Levensverhalen (pagina 762)

kan ut nie meer aan al die verkrachtingen waar doe ik ut nog voor wat een kanker wereld is dit , is dit niet de hel als mij niks was wijsgemaakt had ik ut wel geweten ik zou graag willen dat als je dit leest god je dan graag de wereld verbetert wat wilt u nou dat alle goede mensen die pijn voelen dood moeten.
als ik vandaag zou sterven zou ik er geen problemen mee hebben

Van mijn 7e tot mijn 8e ben ik seksueel misbruikt, dat eindigde omdat ik tijdens het spelen ernstig gewond raakte waardoor ik tijdelijk niet meer kon lopen.

Ik ben mijn gehele jeugd elke dag gepest en in elkaar geslagen, de leraar keek toe en deed niks.

Mijn moeder is sinds mijn 12e alcoholist, mijn vader is op mijn 14e overleden.
Mijn moeder kon haar handen ook niet thuis houden en heb ik van me af moeten vechten. Letterlijk.

Een jaar later was ik bijna zelf dood doordat mijn blindedarm scheurde.
4 maanden later zat ik in een rolstoel wegens een ongeluk, daar heb ik bijna een jaar ingezeten.

Ik ben verslaafd geweest aan drank en blowen, heb nooit een vaste baan kunnen houden en mijn vriendin is na 4 jaar bij me weggegaan.

Iedereen om me heen krijgt kinderen en ik ben straks te oud om nog aan kinderen te beginnen terwijl ik nog niet eens een relatie heb.

Het enige dat rest is alles goed regelen, verzekering en zo, en dan is het game over.

Ik ben een meid van 18
Loop vanaf me 13e al folders en werk met kapot voor geld.
Nu loop ik achter met betalingen,
Ik moet de CZ van januari en Februari nog betalen.
een telefoonrekening van 350 euro.
Een busabbonement van 90 euro.
En een boete die verhoogd is naar 81 euro omdat me salaris een dag later gestort word.
Ik had 1500 euro op mijn spaarrekening en dat is in rook opgegaan voor wiet, drank, sigaretten, 100 euro kleding en heel veel illegaal vuurwerk!

Nu ben ik eigenlijk zo goed als blut,
ik werk enorm veel maar zie gewoon geen licht meer.
tis allemaal zwart.
Me ouders zeuren dat ik niet met mijn geld om kan gaan.
NEE DAT KLOPT.
als je 'je vrienden' moet kopen omdat je anders 'geen' vrienden hebt.

Wat kan ik hier nu nog aan doen?
Ik heb het helemaal gehad!

ik heb nare droom dat ik me kapot weel maken ander keer weer over een kut
ervaring dat ik heb gehad ik loop al
jaar e onder spiegat om me te helpen
ik heb me verhaal verteld maar ze geven niet s om mij ben in de war moet elke dag huilen en doe me zelf pijn ik ben mishandelt meerdere
male bedriegt met de dood onschuldig op gesloten vernederd gek gemakt ik ver trouw
ander mensen niet meer voel me net een beest zo woord ik behandeld ik voel
me onmenselijk en wenste dat ik noot
geboren was dan ware andere mensen
veel gelukkiger volgen s andere ben ik een gedroogd om dat ik verstandelijk gehandicapt ben ik weel het liefst dood
pijn in me voelt als of me hard is vertrapt
ik weel er van af ben moe en andere
mensen late me niet met rust en dat is wat ik weel met rust gelaten woorden
wanner haut het op dit ben het zat ik moet me verhaal
kwijt aan iemand die het wel scheld
dit is al bezig van af me 4 toen me mester
van school wauw me af make ik wet toen letterlijk gewurgd

groetjes onbekende

ik ben jongen dat alleen maar een leven kende van studie en het behalen van lege ambities.

Ik heb nog nooit een echte relatie gehad omdat de meisjes die graag op val geen interesse hebben. Ik voel me misplaatst in deze verwarde wereld en ik hoor nergens thuis.
Er zijn zoveel gedachtes in mijn hoofd...ik weet niet waar ik moet beginnen. Elke avond komen de volgende vragen in mijn gedachtes"wat is het nut van mijn leven? God waarom heeft u mij hier op aarde gezet?"

