Levensverhalen (pagina 857)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Moe

Ik voel me alleen, niet begrepen, denk vaak aan zelfmoord. Maar ik weet dat dat de oplossing niet is...Er moet iets anders zijn, ik heb nog hoop. De ene dag wat meer als de andere. Soms heb ik zin om mezelf op te hangen, dood te schieten. Maar hoe? Ik heb geen geweer, zou niet weten hoe je zo'n touw moet knopen en...het is eng. Wat als het mislukt? en het moet ook niet leuk zijn voor m'n moeder om me opgehangen te zien als ze thuis komt.

Er is echter geen licht in mijn leven, ik voel me alleen. Ik heb vrienden, een vaste vriend, maar voel me niet verbonden. Want niemand begrijpt me...Ik merk dat ik met de dag minder tolerant word, meer in de put geraak...Ik geraak er niet uit op mijn eentje, maar niemand helpt me. Ze zien het, maar helpen mij niet. Dat alleen vind ik al een reden om gewoon te sterven...

Ik zou gewoon willen wegrennen, maar naar waar? Overal is miserie, ik heb een hekel aan de maatschappij, de wereld. Iedereen is egoïstisch, de aarde gaat kapot aan vervuiling...

Wat me ook ongelooflijk stoort is dit: Mijn hele lagere school tijd ben ik gezien als een nietsnut door vele leerkrachten. 6 jaren lang en er was maar één leerkracht die zag wie ik écht was. De rest aanzag me als een dom kind. Ik was nochthans niet dom, ik was gewoon dromerig. Mijn punten op school zijn nu super en ik zit op redelijk hoog niveau. Ik zou al die leerkrachten graag terug zien en hun tonen wie ik nu ben. Waarschijnlijk herrinneren ze zich mij niet meer, ik was gewoon één kind in de zovele. Maar zij hebben een groot deel van mijn leven verziekt, me getekend voor het leven. En ik geraak er maar niet over. Eén leerkracht had er plezier in me te vernederen voor heel de klas. Ik vergeet het gevoel nooit, zijn hand op mijn hoofd...hij schudde me doorheen. En waarom? Omdat ik het antwoord niet wist op een rekensom. IS DAT ZO ERG? ls je geen modelleerling bent, niet superpunten haalt zoals sommige anderen, ben je precies gedoemt om de zondebok van de klas te worden. Ik heb vaak geweend omdat ik naar school moest...Vreselijk eigenlijk, school zou leuk moeten zijn. In het middelbaar ging dit verder, tot ik me wat leerde verzetten tegen leerkrachten. Toen volgden er strafstudies. En nu, mijn laatste twee schooljaren, heb ik eindelijk mijn draai gevonden. In school dan toch. Voor de rest is alles stom...Ik ben een emotioneel wrak...Ik wil dingen doen, maar het lukt me niet. Ik wil mezelf helpen, maar geraak niet verder dan het internet. Ik maak constant ruzie met mijn vriend en ik ben de oorzaak...Thuis gaat het ook niet goed, alles loopt mis...En ik ben het leven gewoon kotsbeu. Als ik kijk naar de toekomst heb ik zin om weg te rennen, want wat ligt er voor mij? Een rommelig leven waarschijnlijk. Ik heb niet het gevoel dat het gaat beteren...
Datum:
29-08-2009
Naam:
No use for a name:)
Leeftijd:
18
Provincie:
België

