Levensverhalen (pagina 762)

Hallo,

Ik voel me heel vaak mislukt. Omdat ik dingen heb gedaan waar ik spijt van heb. En ik heb mezelf ooit niet in de hand, als ik het gevoel heb dat mensen me daarop wijzen. Dan kan ik heel kwaad worden en mezelf haten. ik raak dan in paniek. Vaak denk ik als ik in bed lig, waarom ik er ben. En voel ik me toekomstloos. Waar is mn geluk. En waar heb ik dingen verpest. Wat ga ik doen met mn leven in de toekomst, en wanneer wordt ik weer gelukkig met de dingen die ik doe en heb. Wanneer ontmoet je de ware, en wanneer heb ik mn weg gevonden. Ik vind het allemaal zo ontzettend moeilijk. En wanneer kom ik eruit en dat ik me sterk en goed voel. En wanneer kan ik voor mezelf zorgen. Of zal ik dat nooit kunnen. En hoe gaan dingen verlopen en welke opleiding of werk ga ik doen. En ik vind het heel moeilijk om mezelf te vinden en een nieuwe start te maken met een nieuwe opleiding.
Ook ben ik heel bang ik zou graag iemand zijn waar ik trots op ben en dat heb ik nu niet. Ik voel me waardeloos. Het komt door mn werk denk ik en ook doordat ik niet weet wat ik dan zal gaan doen.
Ik heb ook wel s een vriendje gehad, waardoor ik me heel rot heb gevoeld. Omdat hij me gebruikte, kwam ik te laat achter. Daardoor heb ik me rot gevoeld. En omdat ik steeds op jongens val die niet goed voor me zijn.
Ik ben bang dat ik mn leven niet op de rails krijg.
Mijn zus heeft daarentegen al heel lang hetzelfde werk wat goed gaat. Zij is sterk en ze heeft een goede vriend. Ik voel me vaak gekleineerd door haar. En te min. Ook als ik vertel over wat ik zou willen doen. Dan worden ze kwaad en lachen ze me uit. Dat vind ik vervelend omdat ik graag wil praten over dat ik me rot voel. Maar ze luitsteren er niet naar. Behalve mn moeder. Zij wel, maar mn zus en mn vader niet. Het botst ook heel vaak.

