Levensverhalen (pagina 929)

omdat ik nooit iets goed doe
omdat ik een kutkind ben
omdat ik toch altijd stiekem ben
omdat ze me toch niet vertrouwen
omdat mijn broertje veel beter is
omdat ik anders ben
omdat ik lelijk ben
omdat ik toch niet slaag
omdat niemand mij echt mag
omdat mijn ouders eens verdriet moeten voelen..
omdat ze het toch niet erg zullen vinden
omdat ze toch niks om me geven
omdat ik een stom lelijk kind ben zonder mentaliteit en nooit posietief ben
omdat ik zelfs nu huilend achter de pc zit

maar ik weet nog niet hoe
nog niet wanneer..
maar die dag komt steeds dichterbij

Ik heb er nooit over staan twijfelen, maar nu is het toch even moeilijk. Ik zit aan alles en iedereen te zeggen dat ik hun ga verlaten, gewoon omdat ik het nu moeilijk heb. Waarom vragen ze me dan. Waarop ik antwoord, ik heb problemen thuis, heel vele problemen op school waarnaar ik vandaag EGt gestopt ben. En als laaste heeft mijn vrinedin me dan nog eens verlaten en dat doet me pas helaam pijn. Dat is de doorslag die me aan het denken heeft gezet. Ik weet dat ik haar pijn zal done, maar ik kan niet leven zonder haar. Dus jah. Maar is er een oplossing hiervoor, zoja zeg me die dan. Ik heb dit meisje maand en 23 dagen geleden leren kenne, zei was mijn wereld en mijn ziel. Haar kwijt is eigenlijk alles kwijt. Nu maak ik van mijn hart ene steen, en mijn tranen worden tranen van bloed. De pijn die ik nu voel is zo ondraaglijk dat ik ervan af wil zijn.

Liefs Quinten :'(

lieve mensen want ik ben er nog steeds van overtuigd dat die bestaan. na een gelukkige jeugd die heb ik echt gehad sprong ik de weidde wereld in, na veel teleurstellingen in de liefde vond ik mijn grote mijn thuis samen met mijn dochter uit een vorige relatie begonnen we een nieuw leven, uit deze relatie kwam ook een dochter een liefdes baby.
alles wat op je pas kan komen kwa zorgen is op ons pad gekomen gezondheid,financieel,vreemdgaan alles ik ben nu 12 en half jaar in deze relatie en heb hier liefde in leren kennen, ook veel zorgen en problemen altijd ben ik er van overtuigd geweest dit te kunnen oplossen altijd heb ik ervoor gevochten, er zijn kinderen bij aanwezig je gaat tot het uiterste, maar nu ben ik op helemaal op . 40 jaar en opgebrand zulke lieve ouders en kinderen leuke baan maar ik kan niet meer het is over zovee; financiele problemen zoveel tegenslagen is teveel ik heb altijd van net leven gehouden en waardeer ook de kleinen dingen ik wil iedereen bedanken die wat heeft betekent in mijn leven en vooral de mensen doe om mij gaven sorrij dat ik jullie teleurstel zal altijd van jullie houden liefs mama moon kus

ach, alles komt wel weer goed... Er zijn nu eenmaal goede tijden en slechte tijden.
Maar slechte tijden, dat is alles wat ik krijg en de goede tijden gaan aan mijn huis voorbij.
Ik ben 36 jaar, en binnenkort komt er weer een jaartje bij. En dan zit ik hier, helemaal alleen, mijn vriend is vorig jaar augustus overleden, en aan mijn familie heb ik ook niets.
Had kort een ander vriendje, maar die wil weer met zijn ex verder gaan.
Wil het gevoel hebben dat er wel iemand is die van mij houdt, en geen geest of iets dergelijkse, wil armen om mij een.
Kinderen heb ik ook al niet mogen krijgen van God. Bedankt daarvoor dat ik alleen een miskraam mee mocht maken. Lekker pesten van je kan wel zwanger worden, maar ik gun het je niet.
Heb niemand, echt niemand, en ben bang dat het leven voor mij alleen maar negatief is. Wil gewoon een normaal modaal leven. Een leuke man, gewoon kinderen met alle lusten en lasten. Gewoon het idee hebben dat ik leef, maar denk dat dat voor mij niet is weggelegd.
Ik moet het voorbeeld zijn van hoe rot kan het leven zijn, en je gaat toch door. HEb er geen zin meer in, voor mij mag ik nu een hartaanval krijgen. Wil niet meer

Hey iedereen,

Ik wil heel vaak echt dood.
Door school en de ruzies met mijn moeder en broertje. mijn broertje zorgt er maar al te goed voor dat mijn vader van 50 niet meer van mij houd en mijn moeder houd zoiezo al niet van mij ..

