Levensverhalen (pagina 86)

Zondag 21 mei 2017

Afgelopen dinsdag ben ik ontslagen uit het Paaz, na dit keer een week ging ik weer naar huis. Elke avond/nacht belde ik de crisisdienst, omdat ik paniekaanvallen had voor de angst van het leven.

Zondag was ik om 06.00 in paniek wakker geworden, maar dit keer was het heftiger dan de afgelopen dagen. Gelijk heb ik de crisisdienst gebeld, ik kreeg als reactie : ʻ Neem een Lorazepam en ga maar slapen ʻ. Dat advies had ik opgevolgd, maar het hielp niet. Toch 113 gebeld om advies te vragen, hun reactie : ʻ Neem een Lorazepam en ga maar slapen ʻ . Nog meer Lorazepam genomen. Maar ik werd niet rustiger, dus heb ik de huisartsenpost gebeld en daar kon ik langskomen om even te praten. Met mijn laatste beetje hoop heb ik me naar de huisartsenpost gesleept. Ik kreeg weer hetzelfde antwoord : ʻ Neem een Lorazepam en ga maar slapen ʻ . Dus nog maar weer Lorazepam genomen.

In totaal heb ik 17 keer gebeld, elk advies heb ik opgevolgd. Dus met 17 Lorazepam op en nog geen rust, heb ik hier ook een handje Promethazine bij genomen. Ik ben naar het park gelopen en heb me hondje uitgelaten. Ik voelde dat ik niet lekker werd en het niet goed ging, toch maar weer 113 gebeld. Een andere reactie dit keer : ʻ Loop naar de buitenkant van het park en bel 112! ʻ . Ik durfde niet zo goed 112 te bellen, dus maar weer de huisartsenpost. Ik moest per direct komen dit keer, zo snel mogelijk.

Dus ik heb op me gemak mijn hondje thuis gebracht en ben rustig naar de huisartsenpost gaan lopen. Aangekomen in het ziekenhuis heb ik me gemeld, maar ik werd meteen doorverwezen naar de spoedeisende hulp. Met de gedachte dat ze alleen maar even mijn vitale functies zouden nakijken, ben ik erheen gelopen. Maar niets was minder waar!

Ik kreeg gelijk een polsbandje om (voor opname) en werd ook gelijk uit de wachtkamer gehaald. Ik hoefde geen gesprek voordat ik hulp kreeg, dit doen ze altijd in dat ziekenhuis, een soort intake waarvoor je komt. De verpleging en dokter verwachtten van me dat ik een heel vies zwart drankje ging opdrinken, dat konden ze mooi vergeten. Voordat ik het wist, zat er een infuus in me rechter arm, een slangetje die me bloeddruk meette in mijn linker arm, allemaal stikkertjes overal op mijn lichaam en werd ik naar de Intensive Care gereden. Ik zei nog dat ik best zelf kon lopen, maar dat mocht niet. Ik trok het deken over me heen en heb het maar geaccepteerd. Kracht om ertegenin te gaan, had ik al niet meer.

Op de Intensive Care ben ik elk uur wakker gemaakt en schenen ze met een lampje in me ogen. Overal lagen slangetjes en draden, ik mocht niet mijn bed uit en dus ook niet roken. De volgende ochtend (na een stabiele nacht) mocht ik na een gesprek met de afdeling psychiatrie naar huis. Wel met een afspraak voor Woensdag bij mijn eigen psychiater en behandelaar.

Ik kon niet wachten tot Woensdag!! Dus ik bellen, niemand die ik kon bereiken. Dit keer mijn vader me naar het Paaz gebracht, hij nam me echt niet meer mee naar huis.

Nu lig ik in een bed in het Paaz, ik mag wel 2 dagen blijven. De dokters zeiden dat ik daar heel blij om moet wezen, omdat er voor de rest helemaal geen lege bedden zijn in Nederland. Ik heb het allerlaatste lege bed in heel Nederland, maar ik heb net op de afdeling gekeken en er zijn hier al 3 bedden vrij. Dus weer heel veel woorden, maar geen daden.

