Levensverhalen (pagina 87)

Je zou denken.. daar komt weer zo'n standaard tiener verhaal over haar thuis situatie.
Maar probeer jezelf in te beelden hoe ik me voel.

Voor de buitenwereld ziet het er rozengeur en maneschijn uit, maar wat bevind zich achter gesloten deuren?
Het is geen lichamelijke mishandeling.. het is een kwellende geestelijke mishandeling.

Elke dag te horen krijgen dat ik geen respect verdiend, maar jij moet wel respect hebben voor hun.
Elke dag te horen krijgen dat je moet "optyfen" en dat het beter is als je uit huis bent.
Continu horen dat je het fout doet, geschreeuw elke dag. Op een gegeven moment lukt het hebben van respect voor hun niet meer en dat.. dat maakt het alleen maar erger.
Een stiefvader die 12 uur per dag werkt en niet weet wat er thuis gebeurd, een moeder die in een slachtoffersrol kruipt als die thuis is.
Hij luistert niet naar 2 kanten, nee alleen naar haar.

En weer komt het, elke dag die woorden "optyfen, als je je niet kan aanpassen dan donder je maar op" "wij hoeven geen respect voor jou te hebben, jij alleen voor ons" " kinderen verdienen geen respect, het moet niet gekker worden" "ga uit huis, pak je spullen en donder op"
Elke dag weer.. elke dag geschreeuw en geruzie.

Je probeert goed te blijven tegen andere mensen, je hebt een hart van goud maar langzaam word het zwart.
Je probeert lief te hebben maar thuis word het je anders aangeleerd..
Je bent liever op school en werk dan thuis.. hoever is de situatie dan al..

Ver.. heel ver, zo ver dat ik nu hier.. op deze site me verhaal aan het type bent..

Je zou denken agh iedereen heeft het wel eens moeilijk thuis.. maar dit is anders.
Als je steeds de schuld krijgt van alles, als je moeder steeds zielig doet tegen je stiefvader en als je stiefvader elke dag verteld dat je moet "optyfen" en dat je geen respect verdiend.. ga je dat uiteindelijk geloven.. want.. ik ben toch maar een kind die geen respect verdiend.

Hallo,
Ik ben 17 jaar en heb nu al een tijd last van zelfhaat/lichte depressie. Ik ben in mijn basisschooltijd best gepest en buitengesloten, ik werd de heks van de klas genoemd. Bij mij thuis is er (al zo lang als ik me kan herinneren) geen gezellige sfeer, ik word ook thuis vaak dik, lelijk, dom genoemd door mijn vader en broers en ik word uitgemaakt voor hoer of slet door één van mijn broers.
Hierdoor ben ik erg onzeker en het is voor mij lastig om contact te maken met anderen, als er een onbekende (in sommige gevallen ook bekenden) tegen mij begint te praten merk ik dat ik begin te stotteren en mijn handen gaan trillen.

Sinds mijn broer gameverslaafd is gaat het alleen maar slechter, hij word agressief en mijn ouders maken ook vaak ruzie over dat hij geen werk zoekt. Hij slaapt in de kamer naast mij, dus soms slaap ik pas om 4 uur als hij eindelijk een keer opgehouden is met gamen.
Als hij agressief word raak ik zelf soms helemaal in paniek, hij slaat of trapt me soms. Mijn vader heeft ook veel te verduren gehad, hij is van de trap af geschopt tegen z'n hoofd aan, mijn broer heeft een keer een gat in zijn hoofd geslagen en er zijn ook een aantal keer messen tevoorschijn gehaald.

Als vrienden afspreken en ik word daarbij niet uitgenodigd denk ik dat ze me er niet willen hebben en dat ze me stom vinden.

Ik heb dus het gevoel dat ik niet goed genoeg ben, maar ook het gevoel dat ik moet ontsnappen aan de manier waar er bij mij thuis met elkaar om word gegaan.

