Levensverhalen (pagina 831)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik wil eigelijk dood maar ook weer niet!

ik vindt mijn leven best wel leuk , ik zit op paardrijden ,koor,extra zangles,kieboard les, en turnen , iedereen zegt dat ik overal goed in ben u zal zeker denken nou dan wil je tog niet dood maar ik wel ik krijg iedereweek een proefwerk op een woensdag en de andere dagen moet ik sporten en zo .En dat vindt ik nu vervelend overal moet ik voor leren ::OVERAL!!!!!: EN DAT VINDT IK NU EGT ... mijn moeder is het liefste mens ter wereld mijn vader ook maar zijn vader en moeder zijn overleden toen wij op vakantie waren .nick mijn broer stik goei manneke iederen is super lief maar ik strees egt heel veel ik zie mijn levven egt niet zitten grtjs deedi
Datum:
18-10-2009
Naam:
deedi
Leeftijd:
10
Provincie:
Noord-holland

automatische piloot

Zo'n 6, 7 jaar geleden heb ik heel serieus overwogen om zelfmoord te plegen.
Ik moest een half uur op de scooter naar school rijden, waarvan een klein stukje door een bos. Dan was ik altijd op zoek naar bomen die geschikt waren om mezelf in op te hangen. Ik had afscheidsbrieven geschreven en heb zelfs een keer een touw meegenomen.

Op het moment dat ik met deze gevoelens rondliep, zat ik nog op de middelbare school. Ik voelde me altijd erg eenzaam, hoe meer mensen om mij heen, hoe eenzamer ik me voelde.
Niemand wist dat ik lesbisch was en ik wist niet of ik ooit het lef had om het iemand te vertellen.

De reden dat ik nu nog leef zijn mijn ouders. Steeds wanneer mijn zelfmoord gevoelens sterk werden dacht ik aan hen, ik kon het ze niet aandoen.
Ook was ik altijd bang dat iemand me zou vinden en dat ik het zou overleven, mijn grootste angst...
Uiteindelijk heb ik mijn ouders verteld dat ik lesbisch ben, ook aan mijn vriendinnen.
En gelukkig alleen maar goede reacties!
Ik vond leuk werk, verhuisde naar Groningen en alles leek goed te gaan...

Natuurlijk had ik mijn mindere periodes, maar daar kon ik me wel doorheen slaan.

Maar nu sinds 2 weken voel ik me weer erg depressief. Mijn werk was de grootste reden dat ik redelijk gelukkig was, maar daar is de sfeer niet meer te harden.
Hier weet nog steeds niemand dat ik lesbisch ben, ik durf het gewoon niet te vertellen. Ik zou erg graag een vriendin willen, ik mis die liefde. Maar ik weet niet hoe ik een leuk meisje kan ontmoeten.

Ik vind het leven erg saai en moet er niet aan denken om nog 60 jaar te leven.
De gedachten daaraan maken mij nog depressiever. Soms voel ik me schuldig dat ik dood wil, er zijn zoveel mensen die dood gaan tewijl ze graag willen blijven leven. Als ik kon dan zou ik ruilen!
Ik heb het gevoel dat ik niets bijdraag aan deze wereld, het heeft geen nut dat ik hier nog ben.

Op dit moment leef ik op de automatische piloot. Ik probeer om niet teveel na te denken over het leven en te genieten van mijn hondje, zonder hem was ik er waarschijnlijk al niet meer.
Ik heb korte momenten van geluk gekend in mijn leven en ik hoop dat ik dit weer kan vinden. Graag wil ik ander werk zoeken, maar ik weet niet goed wat. Ik vind het erg jammer, want het werk zelf is nog steeds geweldig, maar de sfeer kan ik echt niet meer aan.

Ik zie het nut van leven niet en hoop dat er snel iets gebeurt.
Datum:
17-10-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
23
Provincie:
Groningen

ach

verleden week ben ik weer voor de 3e keer opgenomen.,vrienden hebben me bedrogen en andere vrienden tegen me opgezet.,Nu heb ik nix geen vrienden meer.,en weetje..dat voelt heel erg Klote
ik heb besloten een nieuwe start te maken maar weet je hoe moeilijk dat is.,
soms wil je dan gewoon niet meer.,maar weetje.,doe die dingen gewoon niet voor je familie.,want die houd wel van je!
er is Altyd wel iemand al lijkt het nog zo eenzaam.,Zo voel ik me nu ook....het is een vreselijk gevoel!maar lieve mensen....
ooit Komt t wel Goed.,niet met zelfmoord..,Maar met een beetje Liefde..