Ik heb Woensdag om 10.30 mijn ontslaggesprek en dan moet ik hebben bedacht wat voor plan ik voor thuis heb dat het goed gaat tot me behandeling begint. Begin Augustus hoor ik de wachttijd van mijn behandeling (ja je leest het goed, dan hoor ik de wachttijd).

Heb ik al vermeld dat ik een plan moet bedenken om mijn chronische depressie en ernstige borderline goed te handelen tot mijn behandeling begint over een paar maanden/jaren? De chronische depressie en ernstige borderline waar ik vanaf mijn 8ste al last van heb?! Maar volgens de psychiater en crisisdienst is hier een plan voor te bedenken in 2 dagen zodat het weer goed gaat en ik goed mijn behandeling in kan..

ps. Probeer geen zelfmoord te plegen door middel van een medicatie overdosis, ik garandeer je dat je hier waarschijnlijk spijt van gaat krijgen omdat de kans heel erg groot is dat je weer wakker word! In minimaal 99 van de 100 gevallen mislukt het (in mijn ogen en uit mijn ervaring). Door mijn overdosissen is mijn lever kapot, heb ik slechte nieren, een veel te hoge bloeddruk en een slecht spijsvertering. Deze manier is dus NIET aan te raden..

Hallo,
Mijn naam is A.B en ik zie het leven niet meer zitten. Te beginnen met de band tussen mijn moeder en ik. Ik heb een erg slecht verleden achter de rug waardoor ik veel wantrouwen heb opgewekt. Ik probeer het terug te krijgen alleen ik ver****** elke kans die ik krijg. Het vertrouwen en hoop in mij is weg. En zo voelt het voor mezelf ook. Voor mij is er geen hoop...

Ik zie het leven niet zitten ookal heb ik de meest geweldige vriendinnen, maar toch ben ik eenzaam en voelt het alsof niemand om me geeft. Alsof ik er alleen bij hang. Eenzaam en ongelukkig.

Ik zie het leven niet meer zitten door dagelijkse gedachtes aan hoe de wereld zou zijn zonder me. Waarschijnlijk weinig verschil want ik tel niet mee hier. Wat zou het dan uitmaken als ik weg zou gaan? Niks.

Ik wil gaan maar weet niet hoe. Ik ben laf... Één van de redenen dat ik hier nog ben is de liefde van mijn leven, die alles voor me overheeft en op wie ik dolverliefd ben. Maar lieve schat zelfs jij hebt me pijn gedaan. Je hebt me bedrogen en respectloos behandeld.

Ik denk dat er weinig redenen nodig zijn om zelfmoord te plegen. De enige reden hiervoor is als je denkt dat jij nooit blijer zal zijn dan dat je je op dit moment voelt. Maar er zijn duizenden redenen nodig om te bedenken dat zelfmoord de verkeerde oplossing is.

Helaas denk ik niet dat ik aan deze duizenden redenen kom.

Maar ik probeer het.

A.B. ( initialen die wss niet nog een keer op deze site komen te staan )

Hallo ik ga jullie m'n verhaal vertellen ik ben de oudste van 4 en ik voel me slecht
En dik en dom omdat ik de enige ben thuis die naar een buitengewoon onderwijs gaat en
Omdat ze op school zeggen dat ik dik ben ik wil niet meer eten en​ ik kan niet meer slapen ik voel me echt rot vanbinnen en ik weet niet wat ik er aan kan doen

Hooii, ik ben een meisje van 13 en denk vaak aan zelfmoord waarom ik zelfmoord wil plegen? Nou ik heb het gevoel dat ik nergens voor leef ik heb niet veel vrienden geen leuke familie ik doe het slecht op school mensen schelden me uit op school me leraren mogen me niet tja zo kan ik nog wel doorgaan ... een vriend van mij heeft poging tot zelfmoord gedaan en heeft het nog maar net overleeft met hem praat ik er wel vaak over maar omdat hij geen zelfmoord gedachtes meer heeft wil hij er niet meer over praten dus ja ik dacht ik ging maar naar deze site ik weet niet hoe ik mezelf zou moeten dood maken ik durf het niet ( btw ik snij mezelf niet) eig. Praat ik verder hier met niemand over omdat iedereen zegt dat ik me aanstel of me nier begrijpen ik lijd gewoon teveel pijn ik heb een depressie en tja ik ga binnekort mezelf van deze aardbol laten verdwijnen hoe weet ik niet ... maar ik nog aan jullie meegeven : ik wens jullie Suc6 in het leven ik hoop dat jullie het ver schoppen :) ik vind het fijn dat ik
Me verhaal kwijt kon aan jullie nou ik denk tot nooit meer want dan ben ik al weg denk ik doeiii bedankt voor het lezen .