Hallo,

Ik voel me heel vaak mislukt. Omdat ik dingen heb gedaan waar ik spijt van heb. En ik heb mezelf ooit niet in de hand, als ik het gevoel heb dat mensen me daarop wijzen. Dan kan ik heel kwaad worden en mezelf haten. ik raak dan in paniek. Vaak denk ik als ik in bed lig, waarom ik er ben. En voel ik me toekomstloos. Waar is mn geluk. En waar heb ik dingen verpest. Wat ga ik doen met mn leven in de toekomst, en wanneer wordt ik weer gelukkig met de dingen die ik doe en heb. Wanneer ontmoet je de ware, en wanneer heb ik mn weg gevonden. Ik vind het allemaal zo ontzettend moeilijk. En wanneer kom ik eruit en dat ik me sterk en goed voel. En wanneer kan ik voor mezelf zorgen. Of zal ik dat nooit kunnen. En hoe gaan dingen verlopen en welke opleiding of werk ga ik doen. En ik vind het heel moeilijk om mezelf te vinden en een nieuwe start te maken met een nieuwe opleiding.
Ook ben ik heel bang ik zou graag iemand zijn waar ik trots op ben en dat heb ik nu niet. Ik voel me waardeloos. Het komt door mn werk denk ik en ook doordat ik niet weet wat ik dan zal gaan doen.
Ik heb ook wel s een vriendje gehad, waardoor ik me heel rot heb gevoeld. Omdat hij me gebruikte, kwam ik te laat achter. Daardoor heb ik me rot gevoeld. En omdat ik steeds op jongens val die niet goed voor me zijn.
Ik ben bang dat ik mn leven niet op de rails krijg.
Mijn zus heeft daarentegen al heel lang hetzelfde werk wat goed gaat. Zij is sterk en ze heeft een goede vriend. Ik voel me vaak gekleineerd door haar. En te min. Ook als ik vertel over wat ik zou willen doen. Dan worden ze kwaad en lachen ze me uit. Dat vind ik vervelend omdat ik graag wil praten over dat ik me rot voel. Maar ze luitsteren er niet naar. Behalve mn moeder. Zij wel, maar mn zus en mn vader niet. Het botst ook heel vaak.

