Levensverhalen (pagina 835)

Hallo allemaal ik wil mijn verhaal even kwijt.
Ik ben getrouwd 26 jaar heb 2 kinderen 1 van 4 jaar en 1 van 10 maanden oud. Mijn man is 25 jaar en is mijn neef van mijn moeders kant.

We zijn in 2004 getrouwd 5 jaar geleden. Ik ben altijd heel sociaal geweest veel vriendjes gehad hou van aandacht en lol maken flirten etc.

Nadat mijn zus was weggelopen met een jongen hebben mijn ouders op mijn 20ste mij hersensgespoelt om met mijn neef te trouwen bang dat ik ook zou weglopen.

Nou toen zijn we getrouwd in Turkije hij heeft mij met een leugen zwanger gemaakt zijn garantie voor dit huwelijk in zijn ogen. Ik ben nooit trouw geweest aan hem. Ik hou van hem op een andere manier.

Vorig jaar januari 2008 ben ik begonnen aan een relatie met een collega, hier ben ik zwanger van geraakt. En later in december bevallen van mijn zoontje die nu 10 maanden oud is. Ik ben ontzettend verliefd geworden op hem hij is van de Nederlandse afkomst. Mijn moeder en zus weten van mijn affaire ed. Hij had een relatie van 12 jaar die is vorige maand ook beëindigd omdat hij echt ook verliefd is op mij en we hebben een kindje samen. Mijn oudste is echt een turk en de jongste echt een kaaskop dat is zo goed te zien. Mijn man weet dat ik graag flirt enz. Maar verwacht niet dat ik vreemd zal gaan. Ik ben een fulltime werkende moeder van 2. Ik heb geen tijd meer voor sociale activiteiten enz. Heb een beetje overgewicht baal ik enorm van. Gisteren voor de zoveelste keer mijzelf willen doden alleen wil ik mijn kinderen niet achterlaten kan ze ook niet meenemen. Het doet pijn om te moeten leven zoals mijn ouders dat willen, ik leid het leven van een ander lijkt het wel. Dit ben ik niet. Als ik ga scheiden moet ik verhuizen, wil mijn kids meenemen, de reden dat ik niet wil scheiden is mijn familie accepteert mij niet meer hierna vanwege de eer en wat zullen de mensen zeggen!! En ik wil mijn kind de oudste niet zonder vader groot brengen. Ben bang dat ik de schuld krijg als hij ouder wordt. Ik schaam me dat ik ben vreemd gegaan. Ik hou van hem kan het niet helpen.

Mijn man werkt hard als hij thuis is doet hij werkelijk niets geen huishouden geen koken niets met de kinderen. We hebben nu al een hele tijd geen seks. Voor mij hoeft het ook niet want ik walg van hem als hij aan me zit voelt het verkeerd want ik hou nu van een ander.

Ik heb momenten dat ik er niet uit kom en dat het me teveel wordt..

Dan wil ik er een einde aan maken, maar wil ik mijn 2 schatjes niet alleen zonder moeder achter laten.

Ik ga woensdag naar de psycholoog voor het eerst kijken of die mij kan helpen.

Ik wil iedereen zeggen dat het leven eigenlijk heel mooi kan zijn alleen moet je zelf keuzes kunnen maken en niet denken van wat zullen de andere mensen zeggen of denken!

Sterkte allemaal!

We komen er wel uit blijf positief denken!


Groetjes Moeder van 2

Hallo lezers,

Ik ben 16 jaar oud, dat is nog heel jong . Maar ik zie het nut niet meer hier op aarde. Mijn moeder noemt mij een rotjoch, ze scheld me uit, terwijl ik helemaal niks heb gedaan. Het enige waar ik kritiek op heb is dat mijn moeder de hele dag alleen maar chat. En ze gaat elke weekend weg naar haar "vrienden". Dat zijn 4 mannen ofzo. Ik noem geen namen. Wat ze daar doet, ziet God alleen. Ik zie haar bijna nooit, hoewel ze beweert dat ik haar altijd wel zie. Als het aan haar lag, laat ze me thuis ziek achter. En ze jaagt me telkens het huis uit. "Ga naar je vader!" zegt ze. Ze zegt "Je vader is een hoer". Ga daar maar naartoe, jij bent ook een hoer! Alsof ik iets te doen heb bij mijn vader, ik mag hem niet zo. Deze woorden raken me heel hard, en mijn hele familie ziet ook, dat mijn moeder de laatste tijd niet meer haarzelf is door het chatten en daten. Het huis ruimt ze niet meer op. Ik leef in een "Varkensstal" vind ik zelf. Ik heb er zelfs overwogen om naar mijn familie te gaan. Maar ik heb eigenlijk meer een gevoel om zelfmoord te plegen. Geen zorgen meer. Ik heb toch alleen maar mijn moeder hier. Mijn familie zal me missen als ik dood ben. Elke dag bid ik, om mijn zelfmoordneigingen te vermijden en dat mijn moeder eens weer zoals vroeger wordt.

