Levensverhalen (pagina 814)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

opgesloten

ik ben een jongen van 19 jaar, ik ben jarenlang mishandeld en vernederd, me ouders zien me niet staan. ik heb 2maanden een vriendin gehad maar zelfs die sloeg me.. ik heb zelfs een tijd in de kast opgesloten gezeten, ik heb het helemaal gehad, ik kan geen zelfmoord plegen daar ben ik te laf voor, dan sta ik bekend als dat zielige jongentje, ik hoop dat ik op het rechte pad kom zonder nog mishandeld of verkracht te worden..
Datum:
15-11-2009
Naam:
emoboy
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

bang

ik heb al zoveel meegemaakt. mooie dingen, stomme dingen
het meest rotte dingen, alles gaat mis
ja speel wel gitaar en kan met een paar mensen goed praten over mijn problemen
maar ben bang voor morgen, bang voor de week, bang voor het leven...
heb zelfmoord proberen te plegn, wat toen helaas is mislukt
kan het niet meer aan
genoeg mensen die me willen helpen, maar thuis..?
nee, laat mij maar
het is genoeg
misschien morgen nog afwachten, mss biedt dat een beetje hoop
met mijn mentor praten. over het weekend, over hoe nu verder
en of ik nog wel verder wil
het spijt me, voor iedereen die van me houdt, dat ik ze dit aandoe
ik beloof ze een ding, ik wacht morgen even af.
als ik dit red?
Datum:
15-11-2009
Naam:
c
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

moeilijke tijd

Beste mensen,

Ik zit nu in een moeilijke tijd. Er gebeuren veel dingen en voel me rot. Elke keer weer zo veel pijn van binnen en niemand die ziet het of merkt het.

Ik durf het eigelijk tegen niemand te vertellen. Bang ben om er gepest of zoiets te worden daardoor.

Heb pas een keer gezoend en heb het idee dat ik een beetje apart ben vergeleken met de rest. het was nog en eens lang.

Ik heb vorig jaar veel gerookt en was net over veel geblowd ook. Ben net over naar de volgende klas van havo.

Me ouders hebben altijd ruzie en me vader heeft de ziekte kanker. Iedereen op school scheld ermee en heb daar het erg moeilijk mee. Niemand begrijpt dit. Mijn moeder zit nu in een depressie en mijn vader is licht autistisch en weet hier moeilijk mee om te gaan.

Ik zelf heb ADHD heb moeite met vrienden maken. Heb er wel een aantal maar op afstand. Niet echte vrienden waarmee je overal mee kan praten.

Ik hoor net dat me opa op sterven ligt ook dit doet me erg pijn!

Ook met sport gaat het de laatste tijd niet goed. Mensen maken me daardoor onzeker. En maak daardoor veel fouten. Vorig jaar had ik geen leuk team. Ik dacht dit jaar wel maar waarschijnlijk weer niet.
Licht dit aanmezelf of is het gewoon zo dat mensen me willen accepteren?

Ik denk er pas sinds kort aan zelfmoord. Gewoon omdat het kan! Het is makkelijk je bent overal vanaf. Al die zorgen moeilijkheden.

Het is allemaal zo in gewikkeld voor me en denk dat ik het allemaal niet aan kan.

Ik denk dat ik ga terug vallen naar roken enz. Dat me ouders me gaan haaten.

Ik hoop dat mensen zich in mijn situatie voelen. Elke keer als er weer iets gebeurd breekt er steeds iets af. Iets wat je niet voelt maar later merkt. Het is gewoon zwaar klote om dit te zeggen maar ik haat me leven op dit moment.
Datum:
15-11-2009
Naam:
anoniem
Leeftijd:
15
Provincie:
Anders

Ik hou van jou

Ik hou van mij. Dat is iets wat ik altijd al heb willen denken. Ik heb bewondering voor mensen die dat kunnen. Als je jezelf dat gevoel toe eigent denk ik dat je ontzettend veel waard bent voor deze wereld. Je straalt tevredenheid uit. Met jezelf. Met je geliefden. Met de wereld. Je straalt energie uit, die anderen kunnen gebruiken. Die uitstraling, die tevredenheid, die energie, die zou ik willen hebben.
Niet een constante onvoldaanheid, lusteloosheid en verdriet. De liefde voor de mensen die ondanks dat onverklaarbare verdriet van je houden is intens. De liefde voor deze mensen wordt groter en groter en mijn hoop is dat er op een gegeven moment een punt komt waarop je de wereld die aan je voeten ligt aan kan en niet aan je voorbij laat gaan. Maar ik begin me steeds meer af te vragen of de liefde voor anderen voldoende is. Het voelt alsof ik besta voor de mensen die me op de wereld hebben gezet, voor broers, zusjes, nichtjes, vrienden. De belangrijkste persoon in dat rijtje mist. De afgelopen zeven jaren lijken een eeuwigheid en de geringe hoeveelheid energie die ik nog bezit wordt steeds minder..
Mezelf van kant maken lijkt zelfs zinloos en vermoeiend. Misschien is dat het ook wel. Ik geloof in geen enkele god of in leven na de dood, maar ergens voelt het alsof zelfs de dood niets oplost. Wat ik daar precies mee bedoel weet ik eigenlijk niet. Misschien wel dat het slechts een verplaatsing en vergroting is van mijn problemen naar mijn geliefden..
Datum:
15-11-2009
Naam:
A
Leeftijd:
20
Provincie:
Anders

