Levensverhalen (pagina 840)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Belijden

Dit leven.

Je wordt neergezet en moet naar school! daar krijg je te horen wat je plichten zijn. Je gaat door een sleur van kritiek. (Ik ben gevoelig). Richtlijnen zijn vooral gebaseerd op: sterk in je schoenen staan, concentratie, de beste zijn.

Wat gebeurt er eigenlijk met mensen die autodidact zijn? Creatief? Open minded?
Je wordt voor stront eigenwijs uitgemaakt zal ik je vertellen!

Je zet je hobby's opzij om hogere cijfers te halen met vakken die je niet interesseren en veel moeite kosten.

Iets studeren is iets voorgeschoteld krijgen, als je er zelf achter wilt komen is er altijd iemand die het beter weet! (Dat is mijn les)

Geboren naïef door sprookjes, cynisch geworden en gebukt onder toezicht van autoriteiten probeer je de vastgestelde plichten na te komen. Alsof je hun tevreden moet houden!

Soms kom je voor je zelf op, maar dan worden de riemen der verantwoordelijkheid nog weer even extra aangespannen.

Vrijheid blijheid!

Vraagtekens hebben mij altijd geholpen om dingen te leren, maar nu zijn ze mijn vijand geworden.

De duivel is de enige die me nog aan het lachen maakt! haha
Datum:
06-10-2009
Naam:
R*GEAR (:
Leeftijd:
25
Provincie:
Utrecht

Ik

Waarom houden de mensden van wie ik hou niet van mij?/
De mensen die mij het gevoel geven goed en gewaardeerd te worden, de mensen van wie ik wil dat ze voor mij kiezen, onvoorwaardelijk in een 1 op 1 situatie, waarom houden zij niet van mij, zoals ik van hen hou..
Waarom kunnen zij zich niet aan mij binden, op een manier waarop ik mijn aan hen kan binden..
DAt zij van mij houden, zoals ik van hen houd, onvoorwaardelijk...
x
Datum:
06-10-2009
Naam:
F.Smits
Leeftijd:
34
Provincie:
Noord-brabant

i hate it

het leven is een strijd tegen alles en iedereen voor mij. ik zie het mooie in van het leven alleen nog maar als ... online is. en het stomste van alles is dat iedereen denkt dat ik dat vrolijke opgewekte en grappige meisje ben, terwijl ik van binnen aan het rotten ben, niet lichamelijk, maar wel in mn geest.
al vanaf mijn achtste kreeg ik eigenlijk een depressie...
toen kwam ik pas achter de waarheid dat de wereld lang niet zo leuk is als die eigenlijk is. en pas vanaf nu zit ik aan zelfmoord te denken omdat ik er nu pas aandacht. ik heb al vier keer geprobeerd om mijn polsen door te snijden en die zijn allemaal mislukt. nu ga ik proberen een overdosis asprines te nemen...
het leven is een kwel en iedereen om me heen denkt alleen maar aan wat het beste is voor zichzelf en ik meot alles oplossen, ik moet altijd voor ze klaar staan en tegelijkertijd het pispaaltje zijn.

xxx
Datum:
05-10-2009
Naam:
Elisa
Leeftijd:
12
Provincie:
Drenthe

Michael

ik weet ff nie meer wa k moe...
k ben van een jonge gaan houde op internet.. maar hij blowde..ik vond dat echt geen probleem maar mijn moeder vond het niet goed..ze noemde hem junky enzo...toen mocht ik niet meer met hem omgaan..uh, toen heb k hem geblokkeerd op msn..en toen kon ik het niet meer,k moest hem terug..na,da heb k toen gedaan..op een dag kwam me moeder binnen toen ik met michael zat te praten,,me moeder was hellig maar ik kan niet zonder hem!! ik heb mezelf al gesneden enzo maar het helpt niet :'(
HELP ME ALSJEBLIEFT!!
Datum:
05-10-2009
Naam:
Sorry zeg k nie
Leeftijd:
12
Provincie:
Overijssel

Leegte

De wens om dood te zijn is datgene wat me al jaren door het hoofd speelt. Niet omdat er me enorme rampspoed overviel of voor slechte relaties of gebeurtenissen op de werkvloer, maar eerder door de leegte van het bestaan die me dagelijks treft en waar de mallemolen in mijn hoofd bij stilstaat.

