Levensverhalen (pagina 902)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

geen zon meer achter de wolken, geen zin meer om te leven

Hoi, ik mag iets, hier mijn verhaal vertellen. Alles wat ik verder wil om me door dit leven te slaan mag niet,kan niet, gebeurt niet, lukt niet. Wilde ik dan te veel? Nee, ik wilde de Liefde van God voelen, gebeurt niet. Ik wilde afkicken van de marihuana(die ik eerst wilde om niet te voelen, mag niet meer, kon ook niet meer), droog blijven van drugs en alcohol lukt prima, vandaag sta ik 33 dagen droog, na 28 jaar gebruikt te hebben. 33 dagen van eenzaamheid, 33 dagen de gehele dag voelen dat er nu helemaal niks is voor mij. 33 dagen lang heel duidelijk zien wat mijn onmachten zijn, wat ik zo verschrikkelijk graag zou willen bereiken maar nooit zal bereiken. Dagelijks lekker nuchter beseffen dat ik lelijk ben, van binnen zo mogelijk nog lelijker dan aan de buitenkant.Laat niemand zeggen dat schoonheid van binnen zit, de hele wereld draait om mooie mensen, zelfs in de verslaafdegroep waar ik de afgelopen maand in zat werd dat duidelijk. Leuk bekkie? Iedereen luistert vol aandacht naar je, iedereen lacht om je. Lelijke ik ? Kon net zo goed met de bomen praten.Door mijn lelijke binnenkant heb ik ondanks dagelijks bidden tot God, Jezus en Maria niks gevoeld van Hun, geen hulp van Daarboven. Zo rond mijn 20e nam ik ooit een LSD-trip waarvan bekend was dat het een waarheidsgetrouwe blik op je innerlijke echte zelf zou geven. Ik kreeg , kijkend in de spiegel een beeld te zien van een duivelsjong, ja dat was ik, en het vreemde was dat ik op dat moment een enorme vreugde voelde, heb nooit meer zo'n gevoel gekend. Ik ben nu een lelijke man van 48 die zichzelf haat, die geen werk heeft(ben nota bene bejaardenhulp, waar ze om staan te springen...niet om mij), ik heb geen vrienden of vriendinnen, ik heb geen geld,ik heb psychische problemen die ik zelf niet aan kan en mijn moeder en drie zussen zal dat worst wezen (kop op Tom, ga maar hardlopen of zwemmen, als je maar van de drugs afblijft komt alles goed), ze hebben zo vaak dingen gedaan die ik wel zou willen maar niet kan (reizen, luxe leven, huis kopen, kinderen krijgen, gelukkig zijn, elke dag te eten) maar wat blijft er over voor die ene broer die het niet heeft, niet kan? De vakantiefoto"s mogen bekijken, drie keer per jaar op familiebezoek mag ik komen om hun fijne leven even vanaf de zijlijn te mogen aanschouwen, en dan vort, terug naar je eenzaamheid.De telefoon rinkelt niet, wel drie keer per jaar naar overal terwereld, maar even naar Utrecht om een diepongelukkige een paar uren te vermaken, dat is er niet bij. Vaakgehoorde kreet: iemand die zegt dood te willen schreeuwt om aandacht, meer is het niet. Heb nu aandacht van professionele hulpverleners, en weet nu nog zekerder dan voorheen dat ik weg wil uit dit leven. Mijn problemen,zo stellen zij, zijn goter dan ikzelf aankan, en ik ben(door mijn "zeer gote aggressie-reservoir" )een gevaar voor de samenleving. Ik ga dus niet afwachten tot ik of in een inrichting of in de gevangenis word opgesloten. Ik ga datgene doen wat ik verplicht ben aan mezelf, mijn ziel wil weg uit dit lelijke lichaam , mijn hoofd wil rust, ik ga eindelijk IETS GOEDS DOEN!
Datum:
25-05-2009
Naam:
Thomas
Leeftijd:
48
Provincie:
Utrecht

