Levensverhalen (pagina 811)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Ik leef op haat

vroeger was ik zo'n lief en aardig meisje
ik ben kapot gemaakt, gebruikt, uitgescholden, en ben ik hard.
IK HAAT FOKT IEDEREEN, WIE WIL FOKKEN KOM MAAR OP.

GELOOF NERGENS EN FOK LIEFDE

JE BENT ALLEEN GEBOREN EN JE GAAT ALLEEN DOOD

VERBITTERD
Datum:
19-11-2009
Naam:
gaat je niks aan
Leeftijd:
38
Provincie:
Groningen

Dwangedachte

Het is niet overdag, het is niet doorlopend. Maar het besluipt me. Als ik net een glaasje te veel heb achter over geslagen, als ik over een grote brug fiets of op een hoog gebouw sta en ik kijk naar beneden. Iets in me zegt ' Spring, sping spring, wat betekent jouw leven ' ?

Ik ben een tijd lang flink depressief geweest, ik dacht er van af te zijn maar het zijn deze gedachtes die me steeds vaker besluipen. Als ik alleen ben word ik vaak extreem verdrietig, neerslachtig en schreeuwt mijn hart zinnen die mijn hoofd eigenlijk niet horen wil.

Het lijkt wel een dwanggedachte, ik kom er niet van af. Ik heb in een dronken bui iemand perongeluk verteld dat ik het liefst meteen van een brug afsprong. Dit hoorde ik later pas, aangezien ik me niks kan herinneren.

Ik geloof dat ik gek word, mijn leven is niet zo slecht, maar mijn de gedachtes blijven me constant besluipen.

En da's best vervelend.
Datum:
19-11-2009
Naam:
SF
Leeftijd:
16
Provincie:
Limburg

ik kan er niet meer tegen

hey

ik kan er gewoon niet meer tegen ik heb veel mensen verloren word als oud vuil behandeld door mijn vader en ik werd en word gepest.
ik weet gewoon niet meer wat ik moet denken en doen en ik weet ook niet meer wat ik moet doen om te overleven ik weet het gewoon echt niet meer ik heb hele tijd huilbuien, ben moe, heb hoofdpijn, heb last van mijn hart wat ik nog niet weet wat het is en ik heb nog veel meer klachten en het gaat ook steeds slechter met me terwijl ik zoveel hulp krijg van iedereen op school, thuis en van de mediant maar het gaat alleen maar slechter en ik weet gewoon echt niet meer of ik zo verder wil leven ik kan het gewoon n9iet meer aan ik ben al aan het bedenken hoe, waar en wanneer ik zelfmoord kan plegen want ik kan het leven en hier zijn gewoon niet meer aan ik heb het gevoel dat ik gewoon niet meer beter kan worden en daarom wil ik uit het leven stappen en ik hoop dat jullie nog lan en gelukkig leven want ik kan het gewoon niet meer aan en het is beter als ik niet meer hier ben op deze aardbol.

groetjes en veel liefs voetballie12
Datum:
19-11-2009
Naam:
voetballie12
Leeftijd:
15
Provincie:
Overijssel

mijn leven is niks

mijn leven is niks waard eigelijk, ik kijk tv, slaap en eet en speelt heel lang op de computer. me vader die teveel zeurt. me zus die alleen mar schreeuwt over wat ik in mijn leven doe .. zo hatelijk vind ik dat. ik ben niks, niks in familie, dus als ik er niet ben zal niemand mij missen.
Datum:
19-11-2009
Naam:
jaimie
Leeftijd:
15
Provincie:
Utrecht

groot verdriet

er is zoveel dat ik zelfs niet weet waar beginnen, maar sedert ik de persoon van mijn leven heb verloren in 2007 ben ik hellemaal me zelf niet meer...
ik verberg zoveel mogelijk mijn verdriet achter mijn lach, de ene dag ga ik er weer voor en de andere dag zit ik het liefst in mijn eentje te huilen en te luisteren naar zachte muziek die me het meeste raakt tot diep in het hart.
de enige reden waarom ik hier nog rondloop is voor mijn tante, nonkel en dierbare vrienden.
maar hoelang hou ik het nog vol?
moet ik hulp zoeken?
Datum:
19-11-2009
Naam:
klein meisje
Leeftijd:
22
Provincie:
België

ik weet het gewoon niet meer.

