Levensverhalen (pagina 838)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Soms

Soms voel ik me gewoon zo rot van binnen, ik wil dan alleen maar huilen, alleen de tranen blijven weg.
Op zulke momenten vat ik alles verkeerd op,
2 jaar geleden heb ik een lange tijd in me polsen gesneden, het voelde goed als ik me polsen open sneed, je ziet er nu niks meer van, alleen af en toe heb ik de neiging om het weer te doen, ook maakt de toekomst me bang.
Heb 11 jaar diabetes, ben bang voor complicaties.
Ik ben gewoon bang om verder te leven, Heb er soms geen zin in om te leven.
ik heb ook niemand om over te praten,me psygoloog kan alleen maar kletsen over me ziekte en
Datum:
07-10-2009
Naam:
T
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

..

Ik ben dit leven soms helemaal zat.
Ik kan niks meer geven.
Ik val in een zwart gat.
Ik wil niet meer leven.

Ik wil rusten.
Ik wil weg.
Ik wil naar buiten.
Weg van de pech.
Weg van alles en iedereen.
Laat me gaan.
Rustig in me graf
Hier ver vandaan.

Ik ben dit leven soms helemaal zat.
Ik kan niks meer geven.
Ik val in een zwart gat.
Ik wil niet meer leven.
Me laatste woorden doen veel..
Want als het mocht,
greep ik mezelf bij me keel.
Steeds vermindert het licht..
En daar lig ik..
Mijn ogen vallen dicht.
Datum:
07-10-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
16
Provincie:
Utrecht

Zelfmoord ander optie is er niet

Ik heb een prima jeugd gehad. Alles was heel leuk had veel plezier in het leven, school, bijbaan, vrienden en vriendinnetjes. Ik verdiende mijn centjes kon leuke dingen het was helemaal leuk. Tot dat ik mijn ex leerde kennen ze domineerde mij, erg dominant het was altijd haar manier met van alles. Geld was belangrijk men zegt geld maakt niet gelukkig. Ik zal je zeggen geld maakt wel gelukkig. Door met geld te smijten kon ik haar gelukkig maken. Maar op een gegeven moment werd ze zwanger.. spontaan moesten we samen wonen peper duur appartement. alles verliep precies zoals zij en haar ouders dat wouden. Ik had niks in te brengen en alles wat ik aan suggesties bracht werd zo van tafel geveegd. Kortom daar begon het. Op een gegeven moment werd het zo ontzettend erg dat ik niet eens eerlijk meer durfde te zijn. Ik durfde zo niet eerlijk te zijn puur om ruzies, discussies etc.. te voorkomen. Geloof me een ruzie met is hel nog leuker.Op een gegeven moment kwam het erop aan dat ik een huis Moest kopen een appartement is het geworden. Er werd mij aangegeven welk appartement het moest zijn alles. Het uiteindelijke gevolg is dat ik zwaar in de financiële problemen zit. Mijn buik zat er vol van. Ik was vast besloten dat ik het huis zou verkopen ook al zou ik er 25000euro verlies op maken. de situatie is zo complex en kut dat ik me niet eens kan verwoorden. Ik word ervan beschuldig dat ik mijn dochter en mijn ex dakloos wil maken. Iedereen vind me een sukkel een klootzak noem het maar allemaal op ik mag me dochter maar 1 dag in de week zien... ik trek dit niet meer. Ik trek deze leven niet meer. Het lukt me niet meer om sterk te zijn voor niemand niet. Ik kan me niet meer verdedigen, de pijn is enorm. Ontzettende pijn. Ik ga dit probleem nooit meer kunnen oplossen. Mijn dochter zal me volledig afgenomen worden. Iedereen en alles heeft een hekel aan mij. Terwijl niemand nooit iets vanuit mijn positie probeer te bekijken. Niemand die zich probeert in te beelden wat ik allemaal heb moeten doorstaan. Het hoeft ook allemaal het enige dat ik wou was enig sinds een beetje begrip tooning. Ik ben er klaar mee. Ik kan niet meer verder leven. Ik moet er een eind aan maken niet alleen voor mezelf maar ook voor andere. Wel nu. Ik ben opzoek naar de juiste methode waarbij het snel, gevoelloos en mij lichaam bij elkaar laat houden. Een prikje, pilletje kan iemand mij hier aan helpen of in ieder geval een naam van zo'n pil, prikje of wat dan ook. A.U.B. ik smeek het jullie...
Datum:
07-10-2009
Naam:
Mikel
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-holland

meisje

ik ben een meisje,
die net gedumpt is door mij vriend,waar uik niet zonder kan leven, dat ik nu heel het huis op zun kop daarmee zet omdat ik niks wil zeggen,daardoor ook ruzie met ons ma.
ik wil zelfmoord plegen maar kan niet tegen pijn ik heb geen zin meer om te leven.
Datum:
07-10-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-brabant

