Levensverhalen (pagina 932)

ik wil mezelf door mijn kop schieten,
klaar.
gewoon der een eind aan maken,

ik had een geweldige jongen,
die me alles gaf,
maar hij dumpte me,
wat moet ik zonder hem,
ik kan niet leven zonder hem.
het is gewoon zo moeilijk,
om overal zijn hoofd voor me te zien.
echt overal.
hij was de liefste voor me,
ik zeg gewoon een ** toekomst,
terwijl ik die nog nooit bij een andere jongen zag.

genoeg.
doei

Heey ik wil graag even mun verhaal kwijt.
Al vanaf dat ik klein ben hebben mijn ouders altijd ruzie mijn broers werden altijd voor getrokken. Ik deed altijd alles fout kreeg altijd op mijn kop van mijn ouders. Toen ben ik aan de drugs geraakt daar ben ik gelukkig vanaf. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat ik roch nooit iets goed kan doen. Ik ben 2 jaar geleden verkracht ik ben daar gelukkig niet zwanger van geraakt un week daarvoor heeft mijn beste vriend zelfmoord gepleegd. Op school ben ik heel veel gepest nu ik op het MBO zit valt het wel mee maar nog ziet niemand mij egt staan. Ik heb een vriend maar daar heb ik de laatste tijd alleen maar ruzie mee nu lijkt het helemaal dat ik niks meer goed kan ik weet het niet meer ik heb nooit gedacht aan zelfmoord tot de laatste paar weken iedereen verzwijgt vanalles voor me. Ik dacht dat mijn beste vriendin me alles vertelde maar blijkbaar niet en er zijn er nog veel meer die heel wat hebben verzwegen. Het lijkt er steeds meer op dat niemand iets om mij geeft. Dus wat heeft het nog voor zin om te blijven leven.

Ik heb alles, maar ben toch niet gelukkig. Ik ben terouwd, heb (geoznde) kinderen, 2 auto's een vrijstaand huis, ja zelfs een zeilboot. Maar gelukkig................ nee ECHT NIET.
het is geen zielig verhaal van iemand die het licht ziet, maar van iemand die er echt geen gat meer in ziet. Het leven is zo verschrikkelijk zinloos. De enige reden dat ik nog ademhaal is dat mijn kinderen er gegarandeerd problemen mee zouden krijgen als ik zelfmoord zoui plegen...
Ik weet eht echt nieet meer hoe noe nu verder. Moet ik mij nog verder verdrinken in materiele zaken??????
H E L P !!!

Ben jongen 25 jaar, denk regelmatig aan zelfmoord, hoewel ik ook weet dat ik het niet zou doen omdat ik hoop dat ik ooit weer levenslustig zal worden. Tot een paar jaar geleden feestte ik er lustig op los, experimenteerde met alle drugs waar ik aan kon komen. Maar ik miste wel een vriendin. Ik ben niet lelijk, maar ben doof aan 1 oor en kan absoluut niet flirten en als een meisje het initiatief neemt wordt ik bang en ga het uit de weg. Dit heeft me nu echt opgebroken. En sinds ik geen dope meer gebruik ben ik alleen maar depressiever geworden. Ik ben pas geleden ook gestopt met drinken in de hoop dat het daar aan lag, maar nu doe ik helemaal niets meer en lig ik het liefst de hele dag op bed. Ben nu ook m'n baan kwijt door crisis en wordt gek van de tijd. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me dat in vergelijking met anderen mijn verhaal niet zo zwaar is, maar daar ga je je ook niet beter van voelen. Ik hoop maar dat alles ooit beter zal zijn. Groeten .

hoi allemaal,
ik lees zo al jullie verhalen. en zie jullie verdriet. ik schrik ervan hoe jong sommige zijn. ik ben mijn moeder verloren een 3 jaar geleden. ook heb ik geen opa en oma meer en ben ik twee tantes verloren. ik heb dus als een aardige portie gehad, en heb het inderdaad heel moeilijk gehad en ook aan zelfdoding gedacht, maar heb hulp gekregen via de psygoloog en ben er boven op gekomen niet alleen door de psygoloog maar door familie en vrienden klasgenoten, leraren.. noem maar op! je staat er echt niet alleen voor. het is niet altijd makkelijk, het leven alleen dat is nog geen reden om er een einde aan te maken. dus denk alsjeblieft goed na over wat je wil gaan doen. misschien denk je dat het nu beter is voor je.. maar je doet hier heel veel mensen om je heen mee pijn, zoek hulp, praat erover, en blijf leuken dingen doen zodat je de positieven kanten van het leven kan blijven zien en er van kan genienten.
succes!

