Levensverhalen (pagina 894)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijnverhaal

ik weet niet wanneer ik voor het eerst een mes tegen me pols aan hield.
Wel weet ik dat ik nog erg jong was(nu nog steeds). Ik weet niet waar het vandaan komt, misschien omdat me ouders gaan scheiden, me vader heeft gezegt dat ie mij niet wilde, me moeder vreemdgaat en er nooit is voor mij, en ik altijd ruzie met ze heb. Maar is dat dan meteen een reden voor zelfmoord? Een vriend van mij zegt dat het opgekropte gevoelens zijn, zou kunnen maar waar komen die dan vandaan? ik heb geen idee, ik weet alleen dat het steeds erger wordt.. en eigelijk zou ik heel gelukkig moeten zijn, behalve het feit van me ouders dan. Gisteren had ik teveel gegeten en moest ik echt bijna kotsen. En ik voelde me zo klote dat ik een vinger in me keel heb gestopt en alles eruit heb gegooid. Vandaag deed ik dit weer..
ik weet niet wat er met me aan de hand is.
en naar een psycholoog wil ik ook niet-
ik ben nog zo jong, en nu al zo derpi.
ik zie wel wat er van komt, op sommige momenten zie ik het weer helder in. Maar nu zie ik het leven niet meer zitten..
Datum:
11-06-2009
Naam:
Lisa
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

geen zin meer.

Ik word dus egt gek van school, alle leraren zeiken en ik doe nooit wat goed. Me ouders zeiken vervolgens over me cyfers en gaan dan ook moeilijk lopen doen. Dan werkt me vader de hele dag, en is me moeder altyd weg by haar paarden, ik heb er dus egt gewoon geen zin in het leven. Kunnen ze eens voelen hoe het is als ik er niet meer ben. Ik weet niet waarom ik dit schrijf maar schryf het tog.

Ruben
Datum:
11-06-2009
Naam:
Ruben (achternaam zeg ik niet)
Leeftijd:
12
Provincie:
Zuid-holland

mam

Ik ben Takato, ik denk aan zelfmoord. Mijn moeder is vaak boos op me. Ze zegt dat ze niet een dag boos is geweest. Volgens mij vergeet ze gewoon de fijne momenten. Ik heb al een keer pillen geslikt. Ik werd toen ziek. Ik heb gelogen tegen mijn moeder waarom ik ziek was. Ik wil dood want ik denk dat iedereen mij haat.
Datum:
10-06-2009
Naam:
takato
Leeftijd:
12
Provincie:
Noord-brabant

YES YOU CAN SEE ME SMILIN' BUT INSIDE I'M DYING!

Alles begon toen ik op de middelbare school kwam toen was ik 13, lelijk en klein. Ik werd gepest doordat ik met de verkeerde mensen om ging en door mijn uiterlijk. Ook hadden mijn ouders hele grote ruzies.
Ik begon me klote te voelen en het enige wat ik toen nog wilde was dood gaan. Mijn leven was toen niet zeker, ging ik dood, of ging ik door? Op een gegeven moment ben ik mezelf gaan snijden. Dit gaf mij het gevoel weer sterker te zijn dan de woorden in mijn hoofd. Maar het werd steeds erger. Zelfs zo erg dat ik een ader had doorgesneden, ik heb het nooit iemand verteld of laten merken, ik heb gewoon een paar weken met een 'gat' in mijn arm gelopen. Daarvan is nu een litteken gekomen, die ik opzich wel mooi vind.
Ik vond dat het genoeg was, en ging zelf hulp zoeken. Zo kwam ik bij de GGD. Een uiterst aardige vrouw hielp mij met mijn problemen en ik kon haar altijd bellen als er iets was. Het ging eindelijk weer beter.