In het begin van de basisschool had ik een "vriednin"maar ze lied me alles doen wat zij zei, daar ging ik al kapot aan, eindelijk ging ik naar de middelbare school, ik zit nu nog in de 1e.
Nu word ik gepest door een paar meiden ook "vriendinnen"

Ik denk er heel vaak over om gewoon helemaal WEG te gaan, maar dat durf ik gewoon niet.

Het is nu donderdag en ik spijbel al 2 weken van school, omdat ik zoo bang ben!

Nu ben ik de zomervakantie aan het aftellen, zodat ik heel misschien volgend jaar naar een andere klas mag,,

Ik heb ook een geloof, ik gelkoof in Jezus Christus.

Mijn geloof zegt dat het leven niet per see leuk moet zijn omdat je er van moet leren blijven te vertrouen in god, en dat hij later al de pijn enzo die je nu hebt gaat gebruiken, en mijn moeder zei een keer tegen me : 'god laat je nooit iets doen dat te zwaar voor je is" dat geloof ik niet,

Als ik gewoon niet snel WEG kan van School en van Mijn broertje,

zorg ik ervoor dat ik weg ga .. :@:@:@ :'(:'(:'(:'(

Dag beste mensen,
voor deze laatste keer zal ik maar is beleefd zijn. Men leven was goed, het was zelfs perfect, tot gisteren 31/03/'09 toen een goede vriend(in) zei dat we niet meer samen waren. Dit was de doorslag, ervoor had ik al veel meegemaakt, maar dit was de druppel. Ik heb nog niets geprobeerd maar voor alles is er een kans? En waarom zou ik het niet doen, het leven is zo oneerlijk, altijd hetzelfde,... Dus wie kan me helpen hoe ik het kan doen?
Dank je

ik ben een meisje
die echt met iedereen kan lachen enzo
maar ooit weet ik het gewoon niet meer
ben mijn beste vriendin kwijt geraakt
& een ongen waar ik mee bezig was ziet me niet meer ziteen en scheld me voor alles uit ..
ik snijd me en dat weten een aantal mensen
maar wat me het meest pijn doet is dat vriendinnen van mij zichzelf snijden voor de lol
hun doen het gewoon 1x omdat ze ruzie met hun ouers hebben
maar ik weet helemaal niet waarom ik op deze wereld ben
want ons mam , zit altijd tegen mij te zeiken
ik doe alles fout volgens haar
mijn vader komt regelmatig voor me op
maar die kijkt nou ook niet meer tegen mij op
sinds dat ik rook , is alles alleen maar erger geworden.
ik ben gestopt maar ja ik weet echt niet meer wat ik moet doen
elke dag problemen & zo
ik doe alles fout
niemand ziet de pijn
& ja
en iedereen doet maar alsof er nooit iets aan de hand is
daarom , wil ik het doen
en ik blijf erbij
en ik ben er echt niet bang voor om te doen :'(
het is echt genoeg zo
ik kan er echt niet meer tegen elke nacht liggen janken.
als ik het doe dan ben ik te minste van mijn pijn verlost.

X.
een
lief
maar
kapot meisje
van binnen

Ik ben een 32-jarige vrouw en moeder van 3 kinderen. Ik kan het leven totaal niet meer aan. Ik heb vorig jaar een burn-out gehad door een full-time baan, avondschool en de opvoeding van 3 kids te combineren. Ik ben 8 jaar alleen met de kinderen geweest. En eind vorig jaar ben ik zwaar depressief met suicidale gedachten opgenomen geweest. Gelukkig konden de kinderen goed terecht en voelde ik me in het ziekenhuis best geholpen. Toen leerde ik na 8 jaar alleen zijn in dat ziekenhuis mijn huidige vriend kennen. De eerste maanden waren rozengeur en manenschijn zoals menig ander verliefdheid ervaart. Hij is een man met talenten waar je verstelt van staat. Hij heeft waarden en normen hoog in het vaandel staan. Leeft ze zelf na en is voor velen een voorbeeld. Ik voelde mezelf veilig bij hem, geborgen, geliefd en gerespecteerd. Hij bleek na drie maanden tijd toch zelfmoord gedachtes te hebben en nog steeds. Op een slechte dag voor mij die we allemaal wel eens hebben, heb ik hardop tegen hem gezegd dat ik ook niet meer verder wil. Nu heeft hij het idee gecreeerd om samen een einde aan ons leven te maken. Er samen een einde aan te maken. Ondanks ik mezelf behoorlijk hopeloos vind wil ik nog niet dood. Hij heeft nu al een planning gemaakt voor volgende maand. Over een maand op die bewuste datum gebeurt het en is er geen weg meer terug. Ik kan er met niemand over praten. Begrijp me niet verkeerd het is een goeie man. Tenminste de beste man die ik in mijn leven ben tegengekomen. Hij houdt echt van mij en ik hou zielsveel van hem maar ik weet niet meer wat ik moet doen. Hij scheld en schreeuwt iedere dag over zijn rotleven en dat hij zo graag dood wilt. Ik ben in zijn ogen zijn droomvrouw en het enige waar hij nu nog voor leeft. Hij heeft me nooit geslagen of slecht behandelt. Hij is echt goed voor mij en de kinderen geweest. Deze situatie maakt het voor mij zo moeilijk om over mijn eigen gevoelens en behoeftes te praten tegen mijn vriend want daar is geen ruimte voor juist die neemt hij in. Hij verontschuldigt zich er wel voor maar geeft toe dat hij niet anders meer kan door zijn situatie. Dus duw ik mijjn gevoelens en behoeftes weg. Hij is 24 uur per dag bij mij. Behalve nu niet vandaar dit bericht. Ik kan in zijn ogen niet terugkrabbelen want ik ben voor hem het enigste die hij heeft. Hij is jaloers op iedere man dat komt door zijn verleden maar maakt het heel moeilijk om mezelf te zijn. Toch kan ik mijn kinderen niet in de steek laten. Als ik voor mezelf opkom ben ik hem kwijt en pleegt hij toch zelfmoord. Als ik niet voor mezelf opkom zijn we allebei dood....Ik ben kapot.

