Levensverhalen (pagina 763)

Ik woon nu 13 jaar in een pleeggezin(MeHeleLeveDus.)
Me moeder is 5 jaar Gelede overleden, en me vader zie ik bijna nooit.
Ik heb Allemaal gezijk met me Pleegouders,
en Me vriende zien me niet meer staan.
ik heb al 2x Zelfmoordpoging gedaan.
Nu heb ik die gedachte weer.
Wat moet ik doen?

Xjes.

In 2003 gebeurde het, doen storte mijn wereld in principe al in. Mijn vrouw, waar ik zielsveel van hield wilde scheiden. Als vader van een tweeling van net 4 verliet ik de gezinswoning om appart te gaan wonen in een flatje.... Gelukkig bleef de verstandhouding tussen mijn exvrouw en mij goed en konden we op vriendschappelijke basis verder. We zorgen samen voor de kids in een co -ouderschap. Maar nu 7 jaar later , gaat het op financieel vlak helemaal fout. Begin 2009 verloor ik mijn baan bij de rechtbank, en kwam in een ww uitkering terecht. Om dat ik nogal wat schulden had en die aan het afbetalen was, werd dit met de uitkering vrijwel onmogelijk. Deurwaarders kwamen.... rechtzaken bij de kantonrechter kwamen. Beslagen op de uitkering volgen. Ik moet nu zien rond te komen van 753 euro. Gas en licht moeten daar nog vanaf, huur eigenlijk ook. Blijft over.... 0 euro..... Ik weet het niet meer.... ik wil ook niet meer.... alles moet ik alleen doen.... geen partner of zo die mij helpt.... ik ben zo alleen en zo verschrikkelijk ongelukkig...... Ik wil dit leven niet meer... maar dan laat ik mijn kinderen in de steek.... Tranen rollen over mn gezicht als ik dit schrijf... Ik kan niet meer......

Eg.

Redenen om te blijven leven:
~ Je hebt niets aan medelijden of verdriet, Na je dood.
~ Er zijn altijd mensen die om je geven, ookal zie je die zelf niet.
~ Aandacht krijgen is beetje lastig als je al dood bent.
(Zoek hulp, er zijn genoeg mensen die je willen helpen)

Schrijf op een briefje alle dingen die jou leven zo ondraaglijk maken.
Als je ze allemaal op schrijft blijkt misschien dat voor al die punten een oplossing is.

Schrijf een afscheidsbrief aan je verleden en verbrand hem.
Zo laat je het achter je.

You can do it!
Leef :)

Hallo allemaal.

Ik heb nu al een tijd weer een probleem. Het begon toen ik ongeveer 14 was. Ik begon na te denken over wat er nou eigenlijk te bereiken valt met dit leven. Ik ben niet gelovig dus voor mij hebben die oplossingen ook geen zin.
Na veel denken kwam ik tot de volgende conclusie: het leven heeft geen zin. Want: je kunt je hele leven goed bezig zijn met een carriere maken en een gezin stichten, maar uiteindelijk zul je toch dood gaan. Dat is iets onvermijdelijks. Dan kun je zeggen: "dan kun je nog altijd een goed leven hebben voor de mensen om je heen(zodat zij je zullen blijven herdenken, en terug zullen denken aan de goede tijden die ze met jou hebben gehad)". Maar dan denk ik weer: waarom zou ik dat doen, want zij gaan uiteindelijk ook dood.
Uiteindelijk zal deze aardbol ook vergaan en dan blijft er niets over van ons hele bestaan.

Waarom zouden we dan nog moeite doen om iets te maken van het leven dat we hebben?

Na een tijd van depressie kwam ik er toch los van. Maar na een paar jaar ben ik toch weer depri geworden.
Ik hoor dat dat te maken kan hebben met de wintertijd (door minder zonlicht kom je soms in een dip).

Maar nu denk ik nog minder positief, want: mijn leven is ook helemaal niet zo leuk.
ik heb eczeem en astma, waardoor ik minder kan dan de gemiddelde NL'er.
Vroeger ben ik ook veel gepest, omdat mijn huid er "vies" uitzag. Dat gepest heeft ook z'n sporen nagelaten, want ik kan nu heel slecht contact maken met mensen, omdat ik ze niet meer vertrouw. Als ik mensen een op een spreek dan gaat alles prima, maar zodra er ongeveer 6 of meer mensen aanwezig zijn (die ik niet goed ken) dan klap ik dicht en reageer ik wel op vragen en zo, maar uit mezelf zeg ik bijna niets meer en ik ga maar naar objecten lopen staren...

Daarnaast ben ik ook niet hoogbegaafd...en door de depressie gaat school ook voor geen meter...

Het komt er gewoon op neer dat ik geen zin heb in een leven dat mij tot niets lijd...
en deze wereld is veel te commercieel om de leuke, positieve, bijzondere dingen ervan in te zien...

