Levensverhalen (pagina 819)

Door incest en een vervelende en moeizaam huwelijk, krijg ik het niet voor elkaar om te strijden voor een beter leven. Elke dag denk aan zelfmoord, nog even dan ben ik vrij van mijn leven. Het is niet zo leuk voor de kinderen. maar ik ben zo moe, ik haat mezelf, waarom begrijpen zij mij niet. zou het boven in de hemel rustig zijn voor mij.

Ik heb echt een topleven ik voel me goed en kan me geen beter leven voorstellen.

ik hou van mezelf

ik wordt uit men huis gzet dr men ouders ...men vriendin dumpt me voor iemant anders ... mensen gewoon op straat mense die ik ken bginne naar me te roepen hangt u op mk u af dr mijn uiterlijk ..... niemand die nog naar me omkijkt .. kben aleen ,eenzaam volgns iedreen beter dood dan levend ... mss moetk hen mr geven wat ze willen ... het leven heeft toch geen zin meer..

Sommige mensen zeggen dat zelfmoord plegen laf is. 'Weglopen van je problemen zonder een oplossing ervoor te zoeken.' ik vind dat FOUT.
Anderen zeggen dat je er veel lef voor moet hebben. Wel, laat me zeggen, niet dat ik het ooit al gedaan heb (maar wel zou willen proberen), maar je moet es op een brug staan, opt puntje, en kijken naar beneden.. Denken: ' zo zo, nu ga ik springen, dan ben ik dood, dan ben ik verlost van al mijn pijn. ' Ik denk dat je verdorie toch wel véél lef moet hebben om écht werkelijk te springen. Niet? Of een touw rond je nek en op een stoel staan, en dan met je hand het touw omhooghouden en denken: ' wat als ik nu eens echt omhoog hing, en ik de stoel wegduwde.. ? Ik denk.. Als je op zo'n moment eens nadenkt, dat je weet of het waard is om je leven te beëindigen of niet. En dat je beseft.. dat ook al wil je het wel, het verdomd moéilijk is om werkelijk die stoel weg te duwen op het moment je er 'klaar' voor bent.
eff mijn theorie tot hiertoe..
Ik wens iedereen veel sterkte toe die met deze donkere gedachten in hun hoofd zitten.

dit is mijn verhaal

mijn ouders zijn al sinds mijn 5e gescheiden
dat opzich maakt mij nix uit
maar het feit dat ik op mijn 10 weg gelopen ben bij mijn moeder na mishandeld te zijn door de vriend van mijn moeder
slaat de vriend van mijn moeder mijn vader in elkaar
mijn vader houd hier ernstige verwondingen aan over
door dapper intreden van mijn oom (die op een vrije dag naar mijn vader was gekomen ivm het weglopen)leefd mijn vader nog en mijn moeder zie ik niet meer en is vervolgens met die vriend getrouwd

vervolgens heb ik een geweldige tijd met mijn vader en mijn zus die ook bij mijn vader woont.
tot mijn vader met een vriendin heefd waar ik en mijn zus bijde een hekel aan hebben omdat zij al het beetje aandag voor zich neemt en vervolgens gaat mijn vader ook nog eens raar doen
hij gaat slaan en bedreigen
ik heb mijn zus meerdere keeren van de zelfmoord kunnen redden omdat ik het nut er niet van inzag
ik ben daar wat dat betrefd een doorbijter in
maar momenteel zie ook ik het niet meer zitten
dit is mijn verhaal

hey ik kan het verlies van men pa nie verwerkt krijgen al 15j is da zo
en ik wil nu bij hem zijn
en ben van plan om van een brug te springen
jammer voor men dochter wa ik ga achter laten en men vrienden
het moet gewoon gebeuren dan ben ik er eindelijk van verlost dan is het verwerkt voormij
en men dochter komt er wel over heen

Sedert veertien jaar zit ik serieus in de knoop met mijn gevoelens. Erger nog, onwetend lijd ik sinds mijn jeugd aan een emotionele blokkade. Gebrek aan moederliefde hebben mij reeds vroeg op zoek doen gaan naar een surrogaat.

Vóór de mama ban mijn meiden heb ik meerdere vrouwen gekend, vrouwen waarvan ik onvoorwaardelijke liefde had verwacht, liefde die ik nooit had gekend, doch in mijn puber jaren had opgemerkt bij andere gezinnen. Wanneer dit niet lukte, heb ik mij verlaagd tot het afstraffen van deze dames, net zoals mijn moeder vaak met mij deed.

