Levensverhalen (pagina 832)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

schuld

in het begin van het jaar 2009
ging ik naar een nieuwe school
ik was trots en maar ik heb het verkeerd begonnen ik heb de leerkrachten beginnen uitschelden en daarna kreeg ik uitsluiting op school en daarna een tuchtprosedure omdat de uitsluiting niet goed verlopen was het clb heeft er dan bij gekomen en dat vond ik niet leuk ik heb dan naar roeselare in school gezeten en ook op internaat gezeten ik heb exspres mijn manieren niet gehouden omdat ik niet meer zou moeten gaan en nu zit ik terug in mijn eerste schooll en ik voel me nu heel schuldig tegen over mijn ouders ze vinden mij nu crapul maar dat ben ik niet ik wou dat alles terug was zoals vroeger maar dat kan niet dus wil ik wilik dood ik wil weg van de wereld ik wil geen leven meer
ik hoop dat jullie mij op andere gedachten kunnen brengen zo snel mogelijk pliesz !!!!!!!!!!!!!
Datum:
17-10-2009
Naam:
schuld meisje
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Redenen genoeg.

Ik ben mensen beu, allemaal.
Ik ben niet gek in mijn hoofd, ik ben niet misbruikt geweest, ik ben niet lichtgeraakt, ik ben niet autistisch, dus zoek geen reden. Ik ben niet achterlijk, ik ben een normaal mens, we zijn allemaal even waardevol, waardeloos. Iedereen moet zijn leven zelf betekenis geven, maar als je zo hard je best doet, alles geeft en dan telkens opnieuw het deksel op de neus krijgt, dan wordt je het gewoon beu. Iedereen heeft zijn limiet. Ik heb al genoeg meegemaakt (ja zelfs op deze leeftijd al). Op school is er dan zogezegd een Coordinator die je kan helpen... helpen dat zal wel. Ik heb alles gegeven, echt alles. Maar ik krijg verwijten omdat ik een strever ben (wtf) eigenwijs ben, en dat krijg je dan te horen van leerkrachten. Ik ben al twee jaar samen met mijn vriendin maar die bleek gewoon gek te zijn (echt waar), het is moeilijk als je je droommeisje tegenkomt en ze dan opeens verandert in een nachtmerrie, ik krijg slaag, verwijten enz (om niets, dat geeft ze zelf toe achteraf) Maarja, dan krijg ik medelijden omdat ik zie dat ze spijt heeft (ze weet dan niet wat ze doet als ze boos is en verdringt die gedachten meteen) en dus zit ik in een gedoemde positie: Mijn lief is gek, ik ben te goed voor haar (dat vind ik, mijn hele vriendenkring, mijn moeder en zijzelf ook), school is de plek waar ze me gewoon altijd viseren, de leerkracht doen dingen (3leerkrachten) met mij waar ik niets tegen kan doen wantja 'benoemd is benoemd en we moeten ze betrappen' -> fuck you all zeg ik dan, klotesysteem.
Vader? nergens te bekennen, ben ik blij voor. Moeder? heeft problemen genoeg, ik heb begrip voor alles wat ze doet. En dan zijn sommige mensen verbaasd waarom leerlingen op een dag opstaan en met een geweer naar school gaan, het op videogames steken? laat me niet lachen. Deze hele tekst heeft toch geen nut, niemand kan mij helpen. Ik heb nooit veel alcohol gedronken of enige drugs genomen, maar nu is het me teveel geworden, mijn armen opensnijden is niet meer genoeg om de pijn te verdringen, ik wil gewoon niet meer ik zijn -> escapisme door middel van drugs. Hopelijk moet ik niet meer lang in deze realiteit zitten want ik voel me gevangen en ik zou het liefst eeuwig slapen.
Datum:
17-10-2009
Naam:
Yrc
Leeftijd:
18
Provincie:
België