Kus An
Datum:
17-10-2009
Naam:
An
Leeftijd:
24
Provincie:
Overijssel

geen energie meer

geboren in een rotte appel, verwaarlozing, incest e.d geprobeerd een 'gewoon'leven op te bouwen, weer in elkaar geslagen door drank, gescheiden, 6 jaar ellende door ex, nieuwe relatie, alcoholist....nu kind kwijt door keuze's, grote schulden en elke dag op m'n tenen lopen. IK KAN NIET MEER. elke ochtend wakker worden en maar afwachten wat hij doet, ik mag niet, ik kan niet. ik WIL niet meer
Datum:
17-10-2009
Naam:
martina
Leeftijd:
40
Provincie:
Friesland

kan er nietmeer tegen

eerst gingalleen goed maar 1 jaaar geleden begonmij tante meteen restaurant en sinds gaathetslechtelke dagkomen en schulden binnen schulden boven de 7.ooo euro en ik hebook ng een meisje geneukten die is zwanger enik kan niet meertegen gwn
Datum:
17-10-2009
Naam:
suicide
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

schuld

in het begin van het jaar 2009
ging ik naar een nieuwe school
ik was trots en maar ik heb het verkeerd begonnen ik heb de leerkrachten beginnen uitschelden en daarna kreeg ik uitsluiting op school en daarna een tuchtprosedure omdat de uitsluiting niet goed verlopen was het clb heeft er dan bij gekomen en dat vond ik niet leuk ik heb dan naar roeselare in school gezeten en ook op internaat gezeten ik heb exspres mijn manieren niet gehouden omdat ik niet meer zou moeten gaan en nu zit ik terug in mijn eerste schooll en ik voel me nu heel schuldig tegen over mijn ouders ze vinden mij nu crapul maar dat ben ik niet ik wou dat alles terug was zoals vroeger maar dat kan niet dus wil ik wilik dood ik wil weg van de wereld ik wil geen leven meer
ik hoop dat jullie mij op andere gedachten kunnen brengen zo snel mogelijk pliesz !!!!!!!!!!!!!
Datum:
17-10-2009
Naam:
schuld meisje
Leeftijd:
13
Provincie:
België

Redenen genoeg.

Ik ben mensen beu, allemaal.
Ik ben niet gek in mijn hoofd, ik ben niet misbruikt geweest, ik ben niet lichtgeraakt, ik ben niet autistisch, dus zoek geen reden. Ik ben niet achterlijk, ik ben een normaal mens, we zijn allemaal even waardevol, waardeloos. Iedereen moet zijn leven zelf betekenis geven, maar als je zo hard je best doet, alles geeft en dan telkens opnieuw het deksel op de neus krijgt, dan wordt je het gewoon beu. Iedereen heeft zijn limiet. Ik heb al genoeg meegemaakt (ja zelfs op deze leeftijd al). Op school is er dan zogezegd een Coordinator die je kan helpen... helpen dat zal wel. Ik heb alles gegeven, echt alles. Maar ik krijg verwijten omdat ik een strever ben (wtf) eigenwijs ben, en dat krijg je dan te horen van leerkrachten. Ik ben al twee jaar samen met mijn vriendin maar die bleek gewoon gek te zijn (echt waar), het is moeilijk als je je droommeisje tegenkomt en ze dan opeens verandert in een nachtmerrie, ik krijg slaag, verwijten enz (om niets, dat geeft ze zelf toe achteraf) Maarja, dan krijg ik medelijden omdat ik zie dat ze spijt heeft (ze weet dan niet wat ze doet als ze boos is en verdringt die gedachten meteen) en dus zit ik in een gedoemde positie: Mijn lief is gek, ik ben te goed voor haar (dat vind ik, mijn hele vriendenkring, mijn moeder en zijzelf ook), school is de plek waar ze me gewoon altijd viseren, de leerkracht doen dingen (3leerkrachten) met mij waar ik niets tegen kan doen wantja 'benoemd is benoemd en we moeten ze betrappen' -> fuck you all zeg ik dan, klotesysteem.
Vader? nergens te bekennen, ben ik blij voor. Moeder? heeft problemen genoeg, ik heb begrip voor alles wat ze doet. En dan zijn sommige mensen verbaasd waarom leerlingen op een dag opstaan en met een geweer naar school gaan, het op videogames steken? laat me niet lachen. Deze hele tekst heeft toch geen nut, niemand kan mij helpen. Ik heb nooit veel alcohol gedronken of enige drugs genomen, maar nu is het me teveel geworden, mijn armen opensnijden is niet meer genoeg om de pijn te verdringen, ik wil gewoon niet meer ik zijn -> escapisme door middel van drugs. Hopelijk moet ik niet meer lang in deze realiteit zitten want ik voel me gevangen en ik zou het liefst eeuwig slapen.
Datum:
17-10-2009
Naam:
Yrc
Leeftijd:
18
Provincie:
België

