Levensverhalen (pagina 904)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mensen die ik niet snap

ik heb veel dingen meegemaakt vanaf kleine af aan.
me moeder is ziek geworden elke dag heb ik ruzie met haar en met me broer en ik dacht als je een vriend heb dat het wel minder wordt maar hij doet mee hij geeft iedereen gelijk en ik wordt elke dag gebruikt om schoon te maken en iederee te verzorgen ik ben de enige die werkt en de rest niet maar tussen door moet ik alles doen en als ik nee zeg dan worden ze heel boos en sinds een jaar snij ik elke keer in me polsen en elke keer dieper en steeds langer. heb zelf een paar keer in het ziekenhuis gelegen voor zelfmoordpogingen want ik kan het leven zo niet meer langer aan en dat niemand dat dan snap ik fat ik nog steeds niet!
maar ik kan de mensen niet achter laten die wel om mij geven en dat houdt me elke keer tegen om door te snijden al doe ik het nog wel er staat zelfs in mijn arm geschreven ik haat me leven !!!
Datum:
21-05-2009
Naam:
cge
Leeftijd:
19
Provincie:
Noord-holland

Voor de jonkies

Tegen alle jonge mensen die hier posten wil ik dit graag zeggen: Toen ik 18 was wilde ik zelfmoord plegen. Maar toen zag ik in een film een man van 34 die heel gelukkig was, leuke vrouw, kinderen, redelijke baan. En toen dacht ik: wat maakt het eigenlijk uit dat ik NU ongelukkig ben. Als ik op m'n 34e maar gelukkig ben. Als je 34 bent en gelukkig, maakt je verleden je toch niets meer uit. En toen ging ik werken om de dingen te krijgen die me gelukkig zouden maken. En het lukte me! Ik was gelukkig op m'n 34e!

Helaas ben ik nu 37 en op de rand van zelfmoord plegen. En ik merk dat hetzelfde truukje niet meer werkt. Ik ben oud en lelijk geworden. Kan met niemand meer communiceren. Weinig geld. En het ergste, ik kan me niet meer voorstellen dat een vrouw me wil. Als ik het me alleen maar kon voorstellen...

Maar ik heb in ieder geval van m'n 18e tot m'n 34e mooie jaren gehad! Dus ik hoop dat iemand iets aan m'n verhaal heeft.
Datum:
21-05-2009
Naam:
Mar
Leeftijd:
37
Provincie:
Noord-holland

waarom

waarom is mij leven zo bitch soms wil ik het leven uit stappen elke keer komt de ziekte terug en dan weer dat hopeloos gevecht weer gemo en weer vechten me waakvlam raakt op niemand snapt me wand ze kunnen altijd bij me terecht maar ik nooit met mij verhaal elke keer word ik gevonden waarom laten ze me gewoon niet gaan ik ben zo moe van het gevecht tegen die naren ziekte maar eens gaat het me lukken weet het is laf maar de mensen wie van me houden kunnen er ook niks aan doen mijn besluit staat vast hoop alleen de tijd tevinden laat me los en wees niet boos op mij
Datum:
21-05-2009
Naam:
marlene
Leeftijd:
47
Provincie:
Noord-holland

Ik weet het allemaal niet meer

Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik heb al best veel meegemaakt.
Mijn moeder is overleden toen ik 11 was en ik heb het 1 jaar genegeerd en het jaar erna werd ik fucking depresief en toen ging ik ook naar de nieuwe school.
Maar daar ging.
En nu zit ik weer op een andere school....
Nja.. ik wil gwn niet meer
Ik kan niet meer leven.
Datum:
20-05-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

KUT LEVEN!!!!!!

mijn moeder heeft vanaf ik geboren was schizofrenie... ze kon niet goed voor mij zorgen en sliep bijna de hele dag..
ook deed ze hele vreemde dingen...
ze liet me vallen van de roltrap ik was toen 3, ze viel met de fiets ze liet de vaat staan en de was deed ze ook niet.. ik woonde nooit langer dan een paar weken thuis want met mijn moeder ging het steeds slechter.. op een dag, ik was toen vijf jaar kwam er een ambulance en mama werdt meegenomen.. maar ze wou niet en keek me aan met smekende ogen..en ze kneep heel hard in mijn hand...
ik moest bij mijn oma wonen... ik heb daar in heel mijn leven 3 jaar gewoond... soms een week, soms een maand of soms een jaar...