Tsja, wat doe je hier, vraag je je af als je dit schrijft, waarom zoek je dit op? Verdriet. Want dat wordt je. Eerlijk is eerlijk, ik moest huilen als ik de verhalen las van hele jonge mensen. Veel herkenning. 9 jaar was ik toen ik voor het eerst aan suicide dacht. Ik bleek ziek te zijn. Epilepsie. Er valt mee te leven was de algehele diagnose. 'Wat is leven?', werd al op deze site beantwoord. 'Hoe je haar zelf invult'. Iets te makkelijk mijns inziens. Zeker omdat een leven niet bestaat uit solitair, maar interactie.

Ineens zat ik aan de kant van het schoolplein. 'Pas op', 'anders krijgt hij een aanval'. Alles is langs me heen gegaan. Het sociale, het leven. Ik begon het steeds minder te begrijpen. 'Wat is het leven?' is een moeilijke vraag voor een negenjarige, ik stelde hem, een valkuil. Het voelde als een veroordeling.
Ik ging verder. 'Het zou anders worden', hield ik mezelf voor. Positief denken. Lastig, met bezorgde ouders, die op hun manier het beste wilden. Na testen moest ik naar de mavo. Ondanks dat mijn niveau ruim Havo was. Het papier ligt er nog met minimaal onderstreept. Een reden voor mijn vader ALLES er uit te persen wat er in zat. Intellectueel. Niet gevoelsmatig. Ik ervoer grote druk. Ik begrijp het wel, van hun kant was er ook onzekerheid. 'Wat nu?' Immers.
Toen ik net op die 'bevrijdende' middelbare school zat met mensen die 'jatten' als 'cool' ervoeren en ik totaal geen aansluiting voelde binnen mijn belevingswereld, werd ik opgenomen. Het zou 2 weken duren. Medisch Onderzoek. Logisch. Twee weken is zwaar voor een elf jarige op de middelbare school. (ik was elf). Het werd een Jaar. Een jaar waar ik veel geleerd heb over het 'leven'. Na 2 weken vraag je:'mam, pap, mag ik nu naar huis?' Nee nog even langer schat.' 'Waarom?' zoals een kind kan vragen. 'Dat is nodig schat'.
Ik sliep op een kamer met nog een jochie. Mark oid. Mark was 13 en had de neiging elke nacht in de ogen te gaan schijnen met zijn 'richtlantaarn'. Een 'leuke' hobby. Na twee maanden inmiddels brak ik. Nooit was ik agressief geweest. Nooit. Ik was juist een hele lieve, zeer gevoelige, artistiek aangelegde jongen. Toen kwam de spiegel. Na weer gevraagd te hebben er mee op te houden en geen reactie gekregen te hebben, behalve het doorgaan van het treiteren(achteraf denk ik dat hij schyzofreen was) stond ik op uit bed. 'Mark', zei ik. 'wil je nog wat kwijt?' MMmm, hi hi hi. 'Serieus, wil je nog wat kwijt?'. Hi hi hi. 'OK' Ik zat naast hem, stond op, pakte de lantaarn af met wat moeite. Ik was sterker bleek. Flikkerde hem aan de kant. Ik sloeg. Nooit had ik iemand geslagen. Nu wel. Mijn onschuld was gebroken. Ik dacht dat het nu over was. Niets was minder waar. Hij kreeg een nieuwe lantaarn. En het herhaalde zich. Ik kon me inhouden. Even. Weer vragen. 'Hou op alsjeblieft'. De leiding deed weer niets, ondanks herhaaldelijk aandringen van mijn kant. Het ging door. Weer trapte ik in de val, en sloeg zo hard een inmiddels 12 jarige kan doen. Met deze daden verloor ik steeds meer een stukje van mezelf. Wat moest ik?
Inmiddels zat ik er al lang in de kliniek. Onderzoeken? Ho maar. Werkverschaffing. Het enige wat er gedaan werd was paffen door de leiding. School? Motiveren? Een soort ouderlijke opvang? ho maar.