Ik ga volgend jaar een nieuwe opleiding volgen, en ik ben heel bang dat ik geen nieuwe vrienden kan maken omdat het gewoon zo lastig is om contacten te leggen.

Ik been een aantal keer op gesprek geweest met de jgz omdat ik gedacht heb om echt zelfmoord te plegen. Ik heb een overdosis aan pillen genomen.
Ik ben een keer bijna van de tunnel afgesprongen, maar ik was bang dat als ik zou springen mijn ouders achter geheimen zouden komen, ik ben biseksueel en dat weten ze nog niet en ze weten ook niet dat ik erg veel drugs heb gebruikt, dat ik veel drink en dat ik rook, en ik wil ze niet teleurstellen.
Ik doe mezelf ook pijn, ik snij en sla mezelf.
Soms voelt het ook goed om mijn adem in te houden en niks meer te denken, niks meer te voelen.

Ik word al 5maanden ernstige gepest ik kan e r niet meer van slapen en kan me moeilijk consentreren ik ween veel ik wil dood want het stopt niet en ik praat al zo veel met CLB gepraat en ik ben het beu 😭

ik denk er elke dag aan om zelfmoord te plegen sinds in op de middelbare school zit het gaat niet goed op school en wil er met iedereen niet mee praten daardoor krijg ik heel vaak depressies en zie dan het leven niet meer zitten maar thuis krijg ik ook geen positieve gedachten binnen dat ik moet gaan strijden voor school en ik vindt zelf dat ik verslaafd ben aan gamen zelfmoord plegen?

ik heb al veel meegemaakt in mijn leven in deze kut wereld ik bekijk alles negatief kan niks meer positief bekijken en vooral relaties maken mij depressief ik was zo gelukkig en alles ontnam mij ik zat toen al met zelfmoord in me hoofd en elke dag wordt het precies sterker vooral vandaag zit ik elke seconde met zelfmoord in me hoofd ik wil een einde maken aan alles gewoon me ogen sluiten en naar de hemel toe gaan...