mn tante werkte daarna bij ons maar ze was zo gemeen.... en haar man was ook al zo vies.... ik was bang voor haar en bang voor haar man...
zo erg dat ik weg wou lopen samen met mijn zus... maar die was bang dus vertelde ze het tegen pa.... pa was heel depresief geworden toen het zo slecht ging met ma....
een paar verschrikkelijke maanden later was dat enge mens eindelijk weg....

maar mijn zusje en broertje haten mij omdat ik er voor heb gezorgd dat hun tante weg is..

nog een paar vreselijke maanden zonder hulp volgde... toen zou er eindelijk hulp komen... maar t lukte niet...

uiteindelijk vonden we een lieve hulp..
ze is er nu al anderhalf jaar.

maar ik voel me nog steeds rot.. daarom was ik vrijdag uit school weggelopen...

naar een bos maar er kwamen 2 mannen ieder een kant op en ze kwamen op me af dus ik ben heel hard naar huis gefietst en daar wachte me een gedonder...

maar goed zo sta ik er nu voor:

1. mijn zus heeft waarschijnlijk dezelfde ziekte als mijn moeder...

2. ik denk alleen maar aan 1 ding: dood of weg

3. ik kan mijn littekens niet langer verborgen houden.

4. IK KAN NIET MEER.......



Datum:
20-05-2009
Naam:
IKKE
Leeftijd:
13
Provincie:
Zuid-holland

ik wil graag herenigd worden met mijn vader

ik heb ongeveer dertien jaar geleden mijn vader verloren.hij was kerngezond maar overleed aan een hartstilstand.ik ben die klap nooit te boven gekomen.elke dag mis ik hem maar ik heb destijds beloofd voor mijn demnete moeder te zorgen en dat houdt mij in leven.ik heb al 2 pogingen gedaan maar die zijn mislukt,helaas.als mijn moeder overlijdt ga ik het weer proberen want ik wil niet alleen achter blijven.soms heb ik de neiging om het eerder te doen maar om een of andere reden stop ik weer.ik heb al dertien jaar heel veel pijn en heb psychische problemen, mijn leven is kapot gemaakt doordat ik door een vrouw verkracht ben toen ik anorexia en bolimia nevosa had,vijf jaar daarvoor ben ik door een vrouw misbruikt.dat alles maakt mij boos maar ik heb zoveel verdriet dat alles teveel wordt en ik ben bang dat ik het karwei omtrent mijn moeder niet kan afmaken maar ik blijf vechten tot ik niet meer kan.
Datum:
20-05-2009
Naam:
harold
Leeftijd:
46
Provincie:
Limburg

Voor iedereen die zelfmoord wil plegen

Mededeling

Het is schokkend om te zien dat er zoveel jonge mensen zelfmoord willen plegen!
Aan de andere kant begrijp ik jullie want ook ik heb problemen in het leven.

Ik zelf ben een 22 jarige jonge man en ik heb dagelijks te maken met verzoekingen en verplichtingen. Als man verwachten mensen veel van je en je wilt je zelf bewijzen; dit kan voor veel stress zorgen.

Als ik door zelfmoord plegen mijn problemen kon oplossen, dan zou ik allang zelfmoord hebben gepleegd.

Echter zelfmoord is geen optie; ook niet als je diep van binnen ongelukkig bent en emotioneel beschadigd bent!

Wat gebeurt er als je zelfmoord pleegt?
Op het moment dat je vrijwillig zelfmoord pleegt omdat je depressief bent, dan zullen deze deppressie gevoelens niet verdwijnen! Deze gevoelens zullen alleen maar worden versterkt en je zal ontdekken dat het te laat is.

Als je dood gaat dan neem je al je kennis en gevoelens die je tijdens het leven hebt opgebouwd met je mee.

