Levensverhalen (pagina 759)

Hier mag je jouw verhaal vertellen. Hoe is het zover gekomen dat je nu aan zelfmoord denkt? Dit mag kort of lang, wat je zelf prettig vindt. Als je dat niet wilt, lees dan gerust de verhalen van anderen eens door.

Jouw verhaal

Het is niet de bedoeling dat je reageert op anderen, het gaat hier om jouw verhaal. Inzendingen die haatdragend zijn, grof taalgebruik bevatten of anderszins niet aan het doel van deze website voldoen kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd.

Zet nooit je volledige naam hier neer. Wanneer je dat wel doet dan kan jouw verhaal via zoekmachines zoals Google worden gevonden wanneer iemand op jouw naam zoekt.

Met het inzenden van je verhaal ga je akkoord met de privacyverklaring. (Bekijken)

ik kan niet meer

Waar ik ook naar toe gaat ik word achtervold door haat pijn en verdriet. probeer er voor weg te rennen en te verstoppen maar het lukt niet. ik probeer het te vebergen maar ook geen succes. op schol zien ze me als een goeie leuke jonge zonder problemen maar niemand weet wat er echt in me speelt het liefst ben ik weg van deze wereld ver weg. weg van de pijn. weg van de verdriet. weg van de haat. ik kan het niet meer hebben. ik wil opgeven ik wil stoppen

X_X
Datum:
06-02-2010
Naam:
Jose
Leeftijd:
16
Provincie:
Zuid-holland

waarom

weet niet zo goed hoe ik moet beginnen maar begin steeds minder zin te krijgen om te leven .Ben twee jaar geleden mijn zoon verloren van 8 jaar.de eerste ander half jaar ging het goed met mij maar sinds afgelopen november niet meer dus .ieder keer als ik mijn ogen dicht doe zie ik mijn zoon voor me en wil ik naar hem toe want mis hem zo erg dat het gewoon pijn doet maar heb nog een zoon en een dochter en die mogen opeens maar van zaterdag 12uur tot zondag 16 uur en at werkt ook mee om er maar mee te stoppen want ik doe toch nooit iets goed en heb het gevoel dat toch niemand mij mist dus weet het allemaal niet meer
Datum:
06-02-2010
Naam:
ikke
Leeftijd:
38
Provincie:
Gelderland

De put

Zo´n 10 jaar geleden had ik een burn out door mijn werk. Ik ben hierdoor met begeleiding sterker uit terug gekomen. Ik was er zeker van, dit gebeurt mij geen 2e keer. Ik zag het nu weer aankomen, herkende de signalen maar wilde er bewust niet aan toegeven. Bleef werken, tot het niet meer ging en ik voor halve dagen ging werken. Ik dacht dat ik het zou redden, en na een aantal weken gewoon weer aan de slag zou kunnen gaan voor de volledige arbeidstijd. Het ging echter totaal niet, mijn bedrijfsarts zei dat hij niet hield van pappen en nathouden, ik moest maar gaan werken. Ik wilde dit graag maar het ging totaal niet. Mijn psycholoog en psychiater waar ik onder behandeling was erkenden dit en namen contact op met de bedrijfsarts. Ik mocht nog 2 weken thuis blijven....maar helaas het gaat nog steeds niet en ik moet weer naar dezelfde bedrijfsarts terug.... Ik heb het hier moeilijk mee, wil geen discussie en-of uitleg geven . Ik kan en wil mij niet verantwoorden waarom ik mij nu zo slecht voel. Het duurt alemaal zo lang, voel van sommige kanten geen begrip. Het is net of ik in een hele diep put zit, zonder ladder en alleen maar rondjes loopt. Neet als 10 jaar geleden denk ik dan, ik kan dit makkelijk oplossen...Ik wil geen discussie meer, geen verantwording afleggen over hoe ik mij voel, het is genoeg geweest. Laat me verdomme met rust. Ik kan deze situatie niet langer aan op deze manier, zet me toch niet zo onder druk.....Wat moet ik, wat zal ik doen, is er een uitweg, een oplossing, hoe , wat waar,wanneer?!
Wat mij nu weerhoud zijn mijn vrouw en mijn dochter. 10 jaar geleden had ik dit ook. Ik ging meet een vriend achter op de motor toeren. Op de autoweg dacht ik"als ik nu los laat is het voorbij!". Toen het weer wat beter met mij ging vertelde ik dit aan mijn vriend. Hij was heel boos en zei: en wat had je gedacht wat ik er van vond, ik loop er de rest van mijn leven mee rond....Ik ben toen gaan denken en vond dat hij gelijk had. Maar nu ik wéér in deze situatie zit zal in een voorkomend geval toch de handvatten los laten, mijn ogen sluiten en hopen dat het voorbij is. Mijn vrouw kan dit zeker verwerken, ik heb gezorgd dat zij het dan financieel aan niets zal ontbreken. Mijn dochter zal het veel moeilijker hebben, zij is immers mijn oogappel. Maar dit is al de 2e keer dat ik in deze situatie verkeer. een derde maal wil ik voorkomen. Voormij zelf, mijn vrouw en mijn dochter. Ik wil hun leven niet iedere keer opnieuw in mijn weegschaal leggen. Dit verdienen zij niet. Zij hebben al genoeg geduld met mij gehad. Mijn psycholoog heeft mij gevraagd geen gekke dingen te doen. Maar hoe langer het duurt, hoe meer ik het gevoel krijg dat ik deze belofte misschien niet kan komen, sorry!
Datum:
06-02-2010
Naam:
Liever niet
Leeftijd:
53
Provincie:
Limburg