Op een dag had mn zus dat scherpe dingetje uit een puntenslijper gehaald. (Ik was jong, dus ik dacht dat dit normaal was) en elke nacht sneed ze zichzelf open. (We delen een kamer) Haar armen.. benen.. buik.. Ik zag haar dat elke keer weer doen. Ze was rechtshandig, dus haar linker pols was het meest beschadigd. En toen vroeg ze een keer aan mij of ik haar even kon helpen, ik dacht: ja waarom ook niet, dus ik vroeg waaarmee ik haar kon helpen. Ze zei:" kan je even in mn pols snijden?" Ik weet niet wat me bezielde, maar ik deed het, ze zei "je moet wel harder drukken" dus ik zei "ik vind dit eng" dus toen besloot ze om het zelf te doen, en dat lukte haar ook wel, op een dag was ze naar school toe en ik was eerder vrij, dus ik ging naar boven en pakte dat "mesje" ik wou weten hoe het voelde, dus ik pakte het op en drukte het tegen mn pols aan, ik vond het spannend. Uiteindelijk deed ik het, maar ik kon gewoon niet zo hard drukken, het werden geen sneedjes, maar meer een schrammetje (als je hond je gekrabt heeft) Na dat ik dit gedaan had, pakte ik dat mesje en legde het tussen haar bed zodat ze er niet bij kon komen, ik begon me eindelijk te realiseren dat dit niet normaal was. En toen kwam ze thuis en vroeg ze me waar het lag, ik antwoordde "weet ik niet" toen is ze naar de winkel geweest om niewe puntenslijpers te halen, ze haalde die uit elkaar, en ze had weer een nieuw mesje.. Ze had ook altijd schrammen, ze zei altijd: "ik ben langs de muur geschaafd" Maar ik zag wel dat ze schuursponsjes had waar altijd een beetje bloed aanzat, er lagen best veel bij haar bed. Daarvoor wilde ze altijd naar buiten met een bal, en ik moest altijd de bal gooien naar haar, en dan ging zij die bal omhoog doen (net zoals bij volleybal) ze zei altijd "ik wil graag blauwe plekken" Ze had ook nog een periode dat ze opeens veel moest kotsen. Maar laat ik je dit vertellen, het was niet een griepje of wat dan ook, ze deed het altijd zelf. Ze vond zichzelf altijd al te dik, m'n vader zei altijd voor de grap "varken" tegen haar. (Je denk nu vast:"waarom zou je dat tegen je kind zeggen" onze familie is gewoon een beetje raar, we beledigen elkaar altijd, en we weten altijd dat het als een grapje bedoeld word) ze hing altijd boven de wc te kotsen, ze deed haar vinger in dr keel en alles kwam eruit. Ja.. ze heeft veel meegemaakt, en dit is nou al een paar jaar geleden, ik weet niet echt meer wanneer. Maar dit is nog niet het einde van dit verhaal, er is nog 1 ding.. Op een dag vond mn moeder haar op de grond, en naast haar lag een bordje met witte poeder ("kruimels" van de pillen) ze had een overdosis aan pillen genomen, ze had er 40 gepakt en in 4 stukjes gesneden, alle 40. Ze had dus een zelfmoordpoging gedaan, mn moeder panniekte en zei: ga naar de wc en kots alles uit! (Dat moment toen ze dat zei was ik net thuis) mn zus zei: "eerst mocht ik nooit een vinger in mn keel steken, en nu MOET het?!" Ik hoorde haar kotsen en kotsen.. voordat ze zelfmoord probeerde te plegen, zag ik haar al kijken op tv van die dingen dat mensen hun hele lichaam er onder gesneden hadden, hun hele lijf zat vol met bloed. Ze huilden, ze hadden pijn. Net zoals mn zus... Ze werd jaren lang gepest.. Ze heeft me dat nooit verteld, ik wist er helemaal niks van. Ik weet dit pas sinds een maand of 2 gelden. Terwijl dit al jaren gelden gebeurt is. Ze zei altijd " ga niet naar die school, het is daar niet leuk" Ik zat nog op de basisschool, en ik ging naar de eerste over een paar jaar. Dit was het verhaal vsn mn zus, maar nu begin ik pas bij mezelf.. Wat er met mij gebeurt is, is minder dan mijn zus. Ik voelde me opeens heel verdrietig, ik lag meer op bed dan dat ikcwat deed. Ik keek naar die "sadaudios". Daar kon ik altijd om huilen, omdat ik mezelf er altijd in herkende. En als ik een keer blij