Wees blij dat je leeft.
Dat betekent dat er nog een kans bestaat om gelukkig te worden! Nu je nog leeft kan je je toestand van binnen oplossen en veranderen! Na zelfmoord kan dat niet meer en dat is het te laat.

Je hebt nog een kans nu je nog ademt!
Wees blij dat je niet depressief doodt bent gegaan.

Pleeg du niet zelfmoord, want dan zal je toestand alleen maar verergeren.
Je gevoelens zullen niet verdwijnen na dat je voor zelfmoord hebt gekozen!

Na het plegen van zelfmoord komen mensen er achter dat het nog erger kan!

Dus niet zelfmoord plegen, want dan kom je in een fase terecht waarbij jou depressie gevoelens constant zullen toenemen en dat zal eeuwig duren!

Ik wens jullie allemaal veel sterkte en geluk..


I love you!!!!
Datum:
19-05-2009
Naam:
Verzetstrijder
Leeftijd:
22
Provincie:
Zuid-holland

punt punt punt

eejj... mijn leven is best wel raar eigk.. de ene dag geniet ik van het leven en een paar uur naderand zit ik op de grond te janken en in mijn armen te snijden:S ik kan gewoon niks positiefs aan mezelf vinden. krijg ook elke dag te horen hoe lelijk ik wel niet ben. weet je ik weet dat mensen dat vinden maar tog is het fijn als ze her voor zich houden. heb ook meerdere keren zelfmoord pogingen gedaan maar die zijn mislukt. een keer met schoonmaak middel drinken. en gewoon vergif. ook geprobeerd om mijn polsen door te snijden maar toen kwam ons mam binnen lopen:(jammer... heb met niemand hier over gepraat en wil ook eigk dat iemand het weet. niemand lijkt mij te begrijpen begrijp mezelf ook eigk niet. iedereen om mij heen gaat alles zo makkelijk af met vrienden en vriendinnen ik moet al blij zijn als ik in 3 jaar tijd een niewe vriendin maak. ook heb ik nog nooit een vriend gehad dat is egt triest dat bewijst wel weer hoe afschuwelijk lelijk ik ben. als ik in de spiegel kijk walg ik van mezelf. ben egt freselijk..

zou er misschien een manier zijn dak weer van mezelf ga houden ofzow..
Datum:
19-05-2009
Naam:
punt punt punt
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-holland

spijt

ik heb spijt dat ik het niet heb gedaan, me leven is aleen maar kutter geworden. ik wil weg weg van iedereen en alles.
Datum:
19-05-2009
Naam:
veerle
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-holland

waarom nou toch?