zoveel van haar houden

hallo. waar moet ik beginnen,ik zag haar ooit op een pc.er sloeg een vonk over en we waren stapel verliefd op elkaar geworden, zo verliefd dat ik mijn huwelijk opgaf.
we waren zo gelukkig samen,ik wilde haar nooit meer kwijt.
we gingen zelfs werk zoeken voor mij.
en ik kreeg een sleutel van haar huis wat al ons huisje werd genoemd.
goh wat hielden we van elkaar wij waren een pracht koppel zeiden we altijd.
we hadden ook al plannen om te gaan samenwonen,maar telkens blaasde ik dat wat af.
ik kwam wel ieder weekend naar haar toe.
en de vakanties waren geweldig.
waarom durfde ik niet te zeggen dat ik het nog te vroeg vond.
zo gingen we maanden verder.
ik was bere gelukkig zij ook dacht ik.
tot een paar dagen voor valentijnsdag
ze deed raar als ik belde of een sms stuurde.
tot ze zei,dat ze aan het denken was ze kwam met mij niet verder.
ze was aan het spartellen.
en ze had ook gelijk, ze deed alles voor mij, ik kon geen betere vrouw wensen.
maar nu is het al bijna 7 maanden over.
even ging het goed met mij,maar nu zit ik volledig in de put.
zo in de put dat ik haar kwijt ben dat ik er mee wil stoppen.
ik heb al touw meegebracht, en tot vervelens toe een knoop geoefend.
ik zou god op mijn blote knieen willen bidden dat ik haar terug krijg,maar ook haar kan ik begrijpen.
wie wil er nou met een twijfelaar leven.
volgende week is ze jarig.
ik wil haar dan een sms sturen, waarin ik haar ook wil zeggen dat ik nog steeds van haar hou.
hopelijk krijg ik hier een antwoord op,anders heb ik voor mezelf al een besluit genomen.
en zal ik nog een brief in haar brievenbus stoppen,en dan ga ik heeeeeel lang slapen.
goh wat hou ik van mijn bolleke.
Datum:
28-08-2009
Naam:
eric
Leeftijd:
44
Provincie:
Noord-brabant

misbruik heeft mijn leven geruineerd..

vanaf mijn 8ste tot mijn 14e ben ik misbruikt door mijn broer.
Heb het pas vorig jaar tegen mijn moeder durven te vertellen.
Ze heeft haar rug tegen me gekeerd, alsof ik niks voor haar beteken.
En het contact verbroken. Ik ben zelf moeder van 2 meiden. Ze betekenen alles voor me. dus ik begrijp mijn moeder niet!

Heb vroeger altijd zelfmoordneigingen gehad. Maar durfde niet. waarschijnlijk te laf om dat werkelijk te gaan doen. Maar nu is dat gevoel ineens weer helemaal teruggekeerd. Het gevoel dat ik niks waard ben, dat mensen me anders vinden.En vooral onaardig vinden. Ik heb 3 jaar geleden hulp gezocht bij de maatschappelijke werker. Die heeft mij uiteindelijk doorverwezen naar mijn h.a. en mijn huisa. naar de psycholoog, en die uiteindelijk naar de psychiater i.v.m medicatie dat ik 6 maanden heb geslikt.(wat overigens niet helpt bij mij.) Ja en dan de kosten waar ik mee opgezadeld zit, jeetje omdaar maar niet over te beginnen zeg! pff als ik nu genezen zou zijn geweest, dan is het de moeite wel waard. Maar nee, ik voel me werkelijk door iedereen om me heen bezodemietert.
Ik kan en wil echt niet meer leven, heb de energie niet meer, all1 mijn 2 dochters houden me staande. Maar toch denk ik dat ze nix aan me hebben, ik probeer me positief te gedragen ondanks mijn intense verdriet.

Hoop dat god me zijn hand reikt ...
Datum:
28-08-2009
Naam:
anoni29
Leeftijd:
29
Provincie:
Gelderland

hartverscheurend

Ik voel me nu al zo'n 2 jaar kut.
ik heb bij een psycholoog gelopen.
hun conclusie was dat ik te verwend was.
PARDON?!, ik ben juist het tegendeel en ben met de kleinste dingen blij enz. ik verteldde niks aan die mensen over mijn zelfmoordgedachten ofso. alleen aan me beste vriendin vetrouwde ik al mijn gedachten. wij deden alles samen. zij was eigelijk de enigste die me steunde. toen ik op een dag samen was met een andere vriendin heeft zij voor de grap een lullig smsje gestuurd. toen was de vriendschap dus over. maar dan ook echt ik heb haar nooit meer gesproken op school en amper gezien. het enigste wat ik nog had was weg. en daar komt ook nog is bij dat ik eht thuis zwaar had. mijn vader dronk veel en mijn moeder was nogap depri. en dankzij mijn ouders therapeut heeft ze ervoor gezorgt dat me moeder een soort boze stiefmoeder is geworden. volgens haar ben ik een verwendnest, rotkind, etter enz. ik heb niemand meer op deze aardbol. 2 maanden geleden is me oma gestorven. ik mis haar zo ontzettend. oma asjeblieft ik hoop dat je het goed hebt daarboven met opa . ik gun je een goed leven en ik hoop dat je gelukkig bent. doordat mijn oma dood gin net voor een toetsweek ben ik ook nog is blijven zitten. nu krijg ik de schuld van me moeder dat ik ben blijven zitten. ik weet gewoon ff niet wat ik moet doen :(.
Datum:
28-08-2009
Naam:
A.
Leeftijd:
13
Provincie:
Utrecht

