Levensverhalen (pagina 895)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Weer zo iets

Ik zit nou op school en weet niet meer wat ik moet. Zo nu en dan hoop alles zich in eens in mijn lichaam op en kan ik niks meer goed. Ik voel mij te snel uit gedacht, geen concentratie, te anders en iedereen praat over mij maar als ik goed luisteren zegt NIEMAND wat. Ik wordt langzaam gek. Hoor ik hier wel thuis of moet ik kijken of er iets is na de dood? En dit gebeurt mij al van af mijn 10de. 5 jaar lang steeds van dit soort dingen. Altijd angst altijd bewapend. Is dat iets dat ik moet respecteren dat ik zo ben of moet ik proberen een nieuwe start te maken?
Datum:
10-06-2009
Naam:
wagenrace
Leeftijd:
15
Provincie:
Noord-brabant

Waarom

Ik ben jong... 19 jaar. Maar heb een aardig klote leven achter de rug. Ik zeg altijd dat die begon op mijn 12e... maar eigenlijk is hij altijd al klote geweest. Alleen op mijn 12e ben ik me pas écht gaan beseffen hoe en wat en ging ik de dingen bewust mee maken.

Ik ben opgegroeid met mijn moeder en deels met mijn zus. Een vader heb ik nooit gehad. Wel een verwekker die 1 keer per jaar met z'n dronken kop voor de deur stond om vervolgens het hele huis kort en klein te slaan. Ik vond dat als kind normaal. Elke vader was zo, dacht ik. Kan me nog herinneren dat ik een jaar of 7... 8 was, hij voor de deur stond en ik hem niet binnen wilde laten, want ik wist niet wie hij was. Het is een zieke gast. Hij heeft vast gezeten voor verkrachting, mishandeling en ontvoering. We hebben nooit echt contact met hem gehad. Echter, rond mijn 12e kwam hij weer eens aankakken. Manipuleerde de hele boel. Mijn zus, die toen nog thuis woonde, liep weg van huis en ging bij hem wonen. Toen ging het mis. Ze was daar niet veilig. Die vent was ziek, dat was algemeen bekend. Ik maakte me zorgen, raakte in de stress. Maar ik kon het niet uiten en ik kon ook niets doen. Ik ging niet meer naar school... werd agressief. Met name tegen over mijn moeder. Met mijn zus ging het ook steeds slechter.... ze ging kapot. Maar ze was gehersenspoeld door mijn verwekker (hij is de term 'vader' niet waardig, vandaar dat ik hem aanduid als verwekker). Zij heeft altijd een vaderfiguur gemist... en daar maakte hij misbruik van. Hij wilde mijn moeder kapot maken en dat probeerde hij via de kids te doen. Alleen op mij had hij geen grip, ik stond er boven. M'n zus helaas niet... Ze werd bedreigd met een pistool. Verkacht. Raakte daardoor zwanger. Ik keek maar toe... kon niets doen. Ik kwam onder jeugdzorg terecht, werd onhandelbaar. Ben een paar keer uit huis geplaatst. Ik begon onzeker te worden. Angstig... hulpeloos. M'n zus ging kapot. Op een gegeven moment ging ik helemaal niet meer naar school... Ik werd ook gepest. Liet ik altijd maar toe... maar op een geven moment was ik het zat. Ik begon agressief te worden tegenover medeleerlingen... docenten. Ik moest op speciaal onderwijs. Ook daar was ik agressief tegenover de docenten, heb er maar 2 weken op gezeten en ben er toen vanaf geknikkerd. Ik wilde me niet meer af reageren op andere mensen, dus deed ik het op mezelf. Ik sneed mezelf van top tot teen open... M'n moeder begreep dat niet. Die zei "Dat doe je alleen maar omdat je je zin niet krijgt!"... Ik bleef nachten wakker... hing 's nachts op straat. Zocht mijn rust in wiet, alcohol. Toen had ik nog vrienden. Laatste uithuisplaatsing was voor een duur van twee jaar. Ik kwam 'vrij' na die twee jaar. Al mijn vrienden waren weg. Mijn oma pleegde zelfmoord... dat voelt mijn schuld. Ze was eenzaam... niemand keek naar haar om. De hele familie lag overhoop met haar. Als ik dr gewoon opgezocht had, had ze geen zelfmoord gepleegd... De begravenis van mijn oma was mooi... maar pijnlijk. Ik had haar 8 jaar niet meer gezien... en toen zag ik haar weer voor het eerst. Dood in een kist... De familie kon het niets schelen. Het enige waar die zich druk om maakte was de erfenis. Ik begon haat te kweken naar de familie... Ik zat inmiddels weer op school. Hield ik niet meer vol dus ik ging niet meer.