I Don't Care Anymore

als klein meisje had ik al veel problemen op school ik werd altijd gepest omdat ik anders was dan anderen. thuis was alles nog goed maar dat werd daarna ook anders, thuis was er alleen nog maar ruzie. ik dacht dat het aan mezelf lag dus ik zat elke dag met gedachten in mijn hoofd, vooral vragen. Hoe zou alles wezen als ik gewoon weg was?, Zou alles thuis en op school beter wezen als ik weg was. ik heb meerdere pogingen op zelfmoord gedaan. ik heb mezelf proberen op te hangen, ik heb me gesneden en ik heb vaak veel tabletten bij elkaar gespaard om die allemaal tegelijk in te slikken en dan gewoon dood neer vallen. Niks maakte mij meer uit, ik had een gevoel dat ik van binnen al dood was. Ik kon nergens meer om lachen. het veranderde toen ik naar een andere school ging mensen waren aardiger ze gaven mij het gevoel dat ik wel wat waard ben. uit die vriendengroep is 1 iemand die gewoon mijn beste vriendin is. ik ben haar zo dankbaar want zonder haar zat ik hier niet meer. maar alles ging goed tot ik een jongen heb ontmoet een paar maanden geleden. hij was voor mij mijn hele wereld. toen het voorbij was wou ik alleen maar dood. ik denk er nu nog vaak aan dat ik gewoon niet meer wil. maar als jij dat ook hebt ga dan naar de goede dingen in je leven kijken en niet naar de negatieve er zal een hele nieuwe wereld voor je open gaan. er zullen altijd negatieve dingen zijn en je zult nog wel vaak denken dat je de wereld zult beter maken als je er niet meer bent maar dat is niet zo je maakt het erger. Ik heb hier eigenlijk nog nooit over durven te praten ik schaamde me er gewoon voor maar ik hoop dat jullie je in de verhaal jezelf kunt vinden en dat je je realiseert dat zelfmoord niks oplost. xx Carienne
Datum:
15-11-2009
Naam:
Carienne
Leeftijd:
16
Provincie:
Overijssel

Ik weet het niet meer.

Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet. Sinds een vriendin van mij is overleden weet ik echt niet meer hoe ik verder moet. Ik ben hopeloos en alles gaat verkeerd. Ik weet dat ik nog jong ben, maar ik kan hier met niemand goed over praten. Alles gaat verkeerd en iedereen doet gemeen tegen me. Ik ben 2 jaar geleden gepest. Ik heb er met vriendinnen over gepraat, maar die zeggen dat ik me niet aan moet stellen.
Hoe kan ik hier nog mee verder gaan?
Datum:
15-11-2009
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
14
Provincie:
Groningen

Tsja

Het leven is zinloos, je moet er zelf zin aan geven. Dit is niet altijd even makkelijk met al die mentale en lichamelijke pijn, en soms lijkt zelfmoord de beste oplossing. Zie het niet als een oplossing voor je problemen, je hoeft alleen niet meer het leven te lijden wat je op dat moment hebt. Ik vind dat iedereen daar vrij in is, maar ik adviseer je wel om er goed over na te denken en een goede afscheidsbrief te schrijven waardoor de nabestaanden een idee krijgen van je daad.

Ik zit zelf vaak ook met dit dillema, en de welbekende gedachte: kom ik in de hemel of de hel? Ook al geloof je niet in die dingen, het is zo geïndoctrineerd bij iedereen, haha. Aan de ene kant denk ik dat je gewoon weg bent zonder bewustzijn, net als voor je geboorte. Maar na het boek 'eindeloos bewustzijn' te hebben gelezen, is er twijfel bij mij ontstaan.

Vreemd wereldje is het!
Datum:
15-11-2009
Naam:
Niet nodig
Leeftijd:
20
Provincie:
Anders