toen ik in de 4de zat van de middelbare school kregen mijn ouders een crisis met elkaar. ze wilde scheiden, ik kwam er toen achter dat mijn vader heel veel minder voor mij betekende dan mijn moeder. ik heb nooit een goede band met mijn ouders gehad en ik had het ook niet nodig, dacht ik. toen mijn ouders mij en mijn broer hadden verteld dat ze misschien wel gingen scheiden zakte ik in een diepe put. mijn vader zou vreemd gegaan zijn, maar gek genoeg was ik niet boos op hem. ik snapte hem op een of andere manier wel. die tijd gingen mijn ouders veel closer met mij om. ik kreeg haast geen lucht zo bedrukkend voelde het. de sfeer thuis, tja, een sfeer kan je het niet noemen, mama zat altijd met een doos tisues op de bank nutteloos te zijn en mijn vader zat met een rood doorlopen ogen constant op zijn slaapkamer. mijn broer was al het huis uit en maakte er alleen maar stomme grapjes over, zijn manier om het te verwerken bedacht ik me later. op school ging het ook niet lekker, de leraren waren allemaal helemaal geweldig en ik had een goede band met ze maar met mijn klasgenoten was het een hel. zij vonden dat ik voorgetrokken werd, en nu geef ik toe dat ik dat ook wel werd. maar dat maakte mij niks uit. ik wilde niet meer naar school en niet meer thuis zijn dus wist ik niet meer waar ik heen moest. ik heb dagen over straat gestompeld als een echte zombie, zonder te weten waar ik heen moest. mijn vriend had genoeg van dat gekke gedoe van me en ging weer zijn eigen weg. dat duwde me nog verder de put in. ik had geen zin meer in het gezeik wat ik de hele tijd moest aanhoren. op een avond kwam mijn vader de kamer in en ging hij naast me zitten op bed en spontaan begint hij te huilen. mijn vader huilde nooit dus het was lastig om hem te zien huilen. hij vroeg of ik hem haatte. ik vroeg niet waarom maar zei alleen dat ik niet boos op hem was. toen zei hij voor het eerst in mijn hele leven da thij van me hield. nu net het zo kut ging moest zo nodig vertellen dat hij van me hield. Het deed pijn om het te horen en om de een of andere manier deed het pijn. bij een vriendin begon ik met mezelf pijn doen. ik schoot nietjes in mijn hand als mijn vriendin even naar de wc was en thuis begon ik met een mes in mijn handen te snijden, je ziet nog steeds waar ik gesneden had. toen mijn ouders niets doorhadden ging ik door op mijn benen, iook dit werd niet opgemerkt en begon te voelen hoe fijn het was als het bloed vloeide, alsof alle pijn zo uit mijn lijf stroomde. maar het was niet genoeg, de pijn stroomde mee met mijn bloed, maar er kwam niet genoeg bloed uit, en dus ging ik door met mijn polsen. het bloedde goed en het was fijn, maar ik merkte dat het niet meer stopte. ik belde een vriend op en hij kwam gelijk naar me toe. hij bracht me naar het ziekenhuis en die hebben me geholpen. ik wilde toen helemaal niet dood en het was nooit mijn bedoeling geweesd mijn slagader door te snijden maar niemand geloofde dat. dat maakte het alleen maar erger. ik bedoel als je de hele tijd hoort: waarom wilde je dood? terwijl je niet dood wilde, dan word je zo down dat je het wel wilt. mijn leraar geschiedenis kwam toen naar mij toe en legde spontaan zin arm om me heen, toen ik begon t huilen schrok hij zich een ongeluk, ik verteld ehem gelijk wat er aan de hand was en hij haalde mijn aardrijkskunde leraar en nederlands lerares erbij (met hun had ik de beste band), ik voelde me meteen een klein stukje beter maar ik was moe. ik wilde slapen en nooit meer wakker worden. mijn aardrijkskunde leraar heeft aangeboden om even bij hem te komen logeren zodat ik thuis geen druk voelde. ik bleef 3 weken bij hem en hij was als een vader voor me. hij liet zien dat hij om me gaf en hij zorgde ervoor dat ik weer kon lachen. toen de dag aankwam dat ik echt weer naar huis moest was ik bang. ik was bang wat mijn buren zouden denken, wat mijn vader zou zeggen, of hij weer zou zeggen dat hij van me hield of dat hij weer zoals altijd op me zou schelden. ik hoopte het laatste, dat was tenminste natuurlijk. hij deed geen van beide. hij keek me alleen maar aan toen ik thuis kwam met de hand van mijn leraar op mijn schouder. hij legde alles voor me uit terwij lik beschaamd naar de grond keek. ik wilde mijn moeder reactie niet zien op dit verhaal, zij had wel genoeg aan haar hoofd.
een week later kwam mijn vader naar me toe om te vertellen dat mama en papa bij elkaar bleven. ik knikte maar ik wist niet of ik blij was of iets anders. volgens hun was alles nu goed maar nog steeds voelde ik me niet thuis. ik was bang dat als ik 1 ding verkeerd deed bij hun dat ik het weer gedaan had en dat alles voor niks was. mijn ouders hadden de vervelende gewoonte om de laatste periode voor iedereen te verbergen, maar als andere mij zagen naast mijn ouders hadden ze echt wel door dat het thuis niet zo;n sprookje was als zij vertelde. een week later ben ik weer bij mijn aardrijkskundeleraar geweesd. ik had genoeg van mijn huis. ik wilde daar weg en hij nam me weer een maandje in huis.
in de tijd vloeide de meeste pijn weg. ik was niet meer boos op mijn moeder dat ze alles verstopte en ik vond mijn vader niet meer 'eng'.
nog steeds doet het mij pijn als mijn vader weer het zeldzame zinnetje: ik hou van je zegt tegen me. en mijn moeder kan me nog steeds elk moment omver halen, ik denk dat als zij weer een paar keer verteld hoe goed het altijd is gegaan. thuis is het weer bijna als voorheen. mijn ouders zijn closer dan ooit maar de relatie metm ijn ouders is nog stroever geworden. ook heb ik geen band meer metmijn broer, ik ben nog steeds boos op hem dat hij er zo 'grappig' over deed.
met mij gaat het nu psygisch goed, op dit moment, ik geef niet snel toe maar ik ben kwetsbaar op dit moment. en dat zal niet snel over gaan. het is toch alweer bijna 3 jaar geleden dat dit gebeurd is en dan zou je denken dat het wel voorbij zou zijn. ik heb meer moeite om mijn woede onder controle te houden en mijn gevoeelns met andere te delen. dus je kan je wel voorstellen dat dit wel heel lastig is.
ik snijd mezelf niet meer maar als ik me per ongeluk in mijn vinger snijd tijdens het koken voel ik het vertrouwde branderige gevoel en geniet ik weer heel even. mijn littekens gaan nooit meer weg en zullen mij altijd aan deze tijden herrineren. maar dat is goed. ik weet nu heo het uit de hand kan lopen en ik omet dit weer zien te voorkomen. het is lastig en vermoeiend maar het is te doen. je kan uit de depressies komen zonder die vreselijke pillen (waar je als bijwerking alleen suicide pogingen van krijgt ).
je hebt altijd de kans om terug te vallen maar who cares. ik leef nu dag bij dag en ik weet dat alles voorbij gaat. ooit zal mijn leven eindigen en zal ik eindelijk 100 procent gelukkig zijn maar mijn eidne zal nu niet meer door mezelf komen. dat is een fijn vooruitzicht maar ook eng, want hoe zou ik doodgaan. ik ben niet bang voor de dood maar voor de manier.
mijn vriend die me toen verlaten had heb ik nooit meer gezien en door hem heb ik een soort verlatingsangst gekregen. maar ik heb ook een soort bindingsangst. nu heb ik een vriend zitten in turkije, het is lekker voor de bindingsangst dat ik min eigen gang kan gaan maar voor de verlatingsangst is het erg zwaar, hij kan namelijk ook zijn eigen gang gaan en ik ben altijd nog bang dat hij toch een leuker meisje vind , met minder littekens, lichamelijk en psygisch.
maar nu gaat het goed en ik vertrouw op mijn gevoel. het leven is nu niet spannend en misschien een beetje saai maar wel fijn. en ik weet dat ik ooit weer helemaal gelukkig zal zijn, met misshcien wel een hele leuke man en een paar kinderen.
prachtig vooruitzicht

