Levensverhalen (pagina 839)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

mijn verhaal

Ik ben iemand die heel verlegen is. Daardoor leer ik heel moeilijk vrienden maken, zeker meisjes. Maar 2 jaar terug leerde ik toch een meisje kennen en op korte tijd ben ik heel veel van die gaan houden. En zij ook van mij. Anderhaf jaar hebben we een relatie gehad. Sinds een half jaar is het gedaan maar ik kan haar nog steeds niet uit mijn hoofd zetten. ik voel me echt heel alleen en heel ongelukkig. Soms denk ik dat de enige manier om ervanaf te zijn, gwn stoppen met leven is. want ik wil niet meer ongelukkig zijn.
Datum:
07-10-2009
Naam:
onbekend
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Elf jaar en nu al depressief.

Ik ben pas 11 en heel ongelukkig. Ik ben zelfs bijna depressief. Ik heb verschikkelijk veel problemen en mijn vriendinnen maken zich zorgen om mij. Ik heb een paar weken geleden ontdekt dat ik lesbisch ben. Ik ben enorm in de war. Ik ben onzeker. Heb problemen op school omdat ik mij niet meer kan concentreren. Veel mensen zeggen dat ik heel goed kan tekenen en dat ik talent heb. Ik houd ook erg veel van tekenen maar de laatste tijd heb ik gewoon geen inspiratie meer. Ik ben in de war. Ik voel mij alleen. Het is als of er iets zwarts, iets donkers in mijn hard zit. Dagen huilde ik, op school, onder het sporten, thuis, achter de computer. Maar nu, is het alsof mijn ogen leeg zijn.ik snij mijzelf. al lang. heel lang. Het zijn al een stuk of 50 sneetjes. het verpest mijn huid en het is ongezond. Dat weet ik. Maar van het bloed word ik rustig. Het maakt mijn hoofd leeg. En zoals ik al zij, ik weet dat het slecht is, maar het is gewoon alsof er een soort van stem in mijn hoofd zit dat zecht dat snijden de enigste optie is. En ik luister dan naar die stem, omdat ik door al die problemen gewoon mijzelf niet meer kan zijn. Laatst had ik gedachtes over dood zijn en zelfmoord plegen, terwijl ik dat helemaal niet van plan ben. Het word steeds erger en ik word er bang van. Van buiten ben ik heel rustig en stil, maar van binnen schreeuw ik en sla ik wilt om mij heen. Ik ben bang, ik ben onzeker, ik ben in de war. Ik weet niet wat ik moet doen. Help. Ik ben pas 11. Maar het is alsof, alsof ik van binnen dood ben. Alsof Alsof mijn leven nu al verpest is en alles nooit meer goed zal komen. Ik heb dromen. Ik wil later gelukkig zijn, trouwen met een heel mooi meisje en nog meer gelukkig zijn. Maar dat zijn mijn dromen voor later. En later is niet nu. Nu ben ik depressief. Ik wil niet meer. Het lukt allemaal niet meer. Help. Ik wil niet de rest van mijn jeugd ongelukkig zijn!
Datum:
07-10-2009
Naam:
Lizzie
Leeftijd:
11
Provincie:
Limburg

useless

hoi iedereen, als man van 33 heb ik op dit moment ernstige twijfels over mijn leven en vooral het vervolg ervan! ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, en dat maakt het ook niet echt makkelijk voor me! vaak voel ik me zeer leeg, minderwaardig en teleurgesteld. vrienden heb ik nooit echt gehad, laat staan een vriendin! ik voel me dan ook onbegrepen en ik begrijp de buitenwereld ook vaak niet! vaak ga ik naar bed, en hoop maar dat ik niet meer wakker wordt! ik heb ook niet echt het gevoel dat er nog meer in mijn leven zit. alsof de pijp gewoon leeg is. van de meeste dingen kan ik niet meer genieten ook, ja, soms voor even! dan komt dat klotegevoel weer terug. moeilijk om het gevoel te hebben dat je langs de zijlijn staat en iedereen maar lekker hun leventje ziet leiden. niet dat ik dat hun misgun, maar ik zou zelf ook weleens een beetje willen genieten. het ging heel lang goed met me, maar het is alsof ik langzaam verteerd wordt, en er weinig meer van me overblijft. sommige mensen vallen dat ook al op, en ik zie het ook in mezelf! ik wil die verdere aftakeling niet meemaken zo. m'n ouders weten het niet, en dat is maar beter ook. voor de rest heb ik ook weinig redenen om hier te blijven, althans zo denk ik erover, zo voel ik het! nu zullen sommigen zeggen: je weet niet hoe het in de toekomst is! nee, maar daar heb ik nu niks aan, ik leef nu! en niet in de toekomst! de toekomst kan nog wel zoveel jaar duren! ik kan daar gewoon niet (meer) op wachten! ik kan enkel nog hopen dat er wat na de dood is!
Datum:
07-10-2009
Naam:
reggie
Leeftijd:
33
Provincie:
Anders

......