ik zie het niet meer zitten

hallo ik ben grumbeltje ik ben 16 jaar en zie het allemaal niet meer zitten , ik weet echt niet meer wat ik moet . ik ben tot men 14 keihard mishandeld en sexueel misbruikt door men papa ik heb nu 2 jaar later nog flasch-backs en herbeleving , men papa is nu wel uit men leven maar blijft stalken en dreigt (politie kan of wil niets doen) hij laat me merken dat ik onbelangrijk ben door men verjaardag straal te negeren en men broers en zus mooie kaarten te sturen met veel geld .
men mama leidt aan bipulaire stemingsstoornis soms is ze heel aardig en ziet ze me graag maar ze heeft meer van die momenten dat ze me de dood toewenst en me haat jammergenoeg is het de laatste maanden alleen maar het tweede ook is ze alcoholverslaaft net als men stiefpa op steun moet ik van hun niet rekenen ik heb ze onlangs over men zwarte gedachten verteld en ze reageerden van als het mijn keuze is dat ze me laten gaan ik ben momenteel opgenomen in een psychiatrische jeugdkliniek omwille men slecht verleden en men boulimi na een half jaar zie ik weinig verandering en begin ik de hoop op te geven tijdens men opname nam ik al een overdossis en een poging mezelf op te hangen zonder resultaat spijtiggenoeg door de problemen thuis sta ik onder het comité en moet ik achter men opname naar een instelling wat ik echt niet zie zitten school zie ik ook niet zitten en de toekomst daar ben ik zo bang voor , banger nog dan voor de dood . ik heb al plannen voor men volgende poging ik spaar terug men medicatie op en weet ook dat ik ze zal nemen op een moment dat niemand me kan redden s'nachts ofzo ik heb niemand om voor te blijven vechten men pa wenst me dood men ma geeft geen zier om mij en men broertjes en zusje hebben zich van mij afgekeerd het is me gewoon allemaal te veel ik kan niet meer vechten tegen de pijn van vroeger tegen men domme anorexia/boulimi en dan nog weten dat ik er voor niemand iets toe doe
ik denk dat ik men overdossis zal nemen op kerstdag een dag waarop de liefde centraal staat maar die ik nooit zal krijgen
xxx grumbeltje
Datum:
16-10-2009
Naam:
grumbeltje
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Aan alle bezoekers van deze website.

Ik heb alles geprobeerd om dood te gaan.
Maar ik ging nooit ver genoeg om dood te gaan. Ik bleef leven.

Ik begrijp al jullie berichten zo goed. De chaos in je hoofd, die niemand herkent. Die enkele keer dat je hulp zoekt en je niet verder komt dan de huisarts op de hoek of die ene website met duizend telefoonnummers. Who to call?

Ook al wilde ik niet blijven leven, ik ging maar niet dood. En twee zelfmoordpogingen en een jaar later ben ik daar dankbaar voor. Ik heb niet gevochten, ik ben niet de held uit gaan hangen, maar ik ben doorgegaan. Net zo lang totdat ik weer naar school kon, kon werken, opnieuw kon leren hoe ik moest denken/leven/liefhebben.

De chaos is niet weg, maar ik leef meer dan ik ooit geleefd heb.
Laat niemand je wijsmaken dat je zwak bent en het aan je karakter ligt (zoals Nienke hier een pagina eerder poste). Als je ziek bent, ben je ziek. Iedereen kan kanker krijgen, iedereen kan depressief worden. Iedereen kan een moment krijgen waarop je zo wanhopig wordt dat je niet meer verder denkt te willen.

Maar je wil het wél, je wil alleen niet verder gaan met hetzelfde leven.
En dat leven kun je veranderen, door door te gaan.


Ik ga me aanmelden op het forum.

Zoveel liefs,
Vera
Datum:
16-10-2009
Naam:
Vera
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

Van dag tot dag

Ik leef van dag tot dag.
Met mijn ziel onder mijn arm.
Wat doe ik hier, ik hoor hier niet.
Maar mijn verplichtingen houden mij in dit bestaan. Verantwoordelijkheidsbesef.
Naar mijn kinderen, mijn vrouw.
En het idee hun achter te laten met verdriet en pijn weerhouden mij van dit leven achter te laten. Zij kunnen er immers niets aan doen dat ik van de mensheid walg. En mijn verlangen naar de dood houd ik angstvallig geheim.

Dit is een wereld, met onbegrip, hypocrisie en naïviteit, waar ik geen deel van uit wil maken. Religie, politiek en geld. We worden belogen en bedrogen, gemanipuleerd tot op het bot. De vrije mens bestaat niet en denk je vrij te zijn, dan ben je voor mij een hap-snurk die het systeem mede in stand houdt. Maar eerlijk is eerlijk ook ik doe er aan mee. We doen er allemaal aan mee. Er is geen ontsnappen aan. Zodra je hier op aarde terechtkomt zijn de rapen gaar.

Zinloos. Wij hebben het antwoord niet. De waarheid. De waarheid bestaat niet. Zoveel mensen zoveel waarheden, zoveel leugens. Gelul. Voor mij hoeft het niet.
Iedereen kletst maar raak.
Ik zal wel contactgestoord zijn Dat is het.
Niet te bereiken. Afgesloten.
Wat is er mis met mij?

Ik kan niet genieten, niet ontspannen. Al jaren niet. Sinds op jonge leeftijd niet. Ik heb veel bereikt, maar op welke manier?
Door te doen en niet te veel te denken. Doelen stellen, maar in feite jaren mijn kop in het zand gestoken voor de zinloosheid daarvan.
Doel stellen, vooruit kijken, doel bereiken, en dan wat. Weer opnieuw beginnen. Mijn god, ik doe al zolang mee aan dit zinloze spel der mensen.
Whats the point? De wereld gaat naar de klote.
Overleven, buffelen, elke dag maar weer. Om binnen het systeem opgenomen te blijven. Het systeem van het bestaan. Want val je buiten de boot.. Veel succes. Jouw probleem. Elke dag je bestaansrecht veilig stellen. Dat is wat we doen.

