Levensverhalen (pagina 89)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Aleen en verdriet

Ik voel me erg Aleen Gelaten door familie en vrienden
Ik vind het erg dat ik aan zelfmoord denk maar ik ben steeds depressiever aan het worden
Ik krijg een hond met mijn familie
Aleen eerst was ik er blij mee Aleen nu wil ik hem niet eens ophalen

Help me Pls
Datum:
04-05-2017
Naam:
Enver
Leeftijd:
13
Provincie:
Groningen

4 mei

Ik ben er pas achter gekomen dat ik dus ernstige depressie heb. Toen de dokter vragen ging stellen over hoe lang ik hiermee rondloop ging ik denken. Ik heb tegen haar gezegt een aantal maanden. Maar toen ik weg was en beter ging na denken voor mezelf is dat al veel langer. Ik kan me erg vinden in veel verhalen hier. In mijn beleving ben ik ook het zwarte schaap van de familie. Me vader leeft niet meer. En eigenlijk is dat denk ik de eerste grote gebeurtenis in mijn leven.. die ik gewoon niet kon verwerken . En vanaf dat moment is het een opstapeling. Mijn vader is overleden toen ik 10 jaar oud was. Dus ik struggle al zeker 15 jaar nu. Ik heb veel onderzoek gedaan naar zelfmoord en ik weet dat je ergens heel sterk moet zijn om het af te maken. Ik zou namelijk me heel erg schamen als mijn zelfmoord mislukt. Dan ben ik gewoon weer een mislukkeling. Me ouders zullen dan misschien trots zijn dat ik eindelijk iets in me leven heb afgemaakt.

In de tussentijd spreek ik niemand van mijn familie alleen mijn moeder die in Canada zit. De eenzaamheid doet namelijk ook weer heel wat met me. Ik zit in een relatie waar ik me de slavin voel & Hij ziet me nog niet eens staan. We steunen elkaar financieel en verder heeft die niks met mij te maken lijkt het wel... Ik zit hier nu me ogen uit te huilen trouwens.. Maar het lucht wel even iets op. Ik ben een heel begripvol mens en heb mijn vriend altijd gesteunt. Ik snap niet hoe iemand zo emotieloos door het leven kan gaan. Hij vind dat ik veel aandacht vraag toen ik hem zei dat ik depressie had.. vond hij me een aandacht zoeker.. En toen ik laatst duidelijk heb gemaakt dat het goed was zo. Vond hij me een narcist. Terwijl ik werk fulltime.. hou het huis schoon.. leg ze kleding voor hen.klaar elke dag.. hij hoeft niks te doen 😫😫 ik ben moe van dit leven & Ik denk dat me vader in de hemel mij tenminste zou ontvangen met open armen. Ik denk dat ik de enige 25 jarige ben die al van tevoren genoeg geld heeft gespaard voor haar eigen kist..
Datum:
04-05-2017
Naam:
T. Jensen
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

anoniem

de laatste tijd overweeg ik echt een tripje naar de trein rails ff uitwaaien savonds en dan de sprong te maken was laatst een kennis waarvan ik begreep dat die zelfmoord pleegde en laatste tijd realiseer ik me zij zal vast op een betere plek zijn heb geen zin meer om shit te vechten persoonlijk heb een shit productie baantje ik woon alleen en ik heb uitzicht op weinig tot niks ja dat ik op en duur vast in dienst kom misschien en dat ik dan verplicht moet meedoen aan de maatschappij , zit me laatste tijd echt af te vragen of er nog verlangens zijn die ik heb en of ik nog wil knokken om die dingen te bereiken ik wil zooooooooooooo graag rust ben zoooo klaar met ploegen en zweten voor niks elke keer tegen een muur aan te lopen mijn leven is een aaneenlopende pacours van schaatsen op een ijsberg zwemmen tegen de stroom in schijt door een trechter halen , goeie fles drank paar peuken lekker bij t station en gewoon stoppen met elke keer de strijd aan te gaan om maar uiteindelijk toch tegen de muur op te lopen .........
Datum:
04-05-2017
Naam:
anoniem
Leeftijd:
99
Provincie:
Drenthe

