Levensverhalen (pagina 840)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Gedicht der laatse gedachte

Was ik er niet geweest,
draaide de aarde nog steeds om haar as,
waren het nog steeds dezelfde regenwolken
die de zon aan het zicht onttrekken
en dezelfde herfstwinden
die over de kale polder jagen.
Zo denk ik, waarom nog te leven
als er toch geen verschil is
zonder mij of met mij erbij -
want wat is nu helemaal het bestaan
meer dan slapen werken eten en weer slapen?
Een glaasje wijn, misschien?
Of een goed gesprek met vrienden?
Maar rechtvaardigt dat mijn pijn
verder te leven?
Datum:
05-10-2009
Naam:
Willem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

bang voor wat komen gaat

Ik ben zo bang.. En ik had gewild dat er iemand was die mij begreep. Iemand op wie ik terug kon vallen wanneer ik iemand nodig had. Maar niemand is er echt te vertrouwen, en ik kan ook niemand echt vertrouwen. Altijd blijft er wel dat ene stukje wantrouwen wat het allemaal zo moeilijk maakt. Hoe moet ik anderen vertellen dat het niet goed gaat, als ik het ze simpelweg niet kan vertellen. De angst zit te diep, er is te veel gebeurd om alles open en bloot op tafel te leggen, wanneer de ander weet wie je bent. Je erop afrekent wat jij hem vertelt. Bijna een jaar geleden werd ik opgenomen, gesloten crisis. Ik voelde me stom, alsof ik een gek was die beschermd moest worden omdat ze niet voor zichzelf kon zorgen. Ik was een gevaar voor mezelf zeiden ze. Achteraf was het er zo slecht nog niet, ik voelde me er veilig en vertrouwd, en ik had er vrienden gekregen die mij konden begrijpen en mij steunden als ik het even moeilijk had. En na tien weken mocht ik weg. Eigenlijk was er niks veranderd met eerder, ik deed alsof, en iedereen geloofde mij. Maar na een paar dagen thuis ging het weer slecht met me. Ik had voor de opname al een paar pogingen gedaan, maar die waren mislukt. Dit keer probeerde ik een overdosis pillen. Maar ik belande uiteindelijk in het ziekenhuis aan het infuus. Ik was bang en ik haatte mezelf. Na een nacht hm het ziekenhuis mocht ik gaan, maar niet naar huis. Ik werd terug gestuurd naar die crisisplek. En ik heb daar opnieuw dertien weken gezeten. En langzaam leek het beter te gaan, en eindelijk vertrouwden ze mij om naar huis te gaan. Ik heb toen een hele lange tijd thuis gezeten, want naar school enzo mocht ik niet meer. En nu zit ik weer een tijdje op school en lijkt alles steeds weer slechter te gaan. Ik zie het leven gewoon niet meer zitten, alles is zo ingewikkeld en iedereen haat mij toch, inclusief mijzelf. Wat heb ik hier dan te zoeken, als ik niet word gewaardeerd en ik het nut van het leven niet zie zitten. Ik ben moe van al het vechten, en ik heb er genoeg van. Elke dag word ik geconfronteerd met mijn arm, die volzit met littekens. Elke dag moet ik terugdenken aan die ene dag van de pillen en het ziekenhuis. Elke dag is het vechten, om het niet weer zover te laten komen als toen. En nu ben ik moe, en ik weet dat ik het niet lang vol meer houd, maar ik kan gewoon geen hulp vragen. Ik ben gewoon bang...
Datum:
04-10-2009
Naam:
MissBlackShadow
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Ik

Stuk voor stuk verlies ik mensen, goeie vrienden, die my ijskoud late zitte!
masr vandaag heeft myn beste vriendin my late valle , omda ze "denkt" da ik meer geef om een jongen terwijl dat niet zo is, iedereen stampt my in de grond vabaf nu heb ik niemand meer buite mezelf school gaat slecht, thuis is goed maar daar geve ze ook niet echt iets voor my, ik heb op netlog 2000 vrienden, maar in real life...geen enkele meer
Datum:
04-10-2009
Naam:
Lieselotte
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Een Knuffel

Iedereen denkt er wel eens aan. Hoe zou je het doen? Ik heb het zelf ook wel eens gedacht...maar nooit overwogen. Ik sta te nuchter in het leven om daar aan te denken. Ik denk dat zoiets in je zit. Ik ben een stevige meid en al mijn hele leven geweest. Toch ben ik altijd positief geweest en mensen genegeerd die me pesten. Ik weet in ieder geval wel...dat als je gepest wordt..er een einde aan maken geen antwoord is. Mensen die pesten zijn de mensen met de problemen. die mensen hebben blijkbaar iets nodig om de dag door te komen...en dat zijn mensen die zelf het grootste probleem van allemaal hebben. Ik ben vrolijk,warm,gelukkig en tevreden vooral door de liefde in mijn naaste omgeving. Nou ben ik daar mee gezegend en ik waardeer die mensen dan ook. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet tegen mijn vriend zeg dat ik van hem hou. Door te zeggen dat je van iemand houd en vervolgens terug te horen ik hou ook van jou. Is het beste gevoel in de wereld. Dit hoeft je vriendje niet te zijn. Dit kan je moeder,je vader,je zus/broer, je tante/oom, je opa/oma, je neef/nicht of zelfs je huisdier die met je knuffelt. Elke vorm van genegenheid is een vorm van liefde. Het feit dat iemand van je houd. Datgene is wat het waard maakt om te leven. Of je nou knap of lelijk bent, dik of dun, het gaat er niet om hoe rijk of arm je bent,hoe succesvol of ondergewaardeerd je bent....een kleine knuffel of een kleine vorm van genegenheid is iets waar je de dag voor door komt.