Vrienden, waar zijn ze gebleven?
Gone, door de jaren heen, up in smoke.
Ik ben moe, vertieft en afgepeigerd.
Mijn kop bonkt en mijn hart bonst. Mijn ogen drukken in mijn kop. Nu ben ik boos. En als ik mij boos voel is dat beter. Beter dan het verdriet. Want het verdriet doet pijn. De onmacht.

En dat is ook mijn angst. Want als ik boos ben ga ik anders denken. Ga ik haten. En dat wil ik ook niet. En ik denk dan aan hen die op scholen in Zweden, Duitsland en US tekeer zijn gegaan en slachtoffers hebben gemaakt. En dat ik hun enigszins denk te begrijpen, want ik was een van hen. Outcast, the underdog, de pispaal. En dan denk ik good 4 you! Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dat hoort niet.
Slachtoffers van het systeem. Dan zijn het. We zijn allemaal verantwoordelijk voor deze zieke wereld.
Datum:
16-10-2009
Naam:
Pagan
Leeftijd:
42
Provincie:
Flevoland

I fail at life.

ik ben eerlijk gezegd een persoon die niet snel verdrietig is maar laatste tijd begin ik me steeds pijn te voelen! Het kan wel zijn dat ik gevoeliger wordt, degene aan wie ik alles eigenlijk vertel zegt dat ook. maar ik begin me steeds meer van aan te trekken... Vanaf groep 7 t/m 1e klas werd ik gepest met iets wat ik echt niet kon helpen! Het deed superveel pijn en ik wilde zelfmoord plegen. In de 2e begon ik wat sterker te worden maar nu zit ik in de derde en voel steeds pijnlijk. Ik praat erover met een vriend en een hele goede vriendin maar ik begin steeds weer met proberen te snijden(Zoals in de eerste) want ik ben nog steeds te bang op school, niet voor het pesten, dat is best wel voorbij maar ik ben bang dat me leraren het niet begrijpen als ik iets niet snap!!! want op de basisschool als ik vroeg 'meneer, ik weet niet wat 'dit' betekend. en soms werd dat raar gevonden en dat deed pijn en ik zit er nog steeds mee daarom haal ik soms slechte cijfers en ik geef snel op dus in de les ga ik dan snel doen wat ik wil en ik ben sowieso al snel afgeleidt. aangezien ik het allemaal eng vindt om aan me mentor te vertellen wil ik weleens snijden maar doe steeds net niet. Maar dit is nog niet alles, op school heb ik veel haters en het is waarschijnlijk mijn schuld ik kan me niet herinneren wat ik misschien fout doe, maar ik haat mezelf soms zo erg dat ik vind dat het allemaal toch aan mij ligt en dan wil ik gewoon dood gaan!!!!! soms probeer ik overdosis slaappillen binnen te werken maar me lichaam kan er HELAAS wat makkelijker tegen! zoals laatst nam ik ooit 5 of 6 van die grote slaappillen en niks gebeurde. Ik wil soms gewoon echt dood! ='(
Datum:
16-10-2009
Naam:
stomdomgehaatkind
Leeftijd:
14
Provincie:
Utrecht

achtervolging

Vroeger toen ik jong was leidde ik een leven die in mijn ogen heel goed was. Ik had aanzien bij mensen en dacht veel vrienden te hebben, een vrouw en twee kinderen. Maar na de scheiding was er iets in mij geknapt, alles was ik kwijt waar ik voor geleefd had, ook toen ik een nieuwe vrouw had gekregen bleef dat gevoel van verzaakt te hebben in mij zitten, in het begin dat ik met haar ging probeerde ik mij twee maal van het leven te beroven. Eenmaal door op de rails te wandelen midden in nacht in mijn pijama en een andere keer door slaappillen te slikken. Gelukkig is het niet gelukt en ik weet niet hoe maar de zon begon weer in mijn leven te schijnen, ik trouwde met mijn nieuwe vriendin en we hebben twee kinderen. Maar aan het begin van 2009 was er dat gevoel opnieuw, ik weet niet hoe het kon maar het was er en nu nog veel sterker dan voorheen. Ik probeerde mijn verhaal en depressiviteit te delen met vrienden, vrouw en familie maar niemand begreep me en dacht dat ik me maar wat aanstelde, ik had toch geen enkele reden daarvoor??? Dus ben ik maar weer gaan lachen en deed zoals de mensen het van me verwachten, maar dat gevoel van 'het moe zijn' bleef me achtervolgen. Nu denk ik dagelijks om er een einde aan te maken, ik weet zelfs al hoe ik het ga doen. Ik kan met niemand praten hierover omdat ze me toch niet begrijpen. Alles staat al klaar het is alleen nog maar wachten op het juiste moment denk ik. Waarom ik dit hier schrijf weet ik eigenlijk ook niet, misschien omdat ik zo denk 'mijn verhaal kwijt te raken'. Ik wil graag verder maar kan het op de een of andere manier niet meer.
Datum:
15-10-2009
Naam:
moe
Leeftijd:
48
Provincie:
Noord-brabant

