Ik ben 24 jaar en ben student. Mijn ouders hadden bijna altijd zolang als ik herinner ruzie met elkaar. Als de ruzie op het einde was, dan werd ik meestal gekleineerd door mijn ouders. Er werd mij dan verteld dat ze niets aan mij hadden. Mijn ouders deden dit niet omdat ze slecht zijn maar omdat ze hoopte dat iemand hun problemen kon oplossen. Iets wat je niet van een jong kind kan verwachten.
Mijn opa woonde om de hoek en daar was ik vrijwel iedere dag te vinden (samen met hem tuinieren). Toen mijn opa op mijn 12e overleed aan een langdurige longziekte, stortte alles in. Vrienden had bijna niet en ik was vrijwel genoodzaakt om thuis te blijven. Vrienden had ik ook bijna niet aangezien mijn sociale fobie op dat moment behoorlijk ernstig was. Een aantal jaren heb ik maar een beetje in mijn slaapkamer voor me uit zitten staren.
Het voorgezet onderwijs was voor mij een ramp. Ik was vrijwel altijd dood op van alle ruzies en negatieve gedachten. Dan kom je ineens op een school waar de meiden zeggen dat je lelijk en raar bent, en de jongens die indruk willen maken op de meiden vrolijk meedoen. Op mijn 14e heb ik zelfmoord willen plegen en stond op het punt het uit te voeren toen mijn moeder ineens binnen kwam. Haar enigste reactie was: Wat ben jij aan het doen? De jaren hierna ben ik alles en iedereen gaan haten.
Toen ik aan het einde van mijn MBO-studie was aangeland had ik inmiddels een aantal vrienden waar ik mee omging. Al snel zag ik de verschillen. Zo'n beetje iedereen had een relatie terwijl geen meid uberhaupt ooit naar mij had omgekeken laatstaan mij gesproken had (op net 19-jarige leeftijd ga je hier toch wel eens aan denken). Alle mensen komen dan met een smoes aan dat het helemaal niet gewoon is voor een jonge al zo vroeg een vriendin te hebben. Op mijn 19e had ik een relatie met een hele aardige meid. Mijn negatieve gedachten waren een stuk minder. Na 3,5 jaar heb ik besloten de relatie te beindigen omdat ik er achter kwam dat het allemaal te geforceerd was geweest en onze verschillen te groot waren. Mijn zelfmoordgedachten speelden steeds meer op omdat ik me slecht voelde door het uit te maken.
Tijdens mijn huidige studie ben ik voor het eerst psychische hulp gaan zoeken na een incident in mijn studentenhuis. 2 huisgenotes en een vriendin deden een spelletje: omschrijven hoe lelijk ik wel niet was. Voor hen was het een grap en gingen door terwijl ze wistten van mijn verleden. Het gevolg was dat ik eerst afwezig was en vervolgens een glazen fles in de richting van een van hen gooide. Een van hen had flinke vleeswonden en moest naar de EHBO. Ik begon te beseffen dat een gebrek aan zelfvertrouwen ook gevaarlijk kan worden omdat het gevolg is dat je nergens nog iets om geeft. Na een hele hoop sessies kwam het er op uit dat ik dysthyme (al 10 jaar)depressie heb met soms een dubbele depressie, verders had ik behoorlijke sociale fobie waar ik inmiddels wel overheen ben. Ik slik nu een half jaar anti-depressiva maar blijf juist dat lege gevoel van binnen houden. Alsof ik niet besta voor anderen. Ik heb nauwelijks vrienden of mensen in mijn omgeving die iets om mij geven.
Na jaren psychische problemen te hebben gehad kom ik er achter dat ik een freak ben voor de gemiddelde persoon. Mijn denkpatronen zijn totaal anders dan gemiddeld en alles wat ik nog probeer loopt fout.
Mijn zin in het leven is 10 jaar geleden al opgehouden maar heb nog niet eens het lef om zelfmoord te plegen.
Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.
113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.