geef niet op, alles kan nog!!!! (K)

Ik vind het best raar om dit te doen maarja...
Ik huil mezelf vaak in slaap, dat komt door dingen die mensen zeggen... WOORDEN DOEN WEL DEGELIJK PIJN!!!
Ik denk vaak dat ik er nu een einde aan maak maar dat durf ik niet ik neem vaak expres te veel zware pillen in omdat ik me dan beter voel en kan slapen zonder na te denken of te huilen. Vaak wil ik ook net als anderen zijn of vind ik het vervelend dat ik uberhaupt geboren ben, dat komt ook door me zus... ze doet vaak bazig en een keer zei ik: "doe niet als me moeder!"
toen zei zij: " dat ben ik ook niet gelukkig en anders zou ik je allang van kant gemaakt hebben!".
Ook lieg ik vaak en heb ik er daarna weer spijt van, ik zeg bijvoorbeeld dat ik wel vriendinnen heb en een vriendje gehad maar dat is niet waar ... geen van beide.
Ik voel me gewoon zo ongelukkig, maar ik pleeg vaak geen zelfmoord omdat ik bang ben voor bloed en omdat ik graag wil weten hoe liefde voelt ... dat was mij verhaal, doe me een lol en reageer als jij je ook ongeveer zo voelt ... dat ben ik niet zo alleen namelijk

Ik kan het niet meer aan!
M'n leven is een ramp!
Iedereen haat me zelf m'n ouders en familieleden. Het leven heeft geen zin meer! Ik kan het niet meer aan!
Mijn hele leven lang heb ik in angst en pijn geleefd ik was bijna nooit gelukkig als het wel zo was was het erg zeldzaam!
Ik ben altijd sterk geweest, altijd!!!!!
Ik kan het nu niet meer, het is te veel, te veel!!! Ik ben beter af als ik niet in deze wereld ben! Ik ben me hele leven lang achtervolgd gehaat en alles! Nu gaat er een eind aan komen! Het is genoeg! Hoop dat jullie dit ontvangen, want het duurt niet lang meer voor me! Tot ziens!

Ik kan het niet,alles niet. mezelf in de spiegel zien. . Tentamens doe ik niet, ik kan het niet. Ik geef al 10jaar over. Niemand die dit weet. Ik weet niet wat ik kan. Ik ben zo ongelukkig en onzeker. ik wil.het niet. Ik

vlucht voor situaties..ik stond op het parron en had het me bedacht. Ik kan het wel. Iets alles moet beter zijn.wat moet ik?