Ellende

Hoe diep ben ik gezonken?
Zelfmoord.nl

Ik denk er elke dag aan, als ik even ophoud met muziek luisteren of lezen, dwalen mijn gedachten af naar de werkelijkheid.
Dan ontsnap ik zo snel mogelijk weer naar de wereld van fantasie.
Nee, ik drink niet en ik gebruik geen drugs.
Wat ik ook doe, ik wil er verdomme wel bij blijven.
Ik kan niet zo 1,2,3 een reden geven.
Ja, ik heb een post-traumatische stress stoornis.
Zo, ik heb mezelf zojuist in een hokje geplaatst en het past perfect.
Mogelijk ben ik manisch depressief, ach ja, nog een stapje hoger waarom niet?
Ik zit er toch al zo lekker in, wat een vaart.
Ik wil graag dood, simpelweg omdat ik vast zit.
Ik denk en ik denk en ik denk: wat moet ik denken om op te houden met denken?
Ja, dat weet ik niet en dan trek ik de conclussie: ik zit vast.
En dan begin ik weer met denken en denken en denken; wat moet ik denken om op te houden met denken>?

Ik wil dood maar wat hierna komt maakt me onzeker.
Ik ben bang om dood te gaan omdat ik niet weet wat erna komt.
Ik wil controlle houden over mijn naam en leven ,zelfs als ik dood ben maar weet niet zeker of dat wel kan.
Dus heb een koffertje met strikte persoonlijke zaken.
Heb mijn beste vriendin de opdracht gegeven dat koffertje mee te nemen als mij wat overkomt.
Nooit de koffer open maken; verbranden die boel.
Ik ben gesteld op mijn prive leven maar kun je de mensen heden in het hiernamaals nog wel vertrouwen?
Maak je nog wel deel uit van dat materialistische wereldje als je er fysiek uitgestapt bent?
Denken, denken, denken.

Ik vraag me soms ook wel eens af waar het is mis gegaan?
Ik had het me niet zo voorgesteld.
Jonge meid, kan het daglicht niet verdragen, komt nooit d'r hol uit.
'Heks' noemt mijn moeder me.
Of spin, vleermuis.
Alles wat van het donker houdt.
Ik ben geen gothic mens, ik veracht die lui.
Ik zit gewoon graag in het donker.
Ik heb dan het gevoel dat ik niet besta en dat windt me op.

Nou ja, to be continued.
Datum:
15-10-2009
Naam:
mmrottigheid
Leeftijd:
23
Provincie:
Utrecht

ik wil dood

ik ben een meisje van 21 jaar ik heb geen vriendin allen maar een vriend maar die zit vast me ouders zij uit elkaar sinds 2 jaar me vander zie ik niet meer en me moeder wil mij niet meer in huis ze heeft me uitgeschrijf ze heeft 4 vals aangeft voor me gedan ik heb 3 keer 6 uurtjes gezeten en 1 keer most ik in een cel overnacht en ik heb een maand huis verbond gehad ik most ton in een hotel blijf die door de overheid werd betaald maar na die maand most ik terug ieder dag woord ik uit gescheld en ze bedrijgt me dat ze poltie voor me gaat bel en dat ze weer aangift voor me gaat ik weet niet meer wat ik moet ik zoek al 3 jaar een huis maar het is heel moeilijk ik heb niemand om me heen ik dood
Datum:
15-10-2009
Naam:
na
Leeftijd:
21
Provincie:
Noord-holland

ik weet t soms niet

Na het verlies van 2 goede vrienden, 1 door zelfmoord en sindskort 1 door onverwachte hartstilstand, en mijn toenmalige vriendin betrapt te hebben ben ik mezelf gaan afvragen of het nog nut heeft om verder te leven.
En weinig successen met een goeie baan te vinden, vaak krijg ik ruzie en wordt er gedreigd met ontslag en dat soort rare fratsen.
Herhaaldelijk afvragen of ik wel door moet gaan, zal ik wel of zal ik niet.

Ik weet het vaak niet meer.
Datum:
15-10-2009
Naam:
El Fuego
Leeftijd:
21
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.