Ik hoop dat mijn verhaal duidelijk was voor jullie om te lezen.
Hopelijk bereik ik ooit nog een punt waarop ik plotseling toch besef dat er een nut is in dit leven...

ik ben echt down...
PS: probeer niet zo te denken als ik, want je gaat je er knap slecht van voelen

Ik ben nu 29 jaar. Na een zware schooltijd van pesten ben ik op 12 jarige leeftijd doodgeslagen met een ijzere baar. Ik ben vreemd genoeg terug wakker geworden in het lijkhuis van het ziekenhuis. Ik herstelde terwijl ik te kampen kreeg met blackouts en moest mijn laatste jaar lagere school over doen uit voorzorg dat ik niet meer met dezelfde personen in de klas kwam te zitten. Meeste van deze personen zijn crimineel geworden. Ik ga door naar het middelbaar met bergen studiewerk. Deze voltooi ik zonder gepest te worden en hou een paar toffe klaskameraden over. Vervolgens wil ik doorgaan in de grafische wereld.

Tijdens mijn middelbaar sporte ik heel veel en had een passie voor de natuur. maar Ik geraakte toch overspannen. Ik verlies mijn oude kameraden door dat zij verhuizen en kreeg verkeerde kameraden in de plaats. Ik nam enkele keren cannabis. ik verbreek de relatie met deze kameraden omdat ze echt deliquent en aggresief werden en start mijn unief. Een van deze kameraden heeft inmiddels een moord op zijn geweten. Maar blijft na een cocaïne verslaving onder invloed van drank rondrijden.

In 2000 word ik in het unief onder te veel studiewerk en opnieuw gepest psychotisch. Op 20 jarige leeftijd stuik ik in elkaar, en werd vervolgens met medicatie behandeld. ik had eveneens een zenuwinzinking opgelopen door nooit nachtrust te nemen. Ik studeerde toen keihard omdat falen bij ons in het gezin niet aanzien werd. Ik kreeg zware medicatie waarvan ik doodziek werd. Ik heb tijdens mijn revalidatie 6 maanden geslapen en vervolgens werk gezocht. Seroquel was iemens zwaar. Ik heb deze tot op vandaag, 10 jaar genomen onder dwang. Ik heb alle neven effecten van dit medicament gekregen. Na deze faling ben ik depressief geworden. Anderhalf jaar kon ik niet glimlachen. Ik heb onlangs de foto's opgezocht van die perioden en mijzelf ontmoedigd. Ik was mager en vaal van kleur. Ik zat met enorme schuldgevoelens. Ik rookte om mij recht te kunnen houden. Ik heb in 2005 berekend dat ik op 6 jaar tijd voor 9172 euro aan sigaretten heb opgerookt. Pakje per dag. Tel maar uit. Fysiek was ik uitgedroogd. Een mummie. Gelukkig werkte ik fulltime en had ik geen schulden. Dus een goed persoon in oog van mijn ouders. Tijd om te herpakken denk je dan.

In 2005 krijg ik een zwaar auto ongeluk. Mijn droom auto, waar ik enorm van hield, wordt verpletterd. Ik bleef gelukkig ongedeerd. Ik ben enkel met mijn hoofd door de vooruit gegaan. De politie begreep dat wanneer je allebei groen hebt, je allebei doorrijdt en op elkaar inrijdt. Blijkbaar normaal??

Ik ben gestopt met roken in 2005 omdat ik smoor verliefd werd op een meisje. Zij verwerpt mij echter, maar ik gaf mijzelf de kans om haar toch op een dag te kunnen verleiden. Ik distancieer mij en laat haar verder met rust. En krijg een andere relatie, maar dit meisje begreep niet wat ik al verwerkt had. Zij gaf me ook nooit de tijd om echt van haar te houden. Studies gingen voor. Dat ene meisje bleef iemand waar ik naar bleef hunkeren.

Ik start in 2006 vervolgens met sporten en heb de laatste 3 jaar mij kappot getrained om terug te herstellen van 6 jaar roken en 6 jaar medicatie.
Mijn training was 15 km joggen en 70 km mountainbiken per week. Echt 5 dagen per week getrained. Alles gegeven door weer en wind. En ondertussen maar werke.

Na 5 jaar callcenter functies met perfecte werkhouding verrander ik in 2007 van werk en wordt consultent. Ik maakte de beste resultaten. Niemand zag nog iets fout aan mij. Ik was trots op mijzelf en blij dat ik een betere toekomst kon pakken. Dit laat zien dat ik best slim genoeg ben om iets goed te doen. En enkel maar beterschap wil.
Ik rookte toen niet en dronk zelden een pint. Ik trainde fulltime. Woonde reeds een jaar alleen en had verscheidene kameraden groepen. Echt een druk leven.

Ik heb spijt van mijn laatste relatie. Dit meisje heeft mij 3 keer bedrogen op 5 weken tijd. Zij vroeg me om haar te slaan. Ik heb haar vertelt dat ik geen geweld gebruik. Ik ben alleen maar eerlijk. Zij was duidelijk geen relatie waard.