Dit is weer 1 van de dagen waar ik zelfdoding overweeg en er lang over heb liggen treuzelen. Uiteindelijk heb ik toch niet de guts om er een einde aan te maken. Wanneer ik mijzelf serieus zelfmoord zie overwegen als een optie vraag ik mij af hoe het tot zo ver is gekomen. Ik voel me erg alleen en ik ben erg in de war met mijn emoties. Deze gevoelens zijn langzaam omhoog gekropen sinds mijn 11de en ik heb niet het gevoel dat ze ooit weggaan. Misschien is dit nou eenmaal de realiteit van het leven. Als ik mij zo opstel verdien ik ook geen geluk. Ik weet niet wat ik hieraan moet toevoegen maar als je ooit op deze site beland wens ik je heel veel geluk en probeer sterker dan ik te zijn voor je eigen welzijn.

Ik voel me heel vaak alleen en ik ben bang dat de mensen om wie ik geef mij verlaten en ik vind het lastig omme open te stellen aan iemand die niemand weet wie ik echt ben dat dingen ook vaak lastig maakt twee weken geleden had ik nog een vriendje ik had hem alles vertelt waar ik me zorge om maakte en dat ik er over na dacht om zelfmoord te place ik stuurde het via watsapp binnen een half uur belde hij mij op en maakte hij het uit en later was ik aan het praten met een van mijn vrienden en ik was op dat moment heel stil en dat ben ik meestal niet dus hij vroeg wat er was en ik zij dat ik dat liever niet wilde vertellen en nu vraagt hij er vaker naar en ik ben bang dat hij mij ook zal verlaten als ik het hem vertel en dat wil ikniet want ik kan heel slecht omgaan met dat soort dingen en nu weer ik niet wat ik moet doen en hoe ik moet zorgen dat dit gevoel over gaat

IK HEB GEEN WAARDE. IK KEN DE EIGENSCHAPPEN DIE MIJN PERSOONLIJKHEID KENMERKEN. IK HEB ZE ALLEMAAL BEOORDEELD. IK HAAT MEZELF. IK WIL DIT NIET. FUCK MIJ EN ALLES WAT VAN MIJ IS. DOOD MET DIE HANDEL.

Ik heb niet echt een fijne jeugd gehad zoals sommige het wel hebben gehad en die het wel altijd goed hebben gehad en dat nog steeds hebben.

Ik heb heel mijn leven gevochten en gevochten om een beter bestaan te hebben dan mijn moeder en mijn familie.

Mijn ouders waren gescheiden toen ik 4 was en ik heb vaak en maar al te vaak alle hoeken van het huis gezien en mijn zusjes waren alles voor mijn moeder en familie en ik was niets meer dan een zwarte schaap van de familie.

Ik heb altijd gezegd ik zal het beter hebben dan jullie allemaal en ik vocht er voor omdat voor elkaar te krijgen.

Ik werkte al vanaf mijn 16e en had alles wat mijn hartje begeerde het geluk kon niet op en mijn dagen waren top.

Ik werkte vrijwillig in een clubhuis en van daar uit werd ik op mijn 18e ambtenaar en was ik in dienst als ambulante van de gemeente.

Maar mijn hart lag in de metaal en daar had ik immers voor geleerd. Er was toen destijds vijf slechte jaren in de metaal en was er niet of nauwelijks genoeg werk dus pakte ik alles aan wat ik aan kon pakken om aan werk te komen. Ik had geen diploma's en geen certificeringen en bij elk gesprek van een sollicitatie kreeg ik altijd de kans om te werken en zette mij daar voor 100% in.