Op, moe, vechtlust is over

Ik heb een mooie jeugd gehad, maar rond mijn 25j had ik de beslissing genomen om een huisje te kopen met mijn toenmalige vriendin.
We hadden samen geleend en samen gekocht, eens we erin gingen wonen begon de miserie na ongeveer 3m kwam ik erachter dat ze met een collega van haar het bed in dook.
Dus de relatie was over en hadden afgesproken om't huis te verkopen en alle 2 ons deel van de lening zouden blijven betalen.
Nog geen 2dagen later krijg ik een brief van haar advocaat in de bus waar in stond dat ik verplicht was om haar deel van de lening over te nemen omdat zij de woonst verlaten had. (in totaal moest ik dus 1000€ betalen alleen voor de lening van't huis met een inkommen van 1400€)
Ook kwam ik er achter dat ze al mijn geld geplukt had en zo ...
Mijn best gedaan en op water en brood geleefd 't huis proberen te verkopen met en zonder makelaar maar zij ging nooit akkoord en wou meer geld.
Op de lange duur is het huis door de bank aangeslagen en openbaar verkocht geraakt met 40000€ verlies, je kunt al raden wie dit mag betalen,...
Ik leef al 5j als een monnik, ik leef niet maar wordt geleefd.
Sinds een tijdje heb ik weer 2 advocaten (pro deo) en val ik onder schuldbemiddeling en moet zien te overleven met 400 € leefgeld voor mijn eten en drinken en mijn 3 honden en kater, terug bij mijn ouders wonen kan ik niet want dan moet ik ze wegdoen maar dat is' enigste dat ik nog heb, vrienden heb ik niet meer omdat ik aan huis gebonden zit zonder een rotte frank.
Vandaag is het begin van mijn "endgame" ga voor de laatste maal eten bij mijn ouders en dan ga ik samen met mijn diertjes mijn familie op mijn bedje liggen en lang slapen

Ik hoop dat mensen mij kunnen begrijpen en mij niet veroordelen maar ik ben allang dood maar ze beseffen 't niet
Datum:
15-11-2009
Naam:
boeit niet
Leeftijd:
30
Provincie:
België

Ik ben slecht

Ik heb alles en toch ook weer niks, mijn bedoelingen zijn goed, maar ze komen altijd slecht uit. Ik doe mensen verdriet en toch blijven zij van me houden en moeite doen, waardoor ik me nog schuldiger voel, ik hou me groot, maar eigenlijk ben ik heel klein. Ik leef in een leugen met haat. Mijn woede is genoeg om een ander op te blazen of te vermoorden. Als het aan mij lag zou ik de wereld op blazen. Ik verafschuw mensen, omdat ik alleen hartloze egoisten tegenkom en zie in deze krankzinnige samenleving, alsof we in een gevangenis leven. Ik leef met haat en verdriet. Ik geef niks om mezelf en de mensen waar ik om geef verlies ik. Hoe ik een dag overleef is door te denken aan de mensen die het minder goed hebben, maar elke dag dat ik leef, is weer een zorg voor een ander. Mijn vader heeft in de oorlog gevochten, heeft hart problemen en is corrupt geweest, hij is blij dat ik in Nederland leef en gezien mijn trots, lieg ik steeds weer door aan de telefoon te vertellen hoe goed het met me gaat. Hij moest eens weten hoe ik me echt voel en hoe slecht het met mn zieke moeder gaat. Ik ben gezond, knap en ik heb een goed hart, maar als ik om me heen kijk zie ik echter teveel ellende.
Ik ben het vechten zat. Je vecht altijd tegen de verkeerde mensen. Ik hoop dat ik als donor een ander goed mens gelukkig kan maken.
Ik wil geen zelfmoord plegen, ik dacht eraan om met mn gaspistool op de politie te gaan schieten. Maar nu er een website voor is, lijkt me dit de beste oplossing. Bedankt
Datum:
15-11-2009
Naam:
naamloos
Leeftijd:
25
Provincie:
Noord-brabant

Geen leven

Ik denk dagelijks aan zelfmoord.
Ik werk, studeer, heb kinderen en een man. Toch is zelfmoord de enige gedachte die mij rust geeft. Ik hou niet van mijn man, mijn kinderen ken ik niet, ik studeer niet wat ik graag zou willen, mijn werk is geestdodend.
Ik denk aan zelfmoord sinds mijn 14e. Ik dacht nooit ouder te worden dan 30 maar ik ben nu 42. Nog is er niets dat ik liever bedenk dan mijn eigen zelfmoord. Eigenlijk zou ik willen leven zoals ik wil. Vrienden zoeken, uitgaan, dingen beleven, genieten. Maar sinds mijn 14e realiseer ik me dat dat niet is gelukt. Sindsdien zijn mijn non-keuzes een bevestiging daarvan. Nu ben ik geemigreerd en is het leven nog minder dan het was. Ik ging met het idee een goede reden te hebben om zelfmoord te plegen na een jaar. Nu ben ik hier anderhalf jaar. Ik durf geen zelfmoord te plegen. Ik studeer heel hard en heb hogere cijfers dan gemiddeld, ook al is het in een taal die ik niet beheers. Maar ik haat mijn echtgenoot. Ik heb geen reden behalve dat ie anders is dan ik en ik kan dat niet accepteren. Hij wordt snel geirriteerd terwijl ik heel rustig ben. Hij is minder intelligent dan ik. Hij heeft een religie en ik niet. Ik hou niet van zijn religie. Ik hou niet van zijn familie. Ik hou niet van mijn leven. Ik wil weg maar ik ben bang voor pijn. Bang voor bloed.
Ik ben gewoon dom en waardeloos.
Datum:
15-11-2009
Naam:
FlowerSong
Leeftijd:
42
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.