ik zie het niet meer zitten

hallo ik ben grumbeltje ik ben 16 jaar en zie het allemaal niet meer zitten , ik weet echt niet meer wat ik moet . ik ben tot men 14 keihard mishandeld en sexueel misbruikt door men papa ik heb nu 2 jaar later nog flasch-backs en herbeleving , men papa is nu wel uit men leven maar blijft stalken en dreigt (politie kan of wil niets doen) hij laat me merken dat ik onbelangrijk ben door men verjaardag straal te negeren en men broers en zus mooie kaarten te sturen met veel geld .
men mama leidt aan bipulaire stemingsstoornis soms is ze heel aardig en ziet ze me graag maar ze heeft meer van die momenten dat ze me de dood toewenst en me haat jammergenoeg is het de laatste maanden alleen maar het tweede ook is ze alcoholverslaaft net als men stiefpa op steun moet ik van hun niet rekenen ik heb ze onlangs over men zwarte gedachten verteld en ze reageerden van als het mijn keuze is dat ze me laten gaan ik ben momenteel opgenomen in een psychiatrische jeugdkliniek omwille men slecht verleden en men boulimi na een half jaar zie ik weinig verandering en begin ik de hoop op te geven tijdens men opname nam ik al een overdossis en een poging mezelf op te hangen zonder resultaat spijtiggenoeg door de problemen thuis sta ik onder het comité en moet ik achter men opname naar een instelling wat ik echt niet zie zitten school zie ik ook niet zitten en de toekomst daar ben ik zo bang voor , banger nog dan voor de dood . ik heb al plannen voor men volgende poging ik spaar terug men medicatie op en weet ook dat ik ze zal nemen op een moment dat niemand me kan redden s'nachts ofzo ik heb niemand om voor te blijven vechten men pa wenst me dood men ma geeft geen zier om mij en men broertjes en zusje hebben zich van mij afgekeerd het is me gewoon allemaal te veel ik kan niet meer vechten tegen de pijn van vroeger tegen men domme anorexia/boulimi en dan nog weten dat ik er voor niemand iets toe doe
ik denk dat ik men overdossis zal nemen op kerstdag een dag waarop de liefde centraal staat maar die ik nooit zal krijgen
xxx grumbeltje
Datum:
16-10-2009
Naam:
grumbeltje
Leeftijd:
16
Provincie:
België

Aan alle bezoekers van deze website.

Ik heb alles geprobeerd om dood te gaan.
Maar ik ging nooit ver genoeg om dood te gaan. Ik bleef leven.

Ik begrijp al jullie berichten zo goed. De chaos in je hoofd, die niemand herkent. Die enkele keer dat je hulp zoekt en je niet verder komt dan de huisarts op de hoek of die ene website met duizend telefoonnummers. Who to call?

Ook al wilde ik niet blijven leven, ik ging maar niet dood. En twee zelfmoordpogingen en een jaar later ben ik daar dankbaar voor. Ik heb niet gevochten, ik ben niet de held uit gaan hangen, maar ik ben doorgegaan. Net zo lang totdat ik weer naar school kon, kon werken, opnieuw kon leren hoe ik moest denken/leven/liefhebben.