Dus voor een ieder die dit leest, sla je armen om je middel, en span je armen aan.Doe je ogen dicht en denk aan wie je het liefst wilt knuffelen. Blijf nu zolang als je wilt staan en geniet!!
Datum:
04-10-2009
Naam:
Nienke
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Heeft het nog zin?

Hey daar... Ik weet niet of het nog zin heeft om te leven? Ik heb allemaal problemen met dat ''k^'t'' werk, thuis word ik gek, en nog van alles... Jezus, fijn is wat anders... Ik ben al enkele weken niet meer normaal... Ik denk aan niets... Alleen aan, wie zal me missen? Heeft ''Dit'' nog zin? Prettig leven ( :
Datum:
04-10-2009
Naam:
Maurice
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg

...

4 jaar geleden heb ik zelfmoord proberen te plegen.. Ik kon het niet meer aan, mijn ouders gingen uit elkaar, ik verloor al mijn vrienden, al degene die me dierbaar was stierf en mijn broer begon steeds erger het slechte pad op te gaan. ik was 12, mijn broer 14.. mijn broer wou niet meer naar mama gaan, want zij was zeer zwaar depri.. Ik ging wel nog, om de week. Ik heb ervoor moeten zorgen dat ze niet opnieuw zelfmoord pleegde, ik heb haar er terug boven op geholpen, maar zelf kon ik het niet meer.. Ik moest zorgen dat mijn broer op het rechte pad bleef want mijn papa keek niet naar ons om en ik moest zorgen dat mama bij ons bleef.. na dit 2 jaar te hebben volgehouden kon ik het niet meer aan en heb ik geprobeerd om er zelf een einde aan te maken.. Iedereen in de buurt was geschrokken, ik kon toch zoveel hebben? Mijn broer kon het niet verkroppen dat ik zoveel aandacht kreeg en zei regelmatig tegen me dat hij me wel zou helpen volgende keer dat ik zelfmoord wou plegen. Dit hoor ik nog regelmatig van hem.. Hij denkt er zelfs niet aan dat het door mij is dat hij nu is wie hij is.. Als ik hem niet bij zijn 'vrienden' had weggehouden zat hij nu ergens als junkie in een steegje.. Het doet me echt pijn om juist van hem te horen dat ik overbodig ben, dat iedereen er beter af zou zijn als ik er niet meer was.. Op die momenten denk ik dat het misschien toch beter is om het opnieuw te proberen, maar dan denk ik aan de woorden van de psychiater.. Héél misschien maak je je broer er blij mee, maar er zullen vééél meer mensen zijn ongelukkig zijn als jij er niet meer bent. Dan denk ik nee, doe het die mensen niet aan. Misschien zijn er mensen die het niet kunnen verkroppen dat ze het nooit meer gemerkt hebben dat ik ermee zit.. Dus blijf ik vechten, vechten voor de mensen die wel van me houden. Ik ben nu wel vaak ongelukkig, maar later sta ik er met veel levenswijsheid, en zal ik mijn broer en alle andere mensen die me nu weg willen laten zien dat ze me niet klein krijgen!
Datum:
04-10-2009
Naam:
fighting
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Had alles.

Hee,
Ik was populair 1 van de bekenste, ging goed op TL en met mijn sport was ik ook de beste. door iedere dagte trainen had ik niet heel erg veel tijd voor vrienden en die ben ik nu dan ook kwijt denk ik. ik ben onzeker geworden en meisjes willen ook niet lukken, mischien omdat ik niet zo groot ben. maa eerst had ik er geen problemen mee. en merk ookdat nu mij cijfers omlaag gaan. dus ook nog ns met ouders ruzie... ben deppresief verklaart door de Psychiaterdus ik voel me echt kut al de laatste 8 maanden.

en nu weet ik het niet meer.
Datum:
04-10-2009
Naam:
-
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

saai

Na 30 jaar met ziekte en teleurstelling moeten leven is het dan zover. Het boeit me allemaal niet meer, ik doe niets meer & ik wil ook niets meer.

de show is over, ik ben alleen nog te laf om het licht zelf uit te doen.
Datum:
04-10-2009
Naam:
Thijs
Leeftijd:
32
Provincie:
Limburg

Dubbelgevoel

Ik zie er van buiten leuk en vrolijk uit, maar echt, je moet je daar niet in vergissen. Elke dag brokkelt een stukje van me af, maar ik laat het niet zien, omdat ik neit wil dat mensen het weten en omdat ik bang ben dat ik twee personen dan kwel, terwijl ik hun wel een leuk leven gun. Maar niet mijn ouders die mogen naar hel.
Maar ik hou van ...., maar hij heeft het ook moeilijk enzo.
Soms dan raak ik helemaal gestrest en in de war. Ik zeg dingen die ik niet wil en ben verdwaald in mijn eigen hoofd, het beste is als iedereen me dan met rust laat en alleen .... me probeerd te sussen, maar soms dan volg ik mezelf niet en dan word hij ook boos op me. En nu is het nog niet meer het zelfde tussen ons en ik vind het gewoon niet leuk meer het leven.
K haat het en ik ben ook vaak aan het snijden in mezelf maar dood lukt me niet... Ik wil gewoon weg'(
we zijn verzekerd maar niks is zeker
Datum:
04-10-2009
Naam:
Elisa
Leeftijd:
12
Provincie:
Drenthe

help

hoi ik ben jesse en ik heb geen zin meer in het leven,
ik vind mezelf een monster.
ik ben dik, ik weet niet eens of ik homo ben of gewoon op meisjes val.
iedereen vind mij dom en kijkt raar naar mij
heeft het leven dan nog zin?
Datum:
04-10-2009
Naam:
jesse
Leeftijd:
14
Provincie:
Friesland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.