pijn in mijn hoofd, ik kan het niet meer af en wil elke dag wel zelfmoord plegen omdat ik die druk in mijn hoofd niet meer afkan.sinds vorig jaar paar operaties is alles verkloot zeg maar.iedereen zegt er niks is maar zo voelt het bijlange niet aan.

Ik wil ook liever mn naam niet zeggen, maar wel mn verhaal kwijt.. Ik zie t niet meer zitten.. Al vanaf hele jonge leeftijd (4) ben ik seksueel misbruikt door verschillende personen dit heeft geduurd tot mijn 15e.. Sinds kort heb ik mijn probleem "erkent" en ik heb er meer moeite mee dan ooit.. T was eerst mijn geheim, ik keek er niet echt naar om, ik was jong en naief.. Naarmate ik ouder wordt weet ik wat voor een zwarte gat het in mijn leven heeft gemaakt.. Ik probeer hulp te zoeken maar de mensen die ik zie, t lijkt net of ze er niet zo zwaar aan tillen of dat ze me gewoonweg niet horen.. ik voel me als of ik op de daken sta te schreeuwen maar niemand die me hoort.. de laatste weken heb ik vaak aan zelfmoord gedacht, weg van mijn pijn, weg van mijn problemen, weg van alles. ik wil niet meer verder, zie t nut van mijn leven niet meer in als ik weet dat ik dit problemen en daarnaast nog andere problemen voor altijd in mijn leven mee moet dragen...