*zucht*
het zit weereens niet mee.
er is niks voorgevallen vandaag niks gebeurt. maar toch voel ik me blug.
en ja ik weet het echt niet.
ik wil dood ik wil niet dood.
het is gewoon klote, en ik weet wel hoe het komt. doordat ik gender ben [ga dan zelf maar uitzoekken op google genderdysforie] maargoed ik ben het dus wel en het is en blijft klote.
en ik weet het nietmeer.
het liefst spring ik voor de trein maar dat wil ik niet want ik wil zelf ook condekteur worden zou ik het ook nietzo lekker vinden als iemand voor me trein springt.
dan hang ik mezelf op. ja maar dan moet ik nog ergens heen waar niet iemand me vind waar ik van hou.
dan schiet ik een kogel door me kop. ja makkelijk gezecht hoe kom ik aan het wapen? dan um snij ik me pols door ja um ik ben niet zo dol op pijnlijke dood..
[sorry heb wel een voorkeur dusja] en verdrinken verzuipen hoe je het ook noemt. ik ben bang voor water. ik ben nog banger voor water dan voor de dood. nja de dood en ik zouden onderhand vrienden kunnen zijn want voor hem ben ik niet bang. en het regend en ik wil naar buiten! maar ben al strondziek. zucht.!

hier sta ik dan als mister positievo himself
ik heb in mijn leven net als vele anderen heel veel meegemaakt ben weggelopen van huis
had een zeer agressieve vader die er op los sloeg wanneer hij wou
"k heb mij altijd zeer goed staande weten te houden met een in mijn ogen stabiele realtie
wat dit helaas niet was
we hebben twee kinderen schatten ben er super gek mee
mijn vrouw heeft vorig jaar besloten om vreemd te gaan met verschillende kerels
ze is er ook mee naar bed geweest . ik heb haar gebracht en opgehaald (ik dacht dat ze naar vriendinnen wilde)
ze heeft sexueel alles met deze mannen uitgehaald en ze vond het reuze spannend
ze heeft er nooit spijt van gehad en vertelde mij vol trots dat ze eindelijk iets voor haar zelf had
in dezelde maand liep mijn baan af en heb een baantje geaccepteerd
ik ben mijn gezin kwijt en daar is voor mij mijn lebven ook ten einde merk ik
ik ben moe om door te gaan met vechten
hoeft voor mij allemaal niet meer voel zo een grote leegte zonder mijn meissie
ik mis het enorm
weet ook wel dat het zo niet verder gaat met zo een vrouw
mis mijn gezin en mijn vechtlust is weg
zit er heel sterk aan te denken om weg te gaan uit dit leven
waar doe ik het voor ????????/

Peter

Nog nooit heb ik me eenzamer gevoelt als nu. Sinds een paar maanden woon ik samen met mijn vriend, onze relatie is vrij goed en we zijn gelukkig samen.
Alleen heb ik me nog nooit zo eenzaam gevoelt als nu. Mijn stemmin wisselt per dag. Geen behoefte meer aan contact met anderen, maar toch weer wel. Zou het liefst de hele dag in bed liggen en mijn eenzaamheid weg slapen.
Ik heb het idee dat ik mijn hele zelf verlies.
Ik zou zo graag weer eens heel hard willen lachen, om gewoon zomaar iets.

