Levensverhalen (pagina 92)

Ik schrijf nooit op forums of dergelijke en ik schaam me ook. Maar ik kan mijn verhaal nergens kwijt. Het begon al sinds ik een klein meisje was van ong 4. Ik kwam uit een gezin wat perfect leek maar het allesbehalve dat was. Mijn vader
Misbruikte me verkrachte me mishandelde me en heeft me vaak met woorden onzeker laten voelen. Ik vocht keihard omdat ik bang was dat mijn moeder en broertje verdriet zouden hebben van al deze informatie. Later begon ik ook ook alles weg te drinken en genruikte ook wel eens drugs ging uit, spijbelde zorgde niet voor mezelf. Ondanks alles vergaf ik iedereen en ik werd nooit boos.. Sterker nog ik liet alles gebeuren omdat ik iemand anders niet wilde kwetsen. Toen ontmoette ik een man van een cultuur waarbij je moet wonen bij je schoonouders. Ik heb daar 4 jaar lang elke dag gehuild omdat mijn schoonmoeder op pijnlijke gemene manieren mij zwart maaktte tegenover iedereen. En ik was stil. Mijn man begon me door alles ook een tijdje te haten maar ik bleef stil en smeekte voor liefde. Ik klampte me eraan vast en vocht voor liefde. Uiteindelijk zijn we op ons zelf gaan wonen en hebben we 2 kinderen. Nu is hij een eigen bedrijf gaan starten. Ik ben elke dag thuis met de kinderen en heb echt letterlijk niemand geeneens een kennis hier behalve soms de buren. Hij is elke dag weg en we spreken elkaar nauwelijks. Verder mijn dromen om kinderarts te worden is weggenomen. Ik leef puur voor de kinderen maar het vaagt steeds meer weg omdat ik het gevoel heb dat ze beter zonder me af zijn. Ik kan niet meer elke dag schijnheilig nep vrolijk doen bij mijn schoonouders. Ik ben zo moe en bang voor pijn. Ik voel geen liefde en bescherming en dat oprechte dat niemand je pijn wilt doen. Ik ben zo moe ik huil nauwelijks meer . Leeg. Voel me geen persoon voelt alsof ik gedwongen leef. Alleen en ik haat mezelf nog meer als dat nog kan dat ik dit denk terwijl ik kinderen heb. Ik wil
Slapen voor altijd.. Geen druk meer op mijn hart geen angst geen vechten . Niet vang meer zijn wat mensen zeggen over mij. Ik ben bang voor mezelf voor hoe ik me voel mijn hele leven .

ik zit al wel een tijdje aan zelfmoord te denken omdat ik nergens echt bij hoor op school vind iedereen me raar en praten ze achter men rug over me. bij de sport wordt ik gepest en thuis is het ook nooit gezellig. ik heb niet veel vrienden eigenlijk maar een paar maar nu haten 2 van die vrienden me en heb ik echt geen rede meer om nog te leven. 1 van die vrienden zij ook tegen mij dat ik dood zou moeten en de ander negeert me nu en roddelt over me op school. de hele klas kijkt me nu raar aan en mag me eigenlijk niet. ik vind me zelf ook echt super lelijk en dik. ik zorg echt slecht voor mezelf weetje misschien ga ik nu wel eerder dood. ik snij mezelf ook om de pijn en verdriet een beetje te kunnen vergeten.

Te veel gebeurd...
Ik sta er weer alleen voor, ik voel me alleen..
Ik ben mijn doel kwijt in mijn leven.
Toch zet ik iedere dag mijn masker op en doe of het goed gaat. Dit doe dit al sinds mijn achtste. Mijn ouders lieten mij daar in de steek na gedoe met een neef. In plaats er voor mij te zijn, kreeg ik de schuld. Ik was de hoer...
Sindsdien weet ik, dat ik er alleen voor sta.
Misschien heb ik er onbewust gekozen om een autistische man te trouwen. Ik krijg geen contact met hem, ook niet als ik hem nodig heb.
Nu dacht ik, dat ik een maatje had gevonden en ook hij liet me vandeweek vallen...
Weer het besef dat ik alleen ben...
Ik vraag me af, wat is de reden dat ik nog uit mijn bed kom??
Ik hoop iedere avond, dat ik de volgende ochtend niet meer wakker wordt...

Ik word heel vaak gepest. Eigenlijk elke dag. Altijd doe ik alsof het me niks uitmaakt, maar soms wordt het me echt te veel en ga ik naar het toilet om te kalmeren. Thuis zit ik vaak als een vogeltje ineengedoken op de bank te huilen. Als het nou bij dingen als 'kutwijf' en 'stomme trut' bleef zou het me echt niet uitmaken, maar ze zeggen ook dingen als 'krijg kanker' en 'snijd je polsen door'. Mijn moeder heeft kanker op de valreep overleefd, dus het komt echt hard aan als er met kanker gescholden wordt.