Verder in 2009 kom ik door een misverstand psychotisch over. Ik leg dit verhaal liever niet uit. Maar kort gezegd. Mijn ouders begrepen mij niet en ik kon hun niet uitleggen waar ik mee kampte. Ze gingen met mij onmiddellijk terug naar die psych. Hij had mij 7 jaar niet gezien. Alle goedheden mochten niet baten. Ik word terug op de zwaarste behandeling gezet die men kan inbeelden. Van 900 naar 500 mg seroquel gedurende 6 maanden. Voldoende om een olifant in slaap te drukken. De psychiater weigert zinvol met mij te werken. Hij vertelt dat enkel de pillen een redding kunnen zijn. Mijn naieve ouders volgen dit op. Herhaaldelijke ruzies volgen hierop. Abilify werd als proef toegeschreven en vervolgens weerhouden door parkinson eigenschappen. Ik liep als een wrak door het huis.

Hierdoor start ik terug met roken en val in een depressie. Omdat ik rationeel wist dat ik mijn ouders, broers en dokters niet meer kon overtuigen van het misverstand. Na 7 maanden is mijn lichaam fysiek gekraakt. Onze huisdokter zegt dat ik mijn volledige conditie kwijt ben. Ik ben vel over been geworden. En ik ben mijn job verloren. Ik heb een lang herstel voor me staan. Als ik die wil nemen.

Ik geloof niet dat ik een nieuwe psychose heb gehad. Ik had geen achterdocht, hallicunaties of dwang gedachten. Enkel wat angst. Rationele angst. Die zelfs de directie assistente van mijn bedrijf begreep. Want zij heeft mijn verklaring gehoord toen ik mijn angst bekende.

ik heb in juni de komende problemen voorspeld. Maar had ze minder erg verwacht.
Vandaag ben ik opgestaan met een totaal ontredderd gevoel. Mijn uiterlijk is van een 25 jarige naar een 38 jarige gegaan.
10 jaar medicatie heeft mijn lichaam verknoeit. Ik zit er dus volledig door.

Misschien is het tijd voor een laatste wens. Want ik ben op. Maar zou liever mijn ouders dit niet aandoen. Wat weerhoudt mij nog? Nog even afwachten. Een spel tussen leven en dood.

ik ben alles kwijd mijn vrouw geen huis woond bij mijn zus en hoop schuld trek het niet meet heb druks gebruik voor het eerts kan hier niiet tegen ben het zat afz ed

Liefde wordt voor me ogen weg gekaapt, en nu voel ik enorme leegte binnen, ik wou dat ik eerder had gevraagt, ik wou zo graag haar hart winnen.

Alles loopt fout.
De liefde van men leven heeft me laten zitten voor een ander.Ik kan nooit voor niemand iets goed doen ik snij mezelf elke dag men huid staat vol littekens om nooit meer te verdwijnen ik kan voor niemand iets goed doen zelfs niet voor mezelf de enigste oplossing is zelfmoord in mijn ogen ken geen andere uitweg het doet me allemaal te veel pijn sorry voor de mensen van wie ik hou ik zie jullie allemaal maar ik kan het niet meer aan

Elke keer weer die verdriet.. Elke keer weer die gedachten aan pillen, misschien deze keer eentje meer, of tien? Wat maakt het ook uit?

Geen blije gezichten als ik thuis kom, want ik ben toch niks waard! Al 3 jaar ben ik niks meer waard, al 3 jaar wordt ik met de nek aangekeken.. Wat stel jij je toch aan zeggen ze dan, ik stelde me blijkbaar ook aan toen ik geslagen en geschopt werd en toen me werd verteld dat ik niets was..

en die verdriet, die me sloopt, die eventjes weg is maar dan weer terug komt.. Die onrust in mijn hoofd wil ik weg hebben, mag ik even rust vinden?

Nee, ik kom thuis en niemand geeft wat om mij, ze kijken even op mijn kamer of ik naar school ga maar verder niets..

Nee, iemand daarboven die houdt wel van mij en iemand daarboven die zal mij altijd met warmte ontvangen..

Maar hier, alleen mijn vriend, de beste die je je voor kan stellen. Die me nog in leven kan houden, want zonder hem was ik er nooit meer geweest.

Geen toekomst zien. Wel moeten werken niet mogen leven. Ik ben alles kwijt mijn kinderen, een ex die me haat en kapot gemaakt heeft, mijn huis, mijn auto, mijn inkomen, mijn hobby's, mijn nachtrust, mijn liefde & mijn leven. Ik zie geen toekomst. ik zie het gewoon niet steeds weer via de kinderen de pijn tegenkomen. Ik mag ze niet meer om me heen hebben. Niet meer mijn leven met hen delen en elke dag die diepe pijn daarvan ervaren. Ik bid elke dag tot god smeek hem om een oplossing maar hoor alleen stilte terug. Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen. Het wordt niet minder het wordt meer, het wordt steeds erger en erger. Daarom ik wil dood, weg van hier. Ik wil niet verder ...waarom zou ik... voor wie..? voor mijn kinderen dat zeg ik steeds. Voor hen.. blijf doorgaan voor hen.. Maar als ik er niet meer ben heb ik ook geen last van mn geweten meer en als er geen god is dan is de hel dus hier op aarde. dan moet de dood een verlichting zijn.