Ik heb best een goed leven, lieve vrienden , lieve familie ... alleen dat is ook niet het probleem. Ik heb veel mee gemaakt in mijn leven, een broertje verloren, een hele zieke vader, dieren die van me af worden genomen, of ik heb eindelijk een vriend waar ik super gek op ben en waar ik echt van denk hij is het verlaat die mij, en waarom? omdat die het ff niet meer weet. Dat gebeurt mij ook heel vaak. Misschien is dat heel normaal maar ik trek het gewoon niet meer. En ik heb een school waar ik het totaal niet naar me zin heb. Ik heb daar wel wat vriendinnen alleen continu is het als ik ziek ben wat nogal vaak voorkomt, ja ze spijbelt ze moet naar school komen anders haalt ze haar diploma niet blablabla, maar ik kan der ook niks aan doen dan ik nu heel vaak ziek ben:O.. door de stress? ik weet het niet. Op mijn stage heb ik het bijvoorbeeld wel heel erg naar me zin. Alleen het is me gewoon teveel geworden. Snachts kan ik niet slapen omdat ik bang ben.. dus ik weet niet of ik het nog aan kan. HOEVEEL KAN EEN MENS MEEMAKEN.. IN 17JAAR TIJD.
Datum:
19-11-2009
Naam:
ANONIEM
Leeftijd:
17
Provincie:
Utrecht

In de knoop

Lieve mensen,

Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik in deze situatie ben beland. Ik hou van het leven en ik hou van de mensen die van mijn houden. Ik heb alleen een probleem. Ik mijn leven ken ik diepe dalen en hoge pieken, het is een extreem verschil bij mij, of het één of het ander, ik kan daar niets aan doen. Ik heb al verschillende keren meegemaakt dat ik alle teugels liet vallen als er iets mis ging in mijn leven. Dan raak ik volkomen stuurloos en verdwaald.

Toen ik nog klein was ben ik hierdoor een keer van school getrapt. Ik kwam op voor een jongen die heel erg gepest werd, en heb daardoor mijn school verprutst. Deze jongen is vervolgens een aanrander en verkrachter geworden, en heeft daar ook voor in het gevang gezeten. Ik voel mij daar nu schuldig om omdat ik hem er doorheen heb geholpen. Maar tja, ik kan er ook niets aan doen. Meer recent is mijn vriendin aangerand op vakantie. Zij is hier helemaal kapot van. Wat natuurlijk zeer logisch is. Ik ben er ook stuk van. Sterker nog, ik heb alles wat ik heb laten vallen, ik heb iedereen laten zitten, en ik heb haar het meest laten zitten. Nu ga ik mijn huis kwijtraken, ik ben mijn baan al kwijt, ik heb ruzie met mijn ouders (al weten zij niet waarom ik dat heb) ik eigenlijk ook niet. En ik ben het zat. Ik hou heel veel van het leven zoals het is, de zon komt elke keer weer op, en er zijn echt mensen die heel veel om mij geven. En ik ben bang geworden dat ik alles ga opgeven en er gewoon mee wil stoppen. Het is voor mij de meest belachelijke gedachte die ik maar kan hebben, maar ik ben volkomen murw geslagen door alle ellende. Nu weet ik het dus niet meer. Ik zit volkomen in de knoop. Alles wat ik wil is een keer heel goed met haar praten, en het proberen uit te leggen, maar dat wil ze niet. Ik voel me schuldig dat ze ooit verlieft op mij is geworden, ze verdient veel beter. En nu heb ik haar opgezadeld met mijn probleem. Ik heb mijn hele leven een probleem gehad met mij hechten aan mensen, ik kan niet goed van iemand houden, maar ik had in haar iemand gevonden waarbij ik dat wel kon, en nu heb ik haar gesloopt. En dat kan ik mijzelf niet vergeven. Nu heb ik dus de drang om mijzelf pijn te gaan doen, ondanks alle mensen die tegen mij zeggen dat er nog veel meer is om voor te leven, ik weet dat ook wel, maar ik geloof het niet meer. Wat moet ik doen?
Datum:
19-11-2009
Naam:
Thomas V
Leeftijd:
23
Provincie:
Groningen