Ik ben 19, snij al vanaf mijn 14e en heb ookal geregeld zelfmoord gedachten gehad.. Ik haat het hier ik wil niet eens leven, ik had gewoon dood moeten gaan bij de geboorte.
Ik ben spastisch en loop moeilijk en daar door moest ik naar een kut mytylschool waar iedereen echt kk gestoord is inclusief de meeste leraren.
Ik werd op de basisschool al gepest en toen moest ik daar naar t vso (voortgezet onderwijs) en toen begon iedereen mij daar te pesten met de hele klas tegen 1. Ik droeg de kleren die populair waren en k deed aardig maar t hielp niks. Een dag had een jongen rondgebazuint dat ik hem zou pijpen op de wc en de hele klas lachtte me uit.
Toen kreeg k gewoon schijt aan iedereen en begon ik de kleren te dragen die ik zelf wilde omdat ik zo ook niet gelukkig was. Maar op t zelfde moment voelde ik mij dik en lelijk en werd ik ook vaak zo uitgescholden. Ze zeiden ook dat mijn muziek stom was en dat het homo's waren die maar afgemaakt moesten worden. Als ik een keer van me afbeet kreeg ik de schuld.
In de 3e na 2 jaar onafgebroken pesten kwam die jongen naar mij toe. Hij zou mij niet meer pesten en hij vond mij nou best lief en beschouwde mij als een vriendin. We moesten een keer potloden halen en toen begon hij mij ineens te zoenen. Ik moest nou een grote meid worden volgens hem. Ik vertrouwde het al niet maar hij zweerde dat hij verandert was. Ik vond mezelf toch niet goed genoeg dus ik moest maar genoegen nemen met de aandacht die ik kreeg. ik was immers dik en lelijk vond ik.
Zo ging het van kwaad naar erger. een andere klasgenoot die niet met de pesters meedeed waarschuwde me nog dat ik moest opassen, maar ik zei dat ik toch nooit iemand zou vinden en dat ik lelijk was en niet goed genoeg. Hij wilde dat ik sexuele handelingen uitvoerde en het deed zeer en k stikte half en werd steeds banger, maar ik durfde geen nee meer te zeggen omdat hij overmacht had. Toen ik dat wel deed begon hij weer met pesten en dit keer erger.
Hij schold me uit voor hoer en dat ik alleen maar goed was in zuigen en dat je in het donker toch niks ziet, en dat dat is waarom het licht altijd uit moest. En de hele klas stond erbij en lachtte. Hij en zijn maten vonden dat ik mijn polsen maar moest doorsnijden en dood moest want daar gaven ze toch niks om. De leraren deden niks en vonden dat ik me niet op de kast moest laten jagen.
Ik verstopte mij in het internet en ging helemaal op in de online wereld, beschouwde mensen op forums als mijn vrienden. Ik besloot dat ik voortaan alleen nog op meisjes zou vallen, ik had er toch wel gevoel bij en jongens waren alleen maar pijn. Ik dacht toen ook dat ik verliefd was op een meisje.
Toen was ik eindelijk vrij en slaagde ik van school.. maar ik was nog steeds diep ongelukkig en had veel ruzie thuis. Ik sneed nog steeds.
Toen ging ik naar een kamp in de zomer voor andere gehandicapten en daar ontmoette ik wie nu mijn beste vriend is. Ik vond hem gelijk al meer dan aardig alleen ik liet het niet toe bij mezelf, want hij was een jongen en zou me pijn doen.
Ik raakte na kamp zijn email kwijt toen ik de mijne veranderde. maar ik dacht wel aan hem. Ik wensde op een nacht dat ik een engel tegen zou komen die mij eindelijk liefde zou geven, een donkere vampier engel.
Het jaar erop ging ik weer naar het kamp en ik zag hem weer. Het was echt alsof ik de bliksem hoorde, zoveel indruk maakte hij op mij. Ik voelde een raar gevoel in mijn buik. Maar dat kon geen verliefdheid zijn want ik was immers lesbisch volgens mezelf. Maar de hele week zochten mijn ogen hem als we in een menigte waren. Hij was echt enorm grappig en we hebben toen ook gepraat en k heb hem de littekens laten zien van het snijden. Ik wist dat ik toch verliefd op hem was. Na kamp spraken we af en jahoor.. het gebeurde wij zoenden en k kon niet geloven dat zo'n perfect iemand mij leuk vond. Hij zei i love you en dat had nog nooit iemand tegen mij gezegd. Ik wist zeker dat hij mijn vriend zou worden.
Nu is ie dat nog steeds niet..
Wel mijn beste vriend en ik zou dat voor geen goud kwijtraken. Hij heeft verschillende vriendinnen gehad en dat ging allemaal mis... if only he would let me in. Ik hou zielsveel van hem zowel als op een vriendschappelijke manier en een vreselijk liefdevolle. Hij heeft mij gered, toen ik hem weer zag ging het zo slecht met me dat ik er nu niet meer was geweest als hij niet was gekomen..net zoals mijn wens.. Ik kan hem niet verliezen..soms zegt ie wel k heb gevoelens voor je i.l.y, maar dan snap ik niet waarom hij mij niet binnen kan laten, want hij zegt zelf k kan t niet. maar ik geloof dat t er is. Hij is wat mij op deze wereld houdt. Door hem snij ik nu niet meer.
Zijn leven is ook niet makkelijk. Vandaag was ik bang dat ik hem bijna verloren had. Als hij sterft ga ik ook, dan heb ik geen angst meer, niks wat mij hier houdt. ik hoop dan dat er een afterlife is zodat ik hem weer zie. maar nu smeek k god hem te laten leven want ik kan hem niet missen in een wereld waar iedereen me lijkt te haten. Ik heb een handjevol vrienden maar geen die zoveel voor me betekenen als hij.
Mijn moeder haat mij en scheld me constant uit, als ik haar probeer te vertellen wat ik voel scheld ze me uit voor verstandelijk gehandicapte, en dat ik dom ben en een rotmeid en maar eens flinker moet worden, omdat haaaaar leven toch ook zooo zwaar is. Ze wil me leven controleren en zegt dat het mijn schuld is dat ze niet kan werken omdat ik gehandicapt ben, en dat het dankzij haar is dat ik niet naar een internaat ben gegaan. Over wat mij is overkomen op de mytylschool snapt ze niks en ze vind dat het mijn eigen schuld is, en dat ik er maar eens overheen moet komen.
Na al het gescheld word ze weer poeslief.
Mijn vader sloeg ons vroeger voor de scheiding, en ik heb er als kind bijgezeten toen hij een mes trok en zei tegen mij moeder, steek me maar dood. ook heeft hij me meerdere malen in mijn gezicht geslagen terwijl ik in t gips lag, en expres geslingerd op de snelweg zodat wij bang werden dat we zouden verongelukken, me de auto ingegooid en mijn autistische broer van de trap gegooid. Nou geeft hij geen flikker meer om me. En mijn moeder evenmin. Ik ben bang dat ik haar een keer aanvlieg.
Soms ben k bang dat zelfs mijn beste vriend bijna niks om mij geeft, maar dat is alleen maar angst. Anders had hij het niet zo lang met me uitgehouden...
Hij, me weinige vrienden en me kat zijn de enigen van wie ik nog liefde ontvang..
Vanacht was weer zwaar, ik heb me belofte aan hem gehouden en niet gesneden, maar ik heb gehuild, met de muziek meegeschreeuwd en gewenst dat ik gewoon dood neer zou vallen. Mijn moeder vind mij toch gestoord dat heeft ze vanavond weer duidelijk gemaakt. ik mag niet huilen van haar.
Waarom..waarom moet ik leven. soms lees ik de krant en zie een sterfgeval en dan denk ik, ik ga wel in jou plek zodat jij kan leven.
Maar dan wil ik mijn beste vriend niet in de steek laten. maar soms denk k hij is toch beter af zonder mij hij heeft mij niet meer nodig. maar dan ben k bang voor na de dood dat ik nog meer moet lijden. al weet ik niet of er een hel of hemel is. ik hoop dat t een goede plek is.
Maar dan ben ik bang, dat ik het niet goed doe en nog ernstiger gehandicapt wakker word, kwijlend en een plantje. of dat ik iets goeds ga missen wat nog komt. wat het einde betekend van mijn duisternis.
Ik vecht me door elke dag, soms iets makkelijker, soms ondraaglijk met slapeloze nachten.
Ik smeek voor iets goeds...