De chaos is niet weg, maar ik leef meer dan ik ooit geleefd heb.
Laat niemand je wijsmaken dat je zwak bent en het aan je karakter ligt (zoals Nienke hier een pagina eerder poste). Als je ziek bent, ben je ziek. Iedereen kan kanker krijgen, iedereen kan depressief worden. Iedereen kan een moment krijgen waarop je zo wanhopig wordt dat je niet meer verder denkt te willen.

Maar je wil het wél, je wil alleen niet verder gaan met hetzelfde leven.
En dat leven kun je veranderen, door door te gaan.


Ik ga me aanmelden op het forum.

Zoveel liefs,
Vera
Datum:
16-10-2009
Naam:
Vera
Leeftijd:
25
Provincie:
Zuid-holland

Van dag tot dag

Ik leef van dag tot dag.
Met mijn ziel onder mijn arm.
Wat doe ik hier, ik hoor hier niet.
Maar mijn verplichtingen houden mij in dit bestaan. Verantwoordelijkheidsbesef.
Naar mijn kinderen, mijn vrouw.
En het idee hun achter te laten met verdriet en pijn weerhouden mij van dit leven achter te laten. Zij kunnen er immers niets aan doen dat ik van de mensheid walg. En mijn verlangen naar de dood houd ik angstvallig geheim.

Dit is een wereld, met onbegrip, hypocrisie en naïviteit, waar ik geen deel van uit wil maken. Religie, politiek en geld. We worden belogen en bedrogen, gemanipuleerd tot op het bot. De vrije mens bestaat niet en denk je vrij te zijn, dan ben je voor mij een hap-snurk die het systeem mede in stand houdt. Maar eerlijk is eerlijk ook ik doe er aan mee. We doen er allemaal aan mee. Er is geen ontsnappen aan. Zodra je hier op aarde terechtkomt zijn de rapen gaar.

Zinloos. Wij hebben het antwoord niet. De waarheid. De waarheid bestaat niet. Zoveel mensen zoveel waarheden, zoveel leugens. Gelul. Voor mij hoeft het niet.
Iedereen kletst maar raak.
Ik zal wel contactgestoord zijn Dat is het.
Niet te bereiken. Afgesloten.
Wat is er mis met mij?

Ik kan niet genieten, niet ontspannen. Al jaren niet. Sinds op jonge leeftijd niet. Ik heb veel bereikt, maar op welke manier?
Door te doen en niet te veel te denken. Doelen stellen, maar in feite jaren mijn kop in het zand gestoken voor de zinloosheid daarvan.
Doel stellen, vooruit kijken, doel bereiken, en dan wat. Weer opnieuw beginnen. Mijn god, ik doe al zolang mee aan dit zinloze spel der mensen.
Whats the point? De wereld gaat naar de klote.
Overleven, buffelen, elke dag maar weer. Om binnen het systeem opgenomen te blijven. Het systeem van het bestaan. Want val je buiten de boot.. Veel succes. Jouw probleem. Elke dag je bestaansrecht veilig stellen. Dat is wat we doen.

Vrienden, waar zijn ze gebleven?
Gone, door de jaren heen, up in smoke.
Ik ben moe, vertieft en afgepeigerd.
Mijn kop bonkt en mijn hart bonst. Mijn ogen drukken in mijn kop. Nu ben ik boos. En als ik mij boos voel is dat beter. Beter dan het verdriet. Want het verdriet doet pijn. De onmacht.

En dat is ook mijn angst. Want als ik boos ben ga ik anders denken. Ga ik haten. En dat wil ik ook niet. En ik denk dan aan hen die op scholen in Zweden, Duitsland en US tekeer zijn gegaan en slachtoffers hebben gemaakt. En dat ik hun enigszins denk te begrijpen, want ik was een van hen. Outcast, the underdog, de pispaal. En dan denk ik good 4 you! Maar dat kan niet. Dat mag niet. Dat hoort niet.
Slachtoffers van het systeem. Dan zijn het. We zijn allemaal verantwoordelijk voor deze zieke wereld.
Datum:
16-10-2009
Naam:
Pagan
Leeftijd:
42
Provincie:
Flevoland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.