De aantrekkingskracht van rust

Ik blijf maar denken dat de dood rust inhoudt. En omdat ik de rust in mezelf zo kwijt ben geraakt, ga ik steeds weer verlangen naar de dood als ik er emotioneel doorheen zit en het leven niet helder zie.

Rationeel zie ik het gevaarlijke van de redenering in, maar de gedachte zit zo diep ingesleten en ik weet niet hoe ik die haast vanzelfsprekende redenatie en de bijbehorende gedachtenstroom uit mijn hoofd krijg..... al zeker niet wanneer ik me druk maak en van streek ben: dan is het zo moeilijk om te blijven kiezen voor het leven.

Hoe vind ik mijn rust terug zonder te stoppen met werken, eten, drinken, ademen?
Datum:
27-08-2009
Naam:
Rust nodig
Leeftijd:
37
Provincie:
Zuid-holland

Dik, Lelijk en Vervelend.

Hoi,
Ik ben dik lelijk en vervelend, owja, ik ben ook kinderachtig. Me gezicht is gwn gatver, ik haat het. Ik denk dat ik maar effe ga afvalle op de anorexia manier.
Alleen dat kan het beste als kweer op school ben.
Zelfdmoord, daar denk ik soms wel aan.
Had zelfs al een keer een datum gekozen en ik stond al een keer klaar met een touw om me nek. omg, ik haat het echt, alles. Ik woon in een kuthuis ik heb kutouders, alles is gewoon kut. KUT KUT nog es KUT!! Ik heb ook nog eens sproeten, gatver. Lelijke dingen, zou ik die niet weg kunnen laseren?
Eerlijk gezegt ben ik super onzeker, ik durf me nieteens om te kleden in de gymzaal. Maarre.. als ik nu elke week 3 kilo afval.. En ik over 2 weken weer naar school moet dan ben ik 6 kilo lichter, 50>44, ik denk dat ik dat ga doen.
Ik moet op een sport.. Maar welke verdomme?
Datum:
27-08-2009
Naam:
anoniem100%
Leeftijd:
13
Provincie:
Limburg

Ik ben op.

Ik kan dit niet meer zo,
Ik doe aan automutilatie
en heb een depressie
Sinds kort heb ik hulp
maar het gaat alleen maar
bergafwaardst niemand
Geeft om mee Ik heb ruzie
met al me familie/vrienden
Ik heb niet meer positiefs in het leven.
ALs ik er niet meer ben heb ik teminste
rust.

x
Datum:
27-08-2009
Naam:
Chantal
Leeftijd:
15
Provincie:
Zuid-holland

zelfmoord plegen

ik wil al een hele tijd zelfmoord plegen ik heb veel dingen meegemaakt die te erg zijn om het hier op te schrijven maar als ik zelfmoord pleeg heb ik mijn rust en mijn vrede gevonden ik wil vrij zijn geen problemen meer hebben niks meer voelen niet meer door me vrienden te laten gebruiken daarom wil ik zelfmoord plegen en niet om stoer te doen maar ik heb het vaak genoeg geprobeerd maar elke keer lijkt het of iets me tege houdt als ik me polsen wil doorsnijden of zo zegt iets tege me dat ik dat niet moet doen maar het moet want dan is iedereen gelukkig en zoveel vrienden heb ik niet ik had een beste harstvriendin zij was echt alles voor me ze luisterde altijd naar mij en ze hielp me dus daarom doe ik dit want ze heeft al mijn geheimen doorverteld tege iedereen
als ik eenmaal zelfmoord heb gepleegd ben ik vrij en voel ik me vredig en heb ik geen pijn en verdriet meer en dan kan de gymleraar niet meer aan me zitten
Datum:
27-08-2009
Naam:
bianca
Leeftijd:
16
Provincie:
Zeeland