Ik ben M, een meisje van 21 jaar. Naar een bewogen leven dacht ik dat ik nu alles wel een beetje op een rijtje had maar het tegendeel blijkt waar te zijn. Ik zit nu op de bank met de zelfde gedachtes als 8 jaar geleden. ZELFMOORD. Vanaf jongs af aan was ik altijd al op mezelf aangewezen. Ik woonde samen met mijn moeder, we hadden het niet breed en daardoor moest mijn moeder veel werken waardoor ik veel alleen was. We woonde in een achterstands buurt waardoor de kans op vriendinnetjes ook klein was. Op school werd ik gepest en niet geacepteerd doordat ik oude en niet hippe kleren aan had. Kon niet op een sport omdat daar simpelweg geen geld voor was dus daar zat ik dan alleen thuis. Door familie problemen heeft mijn moeder er voor gekozen om eind groep 7 te verhuizen. We woonde in en stad en verhuisde naar een dorp waar iedereen elkaar al kende. Ik wist dat ik stoer moest zijn om er bij te kunnen horen en dus wist ik dat ik moest veranderen. Ik deed mezelf anders voor dan dat ik was veel stoerder, en het ging me behoorlijk goed af. Maar hier beginnen ook de problemen. Ik begon te stelen uit de huishoud portomonee om leuke dingen te kunnen doen en mensen te kunnen trakteren. Ik kocht in feite de vriendschap want ik betaalde alles. Ik begon stiekem te roken en leerde steeds meer jongens kennen. Mijn moeder werkte nog steeds veel en had dus geen enkel zicht op me, en aangezien we een hele oppervlakkige band hebben praten we ook nooit en vertelde ik ook niets. Toen ik in de 1e kwam verhuisde we weer nar het dorp ernaast. EN hier ging het van goed naar kwaad. Ik was erg kwetsbaar doordat ik zo onzeker over mezelf was. Ik begon aan de softdrugs en raakte al snel verslaafd eraan. Doordat ik met oudere jongens om ging begin ik smoesjes te verzinnen om later thuis te komen. Hier trapte me moeder natuurlijk niet in en probeerde mij thuis te houden. Dit werkte alleen maar ave rechts. Werd opstandig ging steeds vaker naar de kroeg ook door de weeks begon steeds meer te drinken en kwam dronken thuis waardoor thuis helemaal een oorlog werd. Ik was onhandelbaar en deed toch wel waar ik zin in had. Leerde steeds meer "foute" gasten kennen en kreeg ook een vriendje. Ik ging nog steeds door met stelen en raakte hierdoor dan ook in de problemen met de politie. Ondanks dat bleef ik daarmee doorgaan omdat ik op deze manier wel geld en spullen had. Ik blowde steeds meer kwam steeds minder op school en had steeds vaker ruzie thuis. Soms kwam ik een nacht niet thuis en sliep ik ergens dronken buiten, in een portiek van een flat. Al mijn gevoelens stopte ik weg door de drugs. Ik zwierf maar een beetje buiten met al die jongens verdoofd onder de drugs. Op school ben ik 2x blijven zitten en moest toen naar een anders school. Op deze school was ik het coole meisje met al die 'gangsters" waarmee ze omging. Ik wilde wel me diploma halen en ben toen op school gestopt met roken en hieroor ging het op school veel beter Haalde alleen maak 10e, kon ook niet anders wat deed ondertussen vmbo basis. Ik slaagde voor mijn diploma en moest toen verder naar een andere school. Ik ben de Hotelschool gaan doen in A'dam. Op deze school zat ik niet op mijn plek en ben dan ook naar een half jaar gestopt met me opleiding. Ik ben gaan werken maar door al die drugs en lage vooropleiding kwam ik alleen maar uit op rot baantjes en ging ik dus van de een naar de ander. Bij een van die baantjes ben ik ook mijn vriend/ex tegengekomen. Hij was niet zo een losbol en was dan ook al 27. Ik toen 17. Het klikte en doordat het bij mij thuis nog steeds geen gezellige boel was wou ik snel het huis uit. Aangezien zijn leeftijd was het voor hem ook tijd het huis uit te gaan. We hebben nu samen een huurhuis en hebben samen alles verbouwd. Nu ik weg ben uit het dorp spreek ik ook niemand meer, gebruik geen drugs meer en rook ook niet meer. Dit komt niet alleen omdat ik verhuisd ben maar ook doordat iedereen is opgepakt door de politie omdat we het hele dorp meerdere malen hadden vernield. En de politie speelde iedereen tegen elkaar uit zodat er heel wat spanning tussen ons kwam. Dus eigenlijk was is wel blij dat ik uit dat wereld was. Helaas verloor ik hierdoor ook mijn 'vriendinnen' omdat hun vonden dat ik te weinig tijd voor hun had. Weer stond ik er alleen voor nou ja ik had me vriend nog. Het ging aardig goed tussen ons we hadden het leuk samen en mijn leven liep wel redelijk op rolletjes. Ik werkte fulltime maar het was voor mij zo een grote verleiding om het makkelijke geld te laten liggen, dat ik weer begon met stelen. Uiteraard wist niemand dit en had niemand vermoedens. Weer kocht ik spullen voor ons huis en deden we er leuke dingen me. Hij dacht dat ik alles van mij salaris betaalde en had dus geen enkel idee. Nadat ze op mijn werk geld misten werd ik op non-acties gesteld door een vetrouwens breuk totdat mijn contract afliep. Dit kon ik natuurlijk niet zomaar laten gebeuren omdat iedereen mij raar aankeek en iedereen geloofde dat ik dit niet had gedaan. En heb ik dus op aanraden van mijn schoon ouders een advocaat ingeschakeld om mezelf te verdegen. Terwijl ik zelf wel beter wist. Maar bang om iedereen kwijt te raken heb ik het toch maar gedaan. Door wat ervaring met het liegen ging het aardig goed en geloofde iedereen mij dat ik het niet had gedaan inclusief mijn vriend en zijn familie, mijn moeder en mijn familie. Heb iedereen voorgelogen door mijn eigen stommeteit. Alleen maar een masker op gehad zodat iedereen me maar aardig vond. Ik kon het alleen niet meer om te blijven liegen tegen mijn vriend, hij zag aan me dat er wat was en ik kon moeilijk dingen blijven ontkennen. Nu heb ik het hem verteld en hij nam het wel redelijk op. Hij weet dat ik psychise problemen heb maar dat het allemaal zo erg was wist hij niet. Door hem ben ik nu bij de dokter geweest en ga ik naar een psycholoog heb ook medicijnen voor mij depresiviteit. Maar daardoor word ik allemaal niet gelukkig. Ik heb nu nix meer moet ons huis uit wat we samen hebben opgericht heb bijna niemand die van me houd en weet niet meer wat ik moet doen. De gedachten zelfmoord plegen gaat veel door mijn hoofd heen, heb al afscheid brieven geschreven maar ook weer weggegooit. Ik weet dat zelfmoord alleen maar is om te vluchten en dat ik er niets mee oplos maar het is wel makkelijk. Ik moet mijn leven weer opnieuw opbouwen alleen dan op de goede manier, dus eerlijk blijven,nieuwe mensen leren kennen. Maar ja zoiets is allemaal niet gemakkelijk. OP dit moment weet ik het gewoon allemaal niet meer.