toen ik in de 4de zat van de middelbare school kregen mijn ouders een crisis met elkaar. ze wilde scheiden, ik kwam er toen achter dat mijn vader heel veel minder voor mij betekende dan mijn moeder. ik heb nooit een goede band met mijn ouders gehad en ik had het ook niet nodig, dacht ik. toen mijn ouders mij en mijn broer hadden verteld dat ze misschien wel gingen scheiden zakte ik in een diepe put. mijn vader zou vreemd gegaan zijn, maar gek genoeg was ik niet boos op hem. ik snapte hem op een of andere manier wel. die tijd gingen mijn ouders veel closer met mij om. ik kreeg haast geen lucht zo bedrukkend voelde het. de sfeer thuis, tja, een sfeer kan je het niet noemen, mama zat altijd met een doos tisues op de bank nutteloos te zijn en mijn vader zat met een rood doorlopen ogen constant op zijn slaapkamer. mijn broer was al het huis uit en maakte er alleen maar stomme grapjes over, zijn manier om het te verwerken bedacht ik me later. op school ging het ook niet lekker, de leraren waren allemaal helemaal geweldig en ik had een goede band met ze maar met mijn klasgenoten was het een hel. zij vonden dat ik voorgetrokken werd, en nu geef ik toe dat ik dat ook wel werd. maar dat maakte mij niks uit. ik wilde niet meer naar school en niet meer thuis zijn dus wist ik niet meer waar ik heen moest. ik heb dagen over straat gestompeld als een echte zombie, zonder te weten waar ik heen moest. mijn vriend had genoeg van dat gekke gedoe van me en ging weer zijn eigen weg. dat duwde me nog verder de put in. ik had geen zin meer in het gezeik wat ik de hele tijd moest aanhoren. op een avond kwam mijn vader de kamer in en ging hij naast me zitten op bed en spontaan begint hij te huilen. mijn vader huilde nooit dus het was lastig om hem te zien huilen. hij vroeg of ik hem haatte. ik vroeg niet waarom maar zei alleen dat ik niet boos op hem was. toen zei hij voor het eerst in mijn hele leven da thij van me hield. nu net het zo kut ging moest zo nodig vertellen dat hij van me hield. Het deed pijn om het te horen en om de een of andere manier deed het pijn. bij een vriendin begon ik met mezelf pijn doen. ik schoot nietjes in mijn hand als mijn vriendin even naar de wc was en thuis begon ik met een mes in mijn handen te snijden, je ziet nog steeds waar ik gesneden had. toen mijn ouders niets doorhadden ging ik door op mijn benen, iook dit werd niet opgemerkt en begon te voelen hoe fijn het was als het bloed vloeide, alsof alle pijn zo uit mijn lijf stroomde. maar het was niet genoeg, de pijn stroomde mee met mijn bloed, maar er kwam niet genoeg bloed uit, en dus ging ik door met mijn polsen. het bloedde goed en het was fijn, maar ik merkte dat het niet meer stopte. ik belde een vriend op en hij kwam gelijk naar me toe. hij bracht me naar het ziekenhuis en die hebben me geholpen. ik wilde toen helemaal niet dood en het was nooit mijn bedoeling geweesd mijn slagader door te snijden maar niemand geloofde dat. dat maakte het alleen maar erger. ik bedoel als je de hele tijd hoort: waarom wilde je dood? terwijl je niet dood wilde, dan word je zo down dat je het wel wilt. mijn leraar geschiedenis kwam toen naar mij toe en legde spontaan zin arm om me heen, toen ik begon t huilen schrok hij zich een ongeluk, ik verteld ehem gelijk wat er aan de hand was en hij haalde mijn aardrijkskunde leraar en nederlands lerares erbij (met hun had ik de beste band), ik voelde me meteen een klein stukje beter maar ik was moe. ik wilde slapen en nooit meer wakker worden. mijn aardrijkskunde leraar heeft aangeboden om even bij hem te komen logeren zodat ik thuis geen druk voelde. ik bleef 3 weken bij hem en hij was als een vader voor me. hij liet zien dat hij om me gaf en hij zorgde ervoor dat ik weer kon lachen. toen de dag aankwam dat ik echt weer naar huis moest was ik bang. ik was bang wat mijn buren zouden denken, wat mijn vader zou zeggen, of hij weer zou zeggen dat hij van me hield of dat hij weer zoals altijd op me zou schelden. ik hoopte het laatste, dat was tenminste natuurlijk. hij deed geen van beide. hij keek me alleen maar aan toen ik thuis kwam met de hand van mijn leraar op mijn schouder. hij legde alles voor me uit terwij lik beschaamd naar de grond keek. ik wilde mijn moeder reactie niet zien op dit verhaal, zij had wel genoeg aan haar hoofd.
een week later kwam mijn vader naar me toe om te vertellen dat mama en papa bij elkaar bleven. ik knikte maar ik wist niet of ik blij was of iets anders. volgens hun was alles nu goed maar nog steeds voelde ik me niet thuis. ik was bang dat als ik 1 ding verkeerd deed bij hun dat ik het weer gedaan had en dat alles voor niks was. mijn ouders hadden de vervelende gewoonte om de laatste periode voor iedereen te verbergen, maar als andere mij zagen naast mijn ouders hadden ze echt wel door dat het thuis niet zo;n sprookje was als zij vertelde. een week later ben ik weer bij mijn aardrijkskundeleraar geweesd. ik had genoeg van mijn huis. ik wilde daar weg en hij nam me weer een maandje in huis.
in de tijd vloeide de meeste pijn weg. ik was niet meer boos op mijn moeder dat ze alles verstopte en ik vond mijn vader niet meer 'eng'.
nog steeds doet het mij pijn als mijn vader weer het zeldzame zinnetje: ik hou van je zegt tegen me. en mijn moeder kan me nog steeds elk moment omver halen, ik denk dat als zij weer een paar keer verteld hoe goed het altijd is gegaan. thuis is het weer bijna als voorheen. mijn ouders zijn closer dan ooit maar de relatie metm ijn ouders is nog stroever geworden. ook heb ik geen band meer metmijn broer, ik ben nog steeds boos op hem dat hij er zo 'grappig' over deed.
met mij gaat het nu psygisch goed, op dit moment, ik geef niet snel toe maar ik ben kwetsbaar op dit moment. en dat zal niet snel over gaan. het is toch alweer bijna 3 jaar geleden dat dit gebeurd is en dan zou je denken dat het wel voorbij zou zijn. ik heb meer moeite om mijn woede onder controle te houden en mijn gevoeelns met andere te delen. dus je kan je wel voorstellen dat dit wel heel lastig is.
ik snijd mezelf niet meer maar als ik me per ongeluk in mijn vinger snijd tijdens het koken voel ik het vertrouwde branderige gevoel en geniet ik weer heel even. mijn littekens gaan nooit meer weg en zullen mij altijd aan deze tijden herrineren. maar dat is goed. ik weet nu heo het uit de hand kan lopen en ik omet dit weer zien te voorkomen. het is lastig en vermoeiend maar het is te doen. je kan uit de depressies komen zonder die vreselijke pillen (waar je als bijwerking alleen suicide pogingen van krijgt ).
je hebt altijd de kans om terug te vallen maar who cares. ik leef nu dag bij dag en ik weet dat alles voorbij gaat. ooit zal mijn leven eindigen en zal ik eindelijk 100 procent gelukkig zijn maar mijn eidne zal nu niet meer door mezelf komen. dat is een fijn vooruitzicht maar ook eng, want hoe zou ik doodgaan. ik ben niet bang voor de dood maar voor de manier.
mijn vriend die me toen verlaten had heb ik nooit meer gezien en door hem heb ik een soort verlatingsangst gekregen. maar ik heb ook een soort bindingsangst. nu heb ik een vriend zitten in turkije, het is lekker voor de bindingsangst dat ik min eigen gang kan gaan maar voor de verlatingsangst is het erg zwaar, hij kan namelijk ook zijn eigen gang gaan en ik ben altijd nog bang dat hij toch een leuker meisje vind , met minder littekens, lichamelijk en psygisch.
maar nu gaat het goed en ik vertrouw op mijn gevoel. het leven is nu niet spannend en misschien een beetje saai maar wel fijn. en ik weet dat ik ooit weer helemaal gelukkig zal zijn, met misshcien wel een hele leuke man en een paar kinderen.
prachtig vooruitzicht