ik haat mijn leven ik wil gewoon er een eind aan maken

ey ik ben een meisje van 21 jaar
ik heb sinds mijn 16de al zelfmoord neigingen
het is me bijna geluk toen ik 16 jaar was die dag vergeet ik nooit meer maar mijn ma kwam just mijn kamer binnen ik heb nog altijd spijt dat ze binnen is gekomen dan was ik hier nu niet meer en was ik misschien gelukkig toen ik 20 was mijn leven stukken beter was ik gelukkiger en was het op gehouden om aan zelfmoord te denken maar nu just 5 jaar later op 25 januari 2009 is alles weer begonnen het is stukken erger geworden het gaat gewoon niet meer voorbij of ik denk elke dag aan zelfmoord
nadat ik mij gesneden heb ben ik weer blij voel ik me opgelucht maar daarna begint alles weer opnieuw ik wil zo niet meer leven ik wil gewoon een oplossing voor goed van mijn leven af te zijn zonder messen of touwen van de eerste keer direct dood ben mijn leven beu kotsbeu ik haat mijn leeftijd volgens mij ligt het daaraan iedereen vind 21 een leuke leeftijd ik snap ni waarom ik haat het gewoon ik wil zelf geen 22 zijn ik wil zo geen 50 jaar met zelfmoordgedachte leven dan wil ik er nu gewoon direct een eind aan maken ben ik in rust en vrede
er komt toch nooit een einde eraan ik moet er zelf pillen voor nemen en met iemand er over praten niks helpt gewoon ik weet het niet meer
ben mjin leven kotsbeu
ik hou het niet meer vol
ik wil gewoon dood
Datum:
25-05-2009
Naam:
marleen
Leeftijd:
21
Provincie:
België

weet het niet meer

ik weet het niet meer, wat ik moet doen.
ik maak men familie ongelukkig, mijn lief negeert me sins daarstraks na een telefoontje en haar familie reageert ook niet meer. ik doe de laatste tijd voor iedereen slecht, terwijl ik het goed meen. ik word moe van me uit te sloven voor niets, voor altyd ruzie en problemen te hebben. ik wil niet meer verder zo. ik wil rust, eeuwige rust. dat mag toch, niet?
Datum:
25-05-2009
Naam:
kwieteke
Leeftijd:
16
Provincie:
België

DOOD

ik ben een 20jarige meisje met twee kinderen..ik heb een hele kut leven achter me rug..ik wil niet meer leven!! ik wil echt DOOD!! ik weet niet hoe k dat moet doen maar leven kan ik echt niet meer...ik denk er soms aan om een dossis pillen in te nemen en dan slapen want dan voel ik teminste geen pijn...maar dan denk ik soms weer aan me kinderen ik sta er helemaal alleen voor en de vander van hun geeft niet om ze....ik ga echt dood mijn leven is gwn echt niks meer waard..ik wil wel help maar dan nemen ze me kinderen mee en dat wil ik niet....niet zolang ik leef..het was heel leuk op de wereld maar ik heb ht meest KUTtijden gehad !!!!!!!!! maar ik kom terug !! met een goed leven !!! groetjes mij uit den haag
Datum:
25-05-2009
Naam:
Meisje
Leeftijd:
20
Provincie:
Zuid-holland

tja

De voorbije 2 jaar, heb ik me zo misérabel gevoeld. Zonder reden eigenlijk. Ik heb een ontzettend lieve mama, schitterende grootouders, een zus waar ik steeds kan op rekenen, en een vriend die de wereld voor me betekent.

Doch, ik heb geen gevoel meer. Ik weet niet meer wat ik met mezelf moet aanvangen, want ik ben ervan overtuigd dat psychologen en therpieën geen bal helpen. Waarom trouwens zoveel centen dokken, om uiteindelijk maar een simpel anti-depressiva-voorschrift te krijgen?

Ik verlies mijn vrienden, doordat ik me steeds meer en meer begin op te sluiten in mezelf. Vroeger was ik een heel sociaal en grappig meisje, maar daar blijft nu niets meer van over. Behalve als ik gedronken heb op drugs genomen heb.
Dan voel ik me eindelijk weer diegene, die ik vroeger was.

Ik heb ook helemaal geen zin meer om nog contacten te leggen, om nog goeiendag tegen de mensen te zeggen, etc. Het gaat me allemaal niet meer af.

Vaak twijfel ik ook aan mijn relatie. Maak ik mezelf wijs of mijn vriend écht wel van me houdt. Ik ben zo onzeker, dat ik er helemaal gek van word. En mijn vriend ook, heb hem al verschillende keren gekwest uit pure frustratie en verdriet. Verdriet waar ik de oorzaak niet van ken.

En zo kan ik nog veel meer neerpennen, maar daar heb ik ook al helemaal geen zin meer in. Het komt erop neer, dat mijn leven één donker gat geworden is. Ik weet absoluut niet wat er aan de hand is.
Ik heb al gedacht aan zelfmoord, heel veel zelfs, en ook al vaak op het punt gestaan, maar steeds is er iets dat me tegenhoudt. Geen flauw idee wat dat 'iets' dan wel mag zijn.
En ik ben zo moe! Zo verschrikkelijk moe..
En snel ziek, terwijl ik vroeger nauwelijks ziek was.

Heb een fantastische job waar ik toch nog een beetje voldoening uit trek. Ik werk in met mensen met een mentale beperking, en op zo'n momenten voel ik me als het ware weer openbloeien. Al die liefde en die vriendschap. Daar heb ik het gevoel, dat ik iets beteken. Maar wanneer ik dan thuiskom, heb ik 0% energie meer. Ik huil mezelf vaak in slaap.