was, voelde dat gewoon niet goed, ik wilde het liefst de hele dag door huilen. Ik kon me niet meer herinneren wat het was om echt gelukkig te zijn zonder dat ik ergens wilde gaan huilen. Hiervoor begon ik mezelf te snijden. Ik begon met mn arm, maar mn moeder zei dat ik binnenkort naar de dokter moest, ze zei dat ik moest bloedprikken, ik voelde me de laatste tijd duizelig. Dus ik stopte met snijden op mn arm. Dus toen ging ik mezelf snijden op mn been, het voelde dat m'n pijn even weg ging als ik dat deed. Ik deed het vaker en vaker, het was wel dat ik het moest verstoppen met gym. Dan moest je omkleden, en dan kan iedereen het zien. Maar ik ging altijd in het hoekje zitten zodat niemand het zag. Toen ik jonger was dacht ik ook altijd dat ik niet waard was in het leven, maar ik was wel altijd heel gelukkig. Ik had net ruzie gehad met mn moeder, we zeiden vaak tegen elkaar "val dood" en dat soort dingen. Dus toen liep ik naar boven, waar mn kamer is. En ik wurgde mezelf, maar ik kon het niet doen. Ik wilde het heel graag, maar ik kon het niet. Ik zei ook altijd "ik wil niet meer" en mn moeder vroeg altijd wat ik niet meer wilde, ik antwoord altijd met "weet niet". Maar ik bedoelde eigenlijk "ik wil dit leven niet meer". Ik had ook altijd een touwtje ofs, die deed ik altijd om mn keel heel en maakte het heel strak. Ik had een paar keer geprobeert om zelfmoord te gaan plegen. Ik heb ook geprobeerd om mn polsen open te snijden zodat ik dood bloedde. Maar dat kon ik niet doen, ik voelde me erg zwak. Dus uiteindelijk heb ik dit niet gedaan. Laatst had mn moeder pilletjes gekocht voor me omdat ik telkens zo duizelig was, ze had vitamines voor me gekocht. Er was een potje met 200 vitamine D pilletjes, ik dacht er elke dag nog aan om die allemaal te nemen. Uiteindelijk heb ik dat toen niet gedaan. De pilletjes waren bijna op, en ik vroeg mn broer "wat gebeurt er als je deze allemaal opeet?" Hij zei "dan ga je waarschijlijk dood." Dus een dag later heb ik die pilletjes gepakt en zoveel mogelijk genomen. Met "later" bedoelde ik gister. Ik voelde nog niks gebeuren na een paar uur, ik heb op internet gezocht of je dood kon gaan aan vitamines D pilletjes (overdosis). Er stond niks over dood gaan. Ik zocht op welke pil het beste was om daar overdosis van te nemen, en daar dan dood van te gaan. Ik zocht en ik zocht, uiteindelijk kwam ik op deze site terecht. Er stond dat ik mn verhaal kon delen. Ik was blij, blij dat ik dit ooit aan iemand heb kunnen vertellen. Ik heb een stanley mesje gevonden op mn broers kamer, niet met het handvat erbij, alleen het mesje. Daar lagen er een paar van, ik heb 1tje gepakt en sneed mezelf (vandaag). Ik heb school geskipt vandaan, ik zei gwn "Mam, k kwam school binnen, voelde me nii lekker dus ging snel naar wc toe, toen kwam het er zeg maar uit. Heb me ziek gemeld", maar daar klopte helemaal niks van, ik ben gwn naar huis gegaan, niet ziek gemeld, helemaal niks. Ik heb door alle laatjes gezocht voor pillen, ik heb heel veel pillen gevonden, maar ik heb ze niet ingenomen.. Ik denk nog wlke dag aan mn zus, ik kan er altijd wel een traantje bij laten vallen. En oh ja, voordat je het afvraagd, mn zus leeft nog. Mn opa zegt de laatste tijd ook dat hij zichzelf van kant wil maken. Hij is 70+ en zn vrouw is overleden, en nu heeft hij een nieuwe vriendin die rond de 50 is (net zo oud als zn dochters en zoon) maar zijn vriendin gaat alleen maar voor het geld dat hij heeft. Ze bedreigd hem, als hij het uit gaat maken, vertelt ze allemaal wat hij heeft gedaan, en ook wat wij hebben gedaan. Hij heeft ook geheimen van ons aan haar verteld. En ons geheim is nogal groot. Ik zeg daarom ook niet wat het geheim is. Ik neb no veel meer te vertellen, maar dat word denk ik een beetje teveel. Deze tekst is volgens mij al heel lang. Doei😔👋🏻