Ik heb het gevoel dat iedereen me haat en iedereen me wegwenst ik weet niet meer wat ik mowt doen . op sommige momenten wens ik mezelf ook dood en ik schoom me een beetje datbik op zo'n jonge leeftijd al zelfmoord wil plegen en dat niemand er iets over merkt of dat ik er nog niemand iets heb over verteld

toen ik 4 jaar oud was begon de oorlog in mijn land die duurde 3.5 jaar. toen zag ik me vader en me zus niet. maar goed wij hebben het allemaal gehaald en weer elkaar gezien. 25 jaar later zit ik in nederland met zelfmoord gedachten. ik had moeilijke jeugd van drugs tot wapens. was me vader kwijt toen ik was 10 jaar oud. schizophrenia en paranoia. hij was nooit hetzelfde hij ging nooit lachen. maar okay daarom was ik nooit thuis. 2013 kwam ik naar nederland en me leven ging de goede kant op.ik heb iemand ontmoet ik was blij. me leven was eindelijk begonnen. nu in 2017 ben ik alles kwijt vanwege me demonen die wonen binnen me. weer opnieuw beginnen weer helemaal alleen in deze wereld. weer voel ik mezelf faking alleen op deze wereld. ik wacht nog 1 jaar om me schuld tegen de bank af te betalen zo dat ik laat me ouders niet me mijn problemen omdat ze kunnen dat niet betalen. daarna gaat me 9mm tegen me hoofd en doei. ik ga skippen. bedankt

Hallo,

Ik ben K. Een laffe jongen die het niet durft maar wel gaat proberen.
Ik wil niet zielig komen doen. Maar misschien is dit wel een schreeuw van aandacht. Misschien kan iemand mij in een cel stoppen voor de rest van mn leven zodat ik goede mensen niet meer tot last ben?

Mijn jeugd was prachtig, ik kom uit een liefdevol gezin. Als kind leefde ik gelukkig en zag ik kansen in de toekomst en verwachte ik grootte dingen te doen. Ik had een hoge score op de cito/toets en ik en mn ouders en broer waren daar trots op. Ik ging grote dingen doen en iets beteken voor de wereld.

Aan dat sprookje kwam gauw een eind. Havo ging slecht en vanaf dit punt van mn leven maak ik meer falen en fouten dan dat ik iets bijdraag aan mezelf of deze wereld.

Ik ging naar vmbo kader en deed vrijwel niks om hier voor te slagen.

In deze hele periode bleek de "perfecte gezin" opeens een naïve gegeven te zijn. Mijn moeder hield niet meer van mijn vader en besloot met een ander persoon verder te gaan.

Ik kon dit als jong tienerkind niet verwerken en gaf alle schuld naar de man die de moeder van ons gezin bij ons weghaalde. Zo dachten mijn broer en vader dat ook.

Mijn moeder verliet ons huis omdat we haar dwongen te kiezen tussen haar nieuwe vriend of haar gezin. Dit brak haar en ze ging naar haar vriend.

Ik kon er toen nooit mee omgaan en het had behoorlijk effect op school en mijn leven.

Ik zat thuis met een vader die niet wist hoe die de draad weer kon oppakken en eigenlijk nog alleen levend was door zijn zonen die hij niet achter kon laten.

Uiteindelijk hebben we onze vader er doorheen gekregen en vond hij een nieuwe liefde.

Ik moest kiezen voor een richting in het mbo en had het moeilijk. Mijn broer probeerde mijn te motiveren. Ik wilde altijd game designer worden dus melde me aan op de opleiding die erbij hoorde in eindhoven. Ik zakte voor de intake en kon niet goed genoeg tekenen.

Daarna kwam mijn broer bij de "artiesten opleiding" in eindhoven. Er werden audities gehouden en boven mijn verwachtingen had ik schijnbaar genoeg talent om toegelaten te worden. Ik passeerde door twee auditie rondes. Behoorlijk trots en hoopvol starten ik de opleiding.

Het probleem was tijdens mn vmbo periode heb ik een slaapritme stoornis ontwikkeld en dit heeft op de dag van vandaag veel invloed gehad.

Dit werd ook fataal op mn nieuwe opleiding. Ik kreeg mijn derde waarschuwing en kon de opleiding verlaten met veel pijn in mijn hart.