Ik kan hier met niemand over praten. Mijn mama zou het niet begrijpen, omdat ik zo'n luxeleventje leid, mijn grootouders en zusje zouden er het hart van in zijn, en mijn vriend heeft zelf jaren in een depressie gezeten en zakt bij de minste ruzie helemaal door de grond.

Ik hoop dat deze periode snel zal voorbij gaan, want ik raak volledig geïsoleerd van iedereen. Van de mensen die ik graag zie. En zo kan het niet verder. Ik ben zo kapot.
Ik hoop snel weer de oude te kunnen zijn.
Datum:
25-05-2009
Naam:
Lien
Leeftijd:
21
Provincie:
Anders

te veel reden

in het kort.geen goede kindertijd,vader altijd dronken en moeder wou me niet vrij laten.mijn vader vermoorde mn hondjes die ik wederom van mn moeder kreeg.maar toen had ik nog geen zelfmoord gedachten.22jaar en dan trouw ik,krijg 2 kindjes en toen ik 25 was stierf mijn man...toen begon alles slecht te gaan.ik leerde al vlug iemand anders kennen die me dan 7 jaar lang mishandelde en die dronk,en al mijn geld afpakte.ik begon ook meer en meer te drinken,maar dacht dat ik dat onder controle had.veel in vluchthuizen gezeten,maar toch steeds weer terug bij hem.toen kreeg ik van hem nog een tweeling...maar het werd nog erger.hij sloeg me half dood en hij ging de gevangenis in.resultaat.de jeugdrechybank vond dat mijn kinderen in een pleeggezin moesten geplaatst worden.voor een tijdje,zeiden ze...ik ging vrijwillig naar de psychiatrie om van de drank af te blijven.in die tussentijd heb ik verschillende keren pillen met alcohool genomen,heel veel zelfs,en toch werd ik altijd wakker in de kliniek...nu momenteel is dat allemaal al 14 jaar geleden en heb ik al lang een vaste relatie en nog een kind bij.ik vond dat mn leven nu toch goed was,maar...in2005 begon 1 van mijn kinderen zich te snijden en had zelfmoord neigingen en ik besloot om hulp te zoeken.en daar kwam uit dat zowel zij als haar oudere zus jaren sexueel misbruikt zijn geweest in dat pleeggezin...rechtbank tot hoger beroep heeft niks geholpen.waarom weer ik...te veel reden heb ik om zelfmoord te plegen,maar ik denk dat ooit mijn tijd komt dat god zal beslissen wanneer ik sterf...het kan toch niet langer dan 100 jaar duren...veel sterkte aan iedereen,met heel mn hart.
Datum:
25-05-2009
Naam:
ayse
Leeftijd:
46
Provincie:
België

raar....

Ik lijdt aan depressie sinds mijn 4e!!! Ongelooflelijk dat ik op zo'n jonge leeftijd voor het eerst aan zelfmoord gedacht heb. Mijn vader was een alcoholist en tja uiterraad gingen mijn ouders sheieden. Dat is al 13 jaar geleden en sindsdien heb ik mijn vader ook niet meer gezien... Mijn moeder was verhuisd naar een anders land, door haar baan. Ik moest daarom bij mijn oma en opa wonen. Op school werd ik gepest, ik werd bijna verkracht, mijn moeder was er nooit en mijn oma sloeg me de hele tijd om niets. Ik vertoonde al mn hele leven symptomen van depressie, maar het werd genergeerd. Vraag me af waarom? Nu voel ik me nog rotter omdat ik het zo ver heb laten komen, dat ik me alleen maar leeg voel. Ik ben besluiteloos, beleef nergens meer plezier aan, ik kan geen emoties herkennen, behalve pijn... Ik wil dood, maar ik durf niet. Ik ben bang dat er iets is na de dood...dan zou ik met schuld gevoel moeten leven dat ik andere pijn heb gedaan....wat is het leven toch raar...
Datum:
24-05-2009
Naam:
Anastacia
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-holland

helemaal gek

ik word hier helemaal gek, altijd krijg ik de klappen van mijn ouders omdat mijn broertje met mij zitten te ruzien en terwijl hun beginnen, hun hebben lekker lol en ik word helemaal verrot geslagen. ik word buite oowk gepest ik weet geen raad help me alsjeblieft
Datum:
24-05-2009
Naam:
gek
Leeftijd:
15
Provincie:
Gelderland

vrijheid

ik denk al vanaf mijn 10de ongeveer om er een einde aan te maken. Niet om werkelijk zelfmoord te plegen, maar ik denk er aan hoe het zal zijn om niet meer te hoeven leven.