Ik vertel dit allemaal in sneltreinvaard... tussen deze 'gebeurtenissen' door zit nog een héél groot gebeuren, maar deze laat ik liever achterwegen. Ik ben nu 19. Heb geen diploma's op zak... geen werk... zit dik in de schulden... Ik probeer aan werk te komen... echter lukt het gewoon niet. Ik solliciteer vaak zat... en krijg er ook wel reacties op. Maar ik "blokkeer" op dat punt als het ware... Het enige wat ik doe is in bed liggen. Heb geen energie om iets te ondernemen. Maar tergelijkertijd ook teveel energie om niets te ondernemen... Ik wil alles zo graag.. het komt er alleen niet van.

Ik vraag me vaak af waarom ik dit leven heb. Ik wil het niet. Maar het veranderen is zo verdomd moeilijk (lees: voor mij bijna onmogenlijk...). Niemand begrijpt het. Iedereen oordeelt maar op wát ik doe. Ze kijken nooit naar wáárom ik iets doe. Of juist niet doe... Ik kom tegenwoordig nauwlijks meer buiten. Op de een of andere manier word ik alleen al bij het idee angstig... als ik buiten loop en ik hoor iets achter me sta ik gelijk strak. Angst om achtervolgd te worden... waar dat vandaan komt weet ik niet. Dus ik zit hele dagen binnen. Ik woon in één huis met mijn moeder, maar ik zie haar nauwlijks. Ik leef in mijn slaapkamer en verder kom ik niet. en het rare is... Soms zijn er dagen dat ik denk: "Wat ken mij het boeien, ooit ga ik toch dood... op die dag wacht ik". Maar andere dagen, zoals nu, voel ik me kut dat ik zo'n leven leid... Stemmings wisselingen. De ene keer vrolijk, maar het volgende moment ontzettend boos of juist verdrietig... het is een cirkel waar ik gewoon niet uit kom. En ook niet uit wil komen... er is maar een ding wat ik wil: Slapen en nooit meer wakker worden. Ik zie geen toekomst in. Ik heb geen toekomst en die zal ik nooit krijgen.

Bang wezen om mensen pijn te doen met mijn beslissing hoef ik niet te zijn... ik heb toch niemand.
Datum:
10-06-2009
Naam:
R
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

verkracht

ik ben laatst door 3 ooms, 2 neven en 5 vreemde mannen verkracht. IK WIL DOOD
Datum:
09-06-2009
Naam:
anoniem!
Leeftijd:
13
Provincie:
Overijssel

weet het niet meer!!!!

Vind het moeilijk om hieraan te beginnen. Ben bang dat ik in de nabije toekomst niet meer de moet ga vinden om door tegaan met mijn leven. Weet dat ik daar mijn ouders en de mensen die veel om mij geven heel veel pijn mee ga doen. Dat is iets wat mij op het moment tegenhoud. Maar de gevoelens om er een einde aan te maken worden sterker, en echt veel sterker. Ik denk dat ik in een moment van zwakte niet sterk genoeg meer ga zijn om ertegen te vechten. Ik denk het niet, ik ben er zeker van. Misschien wil ik nog niet gaan misschien is er nog iets voor mij in dit leven, maar hoe langer ik erover denk hoe minder zeker ik daar van wordt. Dan komt nu het gedeelte van hoe komt dat dan. das juist het ergste van alles. das hetgene waar ik me voor schaam. eigenlijk heb ik geen reden!! Ik heb een baan waar ik goed mijn geld mee verdien. Ik heb lieve ouders en broers, heb een lieve hond en een mooi eigen appartement, zie er niet slecht uit in tegendeel zelfs (zeggen ze) kan veel dingen doen. heb veel vrienden. Maar toch ben ik eenzaam en zie niets in de toekomst, ben er zelfs heel bang van.
Datum:
09-06-2009
Naam:
WOUTER
Leeftijd:
31
Provincie:
België