Ik begon voor een koppelbaas te werken en sindsdien had ik alleen maar werk soms tot in de nacht toe het was meer overwerken dan van 06:30 tot 16:30 te werken en ik werkte meestal tot 0:30.

Dus toen ben ik mij gaan verdiepen in het behalen van diploma"s en certificeringen via het bedrijfsleven maar ik heb het wel allemaal zelf betaald!

Ik werkte mezelf omhoog en betaalde mijn eigen certificeringen en diploma's om hogerop te komen in de metaal nijverheid.

Ik was bankwerker en lasser en toen was ik ineens een foto lasser en dat betaalde goed.

Ik had mijn talenten om RVS, Koolstof, Aluminium en Gietijzer te kunnen lassen zowel met Tig, Co2, Mig/Mag, Elektrode en soms waren er combinaties van RVS/Koolstof of Koolstof/Diamantstaal ik kon er mee overweg en zag nergens een obstakel in hoe moeilijk de las posities ook waren voor mij was dat geen enkel probleem ik laste zowel met mijn rechterhand als met mijn linkerhand en zelfs spiegellassen was geen enkel probleem.

Ik had alles voor elkaar en kocht een woning van 3 ton op mijn eigen naam.

Ik verkering en besloot om met haar samen te wonen in mijn huis.

Ik gaf haar de kansen om een omscholing of een cursus te volgen of om de opleiding waar zij mee was gestopt af te maken op mijn kosten en ik betaalde alles zij hoefde nooit iets te betalen want zoveel had zij niet.

Maar plots ging het bedrijf failliet en had ik geen werk. Mijn relatie ging daarop stuk en verliet ze mij voor een ander.

Hier zat ik dan in mijn eigen huis alleen en zonder werk.

Ik heb destijds zo mijn best gedaan om een andere werkgever te vinden maar helaas mocht het allemaal niet baten en ik moest dat binnen 3 maanden doen omdat anders alle certificeringen zouden verlopen.

Helaas het lukt mij niet en alle certificeringen waren verlopen ik had 2 veiligheid certificaten en flensmonteur certificaat en ik had 6 las certificaten voor elektrode, tig, Mig/Mag en combinatie

Maar wat ik niet had was een rijbewijs dus ik was afhankelijk van de omgeving.

Ik kreeg geen bijstand omdat ik een eigen huis had werd erover nagedacht en een onderzoek gedaan of ik daar kon blijven wonen en intussen kreeg ik van de bijstand elke maand een voorschot maar van die voorschot kon ik net genoeg rondkomen voor boodschappen en ik kon daar niet mijn hypotheek van betalen en ook het gas en licht niet.

Ik moest mijn huis gedwongen verkopen nadat ik 7 maanden alleen maar voorschotten kreeg en dus mijn hypotheek niet kon betalen heb ik contact opgenomen met de hypotheek verstrekker en gevraagd of ik niet een kans kreeg om de woning binnen twee maanden zelf te kunnen verkopen en dat hebben zij goed gevonden en ik verkocht mijn woning binnen 1 week, 1 week had ik nodig de woning te verkopen met winst en met die winst heb ik alle achterstanden weg gewerkt.

Maar ik kreeg geen urgentie van de gemeente voor een andere woning en de bijstand werd gestopt uiteindelijk stond ik dus op straat geen onderdak en ik kon nergens heen en ik heb toen al mijn spullen die ik had maar verkocht en de helft weg gegooid want ik kon het nergens opslaan en een box huren zag ik niet zitten want de wachtlijsten voor een huurwoning was destijds 2 jaar en zolang kan ik geen box gaan huren voor mijn spullen dus het meeste verkocht ik en verbleef ik hier en daar in hotels totdat ook dat niet meer ging want mijn geld was op, ik zwierf op straat en had niets meer ik kreeg geen hulp, ik kreeg geen bijstand en ik werd van het ene kastje naar het andere kastje gestuurd.