Heel mijn leven ga ik al om met leugens, list & bedrog. Zo ben ik er zelf ingevallen en werd het voor mij ook een gewoonte om te liegen. Het ging allemaal goed en ik kreeg een vriend; 7 maanden; hy had me onder de duim en ik deed alles wat hy wilde; nu ben ik het zat; ik neem morgen een overdosis medicijnen die ik heb gestolen van mijn moeder. Nu ben ik er eindelijk vanaf.

Vanaf jongs af aan kamp ik met psychische problemen faalangst en later ook depressies. Pesten op school hoorde daar ook bij. Ik ben op jonge leeftijd (9) begonnen met een bezoek aan een kinderpsycholoog. Tijdens mijn pubertijd (welke nauwelijks aanwezig was) was er niets aan de hand alleen de depressies waren er regelmatig. Op mijn 18e begon ik met drinken daar heb ik me voor laten behandelen en meer psychiaters en psychologen kwamen er aan te pas. Ik begon weer te drinken na de verkrachting op mijn 24e Ik leerde mijn (ex) vriend een tijd daarna kennen 3.5 jaar terug. Toen hij er ook achter kwam dat ik problemen had steunde hij me door dik en dun. Ik was een stiekeme drinker maar had wel in de gaten dat het zo niet goed ging. Ik heb me weer laten opnemen ditmaal een langdurig programma ik ben er nog steeds mee bezig al 9 maanden nu alleen nu nog ambulant. Ik slik antidepressiva. niks help meer. Begin Januari heeft hij het uitgemaakt. 3 weken later had hij ander. Ik ben gekapt met de medicatie en ben nog steeds nuchter het is geen strijd meer om niet te drinken. Mijn keuze is gemaakt ik blijf een jaar nuchter en dan is het over. Nog 10 maanden te gaan. Bedankt voor het luisterende oor.