben weet ik niet.
Datum:
25-03-2009
Naam:
anoniempje
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.