Levensverhalen (pagina 897)

Tot nu toe ging alles goed, ik had lieve vrienden en mensen waarom ik gaf om me heen,
ik stond gelukkig in het leven.
tot de laatste weken.
Het begon op school ik word gepest, heel erg.
Door de tutjes uit de klas ze roepen dingen, wachten ons op en gooien met spullen naar ons.
Ik durf niet meer naar school omdat ik me eigen gewoon klote voel.
Ik werd laatst bijna van school geschorst om een fout die ik had gemaakt en nu gaan ze me daar ook mee pesten vandaag was zo erg ik kan het niet meer aan :(
Ik denk wel eens aan zelfmoord , heb mezelf wel eens gesneden lange tijd maar is dit allemaal echt wat ik wil?
Ik heb de hoop verloren, ik ben hopeloos weet niet meer wat ik moet doen..

Ik word gek.. Ik ben negentien jaar en ik weet niet wat ik wil.. Doe ik wel de goede opleiding? Wil ik nog wel in deze stad wonen? Kan ik niet beter naar het buitenland gaan? Vind ik mijn werk nog wel leuk? Vinden mensen mij nog wel aardig? Ik word gek van die gedachtes. Helemaal gek. Het liefste zou ik gewoon dood zijn. Dan hoef ik nergens meer over na te denken. Ik breng mezelf keer op keer weer in de problemen. Ik wil gewoon dood. Ik ben er klaar mee. Iedereen haat me en niemand die houd van me. Mijn vrienden zijn allemaal hetzelfde. Ik moet altijd voor hun klaar staan, maar hun zien nooit dat het met mij slecht gaat. Ik zou zo graag willen schreeuwen om hulp maar ik kan het niet. Ik wil dood. Het probleem is alleen dat ik geen kracht heb om zelfmoord te plegen. Hoe graag ik het ook zou willen. Ik durf het niet. Stel nou dat het mislukt, dan haat iedereen me alleen nog maar meer. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. En het lijkt wel alsof niemand dat iets uit maakt. Ik haat mezelf en ik haat dit leven.

Ik ben van Thaise afkomst. Woon in België sedert mijn 3j.
In het begin ging alles goed tot we een jaar later moesten verhuizen.
Nieuwe omgeving, nieuwe school en allemaal onbekenden!
Kleuterklas, lagere schooltje verliepen vrij vlekkeloos.

Tot ik in het secundair terecht kwam. Eerste 3j waren redelijk..
Weer nieuwe mensen leren kennen paar oude kennissen maar nooit geen echte vrienden!
Mijn enige vriendin op school begon schijnheilig te doen en liet me vallen vanaf ze nieuwe 'vrienden' leerde kennen.

Dan 4e jaar ik was toen 15j oud. Veranderen van klas. Iedereen was me onbekend..
Had 1 meisje die me kon verdragen in de klas. Voor de rest werd ik vanaf de eerste week dag in dag uit gepest, uitgescholden, vernederd.
School was een hel, ik kromp ineen.
Eenmaal thuis constante verwijten en lappen om mn oren heen!
Je moet je gedragen! Je bent een puber maar probeer eens normaal te doen zeiden ze terwijl ik niet eens wist wat ik verkeerd deed.
Ik kon niets meer goed doen. Ik kon nergens heen!
Maandje of twee later werden de pesterijen zo erg dat ze me deden struikelen van de trap.
Mijn enkel zwaar verstuikt. Naar het onthaal geweest, voorlopige krukken van de school geleend..
Dan nog 2u op mn tanden gebeten, in de les was ik stil.. Geen woord..
De rest lachen en zeveren want nu hadden ze reden!

Middagpauze:
Ik belde mn ouders, nog een geluk dat het woensdag was of er was niemand thuis!
Samen naar spoed gereden, gips rond mn voet en gelukkig voor het eerst in mn leven een namiddagje thuis van school.
Ziek of niet ik moest altijd naar school, medicatie meenemen want anders mis je de les zeiden ze!

De volgende dag terug op school aangekomen mocht ik de krukken nog een tijdje houden. Kreeg een pasje voor de lift alles goed en wel. Tot ik aan het klaslokaal kwam.. De leerlingen me aan het uitlachen in het gezicht en ene die mijn krukken nog eens wegschopte zodat ik weeral eens viel..
Leerkracht kwam toe en hielp me overeind. Ze verloor haar evenwicht zeiden ze... En ik durfde mn mond niet eens opendoen!