Ik ben sinds 2001 dakloos, ik kwam een oude bekende tegen en vertelde mijn verhaal ze schrokt er van en besloot mij onderdak te geven en later wilde ze dat ik me inschreef zodat ik alles weer op een rijtje kon zetten en ik ging in een andere gemeente waar zij woonde een nieuwe paspoort aanvragen omdat mijn paspoort al drie jaar was verlopen en wat bleek ik stond niet meer in het GBA systeem geregistreerd en dat alleen al heeft mij zoveel problemen gegeven volgens hen was ik al tien jaar niet meer in het systeem en ik heb mij nooit uit de gemeente uitschreven waar ik woonde. Ik vond het zo bizar en ongelooflijk maar toch werd ik weer inschreven maar dan niet in de gemeente waar ik woonde maar bij een andere gemeente.

Ik kon nu weer mijn paspoort verlengen
en sindsdien dat ik ingeschreven staat was ik verplicht om verzekerd te zijn bij het ziekenfonds dus moest ik ook dat maar gaan regelen. Maar ik kreeg nog steeds geen bijstand en ik heb ook nu geen bijstand of werk.

Ik heb gezocht en me suf gesolliciteerd en open sollicitaties gedaan maar nog steeds geen geluk sinds ik ingeschreven ben heb ik zo mijn best gedaan maar tot op het heden heb ik nog steeds geen baan.

Het zat in mijn gedachte als ik werk heb kan ik alles weer op een rijtje zetten en mijn bestaan opnieuw beginnen. Maar in plaats daarvan kom je niet aan werk zonder aantoonbare diploma's en certificeringen. Ik kan niets aantonen omdat ik alles kwijt bent geraakt toen ik op straat stond het enige wat ik heb is een paspoort en daar krijg je geen werk mee!

Dus ik ben nu ruim 17 jaar verder en ben er niets mee opgeschoten. Dit systeem van de overheid is zodanig gericht dat er steeds meerdere mensen zullen zijn die geen uitweg meer hebben want ik ben vast niet de enige die in deze situatie bent geland iets waar ik nooit om gevraagd heeft.

Mijn gedachten stellen mij telkens de vraag wat heb ik nu nog voor een bestaan waarvan mijn doelen onbereikbaar blijft?

Ik telt niet mee in de maatschappij en ik kan mijn ziekenfonds niet betalen en ik ben nooit ziek of ziek geweest maar ik ben nu wel heel erg gestrest omdat ik iets moet betalen terwijl ik daar nooit gebruik van maakt want ik ben nooit ziek, ik gebruik geen medicijnen niks en ik zit niet aan de drug ik ben geen verslaafde junk, ik ben gezond maar te oud voor de maatschappij en te dom omdat ik geen aantoonbare certificeringen of diploma's hebt ben ik te dom voor dit systeem terwijl ik alles had.

Met alles wat ik geleerd hebt had ik theoretisch voor elk doel waar ik voor leren moest een 8 voor elektra, materiaal kennis, natuurkunde, voor elk lasproces ook een 8 en voor flensmonteur ook een 8

Ik had alles in 3 maanden tijd afgelegd en alle praktijk en theorie op een dag afgelegd en behaald ik was voor alles geslaagd! Dat hebben ze nog nooit meegemaakt en wilde dat in de krant hebben maar dat heb ik nooit gewild en dus heb ik nooit in de krant gestaan.

Mijn leven stelt nu dus geen moer meer voor en dat heb ik wel ervaren in 17 jaar tijd. 17 jaar weg gegooide jaren, 17 jaar me suf gesolliciteerd, 17 jaar lang ik word als onbekwaam vakman gezien omdat ik geen diploma's en certificeringen kon aantonen terwijl eerlijk mijn verhaal vertelde hoe mijn leven een enorme draai heb gehad en dat ik dakloos was en alles kwijt was dus ook mijn diploma's en certificeringen en als ze het systeem gingen nachecken konden ze mijn gegevens niet terug vinden dat ik gecertificeerd was en gediplomeerd was!

Maar dat kon ook want er werd in 1997 niets in een systeem vermeld toen was er nog geen registratie systeem!!!!

Dus tja wat heb ik dan eigenlijk voor een bestaan als er niemand is en niet een bedrijf die mij een kans wilt geven altijd afhankelijk van anderen zijn als het om voedsel gaat soms krijg ik een shirt of een overhemd en een broek en schoenen ik loop nu al vier jaar met dezelfde kleding, schoeisel, ik knip mijn haar zelf want ik heb geen geld voor een kapper mensen hebben geen idee hoe ik leef maar ik zorg wel dat ik er verzorggelijk uitziet ondanks ik niet veel kleding hebt maar ik ben er zuinig op want dat is alles wat mij nog een beetje goed doet overkomen.