geef niet op, alles kan nog!!!! (K)

Ik vind het best raar om dit te doen maarja...
Ik huil mezelf vaak in slaap, dat komt door dingen die mensen zeggen... WOORDEN DOEN WEL DEGELIJK PIJN!!!
Ik denk vaak dat ik er nu een einde aan maak maar dat durf ik niet ik neem vaak expres te veel zware pillen in omdat ik me dan beter voel en kan slapen zonder na te denken of te huilen. Vaak wil ik ook net als anderen zijn of vind ik het vervelend dat ik uberhaupt geboren ben, dat komt ook door me zus... ze doet vaak bazig en een keer zei ik: "doe niet als me moeder!"
toen zei zij: " dat ben ik ook niet gelukkig en anders zou ik je allang van kant gemaakt hebben!".
Ook lieg ik vaak en heb ik er daarna weer spijt van, ik zeg bijvoorbeeld dat ik wel vriendinnen heb en een vriendje gehad maar dat is niet waar ... geen van beide.
Ik voel me gewoon zo ongelukkig, maar ik pleeg vaak geen zelfmoord omdat ik bang ben voor bloed en omdat ik graag wil weten hoe liefde voelt ... dat was mij verhaal, doe me een lol en reageer als jij je ook ongeveer zo voelt ... dat ben ik niet zo alleen namelijk

Ik kan het niet meer aan!
M'n leven is een ramp!
Iedereen haat me zelf m'n ouders en familieleden. Het leven heeft geen zin meer! Ik kan het niet meer aan!
Mijn hele leven lang heb ik in angst en pijn geleefd ik was bijna nooit gelukkig als het wel zo was was het erg zeldzaam!
Ik ben altijd sterk geweest, altijd!!!!!
Ik kan het nu niet meer, het is te veel, te veel!!! Ik ben beter af als ik niet in deze wereld ben! Ik ben me hele leven lang achtervolgd gehaat en alles! Nu gaat er een eind aan komen! Het is genoeg! Hoop dat jullie dit ontvangen, want het duurt niet lang meer voor me! Tot ziens!