1 week later kreeg ik vervroegd een loopgips. We moesten met de ganse klas op bezinning! Ik probeerde thuis om eraan te ontkomen maar het maakte niet uit. Ik kon niet praten met ouders.
Die last droeg ik al die tijd alleen op mn schouders niemand die ik erover kon vertellen!

Heb eens hulp gezocht bij oude leerkracht die ik vertrouwde maar heb toen nog meer pesterijen gehad dus vanaf nu zweeg ik maar.
Ik dacht binnenkort zijn ze het beu of zoeken ze iets anders, gewoon nog even op mn tanden bijten!
Maar niets was minder waar...

Bezinning:
Eerste dag weer helemaal afgezonderd en alleen. Anderen hadden sterke drank mee wat tegen de regels was en de meisjes kropen bij de jongens!
Allemaal straf want ze werden betrapt.. Natuurlijk kreeg ik weeral eens de schuld! Dag later hebben ze het me betaald gezet. Even pauze en ik stond daar maar te staan.. Paar meter verder kwam al vanalles op me afgevlogen! Eikels, kastanjes, holsters van kastanjes, stenen, gewoon alles wat ze konden vinden smeten ze naar me!
Nu wist ik ook hoe het voelde om gestenigd te worden!
Iedereen die toekeek maar niemand die ingreep...
Pauze was over, samen in groep bidden en daarna elkaars karaktereigenschappen vertellen. Je gedacht over de ander...
Wat moest ik nu zeggen? Heb dan maar woorden gekozen die zo weinig mogelijk logen.
Pastoor weg, we zitten nog met de hele groep samen. Ze waren weer druk bezig met drinken en lachen dat ze mij beetje vergaten! Voor het eerst voelde ik mij wat beter, ik was wat op mn gemak. Misschien dat het pesten nu over was?
Was dan wel onzichtbaar maar dat vond ik niet erg, liever dan gepest te worden!

Maar 's avonds begon het spelletje weer..
Die avond toen iedereen samen zat, en weer veel pret had was voor mij de emmer vol. Ik had er genoeg van, ik kon het niet meer aan! Het liefste wou ik gewoon weggaan..
Had een briefje geschreven en verstopt tss mijn leesboek.
Had antibiotica bij van thuis.. maar 6 pillen maar op dat moment was het genoeg!
Ik kon bij niemand terecht, geen leerkracht die me kon helpen, ouders waar ik niet mee kon praten..
Deed het raam open en besloot even op de vensterbank te zitten. Goed nadenken...
Maar voor ik het wist werd ik aangetrokken tot de begane grond. Ik viel naar beneden. 3 dagen in het ziekenhuis gelegen!

Back to school:
Eenmaal terug was de situatie nog erger dan voorheen! De enige die af en toe met me praatte, zij liet me nu ook moederziel alleen!
Constant uitgescholden en gekleineerd.. Thuis verslechterde de situatie ook enkel en alleen maar! Ik trok me meer en meer terug, sneed mezelf elke dag omdat het dan minder pijn deed, toch voor even!
Ik voelde me nog slechter dan voorheen...
Voor mij kon er niet rap genoeg een eind aan komen! Tot op een dag de boodschap thuis duidelijk werd..
Directie overlegde met ouders dat ik beter van school kon veranderen.
Nog een maand en ik was weg.. *oeff*
2 weken in aparte hok alle leerstof op mn eentje geleerd en apart tentamens gemaakt..
Rapport: 78% behaald, niet goed maar ook niet slecht! Alle leerkrachten vonden het jammer dat ik weg moest maar ze beseften ook dat het zo niet verder kon.
Ik takelde elke dag af, stierf beetje per beetje meer vanbinnen.. Liep rond als een zombie.
Enige waar ik nog aan dacht, welke kant ga ik nu kiezen? Links of rechts, welke kant zal me de strijd doen verliezen?....

Nieuwe school, nieuwe omgeving:
Werd weeral eens verstoten maar ze lieten me tenminste met rust! Ach de eenzaamheid is nog zo erg niet kon me dan tenminste nog beetje concentreren op de leerstof..
Jaartje later nieuw meisje in de klas, eindelijk een vriendin... Maar ook een nieuwe jongen die me duidelijk maakte dat ik niets betekende en me kleineerde!
Uiteindelijk geslaagd en diploma ontvangen!