Al vanaf mijn 9de denk ik na over zelfmoord. 9 klinkt heel jong (dat is het ook) maar ik ben (volgens sommigen) hoogbegaafd en toen ik 9 was zat ik al ik groep 8. Omdat ik al vroeg een klas over heb geslagen, ga ik al vanaf mijn 5de om met kinderen die ouder zijn. Ik heb me nooit echt geestelijk en emotioneel aan kunnen passen aan de kinderen waarmee ik om ging (lichamelijk wel). Dit werd alleen nog maar erger toen ik nog een klas oversloeg. Ik ben ook veel gepest op de basisschool. Ik had geen vriendinnen en werd overal buitengesloten.
Ook heb ik niet bepaald een leuke jeugd gehad. Mijn ouders zijn al sinds mijn geboorte gescheiden. Ik woon bij mijn moeder, en mijn vader heb ik al 1,5 jaar niet gezien (ook niet met mijn verjaardag), terwijl hij toen ik nog klein was naar de rechter is gestapt omdat hij mij per se wilde zien. Dit raakt me heel erg.
Na de basisschool, ging ik naar het gmnasium. ik was 9 op de kennismakingssdag, omdat ik nog 10 moest worden. Ik kwam bij allemaal kinderen in de klas die ik helemaal niet kende en die 2-3 jaar ouder waren. Ook hier had ik geen vriendinnen, sprak ik nooit af en werd buitengesloten. Ik werd altijd als het ukkiepukkie gezien die alles beter dacht te weten. Toen ik in de tweede zat, was er een jongen uit de 4de voor een trein gesprongen, hij was op slag dood. Hierdoor begon ik te denken dat ik dat ook best wel kon doen. Dan was ik in 1x van alle problemen af! Na 2 jaar ging het niet meer, dus besloot ik naar een andere school te gaan, een vrije school. Na heel veel gesprekken, besloot het bestuur dat ik de 2de over moest doen, zodat ik de kan kreeg om me sociaal te ontwikkelen. Dit was het ergste deel. Omdat ik het jaar over moest doen, verveelde ik me het hele jaar door. Omdat ik niet sociaal aangelegd ben, maakte ik niet veel vriendinnen. Ik verveelde me zo erg, dat ik dagenlang alleen maar achter de computer zat. Zo maakte ik natuurlijk ook geen vriendinnen! Ik raakte verslaafd. Ik kon niet stoppen. Als mijn moeder er iets van zei, werd ik helemaal gek. Al heel lang lijkt zelfmoord mij de enige weg uit deze shit. Ik ging vaak naar bed met het idee: "Morgen ga ik het doen, morgen spring ik voor de trein." Dat heb ik niet gedaan. Nu kan ik 's nachts niet slapen omdat ik steeds denk: "Had ik het maar gewoon gedaan, dan was dit allemaal niet nodig geweest. Had ik het maar gewoon gedaan..." Ik heb wel een keer aan de rand van een spoorlijn gestaan. Toen wilde ik springen, maar ik durfde niet. Ik was bang voor de pijn.

Nu vraag ik hulp, als ik dit nog een tijdje vol moet houden, dan doe ik het gewoon. Dan waag ik de sprong wél.
Datum:
07-10-2009
Naam:
Yara
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

vriend

vriend[ broer ] bijna ik mis je nu al ik kan het nog steeds niet begrijpen dat jij een echte levensgenieter het gedaan heb alles had je voor elkaar maar toch vragen die zovelen stellen waarom de manier hoe geen woorden voor de kinderen lieve vrouw echt alles weer de vraag waarom toch sjonnie waarom een levens genieter bij uitstek altijd de eeuwege optimis supper fantastish [ouwe] 47 sjon zelf 41 ik mis je echt nu je er niet meer bent dag vriend het gaat je goed mensen waar dan ook denk aub heel goed na als jij of zij zo iets doet voor de mensen die je acher laat aub sjon mijn gezin zullen altijd aan je denken jouw buurman en vriend het gaat je goed
Datum:
07-10-2009
Naam:
willie
Leeftijd:
47
Provincie:
Gelderland

ACHTERGELATEN

ik ben gewoon een meisje dat zeer verdrietig is omdat ik tot nu toe geen echte vrienden hebt of vriendje en dat maakt mij echt verdrietig en dat is niet alles , op school heb ik het gevoel dat ik de domste ben ,dat ik altijd om hulp moet vragen,nooit zelf iets weet ,voor sport ook , ik ben het beu ............
echt zelfoord plegen wil ik niet maar ik heb er soms wel aangedacht dus daarom kwam ik op deze site .
Datum:
06-10-2009
Naam:
nadia
Leeftijd:
15
Provincie:
België