Ik kan het niet,alles niet. mezelf in de spiegel zien. . Tentamens doe ik niet, ik kan het niet. Ik geef al 10jaar over. Niemand die dit weet. Ik weet niet wat ik kan. Ik ben zo ongelukkig en onzeker. ik wil.het niet. Ik

vlucht voor situaties..ik stond op het parron en had het me bedacht. Ik kan het wel. Iets alles moet beter zijn.wat moet ik?

Ik woon nu 13 jaar in een pleeggezin(MeHeleLeveDus.)
Me moeder is 5 jaar Gelede overleden, en me vader zie ik bijna nooit.
Ik heb Allemaal gezijk met me Pleegouders,
en Me vriende zien me niet meer staan.
ik heb al 2x Zelfmoordpoging gedaan.
Nu heb ik die gedachte weer.
Wat moet ik doen?

Xjes.

In 2003 gebeurde het, doen storte mijn wereld in principe al in. Mijn vrouw, waar ik zielsveel van hield wilde scheiden. Als vader van een tweeling van net 4 verliet ik de gezinswoning om appart te gaan wonen in een flatje.... Gelukkig bleef de verstandhouding tussen mijn exvrouw en mij goed en konden we op vriendschappelijke basis verder. We zorgen samen voor de kids in een co -ouderschap. Maar nu 7 jaar later , gaat het op financieel vlak helemaal fout. Begin 2009 verloor ik mijn baan bij de rechtbank, en kwam in een ww uitkering terecht. Om dat ik nogal wat schulden had en die aan het afbetalen was, werd dit met de uitkering vrijwel onmogelijk. Deurwaarders kwamen.... rechtzaken bij de kantonrechter kwamen. Beslagen op de uitkering volgen. Ik moet nu zien rond te komen van 753 euro. Gas en licht moeten daar nog vanaf, huur eigenlijk ook. Blijft over.... 0 euro..... Ik weet het niet meer.... ik wil ook niet meer.... alles moet ik alleen doen.... geen partner of zo die mij helpt.... ik ben zo alleen en zo verschrikkelijk ongelukkig...... Ik wil dit leven niet meer... maar dan laat ik mijn kinderen in de steek.... Tranen rollen over mn gezicht als ik dit schrijf... Ik kan niet meer......

Eg.

Redenen om te blijven leven:
~ Je hebt niets aan medelijden of verdriet, Na je dood.
~ Er zijn altijd mensen die om je geven, ookal zie je die zelf niet.
~ Aandacht krijgen is beetje lastig als je al dood bent.
(Zoek hulp, er zijn genoeg mensen die je willen helpen)

Schrijf op een briefje alle dingen die jou leven zo ondraaglijk maken.
Als je ze allemaal op schrijft blijkt misschien dat voor al die punten een oplossing is.

Schrijf een afscheidsbrief aan je verleden en verbrand hem.
Zo laat je het achter je.

You can do it!
Leef :)

Hallo allemaal.

Ik heb nu al een tijd weer een probleem. Het begon toen ik ongeveer 14 was. Ik begon na te denken over wat er nou eigenlijk te bereiken valt met dit leven. Ik ben niet gelovig dus voor mij hebben die oplossingen ook geen zin.
Na veel denken kwam ik tot de volgende conclusie: het leven heeft geen zin. Want: je kunt je hele leven goed bezig zijn met een carriere maken en een gezin stichten, maar uiteindelijk zul je toch dood gaan. Dat is iets onvermijdelijks. Dan kun je zeggen: "dan kun je nog altijd een goed leven hebben voor de mensen om je heen(zodat zij je zullen blijven herdenken, en terug zullen denken aan de goede tijden die ze met jou hebben gehad)". Maar dan denk ik weer: waarom zou ik dat doen, want zij gaan uiteindelijk ook dood.
Uiteindelijk zal deze aardbol ook vergaan en dan blijft er niets over van ons hele bestaan.

Waarom zouden we dan nog moeite doen om iets te maken van het leven dat we hebben?

Na een tijd van depressie kwam ik er toch los van. Maar na een paar jaar ben ik toch weer depri geworden.
Ik hoor dat dat te maken kan hebben met de wintertijd (door minder zonlicht kom je soms in een dip).