De schoolhulp had mij verwezen naar de geestelijke gezondheidszorg. En na veel gesprekken waar ik niks aan had kwam im terecht bij het vincent van gogh in venray.

Een donkere periode waar mijn vader me bij het uwv uitzette en ik terecht kwam waar ambitie tabboo was. Een fabriek.

Vond het niet erg om er te werken maar had wel al het gevoel gefaald te hebben in het leven.

Na een paar jaar niks doen en hier en daar werken kreeg ik inmiddels weer een band met mijn moeder. Ze bracht me naar een beroepkeuze test en het werd docent.

Het was niet de hoge ambitie waar ik van droomde maar het leek me wel leuk.
Ook starten ik met een vakantiebaan bij het bedrijf waar mn broer werkten.

Starten de opleiding met de angst dat het weer miss zou kunnen gaan. De ggz zag het al verkeerd gaan en biede mij de optie van begeleid wonen en steun van de instansie. Mensana. Ik voldeed niet aan de criteria en kort daarna ging het zo slecht op school dat ik er een eind aan wilde maken omdat ik me waardeloos voelde.

Ik werd naar de crisiscentrum gestuurd.
Een week op de gesloten afdeling met het uitschot van de maatschappij.

Toen ik eruit kwam kon ik opeen wel naar mensana en ging begeleid wonen. Ook kreeg ik ineens veel hulp van school.

Het eerste jaar heb ik met ontzettend veel pijn en moeite behaald door huiswerk van een half jaar opgestapeld in de laatste week van school te maken. Elke dag tot 2-3 uur snachts huiswerk maken.

Ik dacht het tweede jaar moet ik niet weer verpesten. Maar halverwegen het tweede jaar ging het miss op stage en gaf ik op.

Ik had alleen nog mn vakantiebaan bij de varkens. Ik moest eigenlijk nieuw werk zoeken maar was onzeker en nam geen initiatief.

Ik mocht soms invallen voor zieken en kreeg soms wel extra werk en in vakanties.

Ik verdiende teveel en daardoor ging de instantie de begeleid wonen vergoeden mij om veel van mijn salaris vragen.

Ik vroeg aan mn vader of ik weer thuis mocht wonen 2 en half jaar geleden. Dat mocht als ik maar werk ging zoeken.

Ik deed dit niet en durfde geen initiatief te nemen. Maar mijn vakantiebaan begon steeds meer werk aan te bieden dus ik bleef bezig.

Toen leerde ik de liefde van mn leven kennen. C. Mn ouders bezochten familie van mn stiefmoeder en ik ging mee naar italië.

Ik had in mijn jeugd en tienerjaren altijd ongeluk in de liefde en iedereen die ik leuk vond schenen niks in mij te zien. Misschien was ik te wanhopig.

Maar toen ik stopte met het geloven in echte liefde leerde ik haar kennen.

Met kerstmist eind 2014 vertelde ik romantisch dat ik haar leuk vond en zoende ik haar. Een prachtige meid met filipijnse roots net als ik zoende ik haar op het dak van een kunst galerij.

Ze had een conservatieve familie en onze relatie moest geheim blijven.

In april veraste ik haar weer met een bezoek en ik wilde onzd liefde niet meer verbergen voor haar ouders dus ik confronteerde haar ouders met mezelf. Ik was nog nooit zo zenuwachtig en met beleefdheid werd onze relatie toegestaan als ik haar studie maar niet zou storen en geen sex met haar zou hebben.

Lange tijd gaat voorbij, het lijkt wel een sprookje elke keer als we bij elkaar kwamen.

Vorig jaar ging ik naar de filipijnen omdat mijn broer daar ging trouwen met zijn filipijnse vrouw.

Ik vond daar vrienden en er ging iets goed mis.

Als het gaat om mijn sexualiteit ben ik niet helemaal 100% en heb ik een veel te hoog libido als sinds mn 11de.

Ik wist dat ik zwak was voor verleiding dus zorgde ik dat ik niet met single meisjes zou omgaan. Ik leerde een vriendengroep kennen en de goeie jongen die mijn had uitgenodigd om te drinken. Deze jongen had een vriendinz

Ze zagen er gelukkig uit dus het leek me vrij veilig. Ik had een goede tijd en drinkte veel alcohol en had mooie gesprekken met de jongen en zijn vrienden.

Een keer was ik er alleen met de jongen en haar vriendin en de jongen moest werken want had nachtdienst. Ik wilde ook gaan maaf ze zei dat ik wel mocht blijven en me thuis moest voelen.