Het lijkt me fijn om niet altijd naar een plekje te moeten zoeken, om onzichtbaar te zijn en zonder verplichtingen. De mensen nu uit mijn leven zal ik niet missen, vrienden heb ik niet en familie is me liever kwijt dan rijk. Als ik dood ben wil ik graag zwerven, gewoon met mensen meelopen en kijken wie ze zijn en wat ze doen. Ongeveer een dag per persoon, en dan weer meelopen met een ander. Onzichtbaar, de ander hoeft niet te weten dat ik er ben.

Ik vind het niet zo vervelend hier hoor, ik geniet best van het leven. Ik geniet er van om naar mensen te kijken en luisteren, ik houd van de natuur en van mooie spullen. Het is ook allemaal goed als ik maar met rust gelaten word.

Ik wil met rust gelaten worden omdat ik het dan kan dragen wat er allemaal in mij gebeurt. Al het verdriet en de angst, alle gedachten en inzichten, en zelfs vreugde. Als ik alleen ben heb ik niet de behoefte om het te delen. Maar als mensen een beetje dicht bij me komen wil ik zo graag laten zien wat in me is. Ik wil alles delen. Maar ik kan het niet. ik kan het niet verwoorden en krijg het er niet uit. Zelfs niet in therapie. Niemand weet wie ik ben, want niemand weet wat er in me omgaat. Als er niemand is, dan ben ik alleen en is het goed. maar zodra mensen naar me kijken wil ik zo graag alles aan ze vertellen.

Het is al zo vanaf dat ik klein was. Mensen snappen niets van me. Soms, heel soms, vraag ik om hulp, maar de goedbedoelde hulp die ik dan krijg heeft niets met mijn hulpvraag te maken.

Ik kan me niemand herinneren die me echt zag. Dat maakt me eenzaam, vanwege mijn eenzaamheid wil ik graag alleen zijn, zo alleen dat ik bereid ben om ervoor dood te gaan. Het vervelende is dat ik niet weet hoe, en ik verwacht dat het pijn zal doen. En dat het vervelende gevolgen zal hebben voor eventuele volgende levens.

Uit angst doe ik niets, en blijf daarom maar wachten op beters. Ik hoop dat er ooit iemand zal komen die me kan kennen, en dat ik nooit zo wanhopig wordt dat ik uitstap.

sterkte allemaal,

Marc
Datum:
24-05-2009
Naam:
Marc
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

hoe het zover komt...

Hoe is het zover gekomen... daar moet dit verhaal over gaan.
Ik denk dat ik altijd teveel heb geprobeerd de problemen in mijn leven op te lossen en vergeten ben te genieten. Ik heb daardoor anderen veel leed berokkend en altijd als ik iets van me laat horen, weten ze dat ik in de problemen zit. Daarom laat ik de laatste tijd maar niets meer horen, of doe ik alsof er niets aan de hand is... Er is maar één iemand die ik de waarheid vertel zoals die is, en dat is mijn vriendin, waar het nu ook nog mee uit is.
Als kind heb ik altijd mijn best gedaan een beter leven voor mijn moeder te creëren. Ze was depressief, angstig, psychotisch, noem maar op. Ik wilde haar helpen en kon daardoor mijn gedachten maar niet verzetten. Ik bleef thuis, ondernam geen activiteiten en verveelde me een groot deel van mijn puberteit. Maar ik wist gewoon niet wat ik eraan moest doen, hoe ik het op kon lossen.
Toen ik uit huis ging kreeg ik een relatie, ik was dolgelukkig, zij was mijn engel en ik dacht dat alles nu goed zou komen. Maar wederom ontstonden er problemen. Waarom? Misschien wel gewoon omdat we niet bij elkaar pasten. Dat kan gebeuren. Maar ik ging weer de fout in... dacht dat dit mijn (enige) kans op geluk was en deed daar alles voor. Ging weer weinig naar vrienden toe. Verwaarloosde mezelf. Tot er uiteindelijk geen weg meer terug was. Zij werd ongelukkig, ik kon dat niet aanzien, en toen heb ik het uitgemaakt. Ik wilde niet nogmaals ellende voor een ander betekenen. En nu ben ik eenzaam. Alleen nog maar eenzaam. Ik krabbel mezelf overeind, om iedere dag weer harder neer te vallen. Binnenkort is het zomervakantie en wat dan? Ik moet werken om geld te verdienen maar weet dat er weinig tot niets tegenover staat. Waarschijnlijk word ik weer depressief, net als vorig jaar. Ik zou wel eerlijk willen zijn tegen mensen maar ben bang weer te horen te krijgen dat ze er niets mee kunnen. Iedereen heeft al plannen, iedereen heeft zijn leven al in de agenda staan. En ik dacht dat ik het voor elkaar had, maar nu blijkt dat ik me blind heb gestaard. Mooie zonnige dagen gaan voorbij, zonder dat ik iets doe. Ik blijf zitten en hangen en dat was het dan...
Datum:
24-05-2009
Naam:
S
Leeftijd:
21
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.