Maar nu begin ik weer van voor af aan. Ik heb een heerlijk leven, eerlijk waar; alles wat mijn hartje begeerd, ik ben knap, lang en heb veel vrienden. Maar ik ga me weer steeds meer en dieper snijden. Ook ben ik gaan roken, omdat ik me dan zoveel rustiger voel.
YES YOU CAN SEE ME SMILIN' BUT INSIDE I'M DYING!
Het is raar, maar ik heb geen idee waarom ik me nu weer zo klote voel... Ik zou het liefste dood neervallen! Het enige wat me nog in leven houd is mijn vrienden die zóveel om mij geven en mijn broer, hij is zo'n grote steun voor me en ik kan goed met hem praten over alles.
Ik heb me vanacht weer moeten tegenhouden om mezelf niet te snijden, dat is gelukt maar ik denk dat de druk nu nog groter is geworden, dat ik het straks toch ga doen.
Ik heb er geen zin meer in! maar ik mag niet opgeven! want ik ben niet zwak! en ik durf het eigenlijk ook niet omdat ik mijn vrienden en mijn familie daar veel pijn mee doe.
Ik hoop dat het goed met me komt, voordat ik het toch beeindig.
En ik hoop dat het met jullie allemaal ook goed komt.
Datum:
10-06-2009
Naam:
kiara
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

.. ja en nu??:S

Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb nu verband om mijn pols vanwege een zelfmoord poging. Mijn beste vriend heeft me tegen gehouden. Mijn ouders lijken wel niets om mij te geven. Ik doe alles fout in hun ogen. Ik had een 4,8 op mijn rapport voor engels.. en dan kom ik met een 9 terug van school voor engels en dan krijg ik van ja het zal wel. En mijn zus haalt een 6,5 voor haar engels en word helemaal beloont enzo. Als ik iets doe in hun ogen is het ook niet goed :S.. en mijn zus doet het zelfde en dan is het helemaal fout :S of niet goed =S. Ook heb ik ruzie met mijn vriendje. Heb ruzie met een maatje van me en heb ruzie met een andere vriend van me. Hem doet me het pijnst. Hij heeft kanker en die is niet meer te genezen. Het doet me pijn dat hij op 16jarige leeftijd nu al bijna dood gaat. Ik mis mijn oma die al 3 jaar dood is en ik mis mijn vriendje waar ik 7 jaar mee heb gehad maar nu is overleden 2 jaar geleden aan een auto ongeluk. Ik wil het liefst bij hun zijn. Mijn beste vriend: b. heeft mij tegen gehouden om het niet te doen en staat nu ook dag en nacht voor me klaar. Ik weet het allemaal niet meer

Ik weet het echt niet meer :'(
Datum:
10-06-2009
Naam:
Kimmyy
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

Weer zo iets

Ik zit nou op school en weet niet meer wat ik moet. Zo nu en dan hoop alles zich in eens in mijn lichaam op en kan ik niks meer goed. Ik voel mij te snel uit gedacht, geen concentratie, te anders en iedereen praat over mij maar als ik goed luisteren zegt NIEMAND wat. Ik wordt langzaam gek. Hoor ik hier wel thuis of moet ik kijken of er iets is na de dood? En dit gebeurt mij al van af mijn 10de. 5 jaar lang steeds van dit soort dingen. Altijd angst altijd bewapend. Is dat iets dat ik moet respecteren dat ik zo ben of moet ik proberen een nieuwe start te maken?
Datum:
10-06-2009
Naam:
wagenrace
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Waarom

Ik ben jong... 19 jaar. Maar heb een aardig klote leven achter de rug. Ik zeg altijd dat die begon op mijn 12e... maar eigenlijk is hij altijd al klote geweest. Alleen op mijn 12e ben ik me pas écht gaan beseffen hoe en wat en ging ik de dingen bewust mee maken.