Zo is het begonnen, dit was de eerste slechte en tegelijk ook de zwaarste periode in mijn leven.

Sedertdien durf ik in mijn woonstad nog altijd niet op bepaalde plaatsen komen, in bepaalde cafés en dergelijke uit angst hen weer tegen te komen.
Als ik ze zie draai ik me om en loop ik nog steeds weg!
Nog altijd ben ik moederziel alleen.. En na 7j begin ik nu echt de hoop op te geven.
Ikwil niet maar ik ben al zo dood vanbinnen, hoe moet dit nu verder?
Dan denk ik aan mijn familie en dat houdt me overeind. Toch iemand die van me houdt! Ook al lijkt het soms niet zo...

Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af waarom? Heb hen nooit iets misdaan!
Is het nu echt gewoon alleen omdat ik er anders uitzie?? Is dat nu echt de enige reden?

Verder studeren:
Nieuw begin op de unief, niemand die ik ken maar weer hetzelfde tafereeltje...
Dacht dat als mensen wat ouder waren ze misschien niet meer zo zouden zijn of doen! Maar elke dag opnieuw is een hel.
Het voelt als een eindeloze strijd, een strijd waarbij ik niet weet hoelang ik nog de kracht vind om te vechten...

1992: geboren in nederland
1997: verhuis naar amerika ivm mijn vaders werk.
1999: ouders gescheiden, terug verhuis naar nederland met moeder en vader, die plechtig beloofde altijd in dezelfde stad te zullen wonen voor zijn kinderen *we zijn met zn drieën, ik ben de middelste*
200?: vader verhuisde naar een andere stad, plechtig beloofd nooit naar een ander land te zullen verhuizen voor zijn kinderen.
ergens hier tussen in ben ik sexueel misbruikt door mijn zus.. waar ik pas een tijdje geleden achter kwam
2003: vader terug verhuisd naar amerika waar hij nu nog altijd woont.
vanaf groep vier tot de derde werd ik gepest omdat ik nogal excentriek/raar was..van de 1e tot de 3rde mishandeld door mijn 2 'vriendinnen' die mij dagelijks sloegen en schopten, ik kwam elke dag huilend thuis en liet het niemand zien.
ik werd depressief en sliep de hele dag, deed nooit wat met mensen van school, want ik was te verlegen..
ben toen begonnen emt antidepressiva, waar ik niet goed op reageerde en dagelijks op tripte.. de dokter dacht dat het kwam omdat de dosis te laag was, en begreep niet dat het slecht ging juist door de medicijnen, en verhoogde telkens mijn dosis.
toen ben ik stiekem gaan blowen met nieuwe 'vrienden', en deed dat bijna elke dag voor 1-2 maand.. deze mensen waren tenslotte beter dan niks.
daarna ben ik in overleg met mijn zus gestopt met het nemen van medicatie,want ik kreeg door dat dit ervoor zorgde dat ik me slecht voelde.
ergens daar in die tijd ben ik begonnen met zelfbeschadiging met messen etc omdat het makkelijker was emoties op mezelf te uiten dan op andere mensen..
bovendien 'verdiende' ik het, dat begon rond mijn 13e, en ik ben er niet mee gestopt, ook al wist iedereen in mijn omgeving uiteindelijk toch wel dat ik het deed, hoe goed ik het ook dacht te verbergen..
ik kreeg geregeld paniekaanvallen omdat mijn gevoel voor werkelijkheid verdween.
ik was er 100% van overtuigd dat mijn wereld nep was en dat iedereen een complot tegen me voerde om mij onderuit te krijgen, dat ik eigenlijk dacht te leven maar dat het toch niet zo was.
ik was alleen, niemand interesseerde het enigszins dat ik huilend door school liep, of bloedend in de toiletten stond toe te kijken hoe de wereld me verafschuwde.
tegenwoordig klamp ik mezelf zo vast aan vrienden dat ze mij stuk voor stuk toch verlaten, ongeacht hoeveel ik voor ze opoffer.. mijn tijd, mijn medeleven, mijn blijdschap die toch nooit 100% gemeend is, omdat ik niet blij kán zijn.
ik heb vaak op een brug boven de snelweg gestaan gefascineerd door het idee dat ik het allemaal in een paar seconden kon laten eindigen.
tegenwoordig overgestapt op medicatie (oxazepam/codeïne/tramadol/ibuprofen/allerlei 'pammetjes') om het gevoel van weg zijn te verkrijgen..maar ik bleek overgevoelig voor tramadol e.d. en heb het mijn moeder moeten vertellen uit angst voor wat er met mij aan het gebeuren was, die alle medicatie uit huis weghaalde. dus daar ben ik een maandje mee gestopt, maar dit deed ik ook vrijwillig, ik was het zat om mezelf zo te zien wegkwijnen..
ookal gingen de gevoelens van het 'willen doodgaan' niet weg, en die zullen ook nooit weg gaan, iig niet voor 100%, dat weet ik zeker.
ik heb mezelf zojuist gewurgd met een stropdas in de hoop weg te kunnen vallen en tenminste te kunnen slapen, want dat doe ik tegenwoordig ook niet meer.
maar ik ben te zwak om vol te houden.
ik wil mezelf niet meer van het leven beroven , ik wil alleen dat het gevoel alleen te zijn een keer ophoudt.
de wil om het te laten eindigen is iets dat mijn dagelijkse leven domineert..ik denk er constant aan, al jarenlang.
ik bent het zat om niet blij genoeg te kunnen zijn om te willen leven.
ik ben het zat dat ik hiermee mensen pijn doe, en juist hierdoor voel ik me nog schuldiger.. ik verdien het niet om te leven, ik heb zoveel mensen pijn gedaan..