vraag mij af waarom ik geboren ben.

Fijn mn vriend op laten pakken voor mishandeling. Voel me fucking schuldig, maar het is wel terecht. Ik heb geen goede band met mijn familie ik kom bijna nooit op verjaardagen. Er is ook bijna geen familie op verjaardagen. En ik ben 34 jaar het is gezellig en 1 vrouw, vriednin van mn moeder die me mijn hele leven al dwarsligt, zegt 3x ga toch naar bed joh. Ben ik een klein kind, ben ik ongewenst????? Ik hoor er niet bij. Was een lastige puber, maar zelfs nu ben ik nog steed het zwarte schaap, maar het is uit den boze als ik ook een x mijn emoties toon. Nu wil ik dood. Zal wel niets doen, maar het contact met mijn familie moet echt onderbroken worden ik wordt hier zo ongelukkig van.....................
Datum:
06-02-2010
Naam:
anoniem
Leeftijd:
34
Provincie:
Zuid-holland

Van leuk naar shit

Ik ben 14 en ben enigskind, mijn vader zorgde niet echt voor me en ik was dus geheel overgedragen aan mijn moeder. Ze was de beste moeder ooit, ik kreeg altijd alles, maar sinds ik in groep 8 VWO-niveau kreeg aangewezen van mijn leraar en ik VWO ging doen begon alles slecht te gaan.

Op ouderavonden kreeg mijn moeder wel te horen dat ik 'geestelijk ouder ben dan anderen' maar als ik mijn tussenrapport kreeg was het altijd slecht, ik stond voor drie vakken een onvoldoende en ik moest naar de HAVO, mijn moeder was pissig, ze nam alles van mij af, mijn gitaar, Xbox, computer, laptop, DS, alles, het enige wat ik had was een bed in een lege kamer, kinderen op de VWO waren allemaal 'nerds', en begrepen mijn interesses in computers en techniek, op de HAVO waren de kinderen anders, ze lachten me uit, noemden me een 'computer nerd', een keer kwam een vriend bij mij thuis en zag dat ik niks in mijn kamer had, hij lachte me uit, en ging gelijk weg, hij vertelde dit aan iedereen.

Ik ben inmiddels al een week niet meer naar school geweest omdat ik het niet meer kan, als ik me op school vertoon ben ik een 'lachertje', ik zeg dat ik ziek ben zodat ik niet naar school hoef, diep van binnen ben ik dat, ik ziek, ziek van al dat gezeik, mijn moeder is nog steeds zo hard en ze praat het liefste niet met me en vermijd me als ik langs kom of als ik met haar wil praten, ik word sinds ik op de middelbare zit behandeld als een stukje vuil, het liefste wil ik er vanaf.
Datum:
05-02-2010
Naam:
Me, Myself & I
Leeftijd:
14
Provincie:
Noord-holland