Ik ben opgegroeid met mijn moeder en deels met mijn zus. Een vader heb ik nooit gehad. Wel een verwekker die 1 keer per jaar met z'n dronken kop voor de deur stond om vervolgens het hele huis kort en klein te slaan. Ik vond dat als kind normaal. Elke vader was zo, dacht ik. Kan me nog herinneren dat ik een jaar of 7... 8 was, hij voor de deur stond en ik hem niet binnen wilde laten, want ik wist niet wie hij was. Het is een zieke gast. Hij heeft vast gezeten voor verkrachting, mishandeling en ontvoering. We hebben nooit echt contact met hem gehad. Echter, rond mijn 12e kwam hij weer eens aankakken. Manipuleerde de hele boel. Mijn zus, die toen nog thuis woonde, liep weg van huis en ging bij hem wonen. Toen ging het mis. Ze was daar niet veilig. Die vent was ziek, dat was algemeen bekend. Ik maakte me zorgen, raakte in de stress. Maar ik kon het niet uiten en ik kon ook niets doen. Ik ging niet meer naar school... werd agressief. Met name tegen over mijn moeder. Met mijn zus ging het ook steeds slechter.... ze ging kapot. Maar ze was gehersenspoeld door mijn verwekker (hij is de term 'vader' niet waardig, vandaar dat ik hem aanduid als verwekker). Zij heeft altijd een vaderfiguur gemist... en daar maakte hij misbruik van. Hij wilde mijn moeder kapot maken en dat probeerde hij via de kids te doen. Alleen op mij had hij geen grip, ik stond er boven. M'n zus helaas niet... Ze werd bedreigd met een pistool. Verkacht. Raakte daardoor zwanger. Ik keek maar toe... kon niets doen. Ik kwam onder jeugdzorg terecht, werd onhandelbaar. Ben een paar keer uit huis geplaatst. Ik begon onzeker te worden. Angstig... hulpeloos. M'n zus ging kapot. Op een gegeven moment ging ik helemaal niet meer naar school... Ik werd ook gepest. Liet ik altijd maar toe... maar op een geven moment was ik het zat. Ik begon agressief te worden tegenover medeleerlingen... docenten. Ik moest op speciaal onderwijs. Ook daar was ik agressief tegenover de docenten, heb er maar 2 weken op gezeten en ben er toen vanaf geknikkerd. Ik wilde me niet meer af reageren op andere mensen, dus deed ik het op mezelf. Ik sneed mezelf van top tot teen open... M'n moeder begreep dat niet. Die zei "Dat doe je alleen maar omdat je je zin niet krijgt!"... Ik bleef nachten wakker... hing 's nachts op straat. Zocht mijn rust in wiet, alcohol. Toen had ik nog vrienden. Laatste uithuisplaatsing was voor een duur van twee jaar. Ik kwam 'vrij' na die twee jaar. Al mijn vrienden waren weg. Mijn oma pleegde zelfmoord... dat voelt mijn schuld. Ze was eenzaam... niemand keek naar haar om. De hele familie lag overhoop met haar. Als ik dr gewoon opgezocht had, had ze geen zelfmoord gepleegd... De begravenis van mijn oma was mooi... maar pijnlijk. Ik had haar 8 jaar niet meer gezien... en toen zag ik haar weer voor het eerst. Dood in een kist... De familie kon het niets schelen. Het enige waar die zich druk om maakte was de erfenis. Ik begon haat te kweken naar de familie... Ik zat inmiddels weer op school. Hield ik niet meer vol dus ik ging niet meer.

Ik vertel dit allemaal in sneltreinvaard... tussen deze 'gebeurtenissen' door zit nog een héél groot gebeuren, maar deze laat ik liever achterwegen. Ik ben nu 19. Heb geen diploma's op zak... geen werk... zit dik in de schulden... Ik probeer aan werk te komen... echter lukt het gewoon niet. Ik solliciteer vaak zat... en krijg er ook wel reacties op. Maar ik "blokkeer" op dat punt als het ware... Het enige wat ik doe is in bed liggen. Heb geen energie om iets te ondernemen. Maar tergelijkertijd ook teveel energie om niets te ondernemen... Ik wil alles zo graag.. het komt er alleen niet van.