waarom ik

ik ben een jonge en ik zit in de shit. mijn moede denkt dat ik rare dingen doe nzo maar dat is niet zo dus kan ik niet meer bij mijn moede terecht normaal vertel ik haar ales maar nu .ik zit ook nog op de basis school en me cijfers staan niet aan de hooge kant dat iriteerd me.want ik wil ijgelijk makkelijk havo halen terwel ik nu maar net de mavo haal.
Datum:
07-10-2009
Naam:
??????
Leeftijd:
13
Provincie:
Noord-holland

mijn verhaal

Ik ben iemand die heel verlegen is. Daardoor leer ik heel moeilijk vrienden maken, zeker meisjes. Maar 2 jaar terug leerde ik toch een meisje kennen en op korte tijd ben ik heel veel van die gaan houden. En zij ook van mij. Anderhaf jaar hebben we een relatie gehad. Sinds een half jaar is het gedaan maar ik kan haar nog steeds niet uit mijn hoofd zetten. ik voel me echt heel alleen en heel ongelukkig. Soms denk ik dat de enige manier om ervanaf te zijn, gwn stoppen met leven is. want ik wil niet meer ongelukkig zijn.
Datum:
07-10-2009
Naam:
onbekend
Leeftijd:
19
Provincie:
België

Elf jaar en nu al depressief.

Ik ben pas 11 en heel ongelukkig. Ik ben zelfs bijna depressief. Ik heb verschikkelijk veel problemen en mijn vriendinnen maken zich zorgen om mij. Ik heb een paar weken geleden ontdekt dat ik lesbisch ben. Ik ben enorm in de war. Ik ben onzeker. Heb problemen op school omdat ik mij niet meer kan concentreren. Veel mensen zeggen dat ik heel goed kan tekenen en dat ik talent heb. Ik houd ook erg veel van tekenen maar de laatste tijd heb ik gewoon geen inspiratie meer. Ik ben in de war. Ik voel mij alleen. Het is als of er iets zwarts, iets donkers in mijn hard zit. Dagen huilde ik, op school, onder het sporten, thuis, achter de computer. Maar nu, is het alsof mijn ogen leeg zijn.ik snij mijzelf. al lang. heel lang. Het zijn al een stuk of 50 sneetjes. het verpest mijn huid en het is ongezond. Dat weet ik. Maar van het bloed word ik rustig. Het maakt mijn hoofd leeg. En zoals ik al zij, ik weet dat het slecht is, maar het is gewoon alsof er een soort van stem in mijn hoofd zit dat zecht dat snijden de enigste optie is. En ik luister dan naar die stem, omdat ik door al die problemen gewoon mijzelf niet meer kan zijn. Laatst had ik gedachtes over dood zijn en zelfmoord plegen, terwijl ik dat helemaal niet van plan ben. Het word steeds erger en ik word er bang van. Van buiten ben ik heel rustig en stil, maar van binnen schreeuw ik en sla ik wilt om mij heen. Ik ben bang, ik ben onzeker, ik ben in de war. Ik weet niet wat ik moet doen. Help. Ik ben pas 11. Maar het is alsof, alsof ik van binnen dood ben. Alsof Alsof mijn leven nu al verpest is en alles nooit meer goed zal komen. Ik heb dromen. Ik wil later gelukkig zijn, trouwen met een heel mooi meisje en nog meer gelukkig zijn. Maar dat zijn mijn dromen voor later. En later is niet nu. Nu ben ik depressief. Ik wil niet meer. Het lukt allemaal niet meer. Help. Ik wil niet de rest van mijn jeugd ongelukkig zijn!
Datum:
07-10-2009
Naam:
Lizzie
Leeftijd:
11
Provincie:
Limburg

useless

hoi iedereen, als man van 33 heb ik op dit moment ernstige twijfels over mijn leven en vooral het vervolg ervan! ik heb ook een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis, en dat maakt het ook niet echt makkelijk voor me! vaak voel ik me zeer leeg, minderwaardig en teleurgesteld. vrienden heb ik nooit echt gehad, laat staan een vriendin! ik voel me dan ook onbegrepen en ik begrijp de buitenwereld ook vaak niet! vaak ga ik naar bed, en hoop maar dat ik niet meer wakker wordt! ik heb ook niet echt het gevoel dat er nog meer in mijn leven zit. alsof de pijp gewoon leeg is. van de meeste dingen kan ik niet meer genieten ook, ja, soms voor even! dan komt dat klotegevoel weer terug. moeilijk om het gevoel te hebben dat je langs de zijlijn staat en iedereen maar lekker hun leventje ziet leiden. niet dat ik dat hun misgun, maar ik zou zelf ook weleens een beetje willen genieten. het ging heel lang goed met me, maar het is alsof ik langzaam verteerd wordt, en er weinig meer van me overblijft. sommige mensen vallen dat ook al op, en ik zie het ook in mezelf! ik wil die verdere aftakeling niet meemaken zo. m'n ouders weten het niet, en dat is maar beter ook. voor de rest heb ik ook weinig redenen om hier te blijven, althans zo denk ik erover, zo voel ik het! nu zullen sommigen zeggen: je weet niet hoe het in de toekomst is! nee, maar daar heb ik nu niks aan, ik leef nu! en niet in de toekomst! de toekomst kan nog wel zoveel jaar duren! ik kan daar gewoon niet (meer) op wachten! ik kan enkel nog hopen dat er wat na de dood is!
Datum:
07-10-2009
Naam:
reggie
Leeftijd:
33
Provincie:
Anders

......