Ik kijk naar de wereld rondom me en zie hoe mensen zich onbewust door het leven laten glijden. Zij hebben partners, kinderen, jobs, en alles gaat blijkbaar zoals ze dat willen. Als ik dan naar mezelf kijk merk ik maar één ding te hebben: mezelf. Geld, degelijk werk, een zielemaatje om samen mee oud te worden, ouders, kinderen, huis, tuin,...dat is er allemaal niet. En dan beginnen de alarmsirenes in mijn hoofd te loeien: "het loopt verkeerd, dit gaat serieus mis, je hebt geen enkel verschil gemaakt op deze wereld. Niet voor jezelf, niet voor anderen. Je bent een spook."

Een kussend koppel, mensen die blij zijn omdat de zon straalt, een gehandicapte die levenslustig rondcrosst met zijn karretje, de nieuwbouw van een gezin...
Een onzichtbare hand knijpt dan mijn hart toe. Het besef dat ergens op de weg de wil om te leven en het leven te nemen zoals het komt verdwenen is, kruipt naar binnen. Als Rocky uit de films die murw gemept is, maar dan zonder de kentering waarin de held van het verhaal het alsnog redt.
Het enige dat rest is het verlangen naar de laatste dreun op de kin, de K.O.

De beslissing is al een tijdje genomen. Uithongering is mijn keuze omdat dit me de minst brutale manier lijkt en je jezelf steeds moet overtuigen om niet aan de honger toe te geven, om dus bewust het proces mee te maken en - hopelijk - een zachte overgang mee te maken, en de wereld te laten aan de wezens die er wel iets te doen hebben.



Datum:
05-10-2009
Naam:
Oniria
Leeftijd:
36
Provincie:
België

Gedicht der laatse gedachte

Was ik er niet geweest,
draaide de aarde nog steeds om haar as,
waren het nog steeds dezelfde regenwolken
die de zon aan het zicht onttrekken
en dezelfde herfstwinden
die over de kale polder jagen.
Zo denk ik, waarom nog te leven
als er toch geen verschil is
zonder mij of met mij erbij -
want wat is nu helemaal het bestaan
meer dan slapen werken eten en weer slapen?
Een glaasje wijn, misschien?
Of een goed gesprek met vrienden?
Maar rechtvaardigt dat mijn pijn
verder te leven?
Datum:
05-10-2009
Naam:
Willem
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

bang voor wat komen gaat

Ik ben zo bang.. En ik had gewild dat er iemand was die mij begreep. Iemand op wie ik terug kon vallen wanneer ik iemand nodig had. Maar niemand is er echt te vertrouwen, en ik kan ook niemand echt vertrouwen. Altijd blijft er wel dat ene stukje wantrouwen wat het allemaal zo moeilijk maakt. Hoe moet ik anderen vertellen dat het niet goed gaat, als ik het ze simpelweg niet kan vertellen. De angst zit te diep, er is te veel gebeurd om alles open en bloot op tafel te leggen, wanneer de ander weet wie je bent. Je erop afrekent wat jij hem vertelt. Bijna een jaar geleden werd ik opgenomen, gesloten crisis. Ik voelde me stom, alsof ik een gek was die beschermd moest worden omdat ze niet voor zichzelf kon zorgen. Ik was een gevaar voor mezelf zeiden ze. Achteraf was het er zo slecht nog niet, ik voelde me er veilig en vertrouwd, en ik had er vrienden gekregen die mij konden begrijpen en mij steunden als ik het even moeilijk had. En na tien weken mocht ik weg. Eigenlijk was er niks veranderd met eerder, ik deed alsof, en iedereen geloofde mij. Maar na een paar dagen thuis ging het weer slecht met me. Ik had voor de opname al een paar pogingen gedaan, maar die waren mislukt. Dit keer probeerde ik een overdosis pillen. Maar ik belande uiteindelijk in het ziekenhuis aan het infuus. Ik was bang en ik haatte mezelf. Na een nacht hm het ziekenhuis mocht ik gaan, maar niet naar huis. Ik werd terug gestuurd naar die crisisplek. En ik heb daar opnieuw dertien weken gezeten. En langzaam leek het beter te gaan, en eindelijk vertrouwden ze mij om naar huis te gaan. Ik heb toen een hele lange tijd thuis gezeten, want naar school enzo mocht ik niet meer. En nu zit ik weer een tijdje op school en lijkt alles steeds weer slechter te gaan. Ik zie het leven gewoon niet meer zitten, alles is zo ingewikkeld en iedereen haat mij toch, inclusief mijzelf. Wat heb ik hier dan te zoeken, als ik niet word gewaardeerd en ik het nut van het leven niet zie zitten. Ik ben moe van al het vechten, en ik heb er genoeg van. Elke dag word ik geconfronteerd met mijn arm, die volzit met littekens. Elke dag moet ik terugdenken aan die ene dag van de pillen en het ziekenhuis. Elke dag is het vechten, om het niet weer zover te laten komen als toen. En nu ben ik moe, en ik weet dat ik het niet lang vol meer houd, maar ik kan gewoon geen hulp vragen. Ik ben gewoon bang...
Datum:
04-10-2009
Naam:
MissBlackShadow
Leeftijd:
17
Provincie:
Noord-brabant