Iedere ochtend denk ik....alweer een dag....Iedere dag is er eentje teveel.
Zie maar scheermesjes voor me de laatste weken. Durf ik of durf ik niet. Zit alles te zoeken op het internet om maar een site te vinden waar ze dé oplossing voor me hebben.
De mensen snappen het niet...Je hebt een mooi huis....huisdieren....m'n liefje wat wil je nog meer. Wat ik nog meer wil. Ik wil af van die innerlijke eenzaamheid. Veel mensen kunnen zich dat niet voorstellen. Ik krijg dan te horen dat het aan mezelf ligt.
Had een beroerde jeugd met erg veel misbruik. Toen al wilde ik dood. Was nog maar tien toen ik aan mijn moeder vroeg....waarom moet ik leven? Toen al zag ik het niet meer zitten. Hoelang nog moet het duren alvorens ik naar mijn man man. Die is al een aantal jaren dood.
Aan de buitenkant lijkt alles normaal maar in mijn binnenste zien ze niet hoe ellendig en alleen ik me voel.

ik ben een meisje van 12 en ik weett echt niet wat ik meot doen.
sommige mensen voelen zich wel eens niet fijn of hebben wel een keer ruzie.
maar ik voel me altijd kut
ik haat mezelf
ik vind mezelf lelijk
en heb altijd ruzie
anderen zeggen dat ze van me houden en dat ik super knap ben maar dat helpt niets
niemand weet van myn probleem.
ik wil het er ook echt niet over hebben
ik lasch van buiten
maar ik huil van binnen
help mij