Ik vraag me vaak af waarom ik dit leven heb. Ik wil het niet. Maar het veranderen is zo verdomd moeilijk (lees: voor mij bijna onmogenlijk...). Niemand begrijpt het. Iedereen oordeelt maar op wát ik doe. Ze kijken nooit naar wáárom ik iets doe. Of juist niet doe... Ik kom tegenwoordig nauwlijks meer buiten. Op de een of andere manier word ik alleen al bij het idee angstig... als ik buiten loop en ik hoor iets achter me sta ik gelijk strak. Angst om achtervolgd te worden... waar dat vandaan komt weet ik niet. Dus ik zit hele dagen binnen. Ik woon in één huis met mijn moeder, maar ik zie haar nauwlijks. Ik leef in mijn slaapkamer en verder kom ik niet. en het rare is... Soms zijn er dagen dat ik denk: "Wat ken mij het boeien, ooit ga ik toch dood... op die dag wacht ik". Maar andere dagen, zoals nu, voel ik me kut dat ik zo'n leven leid... Stemmings wisselingen. De ene keer vrolijk, maar het volgende moment ontzettend boos of juist verdrietig... het is een cirkel waar ik gewoon niet uit kom. En ook niet uit wil komen... er is maar een ding wat ik wil: Slapen en nooit meer wakker worden. Ik zie geen toekomst in. Ik heb geen toekomst en die zal ik nooit krijgen.

Bang wezen om mensen pijn te doen met mijn beslissing hoef ik niet te zijn... ik heb toch niemand.
Datum:
10-06-2009
Naam:
R
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

verkracht

ik ben laatst door 3 ooms, 2 neven en 5 vreemde mannen verkracht. IK WIL DOOD
Datum:
09-06-2009
Naam:
anoniem!
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

weet het niet meer!!!!

Vind het moeilijk om hieraan te beginnen. Ben bang dat ik in de nabije toekomst niet meer de moet ga vinden om door tegaan met mijn leven. Weet dat ik daar mijn ouders en de mensen die veel om mij geven heel veel pijn mee ga doen. Dat is iets wat mij op het moment tegenhoud. Maar de gevoelens om er een einde aan te maken worden sterker, en echt veel sterker. Ik denk dat ik in een moment van zwakte niet sterk genoeg meer ga zijn om ertegen te vechten. Ik denk het niet, ik ben er zeker van. Misschien wil ik nog niet gaan misschien is er nog iets voor mij in dit leven, maar hoe langer ik erover denk hoe minder zeker ik daar van wordt. Dan komt nu het gedeelte van hoe komt dat dan. das juist het ergste van alles. das hetgene waar ik me voor schaam. eigenlijk heb ik geen reden!! Ik heb een baan waar ik goed mijn geld mee verdien. Ik heb lieve ouders en broers, heb een lieve hond en een mooi eigen appartement, zie er niet slecht uit in tegendeel zelfs (zeggen ze) kan veel dingen doen. heb veel vrienden. Maar toch ben ik eenzaam en zie niets in de toekomst, ben er zelfs heel bang van.
Datum:
09-06-2009
Naam:
WOUTER
Leeftijd:
31
Provincie:
België

hayyy

ik zie het niet meer zitten,kvraag mij echt af wrm ik hier nog moet blijven.ik heb een hele leuk en lieve vriend ,maar daar gaat het niet goed mee, elke keer ruzie ,kheb al een afscheid brief geschreven om hier weg te gaan naar hiier boven ,niemand zal dan nog ongelukkig moetn zijn,waarom krijg ik altijd de schuld?ik heb nog tans vorige week mijn best gedaan vo onze relatie , maar ja kweet het ni mji , denk dat het beste is dat ik weg ga , bye bye
Datum:
09-06-2009
Naam:
brouken
Leeftijd:
18
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.