van kwaad naar erger

het begon allemaal 9jaar geleden
mijn vader en moeder scheiden (niet erg)
vanaf dan ben ik dingens beginnen opkroppen elke keer dat iemand me peste ofz kropte ik dat op
mijn moeder ging bij hare vriend
die drinkt rookt brult en is geweldadig
dus dat kropte ik ook op
na een tijd begon mijn vader meer en meer te werken tot op den duur dak em niet meer zie
ik krijg van niemand liefde een knuffel is teveel gevraagt al mijn vrienden veraden mij ik word door iedereen de huid vol gescholden
ik mag niet meer omgaan met mijn beste vriend van zijn moeder

en al die dingens krop ik op tot ik ben ingestort en nu denk ik alleen maar aan zelfmoord ben er serieus over dit is geen impulsieve gedachte ik ben op het punt dat alles me niet meer kan sgelen
Datum:
27-08-2009
Naam:
jonas
Leeftijd:
17
Provincie:
België

En hoe nu verder?

Mijn vader heeft vorig jaar zelfmoord gepleegd en daarij mij en broers achter gelaten. Het lijkt wel of iedereen vergeten is wie hij was en hoe veel hij voor iedereen heeft gedaan. De dag voordat hij zelfmoord pleegde vertelde hij me hoeveel hij van me hield en dat we elkaar voor altijd zouden steunen. Maar dat de mensen om hem heen hem kapot maakten. Hij is/was zo een persoon die te goed voor iedereen was en nooit iemand pijn kon doen of voor zichzelf kon opkomen. Ik wou dat ik het aan zag komen.. Nu een jaar verder wordt er niet meer over hem gesproken. Eigenlijk twee weken na de begrafenis zei iedereen dat ik verder moest gaan en er mee moest leven. Wat eigenlijk iedereen zegt is dat ze genoeg tijd eraan hebben gegeven en dat het nu weer zaak is dat ik hun aandacht geef.

Ik slaap niet meer en zie hetzelfde wat mijn vader zag, hoe mensen eigenlijk echt zijn. Ik leef op een modus waarbij ik blijf lachen en mijn mond hou. Het liefste zou ik willen schreeuwen tegen de mensen die hem kapot hebben gemaakt. En schreeuwen tegen mijzelf.

In de brief van mijn vader die ik een dag na zijn zelfmoord ontving per post stond aan het einde geschreven; 'leef je leven'. Ik heb voor mijzelf gezien dat omgaan met mijn vaders dood niet mogelijk is en ook niet om het een plaats in mijn leven te geven. Maar hoe moeilijk het ook is ik ben opzoek gegaan naar dingen die mij gelukkig maken. Reizen, fotograferen en mensen ontmoeten. Ik wil leven zonder mij te richten op de slechte dingen in het leven, zoals mensen die opzettelijk andere mensen kapot maken. Ik hoop dat ik dit vol kan blijven houden en dat het me lukt maar het blijft het moeilijkste wat er is.

Ik schrijf eigenlijk nooit op een forum maar lees heel veel waar ik mij herken in wat mensen op deze site schrijven. Het belangrijkste wat ik heb geleerd is dat niemand het gevoel zal begrijpen die zoiets niet heeft meemaakt, of je ermee kan helpen. En dat kun je ze ook nooit kwalijk nemen! Uiteindelijk moet je het zelf doen. Lieve mensen 'leef je leven' en ga opzoek naar de mooiste dingen die jou gelukkig maakt en wacht niet tot andere je leven mooier gaat maken. Denk niet aan zelfmoord want het gevoel wat je hebt kun je niet iemand anders aandoen.

Liefs 'leef je leven',

B
Datum:
26-08-2009
Naam:
B
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.