hayyy

ik zie het niet meer zitten,kvraag mij echt af wrm ik hier nog moet blijven.ik heb een hele leuk en lieve vriend ,maar daar gaat het niet goed mee, elke keer ruzie ,kheb al een afscheid brief geschreven om hier weg te gaan naar hiier boven ,niemand zal dan nog ongelukkig moetn zijn,waarom krijg ik altijd de schuld?ik heb nog tans vorige week mijn best gedaan vo onze relatie , maar ja kweet het ni mji , denk dat het beste is dat ik weg ga , bye bye
Datum:
09-06-2009
Naam:
brouken
Leeftijd:
18
Provincie:
België

hulp

4jaar geleden verloor ik mijn vriend die op scoutskamp was hij is nooit meer levend terug gekomen ik mis hem zo in 3jaar geleden onderging ik mijn eerste zelfmoordpoging die tot spijt mislukte mijn moeder vertrok naar haar werk ze had de late ik was alleen thuis toen ze vertrok besloot ik om het te doen jammer genoeg was zei haar handtas vergeten en keerde ze terug ze vond me op mij slaapkamer en belde de hulpdiensten ze hebben toen mijn maagleeggepompt en ik leefde ik moest gesprekken volgen maar eigelijk wou ik het op mijn eigen manier doen! Een jaar later mijn ouders waren al een hele tijd gescheiden en mijn moeder was hertrouwd er was veel ruzie en de man met wie ze trouwe sloeg naar mij en mijn broers ook over het verdriet van men vriendje was ik niet overheen thuis bleven de ruzies duren ik was nie meer mee op school ik kwam niet meer buiten en zorgde alleen nog voor men jongste broertje omda die niks te kort zou komen maar toen werd het voor mij weer teveel ik sprak op school de vertrouwheidspersoon aan maar veel haalde dat niet uit op een dag had ik frans waar ik niet goed en de leerkracht mij uitlachte die savond was er niemand thuis en ik deed het opnieuw maar niet goed genoeg ze vonden me en ik werd weer opgenomen in aug 2008 ging mijn moeder weg bij die man en dan was ik gerust alles was voorbij ! ik voelde mij tot voor kort goed maar in Januari veranderde er iets in mij ik werd een harde tante mijn beste maat van 12j lang sloot ik ineens buiten ik verbrak alle contact met hem en waarom ik weet het niet!mijn jongste broertje heeft adhd en is autistisch en zit op internaat om de 14 dagen is hij bij mijn mama dan ben ik gerust maar alshij naar zijn papa gaat ben ik heel het weekend lastig omdat hij niet naar mij broertje kijkt en omda ik bang ben dat er met hem iets gaat gebeuren ik leid erg hoe da ventje afziet dan en dan nog een vriendin van mij die mij lastig valt me haar problemen alle dagen opnieuw en opnieuw ik kan dat allemaal zo goed niet meer aan mensen zeggen je bent veranderd maar ik weet nie meer wa doen ik moet altijd klaar staan voor iedereen maar ik tel ik nog wel hier op deze wereld niemand luisterd naar mij ik moet altij maar naar hen luisteren ik ben gewoon ten einde raad en mssn langs ne kant zijn er wel neigingen om te doen wa ik al 2x deed maar ik ben bang er dan weer bovenop te komen
Datum:
09-06-2009
Naam:
/
Leeftijd:
20
Provincie:
België

kut

mijn ouders hebben vaak ruzie en ik vind me zelf een gestoord persoon ik snap de wereld niet help me
Datum:
08-06-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
11
Provincie:
Gelderland

