Levensverhalen (pagina 779)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

de pijn van het leven

het leven doet pijn en er is maar 1 ding ik wil dood teveel meegemaakt mijn leven lang geestelijk verwaarloosd en misbruikt altijd alleen vader dood jaren lang niet kunnen werken door alles kapot gemaakt
Datum:
09-01-2010
Naam:
olivia
Leeftijd:
26
Provincie:
Groningen

ik kan niet meer..

Iedereen denkt dat ik een perfect leventje heb. Maar het lijkt 'perfect' , ik zou het liefst van al mijn problemen verlost zijn , en in de hemel zitten.. Want , op school heb ik zowat de reputatie als 'Makkelijke' , ze zeggen alemaal dat ik makkelijk te krijgen ben... op dit moment heeft mijn broer mijn gsm , hij was gisteren avond zot geworden , ik kreeg een bericht , ern er stond in : Je weet toch dat je makkelijk bent?? , je bent een Hoer... , en mijn broer werd gek toen hij dit las , ik wou het verbergen , zoals ik alijd alles doe , maar ik was te laat , een dikke ruzie was er gistere avond... elk moment van de dag dacht ik : kom Meisje , doe het gewoon , dan ben je van alles verlost , geen verdriet , geen pijn... Veele keren heb ik mijn armen open gesneden , niemand weet ervan , ik krijg geen aandacht meer thuis , dus dan denk ik. als ik bij de jongens aandacht krijg weet ik dat ik nog besta , ik heb al met jongens geslachtgemeenschap gehad, gewoon dat ik weet dat er nog mensen zijn die om me geven... het liefst wil ik dat het stopt , ik wil beter zijn , ik wil echt... Maar het gaat niet... zelfs mijn moeder wil me neit meer aankijken , omdat ze echt denkt dat ik een Slet ben , ik ben het niet waard voor te leven , tranen vloeien van mijn wangen , alsof het niets is , ik heb gewacht tot de emmer overloopt , en ik denk als er nog 1 druppel bijkomt , dat ik er niet meer zal zijn. ik denk dat ik veel meer respect zal krijgen als ik dood ben. , ik wil het niet meer.. ik kan het niet meer...
Datum:
09-01-2010
Naam:
Anoniem M.
Leeftijd:
17
Provincie:
België

Zelfmoord is voor mij een verlossende gedachte

Ik had alles! Alles om gelukkig te zijn en toch heb ik het verkloot! Mijn vriendin heeft me verlaten en terecht ook! Te laat heb ik beseft wat zo voor mij betekende. Nu is het te laat, het monster in mij heeft ze alle deuren doen sluiten, er is geen weg terug. Het maakt het allemaal alleen maar erger. Ik voel me al lang slecht, het heeft mij mijn relatie gekost! Sinds de breuk denk ik constant aan zelfmoord. Het is een verlossende gedachte. Evenwel heb ik schrik van zelfmoord, gelukkig maar. Het is pijnlijk te bessefen dat ik de persoon dat ik het meest nodig had/heb zoveel slechts heb aangedaan. Ze heeft nooit begrepen wat er met mij aan de hand was of beter gezegd: ik heb haar die kans nooit gegeven of gegund! Nu is het te laat! Ik ben ze kwijt en ze zal het nooit verstaan. Ik heb geen contact meer met haar. Ze heeft me gevraagd om haar gerust te laten en ik respectee dat! Maar dus heb ik ook geen enkele kans meer om haar terug te winnen. De vrouw waar ik zoveel van hou! Ik sta machteloos voor de situatie.
Ik heb dinsdag een afspraak met een spychiater. Ik hoop dat hij mij kan helpen de sombere gedachten te verdrijven. Ik heb het nog niet opgegeven, maar er moet dringend iets gebeuren! Alle negatieve gedachten maken mij kapot! Het heeft deugd gedaan om dit allemaal te schrijven, maar ik zit nog steeds te blijten voor mijn scherm...
Datum:
09-01-2010
Naam:
Lolo
Leeftijd:
29
Provincie:
België

doei

ik heb geen familie meer en woon bij een vriend.
dat wil ik niet maar ik heb niemand anders meer.en omdat hij21 is heeft hij een eigen woning en bind hij me vast en word ik elke dag vol gepompt,zonder condoom.en dus heb ik al 3 kinderen en dat trek ik niet meer
Datum:
09-01-2010
Naam:
lies
Leeftijd:
15
Provincie:
Zeeland

Ik ga...scheiden is erger...dan sterven...

Ik ga...lang nagedacht...15 jaar al na me scheiding bezig om te overleven....15 lange jaren van de hel.Jaren waarin mensen alleen nog interresse hebben voor televisie,of andere elektronica.Een kloppend hart,een ziel..niets leeft er meer voor de mensen om hun heen....Familie,wat is dat...oh ja...een dna feitje..toevallig zelfde afkomst...niemand kijkt of let meer op elkaar.Nieuwe werelden in de elektronica...mensen die bezig zijn om een echte wereld in hun fantasie wereld te cre-eren.Dood wat is dood?Dood is niks,dood is rust,eindelijk,en zelfs al vind je zin in het leven,anderen trappen erop om je weer zo snel mogelijk terug de grond in te trappen.30 jaar 40 jaar?who cares,al ben je 115,dan wil je nog die andere dag meemaken,mensen willen altijd meer.....maar ze vergeten het allerbelangrijkste in al hun levens.....en dat is elkaar,waarom een chinees doodschieten in een game,aan de andere kant van de wereld,terwijl je beter die persoon in het echt leert kennen,zijn cultuur,emoties etc.......neen in deze wereld leeft ieder op zich in zijn eigen verwarmde grot,kijkend naar zijn eigen fantasie wereld,op hun nieuwste lcd-poppenkast.................mensen.....................monsters zul je bedoelen......... !!Vaarwel wrede wereld,ik had je door he,ik wist dat dit de hel was....God zal zoiets als dit nooit toestaan...maar als je zou weten dat dit de hel was,zou het mischien iets minder erg zijn...dan hield je er meer rekening mee....maar dit wereld...no way...ik slik de rest van mijn morfine-tabletten en kap ermee.........!!
Datum:
09-01-2010
Naam:
andre
Leeftijd:
40
Provincie:
Zuid-holland