Bipolair

Ik heb een bipolaire stoornis en ik denk dat ik geen natuurlijke dood ga sterven. Ben nu 36 jaar en mijn stemming vliegt steeds sneller naar helemaal geweldig naar helemaal niets. Ik kan er steeds slechter mee omgaan. Ondanks dat ik veel vrienden heb voel ik mij emotioneel totaal eenzaam. Heb het gevoel dat ik nergens thuis hoor. Als ik op kantoor zit is iedereen normaal ik ben helemaal opgewekt en hang de clown uit of ik zit wat apathisch voor me uit te starten. Meestal verbloem ik het maar en speel ik toneel zodat ik niet krijg te horen "wat is er aan de hand". De stemmingswisselingen gebeuren zonder aanwijsbare reden ik weet van te voren nooit wat mijn stemming op het desbetreffende moment zou zijn. Na een dag te hebben gewerkt kom ik in mijn psychotische wereld alles is dan vaag en voelt onwerkelijk heb het idee dat het steeds erger wordt. s' Avonds heb ik geen puf meer om leuke dingen te doen of mensen op te zoeken omdat ik in mijn eigen paranoia wereldje leef waarin alles negatief is en geen energie meer heb. De opvolgende dag begint alles weer op nieuw, weet niet hoelang ik het nog vol ga houden tot dat ik compleet weer doordraai en weer naar het gekkenhuis moet. Relatie vindt ik moeilijk om dat ik dan te horen krijg "je bent ineens helemaal anders". Iedereen vindt mij aardig zie er goed uit heb eigenlijk alles voor elkaar. Alleen in mijn hoofd is het soms een complete chaos. Rondjes, vierkantje, kleurtje cijfertjes, plaatjes, auto's, vrouwen, enz, enz. Een grote kut bende waar helemaal geen logica in zit. Aan alles en niets tegelijk denken. Het leven met deze kut ziekte is ingewikkeld ik ben een slimme jong maar denk dat het uiteindelijk mijn allemaal te ingewikkeld wordt en ik mijzelf verhang.