altijd veel te lief geweest

Hallo, ik heb faalangst,
heb mijn kinderen naar behoren opgevoed,
de eerste is lichamelijk en geestelijk gehandicapt, de 2e is bijna afgestudeerd aan de universiteit en de 3e woont nu op Curacou na afronding van haar V.W.O.opleiding.
Ik ben zelf niet naar behoren opgevoed,
ben altijd ontkent door mijn moeder,
mijn moeder en haar 2 zussen hebben respectievelijk tussen 1990 en 1991 zelfmoord gepleegd, dat heeft altijd als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd gehangen. Heb zelf in de gaten gehouden dat er in bepaalde leeftijd een tekort aan serotinine is aangemaakt in de hersenen van die vrouwen en slik daarom al geruime tijd efexor.
Zonder dat middel ben ik zelf niet tegen de problemen opgewassen.

Mijn dochters zijn godzijdank onder een ander gesternte geboren, de oudste heeft haar eigen leven opgebouwd in Nijmegen, haar uithuisgaan viel samen met de scheiding van haar vader, de jongste koos er een aantal jaren later voor om bij haar vader te gaan wonen, omdat ik mijn pols gebroken had en in die periode te veel dronk.
Ontmoette toen een andere man, waarmee ik nu al anderhalf jaar samenwoon, maar die ook graag een borrel drinkt.
Hij heeft me wel in de beginperiode mijn leven gered, ik bleek baarmoederkanker te hebben, en hij heeft mij op tijd op het idee gebracht om naar een andere gyneacoloog te gaan voor een second opinion, de reguliere gyneocoloog had mij jaren aan het lijntje gehouden met verkeerde middelen.
In mijn herstelperiode bleek ik heel sterk, ik zat binnen een week alweer op de fiets, en hoefde niet nabestraald te worden. Maar daarna heb ik me helemaal verkeerd gedragen,
zat met een man waar ik vreselijk mee heb gelachen, die mij met lachtherapie door die moeilijke periode heeft gesleurd,
maar mij ook het te gemakkelijk heeft gemaakt om te veel te drinken, de pot verwijd de ketel dat hij zwart ziet, besef ik ook.
Ben om meer geld te kunnen verdienen van baan veranderd, 'k werkte al 6 jaar in een bakkerij, maar zij konden mij niet het aantal uren werk leveren die ik nodig had om de vaste lasten te betalen.
Daarom overgestapt naar Deen, maar daar in proeftijd ontslagen, omdat ik niet voldeed aan de eisen!
Daar sta je dan, als 55 jarige vrouw op straat.
Daarna driekwart jaar in de WW gelopen,
met die sollicitatieplicht.
Plotseling kon ik een baantje krijgen bij Primera, ben daar iets te gretig aan begonnen, dacht dat ik alles daar wel onder de knie zou krijgen, maar inm. 56 jaar oud, bleef ik steggelen over de automatisering binnen dat bedrijf, kon die 5 computers niet aan, en ook het feit dat je daar de hele dag moest staan, van collega's te horen kreeg dat je vaak geen tijd hebt om te eten of naar de WC te gaan.
en s'winters de hele dag in de kou te moeten staan.
Deze bijkomende factor heeft mij er 2 weken geleden, naast de voortdurende financieel stress, toe gedreven om een zelfmoordpoging te doen,
een hele serieuze, 40 efexors ingeslikt, met drank weggespoeld, en ook nog geprobeerd mijn polsen door te snijden.
Slordig, niet gelukt, en ik vind het alleen maar jammer dat het me niet gelukt is. Ik ben alleen nog maar op zoek naar een mildere weg, mijn zoon zit goed, mijn dochters hebben hun plekje gevonden,
mijn taak zit erop, ik wil niet oud en lelijk worden, of tot armoede veroordeeld worden op de pensioensgerechtigde leeftijd
Datum:
19-11-2009
Naam:
mar hus
Leeftijd:
56
Provincie:
Noord-holland