Maar nu denk ik nog minder positief, want: mijn leven is ook helemaal niet zo leuk.
ik heb eczeem en astma, waardoor ik minder kan dan de gemiddelde NL'er.
Vroeger ben ik ook veel gepest, omdat mijn huid er "vies" uitzag. Dat gepest heeft ook z'n sporen nagelaten, want ik kan nu heel slecht contact maken met mensen, omdat ik ze niet meer vertrouw. Als ik mensen een op een spreek dan gaat alles prima, maar zodra er ongeveer 6 of meer mensen aanwezig zijn (die ik niet goed ken) dan klap ik dicht en reageer ik wel op vragen en zo, maar uit mezelf zeg ik bijna niets meer en ik ga maar naar objecten lopen staren...

Daarnaast ben ik ook niet hoogbegaafd...en door de depressie gaat school ook voor geen meter...

Het komt er gewoon op neer dat ik geen zin heb in een leven dat mij tot niets lijd...
en deze wereld is veel te commercieel om de leuke, positieve, bijzondere dingen ervan in te zien...

Ik hoop dat mijn verhaal duidelijk was voor jullie om te lezen.
Hopelijk bereik ik ooit nog een punt waarop ik plotseling toch besef dat er een nut is in dit leven...

ik ben echt down...
PS: probeer niet zo te denken als ik, want je gaat je er knap slecht van voelen

Ik ben nu 29 jaar. Na een zware schooltijd van pesten ben ik op 12 jarige leeftijd doodgeslagen met een ijzere baar. Ik ben vreemd genoeg terug wakker geworden in het lijkhuis van het ziekenhuis. Ik herstelde terwijl ik te kampen kreeg met blackouts en moest mijn laatste jaar lagere school over doen uit voorzorg dat ik niet meer met dezelfde personen in de klas kwam te zitten. Meeste van deze personen zijn crimineel geworden. Ik ga door naar het middelbaar met bergen studiewerk. Deze voltooi ik zonder gepest te worden en hou een paar toffe klaskameraden over. Vervolgens wil ik doorgaan in de grafische wereld.

Tijdens mijn middelbaar sporte ik heel veel en had een passie voor de natuur. maar Ik geraakte toch overspannen. Ik verlies mijn oude kameraden door dat zij verhuizen en kreeg verkeerde kameraden in de plaats. Ik nam enkele keren cannabis. ik verbreek de relatie met deze kameraden omdat ze echt deliquent en aggresief werden en start mijn unief. Een van deze kameraden heeft inmiddels een moord op zijn geweten. Maar blijft na een cocaïne verslaving onder invloed van drank rondrijden.

In 2000 word ik in het unief onder te veel studiewerk en opnieuw gepest psychotisch. Op 20 jarige leeftijd stuik ik in elkaar, en werd vervolgens met medicatie behandeld. ik had eveneens een zenuwinzinking opgelopen door nooit nachtrust te nemen. Ik studeerde toen keihard omdat falen bij ons in het gezin niet aanzien werd. Ik kreeg zware medicatie waarvan ik doodziek werd. Ik heb tijdens mijn revalidatie 6 maanden geslapen en vervolgens werk gezocht. Seroquel was iemens zwaar. Ik heb deze tot op vandaag, 10 jaar genomen onder dwang. Ik heb alle neven effecten van dit medicament gekregen. Na deze faling ben ik depressief geworden. Anderhalf jaar kon ik niet glimlachen. Ik heb onlangs de foto's opgezocht van die perioden en mijzelf ontmoedigd. Ik was mager en vaal van kleur. Ik zat met enorme schuldgevoelens. Ik rookte om mij recht te kunnen houden. Ik heb in 2005 berekend dat ik op 6 jaar tijd voor 9172 euro aan sigaretten heb opgerookt. Pakje per dag. Tel maar uit. Fysiek was ik uitgedroogd. Een mummie. Gelukkig werkte ik fulltime en had ik geen schulden. Dus een goed persoon in oog van mijn ouders. Tijd om te herpakken denk je dan.