#KUT ZIEKTE
Datum:
03-05-2017
Naam:
Bipolair
Leeftijd:
36
Provincie:
Friesland

Klaar met leven

Normaal stuur ik niks in over mijn leven op forums, maar ik kan dit bij niemand kwijt en het moet er gewoon uit. De laatste paar maanden sta ik op met een gevoel van is het het nog wel waard. Het klinkt allemaal raar want ik ben nog 15, maar ik heb al zoveel fysiek en mentale dingen meegemaakt dat ik er al helemaal klaar mee ben. Mijn ouder zijn gescheiden toen ik een leeftijd van 8 had. Mijn vader heeft mijn moeder vaak mishandelt voor mijn gezicht. Mijn moeder is van mij bevallen op 16 jarige leeftijd, mijn vader was toen 18. Ik ben opgegroeid bij mijn opa en oma. Nadat mijn ouders zijn gescheiden is mijn vaders in het huis blijven wonen en is mijn moeder bij mij (en haar ouder) komen wonen. Binnen 2 weken had zij een nieuwe vriend en is ze daar gaan wonen. Haar vriend en ik hebben elkaar nooit gemogen en ik heb dit meerdere malen aangegeven. Na 4 maanden is mijn moeder met deze man gaan trouwen, hier is waar alles begon met mijn depressie. Mijn moeder vroeg of ik op haar bruiloft wou spreken over hun, ik had gezegd dat ik dit niet wou omdat ik niet wilde dat ze met hem ging trouwen. Uit het niets heeft mijn moeder een woede uitbarsting gehad en mij helemaal in elkaar geslagen, ik heb toendetijd via hyves een vriendin ingelicht en gevraagd of haar moeder mij kon helpen want ik wist noet wat ik moest doen, de nieuwe man van mijn moeder kwam erachter en heeft mij daarna geslagen. Ik heb dat tegen mijn moeder gezegd en zij heeft mij nooit geloofd, hierdoor is het vertrouwen in mijn moeder ook weggegaan. Nadat ze 1 jaar getrouwd was met hem wou ze dat ik bij haar ging wonen, ik wou dit niet want ik haatte haar nieuwe man. Tegen mijn wil in ben ik bij haar gaan wonen. Ik heb dit 1,5 jaar volgehouden en ben toen door jeugdzorg uit huis geplaatst, gelukkig mocht ik terug naar mijn opa en oma. Na veel gesprekken met mijn moeder gehad te hebben over haar nieuwe man, en hoe zij moet veranderen etc. is er besloten dat ik weer terug kon wonen bij mijn moeder. Nou zou je denken waarom zou je dat doen, het is en blijft me moeder en ik wou niks anders dan bij mijn moeder wonen. Eenmaal terug bij mijn moeder heeft mijn vader uit het niets papieren getekend zodat hij geen gezag meer over me heeft, hij wou geen deel uitmaken van al het 'gezeik' wat ik heb. Verder in therapie gegaan met mijn moeder en haar nieuwe man, omdat haar nieuwe man vond dat ik problemen had. Hij kan zo op haar inpraten ze geloofd alles wat hij zegt. Na 1 jaar heb ik zelf me spullen gepakt en de keus gemaakt om bij mijn opa en oma te gaan wonen (alweer). Natuurlijk snapte mijn modder het probleem noet, terwijl ik al duizenden keren heb aangegeven dat ik hem haat, en hij heeft zelf ook al toegegeven dat hij mij niet mag. Maar goed nog steeds vind ze het mijn eigen scchuld dat ik uit huis ben. In het begin had ik nog wel contact met mijn moeder maar verder niet met haar man en zijn 2 dochters (mijn stiefzusjes). Na 1 maand begon mijn moeder weer over alles wat er gebeurd was, is normaal ik kan begrijpen dat ze wil weten wat ik vond enzo, maar in plaats daarvan begint ze mij te beshuldigen dat ik haar gezin heb verpest, dat ik haar leven heb verpest. En dat ik haar heb achtergelaten, terwijl dit niet eerlijk is want ik heb aangegeven dat ik niet met haar man overweg kan, en dat haar man onwijs erg tussen ons heeft gestookt maar toch kiest zij voor hem. De ruzie is hevig opgelopen en toen heb ik haar geblokkeerd. Na 4 jaar alleen maar gescheld, gezeik, en gestook over me heen te krijgen is ook mijn limiet bereikt. Ik heb geen contact met beide ouders omdat ze te egoïstisch zijn. Ik heb een paard, en hij is het enige wat mij nog overeind houd. Hij is de enige voor wie ik met een lach wakker kan worden, en degene die heel me dag perfect maakt. Maar aangezien ik geen contact meer heb met mijn moeder, wil ze niet meer betalen voor mijn paard. Dat houd in dat die verkocht word. Het enige wat mij overeind houd word van me afgepakt. En dan moet ik ook nog bij mijn opa en oma wonen, super lief van ze en het is niet erg, maar toch diep van binnen mis je gewoon je moeder en die moeder-dochter band. Maar ik heb niks, geen ouders, een opa en oma waarvan je na het eten niet naar buiten mag omdat hun te ouderwets zijn, geen vrienden, geen paard meer. Wat heb het dan voor nut nog allemaal. Ik heb geen doelen voor zicht meer, me school gaat naar de klote, al me geld gaat uit naar wiet. Want dat ene uurtje dat ik weer stoned kan zijn is toch weer een uurtje dat ik niet denk aan het beindigen van mijn leven.
Datum:
02-05-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

Ja of nee

Ik wil zo graag zelfmoord plegen maar ik durf het niet ik vraag me maar af of ik het wel moet doen straks gaat het fout en ga ik niet dood maar dat is juist wat ik wil de rede is
Mijn moeder houd niet van mij ze mishandelde me al sinds me 5e ik ben op me 11ste bij mijn papa gaan wonen in de zomer vakantie is mijn oma overlede aan kanker nou ja ze wou nii meer leven en zij was meer een moeder voor mij dan oma me vader heeft een nieuwe vriendin hij is alleen maar bezig met haar en haar hond want die zijn oohhh zo leuk en ik ben gwn niks voor hem mijn eigen hond die is gwn weg gedaan en niemand houd van mij ik wil niet meer ik wil niet meer leven gwn even weg van de pijn, mensen, verdriet en de hele wereld
Datum:
02-05-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
12
Provincie:
Utrecht

