Levensverhalen (pagina 768)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

Laat me gaan

Ik ben moe. Dat is het enige waar ik nog aan denk. Mijn depressie voelt aan als kanker. Ik heb heel mijn leven er tegen gevochten. Ik vecht elke dag, elk uur, elke minuut om te overleven. Elke keer word ik kankervrij verklaard, maar het komt elke keer weer terug. Ik ben moe. Ik ben klaar met het vechten. Ik wil niet meer vechten. Ik wil geen pijn meer. Ik wil niet meer moe zijn, ik wil niet meer huilen.
Ik ben hier 19 jaar en dat vind ik al zo lang. Ik wil niet oud worden. De gedachte aan dat ik nog zo ontzettend lang moet.. ik kan het niet meer. Ik ben moe.
Ik ben boos op God; waarom heeft hij me op deze wereld gezet? Ik bid tot God dat hij me mee neemt. Ik wil hier weg. Laat me nu eindelijk eens gaan. Laat me los, laat me gaan.
Datum:
24-01-2010
Naam:
Anne
Leeftijd:
19
Provincie:
Anders

tegenslag op tegenslag ben u't zat

ik weet niet of mensen hier op zitten te wachten maarja here goes:
aantal jaren geleden zijn mijn ouders uit een gegaan, dat vond ik best, hun keuze. Het plan was toen dat ik met moeder mee zou gaan naar een nieuw huis maar op een dag kwam er een brief aan huis van school, waar het met mij niet zo goed ging, hier op flipte mijn moeder compleet (ik voel nu aan de achterkant van mijn hoofd waar ik nog steeds een liteken heb van die avond) de volgende dag heb ik mijn vader uitgelegd wat er gebeurd was, en hij zei dat het voor beste was als ik niet thuis zou komen, na 6 maanden op een matrasje gelegen te hebben in een donkere flat ging het ook fout tussen mij en me vader en ben toen weg gelopen godzijdank dat ik toen bij een vriend kon logeren... dat duurde 10 maanden in die 10 maanden heb ik niets ontvangen in vorm van sms of brief of gebeld HELEMAAL NIETS verder had ik ook niets ja een matrasje waar ik op sliep, toen heb ik maar weer contact gelegt met me vader dat ging weer tijdje goed... nu niet meer heb beide van mijn ouder in 6 jaar niet gezien.

woon nu ver weg van die plek heb heb een vriendin en een 10 maanden oud jongentje
maar door de crisis ben ik me werk verloren en geen recht op bijstand of zo iets en nu is me zoontje van 10 maanden halverwege de kerst opgenomen in het ziekenhuis waar voor mij een groot drama was ik heb dingen gezien die ik in mijn leven nooit meer zien, hij is nu verhuist naar een ziekenhuis verder weg met een tumor in zijn hoofdje ten grote van een sinaasapel ..... waarschijnlijk niet lang meer te leven

IK WOU DAT IK DIE TUMOR EN HIJ EEN LEVEN IK HEB NIETS MET LEVEN GEDAAN, MIJN FOUT LAAT MIJ DE PRIJS BETALEN NIET DIE KLEINE

IK WIL NIET MEER
Datum:
24-01-2010
Naam:
rednas
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Ondergang van vooruitgang

Ik..ik ben een pc freak...of was...jaren heb ik achter het scherm gezeten..school, vrienden, de rest van het leven intereseerde mijn niet.

nu ben ik lekker geïsoleerd, kan geen kant meer op..nu haat ik de laatste hou vast van mijn leven...waarom? alles wat ik weet wil niemand weten, niemand wil van mij weten

enkel als ze me nodig hebben, als er van mij kan geprofiteerd worden, zijn de daar dan word er van mij gehouden.