In 2005 krijg ik een zwaar auto ongeluk. Mijn droom auto, waar ik enorm van hield, wordt verpletterd. Ik bleef gelukkig ongedeerd. Ik ben enkel met mijn hoofd door de vooruit gegaan. De politie begreep dat wanneer je allebei groen hebt, je allebei doorrijdt en op elkaar inrijdt. Blijkbaar normaal??

Ik ben gestopt met roken in 2005 omdat ik smoor verliefd werd op een meisje. Zij verwerpt mij echter, maar ik gaf mijzelf de kans om haar toch op een dag te kunnen verleiden. Ik distancieer mij en laat haar verder met rust. En krijg een andere relatie, maar dit meisje begreep niet wat ik al verwerkt had. Zij gaf me ook nooit de tijd om echt van haar te houden. Studies gingen voor. Dat ene meisje bleef iemand waar ik naar bleef hunkeren.

Ik start in 2006 vervolgens met sporten en heb de laatste 3 jaar mij kappot getrained om terug te herstellen van 6 jaar roken en 6 jaar medicatie.
Mijn training was 15 km joggen en 70 km mountainbiken per week. Echt 5 dagen per week getrained. Alles gegeven door weer en wind. En ondertussen maar werke.

Na 5 jaar callcenter functies met perfecte werkhouding verrander ik in 2007 van werk en wordt consultent. Ik maakte de beste resultaten. Niemand zag nog iets fout aan mij. Ik was trots op mijzelf en blij dat ik een betere toekomst kon pakken. Dit laat zien dat ik best slim genoeg ben om iets goed te doen. En enkel maar beterschap wil.
Ik rookte toen niet en dronk zelden een pint. Ik trainde fulltime. Woonde reeds een jaar alleen en had verscheidene kameraden groepen. Echt een druk leven.

Ik heb spijt van mijn laatste relatie. Dit meisje heeft mij 3 keer bedrogen op 5 weken tijd. Zij vroeg me om haar te slaan. Ik heb haar vertelt dat ik geen geweld gebruik. Ik ben alleen maar eerlijk. Zij was duidelijk geen relatie waard.

Verder in 2009 kom ik door een misverstand psychotisch over. Ik leg dit verhaal liever niet uit. Maar kort gezegd. Mijn ouders begrepen mij niet en ik kon hun niet uitleggen waar ik mee kampte. Ze gingen met mij onmiddellijk terug naar die psych. Hij had mij 7 jaar niet gezien. Alle goedheden mochten niet baten. Ik word terug op de zwaarste behandeling gezet die men kan inbeelden. Van 900 naar 500 mg seroquel gedurende 6 maanden. Voldoende om een olifant in slaap te drukken. De psychiater weigert zinvol met mij te werken. Hij vertelt dat enkel de pillen een redding kunnen zijn. Mijn naieve ouders volgen dit op. Herhaaldelijke ruzies volgen hierop. Abilify werd als proef toegeschreven en vervolgens weerhouden door parkinson eigenschappen. Ik liep als een wrak door het huis.

Hierdoor start ik terug met roken en val in een depressie. Omdat ik rationeel wist dat ik mijn ouders, broers en dokters niet meer kon overtuigen van het misverstand. Na 7 maanden is mijn lichaam fysiek gekraakt. Onze huisdokter zegt dat ik mijn volledige conditie kwijt ben. Ik ben vel over been geworden. En ik ben mijn job verloren. Ik heb een lang herstel voor me staan. Als ik die wil nemen.

Ik geloof niet dat ik een nieuwe psychose heb gehad. Ik had geen achterdocht, hallicunaties of dwang gedachten. Enkel wat angst. Rationele angst. Die zelfs de directie assistente van mijn bedrijf begreep. Want zij heeft mijn verklaring gehoord toen ik mijn angst bekende.

ik heb in juni de komende problemen voorspeld. Maar had ze minder erg verwacht.
Vandaag ben ik opgestaan met een totaal ontredderd gevoel. Mijn uiterlijk is van een 25 jarige naar een 38 jarige gegaan.
10 jaar medicatie heeft mijn lichaam verknoeit. Ik zit er dus volledig door.

Misschien is het tijd voor een laatste wens. Want ik ben op. Maar zou liever mijn ouders dit niet aandoen. Wat weerhoudt mij nog? Nog even afwachten. Een spel tussen leven en dood.