Oké allemaal ik wil jullie mijn verhaal vertellen. Ik ben een meisje van 13 jaar me moeder is een alcoholist. Ze heeft daardoor me leven verpest.

3 weken geleden kwam de politie want ze had me toen mishandeld ze lag op me en ze deed nog wel meer.

Ik heb 1,5 jaar niet thuis gewoond ik een gezinshuis ze maakte me onzeker ik mocht niks ik kon niks zelfs mijn grootste passie namen ze me af en dat is zingen. Ik heb daar een half jaar gewoond.

Ik heb ook bij me opa en oma gewoond bijna een jaar lang maar daar had ik dus ook alle hoeken van de kamer gezien.

Ik was in dat gezinshuis zo depressief dat ik dood wou en me wou snijden. Ik had dat niet gedaan. uiteindelijk mocht ik weer naar huis maar toen had me moeder weer een terugval.

Aan het begin van het schooljaar begon ik mezelf te snijden zo kon ik de pijn vanbinnen weghalen door de pijn vanbuiten te geven.
Ik voelde me zo alleen dat jongens makkelijk gebruik van me konden maken en die kans grepen ze. Er gebeurden dingen via cam en als ik mezelf nu realiseer wat ik heb gedaan ben ik echt boos op mezelf.
Later had ik een jongen gepijpt. Hij pushte me, soort van. Ieder geval hij vertelde het de hele school. Daardoor werd ik lastiggevallen natuurlijk maar niet gepest. Gelukkig word ik nu niet meer lastiggevallen.

Paar maanden later kreeg ik met een jongen van 16 ik had vaak ruzie met hem. Hij kon overal een drama van maken hij maakte me zo ongelukkig. Hij liet me soms het ergste van het ergste van mezelf zien. In zijn en uiteindelijk ook in mijn ogen kon ik niks goed doen. Hij zei wel elke keer dat die van me hield, maar ik geloof er niks van. Uiteindelijk was ik klaar met kansen geven en hakte ik de knoop door. Het was uit klaar en over. Een goede beslissing die ik heb genomen.

Met me moeder gaat het nog steeds niet goed. Ze woont nu tijdelijk bij haar vader.

Door haar me moeder moest ik ook een paar dagen weg. Toen ging ik bij me buren logeren. Ze zijn heel aardig maar er is iets gebeurd. Mijn buurman maakte me wakker en toen..... Er gebeurde iets wat ik er eigenlijk niet bij kon hebben. Hij kriebelde eerst over me rug. Ik dacht eerst dat hij me gewoon als tweede dochter zag. maar hij ging lager met zijn handen. Hij deed heel even mijn broek omlaag en kneep ik me kont. Ik schrok zo erg ik wist helemaal niet wat ik moest doen. Toen wou die in me shirt en opeens kon ik weer helder denken en zei ik ''stop!'' Hij stopte meteen. Hij ging weg en een paar minuten later kwam hij terug en vroeg hij of ik het hem kon vergeven. Ik vergaf het hem maar ik vergat het niet.
Je kan daden en woorden vergeven maar vergeten zal nooit meer gebeuren.

Het doet me pijn om te zeggen later tegen mensen ik heb een kut jeugd gehad. Toch moet ik ermee gaan leven of...... Ik denk dat je dat zelf wel kan invullen. Ik ben tot op de dag van vandaag nog steeds zwaar depressief en ik denk nog steeds elke dag aan zelfmoord.

Dit was dus mijn verhaal die ik met iedereen wou delen.

Be strong gr Nobody

Ik heb een zoontje van 10 maanden en een vriend die me steeds domineert en zelf niks uitvoert. We hebben daardoor regelmatig ruzie. Soms zo heftig dat ik zo doorboord wordt, dat ik een schaar wil pakken of een mes en mezelf van het leven wil roven. Ik weet het af en toe niet meer hoe ik deze negatieve relatie kan redden. Het liefst zou ik zelf verdwijnen op deze wereld.

Al jaren ben ik bezig met overleven in plaats van leven. En wat mij hier op aarde houdt? Ik heb geen idee. Misschien is het de hoop dat ik toch ooit die persoon tegenkom of dat mijn familie kapot zou gaan. Jaren ben ik gepest en dat heeft me gevormd tot de persoon die ik nu ben. Verschillende pogingen gedaan, maar ik was telkens toch niet zeker. Daarna ging het weer een tijdje goed, maar nu is het net alsof ik als een geest op de aarde rondzwerf. Ik weet niet wat ik doe en vergeet alles. Ik ben al half van de aarde weg en de vraag is wanneer de andere helft weg wil.

Ik kan het niet, ik kan niet zo doorgaan en mensen blijven teleurstellen. Ik wil graag mensen helpen maar ik kan het niet meer opbrengen. Te veel is kapot gemaakt. Alles is kapot gegaan dankzij mij.