Ik ben moe

Zo'n drie jaar geleden is mijn papa gestorven ten gevolgen van kanker. Iedereen kon zijn verdriet uiten behalve ik. Niemand wou luisteren. Eigenlijk nog altijd niet, maar ik besloot verder te gaan met mijn leven en te proberen er iets moois van te maken. Af en toe speelde de gedachte van zelfmoord door mijn hoofd. Elke keer vond ik wel een rede om verder te vechten. Maar nu na drie jaar kan ik niet meer. Ik ben moe, ik kan niet meer verder vechten tegen mijn verdriet. Ik kan geen enkele reden meer bedenken om verder te gaan. Niet mijn mama, niet mijn vrienden, zelft mijn het kindje waar ik meter van ben kan mij mijn zelfmoord gedachte niet doen verdrijven.
Het lijkt alsof het elke dag erger wordt. Alles wat mensen zeggen doet mijn drang naar rust en de dood toenemen.
Ik ben gewoon moe en kan niet meer verder vechten voor iets wat ik nooit meer ga terug krijgen. Ik ben op! Ik vraag maar één ding en dat is dat alle pijn stopt.
Datum:
06-10-2009
Naam:
Lies
Leeftijd:
18
Provincie:
België

x

Mijn ex vriendje en ik hebben altijd een knipperlicht relatie gehad. en woonde dan ook echt 2uur van mij vandaan. Maar we hadden het er allebei voor over. Ik hou zo veel van hem.
Een maand geleden is zijn moeder overleden aan kanker, en ik wou er voor hem zijn. Ik voelde me verplicht, ook al was het mijn vriendje niet meer. Ik geef om hem dus ik moest daar wel heen.
En elke keer als we bij elkaar zijn voelt het allemaal goed. Er gebeuren dan meestal ook dingen, waardoor ik me daarna alleen maar klote door ga voelen. Ik had gehoopt dat als ik er voor m zou zijn met het rouwen van zn moeder dat hij en ik weer closer zouden worden. En dat we opnieuw konden beginnen. Maar nee, natuurlijk weer verkeerd gedacht. Ik geef veel om hem, ik wil hem niet kwijt. Ook al ben ik hem wel kwijt, hij zit namelijk nu met een ander meisje te klote. Ik kan het niet meer, ik wil niet meer. Ik ben alleen maar aan het huilen, ik heb dit al een jaar volgehouden en ik weet niet of ik dit nog wel langer kan. Ik ben moe, moe van al het huilen en het hopen dat hij bij me terug komt. Want dat gebeurd toch niet. Dat is het enige wat ik wil, wat mij gelukkig maakt; dat hij bij me terug komt. Er is verder niemand die me zo gelukkig kan maken. Dus waarom zou ik nog verder leven? Ik wil niemand anders, alleen hem. S.S. i loveyou.
Datum:
06-10-2009
Naam:
xx
Leeftijd:
16
Provincie:
Noord-holland

crises

in mei is onze dochter overleden bij de geboorte dat was traumatisch voor mij en mijn vriendin . ik heb haar zelf begraven het mandje heb ik in de grond gelegd . wij hebben totaal geen steun gehad van onze omgeving in de periode erna en ik kon er ook niet met haar over praten omdat ik in een depressie zat .nu kom ik er achter dat zij al vanaf augustus vreemd gaat . ik heb steeds moord gedachten en voel me doodongelukkig
Datum:
06-10-2009
Naam:
ko
Leeftijd:
41
Provincie:
Friesland

geen toekomst

ik ben een persoon van 55 jaar en zie het al heel lang niet zitten verlies heel veel mensen om mij heen terwijl ikzelf weg wil gaan maar dat lukt niet heb heel veel last van bordeliner en doe het ook heel vaak het kan niet erg genoeg zijn droom heel vaak over zelfdoding en heb wel dreiging maar ben bang dat het niet lukt omdat ik nu geen auto meer heb ga zelf lichamelijk erg achter uit door klachten en het wordt alleen maar erger moet hulp vragen wat ik heel moeilijk vind en het liefst het leven wil bekorten ik heb wel wat in mijn hoofd wat er niet uitgaat en ben volgens mij er ook mee klaar er is alleen iets wat mij tegen houd en dat zijn mijn katten ze betekenen meer als mensen voor mij ze zijn echt en de meeste mensen niet wat liefde betreft ik hoop van harte dat het me een keer zal gaan lukken dat zal niet lang duren denk ik een datum heb ik wel in gedachte het komt steeds dichterbij.
Datum:
06-10-2009
Naam:
geentoekomst
Leeftijd:
55
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.