Geen interesse meer

Al enkele jaren denk ik dagelijks hoe het zou zijn om het leven gedag te zeggen.

Laat ik maar zeggen dat ik het niet slecht gehad heb, maar dat mijn thuissituatie, zoals het altijd geweest is, heeft geleidt tot een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tokyo. Gezelligheid, plezier en liefde zijn emoties die voor mij al heel wat jaren onbekend zijn (mijn verlangen tot rust is puur het sociale, ik heb geen problemen of wat dan ook), waar ik naar verlang maar niet meer voel.

Dagelijks weer allemaal negatieve gedachtes die door mijn hoofd spoken, gek en moe word ik er van, maar ik kan de gedachtes niet weg filteren, dat lukt mij niet meer. In tegendeel, het wordt steeds erger.

Ik weet dat het leven mooi kan zijn, voor mij misschien ook wel, maar dit lijkt nog zo ontzettend ver weg, mijn geduld is al bijna op.

Op de wereld leven circa 6,500,000,000 mensen, oftewel, wat maakt mijn leventje nou eigenlijk uit?

Tenslotte, aan wie ben ik verplicht mijn leven uit te zitten totdat ik kanker krijg, een andere enge ziekte of een natuurlijke dood (als ik oud en zwak ben)? Mij bevalt het idee niet dat ik straks maar een loonslaafje word (waar je tegenwoordig nog geluk voor moet hebben bovendien) en op de knieen moet om maatschappelijk en sociaal geaccepteerd te worden (zo voelt het).

Ik hoop dat ik het leven nog kan volhouden tot dat mooie plaatje wat ik me soms voor de geest haal, maar daar gaat vermoedelijk nog zo veel tijd, wanhoop en frustratie overheen dat ik de kans maar klein acht.
Datum:
08-01-2010
Naam:
Daan
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

wat als je alles al hebt gehad in et leven en ALLES mislukt is

wat als je 24 jaar bent, en de afgelopen 14 15 jaar een ware verschrikking waren, alles tegen viel,
van pesten, discriminatie, racisme, sexuele intimidatie, liefdesverdriet(en vooral erg veel teleurstelling erin), verschillende scholen mislukt, opleidingen etc. familieproblemen, haatrelatie met je eigen vader, een oorlog meegemaakt, weggerukt uit je eigen land. noodgedwongen in nederland. buitensluiting, mislukking, gebroken hart, en ik kan nog zo even doorgaan.

wat als je je DOOD voelt op je 24e, omdat bijna je gehele leven uit mislukkingen en pijn en verdriet bestaat.en je afvraagt of de volgende 40 jaar nog zo zullen doorgaan ?!?!?! wat voor nut heeft et om door te gaan ?!?! waarvoor leef je eigenlijk ?!?!? wat is leven? wat is het waard ?

als iemand mij dat kan verduidelijken zou fijn zijn.
maar zelfmoord kan ik niet plegen, et is niet toegestaan in mijn godsdienst, de islam, die ik ook niet goed praktiseer.... helaas. als je nergens bij behoort, een nietsnut die je bent. waardeloos excuus voor een levensvorm ben je eigenlijk...
Datum:
08-01-2010
Naam:
ik haat mn eigen naam en identiteit
Leeftijd:
24
Provincie:
Zuid-holland

acne

ik heb pijn,loop er jaren mee ik vind dat ik er niet uitziet me gezicht zit met littekens ik voel verdriet zie geen toekomst en word uitgelachen wat heeft het leven nog meer voor me te betekenen niks concludeer ik elke dag
Datum:
08-01-2010
Naam:
david
Leeftijd:
21
Provincie:
Anders

buitengesloten.

thuis word ik door niemand begerepen ze noemen me raar en scheldenme uit, ik heb als enige geen gewoone kamer, en mijn vader wil me vaak slaan.
mijn moeder haat me.
en mijn broers doen gemeen.
op school word ik van dingen beschuldigd, ik kan er niet meer tegen!
Datum:
08-01-2010
Naam:
anoniem.
Leeftijd:
12
Provincie:
Gelderland

vandaag sterven

al een hele poos wil ik gewoon stoppen met mijn leven, ik walg van dit leven, ik heb echt mijn best gedaan.Ik walg van deze maatschappij, de mensen, mezelf. IK heb het nog een lange tijd geprobeerd omdat anderen dat wilden, mensen, en god, maar nu is het gewoon over en uit.hopelijk lukt mijn poging vandaag
Datum:
08-01-2010
Naam:
claudia
Leeftijd:
38
Provincie:
Zuid-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.