zo moe

ik heb een moeilijke jeugd achter de rug,met lichaamelijk geweld,sexueel geweld en geestelijk geweld. Ik ben geboren uit een verkrachting van een familielid. Mijn stiefvader trouwde met mijn moeder toen ik 2 jaar oud was. Vanaf mijn 6e jaar begon hij met het geweld,wat alleen erger en erger werdt. Op mijn 12de wilde ik al zelfmoord plegen. Ik stond met een mes aan mijn pols. Ik wilde zo graag rust. Op mijn 16de had ik weer dat verlangen van dood zijn. In volwassen leven heb ik dan wel geen last van mijn"vader"maar ik draag nog altijd de last met me mee. Mijn relaties lopen ook fout. De laatste in oktober j.l. Ik had het erg leuk met hem en we zouden gaan samen wonen. In 1 klap wilde die niet meer. Ik voelde me weer verraden en in de steek gelaten. ik ben de tel kwijt geraakt. Ik heb dat gevoel altijd redelijk kunnen onderdrukken. Maar de laatste maanden voel ik me zo zwaar klote, sorry voor dat woord, maar ik kan gewoon niet meer, ik ben dood op, dit is geen leven maar overleven. Dat doe ik al zowat heel mijn leven. Als er iets goed blijk te gaan is dat van korte duur. Ik ben dat er beu. Mensen om mijn heen vinden me altijd erg vrolijk ect ect.Maar van binnen huil ik. Ik heb er nooit willen zijn,en dat heb ik altijd gedacht. Wanneer komt die rust?
Datum:
08-06-2009
Naam:
domenica
Leeftijd:
38
Provincie:
Noord-brabant

mijn hoofd is vol

Ik ben een jonge vrouw van 26 jaar en hoor eigelijk in de bloei van me leven te zijn...

Ik heb uit me vorige relatie 2 zoontjes gekregen alleen ging die relatie stuk omdat ik nooit gelukkig ben geweest , kreeg me verleden niet verwerkt ( verkracht door oppas problemen thuis) en me ex had gokproblemen en mishandelde me geestelijk ..

Nu in een nieuwe relatie en een prachtig dochtertje van nu 2 maanden gaat het nog steeds niet goed , het gaat eigelijk erger ,
ik voel me zo eenzaam steeds opnieuw ruzie...

Me hoofd is vol , ik wil zo graag eens rust
dan weet je dat het de einde is , daarvoor kies je dan bewust
Datum:
08-06-2009
Naam:
shelly
Leeftijd:
26
Provincie:
Limburg

Ik denk aan zelfmoord

Ik zit nu op dit moment in een psychiatrisch centrum. Hierin ben ik gekomen, omdat ik mijn beide polsen heb door gesneden. Tidens mijn verblijf hier ben ik meerdere malen naar het rails gelopen om een einde aan mijn leven te maken. Ook deze pogingen zijn mislukt. Ik heb hulp nodig om mijn leven op te bouwen,maar ik weet niet hoe en dat geeft weer stress, waardopor ik weer een poging doe. Mijn leven is niet op orde en ik weet niet hoe ik dat moet doen, want ik ben bang om te leven en toch diep in mijn hard wil ik gelukkig zijn. Elke keer waanneer ik van plan ben om zelfmoord te plegen word ik rustig en sta dan achter mijn besluit. Het lijkt op een soort verslaving die me rustig maakt. Ik zie geen uitweg en wil graag geholpen worden, maar ik heb al lopen zoeken nar een juiste insteliing, maar ik kom er niet; ikraak dan weer wanhopig en doe weer een poging. Mordgen word ik onslagen uit het zeikenhuis en daar zie ik tegen op omdat ik dan vrij ben en weer stress ervaar en mezelf weer wat wil aandoen. Hier kunnen ze me denk ik niet verder helpen omdat ik plaats moet maken voor een nieuw patient. Ik heb dringend hulp nodig om op een veilige manier mijn leven op te bouwen zonder zelfmoordpogingen. Ik heb me al aangemeld bij de Stichting de Hoop,maar daar heb ik al twee jaar gezeten en dat ging fot. Ik heb me weer aangeld omdat ik dan onderdak krijg, maar dit is een fout motief. De Hoop is een instelling voor verslavingen, maar ik ban niet meer verlaafd. Ik heb andere hulp nodig maar ik weet niet hoe ikmoet doen. Ik ben ontoerekeningsvatbaar en meerdere malen door de poloitie opgepakt. Voor mij is op dat moment de enige oplossing om van mijn pijn en stress af te komen . Ik ben op zoek naar een instelling die mij kan helpen om stap voor stap mijn leven op de rit te krijgen zodat ik weer zelfvetrouwen krijg. Kunnen jullie mij helpen?
Datum:
07-06-2009
Naam:
annemarie
Leeftijd:
43
Provincie:
Utrecht

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.