De meid bood aan om te gaan drinken en wilde geen party pooper zijn dus ging met haar drinken. Je raad het al. Mijn rauwste sexuele gevoelens kwamen naar boven. Ik werd zat en zij ook. Ik dacht nog steeds veilig te zijn aangezien ik niet zon ladiesman was en zij en ik al een gelukkige relatie had. Maar het ging mis, helemaal mis. De lust nam over en ondanks dat ik knetterzat was maakte ik het vreemdgaan met bewuste gedachten.

Ik werd wakker met een gevoel wat ik nog nooit eerder had gevoel.

Ik voelde me smerig , vies...

Ik heb de hele nacht als een baby gejankt en ik dacht na over wat ik moest doen.

Twee opties : vertellen en onze relatie waarschijnlijk stopzetten....
Of het mee naar mijn graf nemen...

Ik wist dat ik niet met mezelf kon leven als ik deze afschuwelijke actie niet zou vertellen.

Vertelde het met veel moeite... een zware week van janken en stiltes vanuit haar koos ze uiteindelijk toch voor om mij te vergeven.

Vanaf toen werd onze relatie wel een stuk moeilijker maar zelf doordat konden we heen kijken en was het vallen en opstaan.

Een punt dat ze het bijna wilde uit wilde maken was vorig jaar rond oktober.

Ik had net mijn rijbewijs en wilde een duidelijke reden waarom ze het uit maakte dus reed als beginnend bestuurder als een gek zonder kop naar milaan (normaal vloog ik altijd). Ze was kwaad toen ik er was en maar na een ruzie en een omhelzing van haar kwam ze tot de conclusie dat ze het niet wilde uitmaken...

Haar vader bood aan om met kerstmis met haar en de vader naar haar geboorteplaats te reizen afgelopen december. Dat deed ik maar al te graag. Voordat ik ging kon ik niet meer werken bij de varkens waar ik inmiddels al bijna full time werkte.

De reis maakte mijn liefde naar haar alleen maar groter en was er 100% zeker van dat ik mijn leven met haar wilde delen.

Na alle sprookjesambities die ik niet had behaald had ik er weer een om voor te vechten en leven.

Aan het eind waren we betrapt met stiekem vrijen op de badkamer om 4 uur snachts.

Hier kwam ik later pas achter en had alweer een ticket geboekt voor valentijn ...

Vlak voordat ze ruzie kreeg erover ging ik er al naar toe om haar te verassen.

Ze was niet blij om mij te zien en schaamde zich .... ik had al geboekt en had gepland mn excuses aan te bieden aan de ouders ....

Dus toen ze naar avondschool ging buigde ik mn hoofd naar de ouders en bood mn excuses aan. Iets waar ik ontzettend veel lef voor nodig had.

De ouders leken liever de dochter de schuld te geven dan mij. Ik werd lichtelijk aangesproken op wat er was gebeurd vond ik zelf.

Het was niet zon leuke lange weekend.

Ik kwam terug en communicatie werd er niet beter op.

Ik zit weer in de situatie zonder baan thuis een last voor mn vader.

Neigend om weer depressief te worden door mezelf verteld mijn vriendin sindskort weer wat ze oktober verteld. Dat ze haar eigen weg wilde gaan.

Ik kan haar niet loslaten als ze me geen reden geeft waarom ze het uitmaakt. Als ze me vertelde dat ze niet meer van me hield kon ik er misschien nog mee omgaan en ik vroeg er ook naar.

Vandaag zei ik vaarwel tegen haar tegen mn zn in omdat zij dat wilde voor ons. En ook tegen haar familie. Thuis had ze sinds vorige week weer veel ruzie met de ouders .

En nu komt de klapper.

Tijdens onze relatie hadden we veel sexfilmpjes gemaakt.

Een keer ben ik zo stom geweest om een filmpje om mn vaders laptop te uploaden vanuit mn telefoon. Zodat ik ruimte had op mn telefoon.

Toen mn stiefmoeder zag dat ik weer door deze fase heenging besloot ze dit zonder mijn weten te vertellen. Ik weet niet precies voor welk doeleinde maar ze dacht goed te kunnen praten met de moeder van c.

En vlak na ik vaarwel had gezegd tegen c krijg ik een boos bericht. Waarin staat dat het nu klaar is en dat haar hele familie haar nu een hoer noemt. Zelfs de ouders.

Door mijn fout .... de tweede grote fout...

Ik vertrouw mezelf niet meer ...

Mensen zullen waarschijnlijk zeggen, misschien heb je er wel wat van geleerd.

Dat is het hem nou juist. Ook al zie ik mn fouten in ik blijf ze maken. Met school , werk.... en zelfs in de liefde.

Het is een herhaling van falen en ik kan niet wachten op het volgende .... en al helemaal niet de fouten die mensen pijn doen die ik niet alleen bij haar heb gemaakt maar ook bij ander meisjes en mensen.