Waarom

Waarom leef k nog?
Ik ben alchaholist
Me vader wil me niet zien
Ik scheld me moeder dagelijks uit
Onschuldige kinderen worden dagelijks vermoord
Ik wil zo niet verder leven
Voor wie leef ik nog
Op 16 jarige leeftijd al een mislukeling
Waarom leef ik nog?
Datum:
02-05-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-brabant

zelfmoordgedachten

de laatste tijd gebeuren er dingen die ontzettend hard aanomen , ik had een hele goede vriendschap met een meisje en ze heeft me laten vallen voor haar vriendje , en er zijn nog zoveel dingen bijgekomen , mijn beste vriend is bijna 1 jaar overleden ook door zelfmoord en kwil gwn bij em zijn
Datum:
30-04-2017
Naam:
chacha
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Het is klaar!

Mijn leven was goed... tot dat het mis ging het was is niet meer zoals het was al lang niet meer. Ik mag mezlef zelfs niet meer. Voor mij is het genoeg geweest die 13 Jaren het is mooi geweest dit is voor mij lang genoeg. Ik ben geschapen om te mislukken. Ik heb alle foto's en video's van mijn leven verzameld een laatste film gemaakt en nu wil ik het stoppen, het enigste wat me al die tijd overeind hield was muziek, en degen op wie ik verliefd was, ik kreeg het met haar maar na een maand maakte ze het weer uit. Ik ben kapot.

This world oh wow oh wow oh wow, it's may e not the place that it should be, not for me... goodbye thanks for the better things...
Datum:
28-04-2017
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-brabant

moe

weet je, ik wil er vanaf zijn.... gewoon klaar ermee, einde, geen gedoe meer, en vooral geen gevoelens meer. Dit duurt nu al +tien jaar, maar eigenlijk heb ik zoalg ik weet depresieve periodes gehad. ook heb ik de diagnose complexe ptss, door traumatische gebeurtenissen. En ik vind het leven veel te zwaar.
Tegelijkertijd is er een deel in mij, dat niet dood wil... ik heb een jaar geleen een poging gedaan, en daarna beloofd het nooit meer te doen... aan mijn familie, maar het allerbelangrijkste aan mijn 3 kinderen (die tussen de 16 en 19 jaar zijn)

Ik kan het gewoon niet maken, zij zijn de dupe, en ik de egoist.... want uiteindelijk laat ik ze, als enigste ouder, compleet in de shit achter, daar ben ik me bewust van, in zoverre dat ik ze dat niet aan wil doen.

Maar alle 3 doen ze hun eigen ding, het zijn echte uitvliegers, en ook daarin kan ik ze niks verwijten, zo was ik door omstandigheden ook... en alle 3 late pubers, en ik ben eigenlijk niet oke zonder hun... wow dat is pas last opleggend naar hun... Ik ben nu alleen, zij zijn op vakantie.... en ik weet echt niet wat ik met mezelf aan moet.... ik weet niet of je dat uit kan leggen aan mensen die "normaal" functioneren.... hoe het is om, niet een been kwijt te zijn, of een dwarslaesie te hebben. Tegen die mensen word gezegt, ow, ik snap je, dat is heftig.... wouw wat ben jij een knokker.....
Ik kan je 1 ding zeggen, cptss en depressie valt niet daaronder.... wat ik hoor, is, kop op, je hebt zoveel meer dan andere om te vechten.... gewoon positief zijn.... netjes therapie volgen en dan ben je er zo vanaf....
was het maar waar....
hier zit frustratie.... en begrijp me niet verkeerd, ik ben blij, dat ik niet hoef te dealen met een lichamelijke handicap... en heb meer dan reuze veel respect voor mensen die revalideren... echt wow... lieve mensen, zoveel respect, er is zoveel moed voor nodig, om zulke tegenslagen zien te overwinnen.
Dus.... zit ik nu in me eentje thuis, en ben ik aan het denken, zijn ze niet beter af zonder mij... het blok aan hun been, dat maar niet beter word....

Ik zou echt willen dat het stopte....
Datum:
27-04-2017
Naam:
mij
Leeftijd:
41
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.