Ik

Stuk voor stuk verlies ik mensen, goeie vrienden, die my ijskoud late zitte!
masr vandaag heeft myn beste vriendin my late valle , omda ze "denkt" da ik meer geef om een jongen terwijl dat niet zo is, iedereen stampt my in de grond vabaf nu heb ik niemand meer buite mezelf school gaat slecht, thuis is goed maar daar geve ze ook niet echt iets voor my, ik heb op netlog 2000 vrienden, maar in real life...geen enkele meer
Datum:
04-10-2009
Naam:
Lieselotte
Leeftijd:
14
Provincie:
België

Een Knuffel

Iedereen denkt er wel eens aan. Hoe zou je het doen? Ik heb het zelf ook wel eens gedacht...maar nooit overwogen. Ik sta te nuchter in het leven om daar aan te denken. Ik denk dat zoiets in je zit. Ik ben een stevige meid en al mijn hele leven geweest. Toch ben ik altijd positief geweest en mensen genegeerd die me pesten. Ik weet in ieder geval wel...dat als je gepest wordt..er een einde aan maken geen antwoord is. Mensen die pesten zijn de mensen met de problemen. die mensen hebben blijkbaar iets nodig om de dag door te komen...en dat zijn mensen die zelf het grootste probleem van allemaal hebben. Ik ben vrolijk,warm,gelukkig en tevreden vooral door de liefde in mijn naaste omgeving. Nou ben ik daar mee gezegend en ik waardeer die mensen dan ook. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet tegen mijn vriend zeg dat ik van hem hou. Door te zeggen dat je van iemand houd en vervolgens terug te horen ik hou ook van jou. Is het beste gevoel in de wereld. Dit hoeft je vriendje niet te zijn. Dit kan je moeder,je vader,je zus/broer, je tante/oom, je opa/oma, je neef/nicht of zelfs je huisdier die met je knuffelt. Elke vorm van genegenheid is een vorm van liefde. Het feit dat iemand van je houd. Datgene is wat het waard maakt om te leven. Of je nou knap of lelijk bent, dik of dun, het gaat er niet om hoe rijk of arm je bent,hoe succesvol of ondergewaardeerd je bent....een kleine knuffel of een kleine vorm van genegenheid is iets waar je de dag voor door komt.

Dus voor een ieder die dit leest, sla je armen om je middel, en span je armen aan.Doe je ogen dicht en denk aan wie je het liefst wilt knuffelen. Blijf nu zolang als je wilt staan en geniet!!
Datum:
04-10-2009
Naam:
Nienke
Leeftijd:
19
Provincie:
Zuid-holland

Heeft het nog zin?

Hey daar... Ik weet niet of het nog zin heeft om te leven? Ik heb allemaal problemen met dat ''k^'t'' werk, thuis word ik gek, en nog van alles... Jezus, fijn is wat anders... Ik ben al enkele weken niet meer normaal... Ik denk aan niets... Alleen aan, wie zal me missen? Heeft ''Dit'' nog zin? Prettig leven ( :
Datum:
04-10-2009
Naam:
Maurice
Leeftijd:
17
Provincie:
Limburg
Praat erover!
Logo Stichting 113 Zelfmoordpreventie
0800-0113
Chat: www.113.nl

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.