ik vindt het geweldig als iemand naar mij lacht, als er een meisje is dat mij iets laat voelen, dat mij warmte geet. alleen, het zijn maar foto's..in het echt...kan het niet..mag het niet..wil het niet zijn
Datum:
23-01-2010
Naam:
RD
Leeftijd:
21
Provincie:
Limburg

haat

ik wil nie echt over mijn verhaal wenen ofzo maar ik wou dit hier schrijven omda het misschien mensen zou kunnen helpen...wat ik meemaak is eigenlijk nie erg vergeleken met anderen,weet ik wel nouja hier is mijn verhaal....ik ben een meisje van 17,ik ben een buitenbeentje,al sinds ik in het kleuterklas zat,ik voel mij gewoon zo anders en nie begrepen,sommige mensen zouden denken da het door mijn leeftijd is veel mensen zeggen dan ''pfff zal wel over gaan je bent 17'' maar zo is het niet...echt nie....ik werd vroeger gepest op school en ik ben blij dak een sterk karakter heb want ik zou dat nooit overleefd hebben...mijn ouders scheidden toen ik 7 was en da heeft een enorme invloed gehad op mij,ik werd nog meer een buitenbeentje op school maar soms is het beter dat ouders scheiden want ruzie maken elke dag is ook geen oplossing,das wel goed.En dan kwam ik terecht in het middelbaar...en dan werd het me teveel ik kwam daar terecht en hoe ouder ik werd,hoe erger het werd,ik werd buitengesloten omda ik anders was,ik droeg 2 verschillende schoenen,rare kleren maar ik deed da omda da echt mij is ik doe da nie maar zo maar hoe meer ze derover praten,hoe meer ik het deed omdat ik hen niet wou laten winnen en nu een paar jaar later ben ik nog altijd zo en soms is mijn moeder zelfs beschaamd om zo over straat te lopen me mij,ik voel me nu meer buitengesloten dan ooit en niemand versta mij,ik ben gewoon een rock'n'roll freak en mensen bekijken me als een freak terwijl da ik er normaal uitzie,ik weet dat het jaloezie is en toch is het echt iets die me pijn doet.
en het ergste is da ik 1 ding wil doen in mijn leven en das muziek spelen,ik wil in een band spelen en op wereldtournee gaan en muziek voor mensen te maken en ik hoop zo mensen te helpen en misschien de wereld een beetje veranderen door te zingen voor de mensen want ik weet wel da 1 mens de wereld nie kan veranderen maar het is wel iets en ik wil gewoon aan alle mensen die zich nie goe voelen van gewoon door te gaan,ik zeg nie da je jezelf nie moe vermoorden want iedereen moe het zelf weten maar weet wel da er nog veel mooie dingen in de wereld zijn die jullie moeten zien en er zullen altijd mindere dagen zijn maar blijf sterk mensen!
ik wou zelfmoord plegen in juli 2009 en tis gelukkig nie gelukt en dan begon ik met drugs te experimenteren en ik ben blij dak nu weer redelijk ok ben maar ik ben agressif en impulsief en ik word zomaar boos op mensen maar ik probeer nu kalm te blijven dus ik steek mijn agressie in mijn muziek en ik was ook zo omda ik dacht dak nooit een groep ging vinden omda iedereen na shit techno luistert hier in belgie en punkrock blijf maar raar hier maar ik blijf zoeken en ik zal vinden,ik ben nie echt sociaal maar ik wil veranderen en ik hoop da mijn verhaal mensen heeft kunnen helpen,blijf sterk mensen en laat niemand over je heen lopen.....jullie zijn jullie en niemand kan da veranderen! doe wat jullie willen mensen want veel mensen zijn bang om te doen wat ze willen daarom krijgen ze't niet.
de grootste fout dat we kunnen maken is bang zijn om er eentje te maken dus denk na voor je iets doet. dikke groetjes aan iedereen mensen
Datum:
23-01-2010
Naam:
melanie
Leeftijd:
17
Provincie:
België