Er was nog een huis. Waar kinderen altijd woonden. Ik kende ze goed. Ze zaten bij me op school. Meerdere hebben zich van het leven berooft. Ook kwam er steeds meer afstand tussen mij en mijn ouders. Ik voelde me in de steek gelaten. Eigenlijk heb ik daar afscheid genomen van mijn ouders en het leven. Ik wilde inmiddels dood. Ik was toen ongeveer 8 maanden opgenomen.

Na een jaar mocht ik naar huis. Voelde me een vreemde in mijn 'eigen' kamer die ik niet meer kende, die niet meer naar 'mij' rook. Kleine, grote dingen. Ik ging weer naar school, maar moest snel naar een andere. 't zou beter bij me passen, aansluiten. Ik werd er bedreigd (mes), geslagen, geintimideerd. Want ja, wat is leuker als iemand niets terug kan doen. Immers, hij is ziek. 'Ha, ha'. Na de zoveelste keer ging ik trainen, karate, kei hard trainen. Pijn te overwinnen. Leren niets te voelen als je geslagen wordt. Techniek. Judo kon ik al.

Weer gebeurde het. In de klas. Midden in de klas. Al mijn spullen werden voor mijn neus een voor een gebroken. Ik stond op en vroeg hem op te staan voor een fair gevecht. Hij ging staan, midden in de klas. Ik heb hem bewusteloos gelagen. Ik voelde me slecht.

Een effect heeft het gehad. Ik werd niet meer getreiterd door de school. Ik was teleurgesteld in het leven. Waarom? Waarom moest het zo? Waarom werkt dit dan wel? Ik werd bang voor mezelf. Bang voor de mens.

Ik werd ouder, dacht 'er overheen te groeien'. Weer ging het mis. Ik voelde mij miskent door mijn ouders, mislukt. en deed een poging op 17 jarige leeftijd dmv het slikken van een overdosis hefitge medicatie. Ik haalde mijn bed niet waar ik hoopte te sterven. Ik donderde de trap af en mijn broer vond mij. Mijn 'lieve' broer die ik nooit in dat ene jaar van opname meer had gezien omdat hij 'geen mongolen wilde zien'.
Mijn maag werd leeggepompt. De molen ging verder.

En nu? Na een goede opleiding en vaak ontslagen te zijn moet ik concluderen dat niemand je wil. Nog steeds niet. Waarom? 'zo zit de maatschappij in elkaar', zegt mijn lieve broer dan als 'man van de wereld'. Ik heb het geprobeerd. Ik 'wilde erbij horen', 'deelnemen aan de maatschappij'. Ja, leuk, trouwen met een vrouw waarvan je houd. En dan een leuk, lief kindje, waarna je nooit meer met elkaar vrijt en 'niet moet zeiken'. Liefde is lichaam en geest.
Ik zou willen de kracht te hebben kunnen ervaren van de idee God, ook dat heb ik geprobeerd. Ik ben zo eenzaam, alleen. Maar ben getrouwd en een kind.
En nu? Ik weet het niet. Het is zo sterk dat gevoel. Ik wil niemand verdriet doen. Maar het is zo fcn sterk.
Iedereen het beste. Succes, Don't give up.

3 jaar geleden ben ik verhuist naar Belgie om samen met mijn belgische vriend te wonen. Hij is 12 jaar ouder dan ik. sinds 2008 januari hebben wij kindje samen. maar ik ne niet gellukkig. hij doet mij zoveel pijn, niet fysiek, maar mentaal. verschillende keren per week hebben we ruzie. hij heeft mij niet met kleine geholpen. als ik ik heb hem vertelt dat ik heb depresie na bevalling dan dag daarna hij begint mij weer te terorizeren. als ik zou niet kind hebben en niet geloven in God zou ik al dood zinj. we hebben pas ruzie gemaakt en weeral hij heeft zo slechte dingen over mij gezegd. ik wil echt dood zijn. maar ik heb een kindje. ik kan het niet. en heb niemand hier om met te helpen of met iemand te praten.