Na jarenlang sociale trainingen, psychiatrische bezoeken en cursussen ben ik het nu echt zat. Ik kom hier niet uit. Heb ADD, borderline persoonlijkheidsstoornis en niemand kan me helpen. Na 1,5 jaar individuele therapie gehad te hebben denk ik nu klaar te zijn voor de volgende stap: groepstherapie. Maar eigenlijk kan ik zeggen dat ik de laatste week alleen maar denk aan pijnloze zelfmoord drankjes en wat ik me omgeving aan zou doen dan. Niet dat ik ook maar iemand in me omgeving heb behalve me ouders, zus en 1 vriendin. :( Ik doe HBO, van de buitenkant lijkt alles prima te gaan maar van binnen ga ik kapot! Niemand weet ik er iets van.. af en toe laat ik iets vallen bij me ouders maar ook bij hun komt het niet binnen. Ze proberen het wel maar vaak is het ''zie alles toch niet zo negatief, het glas zit halfvol''. Wat heb ik daar nou weer aan? Denk je het daarmee op te lossen? 1 Regel zeggen en plots klaps.. ik verander mijn manier van denken en dingen doen? Ik ben ik. Ik ben depressief, heb al eerder neigingen gehad om zelfmoord te plegen en nu komt het weer bovenwater. Waarom leef ik? Wat houdt me leven in? Waar doe ik het voor? De vriendinnen die ik had ben ik kwijt. De school die ik doe, pff... brengt me alleen maar meer stress en ongelukkige gevoelens.. Ben eenzaam, geen leuke jongen.. de jongen die ik had voor 3 jaar had ook niet bepaald een goeie invloed op mij. Stemmingswisselingen.. zo chaotisch als de pest. Zit hier nu in me appartementje.. wat 1 grote t*r*ng bende is, loop achter met school werk.. kom me bed niet uit.. soms kom ik dagenlang niet van de bank af.. ik blijf maar eten en eten.. geen kleding past me meer, wat ik in de spiegel zie verafschuw ik.. sta dik in de - qua financien.. moet veel werken om me hoofd bovenwater te houden waardoor ik weer meer stress beleef.. een vizuese cirkel.. Ik ben het zat.. zat om te huilen.. zat om dagenlang zielig te zijn.. ik wil naar me opa toe in de hemel.. kijk nu begin ik weer te huilen.. laat me gaan alsjeblieft.. ik durf niet van een toren af te springen of mezelf voor de trein te gooien.. maar een zelfmoord drankje.. graag.. pijnloos wachten op bed tot ik in slaap? Wat een geschenk uit de hemel zou dat zijn.. Als er een god bestaat.. breng dit op mijn pad aub.. ik kan en wil niet meer verder in dit leven..

Ik weet niet goed waar beginnen..dit is de eerste x dat ik op een site als deze iets neerschrijf...Ik weet niet waarom ik het nu wel doe, want wat maakt het uit ?!
Ik ben bijna 26 en ik vecht al meer dan 10 jaar...ik heb al een aantal zelfmoordpogingen ondernomen, maar ben er steeds bovenop gekomen...Ik heb al heel intensieve hulp gezocht en gekregen en ik heb al een enorme vooruitgang geboekt, maar ik ben er nog steeds niet en ik ben nu gewoon 'op' ... Ik heb precies geen kracht, geen energie meer om nog langer te vechten...Het enige wat het me zo moeilijk maakt, is mijn directe omgeving...Ik heb echt het geluk om echte schatten van mensen rond me te hebben, en ik wil hen bijgevolg echt geen pijn of verdriet aandoen, maar het is echt een gevecht om elke dag opnieuw te moeten leven...Ik heb psychisch zoveel pijn, ik kan niet meer ...
Ik heb zopas ook een zware operatie ondergaan, die me een leven terug mogelijk zou moeten maken, en ik héb wel al positieve effecten, maar toch... ik ben gewoon doodmoe nu; en het probleem is dat ik mijn toekomst niet beter zíe worden...volgens mij kan ik het leven gewoon niet aan en heeft het bijgevolg geen zin om nog langer te blijven proberen, te blijven ploeteren, te blijven vechten.....

I heb zoveel verschillende ontbeantwoorde liefdes op myn conto en ben zo onbegrepen door mijn omgeving... Ik vind het welletjes

Nou ik ben Cindy.. 12 jaar en zit bijna in de 1ste van de middelbare..
Waarom ik zelfmoord wil?:
Ik ben te groot, te lelijk en vooral niet goed genoeg voor iedereen.
Ik word gepest.
Mijn ouders willen me niet en geven mij dan ook de schuld van alles.
De leraren vinden me hopeloos....
Ik begon in groep 7 dan ook met mezelf snijden omdat ik de pijn vanbinnen ook vanbuiten wou voelen.
In groep 8 kwam naar buiten dat ik zelfmoord wou.. gelijk alle kinderen roddelen over mij en me uitlachen..
Na dat is er ook nogeens uitgevonden door een paar meiden dat ik overgeef en dat ik mezelf snijd...
Ik heb atm ook ruzie met mn beste vriendin.
Ze doet heel gemeen en kiest de kant van een ander meisje terwijl ik er niks aan kan doen dat ik nou eenmaal moeilijker leef dan "mevrouwtje perfect".
aangezien ik niet het ergste leventje heb is mijn leven verwoest door 2 dingen.
1. mezelf
2. anderen die me pesten....