Mijn vader had me wel lief maar ik kon er met hem jammer genoeg niet over praten, hij ging gebukt onder een bijna identiek leed. Hij berustte wel in een veel waardiger gedrag dan ik ooit heb gehad. Hij had geen rechten, alleen maar plichten. Consequent hoe hij was, volbracht hij de taak die hem was opgelegd in het verleden. Zijn leed ontving hij van zijn vader en werd als het ware met zijn eigen last overgedragen op mijn schouders, een last die ik jaren heb moeten tornen en waarvan ik mij reeds lang had moeten kunnen bevrijden. 3 generaties leed is gewoon niet te dragen.

Doch was ik destijds niet intelligent genoeg, wijsheid komt alleen met de jaren en alleen als je er voor open staat en met de hulp van anderen. Anderen die wijs genoeg zijn om tot op het bot te kunnen graven en je inzicht doen krijgen hoe scheef men kan groeien.

De mama van mijn kinderen was de eerste vrouw in mijn leven waarvan ik echt heb gehouden en die me ook onvoorwaardelijk lief heeft gehad. In plaats van mijn diepgewortelde probleem toen op te lossen, stopte ik het onbewust in de ijskast, ik wist van niet beter. Ik was gelukkig met haar en meer had ik immers niet nodig behalve de meiden. De komst van onze schatten op aarde waren toen onze meest innige wens.

Mijn moeder daarentegen heeft mij zo vaak in de soep gedaan maar een ongelukje te zijn, een last en een domper op hun geluk. Op de koop toe heeft ze mij lang verweten een jongen te zijn, zij had het liever anders gezien. De komst van mijn zus bracht daar verandering in, ik heb in afwezigheid van mijn pa vaak moeten schermen voor mijn zus terwijl ze bont en blauw werd geslagen door moeder. Moeder zou zus doen afzien, voor wat oma haar zelf ooit had aangedaan. In die omstandigheden had ik maar één keuze, mijn zus proberen in bescherming te nemen, wat ik ook heb gedaan. Zo werd ik de duivel in huis, mijn rebellie zorgde ervoor dat ik meestal troef mocht ontvangen en mijn zus min of meer gespaard bleef. Moeder wist haar frustraties gekoppeld aan haar huwelijk steeds op ons uit te werken en indien wij er niet waren, at papa uit de vuile lepel, ik herinner mij de voorhamer die hij ooit op het hoofd mocht in ontvangst nemen. Enfin, het is nu ook niet mijn bedoeling mijn ongelukkige jeugd helemaal voor jullie neer te pennen. Bovenstaande paragraaf schept reeds duidelijkheid hoe het er vaak aan toe ging thuis. Ik heb ook niet de goesting oude wonden te moeten open rijten, ik zou ze graag bespreekbaar maken opdat we allen kunnen genezen.

Toen mijn vrouwke, onze schat, ons werd afgepakt, gestolen door het noodlot, knapte iets in mij. Ik was helemaal niet meer in staat lief te hebben. Ik kon met mijn kleine kinderen niet praten over het waarom en waardoor, ik kon hen de liefde niet geven wat zij zo brood nodig hadden en wat zij tot dan ook op een onvoorwaardelijke manier van hun mama hadden gekregen. Ik omhulde mij echter met een ondoordringbaar pantser en bleef gevoelloos achter.

De handicap werd alleen groter door de jaren heen. Ik begon weer surrogaten te zoeken, deze keer niet voor mij maar om mijn kinderen te helpen, ik kon het niet meer, ik heb het waarschijnlijk ook nooit gekund.

Mijn zus en haar echtgenoot waren de eersten in de vuurlijn en ik gooide hun onbewust deze lastige en zware taak in de schoot. Zij hebben mijn girls opgevangen daar waar nodig en hoe goed zij ook konden en daar zal ik hun eeuwig dankbaar voor zijn. Zij hebben hun eerste letsels proberen te genezen en zijn dit steeds met volle overgave blijven doen. Zij hebben reeds veel geduld moeten opbrengen voor mijn drieste kuren maar zijn mij steeds loyaal gebleven. Dit is liefde maar ik begreep dit toen niet.

The mistake of my life, door samenloop van omstandigheden, egoïsme en pijn, waardoor ik volledig verdoofd was, heb ik gewoon veel sex met haar gehad doch nooit met haar gevrijd of lief gehad. Een tweede bres werd geslagen, Tom kwam er, ik ging op mijn drieste manier verder met het afstraffen van iedereen wie ik lief had. Het beest in mij was wederom geboren. Het duurde dan ook niet lang of ik begon iedereen te verstoten wie ik lief had, met woorden of met daden.