afgelopen zaterdag heb ik de liefde van mijn leven begraven,
hij is bij een tragisch eenzijdig ongeval om het leven gekomen. de politie kwam snachts bij mij aan de deur..
we waren nog niet heel lang uit elkaar en hebben veel ruzie gehad.
maar de afgelopen weken hebben we veel gepraat, zelfs weer bij elkaar geslapen, de oude herinneringen kwamen boven en we konden het allebei niet meer ontkennen, we hielden nog steeds zielsveel van elkaar..
het zat weer goed en over een tijd zouden we weer samen zijn, maar toen dat tragische ongeluk. dat stomme ongeluk, dat nooit had mogen gebeuren. ik ging met de politie naar zijn ouders die helemaal overstuur uiteraard hun kleinste hun zoon was er niet meer. we gingen naar het ziekenhuis..
smorgens om 5 uur mochten we pas bij hem. we liepen met lood in onze schoenen dor die gang, mijn vader was er ook bij. de deur ging open en niemand wilde kijken maar we keken toch. het kon niet waar zijn, hij daar op dat bed dood.
ik geloofde het niet wilde hem wakker schudden en hem mee naar huis nemen.
het kon gewoon niet waar zijn. ik ben er ook nog even alleen bij geweest, heb m geknuffeld heb gejankt, nee nee nee het is niet waar..
hij kwam in zijn ouderlijk huis te liggen op zijn oude slaapkamer, die slaapkamer waar wij zoveel uren samen hebben doorgebracht. 6 jaar lang en 4 jaar lang samengewoond.. das lang zeggen mensen maar nee das veel te kort..ik had er nog 100 bij op willen tellen..
hij kwam naar huis... op een brancard, werd in de keuken neergezet, had zijn ziekenhuis kloffie nog aan.
ik heb hem samen met zijn moeder gewassen en aangekleed, mijn liefde dat was het laatste wat ik voor m kon doen..
ik vond het in het begin een beetje eng en raar maar na een minuut was ik blij dat ik dit nog voor m kon doen, dat zou hij gewild hebben..
daarna hebben we zijn mooiste kleren aangedaan, in ieder geval zijn zwarte shirt met lange mouwen waar ik hem altijd zo sexy in vond.. en zijn witte broek.
eenmaal boven in zijn bed heb ik zijn haren nog gedaan die had ik een week van te voren nog geknipt en nu deed ik ze mooi maken met gel.
hij lag er mooi bij, heb er fotos van..
het was net of hij lag te slapen en zo elk moment op kon staan..
ik heb er bij gezeten en gehuild en ik heb erbij gelegen hem gestreeld zoveel mogelijk voordat het niet meer kon voordat hij voorgoed weg zou gaan.
ik heb hem gezegd dat als hij kon moest laten weten dat hij er was dan was hij nog bij me en ik weet ook zeker dat hij dat doet en dat hij dat al heeft gedaan, hij was er altijd voor me en beschermde mij met zijn leven en ook nu doet hij dat nog dat voel ik gewoon. mijn hart doet letterlijk pijn door het verlies van mijn grote liefde.. ik ben de hele dag woedend en verdrietig voel me machteloos en het enige wat ik wil is bij hem zijn.
het doet zon pijn om niet bij hem te zijn, hem nooit meer te kunnen zien en hem nooit meer aan te kunnen raken.
weten dat ik nooit meer wakker wordt naast hem. op mijn hyves heb ik een fotoslide van hem gemaakt met het nummer van jan smit eronder je naam in de sterren. dat nummer draai ik bijna 24 uur per dag zodra ik thuis ben gaat de pc aan en zet ik dat op en dan maar janken.
dit gemis doet me zo zeer, en denk er alleen nog maar aan dat ik bij hem wil zijn en aangezien hij niet meer naar mij kan komen zal het op die andere manier moeten. hoe meer ik daar over nadenk hoe meer ik het wil.. gewoon alles achterlaten en bij hem zijn, ik wil ook geen ander meer, ik kan nooit meer zo van iemand houden als van hem..
ik wil het niet meer.

zaterdag was de begrafenis en ik heb hem een brief voorgelezen.. ik huilde bijna niet maar kon je kon mijn pijn en verdriet wel horen, iedereen vond het zo knap dat ik daar zo stond en iedereen heeft daar respect voor. maar savonds thuis kwam de klap na de begrafenis nadat we afscheid hadden genomen nadat we de kist hebben laten zakken.. dat deed pijn wetende dat het nu echt over is.
thuis stortte ik in die pijn dat geschreeuw van mezelf dat ik zelf niet eens hoorde..
ik was verdoofd.. voelde alleen maar pijn en verdriet..

het is zo oneerlijk, hij was pas 28 jaar, we hadden nog zoveel plannen en hij voor zichzelf ook het had nooit mogen gebeuren. die zondagnacht dat hij verongelukte om 1 uur.
om half 12 was ik thuis en wilde hem nog bellen maar dacht ach dat doe ik morgen wel ik moet morgen werken.
had ik maar gebeld dan was het niet gebeurd dan was hij naar me toe gekomen en had hij nu nog geleefd..
ik voel me zo schuldig daardoor...
ik voel me schuldig als ik niet huil, als ik eens lach ik voel me schuldig als ik iets anders doe, de afwas, koken de dagelijkse dingen. mijn vriendinnen maken plannen voor de toekomst.. daar wil ik niet aan denken omdat ik weet dat hij er niet bij kan zijn. nooit meer lol met hem kan maken en nooit meer langs m liggen, zijn lach nooit meer horen en zijn geur nooit meer ruiken. ik kan er niet mee omgaan met het verdriet. ik wil niet meer.
ik wil bij hem zijn.....





Datum:
19-05-2009
Naam:
ik
Leeftijd:
23
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.