Dood maar opgesloten

Elke dag opnieuw het zelfde verhaal
Elke dag toegeven hoe de realiteit is
Elke dag horend dat er niks van je terrecht komt
Elke dag vechten voor een doel wat onbereikbaar is het GELUK
Elke dag hard werkend voor een rooie cent
Elke dag balen dat je school niet kan betalen
Elke dag vreet ik mezelf op
Elke dag verlies ik wel iets
Misschien ben ik verloren en kan ik beter de handdoek in de ring gooien en naar een betere plek gaan dan deze kutwereld
afwachtend naar een tijd waar alles over is een tijd dat je sterk in je eigen benen kunt staan wat zal dat mooi zijn
maarja de realiteit en het leven is te hard
vanaf de eerste jaar tot de laatste nog steeds geen geluk kunnen vinden in het leven ik leef al niet meer maar me lichaam nog wel mensen kunnen wel emo worden maar ik lach naar de buitenwereld
moet ik dit doen ?
Mag het allemaal ?
mag ik niet weg ?
moet ik jaren op deze stinkplaneet een kut leven leiden ?
Niks doofd de pijn die ik heb
echt stekende pijn verschrikkelijke pijn
ben ik te goed ?
ik help aleen maar anderen met hun problemen
maargoed voor mij is alles over
ik ben al dood maar opgesloten
Datum:
05-02-2010
Naam:
pnarfknie
Leeftijd:
20
Provincie:
Noord-holland

Terreur in mijn hoofd

Ik wil kapot, het liefst veel mensen met mij mee nemen.
De mensheid is een egoïstisch virus dat nooit zo ver had moeten komen.
Ze laten je bloeden in een hoek en kijken je vies aan, als ze je tenminste al een blik waardig gunnen.

Datum:
05-02-2010
Naam:
Kapot
Leeftijd:
28
Provincie:
Noord-brabant

Zelfmoord

haaii^^,
ik wil zelfmoord plegen dohh
Ik heb elke dag het gevoel dat niemand om me geeft en jaahh
Kheb elke dag super veel ruzie met mijn ouders eahh
me vriendinnen helpen me wel om door te gaann mar ze weten niet wat ik voel in mezelf en ik durf het hen ookk niet te vertellen
ik wil al zelfmoord plegen sinds mynn oude hond gestroven is (31 maart 2006)
Datum:
05-02-2010
Naam:
Galina
Leeftijd:
12
Provincie:
België

Tis allemaal complex

Mijn verstand zegt vaak nee tegen het gevoel dat ik niet meer verder wil. Dan heb ik argumenten als: Ik ben nog jong, Situatie's kunnen nog veranderen. Maar tegelijkertijd ben ik al zo lang aan het stoeien met 't leven. Woon sinds mijn 15e op mezelf. Op het emotionele gebied ben ik veel tekort gekomen. Weinig genegenheid, Te veel alleen. Ondanks mijn cariere binnen de zorginstellingen ( opgenomen en dergelijke ) Ben ik wel altijd hobby's blijven behouden. Dingen die ik boeiend of leuk vind te doen. Dus ik kan ook wel genieten van zaken. Alleen is het ondermaats. Natuurlijk de natuur is mooi, kan ook van muziek genieten, of van een goed boek. Maar 't zijn voor mij vaak kleine druppels van afleiding op de grote plaat van eenzaamheid. Vrienden heb ik gelukkig wel; Maar die zie ik ook allemaal door groeien in het leven; Huisje boompje, beesje; gezinnetjes. Met alle respect voor hun kan me dat ook zeer doen; Het gevoel achter te blijven. Nou ja', Tis allemaal complex. Uiteindelijk wil ik er nog geen eind aan breien. Maar soms drukt mijn gevoel me wel die kant op. Voor iedereen op deze site veel sterkte. Groetjes; Stefan
Datum:
05-02-2010
Naam:
Stefan
Leeftijd:
30
Provincie:
Noord-brabant

in de knoop met mezelf

Ik heb er niet om gevraagd om geboren te worden, het liefst wil ik dat het allemaal niet is gebeurd, maar dat is niet zo, ik leef en ben er helemaal klaar mee! ik ben klaar met mezelf overal te bewijzen, ik ben klaar met altijd en overal maar een glimlach te hebben, ik ben klaar met mezelf.. als ik de kracht had, dan had ik waarschijnlijk dit niet meer kunnen zeggen.......
Datum:
05-02-2010
Naam:
in de knoop
Leeftijd:
24
Provincie:
Noord-holland

Let op: Zelfmoord.nl en Stichting LeefMee zijn geen onderdeel van Stichting 113 Zelfmoordpreventie. Wij verwijzen slechts naar hun website.

113 Zelfmoordpreventie is een Nederlandse stichting die zich richt op het voorkomen van zelfmoord. De stichting is 24 uur per dag bereikbaar voor suïcidale mensen met een hulpvraag, een verzoek om informatie of een luisterend oor. Mensen kunnen telefonisch contact zoeken vanuit Nederland op 113. Hulp wordt ook geboden per e-mail of chat, desgewenst volledig anoniem.