Muriel was de volgende op de lijst. Mijn naasten kennen allen het verhaal en ik kon mij verder in een slachtoffer rol omhullen, ik had onbewust weer tijd gewonnen. Doch ik werd deze keer ferm afgestraft en werd in feite behandeld zoals ik gewoon was iedereen te behandelen.

Ik ging verder de dieperik in en sleurde iedereen in een onverdroten manier met mij mee. Ik had toen hoogdringende psychotherapeutische hulp nodig maar mijn eigenzinnige ik dacht daar volledig anders over en met alle gevolgen van dien. De noodkreten van mijn kids heb ik nooit kunnen aanhoren, ik was immers doof. De ongelukkige blik heb ik nooit willen zien, ik bleef blind.

Doch realiseerde ik mij ergens voor het eerst hoe slecht ik bezig was. Ik zou werken aan mijn drieste bestaan en alsnog een beter mens trachten te worden, hmm je raad het nooit, weeral eens op mijn manier.

Gina stapte op een onverwacht tijdstip mijn leven binnen en heeft sindsdien serieuze verandering in mijn leven teweeg gebracht. Zij was het immers die meer dan twee jaar geduld had om die muur rond mij af te breken, steen per steen.

Mijn oude ziekte werd steeds meer zichtbaar voor iedereen en ik keerde mij onbewust tegen haar en strafte haar ook af zoals mijn moeder vaak had gedaan.

Het beest in mij nam grotere proporties aan. Tot ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt, zij deed mij inzien hoe slecht ik bezig was op alle vlak.

Na 48 jaar en enkele weken ben ik eindelijk te rade gegaan bij iemand die mij het licht heeft doen zien in mijn duisternis. In enkele uren tijd werd ik bevrijd van één ton last en begon ik als het ware te zweven. Mij werd ook duidelijk gemaakt dat ik er nog minstens 5 ton draag en dat de laatste loodjes het zwaarst zullen wegen.

Ik moet dus vooral zelf werken aan mijn genezing, een vreemde merkt dit niet, maar toch ben ik zwaar ziek in het hoofd.

Ik wil mij verder ook niet meer in de slachtofferrol huldigen. Ik neem mijn verantwoordelijkheid op en ik realiseer me nu ten volle wat ik heb aangericht en vraag iedereen rondom mij alsnog om een extra kans. Hopende dat er nog tijd zat is dit allemaal bespreekbaar te maken voor elkeen opdat wij allen zouden kunnen genezen. Ik vraag allen vergiffenis uit het diepste van mijn hart voor het beest dat ik vaak ben geweest.

Mijn liefde voor elkeen zorgen ervoor dat ik zonder moeite de moed kan opbrengen dit stuk zelfkritiek neer te pennen.

Mijn innigste wens is elkeen op tijd en stond hartig te kunnen spreken zodat we terug ten volle van elkaar kunnen genieten. De betrachting alle verloren tijd in te halen vooraleer het te laat is.

ik ben moe, het leven moe
ik wil niet meer
ben klaar, laat me gaan
wees niet boos

ger

Soms denk ik aan zelfmoord, dan denk ik dat alles beter zou zijn als ik er niet was, dat iedereen ook gelukkiger zou zijn.

Niemand weet dat ik zo denk, iedereen vindt mij een \"grappige\" jongen.
Als ik thuis ben doe ik niet veel, ik zit op me kamer en kijk tv of zit op de computer, met mijn ouders heb ik geen band, ik kan niet eens normaal met ze praten, net zoals mijn broer we hebben denk ik al 2 maanden niks tegen elkaar gezegd, dit zit mij wel diep, dieper dan iemand weet.
Hierdoor voel ik mij vaak alleen, ik heb wel veel vrienden, maar geen echte mensen waarvan ik weet dat ik er op terug zou kunnen vallen. zoals mijn moeder.
Hierdoor denk ik wel eens aan zelfmoord, en het word steeds vaker de laatste tijd.

hoii,
ik ben een meisje van 14 jaar
en eigenlijk wil ik men verhaal vertellen
waarom ? omdat het me helpt mijn te verwerken !!
toen ik nog heel klein was had ik een goed leven maar vanaf dat ik in de lagere school zat ging alles slecht en werd ik gepest , ik wou altijd niet naar school dus deed ik alsof ik ziek was , toen ik naar de middelbare school ging , ging het al wat beter ,
ik wil me nog vaak snijden , maar ik doe het niet meer omdat ik besef dat snijden geen zin heeft ,
en je leven opgeven heeft ook geen zin !
heeft er iemand nog tips om pesten te vermijden ofzo ?

xxx
het eenzame meisje