help

Ik ben blijven hangen in mijn verleden heb niet naar mijn eigen gevoel geluisterd. Ik praat wel maar ik zie niks meer helder. Ben me eigen gewoon kwijt, door het overlijden van mijn moeder ben ik dicht geklapt. Wilde terug. In haar baarmoeder het kind gevoel en nu kom ik er niet mer uit. Ik ben helemaal terug in me jeugd, als ik kleine kinderen hoor praten vind ik dat fijn. Ik ben een vrouw van 27 besef nu pas dat ik volwassen ben nooit mee bezig gehouden. Voelde geen stress maar ben nu gewoon gek geworden.....het klinkt misschien raar maar. Als een kleinkind nam ik dingen over te erg gewoon. Ik wist niet dat al je dingen die je mee maakt in je jeugd ooit weer eens boven kwamen. Of je angsten etc........had ik maar eerder naar mijn gevoel geluisterd. Niemand herkend me meer het ergste is dat ik niet meer geniet omdat ik de dingen zie net zoals ik toen klein was.
Datum:
23-01-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
27
Provincie:
Noord-holland

Geen Hoop meer op de toekomst

Ik ben een meisje van 17 jaar, ik heb op mijn 4e mijn vader zien overlijden! Ik heb daar nog steeds erge nare dromen van! Maar ik heb niemand die ik dat durf te vertellen.. Mijn vriend weet het wel maar hij toont soms bijna geen begrip! Ik heb het vaak heel moeilijk en dan wil ik het liefste dood! maar ik durf niet ik ben gelovig opgevoed en ben bang dat ik naar de hel ga!
Datum:
23-01-2010
Naam:
Anoniem
Leeftijd:
17
Provincie:
Gelderland

Twee gezichten

Twee gezichten.

Dat ene meisje.. met die mooie krullen, en die mooie lach. Ze is altijd zo lief en vriendelijk.. wauw, echt een leuke meid hoor!
Ze doet ook alles altijd zo goed, wie wilt er nou niet met haar samenwerken? Jane, doet altijd alles goed en geweldig..

Maar,..
Onder dat gezicht zit iets heel anders. Een onzeker meisje, met een laag zelfbeeld. Om de dag wel zelfmoordneigingen, of depressies.
Ze schreeuwt duidelijk voor hulp, ze is bang.. maar niemand hoort haar hulpkreet. Ze is niet alleen, maar wel eenzaam.
Haar hoofd is een ballon vol confetti, en elke confettti heeft zijn eigen kleur. Elke confetti staat voor een gedachten of gevoel,
maar de ballon word altijd door elkaar geschud, en waarom weet ze zelf niet. Hoort die confetti wel zo te zijn? Is de kleur goed?
Klopt alles wel? Vraagt ze zich af. Ze ziet alles helder en realistisch, de wereld is kil en koud.. niemand is nog eerlijk.
De duivel heeft gewonnen. Trots? Dat woord kent ze niet, en dat zal zeker niet aan haar besteed zijn.

Bah.. denkt ze in de vroege ochtend, weer een dag..
Wachtend op een dag.. waarop ze niet meer wakker zal worden.

Datum:
23-01-2010
Naam:
Jane
Leeftijd:
19
Provincie:
Gelderland

verdriet

mijn ex vriendje jonnatan wil wel nog met me maar zeg dak ni meer bestaa en ik gad in mijn armen gesneeden en zij dak dieper mogt gaan snijden dak dood mogt en door zijn vriend is het uit tussen ons en oz ben ik al 3maanden zo en wil dood gaan van mijn verdriet voor em en ik wil nog me em maar em ni met em geef welgevoelen voor mij maar hei doe fel als ik bij em kome
Datum:
23-01-2010
Naam:
melany
Leeftijd:
15
Provincie:
België

'Je eigen rugzakje is het zwaarst'

Ik een 20-jarige student en heb een prettige jeugd gehad. Toch kun je je depri voelen ook al heb je een prettige leefomgeving.