Ik ben mezelf helemaal zat.

Ik ga een allerlaatste fout maken die mensen pijn gaat doen ... mn ouders en mn broer en mij lieve neefje.

De egoïstische zelfmoord is erg en fout.
Maar ik realiseer me dat mensen teleurstellen en niks berijken bij elkaar opgeteld veel erger is en fout.

Ik heb mezelf veel kansen gegeven.
Maar de kansen zijn op.

Grappige is dat ik nog te laf ben om mezelf op te hangen.

Laf ben ik ! Zon smeerlap als ik.

Ik ben een jongen die niet 100% is en uitschot van de maatschappij.

Ik vind het goed geweest.

Omdat ik zo laf ben probeer ik mezelf te verhongeren.

Dat lukt me aardig goed en zit nu al bijna op 36 uur.

Ik verdien het om de laatste paar dagen nog even in gedachten te lijden.

Met boze ogen van de persoon waar ik het allermeest van houd op deze wereld.

Ik kan mezelf niet meer aankijken in de spiegel. Ik heb het geprobeerd maar het was blijkbaar niet genoeg.

Ik woon thuis zonder dat ik iets kan bijdragen.

Ik heb er vaak over nagedacht maar kom tot de conclusie dan het echt zo is.

De wereld is beter af zonder mij uiteindelijk.

Daar geloof ik heilig in.

De wereld zal gewoon doorgaan met een doorn minder.

Mn maag begint al een beetje pijn te doen maar de honger gaat langzaam weg want de pijn in mn hart neemt over.

Bedankt voor iedereen die om me heeft gegeven. Sorry dat ik jullie nog een keer kwets.

Ik ben erg gelukkig en heb absoluut niets te klagen over mijn leven. Al mijn dromen heb ik waar gemaakt. En dat is dan ook deels het gevoel dat ik niets meer te doen heb op deze aarde. Daarnaast hoe gelukkiger ik ben, hoe sneller het stemmetje in mijn hoofd komt dat het tijd is om te vertrekken. Al vijftien jaar lang, sinds mijn 12e/13e denk ik bijna dagelijks aan zelfmoord. Vaak 3 tot 5 maal per dag. Ik ben al jaren in therapie met verschillende medicijnen en diagnoses. Ik wil nu opgeven omdat ik het zat ben. Maar ik wil niet mijn familie en vrienden achter laten. Afgelopen november heeft mijn beste vriend zelfmoord gepleegd en heb ik met eigen ogen gezien hoeveel pijn het doet. Maar ik wil zo graag hetzelfde doen. Elke dag dat verlangen dat ik moet weerstaan. Hoe lang moet ik me hier nog tegen verzetten.

Ik word op school gepest en ik heb thuis problemen. Nu heb ik ook nog ruzie met m'n vrienden omdat ze me niet snappen. Ik snijd mezelf vaak en er heeft ookal is een touw aan m'n plafond gehangen... Ik wil gewoon vrij zijn en ik zie geen andere uitweg dan de dood. Er is één ding dat me nog hoop geeft,en dat is Neron. Neron is een paard die het ook moeilijk heeft want hij wordt alleen maar geslagen en hij haat bitten en op stal staan. Hij krijgt ook veel te weinig eten en niemand snapt hem,behalve ik. We willen allebei vrij zijn en hij is m'n beste vriend. Zonder hem zou ik het niet volhouden en hij niet zonder mij. Hij is het enige wat me nog op de been houdt.

Vorige jaar van 11 01 2016 Tot begin mei 2016 was ik echt het gelukkigste meisje van de wereld ik had eindelijk de jongen Matthew trogh gevonden waar o
Ik ziels veel van hou (de). De eerste keer da ik zo verliefd was. Iemand die mij zo kan openbloeien waar ik altij bij terecht kon. Maar van mij ouders mocht ik er nooit heen hij kwam altij na mij ma super veel was da ni ik weet ni eens of hij wel echt meende ik heb echt gevoel da die hele tijd e gelogen. Zelf de dag da hij mij e late zit te vu een ander e hij nog bij mij geweest en mij kaartje gegeve da wij nooit uit een gaan nooit !!! Waarop doe hij mij da zo verdriet ... na da hebben wij al heel veel keer seks gehad me elkaar en naakt foto na elkaar ge stuurt de rede Omda echt vecht om die jongen ... Ik wil een 2de kans ma hij doe echt tot dus ik zie maar 2 mogelijkheden of zelfmoord plege of da hij mij een kans geeft om terug mz mij iets te beginne want ik kan echt ni zonder hem