Dat is het enige doel wat ik iedere dag hebt mij verzorggelijk uit laten zien.

Werk krijg ik niet en een bijstand ook niet!
Voor alle voedsel geef ik mijn hulp in het huishouden, reparaties, vernieuwen in en rond het huis dat is wat ik doe als dank voor hen voedsel en onderdak en mijn hoop op werk is inmiddels vervlogen op hulp hoef ik niet te wachten, ik wacht al zolang vandaag is weer zo een dag van denken in hoe en waarom ik heb geen leven, geen doel en ik ben voor de maatschappij niets waard. Ik heb geen vrienden. Ik had vrienden toen ik geld had en dat is de harde waarheid.

Dus ja ik heb heel vaak deze gedachten om uit het leven te stappen want dit is niets anders dan een uitzichtloos bestaan!

Ik zou graag ondernemer willen worden en mensen in dienst nemen die een kans verdienen om een eigen inkomen te kunnen genereren maar daar is wel geld voor nodig en dat is er niet ik heb zoveel dingen wat er nog niet is en ik zou ook een ondernemingen willen beginnen omdat het hier nog niet is maar ik denk wel dat het op zeker gaat lopen omdat het een stuk dichter bij zou zijn.

Maar ook hier is geld voor nodig en het levert extra banen op, extra kansen en een kans op een normaal bestaan in de maatschappij!

Toen ik jonger was dan nu (jaar of 9) ben ik aangerand. Ik heb het 2 jaar verborgen gehouden . Toen mn vader het wist... wou hij me niet geloven aldus mocht ik het niet tegen mijn moeder zeggen ... toen ze er achter kwam via mijn broer , werd ze histerisch , ik moest gelijk aangifte van haar doen , maar ik durfte niet . Toch had ik het gedaan . Ik zat met een vrouw in een kamertje mijn verhaal te vertellen . En alles werd gefilmt , ik wou niet als een zielig meisje gezien worden dus ik probeerde niet te huilen. Dat is gelukt . Nadat dat gebeurd was ... kreeg ik een paar maanden later te horen dat ze geen genoeg "bewijs hebben. Wat dachten ze nou? Dat ik wist dat hij me zou aanranden? Had ik het moeten filmen?! Nu is het 2 jaar later ... ik kwam vaak bij een hele goede kennis , ja je raad het al hij heeft me ook aangerand . Ik voel me verraden en zo vies en douche steeds meer . Ik zit al jaren in een depressie ... niet alleen door de aanrandingen . Ik snijd me zelf (mijn bovenbeen ligt helemaal open) ik voel me klote , ik wil hier gewoon niet meer zijn . Ik wil in de zee springen en me laten reinigen van al dat narigheid . Ik wil erin springen en er nooit meer uitkomen ...

T spijt me dat jullie dit verhaal moeten lezen... het boeit niet eens -.-

Ik heb een leuke man leren kennen via mijn beste vriendin. Hij leek heel geïnteresseerd in mij en dat vleide me. Ik ben normaal een gesloten boek maar bij hem durfde ik open te zijn. Hij zei tegen me dat hij van me hield en verliefd was. Maar hij had wat slechte relaties achter de rug dus hij wilde niet te snel gaan. Ik ben ook totaal voor hem gevallen. We appten heel veel en het begonnen pikante berichten te worden. We zijn afgelopen maandag met elkaar naar bed geweest en daarna zei hij dat hij alleen vrienden wilden zijn en meer niet. Ik wilde het heel graag maar voel me toch een beetje gebruikt. Hij had al eerder geprobeerd seks met mij te hebben maar wilde toen nog niet omdat ik nog maagd was. Nu zegt hij via de app dat ik hem met rust moet laten. Hoe kan hij zo hard zijn? Ik heb vijf jaar terug een flinke depressie gehad en voel me hierna weer zo. Mijn leven heeft geen zin meer zo.