ik wil niet meer

Ik ben 13 en ben het leven al zat..... Ik heb autisme en dat maakt mijn leven ondragelijk... ik heb veel in therapieen gezeten en ook op een internaat, hier is het alleen maar kutter met me gegaan en heb een trouwma aan de isoleercel overgehouden. toen ik net thuis was kreeg ik te horen dat beide mijn ouders kanker hadden. mijn moeder is genezen, mijn vader is dood (juni). ik kan zo niet leven en wil graag dood maar ik wil zowiezo geen pijn leiden. Iemand tips?
Datum:
19-11-2009
Naam:
An0niempie
Leeftijd:
13
Provincie:
Zeeland

mama was je niet gegaan had ik nu al die misserie niet, ik mis j

mijn mama de persoon waar ik het meest van hield en alles met deelde heeft zelfmoord gepleegt, had het niet zien aankomen,
ik werkte toen in een cafe waar ik een albanees leerde kennen die mijn pijn op die moment wat kon verzachte want hij was er op die moment voor mij, mijn broer is drugsverslaafde en met mijn vader heb ik niet veel contact. voor de rest heb ik weinig famillie dus heb mij helemaal op die albanees gestort. ik wist op die moment niet beter want had het gevoel dat hij de enige was die me graag zag, dus op zijn vraag zijn we getrouwd in albanie ik dacht dat hij het beste voor me wou en werd stillaan verliefd. na lange tijd wachten is hij naar belgie kunnen komen. dan is alles begonnen hij gaf me slagen tot ik bepaalde keren op spoed ben beland hij zette me tegen mijn wil in de prostitutie ik kon geen kant meer uit was vreselijk bang van hem moest al mijn geld afgeven anders kreeg ik weer slaag en voor de rest kon ik nergens naar toe, ben toen ook aan de drugs begonnen ben beginnen heroine en coke te gebruiken om niet te denken met wat voor mannen ik in bed belande tot een moment hij me zo hard heeft toegetakeld heb ik mijn verhaal gaan doen bij de politie, maar hij was met de noorderzon verdwenen! ik moest toen onderduiken op een geheim adres voor sexuele explatatie en mishandelde vrouwen. heb daar 4 mnd verbleven en ben dan terug alleen gaan wonen sinds dan kreeg ik telefoontjes van hem tot wel 100 op een dag zo hebben ze hem getraceert. hij heeft 5 mnd gezeten en 8 mnd voorwaardelijk gekregen wat ik niet eerlijk vind want heeft mijn leven kapot gemaakt.
ik ben dan naar een afkickcentrum gegaan om van mijn verslaving af te geraken. had daar een lieve jongen leren kennen waar ik 5 mnd ben bij gebleven. heb het gedaan gemaakt met hem omdat hij geobsedeert jaloers was en me ook af en toe slaag gaf! die me dan nu dreigd met van alles omdat hij ook in psichiatrie is beland omdat hij ook al verschillende keren zelfmoord heeft gepleegd zonder resultaat. nu donderdag komt hij vrij en ben enorm bang omdat hij ook al een duister verleden heeft! en me drijgd mijn leven kapot te maken en mijn ex man die albanees op me gaat afsturen! en dan gaat hij zelfmoord plegen!
ik weet niet meer wat te doen heb enorm veel schulden door mijn ex dat ik het leven na alles ik heb meegemaakt niet meer zie zitten. kan de dood van mijn mama niet verwerken en heb naar niemand te kijken! drm heb ik al verschillende opties bekeken om er een eind aan te maken, ik wil graag sterven aan een overdosis of gewoon lucht in mijn aders te spuiten!!!!!!!!!!!!!! wat moet ik nu doen heb geen energie mee en ben zo depressief als iets maar ja ben moe kan het niet meer aan!!!!!!!!
Datum:
18-11-2009
Naam:
kelly
Leeftijd:
24
Provincie:
België

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.