Stel je eens voor..

Je bent een tikkeltje arrogant, Je wilt jezelf bewijzen, je wilt dat andere mensen trots op je zijn.
Drie eigenschappen die mij representeren.
Maar het lukt niet! Ik wil het allemaal zo graag maar heb de lat misschien te hoog voor mezelf gelegd.

Ik had in mijn ouderlijk huis de boel goed verkloot. 5 jaar lang gelogen over hoe ik zoveel spulletjes kon kopen (had als vroege puber mijn spaarrekening aangebroken), eigenlijk loog ik bijna over alles terwijl ik schatten van ouders heb en die dat ab-so-luut niet verdiend hebben. Ik ben altijd gesteund door mijn ouders en heb altijd veel liefde gevoeld.
Het liegen gebruik(te) ik denk ik als dekmantel en schild om mijn ouders (en mensen om me heen) verdriet te besparen. Nadat mijn ouders ontdekten dat ik altijd zoveel gelogen heb gingen de remmen los.
Jarenlange emoties die ik als puber altijd heb opgekropt (want ik heb me er nooit goed bij gevoeld over hoe ik mijn dingen deed) kwamen los en als verplichting tegenover de mensen om me heen wou ik mezelf veranderen.
Zelfstandig worden, eerlijk zijn, verantwoordelijk met situaties en geld omgaan en ga zo maar door..

Ik ben toen ,om een statement te zetten, rommelig en met een woordenwisseling op kamers gegaan. Alles moest ik zelf betalen.. opleiding, kamer, kleren noem maar op. MAAR DAT WOU IK! Ik wou die verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. Maar sinds die tijd gaat het alleen maar bergafwaarts. De eerste opleiding heb ik verslonsd, en nu mijn tweede opleiding het einde van dit jaar ook niet zal halen vraag ik me af of ik wel op de goeie plek zit.
Ik ben in een bepaald milieu opgevoed waar de mensen toch altijd wel wat van je verwachten en ik ben vrijwillig dat verwachtingsniveau aangegaan.
Ben ik wel een student? Moet ik zo wel verder leven? Moet ik misschien terug naar mijn ouderlijk huis?

Ik kan het wanneer ik het zo opschrijf nog steeds niet goed verwoorden hoe ik me over z'n 'identiteits-crisis' of 'uitzichtloos toekomstbeeld' voel.
Ik weet alleen dat ik altijd een fijne jongen ben geweest met een leuk leven, maar dat het in een paar jaar van +70 naar - 80 is gegaan.

Ik hou me vast aan het feit dat ik weet dat er mensen zijn die van me houden en dat in vergelijking met zoveel andere verhalen en problemen het misschien allemaal wel meevalt. Maar je eigen rugzakje weegt het zwaarst en dan ga je toch wel eens denken...what if
Datum:
23-01-2010
Naam:
W.
Leeftijd:
20
Provincie:
Groningen

Life is beautiful

Lieve mensen,

Ik kan begrijpen dat je wel eens aan zelfmoord denk. Maar iedereen denkt wel eens aan zelfmoord. En als je er aan blijf denken, totdat je gek word. Zoek dan hulp. Leven is te mooi om het te geven. Ups and downs, that's life. Leer van je fouten. En maak soms een andere keuze. Maar als je kut voel, probeer iets leuks te verzinnen. Ga er even tussen uit, afspreken met vrienden. Familie bezoeken. Er zijn zoveel mooie dingen in het leven.

En geloof me, ik heb ook al zoveel meegemaakt, dat je er kippenvel van krijg. Maar gelukkig ben ik er nooit in blijven "hangen".

Dus ik hoop voor jullie allemaal dat het beter met jullie gaat.

But 1 thing is for sure.
Blijf je zelf, be happy and enjoy life.

Kiss*
Datum:
22-01-2010
Naam:
Just me *
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-brabant

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.