heej .. 4 jaar geleden heeft men kleine tweeling broertje zelfmoord gepleegt !:'(
ik mis hem nog elkedag ! soms wou ik dat ik bij hem kon zijn ,.. soms heb ik ook het gevoel datik hier niet moet zijn dat het beter is dat ik er niet meer ben .. dat het beter is voor iedereen ..

Het is nu 2 maanden voorbij met mn vorige vriendinnetje, en gister hadden we na een lange tijd weer eens afgesproken.

Ik maakte duidelijk dat ik nog steeds te veel om haar gaf en dat ik mn leven heb veranderd, maar helaas werd ik teleur gesteld..

Ik heb de liefde nodig, het geknuffel, iemand om vast te houden, iemand die me steunt, die me aandacht geeft..
ik mis het zo erg!! Het gevoel dat ik niemand heb die er voor me is maakt me kapot een wederom denk ik de laatste tijd weer aan zelfmoord

Iets wat ik de afgelopen 3 jaar niet heb gehad.

Mn verhaal is niet zo ernstig, maar ik heb nooit het nut van leven gezien. Ik denk altijd, als ik niet leef zit er me ook niks dwars.

Als iemand me een beetje steun zou kunnen geven zou ik het al fijn vinden!

Hallo ik ben een jongen van 13 jaar ik word door iedereen op school uitgescholden omdat ik autisme heb en ik heb geen vrienden dus er is niemand dat mij kan helpen mijn moeder zit in de psychiatry omdat ze vroeger mishandeld is en nu moeten we naar spanje maar ik heb sindskort een vriendin en we willen elkaar nooit meer kwijt en ik ben verplicht om naar spanje te gaan en mijn van mijn moeder moet ik redelijk vaak werken ik heb geen tijd voor mezelf toen ben ik er achter gekomen dat de nokel waar ik met prate over me problemen incest gepleegd hat bij zijn dochter dus ik will hem niet meer zien want ik heb schrik dat ik dit ook ga voor hebben en nu ben ik begonen met snijden en roken ik heb er een zware verslaaving en ik heb niemand meer die voor me klaar staat behalven mijn vriendin...

Ik doe het op school goed en heb vrienden. ik zit op een sport om me lekker af te reageren van het dagelijks leven.
maar ik word daar zo hard genaaid, en alles ik mijn schuld, ik heb er gewoon geen zin meer in.....
ik trek het echt niet, daarom zeg ik wel eens dat ik gewoon weg wil, ver van hier, waar niemand mij kan storen enzo...