Al vanaf mijn 9de denk ik na over zelfmoord. 9 klinkt heel jong (dat is het ook) maar ik ben (volgens sommigen) hoogbegaafd en toen ik 9 was zat ik al ik groep 8. Omdat ik al vroeg een klas over heb geslagen, ga ik al vanaf mijn 5de om met kinderen die ouder zijn. Ik heb me nooit echt geestelijk en emotioneel aan kunnen passen aan de kinderen waarmee ik om ging (lichamelijk wel). Dit werd alleen nog maar erger toen ik nog een klas oversloeg. Ik ben ook veel gepest op de basisschool. Ik had geen vriendinnen en werd overal buitengesloten.
Ook heb ik niet bepaald een leuke jeugd gehad. Mijn ouders zijn al sinds mijn geboorte gescheiden. Ik woon bij mijn moeder, en mijn vader heb ik al 1,5 jaar niet gezien (ook niet met mijn verjaardag), terwijl hij toen ik nog klein was naar de rechter is gestapt omdat hij mij per se wilde zien. Dit raakt me heel erg.
Na de basisschool, ging ik naar het gmnasium. ik was 9 op de kennismakingssdag, omdat ik nog 10 moest worden. Ik kwam bij allemaal kinderen in de klas die ik helemaal niet kende en die 2-3 jaar ouder waren. Ook hier had ik geen vriendinnen, sprak ik nooit af en werd buitengesloten. Ik werd altijd als het ukkiepukkie gezien die alles beter dacht te weten. Toen ik in de tweede zat, was er een jongen uit de 4de voor een trein gesprongen, hij was op slag dood. Hierdoor begon ik te denken dat ik dat ook best wel kon doen. Dan was ik in 1x van alle problemen af! Na 2 jaar ging het niet meer, dus besloot ik naar een andere school te gaan, een vrije school. Na heel veel gesprekken, besloot het bestuur dat ik de 2de over moest doen, zodat ik de kan kreeg om me sociaal te ontwikkelen. Dit was het ergste deel. Omdat ik het jaar over moest doen, verveelde ik me het hele jaar door. Omdat ik niet sociaal aangelegd ben, maakte ik niet veel vriendinnen. Ik verveelde me zo erg, dat ik dagenlang alleen maar achter de computer zat. Zo maakte ik natuurlijk ook geen vriendinnen! Ik raakte verslaafd. Ik kon niet stoppen. Als mijn moeder er iets van zei, werd ik helemaal gek. Al heel lang lijkt zelfmoord mij de enige weg uit deze shit. Ik ging vaak naar bed met het idee: "Morgen ga ik het doen, morgen spring ik voor de trein." Dat heb ik niet gedaan. Nu kan ik 's nachts niet slapen omdat ik steeds denk: "Had ik het maar gewoon gedaan, dan was dit allemaal niet nodig geweest. Had ik het maar gewoon gedaan..." Ik heb wel een keer aan de rand van een spoorlijn gestaan. Toen wilde ik springen, maar ik durfde niet. Ik was bang voor de pijn.

Nu vraag ik hulp, als ik dit nog een tijdje vol moet houden, dan doe ik het gewoon. Dan waag ik de sprong wél.
Datum:
07-10-2009
Naam:
Yara
Leeftijd:
13
Provincie:
Gelderland

vriend

vriend[ broer ] bijna ik mis je nu al ik kan het nog steeds niet begrijpen dat jij een echte levensgenieter het gedaan heb alles had je voor elkaar maar toch vragen die zovelen stellen waarom de manier hoe geen woorden voor de kinderen lieve vrouw echt alles weer de vraag waarom toch sjonnie waarom een levens genieter bij uitstek altijd de eeuwege optimis supper fantastish [ouwe] 47 sjon zelf 41 ik mis je echt nu je er niet meer bent dag vriend het gaat je goed mensen waar dan ook denk aub heel goed na als jij of zij zo iets doet voor de mensen die je acher laat aub sjon mijn gezin zullen altijd aan je denken jouw buurman en vriend het gaat je goed
Datum:
07-10-2009
Naam:
willie
Leeftijd:
47
Provincie:
Gelderland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.